[Fic naruto] Desert & Sky

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 ซาบาคุโนะ กาอาระ(เช็คคำผิด100%)

บทที่ 2 ซาบาคุโนะ กาอาระ


 

 

เกร้งๆ

 

เสียงช้อนจานดังขึ้นก้องและถี่รัวบ่งบอกถึงความเร็วในการทานอาหารของร่างสูงที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาเอาสเก็ตเนื้อเข้าปากอย่างรวดเร็ว....

"ขออีกจาน"ร่างสูงยังคงส่งยืนจานเปล่าให้กับเจ้าของบ้านที่ไม่เต็มใจให้เข้าพักนัก ร่างบางคิ้วกระตุกอย่างนึกหมั่นไส้....ไปอดอยากมาจากไหนไม่ทราบ นี้เนื้อชิ้นที่สามแล้วนะ ทั้งหมดมันฝรั่งทั้งขนมปัง แยม เอาไปหมดเลย

"หมดแล้ว คุณกินของฉันหมดตู้เย็นแล้ว!"เธอกล่าวอย่างเหลืออด นอกจากจะโขกสับให้เธอทำอะไรนู้นนี้นั้นให้สารพัดอย่างแล้วยังกินของให้ตู้เย็นเธอเสียซะหมด แล้วแบบนี้เธอจะกินอะไรละเนี่ย

"งั้นหรอ...."ร่างสูงเอ่ยราวกับเสียดายจึงต้องจำใจหยุดกิน เนื้อสเต็กที่ยัยแว่นทำให้เขาอร่อยเกิดนคาด เขาที่หิวโซจากการตามล่าแล้วยังการเสียเลือดมากอีก พอมีอะไรเขาปากมันก็เหมือนเปิดหลุมดำให้เอาทุกสิ่งๆเข้าไปในท้องของเขา

"แล้วเมื่อไหร่คนของคุณจะมารับ นี้มันตีสามแล้วนะ"ตีสามที่เธอยังไม่ได้เข้านอน ทั้งๆที่ตั้งใจว่าถ้าทำแผลให้เจ้าแมวน้อยเสร็จเมื่อไหร่เธอจะได้เข้านอน

"...ไม่รู้"ร่างสูงกล่าวด้วยแววตาที่ว่างเปล่า รอยคล้ำรอบดวงตาทำให้เขาดูหล่อเข้มแต่ในทางกลับกันมันก็ทำให้เขาดูน่ากลัวและโศกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก เนตรสีครามใต้แว่นหนาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อไหร่เธอจะได้รับอิสระภาพคืนกันนะ

"เมี้ยว~"เสียงแหลมของสัตว์ตัวน้อยช่วยทำให้ร่างบางรู้สึกผ่อนคลาย เธอมองมันอย่างเอ็นดูก่อนจะเอาอาหารไปให้มันทานเพิ่ม หลังจากทำข้าวชุดแรกให้กาอาระเสร็จได้ไม่นาน เธอใช้ช่วงเวลานั้นทำแผลให้กับเจ้าแมวจรจัด บาดแผลแม้จะกว้างแต่ก็ไม่ได้สาหัสอย่างที่คิด เธอจึงโล่งใจเมื่อเจ้าเหมียวปลอดภัย

"ฉันอยากได้เสื้อ"คำสั่งใหม่ดังขึ้น โซราเมะขมวดคิ้วอย่างขัดใจ เธอเดินเข้าไปในห้องนอนซึ่งอยู่ติดกับประตูห้องน้ำ บ้านที่เธออยู่เป็นบ้านชั้นเดียวทำให้ทุกฝีเท้าของเธอสามารถอยู่ในสายตาของกาอาระได้ทุกซอกทุกมุม

เธอปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับเสื้อตัวใหญ่...ไม่ใช่ใหญ่ธรรมดา เรียกได้ว่าไซส์ XXLเลยก็ว่าได้ แน่นอนว่าคุณชายจอมบ่งการไม่ยอมใส่เอง เขาบังคับให้เธอใส่ให้ด้วยเหตุผลว่าเจ็บหัวไหล่....น่าหมั่นไส้

เสื้อยืดสีชมพูลายคิตตี้ขึ้นหลาอยู่กลางลำตัวของอีกฝ่าย เสื้อไซส์ใหญ่ทำให้กาอาระรู้สึกแปลกใจ เธอมีของแบบนี้อยู่ในบ้านได้อย่างไร...หรือเป็นของแฟนเธอ?

