คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : TP - 1
TP-1
ณ โรงเรียนรอเวนสัน ห้องโถงใหญ่
หน้าบอร์ดประชาสัมพันธ์ เวลา 6.18 น.
จ้อกแจ้ก จอแจ
เวลานี้ กลุ่มนักเรียนและผู้ปกครองต่างไปยืนออกันอยู่ที่หน้าบอร์ดประชาสัมพันธ์ เพื่อที่จะดูรายชื่อนักเรียนในห้องตามระดับชั้นต่างๆ ซึ่งแบ่งบอร์ดเป็นช่วงชั้นต่างๆโดยมีอยู่ทั้งหมดหกบอร์ดด้วยกัน ตั้งแต่เตรียมอนุบาลไปจนถึงมัธยมศึกษาตอนปลาย จึงทำให้ห้องโถงแห่งนี้แน่นขนัดไปด้วยผู้คนมากมายและมาพร้อมกับมลพิษทางหูขั้นรุนแรง ตั้งแต่เสียงร้องไห้งอแงไม่ยอมเข้าเรียนของน้องๆหนู ทั้งเสียงริ้งเฮด้วยความดีใจที่ได้อยู่กับกลุ่มเพื่อน เสียงกรี๊ดกร๊าดด้วยความดีใจของสาวๆที่ได้อยู่ห้องเดียวกับหนุ่มๆที่ตนปลื้ม เสียงบ่นอย่างเซ็งจิตของบางคนที่ต้องแยกห้องกับเพื่อนสนิท โดยมีเสียงประชาสัมพันธ์ของทางโรงเรียนในเรื่องต่างๆทที่มีทั้งภาษาไทยและภาษาอังก๐ฤษ ให้สมกับการที่เป็นโรงเรียน Bilingual
แต่ไม่ว่าจะเป็นเสียงของอะไร มันก็ทำให้ความหงุดหงิดของเด็กหนุ่มคนนี้เพิ่มขึ้นทุกทีๆ และไม่มีทีท่าว่าเสียงค้นเหตุเหล่านี้จะหยุดลงง่ายๆ
ใช่ เด็กหนุ่มคนนี้ ผู้มีชื่อเท่ห์ๆว่า ‘โนอาห์’ เป็นคนที่นั่งอยู่ตรงม้านั่งบริเวณริมโถงใหญ่มาเกือบครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ เขามีผิวสีแทนของคนที่โดนแดดมามาก ดวงตาสีน้ำตาลเข้มกลมโตสวยหวานรับกับจมูกที่ยังมีดั้งให้เห็นแต่อาจจะถูกบดบังด้วยแว่นสายตาสีฟ้าของเจ้าตัว เส้นผมสีดำขลับสลวยเสียผู้หญิงหลายคนต่างอิจฉา ถูกตัดทรงนักเรียนตามกฎระเบียบของโรงเรียน จัดว่าเป็นคนที่หน้าตาดีได้เลยทีเดียว
แต่ตอนนี้กลับไม่มีใครกล้าที่จะเข้ามาทักทาย หรือทำความรู้จักกับเจ้าตัวเลยสักคนเดียว เนื่องจากรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาอย่างทั่วถึงให้ทุกคนที่อยู่ในรัศมีได้รับรู้ ประกอบกับสีหน้าบอกบุญไม่รับที่บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเขาไม่พร้อมจะรับแขกใครหน้าไหนทั้งนั้น!
