คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผีเด็ก ตอนที่1
1.
“กลับมา!!! คนโง่…..หันกลับมา!!!!”
เสียงเล็กก้องเข้ามาในความคิดของร่างสูง
ฉุดดึงสติกลับคืนอีกครั้ง เท้าซ้ายที่กำลังย่างก้าวก่อนหน้าหดกลับมาที่เดิม
พร้อมกับร่างกายหนาที่ค่อยๆทรุดลง
“กลับมา!!!! ไอ้บ้า…..ชีวิตมีค่านะเว้ยย หันกลับมา ถ้าคุณไม่อยากได้มันก็เอามา เอามาให้ผม!!!!!” เสียงนั้นยังคงดังก้องอยู่ไม่ไปไหน คำด่าต่างๆนานาลอยมากระทบหู
มีค่า….ชีวิตเขามีค่างั้นเหรอ?
หึ..
คุณค่าในชีวิตบัดซบนี่มันหมดไปตั้งนานแล้ว
เอาจริงๆเขาก็เหมือนร่างกายที่ไร้วิญญาณ
..
มีชีวิตก็เหมือนไม่มี
..
หัวใจดวงนี้ไม่เหลือแรงให้เต้นอีกต่อไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว
วันที่ใครหนึ่งจากไป
ชื่อของผมคือปาร์ค ชานยอล เท่าที่คุณรู้กัน
ผมกำลังจะฆ่าตัวตาย ใช่!!ฟังไม่ผิดหรอกครับผมคิดแบบนั้นจริงๆ
ผมไม่ได้โง่ขนาดไม่รู้หรอกนะว่าวิธีนี้มันสิ้นคิดขนาดไหน
แต่คุณถ้าคุณได้พบเจออะไรเหมือนผม คุณจะคิดอย่างอื่นได้งั้นหรือ?…
ชีวิตคนเราแม่งโคตรบัดซบเลยว่าไหม?
เมื่อก่อนผมมีพร้อมทุกสิ่ง ผมเป็นโปรดิวเซอร์ชื่อดังพอตัวเลยล่ะ
ทำเพลงให้กับวงดังๆก็ตั้งหลายวง ทางชีวิตเหมือนมีพรมแดงนุ่มๆปูทอดยาวไปจนสุดทาง แต่อยู่ๆก็มีเหวลึกกับมือมืดฉุดดึงตัวผมให้หล่นจากทางนั้นเข้าสู่นรกอย่างไม่คาดคิด
‘ชานยอล…ฉะ
ฉัน…. อึก ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว…’ ร่างบางที่นอนทอดกายอยู่บนเตียงสีขาวแคบของโรงพยาบาลคือคนรักของผม
ร่างกายที่ซูบผอม อาการของเธอตอนนี้ทำผมแทบขาดใจ
‘ไม่นะ ยอนฮี ไม่!!……..ยอนฮีอย่าทิ้งฉันไป!!!!’
