คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2 nd : ชินดงฮุค
*+[{99 วัน เดิมพันหัวใจ : Fake Love}] +*
ตอนที่ 2 : 2nd : ชินดงฮุค 
อารมณ์ของฉันถึงจุดเดือดแล้วค่ะ! ฉันต้องเดินตากแดดกลางถนนเพราะนายคนเดียว คิมซังวู! และอีกนานกว่าที่ฉันจะเดินไปถึงที่หมายซึ่งก็คือป้ายรถเมล์นั่นเอง เฮ่อ! นี่ต้องเป็นวันอันแสนอัปยศที่สุดในชีวิตของสาวน้อยผู้น่ารักอย่างฉันแหงๆ ผู้ชายอะไรนะ...กล้าไล่สุภาพสตรีอย่างฉันลงจากรถได้! ยิ่งนึกแล้วยิ่งยัวะ เอาเป็นว่าฉันไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเขาก็แล้วกัน
ขณะที่ฉันกำลังเดินข้ามสะพานผ่านแม่น้ำซึ่งเป็นทางไปยังป้ายรถเมล์นั้นเอง ฉันก็เหลือบไปเห็น...นะ...นั่นมัน!...ผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ตรงขอบสะพานริมแม่น้ำค่ะ แถมยังทำสีหน้าซึมๆ แบบหมดอาลัยตายอยากอีก หรือว่า...เขากำลังจะฆ่าตัวตาย!
ว้ายยยย! ถึงฉันจะเพิ่งอารมณ์เสียมาก็เถอะ...ฉันจะยอมให้เขาฆ่าตัวตายไม่ได้! แถมเขายังหล่อมากๆด้วย โฮะๆๆ หล่อกว่านายซังวูตัวแสบนั่นซะอีก อ๊ะ! นี่ไม่ใช่เวลามาคิดอะไรแบบนี้นี่นา เหวอออ! นั่นเขาทำท่าจะกระโดดลงไปแล้วค่าา! ไม่ได้การล่ะสิ ทันใดนั้นฉันที่ไม่ทันได้ยั้งคิดก็ตะโกนออกไปว่า...
"อย่านะ! อย่ากระโดด!"
เขาคนนั้นชะงัก พยายามมองหาต้นเสียง จากนั้นก็หันมาจ้องฉันด้วยสีหน้างงๆ แววตาซึมๆกับโครงหน้าเย็นชานั้นทำให้ฉันลังเล แต่ตอนนี้เขากำลังจะฆ่าตัวตายฉันเลยส่งสายตาหวานๆใส่เขาไม่ได้ ทำไงดีๆๆ...อืมม...ต้องพูดจาหว่านล้อมสินะ! ใช่แล้วๆๆ ต้องพยายามคุยกับเขา! ฉันนี่ฉลาดจริงๆ โฮะๆๆ
"อย่ากระโดดลงไปเลยนะ ชีวิตคนสำคัญมาก นายจะตายไม่ได้เด็ดขาด" ฉันกล่าว พยายามเค้นคำพูดจากหนังที่ฉันเคยดูออกมาให้ได้มากที่สุด
เขาจ้องมองฉันอยู่นานด้วยสีหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์...จากนั้นจึงค่อยๆพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า "แล้วทำไมผมถึงตายไม่ได้ล่ะ?"
"...เพราะว่า..." ฉันเงียบไป...
"...ชีวิตก็ชีวิตผม...ร่างกายก็ร่างกายของผม ผมตายไป...มันก็คงไม่เกี่ยวกับคุณนักหรอกนะ" เขาพูดเสียงเยียบเย็นจนฉันแทบจะทำอะไรไม่ถูก
"มันไม่เกี่ยวก็จริง แล้วคนรอบข้างนายล่ะ คนที่นายรัก พ่อ แม่ เพื่อน จะรู้สึกยังไง" ฉันยังคงพยายามพูดปลอบเขา
"คงจะไม่รู้สึกหรอก...เพราะคนพวกนั้นไม่อยู่กับผมอีกต่อไปแล้ว..."
