ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    My Teacher คุณครู ’ของผม’ [KrisYeol]

    ลำดับตอนที่ #2 : My Teacher 1 : ความแค้น

    • อัปเดตล่าสุด 21 มี.ค. 58





    My Teacher 1 : ความแค้น

     

    “ชานยอล..”   เสียงทุ่มที่ดังขึ้นมาจากที่ไหนสักแห่งทำให้ชานและกลุ่มเดอะแก๊ง(?)ต้องหันไปมองเจ้าของเสียงที่คุ้นเคย

    “มาตามถึงที่เลยโว้ยย”เสียงของไอเพื่อนรัก(?)ของผมอย่างไอเซฮุนร้องแซวออกมา

    “ฮิ้วววว”   และแน่นอนว่ามันก็จะต้องตามมาด้วยเสียงโห่แซวของเพื่อนทั้งสามตัวของผม

     

          ไอพวกเพื่อนเลววว!! -*-

     

    “อะไร!”   ร่างบางตอบร่างสูงที่ยืนทำหน้าหล่อ(?)ตรงหน้าผมแบบไม่สบอารมณ์นัก

    “อย่าพึ่งโมโหพี่สิครับ พี่แค่จะมาบอกว่าเย็นนี้พี่จะมารับไปส่งที่บ้านนะครับ”ร่างสูงพูดพลางยิ้มอย่างเป็นมิตร

     

                ตอแหล... คำเดียวเลย ตอแหลชัดๆตอนมันอยู่กับผมสองคนนี่มันไม่ใช่แบบนี้! -*-

     

    “ไม่ต้อง กูกลับเองได้!”    ร่างบางกระชากเสียงใส่ร่างสูงตรงหน้าอย่างไม่เคารพ ซึ่งนั่นก็ทำให้เหล่าบันดาแฟนคลับของไอเงิงนี่ที่มายืนล้อมกลุ่มผมกับไอเงิงทำหน้าไม่พอใจไม่น้อย

     

         เอ่อ..คุณมึงครับ กูด่าไอเงิงนั่นครับไม่ได้ด่าพวกคุณมึงครับ...

        แต่ละนางนี่โบ๊ะหน้ามากี่ชั้นครับหืม?  หน้าหนากว่าฝาผนังบ้านกูอีกครับมึง คือถ้าหน้าไม่หนานี่ไอเงิงมันยอมรับให้เป็น       แฟนคลับเหรอครับถามจริง? แต่งอย่างกับจะไปเล่นงิ้ว ถถถถ

     

    “พูดไม่เพราะเลยนะครับชานยอลอา สงสัยวันนี้พี่คงต้องสอนเรื่องมารยาทซะแล้วล่ะ” ร่างสูงเอ่ยอย่างเสียใจเล็กน้อย

    “ไม่เป็นไรครับ ผมกลับเองได้”ร่างบางกัดฟันพูดออกไปอย่างยากลำบาก

    “ถ้าอย่างงั้น เจอกันตอนเย็นนะครับ”  เมื่อพูดจบร่างสูงก็หันเดินออกไปจากตำแหน่งนั้นพร้อมกลับบันดาแฟนคลับที่วิ่งตามกันไปติดๆ

    “สงสัยวันนี้พี่คงต้องสอน เรื่องมารยาทกันหน่อยแล้วล่ะครับ แหม่ๆ”  ไอเทาเรียนแบบเสียงของร่างสูงเมื่อกี้ ด้วยท่าทางกวนส่วนเท้า(?)ของเขาทำให้ทุกคนในกลุ่มเพื่อนหัวเราะออกมาเว้นแต่ชานยอล

    “กูว่าแม่งต้องสอนมากกว่ามารยาทธรรมดาแน่เลยว่ะ”  ลู่หานเอ่ยออกมาอย่างขำๆ

    “มารยาทอะไรวะ”  เซฮุนถามต่อ

    “ก็..มารยาทบนเตียงไงมึงงง”

    “ฮิ้ววววว” และนี่ก็เป็นเสียงเอ่ยแซวครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่ชานยอลได้ยินมาตั้งแต่เล่าเรื่องนั้นให้เพื่อนๆฟัง

    “พอเลยๆพวกมึง ไปเรียนเว้ย!”  ร่างบางเอ่ยออกมาอย่างไม่มีความเขินอายใดๆทั้งสิ้นกับสิ่งที่เพื่อนๆเอ่ยแซว  แต่กลับทำให้ความแค้นในใจมันทวีคูณไปอีกเท่าตัว

     

    หึ ถามว่าผมแค้นอะไรไอเงิงนั่นมันนักหนาน่ะเหรอ มาดิผมจะเล่าให้ฟัง

     

    เมื่อสองปีก่อน ตอนผมยังอยู่ม.ต้น ...

