คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
2
“เหงาว่ะ…”
ภาคย์อัปสเตตัสลงเฟซบุ๊กพลางนั่งเท้าคางหงอย ๆ บนโต๊ะอาหาร
ใต้คิ้วคู่หนาดกดำคือดวงกลมโตที่ไร้ประกายความสดใส เขาหัวเกรียนแบบหนุ่ม ม. ปลายทั่วไปที่ต้องเรียน ร.ด. เสื้อนักเรียนสีขาวถูกปล่อยชายทับกางเกงนักเรียนสีน้ำเงิน ใบหน้าคมคายนั้นเหมือนกำลังเฝ้ารอบางอย่าง
“ยิ้ม ๆ นะครับน้องชาย”
ความหวังฉายวาบบนหน้าภาคย์เมื่อเห็นข้อความนั้น
แต่เมื่อเห็นชื่อผู้ส่งชัด ๆ ร่องรอยความสุขก็หายไป
นั่นไม่ใช่ข้อความจากคนที่เขารอ…
"ขอบคุณครับ" ภาคย์ถอนหายใจ พิมพ์ตอบแบบขอไปที
โทรศัพท์มือถือของพัทธ์ที่ยืนอยู่ในห้องครัวสั่นเมื่อได้รับข้อความดังกล่าว
พัทธ์อายุยี่สิบแปด สูงหกฟุต ผมสีเงิน สวมเสื้อขาว กางเกงสแล็กส์ขาว ถุงเท้าขาว กางเกงใน...ก็น่าจะขาว – เมื่อรวมกับผิวพรรณขาวออร่า พัทธ์จึงดูผุดผ่องราวกับเทพที่แวะมากินเจบนโลกมนุษย์ แม้พัทธ์จะรู้ดีว่าเขาไม่ใช่คนที่สามารถปลดปล่อยความทุกข์ในใจภาคย์
แต่ปณิธานที่จะทำให้น้องชายมีความสุขก็ไม่เคยลดเลือน
“กินข้าวกันครับ” พัทธ์ยิ้มแป้นเมื่อเสิร์ฟชามไก่ทอด ควันสีขาวบาง ๆ โชยกรุ่นส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั้งห้อง
ภาคย์ยกมือขึ้น – แล้วจาน แก้ว กับช้อนส้อม สามชุดก็ลอยขึ้นมา
ทุกสิ่งร่อนลงบนโต๊ะราวถูกจับวางด้วยมือล่องหน ภาคย์สลัดมือไปทางซ้าย – ประตูตู้เย็นเปิดออก – เหยือกใสลอยขึ้นมารินน้ำในแก้วของเขากับพัทธ์จนเต็ม ก่อนจะลอยไปหยุดเหนือแก้วอีกใบที่ว่างเปล่า...
“เขาจะมาไหม” ภาคย์มองเก้าอี้ซึ่งไร้ผู้จับจอง
ทั้งห้องเงียบกริบ
“ไก่ไหมครับ” พัทธ์ยิ้มจนตาหยีพลางตักไก่ใส่จานน้องชาย เด็กหนุ่มสูดหายใจเข้าอย่างอดกลั้นแล้วบังคับเหยือกให้เอียงลงรินน้ำ พัทธ์เหลือบมองเขาอย่างห่วงใย – น้ำจวนเต็มแก้วแต่ภาคย์ยังไม่หยุด
“พอเถอะครับ” พัทธ์บอก – ภาคย์ยังเทต่อ
ในที่สุดน้ำก็ล้นจนหกเลอะ…
มือของภาคย์สั่นระริกด้วยความรู้สึกมากมายที่สุมใจ
พัทธ์ลุกขึ้นแล้วบรรจงโอบไหล่น้องชาย
“ปล่อยมันเถอะครับ”
สุ้มเสียงอ่อนโยนแผ่ความอบอุ่นไปทั่วใจจนเด็กหนุ่มผงะ
ความหมองหม่นพลันเลือนหายไปจากดวงตาคู่นั้นดั่งปาฏิหาริย์
น้ำในเหยือกหยุดไหล ทุกสิ่งชะงักงันดั่งปลั๊กแห่งห้วงเวลาถูกกระชาก
“เก่งมากครับเด็กดี”
พัทธ์บรรจงลูบหัวน้องชายแล้วเดินไปหยิบผ้าขี้ริ้ว ภาคย์ส่ายศีรษะอย่างเกลียดตัวเองก่อนจะบังคับเหยือกน้ำให้ร่อนลงช้า ๆ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอย่างตั้งความหวังอีกครั้ง
ยังไม่มีข้อความจากคนที่เขารอ…
“ผมอยากได้เขาคนเดิมกลับมา” เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างเศร้าสลด
“ทุกอย่างจะดีขึ้น” พัทธ์เอ่ยด้วยรอยยิ้ม
“ครับ” ภาคย์เออออ ดูสองจิตสองใจ
สองอาทิตย์แล้วที่เขาเชื่อในประโยคนั้น
สองอาทิตย์แล้วที่ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย…
ซูมมม!!