ร่างสูงแม้จะไม่ได้เอ่ยถามแต่ก็ฉายขึ้นในแววตาคู่นั้น โซราเมะหน้าขึ้นสีด้วยความรู้สึกอับอาย เพราะนั้นคือเก่าเธอสมัยที่ยัง....อ้วนกลม

"เสื้อฉันคุณมีปัญหาอะไรไม่ทราบ!?"เธอถามด้วยน้ำเสียงดังแต่นั้นก็มากพอจะทำให้คนเอาแค่ใจรู้สึกเดือดดาล

"เธอสิมีปัญหา! กล้าขึ้นเสียงกับฉันงั้นรึ ยัยแว่น!"เนตรสีหยกมองร่างบางที่สะดุ้งโหยงจนตัวแข็งไปอีกรอบ

"หยาบคาย ฉันไม่ได้ชื่อยัยแว่นนะคะ ฉันชื่อ.."

เพล้ง!

เสียงกระจกแตกดังขึ้นจนร่างบางต้องหันไปให้ความสนใจ เธอกับเจ้าของร่างสูงต่างพากันตกตะลึงกับสิ่งที่กำลังกองอยู่ที่เท้าของทั้งคู่

 

ลูกระเบิด!

 

เร็วเท่าความคิด ร่างสูงรับคว้าลูกระเบิดก่อนจะขว้างสุดแรงเกิดออกไปข้างนอกด้วยร่างกายที่เย็นเฉียบตื่นตระหนัก

 

ตู้ม!

 

ทุกอย่าเงกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนทำให้ร่างบางตัวชาไปหมด เธอยังคงยื่นนิ่งช็อกกับสิ่งที่เกิดขึ้น ใบหน้าซีดเซียวลงเพราะความตกใจและภาพของกลุ่มก้อนควันของการระเบิดที่กำลังลอยขึ้นเหนือท้องฟ้า นี้เป็นครั้งแรกที่เรียกได้ว่าเฉียดนาทีตาย ถ้าคนข้างตัวไม่รีบคว้ามันและขว้างออกไป....เธออาจจะไม่มีชีวิตเหลืออยู่แล้ว

"พวกมันมาถึงแล้วสินะ"ร่างสูงบ่นพึมพำเบาๆ หากแต่นั้นก็มากพอที่ร่างบางจะใจความได้....ระเบิดเมื่อกี้มาเพื่อสังหารผู้ชายคนนี้

 

ปิ้ว!

 

วัตถุบางอย่างกระทบเข้าที่ข้างแขนขวาของร่างบาง เธอรู้สึกร้อนแสบขึ้นมาทันใด ก่อนจะรู้สึกได้ถึงความเปียก เลือดสีข้มกำลังค่อยๆไหลออกมาจากปากแผลอย่างรวดเร็ว....วัตถุเมื่อครู่ก็คือกระสุนที่ถูกยิงเฉียวแขนเธอ

ปิ้วๆๆ

"หมอบลง!"

เสียงปืนนั้นยังคงดังขึ้นร่างบางรีบหมอบลงอย่างรวดเร็วโดยไม่รอให้เจ้าทานุกิออกคำสั่ง เสียงแบบนี้คงเป็นปืนเก็บเสียง เธอใจเต้นระทึกได้เจอเหตุการณ์น่ากลัวแบบนี้อีกแล้ว

"นี้คุณไปทำอะไรให้พวกนั้นโกรธเนี่ย!?"เธอถามพลางค่อยๆคลานไปหลบหลังโซฟาพร้อมกับร่างสูงที่กำลังปลอดเซฟตี้ปืนอีกครั้ง

"หยุดพูดถ้ายังไม่อยากตาย"

"เลิกขู่ฉันสักทีจะได้ไหมคุณ ก็บอกแล้วไงจะให้ความร่วมมือ เว้อ!"พูดจบก็มีกระสุดนัดหนึ่งทะลุผ่านโซฟาเฉียดฉิวผ่านไหล่เธอไป เธอร้องเสียงหลงก่อนจะถูกมือใหญ่ของร่างสูงกดหัวของเธอลงให้แนบกับพื้น