‘ไอ้พวกเพื่อนเวร ! พวกแกกล้าให้โนอาห์คนนี้รอเกือบครึ่งชั่วโมงเลยเรอะ พวกแกได้คายหยังเขียดแน่!’เขาคิดอย่างหัวเสีย พร้อมหมายมั่นปั้นมือว่าจะจัดการเหล่าผองเพื่อนที่น่ารักยิ่งของตนแบบเรียงตัว
“ว่าไงครับหน่องโน!” ยังไม่ทันได้คิดว่าจะใช้มาตรการใดมาฆ่าหั่นศพเหล่าเพื่อแสนรักของตน ก็มีเสียงเรียกที่ดังราวแปดร้อยห้าสิบเดซิเบล ดังขึ้นที่ข้างหูมาพร้อมกับมือปริศนาที่ตรงเข้ามายึดไหล่ของโนอาห์เอาไว้ ...แต่ก็นั่นแหละ ด้วยการที่มีการกระตุ้นจากสิ่งเร้าที่ค่อนข้างจะรุนแรง ทำให้การตอบสนองของเจ้าตัวก็รุนแรงไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ไวเท่าความคิด มือขวาที่ตอบสนองอย่างฉับไวของโนอาห์ก็ฟาดเข้าที่หัวของบุคคลปริศนาผู้นั้นเข้าอย่างเต็มรัก
...เสร็จไปหนึ่งศพ พร้อมด้วยอาการนิ่งสงบอย่างไว้อาลัยของผองเพื่อนที่ตามมาทีหลัง
“ดีงามจริงๆ มาสายกว่าเวลาที่ตกลงไปหน่อยมั้ยครับไอ้คุณเพื่อนทั้งหลาย”หลังจากเก็บศพเข้าที่ไปแล้วหนึ่ง ก็หันไปถามพรรคพวกที่สังเกตการณ์เหตุฆาตกรรมเมื่อสักครู่อยู่ข้างหลังเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย
“โหะ ร้อยวันพันปีใครสักคนในกลุ่มพวกเราจะมาตรงตามเวลานัดไม่น่าเชื่อว่าขะป็นหน่องโนอาห์ว่ะ ฮะๆ”เสียงของเด็กชายที่ร่างหนาที่สุดในที่นั้นเอ่ยขึ้น
“ไม่ต้องเลยมึงไอ้คุณชายกลาเซียร์ครับ ถามจริงชีวิตแกนี่กะมาสายทั้งปีทั้งชาติเลยใช่มั้ยวะครับ ”โนอาห์สวนกลับทันควัน
“เห้ยๆ อะไรๆ อย่าๆ วันนี้กูมาเช้านะเว่ย อย่าแถๆ”เด็กหนุ่มร่างหนา หรือก็คือ‘กลาเซียร์’โต้กลับ
“ไอ้เซียร์ แกสิแถ เชื่อดิ พรุ่งนี้แกก็มาหลังเข้าแถวอยู่ดี ฮ่าๆๆๆ”เสียงใสดังขึ้นจากร่างที่ยืนอยู่ข้างกลาเซียร์พูดสิ่งที่ตรงกับความคิดของโนอาห์พอดีราวกับมีจิตสื่อถึงกัน
“พูดดีๆ ทำดีมากเว่ยไอ้เดล”โนอาห์หันไปพูดกับ‘เดลลาส’เด็กชายที่ยืนอยู่ข้างๆกลาเซียร์
คุณอ่านไม่ผิดหรอก ‘เด็กชาย’ เพราะถึงแม้จะมีหนวดขึ้นมารำไร แต่ถ้านับจริงๆ เดลลาสเป็นคนที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่มแล้ว และยังตัวเตี้ย... เอ้ย! ตัวเล็กที่สุดอีกด้วย
“โอยยยย โนที่แกฟาดมาเมื่อกี้มือหรือตีนวะเนี่ย เจ็บชิบ”เสียงบ่นกระปอดกระแปดดังออกมาจากศพคืนชีพ (?) ที่พึ่งถูกฝ่ามือ (เท้า) อรหันต์ของพี่ท่านโนอาห์ประทับไปเต็มกบาล
“สมไอ้ฟอร์ด แกจะได้รู้มั่งว่าอย่ามาเล่นกับท่านโนอาห์ เทพเจ้าสายฟ้าคนนี้ วะฮ่า”โนอาห์
“ไม่สนอ่ะ...” ฟอร์ด หรือ ‘ฟอร์เต้’บ่นอุบ
