คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แฟนบทที่ 2
แฟนบทที่ 2
"หมดแล้ว.. อึก"
"ว้าาาา แพ้เลยฮันบินมึงนี่กินเร็วจัง"
"หึหึหึ มึงต้องทำตามคำสั่งกูน้าา เข้าใจม้ายยย?!"
"เข้าจายยยยย แต่ตอนนี้มึงเอาตัวเองให้รอดก่อนนะเพื่อน"
"อารายย กูม่ายมาวว"
จ่ะ.. มึงไม่เมาเลยจ่ะ แค่ตอนนี้มึงแค่พูดไม่รู้เรื่องและเอียงไปหาพี่บ๊อบบี้แค่นั้นแหละจ่ะ
"อึก.. ง่วง ร้อนด้วย"
พูดไปมือบางก็พลางจะเลิกเสื้อขึ้นจนคนข้างๆตกใจ
"เห้ยฮันบินใจเย็นๆ!"
"งืมมม นี่ครายยยย"
"พี่ไง"
"พี่หนายยยย"
"บ๊อบบี้"
"อ๋าาาาาาาาาา พี่นี่เองงง คิก.."
ไม่พูดเปล่ายังเอามือมาจิ้มแก้มอีก
"พี่ครับผมจะอยู่ต่ออีกสักพักถ้าพี่จะกลับก่อนผมฝากฮันบินกลับกับพี่ได้มั้ยเหมือนมันจะไม่ไหวแล้ว" ดงฮยอกเอ่ยขึ้นถามรุ่นพี่ตัวสูงข้างๆ
"อืมได้สิ"
"ขอบคุณคร้าบบ"
ว่าแล้วดงฮยอกก็หันไปสนใจคนอื่นที่กำลังนั่งคุยกันอย่างเมามันส์ต่อ
เอาไงดีวะ..
.
.
.
.
.
.
.
กลับเลยละกัน บ๊อบบี้อุ้มฮันบินขึ้นก่อนจะพาไปที่รถแต่มันก็ทำให้เขาแปลกใจนิดหน่อย
ทำไมตัวเบาจัง
ดูภายนอกตัวเล็กแล้วนะ มาอุ้มจริงๆนี่เบาหวิวอย่างกับอุ้มลูกแมว
ก็ดีเหมือนกัน ไม่ต้องลำบากหนักด้วย
"ฮันบิน.. ฮันบิน"
"..."
"ฮันบิน กุญแจห้องอยู่ไหน?"
"..."
"ฮันบิน"
"งืมมม.."
นี่คงต้องหาเองใช่มั้ย....
มือหนาคลำหาตามกระเป๋ากางเกงของคนเมาที่นอนพิงประตูห้องตัวเองอยู่ก่อนจะพบว่ามันไม่มี
เออดี งั้นคืนนี้นอนห้องพี่นะฮันบิน :B
เช้าวันต่อมา
งืมม ทำไมวันนี้หมอนข้างมันหอมจังวะ.. ซุกแม่มเบยย
เอ๊ะ.. เดี๋ยวนี้หมอนข้างมีระบบปรับอากาศปล่อยลมหายใจได้เหมือนคนหรอ ที่ห้องไม่น่ามีอุปกรณ์ไฮเทคขนาดนี้
ฮันบินว่ามันไม่ใช่ละ ขอลืมตาดูนิดนึงนะ
1
2
3
.
.
.
.
เห้ยยยยยยย บอกทีว่านี่เป็นเพียงความฝัน ทำไมพี่บ๊อบบี้มานอนข้างฮันบินล่ะ?! พี่เขามาลักหลับหรอ? นี่เราเสียตัวรึยัง? ถ้าท้องล่ะจะทำยังไง? พี่เขาต้องรับผิดชอบนะเว้ยอนาคตยังมีอีกยาวไกลนี่เพิ่งจะม.4เองนะ กรี๊ดดดดดดดด
.
.
.
.
.