ห่ากระสุดจำนวนมหาศาสสาดเข้ามาในตัวบ้านอย่างบ้าคลั่ง ร่างบางรีบคว้าเจ้าแมวตัวน้อยมากอดไว้แน่น แววตาของมันตกใจและหวาดกลัวกับเสียงพวกนั้น แม้จะไม่ดังเท่าปืนปกติและความร้ายกาจของกระสุนก็ยังน่ากลัวอยู่ดี

"โธ่เว้ย!"ร่างสูงสบถด่าอย่างหงุดหงิด นึกว่าจะพ้นสายตาแต่ก็ไม่ เขาถูกตามเจอในเวลารวดเร็วขนาดนี้เชียว!

ไม่กี่อึดใจเสียงสาดกระสุดก็เงียบลงพร้อมกับเศษไม้และฝุ่นที่กระจุยกระจายไปหมด โซราเมะลืมตามองบ้านหลังเล็กของเธออย่างใจหาย มันไม่เหลือสภาพเดิมเลยแม้แต่น้อย

ความโกรธ ค่อยๆประทุขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอกำหมัดแน่นราวร่างกายกำลังสั่นเทาอย่างหยุดยังไม่ได้...บ้านหลังเล็กในความทรงจำของเธอถูกทำลายโดยคนพวกนั้น

"คุณ!"เป็นครั้งแรกทที่ร่างสูงสะดุ้งแทนร่างบางกับน้ำเสียงที่กำลังเต็มไปด้วยความโกรธ เธอตวัดตามองกาอาระด้วยอารมณ์รุนแรงที่กำลังปะทุขึ้น

"ถ้าฉันช่วยคุณได้ คุณต้องกลับมาซ่อมบ้านให้ฉันด้วยนะ เข้าใจไหม!"ร่างบางไม่พูดเปล่า เธอคว้าปืนในมือของกาอาระก่อนจะเล่งยิ่งที่กรประตูอย่างแม่นยำจนอีกฝ่ายอดตะลึงไม่ได้.....เธอยิงปืนเป็น?

เธอจัดการล็อกประตูด้วยลูกปืนเสร็จ เธอรีบพากาอาระไปยังตำแหน่งห้องเก็บของโดยที่เธอไม่ลืมคว้ากระเป๋าของตัวเองไปด้วย เธอรีบลงกลอนและใช้หน้าต่างเป็นเส้นทางในหนีออกไปจากตัวบ้าน

"เร็วๆสิ!"เป็นอีกครั้งที่เธอสั่งเขา กาอาระถึงกับหน้าเหวอพูดไม่ออก รู้สึกจะโกรธก็ใช้ รู้สึกเหมือนจะขำก็ใช่ รวมๆเขารู้สึกเหมือนอยากจะตีแสกหน้ายัยนี้ให้แว่นหลุดซะเหลือเกิน ข้อหามาสั่งเขา!

ทั้งคู่รีบออกจากตัวบ้านอย่างรวดเร็ว กาอาระมองรถกะบะที่จอดอยู่หลังบ้านของหญิงสาวอย่างเข้าใจในทันที เธอหยิบกุญแจก่อนจะเปิดรถให้แมวตัวเล็กเข้าไปและตามด้วยเจ้าตัวต้นเหตุ

เสียงสตาร์ทรถที่ดังขึ้นทำให้เหล่าผู้บุกจู่โจมต่างรู้ว่าเป้าหมายกำลังหนีไปอีกครั้ง แต่สายไปแล้วรถกะบะคันนั้นออกวิ่งด้วยความเร็วสูงแหวกพุ้มไม้และถังขยะจนเกลื้อนไปทั่ว

สองผู้โดยสารตัวโคลงไปกับการเลี้ยวรถอย่างกับคนบ้าของเธอ ก็ใครใช้ให้ไปพังบ้านของเธอจนเธอคลั่งขึ้นมาละ!