“ที่เหลือไปไหนวะ ...โทรหาดิ้ อยากขึ้นห้องจะแย่อยู่แล้วเนี่ย รำคาญเสียงข้างล่างมากมาย แม่งดังชิบเป๋ง”โนอาห์พูดอย่างหัวเสีย พร้อมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อจะโทรหาสมาชิกที่เหลืออีกห้าคนของกลุ่ม
“ไม่ต้องโทรแล้วล่ะเว่ย พวกแม่งขึ้นห้องไปนานละ”การกระทำของโนอาห์ต้องถูกหยุดด้วยคำพูดของคนสุดท้ายที่ยืนอยู่ ณที่นั้น ‘ออตโต้’
“ห๊ะ. รู้ได้ไงวะ” โนอาห์
“เมื่อกี้ เราพึ่งคุยกับเทลมา ก่อนมาเจอแกสพักอ่ะ” ออตโต้
“…-*- ไอ้พวกเวร...” โนอาห์สบถออกมาอย่างหัวเสีย พร้อมเตรียมร่างกายเพื่อจะขึ้นไปเตะไอ้พวกที่เหลือที่หนีขึ้นห้องไปก่อนโดยไม่ยอมบอกให้เขารู้สักคน
“น่าๆ ไอ้ตูด อย่าทำหน้าบูดเป็นตูดลิงงั้นดิ ระวังไม่หล่อนะครับ” กลาเซียร์เอ่ยขึ้นพร้อมเดินไปกอดคอโนอาห์แล้วลากเพื่อจะขึ้นไปยังห้องเรียนของพวกเขาที่อยู่ตึกหลังๆของโรงเรียน
“แกๆๆ ดูนั่นสิ ใช่พวกนั้นป่ะแก”เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความวุ่นวายขณะที่พวกเขาทั้งห้าคนกำลังเดินผ่านตัวห้องโถง มาเข้าหูคุณชายโนอาห์
“ชั้นว่าใช่นะแก”
“ไม่ผิดแน่เลยแก ฉันเคยเจอพวกเขาในงานสำคัญล่ะ ไม่แปลกเลย ถ้าจะใช่พวกเขา”
“แกๆๆ เขามองมาด้วยอ่ะ ว้ายยย น่ารักจังงง”
บลาๆๆๆๆ ...ละอีกมากที่เขาฟังไม่รู้เรื่อง
‘เรื่องอะไรวะ ..ช่างเถอะ สงสัยไม่เคยเห็นคนหล่อ’โนอาห์คิดก่อนจะปัดมันทิ้งอย่างไม่คิดจะใส่ใจอีก (ไม่ค่อยจะหลงตัวเงอเลย)
ตึก มัธยมศึกษาตอนปลาย
ชั้นสาม Grade 11A เวลา 6.46 น.
ในที่สุด ห้าหนุ่มบอยแบนด์ก็เดินทางมาถึงตึกเรียนของพวกเขา กลุ่มของพวกเขาเรียนอยู่ห้องเดียวกันมาตั้งแต่สมัย ม.1 จริงๆ ถ้าจะให้ถูกคือ ห้องของพวกเขาเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ม.1 ซึ่งเป้นเรื่องดีที่ได้อยู่กับเพื่อนๆกลุ่มเดิมดดยไม่ต้องปรับตัวใหม่ให้มาก แต่เมื่อลองคิดดูในอีกแง่ คงต้องบอกว่าเริ่มจะเบื่อขี้หน้าก๊งเดิมๆซะแล้ว
ห้องของพวกเขาเป็นห้องคิงของสายวิทย์ และยังเป็นรุ่นแรกที่ได้เรียนเสริมวิชาวิทย์-คณิต ตั้งแต่ช่วงม.ต้น (ก็คือเรียนเยอะกว่าชาวบ้านชาวช่องนิสนึง) และมีสมาชิกเต็มแม็กครบสามสิบห้าคน (แต่ก็ยังหน้าเดืมๆอยู่ทุกปี) และนี่จึงเป็นอีกสาเหตุที่สมาชิกในห้องตอนนี้ดูจะหนาแน่นกว่าห้องอื่นๆแม้ว่าจะยังไม่เจ็ดโมงเลยก้ตาม โดยมาพร้อมกับคลื่นเสียงมหาศาลของเด็กห้องคิงที่ไม่ได้เจอกันมากว่าสามเดือน (อยู่ด้วยกันมากี่ปีครับพวกแก)
และเมื่อพวกเขาก้าวเท้าเข้ามาในห้องก็...
