แรกรัก

ลำดับตอนที่ #2 : พบกัน..อีกครั้ง

          รถคันสวยแล่นผ่านประตูรั้วใหญ่ของบ้านนันทเกียรตไพศาล แล้วไปหยุดนิ่งที่หน้าประตูใหญ่หน้าบ้าน ประตูรถถูกเปิดออกโดยแม่บ้านร่างท้วมคนหนึ่ง เธอเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้ม “ สวัสดีค่ะคุณหนูเมน่า จำป้าจุ่มได้ไหมคะ ”

“ อ้าว ! ป้าจุ่มหรอคะเนี่ย ไม่เจอกันน้านนานน เมน่าคิดถึงมากๆเลยค่า คิดถึงคุ้กกี้ของป้าจุ่มด้วย ” เมนิชาเอ่ยด้วยรอยยิ้มสดใส

“ เข้าบ้านก่อนเลยค่ะคุณหนู คุณท่านรออยู่ด้านในนะคะ ” เมนิชาพยักหน้าพร้อมยิ้มหวาน เดินตามป้าจุ่มเข้าไปในบ้าน

“ ตายแล้วยัยหนู ย่าคิดถึงมากๆเลยจ้ะ ตายแล้วโตเป็นสาวสวยจนย่าจำไม่ได้ ” คุณวินีเอ่ยยิ้มๆ

“ โอ้ย คุณย่าวินีก็ชมเกินไป เมน่าไม่สวยขนาดนั้นหรอกค่ะ คิดถึงคุณย่ามากมากเหมือนกันค่ะ” เมนิชาถลาเข้าไปกอดร่างท้วมนุ่มนิ่มของคุณวินี

“ ไม่เกินไปหรอกจ้ะ อ้าวตาภู ลงมาพอดี จำน้องได้ไหมลูก ยัยหนูเมน่าไง ”

เมนิชาผละจากอ้อมกอดของคุณวินีหันหน้าตามไปทางบันไดแล้วพบชายหนุ่มร่างสูงโปร่งคนนึงยืนอยู่ชานบันได

“ น้องหนูเมน่านั่นเอง สบายดีมั้ย ” ภูเมศวร์ยิ้มกว้าง

เมนิชาได้ยินคำเรียกตัวเธอของทั้งสองก็ทำหน้ามุ่ย “ เมน่าไม่ได้เด็กกว่าภูเท่าไหร่เลย คุณย่าก็ชอบให้ภูเรียกเมย่าว่าน้องทุกที ”

          คุณวินีได้ยินดังนั้นก็หัวเราะขำ “ เอาน่าอย่าหน้างอไปเลยจ้ะ ย่าก็เห็นว่าเราอ่อนกว่าตาภู แถมดูซิ ตัวก็แค่นี้ สูงเท่าอกตาภูเองมั้ง เป็นน้องไปนั่นแหละดีแล้ว”

          “ โธ่ตัวเล็ก ยูตัวเล็กก็เป็นน้องไปเหอะ ไปเร็วๆ จะไปโรงเรียนกับพี่ไม่ใช่หรอ เดี๋ยวก็สายแล้วมาโทษพี่ไมได้นะ ” ภูเมศวร์กล่าวยิ้มๆ แล้วถือวิสาสะจับมือคนตัวเล็ก “ ย่าครับ งั้นผมพาน้องไปก่อนนะครับ เดี๋ยวจะสาย ไว้เย็นๆจะลากมาทานขนมฝีมือคุณย่ากับป้าจุ่มอีกนะครับ ”

          ภูเมศวร์จูงคนตัวเล็กหน้าบูดขึ้นรถ ปิดกระจกกั้นระหว่างคนขับกับเบาะหลัง แล้วง้อคนตัวเล็ก “ อย่าหน้างอน่าตัวเล็ก หน้างอแล้วไม่น่ารักนะ ”

          “ ไม่น่ารักก็ไม่น่ารัก ใครสนล่ะ ”

          “ โหยอย่างอนน่า นี่พี่ง้อแล้วน้า ”

          “ ก็ภูไม่ใช่พี่ ! ”