"คุณจะไปไหน!?"ร่างบางตะโกนถามในขณะที่ยังคงขับรถหลบเลี่ยงการตามล่าโดยรถหรูคันสีดำสนิท ร่างบางเชี่ยวชาญในการขับรถมากกว่าที่ร่างสูงคิด เธอลัดเข้าถนนใหญ่ที่ไร้ผู้คน นี้เป็นเวลาเกือบตีสี่แล้ว ถนนโล่งจัด ขนาดตำรวจก็ไม่ต้องพูดถึงเวลาแบบนี้ไม่มีหรอก

"เมี้ยว~"เจ้าเหมี่ยวผู้ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขา มันร้องครางก่อนจะกระโจนขึ้นไปนอนบนตักอุ่นของหญิงวา โซราเมะลูบศรีษะมันอย่างเอ็นดูแต่สถานการณ์ในตอนนี้ก็ยังคงเลวร้ายเหมือนเดิม

 

ปังๆๆ

 

คราวนี้พวกมันใช้ปืนธรรมดาในการตามล่า การกระทำที่เอิกเริกจนทำให้โซราเมะขัดใจ...ไม่ไว้หน้าตำรวจเลยใช่ไหม

"ฉันถามว่าคุณจะไปไหน"ร่างบางใช้เสียงดังขึ้นการถามคำถาม เธอต้องมีสมาธิจดจ่ออยู่บนถนน

"ขับรถไปเถอะน่า!"ร่างสูงตะหวาดกลับ เสียงปืนที่ยังตามไล่หลังทำให้เขาต้องขยับตัวขยับกระจกลงและเปิดฉากยิงกราดใส่กัน

 

ปังๆๆ

เสียงปืนดังขึ้นสนั่นกลางถนนเส้นใหญ่ ร่างบางขับรถโดยไม่สนสัญญาณไฟแดง เธอต้องรีบหาทางเอาตัวรอด....

ปัง!

กระสุดนัดล่าสุดยิงเจาะโดนยางล้อหลัง รถกะบะเสียการทรงตัวอย่างรวดเร็ว ท้ายรถส่ายไปมายากแก่การควบคุม ร่างบางสูดหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อเพิ่มสมาธิให้กับการขับรถ ไม่ยอมตายหรอกยะ!

กาอาระยิงกราดไปที่พวกแก็งคู่อริอย่างไม่กลัวตาย แม้จะเริ่มรู้สึกเจ็บไหล่ซ้ายอีกครั้งแต่มันก็ไม่ได้สาหัสอะไรมากนัก เขาต้องสลัดพวกมันให้หลุด!

ปัง!

"อ๊าก!"ร่างสูงถูกยิงเข้าที่มือขวาอย่างแม่นยำ เจ้าตัวรีบกลับเข้ามาหลบในรกอีกครั้ง ปืนกระบอกสุดท้ายหลุดมือไปซะแล้ว

"คุณ! คุณถูกยิง!?"เนตรสีครามกล่าวด้วยความหวั่นใจมองมือที่โชกเลือดของอีกฝ่าย กาอาระกัดฟันแน่อย่างเจ็บแค้นจากการถูกตามล่า

 

บ้าที่สุด!

 

"คุณนะ มาจับพวกมาลัยไว้"ร่างบางสั่งเธอรีบโยนเจ้าเหมียวกลับไปที่หลังรถก่อนจะยืนผ้าเช็ดหน้าให้อีกฝ่ายเพื่อพันแแผลชั่วคราว

"นั้นเธอจะทำอะไร!?"เพราะไม่เข้าใจอีกฝ่าย ร่างบางบังคับให้กาอาระยึดพวงมาลัยส่วนคันเร่งเธอใช้ขวดน้ำในการกดให้มันเหยียบค้างก่อนจะก้มตัวลงหยิบของที่อยู่หลังเบาะคนขับ

"ถ่วงเวลา"เธอกล่าวสั้นๆก่อนจะเปิดกระจก ร่างบางยื่นตัวออกไปนั่งที่ขอบกระจกรถใช้เท้าเกี่ยวเบาะนั่งไว้ ในมือถืออาวุธคู่ใจไว้แน่นเธอหรี่ตาลงเพื่อหาจังหวะ

 

เห็นเธอกล้าๆกลัวงี้ แต่เธอนะนักยิงธนูเข้ารอบชิงแชมป์ประดับประเทศเชียวนะ!