...เงียบกริบ
1
...2
จ้อกแจ้กๆๆๆๆ จอแจๆๆๆๆ
เหมือนกลายเป็นบุคคลสำคัญระดับประเทศได้ในเพียงเสี้ยววินาทีแค่เดินเจ้ามาในห้อง และก็กลับไปเป็นสามัญชนในเสี้ยวต่อมา...
“สมกับเป็นห้องเอรุ่นเราจริงๆ เห้อ ให้ตาย”เดลลาสเปรยขึ้นมาเบาๆ
เมื่อสอดส่ายสายตาดูแล้วก็พบเด็กหนุ่มอีกกลุ่มหนึ่งเกาะรวมตัวกันอยู่หลังห้องได้อย่างไม่ยากเย็นนัก ซึ่งก็มีเด็กคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงนั้นกวักมือเรียกพวกเขาพร้อมชี้ไปที่นั่งที่ยังว่างอยู่ไม่ไกลจากเจ้าตัวมากนัก ว่าแล้วทั้งหมดก็เคลื่อนขบวนกันไปจองที่นั่งตามที่เด็กหนุ่มคนนั้นชี้ให้ และตามเข้าไปรวมกลุ่มด้วย
ปั่ก! ปี่ก! ตุ้บ! พลั่ก! ตั้บ!
“โอยยยยยยยยยยยยยยย”
ยังไม่ทันจะได้เอ่ยคำทักทายใดๆกัน เสียงเนื้อกระทบเนื้อก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องเป็นคอมโบ ปิดท้ายด้วยเสียงร้องโอดโอยจากเหล่าบุคคลผู้โดนประทุษร้ายทั้งห้า...จากฝีมือของท่านโนอาห์เทพเจ้าสายฟ้า (??)
“พวกเอ็งงง กล้าดียังไงทิ้งตรูไว้ช้างล่าง ห๊ะ ขึ้นมาทำไมไม่บอกวะ นัดกันข้างล่างที่ห้องโถงใหญ่ตอนหกโมงเช้านะเฟ้ย ไม่ใช่บนห้องเรียน พวกแกอีก หกโมงเช้านะ ไม่ใช่หกโมงเย็น!” คนโดนผิดนัดโวยเสียยกใหญ่ ด่าก๊กข้างบนเสร็จ ก็หันมาด่าก๊กมาสายต่อ เรียกได้ว่าหูไม่หลุด คุณชายแกคงไม่ยอมเลิกง่ายๆ
“น่าๆ เพวกเราผิดสถานที่แต่ไม่ได้ผิดเวลานัดนะ มากันหกโมงเช้ากันแทบทุกคนเลย ^-^” เด็กหนุ่มคนที่กวักมือเรียกพวกเขาเอ่ยแก้ต่างด้วยสีหน้าระรื่นโดยไม่มีความรู้สึกผิดปรากฏอยู่เลยแม้แต่น้อย (เป็นอะไรที่กวนส้นมากมาย)
“อย่าไอ้เทล แกนี่มัน....”โนอาห์ตั้งท่าจะโวยซ้ำอีกรอบ แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงอีกคน
ไม่ต้องห่วง...ไม่ได้ชะงักเพราะหายโมโหหรอก แต่ปร็ดแตกกว่าเดิมต่างหากล่ะ!
“โด่ โน นี่พึ่งจะครั้งแรก ของวัน เองนะ คิดรมาก อีกอย่างเทลก็พูดถูกนะ ผิดสถานที่แต่ไม่ผิดเวลา ฮ่าๆๆๆ”.ประโยคนี้ที่ออกจากปากของ‘คิง’นี่ละที่ทำให้โนอาห์ชะงัก...