ทันใดนั้น หลุมมิติวงกลมสีดำขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นกลางห้อง
มันดูเหมือนทะเลดาวในฟ้าแห่งราตรีที่โอบกรอบด้วยวงควันสีน้ำเงินพิศวง เก่งชัยกับฝาแฝดเดินออกมาอย่างองอาจราวกับนายแบบที่เปิดตัวการแสดงแฟชั่นประจำปี
ปิดท้ายด้วยแอนดี้ซึ่งเซถลาหน้าคะมำ
“สวัสดีครับคุณหมอ” พัทธ์ทักทายเสียงใส หลุมดำหดตัวหายไป
แอนดี้โก้งโค้งอาเจียนโอ้กอ้าก
“สวัสดีครับพัทธ์ นี่ผู้กองแอนดี้ เราซ์ ผู้รับผิดชอบคดีนั้น” เก่งชัยอวดมิตรใหม่ “เขาสามารถเค้นความจริงได้และเพิ่งครอบครองแหวนที่สามารถเปลี่ยนสถานะสสาร”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” พัทธ์ทักทายด้วยรอยยิ้ม
แอนดี้หายใจเข้าเฮือกใหญ่และยืดหลังตรง หน้าเขาแดงก่ำ น้ำหูน้ำตาชุ่มฉ่ำ “ลูกชายผมอยู่ไหน” แอนดี้ตัดบทเสียงขรึม
เสียง ซ่า ดังขึ้น – ภาคย์ตวัดนิ้ว – แล้วเป๊ปซี่ก็พุ่งเป็นวงโค้งจากขวดลงแก้วฝาแฝดอย่างงดงาม
แอนดี้ช็อก...
“ไก่ไหมครับ” พัทธ์เสนอชามไก่ให้ผู้กอง
แอนดี้ตั้งสติ “คนที่ช่วยลูกผมได้ เขา–อยู่–ไหน” แอนดี้ดูใกล้หมดความอดทน
ทุกคนเงียบกริบ – เก่งชัยจิบชา
“โน่น” ภาคย์พยักพเยิดบอกทางอย่างไม่ชอบใจ แอนดี้มองตาม
และเขาก็พบกับทางเดินอันมืดมิดซึ่งทอดอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้อง
กลิ่นอายความลึกลับอันไร้คำอธิบายฟุ้งออกมาจากบริเวณนั้นจนเขารู้สึกได้ อำนาจบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในเงามืดกำลังกระตุ้นหัวใจนายตำรวจให้สั่นไหว เขาแทบจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นโจรตัวจิ๋วที่กำลังจะเข้าไปขโมยทองคำจากมังกรตัวใหญ่ บรรยากาศบริเวณนี้เงียบกริบวังเวงดั่งอาณาจักรลึกลับซึ่งถูกตัดขาดจากโลกภายนอก
ยิ่งลึกยิ่งไร้แสงสว่าง – พอมาถึงครึ่งทางทุกอย่างก็มืดสนิท
แอนดี้เปิดไฟฉายจิ๋ว – มันกะพริบวูบวาบครู่หนึ่งแล้วดับไป
เขาคว้าโทรศัพท์มือถือมาเปิดแสง – เพียงพริบตาจอภาพก็ดับ
ละอองแห่งความพิศวงกระจายในอากาศจนขนคอเขาลุกชัน แอนดี้เอามือคลำไปในอากาศอันดำมืด ความกลัวที่หยอกล้อหัวใจสั่งให้เขาเหลียวหลังกลับ แอนดี้หายใจสะดุดเมื่อพบว่าตัวเองติดกับในเงามืดโดยสมบูรณ์แบบ… –
ไม่มีผนัง ไม่มีเพดาน ไม่มีพื้นทางเดิน
เสียงเดียวที่เขาได้ยินคือเสียงฝีเท้าตัวเองที่ก้าวเฉื่อยลงช้าลง…
แล้วจู่ ๆ หูเขาก็ดับ…
สรรพเสียงรอบกายพลันอื้ออึงอย่างไร้เหตุผล แอนดี้รู้สึกหายใจลำบากเหมือนความดันพลันลดต่ำกะทันหัน สัญชาติญาณของตำรวจบอกแอนดี้ว่ามีอำนาจบางอย่างควบคุมความเป็นไปของที่แห่งนี้
บางอย่างที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด และ กำลังจับตาดูเขา