‘ไม่ได้หรอก ฉันต้องไป ชานยอล….ขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม’
‘ดะ ได้สิ ได้ทุกอย่าง
บอกฉันอยากได้อะไรบอกฉัน ฉันจะหาให้ แต่กลับมาได้ไหมที่รักอย่าทิ้งฉันไปแบบนี้’
มือผมสั่นไปหมด จับไหล่คนรักเอาไว้แน่นนำพาร่างบอบบางเข้าสู่อ้อมกอด
มะเร็งเม็ดเลือดขาวกำลังจะคร่าชีวิตเธอ และพรากเธอไปจากผมตลอดกาล
อี ยอนฮี คือชื่อของผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุด แปดปีที่คบกันกับสามปีที่เธอปิดบัง คนในอ้อมกอดคนนี้พยายามต่อสู้กับโรคร้ายเพียงลำพัง
เธอไม่ยอมปริปากบอกอาการป่วยนี้กับใครเลย มันทำให้ผมนึกโทษตัวเอง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอเก็บความลับเก่งหรือเพราะผมไม่สนใจเธอมากพอกันแน่
คนที่ผมรักที่สุดของผมถึงได้ทนทุกข์ทรมานมากเช่นนี้
อย่าเป็นอะไรเลยนะยอนฮี ที่รักขอร้องเถอะให้เวลาฉันอีกนิดให้ฉันได้ดูแลเธอ
อย่างน้อยช่วยรอหน่อย ให้ถึงวันนั้น…..วันของเรา
แต่คุณเชื่อไหม…..ไม่มีสักครั้งที่พระเจ้าเข้าข้างผู้ชายที่ชื่อปาร์ค
ชานยอล ไม่ว่าผมจะพยายามเท่าไหร่ อ้อนวอนมากแค่ไหน สุดท้ายเธอก็ไม่รอ ราวกับรวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้าย
ลียอนฮีเอ่ยกระซิบบอกบางอย่างแก่ผมคล้ายกับสั่งลา และอีกวินาทีถัดมาดวงวิญญาณของคนที่ผมรักที่สุดก็พรากจากกันไปแสนไกล
เหลือทิ้งไว้แต่เพียงร่างกายที่ค่อยๆลดอุณหภูมิลงจนเย็นชืดไร้ความรู้สึก
ไม่ได้ยินเสียงเรียก….ไม่ฟังคำอ้อนวอน
ไม่มีปาฏิหาริย์
แม้แต่น้ำตาลูกผู้ชายที่ไหลลงกระทบแก้มขาวเธอยังสัมผัสถึงมันไม่ได้เลย
14 พฤษภาคม ลียอนฮีหมดลมหายใจ……….หัวใจผมตายไปพร้อมเธอ
ตอนนี้ผมมีชีวิต………….
ชีวิตที่ไร้วิญญาณ
#
คุณคงคิดว่านี่เหรอเป็นเหตุให้ผมต้องฆ่าตัวตาย
ครับ….แต่มันไม่ใช่ทั้งหมด
ความบัดซบของชีวิตได้เริ่มต้นขึ้นหลังจากที่เสียเธอไป
ผมเสียศูนย์ตั้งหลักไม่ทันในตอนนั้นมันเหมือนเหมือนสึนามิลูกใหญ่กระหน่ำซัดเข้าฝั่งไม่หยุดพักให้ทันตั้งตัว
1
อาทิตย์หลังจากนั้นผมถูกหามส่งโรงพยาบาลด้วยความตรอมใจ
ผมขายคอนโดที่เคยใช้ชีวิตอยู่กับเธอทิ้งไป
การใช้ชีวิตคนเดียวในที่ของเรามันเจ็บปวดเกินไป
ผมไม่มีพ่อแม่ ไม่มีที่พึ่งที่ไหน ผมตัวคนเดียว
เพื่อนๆในสายงานที่เคยช่วยเหลือกันก็ทยอยหนีหายไปทีละคน…. ทีละคน
ล่าสุด……ผมโดนไล่ออกจากงานที่รักและทุ่มเทมาทั้งชีวิต
หึ หมดสิ้นทุกอย่างแล้ว
#
ตัดกลับมาที่ดาดฟ้าแห่งเดิม วิญญาณโปร่งแสงยังคงตะโกนร้องห้ามคนคิดสั้นอย่างไม่หยุดปาก
แม้ว่าเขาคนนั้นไม่มีทางได้ยินแบคฮยอนก็ไม่ละพยายามร้องของชีวิตของเขา
ยื้อทุกการกระทำของคนโง่ไร้สติตรงหน้า
“กว่าจะเกิดมาได้มันยากแค่ไหนไม่รู้เหรอ
จะเอาชีวิตมาโยนทิ้งเล่นๆแบบนี้ไม่ได้นะ”
“…”
“ฆ่าตัวตายมันบาป ตายไปก็ตกนรกนะเว้ยยย คนทำบุญไปให้ก็ไม่ได้รับ
จะตายทำไม!!!”
“…”
“คนโง่ หันกลับมา ฟังผม!! ถ้าอยากตายนักผมมีข้อเสนอ”
แบคฮยอนคิดอะไรบางอย่างออกแล้วตะโกนออกไปอีกครั้ง
“หุบปากซะที น่ารำคาญ!!”