    “พี่ชานคะ..คือฮานะคิดว่า..เราสองคน.. เลิกกันเถอะนะคะ” ร่างบางของหญิงสาวที่มีหน้าตาน่ารัก หลับตาและเอ่ยคำที่มันยากลำบากที่สุดในชีวิตออกไป

    “ท..ทำไมล่ะฮานะ เราสองคนรักกันไม่ใช่เหรอ”ร่างของชานยอลเอ่ยถามอย่างตกใจ

     

    นี่ผมโดนบอกเลิกงั้นหรือ?...

    แล้วเวลาที่ผ่านมา..คนตรงหน้านี้ไม่ได้รักผมหรอกหรือ?..

    “ค..คือ คือว่าฮานะ..”

    “ฮานะครับ เสร็จหรือยังหืม?”  ร่างบางยังพูดไม่ทันจบประโยค จู่ๆก็มีร่างสูงที่ไหนก็ไม่รู้มาตัดบทสนทนา แถมยังเดินเข้ามากอดเอวบางของฮานะต่อหน้าต่อตาชานยอล

    “...”

    “ค..คือ ก็อย่างที่เห็นล่ะค่ะ เอ่อ..ตอนนี้ฮานะกำลังคบกับพี่คริสอยู่..”  ร่างบางของหญิงสาวก้มหน้าลงมองพื้นอย่างไม่กล้าสบตาคนตรงหน้า ที่ตอนนี้กำลังทำหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก

    “ถ้าได้ยินแล้วก็เข้าใจไว้นะ ฉันกับฮานะกำลังคบกันอยู่”  ร่างสูงที่มีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาบอกกับชานยอล และเพื่อเพิ่มความเข้าใจให้กับชานยอล ร่างสูงจึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้แก้มขาวของฮานะแล้วจรดปลายจมูกโด่งลงไปสูดดมความหอมจากพวงแก้มบาง นั่นก็ยิ่งทำให้ไฟในใจของชานยอลลุกโชนมากขึ้นหลายเท่าตัว แก้มบางตอนนี้ออกสีชมพูน้อยๆเพราะโดนคริสหอมแก้มเข้าไป 

    “...”

    “ง..งั้นฮานะ ขอตัวนะคะ”  ร่างบางโค้งจนหัวแทบจะจมดินแล้วรีบหันหลังจูงมือหนาของคริสให้รีบเดินตามไป

     

    หึ  นี่ผมถูกแย่งคนรักไปแล้วเหรอ..

    แก้มขาวใสนั่นที่เคยเป็นของผม...

    ตากลมโตคู่สวยนั่นที่เคยมองจ่องมาที่หน้าของผม...

    ริมฝีปากบางที่มีสีชมพูน่าสัมผัสนั่นมันเคยเป็นของผม…

    ตัวของฮานะ..ทั้งตัวและหัวใจที่มันเคยเป็นของผม…

    ตอนนี้.. มันกลายไปเป็นของใครก็ไม่รู้....

     

      มือเรียวกำเข้าหากันแน่นจนแทบจะช้ำเลือด น้ำตาสีใสไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย ตอนนี้ชานยอลมีหลายความรู้สึกที่ถามโถมเข้ามาในหัวใจดวงนี้ของเขาจนมันแทบจะพังทลายหายไป...

    และจนถึงบัดนี้ผมขึ้นมาเรียนม.ปลายแล้ว ผมจึงย้ายโรงเรียนมาเรียนที่โรงเรียนชื่อดังของเกาหลี  และไม่รู้ว่าทำไมฟ้าถึงต้องกลั่นแกล้งผมให้มาเจอกับไอเงิงนั่นที่นี่อีกก็ไม่รู้ แถมแค่นั้นยังไม่พอแม่ยังจะจ้างมันให้มาเป็นครูสอนพิเศษผมที่บ้านอีก  โอ้ยยยย ชีวิตหนอชีวิตทำไมมันชั่งน่าสงสารขนาดนี้! T^T

     

    -------------------------------------------

    คุยกับไรท์

    กราบสวัสดีลีดเดอร์ที่น่ารักทุกท่าน ทีนี้รู้กันรึยังหื้ม ว่าทำไมชานยอลถึงเกลียดคิดนักหนา 555
    คืออย่าหวังอะไรจากไรท์มากนะคะ ไรท์มีปัญญาแต่งแค่ไหนคือแค่นั้นเลย เพราะฉนั้นแต่ละตอนจะยาวหรือสั้นไม่เหมือนกันนะ 5555  ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะที่เข้ามาอ่าน

    มีอะไรแนะนำไรท์บอกได้เลยเดี๋ยวไรท์จะทำตามอย่างเคร่งคัด! ></



     

     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×