คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
CHAPTER 1
19.00 น. ณ ร้านนมสด
ผมเดินออกมานอกคอนโดด้วยชุดที่สบายที่สุด เสื้อยืด กางเกงเจเจ กับรองเท้าแตะ และผมก็คิดว่าพวกมันก็คงใส่แนวๆนี้เหมือนกันนั้นแหละคงไม่มีใครจัดเต็มนะแค่ร้านนมสดเล็กๆคงไม่มีสาวให้มันหลีหรอก
ผมมาถึงร้านตรงตามนัดที่เลียมให้ไว้ ผิดคาดแหะ...วันนี้คนเต็มร้านทั้งหญิงทั้งชายเยอะแยะไปหมด ป้าซาร่าแกต้องไปได้ของขลังเรียกลูกค้าเข้าร้านแน่ๆเลย แต่ก็นะแหม่ผมนี่มันเพื่อนที่แสนดีจริงๆ ผมว่าคราวนี้ผมต้องมาถึงก่อนไอเลียมชัวร์!!
ผมมองหาที่นั่งที่รองรับคนได้ประมาณสามสี่ที่ แต่แล้วก็ต้องไปสะดุดตากับ กลุ่มคนที่กวักมือเรียกผมด้วยท่าทางสนิทสนม
กูมาช้ากว่ามัน...อีกแล้ว…
“เห้ย! ลู! ทางนี้ๆ!” เสียงตะโกนเรียกดังของเลียมทำให้ทุกคนในร้านหันมามองผมเป็นตาเดียว
ผมรีบเดินไปเข้าไปหาแล้วจัดการล็อคคอมันโดยที่มีเพื่อนในกลุ่มอีกสองคนนั่งหัวเราะกับเหตุการณ์เมื่อครู่
“มึงจะตะโกนทำไมวะ กูก็อายเป็นนะเว้ย...” ผมพูดกระซิบ
“มึงจะอายทำไมวะ ไม่เห็นมีอะไรน่าอายเลย ฮ่าๆ”
“ก็มึงดูกูแต่งตัว เสื้อยืดกางเกงเจเจ แล้วดูพวกมึงแต่ง ยังกะไปนั่งอยู่ในห้างในผับ ทำไมไม่บอกกูวะ โห่พวกมึงนี่...”
“เอาหน่าๆ มึงแต่งแบบนี้ป้าแกก็ใช่ว่าจะไม่ขายให้มึงสักหน่อย” จอร์ชเพื่อนในกลุ่มพูดขึ้น
จอร์ช เป็นเพื่อนในกลุ่มผมคนนึง เขามีผมสีน้ำตาลเข้ม หน้าตาก็ถือว่าใช้ได้ เพราะดูจากผู้หญิงที่มันคุยด้วยแล้ว แต่ละคนเข้ามาให้มันเลือกทั้งนั้น ใช่ย่อยมั้ยละ
แต่ตอนนี้ผมแทบอยากเอาหน้ามุดดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด เสื้อยืดกางเกงเจเจร้องเท้าแตะของผมนี่ชิดซ้ายตกคลองไปเลย เพื่อนผมแต่ละคนแต่งตัวธรรมดาสะที่ไหน ผมเซททรงมาอย่างดี ฉีดน้ำหอมฟุ้ง ยืนไกลร้อยเมตรกูยังได้กลิ่นว่างี้เหอะ คือพวกมึงมานั่งร้านนมนะ มึงมากินนมไม่ได้มาอ่อยสาว เข้าใจไรผิดป่าวเห้ย!!?
“ขอเมนูหน่อยครับ” แดนยกมือขอเมนูจากพนักงาน
“ค่าหนุ่มๆ แปปนึงนะค้า” ป้าซาร่าเจ้าของร้านตอบรับเสียงหวานอย่างอารมณ์ดี
แดน เป็นคนที่มีลักษณะท่าทางดูอบอุ่นกว่าจอร์ช เห็นมันเงียบๆแต่เป็นบุคคลที่ร้ายลึกมาก ทั้งสาวน้อยสาวใหญ่หลงเสน่ห์ด้วยภาพลักษณ์ความเป็นสุภาพบุรุษของมันกันตรึม อย่างว่าแหละไม่คิดจริงจังกับผู้หญิงคนไหนสักคน มันร้ายกาจ...