เอ๊ะหรือจะฝัน เขาบอกถ้าฝันหยิกจะไม่เจ็บมาลองดูมา
ไม่เจ็บเว้ยเห้ยยยย!! ขออีกสักสองทีสามทีสี่ทีห้าที
ไ ม่ เ จ็ บ อ ริ้ อ ริ้ (e_e)
"ฮันบิน.. หยิกพี่ทำไม"
หืม... ไอชิบหายแขนที่กูหยิกไม่ใช่แขนกูครับสังคมมันคือแขนพี่เขา กูก็ว่าทำไมไม่เจ็บ ตายๆๆๆแล้วนี่จะบอกว่าไงจะให้บอกว่า 'อ๋อ ผมจะเช็คว่าที่ผมมีอะไรกับพี่นี่ผมฝันรึเปล่า' งี้หรอ พี่เขาคิดว่าปัญญาอ่อนชัวร์ ควรตอบว่าไรดีวะะะะ?!?!
"คร่อก.. "
เออดี พี่มันหลับต่อแล้ว กูควรใช้เวลานี้แอบย่องออกไปใช่หรือไม่ ขอตอบว่าใช่มาก โอเคลุกสิครับรออัลไล
ว่าแล้วฮันบินก็ค่อยๆยันตัวขึ้นเบาๆก่อนจะรู้สึกติดอะไรบางอย่าง
อะไรวะหนักๆที่เอว
อ่อรู้ละ แขนพี่แกนี่เอง...
เห้ยยย มันไม่ใช่ละครับน้องฮันบินรู้สึกเหมือนตัวเองโดนลวนลามโดยคนที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่ถึงวัน พี่ครับพี่ตื่นมาขยับหน่อยก็ดีนะ
"อืมม.. "
เหมือนพระเจ้าจะได้ยินคำขอของฮันบินหรือเพราะอะไรก็ตาม บ๊อบบี้ก็ได้ขยับตัวในทันที
.
.
.
.
.
.
.
แต่ขยับให้มันกอดแน่นกว่าเดิมนี่คือไรวะครับไอพี่?!?!
โอเค ฮันบินตั้งสตินะแล้วใช้เวลานี้สำรวจตัวเองจะได้รู้ไปเลยว่าเสียตัวรึยัง
ค่อยๆเปิดผ้าห่มขึ้นก่อนจะพบกับ....
เสื้อผ้าที่อยู่ครบแต่จะว่าครบก็ไม่ได้เพราะตอนนี้มีแค่เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ที่น่าจะยาวถึงต้นขา กูก็ว่าทำไมนอนสบายจัง แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาห่วงว่านอนสบายหรือไม่กูควรสงสัยว่านี่เสื้อใครและมาอยู่บนตัวได้อย่างไร แต่ก่อนจะได้สำรวจตัวเองต่อสายตาที่ไม่รู้มาดีอะไรตอนนี้ก็เหลือบไปเห็นหน้าท้องที่แน่นไปด้วยหกห่อกับแพงอกที่ดูมาดแมนสมชายชาตรี
อิจฉาว่ะ
ไม่ๆๆนี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาอิจฉา กูควรสงสัยอีกว่าทำไมพี่มันใส่แค่บ็อกเซอร์แล้วตามตัวมีรอยแดงๆเหมือนคนข่วนมากกว่า.... เดี๋ยวๆๆ ณ จุดๆนี้ฮันบินขอกระจกหรืออะไรก็ตามที่สะท้อนเงาตัวเองได้
คลำๆหาที่หัวเตียงดูก็เจอโทรศัพท์ที่คาดว่าน่าจะเป็นของตัวเอง หยิบมาช้าๆก่อนจะส่องไปตามตัวและลำคอ
ฟหกดเ้าสวงงฃนบพไกวชตัพไๆ_เสว ทำไมตามตัวตามคอกูมีจ้ำแดงๆวะครับบบ?!?!
ป่าป๊าม่าม๊าน้องฮันบินเสียตัวให้ผู้ชายเมดอินเมกาที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่วันเอง ฮือออออ น้องฮันบินขอโทษษ ಥ_ಥ
"อ้าวฮันบิน ตื่นแล้วหรอ"
" ;--;"
"เห้ย ร้องไห้ทำไม?!"
บ๊อบบี้สะดุ้งตัวขึ้นก่อนจะทำหน้าตาลอกแลกเนื่องจากทำอะไรไม่ถูกที่อยู่ดีๆคนตรงหน้าก็มาร้องไห้ใส่
"ฮึก.. พี่.. "
"เป็นอะไรร้องไห้ทำไม?"