 

ร่างบางง้างธนูออกอย่างรวดเร็ว ทั้งที่อยู่ในสภาพที่ไม่น่าจะยิงถูก แต่ลูกธนูของเธอก็ปักเข้าที่ล้อของรถหรูอย่างแม่นยำ ไม่ใช่แค่นั้นในเวลาไม่เกินอึดใจเธอยิงดอกที่สองออกไปปักเข้าที่ล้อหนาอีกข้างทำให้เสียการทรงตัวจนรถคู่ต่อสู้ต้องจอดลงในที่สุด

 

ปัง!

 

กระสุนปืนได้เฉียดถากหางคิ้วเธอไปจนแว่นหนาที่ใส่อยู่กระเด่น ร่างบางที่ชะล่าใจเกินไป เธอขมวดคิ้วเพ่งสายตาอย่างยากยิ่ง เธอรีบกลับเข้าไปในรถดวงใบหน้าไร้กรอบแว่น

"นี้เธอ..."ร่างสูงตะลึงงั้นในทุกๆสิ่งที่เกิดขึ้นกับแม่สาวสัตวแพทย์ตรงหน้า ดวงหน้าหวานใสใต้กรอบแว่นและเนตรสีครามที่กำลังปิดลงข้างหนึ่งเพราะเลือดไหลอาบเข้าตา เธอเอาขวดน้ำออกพร้อมหยียบคันเร่งจนมิด

"จอดรถ"

"หา?"

"ฉันบอกให้จอดรถยัยเซ่อ เราปลอดภัยแล้ว"ร่างบางไม่รู้ตัวว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ที่รู้คือถ้าอีกฝ่ายบอกว่าปลอดภัย มันก็ต้องปลอดภัย ภาพตรงหน้าแม้จะเบลอไปเล็กน้อยแต่ก็มากพอที่เธอจะมองเห็น คันรถนับสิบกำลังจอดขว้างรถของเธอและขนาบข้าง เธอไม่รู้ว่ามันปลอดภัยยังไงและทุกๆสิ่งรอบตัวยังดูไม่น่าไว้ใจอยู่มาก

"กาอาระ!"เสียงทุ้มใหญ่ของชายชุดดำที่กำลังเดินลงมาจากรถดังขึ้น ร่างบางขมวดคิ้วอีกครั้งกับชื่อเรียกนั้น

"...กาอาระ?..."เธอทวนชื่อนั้นก่อนจะค่อยๆหันไปมองร่างสูงข้างกายที่ใส่เสื้อสีชมพูลายคิตตี้ด้วยใบหน้าตกตะลึง

 

เขาคือซาบาคุโนะ กาอาระ....คนที่ทำให้พ่อของเธอต้องตาย!

 

+++++++++++++

 

สิ้นสุดการตามล่า คนของกาอาระมาถึงในช่วงเวลาที่พวกเขากำลังหมดหนทาง ร่างสูงกระโดดลงมาจากรถกะบะโทรมๆพร้อมกับบาดแผลที่มือและเลือดสีสดที่หัวไหล่  หากแต่หญิงสาวที่ก็พอมีบาดแผลให้เจ็บแสบอยู่บ้างกลับนั่งนิ่ง เธอไม่ยอมลงจากรถ แมวน้อยผู้ติดร่างแหมาด้วยเธอคว้า
มันมากอดไว้ราวกับใช้มันปลอบประโลมอารมณ์ของเธอเอง

ทำไมเธอไม่เอะใจ ว่าคนที่เธอกำลังให้ความช่วยเหลือคือใคร ทำไมเธอไม่ถามเขา ทำไมเธอมัวแต่กลัว...ถ้าเธอรู้แต่แรก เธอจะปล่อยให้เขาตาย...ตายให้แบบที่พอของเธอเจอมาเหมือนกัน!

"เฮ้ ยัยแว่น"เสียงทุ้มนั้นไม่อาจจะเรียกสติของเธอได้ ร่างบางกำลังจมอยู่กับความโกรธในใจ มันคลุกกรุ่นขึ้นมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับหยาดน้ำใส่ที่กำลังไหลออกมา

 

เขาฆ่าพ่อของเธอ เขาเป็นคนฆ่าพ่อ!