ป้าซาร่าเดินเอาเมนูมาให้พร้อมกับหอมแก้มแดนไปฟอดใหญ่ แดนไม่มีท่าทีปัดป้องหรือรังเกียจ มันกลับยิ้มตอบด้วยรอยยิ้มละลายใจสาวใส่ป้าซาร่าเฉย เออ...กูยอมมึงจริงๆว่ะ
ป้าซาร่าเจ้าของร้านนมสด อายุประมาณสามสิบปลายๆ ถือว่าป้าแกก็สนิทกับพวกผมพอสมควร เพราะปกติเวลาไม่มีเรียนก็จะพากันมานั่งสุมหัวที่นี่ ไม่ก็ช่วยป้าแกขายของเสิร์ฟน้ำเสิร์ฟนมให้ลูกค้า แต่ไอคนที่มาแล้วสบายที่สุด โดยที่มันไม่ต้องทำอะไรเลยคือ ไอแดน...
“แหม่... กับคนแก่ก็ไม่เว้นเลยนะมึง” เลียมพูดในสิ่งที่แทนความคิดผมได้ดี
“ป้าเขาน่ารักดีออก” แดนตอบกลับยิ้มๆ
“น่ารักแต่กับมึงหน่ะสิ โถ่...ทีกับพวกกู ตอนมาช่วยนะ ใช้เอาใช้เอา” ผมพูดอย่างอดอิจฉาเพื่อนไม่ได้
“มีใครพูดถึงป้ารึเปล่าจ้ะ?” อยู่ๆป้าซาร่าก็โผล่หน้าออกมาจากเคาน์เตอร์กาแฟ ทำเอาพวกผมสะดุ้งตามๆกัน
“เอ่อ... ไม่มีครับ” ผมยิ้มเจื่อนส่งไป เกือบไปแล้วกู...
ทุกคนในโต๊ะต่างพากันหัวเราะ กับเหตุการณ์ที่ผมเกือบโดนแก้วนมสดปาใส่หัว
ไม่ถึง 15 นาที ของทุกอย่างที่สั่งไปก็มาวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ ส่งกลิ่นหอมชวนลิ้มลองตามสูตรฉบับป้าซาร่าเจ้าเก่า ที่เปิดร้านมานานกว่าสิบปี
“โอโห่... ใครสั่งวะเนี่ย กูจำได้ว่ากูสั่งขนมปังไปอย่างเดียวเอง” เลียมพูดพร้อมเกาหัวแบบงงๆ
ไม่ใช่แค่มันหรอกครับที่งง ผม แดน จอร์ช ก็งงไปกับมันด้วย คือทุกคนสั่งคนละอย่างมาแล้วเอามาแบ่งกันกิน มันก็ต้องมีสี่จาน แต่ขนมปังอีกสองจานที่มาแบบนิรนามมาอยู่บนโต๊ะของพวกผมได้ยังไงก็ไม่รู้
“ป้าแกจำผิดปะวะ..” จอร์ชทำท่าจะหยิบขนมปังที่ไม่ได้สั่งไปคืนที่เคาน์เตอร์
“เดี๋ยวพี่จอร์ช!! ของผมเองครับพี่” เด็กผมบลอนด์วิ่งเข้ามาหยิบขนมปังสองจานจากมือจอร์ชที่กำลังยืนงง เอามาวางที่โต๊ะตามเดิม แล้วเดินมานั่งแทรกกลางระหว่างผมกับเลียม
“นี่มึงอีกแล้วหรอ... ไปๆไปนั่งโต๊ะอื่นไป” เลียมพูดไล่เด็กผมบลอนด์ด้วยท่าทางเบื่อหน่าย
“โห่พี่ ผมไม่ได้มาหาพี่สะหน่อย ผมมาหาเฮียลู” เด็กผมบลอนด์พูดด้วยน้ำเสียงกระดี๊กระด๊าพลางเกาะแขนผมไปด้วย
“เพราะมึงมาหาลูนี่แหละกูถึงไล่ มึงนี่ดื้อด้านจริงๆ รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่ชอบก็ยังจะมาตื้อมันอยู่ได้” เลียมพูดว่าเด็กผมบลอนด์อย่างเหลืออด
“ผมไม่เชื่อว่าเฮียไม่ชอบผม! ถึงวันนี้เฮียจะยังไม่ชอบ วันหน้าเฮียอาจเปลี่ยนใจมาชอบผมก็ได้!” เด็กผมบลอนด์เถียงกลับเลียมเสียงแข็ง
ผมส่งสายตาห้ามเลียมให้เลิกเถียงกับเด็กคนนี้ เพราะไม่งั้นร้านนมสดเล็กๆนี่คงระเบิดตู้มแล้วลูกค้าคงได้หนีกันไปหมดแน่ๆ
“แล้ววันนี้ไนลไม่ไปไหนหรอ เห็นปกติไม่ค่อยอยู่ร้านเลยนี่” ผมถามไนออล