“ถูกเว่ยคิง นายเจ๋งมาก” ‘พาสเทล’ ที่ใครๆเรียกกันย่อๆว่า เทล พูดในขณะที่หลังจากนั้นสมาธิของเขาก็ถูกดึงไปจมอยู่กับโลกของเกมฟีฟ่า14โดยไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นมาสนใจอีก ทางด้านคิงก็หันไปเล่นเกมจากไอแพตของ‘เมอร์เซส’ที่ได้แต่นั่งดูมันเล่นกับ ‘เทมเพส’อย่างเงียบพลางคิดอย่างปลงตกว่า ‘ไอแพตใครกันแน่ฟระ’
“อย่าบ่นนักเลยโน เดี๋ยวสาวไม่แลนะครับ”เสียงของ‘เจสเตอร์’สมาชิกคนสุดท้ายในกลุ่มที่นั่งเล่นรูบิคอยู่อย่างเมามันส์แทรกขึ้นมา
“เรื่องของกู.. :P”โนอาห์งึมงำ
“ว่าไงพวกเมิง อ้าวถ้างั้นผู้ชายห้องเราก็มาครบแล้วอ่ะดิ เออๆ ดีๆ”เสียงห้าวจากบุคคลนอกกลุ่มดังขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวที่เดินมากอดคอเทมเพสจากด้านหลัง เอ่อ..จริงๆควรจะเรียกว่ารัดคอสินะ
“เห้ยๆ เจๆๆ ว้ากกก เจ็บๆๆ อ้ากจะแพ้แล้วๆๆๆ ปล่อยยย แย้กกก ”เสียงเทมเพสครวญ
“อืมมม นั่นล่ะจุดประสงค์ ฮ่าๆ”เจเอ่ยอย่างสะใจที่ได้แกล้งคน
“เห้ๆๆ แท็กดิ้ๆ”เดลลาสที่รักเพื่อนมากถึงมากที่สุดหันไปปะทะมือกับเจมินี่ที่ยังกอดคอเทมเพสอยู่(แต่ผ่อนแรงลงนิดนึงก่อนมันตาย)- . –
“เจ แกเข้ากับผู้หญิงไม่ได้สินะ เลยมาหาพวกเรา”ออคโต้พูดแทรกขึ้น
นั่นล่ะ เจมินี่ หรือก็คือ เจ เป็นผู้หญิง....แต่ก็เป็นผู้หญิงทึคนในห้องยกให้เธอเป็น ผู้ชายคะนึง ไม่ก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่สามารถระบุเพศได้ น้อยคนนัก (หรือเรียกได้ว่าแทบไม่มี) ที่จะมองเธอเป็นผู้หญิงจริงๆ และดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ค่อยสนใจกับสิ่งนี้เท่าใดนัก ออกจะภูมิใจ (?) เสียด้วยซ้ำ
“แล้วแต่เลยครับ...แล้วแต่จะคิดเลยครับ—3-”เจมินี่ตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“ไม่ไปหาเมียอ่อ เจ”เทลทัก
“เออ กำลังจะไป แต่แวะมาทักทาย พวกเมิงก่อน ไปละ”เจ
แล้วสาวเจ้าก็จากไปปล่อยให้บุคคลทั้งสิบต่างคิดอย่างเหนื่อยใจว่า ‘ไม่ต้องมาก็ได้นะเอ็ง’
...และทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่าสงบ ทุกคนต่างดำเนินกิจกรรมของตนต่อไปรอเวลาเข้าแถวที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
เวลา 7.45 น.
“ทุกคนเข้าแถวว่อยย เก็บของๆๆ ตั้งแถวๆๆด่วนน วันนี้ลงไปช้างล่างนะเห้ยยย”เสียงต่ำๆห้าวๆแปดหลอดของเจดังมาจากหน้าห้อง ตามมาด้วยการอพยพของคนในห้องที่พร้อมใจกันออกมาตั้งแถวตามเสียงนั้น
ในขณะที่กำลังเดินแถวเพื่อไปยังสนามที่ใช้เข้าแถวรวม กลุ่มของโนอาห์ทั้งสิบคนก็รู้สึกได้ถึงสายตาแปลกๆที่ส่งมาจากรอบตัว และเสียงซุบซิบที่ปัจจุบันยังสรุปไม่ได้ว่าเป็นแง่ดีหรือร้ายกันแน่
“โอ้ยยยย พวกเขาใช่มั้ยที่ได้อ่ะ”
“ใช่ๆๆ เหมาะจังเลยเนาะแก”
“ไอ้พวกนั้นเนี่ยนะได้! ผ.อ.คิดอะไรอยู่วะเนี่ย”
“บ้าน่า...ทำไมพวกแม่งถึงได้ฟระ”
“พวกมันเจ๋งว่ะ!!”