เขาพูดด้วยแววตาที่ดูเศร้า จากนั้นจึงแหงนหน้าเหม่อมองออกไปบนท้องฟ้า แสงของดวงอาทิตย์ยามเย็นส่องลงมากระทบผมและตาของเขาจนเป็นสีส้ม
"ตอนนี้ผมไม่เหลือใครอีกแล้วล่ะ...ไม่เหลือซักคนเดียว...คุณอยากรู้เหรอว่าทำไมผมถึงอยากตาย...เพราะผมเบื่อตัวเองยังไงล่ะ...เกิดมาเพื่ออะไรยังไม่รู้เลย ตายไปซะยังจะดีกว่า" เขากล่าวช้าๆ ด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเศร้า
"ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ...นายตายไป ศพก็ต้องขึ้นอืด แล้วนายก็จะขี้เหร่นะ! นายจะกลายเป็นข่าวหน้าหนึ่ง ตายไปไม่มีอะไรดีหรอก"
"...แล้วคุณจะให้ผมมีชีวิตไปเพื่ออะไรล่ะ" เขาพูดทั้งที่ไม่หันมามองฉัน
"เพื่อ...เพื่อจะได้เจอเรื่องดีๆไง! บางที...พรุ่งนี้นายอาจจะโชคดีก็ได้ แต่ถ้านายตายไป...นายก็จะไม่มีวันพรุ่งนี้นะ คนบางคนสมควรตายมากกว่านายแต่เค้าก็ไม่ตาย แล้วนายจะตัดสินปัญหาด้วยการกระโดดลงไปง่ายๆอย่างนั้นน่ะเหรอ เชื่อฉันสิ...บางทีนายอาจจะได้เจอเรื่องดีๆในวันพรุ่งนี้ก็ได้"
"คุณแน่ใจได้ยังไงว่าผมจะได้เจอมันจริงๆน่ะ" เขาว่า
"ต้องลองดูสิ...ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไง!" ฉันพูดอย่างมั่นใจเกินร้อย
"หึๆๆๆ" จู่ๆ เขาคนนั้นก็หัวเราะเบาๆ ออกมา
"หัวเราะทำไมน่ะ"
"ฮ่าๆๆ หน้าผมตอนนี้มันไม่เหมือนคนกำลังอยากตายแล้วนะ...ฮะๆๆ เพราะคุณแท้ๆเชียว เอาล่ะ...คุณกล้าสัญญากับผมไหมล่ะ ว่าถ้าผมไม่ตาย ชีวิตของผมจะดีขึ้นน่ะ" เขาพูดในขณะที่ยังหัวเราะอยู่
"ได้...ฉันสัญญา!"
"...ถ้าอย่างนั้นก็ตกลง" เขากระโดดลงจากขอบสะพาน แล้วเดินตรงมาหาฉัน "ต่อไปนี้...คุณเป็นพระเจ้าสำหรับผม คุณจะจัดการยังไงกับชีวิตผมก็ตามสบายเลย"
"ดะ...เดี๋ยวนะ...ไอ้การที่นายไม่ฆ่าตัวตายมันก็ดีอยู่หรอก...แต่...ที่นายพูดน่ะ หมายความว่ายังไง" ฉันกล่าวอย่างไม่รู้เรื่อง
"ตอนนี้ผมจะให้คุณเป็นนางฟ้าของผม...มีเวทมนตร์ที่สามารถเสกให้ผมทำอะไรก็ได้...ถ้าคุณอยากให้ผมตาย...ผมก็จะไปตาย แต่ถ้าคุณอยากให้ผมอยู่ ผมก็จะอยู่ ตกลงไหม?" เขากล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ!" ฉันเถียง
"เพราะคุณสัญญากับผมไว้แล้วไง...ว่าถ้าผมอยู่ต่อไป ชีวิตของผมจะดีขึ้น" เขากล่าวอย่างเจ้าเล่ห์ ฉันเงียบไป ที่เขาบอกมันก็เป็นเรื่องจริงนะ บ้าจริงๆเลยฉัน ไม่น่าไปสัญญาพล่อยๆแบบนั้นเลย "ขอยืมโทรศัพท์หน่อยสิ"
ฉันส่งโทรศัพท์ให้เขาอย่างลังเล เขารับแล้วกดอะไรสักอย่าง จากนั้นจึงคืนให้ฉัน
"ผมยิงเบอร์คุณเข้าเครื่องผมแล้ว...คืนนี้จะโทรหานะ ผมชินดงฮุค คุณล่ะ?"