"พี่.. ฮึก ต้องรับผิดชอบผมนะ.. "
ห้ะ.. รับผิดชอบอะไรวะ
งงๆแต่สักพักก็สามารถเข้าใจเรื่องราวได้พอเห็นรอยแดงๆที่คอ เออ น้องมันคิดว่าเสียตัวแล้วแน่ๆ แต่ไอ้รอยแดงๆนี่ผมไม่ได้ทำนะเว้ยคือเมื่อคืนดงฮยอกโทรเข้าเครื่องฮันบินมาแล้วบอกว่าฮันบินแพ้แอลกอฮอล์นิดหน่อยอาจจะขึ้นเป็นจ้ำแดงๆตามคอตามตัว
ส่วนรอยข่วนบนตัวผมเนี่ยเมื่อคืนก่อนออกจากห้องลืมปิดหน้าต่างนั่งดูทีวีแล้วยุงมันกัดเลยเกา ออกมาเท่ากับรอยข่วนนี่ล่ะ
ซึ่งใครจะไปรู้ว่าน้องมันจะเอาไปคิดว่ามีอะไรกันแล้ววะ 55555555555555555555555
แต่ก็นะแกล้งอีกสักหน่อยจะเป็นไรไป
"ไม่ต้องห่วงนะ พี่จะรับผิดชอบเราเองและพี่จะไม่บอกใครโอเคมั้ยครับ?"
"ฮึก.. จริงนะ.. "
"ครับ แล้วเราจะนอนต่อมั้ยหรือกลับห้องเลย?"
"กลั.. " เห้ย ถ้ากลับดงฮยอกมันต้องเห็นรอยแน่เลยไม่ๆๆๆไม่ได้ๆ "เอ่อ.. อยู่ต่อก็ได้"
อะไรทำไมต้องมายิ้มอ่อนใส่ด้วย นี่ไม่หวั่นไหวหรอกนะมาข่นขืนเค้าอ่ะ ฮึก...
"งั้นเดี๋ยวพี่ลงไปซื้ออะไรมาให้กินนะ"
"งือ.. "
บ้าๆๆๆๆๆๆข่มขืนแล้วลูบหลังหรอคนบ้า ฮันบินไม่หวันไหวหรอกนะ ฮือออออออ
ตื่อดึ้ง ตื่อดึ้ง
หืม ใครวะ
LINE now
Donghyuk naja: มึงอยู่ไหนวะ
------------------------------------------
LINE now
Donghyuk naja sent you a sticker.
ตายห่า ควรตอบว่าไรดีวะ..
แต่ก่อนจะได้กดเข้าไปอ่านคู่สนทนาก็ส่งมาอีก
LINE now
Donghyuk naja: วันนี้กูไม่กลับห้องนะ
------------------------------------------
LINE now
Donghyuk naja: กลับอีกทีคงพรุ่งนี้เลย
------------------------------------------
LINE now
Donghyuk naja sent you a sticker.
น่ะ ไปแรดอีกละ
อ่านแต่ไม่ตอบแม่งงง
"ฮันบินนา กินข้าวกัน"
คนบ้าาาาาาา มาฮันบินนงฮันบินนาอะไรเล่า ;///////;
ก็นะ ทำได้แค่เดินออกไปหาเงียบๆล่ะนะ...
กินไปก็นั่งเกร็งไป นี่ไม่อยากจะคิดว่าเมื่อคืนเป็นยังไง.. โอ้ยยย พอๆๆๆฟุ้งซ่านเกินไปละวิตถารจริงๆเลยฮันบิน!
"กินเลอะเป็นเด็กๆเลย"
ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ แค่บอกอย่างเดียวก็ได้ทำไมต้องเอื้อมมือมาเช็ดให้ด้วยเล่า /////
"งืออ"
กรี๊ดดดด ทำไมต้องทำเสียงมุ้งมิ้งแบบนี้ด้วยบ้ามากเลยนะ ;-;
กินเสร็จตอนนี้ก็ย้ายก้นมานั่งเงียบๆกันที่โซฟาต่อ.....
"เสื้อผ้าเราพี่เอาลงไปซักให้แล้วนะ"
"..." หยักหน้าหงึกหงัก
"เสื้อที่ใส่อ่ะ เสื้อพี่นะ"
".. //////"
"เรื่องเมื่อคืนพี่ขอโทษนะ"
"//////////////"
"โกรธหรอ?"
"(._. )( ._.)(._. )( ._.)"
"งั้นทำต่อนะ"
"เห้ย.."