ประโยคสั้นๆหลุดออกจากปากชายสิ้นคิดเป็นครั้งแรก เสียงโหวกเหวกด้านหลังนั้นร้องตะโกนอยู่ด้านหลังนั้นดึงสติของปาร์คชานยอลกลับมา
ร่างสูงโปร่งที่เคยทรุดอยู่ตรงขอบดาดฟ้าค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นแล้วหมุนตัวเองกลับเข้ามาด้านในหยุดอยู่ตรงเบื้องหน้าวิญญาณตัวเล็ก
“คุณ…….คุณพูดกับผม?” ด้วยความตกใจ
อดีตคนเคยมีชีวิตเอ่ยถาม พร้อมกับหันนิ้วชี้เข้าหาใบหน้าของตัวเอง
“นอกจากนายแถวนี้ยังมีเด็กเพี้ยนคนอื่นอีกหรือไง”
เอาจริงๆเขาเริ่มรำคาญเจ้าเด็กนี่ขึ้นเรื่อยๆแล้วเหมือนกัน
“คุณมองเห็นผม!!!! เห้ยจริงป่ะเนี่ย? คุณมองเห็นผมด้วยอ่ะ
เห้ยยย”
ท่าจะเพี้ยนจริงๆด้วยแฮะ
“เอ้า มีตาก็มองเห็นดิ ทำไม? นายเป็นคนพิเศษ
เป็นมนุษย์ล่องหนหรือไง?”
“มะ ไม่ใช่ ผมไม่ใช่มนุษย์ล่องหนอะไรแบบนั้นหรอก
สถานะผมน่ะน่าตกใจกว่านั้นเยอะ แต่ว่า….โว้ยยยยยยยย ดีใจโว้ยย มีคนมองเห็นฉันด้วย
โคตรดีใจเลยโฮยยยย”
ด้วยความดีใจร่างโปร่งแสงเผลอจะคว้ามือเจ้าคนโง่ขึ้นมากุม
แต่……..
วืดดดดดดด
O_O
O_o!!!
“มือ!!!!!!!!!!! มะ….มือ มือนายทะลุมือฉะ..ฉัน” บ้าไปแล้ว
ประหลาดเกินไปคนบ้าอะไรจะทะลุมือคนอื่นได้ ที่ทำแบบนี้ได้ก็มีแต่ผีเท่านั้นแหละ
เห้ยยย!!!!!!!!!!!!
“ผี.... ผะ ผีหลอก!!!!!!!!” ชานยอลตะโกนสุดเสียงด้วยความตกใจ
ผีหลอกกลางวันแสกๆ
เกิดมาอายุจะ30แล้วเพิ่งเคยเจอผีจังๆก็คราวนี้ล่ะ
“มะ ไม่ใช่….ผมไม่ใช่ผีนะ ไม่ใช่สักหน่อย”
ผู้ต้องหารีบแก้ตัวโดยทันใด ไม่ชอบเลยที่ใครมีเรียกเขาผิดๆแบบนี้
น้องแบคไม่ใช่ผีนะ!
“ไม่ใช่ผีแล้วนายเป็นตัวอะไร เห้ย!!อย่าเข้ามาใกล้เซ่
แขนนายทะลุผ่านไปทั้งตัวฉันเลยนะ!”
ถามไปก็กระถดตัวหนีไปเรื่อยๆ จนจะตกตึกไปจริงๆก็คราวนี้แหละ เจ้าผีเด็กนั่นพอยิ่งแก้ตัวก็ยิ่งลอยเข้ามาใกล้
แขนเล็กนั่นก็ยื่นมาเหมือนจะฉุดรั้งอีกคนไม่ให้วิ่งหนี
แต่โทษทีเถอะ แขนนายมันโปร่งแสงนะเว้ยยื่นมาก็แต่ทะลุผ่านตัวฉันไปทั้งนั้นแหละ
ทำงี้ฉันยิ่งผวารู้มั้ยเนี่ย
“อ๊ะ
ขอโทษฮะ แต่ผมไม่ใช่ผีจริงๆนะ”
“แล้ว…….”
“ผมเป็น……วิญญาณ”
เปรี้ยง!!
ความคิดเห็น