"ฮันแทยัง"
"งั้นเจอกันนะครับ...นางฟ้า" เขายิ้ม แล้วก็วิ่งหนีไปอย่างไม่ทันให้ฉันได้ตั้งตัว นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย? ฉันงงมากๆ ตกลงเขาคิดจะฆ่าตัวตายจริงๆเหรอ แล้วที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไงกันนะ
พอฉันกลับบ้านมาฉันก็เข้านอนเพราะความเหนื่อยล้าในทันที ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องปวดหัวเข้ามาหาฉันเนี่ย!
= = = = = = = = = = = = = = =
F * A * K * E * L * O * V * E
= = = = = = = = = = = = = = =
"ครืดดดดดด...ครืดดดดดดด"
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา เพราะโทรศัพท์ของฉันสั่นนั่นแหละ เมื่อฉันคว้ามันมาดูก็ปรากฏว่ามีคนโทรเข้า ใครกันนะโทรมาเอาดึกดื่นป่านนี้
"ฮัลโหล...ใครอ่ะ" ฉันรับเสียงงัวเงีย
"ผมชินดงฮุคครับ จำได้ไหม ที่เจอกันที่สะพานไง...นางฟ้านอนหรือยังเอ่ย?" คนที่ฉันเจอเมื่อเย็นนั่นเอง...เขาทักฉันอย่างแจ่มใสผิดกับตอนนั้นลิบลับ
"ยังมั้ง...ทำไมโทรมาตอนนี้" ฉันถาม ทั้งๆที่ยังง่วงอยู่
"คืนนี้ดาวสวยมากเลยนะครับ...ออกมาดูที่ระเบียงสิ" เขาพูดด้วยเสียงที่เหมือนเพิ่งตื่น
ระเบียงเหรอ?...อือ...ฉันค่อยๆตะเกียกตะกายลงจากเตียง แต่เดี๋ยว...เขารู้ได้ยังไงกันนะว่าบ้านฉันมีระเบียงน่ะ ช่างเหอะ...ฉันไม่สนใจ เปิดกระจก แล้วเดินออกมา
ว้าว...ดาวสวยจริงๆด้วยแฮะ ฉันพิงตัวกับขอบระเบียง และมองออกไปบนท้องฟ้า เพราะไม่เคยมาดูดาวตอนนี้มาก่อนฉันเลยไม่รู้ว่ามันจะสวยขนาดนี้ ขณะที่ฉันกำลังแหงนหน้าดูดาวเพลินๆ อยู่นั้นเอง...
"จ๊ะเอ๋!!"
"กรี๊ดดดดดดดดด!!!!"