          “ อ่ะๆ พี่ขอเป็นพี่หน่อยน่า พี่เป็นลูกคนเดียว ไม่มีน้องสาว รู้จักน้องอยู่คนเดียวก็ตัวเล็กนี่แหละ เป็นน้องสาวพี่เถอะนะๆๆ ตัวเล็กก็เป็นพี่โตแล้ว มีพี่ซักคนไม่เห็นไปไรเลย น้า ” ภูเมศวร์งัดลูกอ้อนที่เคยใช้ได้ผลกับคนตัวเล็กมาตั้งแต่ยังเด็กมาใช้อีกครั้ง

          “ โหย ก็ได้ ภูเป็นพี่ก็ได้ แต่เมน่าไม่เรียกภูว่าพี่นะ มันแปลกๆยังไงไม่รู้ ”

          “ อืมม.. ก็ได้ แต่เมน่าต้องแทนตัวเองว่าตัวเล็กนะ เหมือนสมัยเราเด็กๆไง น่ารักจะตาย ”

          “ ตัวเล็กหรอ .. อ้ะๆก็ได้ๆ ”

          ภูเมศวร์และเมนิชาต่างก็หันไปกลั้นยิ้มกันคนละมุม เก็บเกี่ยวความรู้สึกดีๆที่มีต่อกันเอาไว้ หลังจากห่างหายจากกันไปนาน 
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่า พบกันอีกครั้ง เร็วกว่าที่ลิดาคิดอีก55555 ตอนนี้อาจจะสั้นหน่อยนะคะ ลิดาไม่ได้กำหนดความยาวของตอนแต่ละตอนไว้ค่ะ แต่งสดเสร็จแล้วก็ตั้งใจว่าจะโพสเลย งิงิ ช่วงนี้ปิดเทอมก็อาจจะโพสได้เรื่อยๆเลย หวังว่าลิดาจะเขียนเรื่องนี้จบก่อนช่วงเปิดเทอมหน้าที่ต้องอ่านหนังสือเตรียม entrance 5555555 ยังไงก็ฝากแรกรักไว้ในใจของเพื่อนๆพี่ๆน้องๆนักอ่านทุกๆคนด้วยนะค้า ถ้าชอบหรือไม่ชอบก็อย่าลืมติดชมแล้วก็เข้ามาพูดคุยกันได้ตลอดนะคะ ;-) เป็นไงกันบ้างกับตอนนี้งิงิ พี่ภูกับตัวเล็กเริ่มมุ้งมื้งแล้วใช่มั้ยล่ะคะ 55555 พระเอกเราแอบมั่วนิ่มอ่ะ 555 แต่แอบสารภาพ จริงๆตอนแรกลิดาก็ไม่ได้จะให้พระเอกมามั่วนิ่มนางเอกเป็นน้องแบบนี้หรอก 5555 แต่คิดไปมา เอ้ยก็น่ารักดี แบบห่างกันไม่เท่าไหร่แต่ก็เรียกพี่อะไรแบบนี้ อิอิ 555555 ในเรื่องพี่ภูของเราแก่กว่าตัวเล็ก เกือบปีได้ค่ะ แต่ตัวเล็กของเราเก่ง เลยเรียนเร็วไปนิดดดด 55555 พี่ภูของเราเลยไม่ยอม บังคับให้เรียกพี่ให้ได้ ;-) หวังว่าแรกรักจะทำให้ทุกคนมีรอยยิ้ม หวังว่าแรกรักจะผ่อนคลายความเหนื่อยล้าจากทุกๆวันไปได้บ้างนะคะ วันนี้ลิดาต้องไปจริงๆแล้ว 555555 ฝันดีนะคะทุกคน ;-)

ขอให้สนุกกับการอ่าน ' แรกรัก ' นะคะ แล้วพบกันใหม่
-เมลิดา
ปล.ลิดามีลิ้งเพลงแอบสปอยล์เนื้อหาตอนต่อไปมาแปะให้ทุกคนได้ชมกันงิงิ ดูๆรอบท3ไปพลางๆน้าอิอิ

รอเธอบอกคำว่ารักค่า <3 แต่เธอนี่ใคร เอ๊ะเธอหรือเขา :P ไว้ติดตามกันน้า