..และอีกมาก (อีกแล้ว)
“เห้ย พวกแกว่าแปลกๆป่ะวะ”พาสเทลหันไปถามความเห็นจากคนอื่นๆในกลุ่ม
“มาก..” เทมเพสเป็นคนตอบ
“เห้ยๆ กูก็โดนๆ ตั้งแต่ตอนเดินขึ้นตึกว่ะ สงสัยมาก ถามใครสักคนดิ้อยากรู้ๆๆ เอมี่ๆๆ”โนอาห์
ว่าแล้วโนอาห์ก็หันไปเรียกเพื่อนผู้หญิงที่เดินแถวอยู่ด้านหลังของตนเอง (เนื่องจากประชากรเพศหญิงห้องนี้มีมากเกินไปทำให้ต้องแบ่งมาแถวประชากรเพศชายที่มีอยู่เพียงหยิบมือ) และผู้เคราะห์ร้าย (?)คนนั้ก็คือ สาวน้อย ‘เอมิเลีย’เจ้าของเสียงใส ที่หันมาหาและตอบคำถามถามของโนอาห์ในทันทีเพราะได้ยินบทสนทนาทั้งหมดมาโดยตลอด
“นี่พวกแกยังไม่รู้จริงๆอ่อ”เอมิเลียถามกลับด้วยสายตาที่แสดงออกว่า ‘ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ’ และน้ำเสียงที่มีแววตกใจ
“เออดิ ไม่งั้นจะถามไมวะ”โนอาห์
“ก็พวกแกอ่ะ...”เอมิเลีย
“Thailand is always independent…” เสียงของเอมิเลียถูกขัดด้วยเสียงประกาศเคารพธงชาติเป็นภาษาอังกฤษของทางโรงเรียน ยาวจนกระทั่งตลอดกิจกรรมช่วงเข้าแถว ทำให้โนอาห์ไม่มีโอกาสได้หันไปพูดคุยกับเอมิเลียอีก จนถีงช่วงเวลาอบรมที่มักจะมีการประกาศข่าวสารนั่นแล จึงทำให้โนอาห์รีบหันไปเพื่อฟังคำตอบจากเอมี่
“เพราะพวกฉัน ทำไม?”โนอาห์
“คงไม่ต้องแล้วล่ะมั้ง... ”เอมี่เอ่ยอย่างเหนื่อยหน่าย
ยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรไปมากกว่านั้นเสียงประกาศจาก ผ.อ. ที่วันนี้ลงมาพูดคุยกับนักเรียน เนื่องในวันเปิดเรียนวันแรกของปีการศึกษาก็ดังขึ้น
“...และในวันนี้ ครูก็มีเรื่องที่น่ายินดี และทุกคนรอคอยมาบอกจ้ะ อาจจะมีคนที่ยังไม่รู้ และบางคนที่รู้เรื่องราวแล้ว และบางคนที่อาจจะไม่อยากรู้ เอาล่ะเข้าเรื่องเลยละกันจ้ะ อย่างที่ทุกคนรู้ดี โรงเรียนเรามีจุดเด่นที่กลายเป็นธรรมเนียมปฏิบัติของโรงเรียนไปแล้ว นั่นก็ตือ กลุ่ม Carcharodon นั่นเอง
ซึ่ง อย่างที่ทุกคนรู้อีก สมาชิกทั้งสิบของกลุ่มรุ่นที่ผ่านมาต่างก็จบการศึกษาไปแล้วเมื่อปีที่ผ่านมา จึงทำให้เราต้องเลือกสมาชิกใหม่ทั้งกลุ่ม....”เสียงของ ผ.อ.หยุดไปเพื่อบิวท์อารมร์ของทุกคน
“และในวันนี้.. ก็ได้เวลาอันสมควรแล้ว ที่จะทราบรายชื่อของสมาชิกกลุ่มรุ่นใหม่ของฉลามขาวแห่งรอเวนสันแล้ว บุคคลเหล่านั้ ได้แก่….!”
ความคิดเห็น