"ชู่ว!...ผมเอง! เบาๆ" ดงฮุครีบปิดปากฉันทันที ในขณะที่ฉันจ้องมองหน้าเขาด้วยความตกใจ ไม่ให้ตกใจได้ไงล่ะ ก็เขาเล่นเกาะระเบียงแล้วโผล่ขึ้นมาข้างหน้าฉันเฉยเลย ทำให้ฉันหลุดกรี๊ดออกมายังไงล่ะ "ตกใจมากไหม?" เขายิ้มและค่อยๆคลายมือออก
"นายมาได้ยังไงน่ะ! แล้วปีนขึ้นมาชั้นสองทำไม โผล่มาแบบนี้มันตกใจนะรู้ไหม!" ฉันรีบพูดในทันที
"ฮ่าๆๆ...ไม่งั้นจะเรียกว่าเซอร์ไพร้ส์ได้ไงล่ะ ขอผมปีนขึ้นไปบนระเบียงบ้านหน่อยนะ ผมซื้อไอ้นี่มาฝากด้วย" เขาพูดพลางชูกล่องอะไรบางอย่างที่อยู่ในถุงให้ฉันดู จากนั้นจึงเริ่มปีนขึ้นมา
"นายรู้จักบ้านฉันได้ยังไง" ฉันถามอย่างแปลกใจ
"ระดับผมแล้ว...ไม่มีอะไรที่ผมไม่รู้หรอก" เขาพูดอย่างร่าเริง ขณะที่ก้าวเท้าลงมาบนพื้นไม้
"แล้วนายมาทำไมล่ะ...ต้องการอะไร?"
"จำไม่ได้เหรอ คุณสัญญาอะไรกับผมไว้...คุณจะทำให้ผมเจอกับเรื่องดีๆ ไงล่ะ"
"เอ่อ...จริงสิ...ฉันเกือบลืมไปเลย อ้าว...แล้วปีนขึ้นมาน่ะ นายไม่กลัวตกลงไปบ้างหรือไงหือ?"
"ไม่เห็นจะน่ากลัวเลย!...ดูสิผมซื้ออะไรมา นั่งกันเถอะ" เขาพูดแล้วนั่งลงบนพื้นไม้ของระเบียง
"ไม่เข้าไปข้างในเหรอ...ข้างนอกน่ะยุงเยอะจะตาย" ฉันกล่าว
"อยู่ตรงนี้ดีกว่า...ดูดาวถนัดดี นั่งลงสิ" เขาชวนด้วยท่าทีร่าเริงไม่เหลือเค้าคนเมื่อเย็นไว้เลยสักนิด
ฉันนั่งลงหน้ากล่องนั้น ดงฮุคเริ่มแกะมันออก ปรากฏว่าข้างในเป็นเค้กวันเกิดนั่นเอง...
"วันเกิดนายเหรอ?" ฉันถาม
"ใช่...วันเกิดผม เลยอยากฉลองกับนางฟ้า จะได้มีความสุขที่สุดในโลกไง ฮะๆ"
"นายอย่าเรียกฉันแบบนั้นได้ไหม มันทำให้ฉันรู้สึกอายตัวเองยังไงไม่รู้" ฉันว่า แต่ดงฮุคกลับเริ่มเอาเทียนมาปักโดยไม่สนใจฉันแม้แต่น้อย
"เรียกยังไงเหรอครับ?" เขาถามงงๆ เห็นได้ชัดว่าไม่สนใจที่ฉันพูดจริงๆ
"ช่างเหอะ" ฉันพยักหน้า
ดงฮุคปักเทียนเสร็จ จากนั้นจึงหยิบไปแช็กออกมา
"นี่...เดี๋ยวสิ...จะเป่าเค้กเลยหรือไง?" ฉันขัดขึ้น
"หืมม...รออะไรล่ะครับ" เขาทำหน้าสงสัย
"วันเกิดนายทั้งที...ไหนๆ ฉันก็สัญญากับนายไว้แล้ว ฉันจะทำอาหารให้นะ" ฉันอาสา
"เอาสิ จะได้กินอาหารฝีมือนางฟ้าแล้ว คงต้องอร่อยมากๆแน่เลย" ดงฮุคเริงร่า
"ปากดีนักนะ" ฉันพูดอายๆ
"ฮ่าๆๆ"
ฉันเผลอยิ้มออกมา ไม่รู้ทำไมนะ...ทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกันแท้ๆ แต่เขาคนนี้กลับทำให้ฉันยิ้มได้ ดงฮุคนี่ชอบทำตัวพิลึกจัง ท่าทางเขาไม่ใช่คนอยากตายเอาซะเลย...ฉันแอบย่องมาห้องครัวชั้นล่าง พยายามเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อไม่ให้แม่ได้ยิน เมื่อเปิดตู้เย็น...