คือพูดอย่างเดียวไม่ว่าทำไมต้องเอาหน้ามาใกล้ๆด้วยห้ะๆๆๆๆๆ ///////
ตึกตัก ตึกตัก
"อ.. ออกไปเลย"
มือเล็กดันอกคนตรงหน้าให้ออกห่างออกไป
"หึหึ"
สองหึคือระอย่ามาทำใส่นะ..
"พี่.."
"ครับ?"
อย่ามาครับใส่เด้! /////
"วันนี้ดงฮยอกไม่กลับห้อง.."
"..."
"ขออยู่ด้วยนะ..." อะไร?! อย่ามองกันแบบนั้นสินี่เปล่าอ่อยเลยนะ กลัวผีเถอะ!!
"..."
"..."
"..."
เงียบแบบนี้คือไร ได้แล้วทิ้งหรอ หึ ใช่ซี้คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิดนี่!!
"ไปเอาเสื้อผ้ามาสิจะได้อาบน้ำเปลี่ยนชุด ใส่แบบนี้ไม่กลัวโดนอีกรอบรึไง"
เกร้ดดดดดดด พี่เขาแทะโลมหนู ///// รีบลุกเถอะถึงฮันบินจะแรดแต่ฮันบินก็กลัวนะโว้ย โกยเถอะบินลาล่ะสังคม
"ฮันบิน"
"ค.. ครับ"
"จะอยู่ทั้งชีวิตเลยก็ได้นะ"
"...."
คิดว่าเขินมั้ยให้ถามใจตัวเองดู ////////
"ฮันบินจะนอนตรงไหน?"
"พื้นก็ได้พี่ ผมนอนได้หมด"
"เห้ยได้ไง เดี๋ยวพี่นอนพื้นเองแล้วเรานอนเตียงไป"
"ไม่ได้ดินี่ห้องพี่นะ!"
"งั้นนอนด้วยกันบนเตียง ป่ะ" พูดเสร็จบ๊อบบี้ก็ดึงแขนฮันบินให้เดินตามไปทันที
"เดี๋ยวๆๆๆๆ นอน2คนเตียงไม่พอม้างง" พยายามพูดเพื่อเลี่ยงการเกิดเหตุการณ์แบบเมื่อคืน..
"พอสิ เมื่อคืนยังนอนกันได้ถึงเช้าเลย" ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ ไอ้พี่บ้านี่อุตส่าห์คิดในใจเงียบๆคนเดียวนะเว้ย ////
โอเค ก้มหน้าจนตอนนี้ถึงเตียงแล้วจย้า
พี่มันกระโดดขึ้นเตียงก่อนจะตบปุๆที่ข้างๆ
"ขึ้นมานอนมาฮันบินนา"
อย่ามาฮันบินนานะ!! ///// ไปก็ได้วะ นี่บอกไว้ก่อนเลยนะว่าไม่ได้ง่ายแต่กลัวพี่เขารอนาน!
ค่อยๆขึ้นเตียงด้วยแรงที่น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะทิ้งตัวลงช้าๆ
"ฝันดีนะฮันบินนา" น่ะ มียื่นมือมาลูบหัวอีก เคลิ้มสิสังคมเคลิ้มเลย แต่จะให้พี่เขาบอกฝ่ายเดียวก็ดูจะแปลกๆไปหน่อย
"ฝันดีครับบาบิ"
เกร้ดดดดดดดด นี่พูดอะไรออกปัยยยยยย ปากเวรฮือออออออ เขินนนน ;////; นอนดีกว่า ////
ผ่านไปสักพักเมื่อมั่นใจว่าผู้อาศัยชั่วคราวที่น่ารักนอนแล้วจึงค่อยๆขยับตัวเข้าใกล้ๆเพื่อดูให้แน่ใจ
"ฮันบินนา เราอาจจะจำพี่ไม่ได้แต่พี่จำเราได้นะ" คนตัวสูงกระซิบข้างหูร่างเล็กเบาๆ "พี่จะรอเราทำตามสัญญานะ" ก่อนจะกดจูบบนแก้มนิ่มเบาๆ
"ฝันดีนะครับกระรอกน้อยของคิมบับ"
--------------------------------
เหนื่อยโฮกกกกก ใครอยากรู้ฟามหลังสองคนนี้บ้างน้อ /)-(\ เดี๋ยวจะมาเฉลยนะจย้ะ จุ้บๆ -3- มาคุยเล่นกันได้ที่ @whipper_jptn นะก้ะะะะะ #แฟนดบบ
ความคิดเห็น