 

ร่างบางสติขาดพรึบ เธอวางแมวน้อยไว้ในรถก่อนจะเดิดออกจากรถตรงไปหากาอาระ รังสีมาคุแผ่กระจายออกมาจากร่างบางอย่างชัดเจน กาอาระมองร่างบางที่กำลังเดินตรงมาหาเขาด้วยแววตาแปลกใจ

"คุณคือ ซาบาคุโนะ กาอาระใช่ไหม?"เธอถามย้ำอีกครั้ง ความน่ากลัวของรังศีอาฆาตรของเธอชวนให้คนใกล้ตัวเกิดอาการขนลุกเล็กๆ ร่างสูงมองเธออย่างชั่งใจ เธอเป็นอะไรไปอีก?

"ใช่"

เพียะ!

 

ทุกคนในที่นั้นทะลึงงัดกับสิ่งที่เกิดขึ้น ฝ่ามือเล็กตบเข้าฉาดใหญ่เข้าที่ใบหน้าหล่อเหลาจนขึ้นไปรอยนิ้วครบห้านิ้ว ร่างสูงหน้าหันพร้อมกับความเจ็บปวดที่กำลังชาไปทั่วหน้า แววตาสีหยกค่อยๆผลันแปรเป็นความดุดัน รังสีอำมหิตแผ่สานและมุ่งร้ายใส่หญิงสาว

"เมื่อสองปีก่อน...คุณฆ่าพ่อฉัน"เธอกล่าวด้วยอารมณ์ที่พุ่งพ่าน เลือดที่ไหลอาบใบหน้ามันยิ่งไหลออกมาเพราะความโกรธ เนตรสีครามสบมองประจันหน้ากับอีกฝ่ายที่กำลังโกรธไม่แพ้กันที่ถูกเธอตบหน้า และเขากำลังสงสัยในคำพูดของเธอ

"สองปีก่อน...."

"คุณอาจจะจำไม่ได้ แต่พ่อของฉัน อาโองาวะ โชจิ ถูกคุณฆ่าตายเมื่อสองปีก่อน!"เธอพูดทั้งโทสะ ชี้หน้าอีกฝ่ายยังไม่หลงเหลือความกลัว น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างไม่อาย ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัวภาพของพ่อที่นอนภายใจรวยรินก่อนจะขาดใจตายต่อหน้าเธอ

"...."ร่างสูงนิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไร แววตาว่างเปล่าและไร้ความรู้สึกผิด เขาจำได้ไม่ลืมหรอก ชื่อของคนคนนั้น...อาโองาวะ โชจิ

"คุณ คุณกำลังเข้าใจ..."ชายชุดดำ คนที่ยืนอยู่ใกล้กับกาอาระมากที่สุด เขากำลังพูดอะไรบางอย่างก่อนที่จะถูกร่างสูงยกมือห้าม แววตาที่ว่างเปล่านั้นหรี่ลงมองเจ้าของใบหน้าที่ทำให้เขาอดนึกถึงไม่ได้...ใช่จริงๆด้วย ลูกสาวของโชจิ เหมือนจริงๆ

"ฉันไม่น่าช่วยคุณไว้เลย! บ้าที่สุด!"เธอคร่ำครวญอย่างเดือดดาล เธอทุบอกของอีกฝ่ายรั่วๆอย่างอัดอั้น อุตสาห์จะไม่คิดถึงเรื่องนี้แล้ว อตุสาห์ทำใจได้แล้วแท้ๆ แล้วทำไมชายคนนี้ถึงได้มาปรากฏต่อหน้าเธอเอาตอนนี้ ทำไมต้องเป็นผู้ชายคนนี้ด้วย!

กาอาระที่ยังเจ็บแผลที่ไหล่ซ้าย เขาฝืนแขนข้างนั้นก่อนจะจับข้อมือของอีกฝ่ายไว้แน่น อะไรบางอย่างทำให้เขารู้สึก.....สงสารเธอ

"ปล่อยนะ!"หญิงสาวตวาดลั่น โดยไม่เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย เธอดิ้นด้วยแรงโกรธกว่าจะรู้ตัวเธอก็มองเห็นคราบเลือดที่กำลังไหลย้อมเสื้อซีกซ้าย

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ ใจเธออ่อนยวบกับบาดแผลใหญ่ เธอยอมหยุดดิ้นแต่ก็ไม่นึกจะพูดคำพูดห่วงใยให้อีกฝ่าย เขาไม่ใช่คนที่เธอต้องดูแลอีกแล้ว เป็นเพียงฆาตกรที่ฆ่าพ่อของเธอเท่านั้น