ทั้งตู้เย็นไม่มีอะไรสักอย่างเลยค่ะ เฮ้อ! แม่นี่ไม่ได้เรื่องจริงๆ ไม่ห่วงลูกสาวที่น่ารักคนนี้จะอดตายบ้างเลยรึไงเนี่ย! แทนที่จะเตรียมอะไรไว้ให้ ชิส์!
"เสร็จแล้วเหรอครับ?" ดงฮุคถามทันทีที่ฉันเดินกลับมาหาเขา
"เออ...คือว่า...ในตู้เย็นไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย ฉันว่าเราลงไปซื้ออะไรมากินกันเถอะนะ" ฉันชวน
"ไปสิครับ"
= = = = = = = = = = = = = = =
F * A * K * E * L * O * V * E
= = = = = = = = = = = = = = =
"นี่...บอกแล้วไงว่าไม่ต้องเอาเค้กมาด้วย ยังจะดื้ออีก" ฉันบ่นดงฮุคและมองไปยังถุงใส่กล่องเค้กในมือของเขาขณะที่เรากำลังเลือกซื้อของในซุปเปอร์มาเก็ตกัน
"ก็ผมกลัวเค้กหายนี่ครับ" ดงฮุคบอก
"มันจะหายไปไหนได้ล่ะ...เอาอะไรอีกไหม จะได้จ่ายตังค์"
"ไม่อ่ะครับ...แค่นี้ก็ได้" ดงฮุคยิ้ม ฉันไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ จากนั้นเราสองคนก็เดินออกมาข้างนอก บรรยากาศใกล้เที่ยงคืนหนาวเหน็บ แทบไม่มีใครผ่านสัญจรไปมาเหมือนตอนกลางวันเลย มันทำให้บรรยากาศดูวังเวงและเปลี่ยวยังไงชอบกล
"ฉันว่าเรารีบเดินกลับบ้านกันเถอะ...ตอนนี้เขาลือกันว่าพวกนักเลงน่ะกำลังอาละวาดจี้ปล้นอยู่ ถ้ายังมัวเอ้อระเหยล่ะก็จะซวยไม่รู้ตัว" ฉันพูดเร่ง
"กลัวอะไรล่ะครับ...มีผมทั้งคน ลองมันมาสิ...ผมจะซัดพวกมันให้กระเจิงไปเลย"
"เก่งเหลือเกินนะ!" ฉันพูดแซว
"ฮ่าๆๆ"
"...เฮ้...น้องสาว..." เสียงเย็นๆดังขึ้น ฉันสะดุ้ง "สนใจไปเที่ยวกับพี่ไหมจ๊ะ"
ฉันและดงฮุคค่อยๆหันกลับไป... แก๊งค์นักเลงหน้าโหดราวสิบคนกำลังยืนอยู่ตรงหน้าพวกเรา! และดูเหมือนเมื่อกี้มันเรียกฉันซะด้วยสิ หวายยยย แย่แล้ววววว
"อ้าว...มีแฟนแล้วเหรอ? ฮ่าๆๆๆๆ" แล้วพวกมันก็หัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน ฉันหันไปมองดงฮุคและต้องอึ้งยิ่งกว่า ใบหน้าของเขากลายสะท้อนสายตาที่น่ากลัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทำไมผู้ชายคนนี้ช่างมีหลายมุมเหลือเกิน...