ไนออล หรือเรียกสั้นๆว่า ไนล เป็นเด็กหนุ่มผมบลอนด์ ผิวขาวอมชมพู แก้มแดงเลือดฟาดแลดูน่ารัก ไนออลเป็นหลานของป้าซาร่า ตอนนี้ไนลอยู่มหา’ลัยเดียวกับผม เขาเพิ่งจะเข้าปีหนึ่ง เขากับผมรู้จักมาสักพักใหญ่แล้วตั้งแต่ที่ผมเลิกกับไอเลวนั่น เด็กคนนี้ก็เริ่มเข้ามาผัวพันกับผมมากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อนผมก็พอรู้กันอยู่ว่าไนออลมันชอบผู้ชาย และมันก็ชอบผม แต่สำหรับผม ผมเอ็นดูมันเหมือนน้องชายคนนึงของผมเท่านั้นเอง ผมคิดกับไนลเกินกว่านี้ไม่ได้หรอก
“ไม่ครับ วันนี้ผมไม่ได้ไปไหน ผมเลยมาช่วยป้าซาร่า” ไนออลยิ้มหวานแก้มปริ
“เก่งมาก” ผมยิ้มให้ก่อนจะยีหัวไนลเบาๆ
“เฮียอยากกินอันไหน เดี๋ยวผมป้อน” ไนออลทำท่าจะจิ้มขนมปัง
“เห้ยๆ ให้มันน้อยๆหน่อย ป้ามึงก็อยู่นี่ อย่าแรดให้มันมาก” เลียมผลักหัวไนออลอย่างหมั่นไส้
“โอ้ยพี่ ผมเจ็บนะ” ไนออลมองค้อนพลางลูบหัวตัวเองไปมา
“ไหน อยากป้อนนักใช่มั้ย นี่มาป้อนกูนี่ กูเอาเนยนมจิ้มมาเร็วๆ” ทุกคนในโต๊ะต่างรู้กันว่าเลียมชอบแกล้งไนออล เลยไม่มีใครห้ามอะไร และป้าซาร่าก็รู้เรื่องนี้ แต่ป้าก็รู้ว่าเลียมสามารถเอาไนออลให้อยู่หมัดได้ เลยไม่เข้ามายุ่ง
“พี่เลียมก็มีมือ จิ้มกินเองสิ”
“เอ้า ไอลูมันก็มีมือ มันก็จิ้มกินเองได้ แล้วมึงจะไปป้อนมันทำไม” เลียมเลิกคิ้วถามอย่างผู้ชนะ
“.....” ไนออลม้องค้อน แล้วจิ้มขนมปังเข้าปากตัวเองอย่างหัวเสีย
ทุกคนต่างพากันขำกับท่าทางของเด็กหนุ่มผมบลอนด์อย่างอดไม่ได้
กริ๊ง~
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้น พร้อมกับชายร่างสูงโปร่ง ผมหยิกหยักศก ริมฝีปากอมชมพูบางได้รูป พร้อมกับดวงตาสีเขียวที่สะกดทุกสายตา เดินก้าวเข้ามาในร้านโดยที่ทุกคนต่างพากันจ้องเขาเป็นตาเดียว เขาตรงไปที่เคาน์เตอร์เพื่อสั่งอาหารกลับบ้าน
“นี่ๆ เฮียลู ถึงพี่คนนั้นเขาจะหล่ออะ แต่ถึงยังไงผมก็ชอบเฮียคนเดียวนะ” ไนออลพูดระคนกระซิบข้างหูผม
“ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย” ผมพูดพลางกินขนมปังไปโดยที่ไม่ได้มองดูบรรยากาศรอบตัว
ผมรู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องมาทางผมแบบแปลกๆ และบรรยากาศภายในโต๊ะของผมที่เงียบเฉียบ
“เอาแล้วไงลู มึงพูดอะไรของมึงเนี่ย!?” เลียมพูดเสียงกระซิบ
“อะไร กูพูดอะไร กูก็พูดในสิ่งที่กูคิดกูผิดตรงไหน” ผมหันไปมองหน้าเลียม
แต่ไม่ทันที่เลียมจะได้ตอบ ชายร่างสูงโปร่งก็เดินมาหยุดอยู่ข้างผมแล้วเอามือเท้าโต๊ะอย่างคนเสียมารยาท
ผมไม่ชอบไอหมอนี่เลยจริงๆ
“คุณ... มีปัญหาอะไรกับผมรึเปล่า?” ชายร่างสูงพูดยิ้มๆ ทำเอาไนออลที่นั่งอยู่ข้างๆเขินหน้าแดงพลางบีบแขนผมไปด้วย
“ไม่มี” ผมพูดตอบแล้วยิ้มกลับไป ผมไม่กลัวหรอกนะไอหมอนี่หน่ะ หึ...