เธอสะบัดมือจนหลด เช็ดคราบเลือดและคราบน้ำตาออกจนหมดก่อนจะมองเขาด้วยสายตาเคียดแค้น

"หยุดบ้าได้แล้วใช่ไหม"ไม่รู้นั้นใช้คำถามหรือไม่ เพราะทันทีที่เธอตวัดสายตาขุ่นเคืองมาที่เขา ร่างบางก็ถูกกาอาระหิ้วขึ้นบ่าข้างที่ไร้บาดแผลทันที

"ว้าย! นี้คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!"ร่างบางงุนงงกับการกระทำของอีกฝ่าย เธอดิ้นอย่างแรงหมายจะให้อีกฝ่ายเจ็บแผลจนยอมวางเธอลงในที่สุด แต่ถึงจะเป็นอย่างงั้นเขาก็ไม่ยอมวางเธอลง

"ปล่อย! ไอ้ฆาตกร ปล่อยฉัน!"ร่างบางยังคงออกแรงดิ้นโดยไม่ได้สนใจสายตาของเหล่าบอดี้การ์ดรวมไปถึงคันคุโร่....กาอาระคิดจะทำอะไร?

"หยุดดิ้นได้แล้ว ยัยเซ่อ"

"ปล่อยฉัน อีตาทานุกิ!"สาวเจ้าเริ่มปากจัด ร่างสูงหันคับไปมองร่างบางด้วยสายตาคาดโทษ นี้เธอกล้าว่าเขา!?

"เหอะ ยัยบ้า"เขากล่าวสวนกลับ น่าแปลกทั้งๆที่กำลังถูกร่างเล็กว่าร้าย แต่เขากลับไม่รู้สึกโกรธอะไรสักนิด...กลับรู้สึกสนุก

ดวงหน้าหวานยังคงโวยวายไม่เลิกในขณะที่มีคนกำลังอุ้มเจ้าแมวตัวเล็กมาส่งให้อีกฝ่าย

"เจ้าแมวน้อย!"เธอรีบคว้าเข้าตัวน้อยที่ว่าไว้อย่างรวดเร็ว ดูสายตาบ้องแบ้วใสซื่อของมันแล้วเธอก้รู้สึกอารมณ์เย็นขึ้นมาอีกรอบ ในจังหวะที่ทุกอย่างกำลังนิ่งสงบนั้น กาอาระรีบพาร่างของเธอขึ้นรถทันที

"ออกรถ"ไม่รอช้าเสียแล้วย คนขับรถออกตัวอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่มีใครสามารถหยุดเสียงโวยวายของแม่สาวเจ้าได้

"นี้คุณจะพาฉันไปไหน!?"ร่างบางเกิดอาการผวะขึ้นอยู่ลึกๆ พูดตามตรงต่อให้เธอโกรธเขามาแค่ไหนแต่ใจจริงเธออยากให้เรื่องมันจบลงที่ถนนเส้นนั้นแล้วเธอก็จะได้กลับบ้าน(ที่เป็นรูพรุน) เธอเป็นหมอที่ถูกสอนเรื่องชีวิตมาอย่างดี เธอจึงกลัวการที่จะให้ใครตายต่อหน้าต่อตา

"เลิกโวยวายเถอะน่า"เสียงใสยังคงโวยวายไม่เลิกในขณะที่กาอาระกลับพูดปรามเธอเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขาเหนื่อยและกำลังเสียเลือดมาก เนตรสีหยกปรือลงด้วยความเพลียสะสม ก่อนที่จะเอนตัวลงซบร่างของคนตัวเล็กกว่า

"คุณ!"

"ฉันเหนื่อยแล้ว เลิกโวยวายสักที"เขาเหนื่อยเกินกว่าจะต่อกรกับเธอเขาเอนตัวพิงร่างบางจนหญิงสาวตัวแข็งทื่อ....นี้เขาจะมาไม้ไหน?

คันคุโรเปรยตามองกาอาระก่อนจะสลับไปที่ร่างของหญิงสาวปริศนา...นี้นายคงไม่คิดที่จะทำตามสัญญานั้นจริงๆหรอกนะ กาอาระ

 

'....สัญญาแล้วนะ ว่าจะรับลูกสาวฉันไปเป็นเจ้าสาวนะ'