"พวกแกต้องการอะไร!" ดงฮุคถามด้วยเสียงโหดจนฉันขนลุก
"ต้องการอะไรเหรอ?...แกจะให้อะไรล่ะ? ระหว่างเงิน...กับแม่สาวคนนั้น"
ทันใดนั้นฉันก็ต้องกรี๊ดเพราะมีไอ้บ้าคนหนึ่งพุ่งเข้ามาจับแขนฉัน! ว้ายยยย! "ไปกับพวกเราดีกว่านะ น้องสาว! รับรองว่าสนุกแน่นอน" มันพูดด้วยท่าทางหื่นสุดขั้ว ไปห่างๆนะ ฉันไม่ชอบคนขี้เหร่!
"ปล่อยฉันนะ" ฉันพยายามไล่ "ถ้าไม่ปล่อยฉันจะ..."
"จะอะไรจ๊ะ ฮะๆๆ"
"จะ...จะ.......อ๊ายยย!" ทำไงดีล่ะ ฉันไม่เคยสู้กับผู้ชายนี่! เคยแต่ตบกับนังพวกรุ่นพี่ที่โรงเรียนเท่านั้นเอง ฮืออ ฉันแย่แน่...
"ไปอยู่กับพี่ดีกว่านะน้อง...ดีกว่าอยู่กับไอ้หมอนี่ซะอีก ให้ไปเป็นคนรับใช้ที่บ้านพวกพี่ยังดีกว่าคบกับมันเลย ฮ่าๆๆๆ"
ผึง! มันว่าอะไรนะ? คนรับใช้เหรอ!!?? ฮึ่ม! แก! บังอาจมาก ทำให้ฉันนึกถึงคนที่ฉันไม่ชอบขี้หน้าที่สุด!...และจู่ๆ ฉันก็สติเลือนราง มองเห็นหน้าคนที่จับแขนฉันเป็นคิมซังวู! นาย...นายมาที่นี่ได้ยังไง!
หลังจากนั้นฉันก็มีความกล้าขึ้นมาซะเฉยๆ...
"อ้ะ...มอง...มอง ทำไมจ๊ะ จะทำอะไร?"
"เพี้ยะ!!"
ฉันไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำอะไรลงไป รู้แต่ว่าหลังจากตบไปหนึ่งฉาด ฉันก็รัวตบไปอีกหลายฉาดติดๆกัน
"หนอย!! คนรับใช้เหรอ? แกเห็นฉันเป็นคนรับใช้ใช่ไหม??!! ตาต่ำมากกกก ฉันจะสั่งสอนแกเอง! คนอย่างแกสมควรตาย!! ตายซะเถอะ!! ผัวะ!! ผัวะ!! ผัวะ!! ผัวะ!!"
"เฮ้ย! จับนั่งนี่ไว้!" และแล้วฉันก็รู้สึกว่าตัวเองถูกล้อมรอบจับแขนไว้ ทำให้ฉันเริ่มได้สติอีกครั้ง และพบว่าผู้ชายสองคนเข้ามาจับฉันไว้ก่อนที่ฉันจะฆ่าไอ้คนตรงหน้าฉันซึ่งตอนนี้มันล้มไปสลบกับพื้นเรียบร้อยแล้ว...ก็ฉันต้องป้องกันตัวเองนี่นา แต่ฉันตัวจริงบอบบางจริงๆนะ
"ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉัน!" ฉันร้องเสียงเซ็กซี่บวกอ่อนแอเหมือนนางเอกในหนังน้ำเน่าที่โดนผู้ร้ายจับตัว
"จับมันไว้ให้ดี!!" ผู้ชายหน้าตาน่ากลัวที่เหมือนหัวหน้าแก๊งค์สั่ง แล้วฉันก็ถูกรวบตัวอย่างแน่นหนา ว้าย! นี่มันจะเหมือนในหนังมากเกินไปแล้วนะ ฉันจะโดนข่มขืนแล้วทิ้งไว้กลางป่ารึเปล่านะ! ฮือออ...