เสียงกริ๊กดังขึ้นแผ่วเบา แอนดี้ก้าวถอยหลัง
ทันใดนั้นประตูสีดำกรอบขาวเรืองแสงก็ปรากฏตรงสุดทางเดิน
มีตัวหนังสือสีแดงฉานเขียนด้วยลายมือหนักแน่นกลางประตูว่า
“เขตหวงห้าม”
หัวใจแอนดี้เต้นรัวด้วยความใคร่รู้และหวาดผวา กลิ่นอายแห่งความลับยั่วยวนให้เขาย่องเข้าไปย่อตัวลงเงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวข้างใน
เงียบสนิท ไร้เสียงเครื่องปรับอากาศ ไม่มีเสียงความเคลื่อนไหวใด ๆ
แอนดี้ถอยห่างจากบานประตูเพื่อสำรวจรอบกาย
มีกล้องวงจรปิดอยู่บนมุมผนัง – ใครบางคนคงแอบมองเขาอยู่
“ไก่ไหมครับ”
ผู้กองสะดุ้งเมื่อเห็นมือขาวโพลนที่ส่งไก่มาให้จากด้านหลัง
เขาหันไปและพบพัทธ์กับเดอะแก๊งยืนอยู่
ข้อมือทุกคนสว่างด้วยแสงจากนาฬิกา – ในมือพวกเขาถือไก่คนละน่อง
“ไม่” แอนดี้คำรามทั้งเหงื่อแตก
“คุณต้องเคาะ” พัทธ์ชี้แนะ
แอนดี้หันไปมองประตูแล้วเกิดคำถาม “ผมจะไว้ใจพวกคุณได้ไง”
“ถามว่าคุณจะไว้ใจเขาได้ไงดีกว่า” แฝดคนหนึ่งยักไหล่ ทั้งสองดูเหมือนกันมากจนบอกได้ยากว่าใครเป็นช๊อกโกแลตหรือซันเดย์ หัวใจผู้กองเต้นระส่ำเมื่อพบว่าคนในห้องลับทำให้เขาหวาดหวั่นได้โดยไม่ต้องเห็นหน้า เขาเหมือนได้ยินเสียงกระซิบในหูที่ท้าทายว่า ‘เอาซิ เคาะซิ แล้วดูกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น’ กลิ่นอายของความพิศวงฟุ้งเต็มจมูกเขา
แต่เพื่อช่วยลูกชาย ไม่ว่าต้องเจออะไร เขายอม
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะแม้แผ่วเบาแต่ดังก้องในความรู้สึก
แอนดี้ยืนนิ่ง หน้าตาเขม็งเกร็ง ใจเต้นระทึก
ไม่มีการตอบรับ…
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
แอนดี้เคาะอีกครั้ง ประตูยังเป็นใบ้ – พัทธ์เคี้ยวไก่ตุ้ย ๆ
แอนดี้เงยหน้าส่งสายตาเกรี้ยวกราดให้กล้องวงจรปิด เขาแทบจะเห็นภาพไอ้บ้านั้นหัวเราะสนุกกับการปั่นหัวเขา ผู้กองกำหมัดแน่นแล้วทุบ!
ความเงียบยังยึดครองเก้าอี้นายใหญ่ในความมืด
“โธ่เว้ย” แอนดี้คำราม “ไอ้ขี้ขลาด ออกมาสิวะ!”
ปึง! ปึง! ปึง! – “ออกมา!” - เขาถีบประตูอย่างบ้าคลั่ง! - “ลูกฉันอยู่ไหน!!”
แอนดี้สวมวิญญาณนักรักบี้พุ่งกระแทกปราการสีนิล “เขาอยู่ไหน!!”
โครม!!
แรงโทสะพังประตูจนกองไปกับพื้นอย่างไม่คาดฝัน!
และสิ่งที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังก็สะกดทุกคนจนลืมหายใจ
…To Be Continued…
ร่วมใช้ #Fatediary บน Social network ของคุณ
เพื่อแสดงความเห็นของคุณเกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้กันครับ
Dr.Pop Facebook : www.facebook.com/drpopworld
Dr.Pop Twitter : http://twitter.com/drpoppop
Dr.Pop Instagram : @drpoppop
ความคิดเห็น