“หรอ? แต่เมื่อกี้เหมือนผมได้ยินอะไรอยู่นะ?” ชายร่างสูงตอบกลับราวกับเค้นคำพูดที่ผมเพิ่งว่าเขาไปเมื่อกี้
“แล้วนายได้ยินอะไรล่ะ?” ผมเลิกคิ้วถามแบบยิ้มๆ บางทีวันนี้หน้าผมอาจจะมีสีม่วงๆขึ้นสักจุดบนใบหน้าแน่ๆ
“ขนมปังปิ้งสองแผ่นกับนมร้อนหนึ่งถุงได้แล้วจ้าพ่อหนุ่ม” เสียงป้าซาร่าเรียกชายร่างสูง
“คร้าบ” ชายร่างสูงขานรับก่อนจะหันกับมามองผมตามเดิม “พอดีผมต้องไปแล้ว ผมแฮรี่...” ชายร่างสูงพูดแนะนำตัวเองก่อนจะยื่นมือมาทำท่าว่าจะเชคแฮนด์ทักทาย
ผมมองมือนั่นนิ่งๆ ก่อนจะมองหน้าเจ้าของมือ...
“ผมลูอี...” ผมยิ้มให้แบบกวนๆแต่ไม่คิดจะยื่นมือออกไป และได้แต่บอกชื่อตัวเองส่งๆ
“งั้นเอาเป็นว่า...” แฮรี่พูดลากเสียงไปสักพัก
มือของผมที่วางอยู่บนตักก็ถูกยกขึ้นมาด้วยมือของหนุ่มผมหยิกที่ชื่อ แฮรี่ แล้วอยู่ๆเขาก็จูบลงไปบนหลังมือของผมอย่างไม่ทันตั้งตัว!! ทำเอาทุกคนในโต๊ะผม!! ไม่สิทุกคนในร้านต่างหาก!! ทุกคนต่างพากันอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ผมรีบลุกขึ้นแล้วสะบัดมือตัวเองออกจากมือของเขาอยากแรง และผมก็เพิ่งได้รู้ว่าเขาค่อนข้างที่จะ... ตัวสูง... กว่าผม
“ทำบ้าอะไรของมึงวะ!!!?” ผมตะคอกกลับอย่างหัวเสีย ให้กับคนไร้มารยาท
“ผมไปละ แล้วหวังว่าจะได้เจอกันอีกนะ ลูอี..” แฮรี่ยิ้มให้ ก่อนจะเดินไปเอาของที่สั่งและเดินออกจากร้านไปโดยไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไร ในขณะที่ทุกคนในร้านจ้องมาที่ผมเป็นตาเดียว ผมได้แต่ยืนกำหมัดแน่นมองตามหลังมันนิ่งๆ
อะไรของมันวะ!! หงุดหงิดโว้ย!!! มันเป็นใครวะเนี่ย มากล้าทำกับผมถึงขนาดนี้ แย่มากไร้มารยาทโคตรๆ คิดว่าหน้าตาดีแล้วจะทำไรก็ได้รึไง เว้ย!! ‘รมณ์เสีย
“มองไร!! ไม่เคยเห็นคนอารมณ์เสียรึไง!!?” ผมเหวี่ยงใส่คนในร้านอย่างเหลืออด
“เห้ยลู นั่งลงก่อน มึงใจเย็นๆ” จอร์ชทำท่าห้ามปรามผม ไนออลก็พลางกระตุกแขนผมให้นั่งลง
“ไอนั่นมันเป็นใคร...” ผมกดเสียงลงต่ำ ข่มอารมณ์โกรธของตัวเอง
“แฮรี่หน่ะหรอ มันอยู่ปีสองจะขึ้นปีสามเหมือนเรานี่แหละ แต่ก็มีชื่อเสียงใช้ได้อยู่” แดนพูดนิ่งๆ
ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ตอนนี้รู้เพียงแต่ว่า ผมจะต้องกลับไปล้างคราบสกปรกออกจากหลังมือนี่ให้หมด และสวดมนต์ขอพรว่า อย่าให้กูได้เจอมันอีก!!!
ยังไงก็ฝากติดตามกันต่อๆไปด้วยนะครัช
อย่าลืมติดแท็ก #Relation18 แล้วมาติชมกันผ่าน twitter ได้โลยยยินดีรับฟังครัช
แล้วก็ใครอยากบอกหรืออยากคุยอะไรนี่เลย >>tw: @poltny
อย่าลืม!!!
1 คอมเม้นท์ คือ 1 กำลังใจนะยูวว
♥♥♥
ความคิดเห็น