"ปล่อยนางฟ้าเดี๋ยวนี้นะ!" ฉันได้ยินเสียงแว่วๆ ยังมีอารมณ์เล่นอีกเหรอดงฮุค! พวกนักเลงที่เหลือเงียบ มองหน้ากัน จากนั้นจึงหัวเราะกันยกใหญ่
"ฮ่าๆๆๆ นังนี่น่ะเหรอ นางฟ้าน่ะ นางฟ้าจากชั้นไหนล่ะ?...หรือว่าจะเป็น...ชั้นไม่ใช่คน! ฮ่าๆๆๆ"
ห๊ะ!!...มะ...มันด่าช้านนน ฉันอยากจะไล่ตบพวกมันจริงๆ แต่ด้วยความเป็นกุลสตรีและความน่ารักสดใส ฉันเลยทำอะไรไม่ได้ ฮึกๆๆ ชีวิตของสาวน้อยน่ารักอย่างฉันต้องมาจบลงตรงนี้หรือนี่!
"ถ้าแกว่านางฟ้าอีกคำเดียวล่ะก็...ฉันจะไม่รับประกันชีวิตพวกแก!" ดงฮุคพูดด้วยท่าทางน่ากลัว ช่วยฉันด้วยดงฮุคจ๋าาา
"ทำไม?...แกจะทำอะไรพวกฉันวะ"
ทันใดนั้นหัวหน้าแก๊งค์ก็ชกหน้าดงฮุคจนกระเด็นลงไปนอนบนพื้น และทุกคนตรงเข้าไปรุมกระทืบซ้ำหลายที ดงฮุค!! หวายยย เค้าเจ็บไหมเนี่ย ต้องเจ็บแน่ๆเลย งั้นฉันควรจะทำยังไง! ฉันจะต้องแปลงร่างเป็นสไปเดอร์แมนไหม? ไม่ได้ๆๆ ฉันเกลียดแมงมุม! ถ้างั้นฉันควรจะทำยังไงดี ฉันพยายามสลัดตัวออกจากผู้ชายมรากำลังจับตัวของฉันไว้อยู่ ในขณะที่ดงฮุคก็ยังคงโดนไอ้พวกเลวพวกนี้รุมกระทืบอยู่ หมาหมู่กันชัดๆ!!
"เฮ้ย!! พอแล้ว! เดี๋ยวมันตายซะก่อน" หัวหน้าแก๊งค์สั่ง ทำให้ทุกคนหยุดชะงัก "ดูอะไรนี่สิ มันถือไว้แน่นเชียว!" แล้วเขาก็หยิบถุงใส่กล่องเค้กขึ้นมา เปิดกล่องดู "ว้าว...เค้กเหรอ? ฉันจะทำให้มันอร่อยขึ้นเอง"
จากนั้นเขาก็โยนกล่องเค้กลงบนพื้น แล้วเหยียบมันจนเละ! ฉันพยายามดิ้น ทำแบบนั้นไม่ได้นะ! จะให้ดงฮุคเสียใจไม่ได้ นี่มันเป็นวันเกิดของเขา! ฉันพยายามสลัดออกจากร่างกายของผู้ชายคนนั้น เอาไงดีๆๆ...ใช่แล้ว!! ใช้เสียงฉันให้เป็นประโยชน์สิ แล้วฉันก็หันหน้าเข้าไปหาไอ้หมอนั่น และ...
"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!"
ได้ผล!! มันหลับตาปี๋ด้วยความตกใจในพลังเสียงของฉัน คนอื่นๆก็ปิดหูไปตามๆกัน เวลานั้นเองที่ทุกคนเผลอ ฉันถือโอกาสนั้นสะบัดตัวและวิ่งออกมา ทันใดนั้นฉันก็โดนจับมือจากใครคนหนึ่ง!! เมื่อฉันหันขวับไป
"ดงฮุค!!" ฉันร้อง
"รีบไปเถอะ" ดงฮุคยิ้มพร้อมทั้งพยักหน้า
หลังจากนั้นฉันก็ทำในสิ่งที่ทั้งชีวิตของฉันไม่เคยคิดจะทำ นั่นก็คือการวิ่งมาราธอนค่า!!! ทำไงได้ เวลานี้ต้องเก็บความสวยไว้ทีหลังแล้ว ฉันกับดงฮุคจับมือและวิ่งหนีพวกนักเลงที่วิ่งตามกันมาเป็นขบวน หวายยย!! นี่ฉันไม่อยากเปิดเผยนะเนี่ย กลัวจะเสียภาพพจน์นางเอกว่าตอนเด็กๆฉันเคยชนะวิ่งผลัดอันดับหนึ่งของจังหวัดมาแล้ว และเวลานี้ฉันก็ต้องเอาวิชานั้นมาใช้ ว้ายยยยยย!!
"ทางนี้!" ดงฮุคตะโกนเรียก และพาฉันวิ่งเข้าไปในซอยหนึ่งอย่างไม่ทันให้ฉันตั้งตัวจนฉันแทบหน้าคะมำ ดงฮุคลากฉันมาหลังถังขยะ และนั่งหลบตรงนั้น...
เราสองคนมองหน้ากัน และต่างหอบออกมาด้วยกันทั้งคู่ ฉันได้ยินเสียงของพวกนั้นดังขึ้น ดูเหมือนมันจะมองไม่เห็นเรา
"มันหายไปไหนวะ!!"
"นั่นน่ะสิ"
"แยกย้ายกันตามหา! พวกแกไปทางโน้น ส่วนพวกแกไปทางนั้น ที่เหลือตามฉันมา!!" แล้วพวกนั้นก็เริ่มออกตามหาพวกเรากันให้ควั่ก แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เจอ ฉันกับดงฮุคโล่งใจขึ้นมาในทันที
"เฮ่อ!...เกือบไปแล้ว" ฉันพึมพำออกมา
"ขอโทษนะครับที่ทำให้คุณต้องเหนื่อยน่ะ" ดงฮุคกล่าวเหมือนตัวเองผิด
"ไม่เป็นไรหรอก...ไม่ใช่ความผิดของนายซะหน่อย ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ วันเกิดนายทั้งที...ฉันกลับให้นายต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ขอโทษนะ" ฉันว่า
"จริงๆแล้ว..." ดงฮุคกล่าวอย่างลังเล
"...อะไรเหรอ?"
"วันนี้ไม่ใช่วันเกิดของผมหรอกครับ..." ดงฮุคว่า เราสองคนเงียบ...
"หมายความว่ายังไง?..."
"ผมน่ะ...ไม่มีวันเกิดหรอก ผมเป็นเด็กกำพร้า พ่อกับแม่เป็นใครยังไม่รู้เลย ผมถูกเก็บมาจากถังขยะมาอยู่ในบ้านเด็กกำพร้า...และวันที่เขาพบผม ก็คือวันเกิดผมด้วย ซึ่งก็คือวันนี้...เมื่อสิบกว่าปีก่อนนั่นแหละ..." ดงฮุคพูดด้วยท่าทีซึมๆ
ความเงียบเข้าครอบงำมากขึ้น...ดงฮุคเขาเป็นคนที่น่าสงสารเหลือเกิน ฉันเองก็เริ่มเข้าใจเหตุผลที่เขาฆ่าตัวตายแล้ว ฉันมองเขาอย่างสงสาร ดงฮุคเหม่อลอย ฉันสังเกตเห็นน้ำในแววตาของเขา ขณะนั้น เขาก็หันมายิ้มให้ฉันพร้อมกับพูดว่า
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ?...ไม่น่ารักเลยนะ ยิ้มดีกว่า ยิ้มสิ..." ดงฮุคกล่าวด้วยรอยยิ้ม ฉันเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะยิ้มให้เขา "เอาล่ะ..." ดงฮุคลุกขึ้น และปัดกางเกง "ผมจะพาคุณไปบ้านผม..."
To Be Con...
ความคิดเห็น