รักหื่นๆหนุ่มฮอตสาวซ่าส์

ลำดับตอนที่ #2 : โรงเรียนใหม่เจอกันอีกแล้ว

ตอนที่ 2 โรงเรียนใหม่เจอกันอีกแล้ว

  วันรุ่งขึ้นของวันเปิดเรียน ฉันตื่นแต่เช้าเพราะตื่นเต้นที่ได้อยู่โรงเรียนใหม่ รู้สึกว่าจะชื่อโรงเรียนมัธยมฟีล่า (แค่ชื่อก็สุดยอดแล้ว)

  และฉันก็มาถึงโรงเรียน ฉันเดินมาโรงเรียนพร้อมกับพี่ชาย บรรยายถึงทัศนียภาพโดยรอบของโรงเรียนนะ ใหญ่มาก มีหลายอาคารเรียน ศาลาก็มีเยอะ ถือว่าเป็นโรงเรียนเกรอ A เลยก็ว่าได้ ดูจากเครื่องแต่งกายนะผู้หญิงใส่กระโปรงลายสก็อตสีน้ำเงินสั้นเหนือเข่า ผูกเน็กไทม์สีน้ำเงินเช่นกัน สื้อเชิ๊ตแขนยาว สวมเสื้อกั๊กสีเทาปักตราประจำโรงเรียนที่หน้าอกซ้าย ส่วนผู้ชายสวมเสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีขาวสวมเสื้อกั๊กเหมือนกันแต่สวมกางเกงขายาวสีดำ ที่จริงฉันก็สวมเครื่องแบบเหมือนกันกับคนอื่นแต่ทำไมต้องมองฉันกับพี่ด้วยนี่เดี๋ยวก็แตะหน้าหงายซะหรอก

“รีนเค้ามองเราทำไมอ่ะ” ริวถามด้วยความสงสัย

“รีนจะรู้เหรอพี่ริวก็ไปถามเขาสิ เอะ! พี่ริวรีนมีอะไรติดที่หน้ามะ ดูให้หน่อยดิ”

“ไม่มีนิ” ริวตอบด้วยความรำคาญ

“นี่ไงเป็นจุดๆเต็มเลย”

“จุดอะไรไม่เห็นมีนิ”

“นี่ไง จุดประกายความสวย”

“เออ รู้ว่าสวย ไม่ต้องพูดก็ได้ ไปรายงานตัวที่ห้องปกครองปะเดี๋ยวสาย”

จากนั้นเราก็เดินมาถึงหน้าห้องปกครอง

“นักเรียนใหม่เหรอ” อาจารย์คนหนึ่งเดินออกมาจากหน้าห้องปกครองขอบอกเลยอะ หน้าโคดดุเลย เห็นเขาบอกกันว่าอาจารย์แกมีฉายาว่า ตาโข่ง เพราะแกชอบใช้โทรโข่งตัวเดี๋ยวเรียกพวกเด็กๆรอบโรงเรียนมาเข้าแถวได้อย่างเรียบร้อย

สุดยอดมั้ยหละ ตาโข่ง แต่จริงๆแล้วแกมีชื่อว่า อาจารย์อุดร ชื่อลาวมั้ยหละก็แกเป็นคนลาวนั่นแหละ ฮ่าๆๆๆ

“ค่ะ/ครับ”พี่กับฉันตอบพร้อมกัน

“ชื่ออะไรกันหละ”ขนาดถามชื่อยังกับจะเอาชื่อพวกเราไปลงบันทึกว่าทำความผิดก่อความวุ่นวายเอาระเบิดมาโรงเรียนยังงั้นแหละ

“มาริสาค่ะ/ศรุธครับ” โอะโอ พวกเราตอบพร้อมกันโดยมิได้นัดหมายอีกแล้ว(รีนริวพูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย)

หลังจากนั้นอาจารย์โข่งแกก็ท่องกฎระเบียบให้พวกเราฟังจนขึ้นใจ

“ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนนะ หวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีก เธออยู่ห้อง ม.6/1 ส่วนเธออยู่ห้อง ม.5/1 งั้นก็รีบขึ้นห้องได้แล้วสายแล้วไป๊”อะไรวะสวดกฎให้ฟังตั้งนานหาว่ามาสายอีก อะไรฟะวัยรุ่นเซ็ง

~เฮ้อ~ ในที่สุดก็ถึงชั้น 7 ซักที เหนื่อยเป็นบ้าเลยอะ ลิฟต์ก็มี ดันเจือกให้แต่อาจารย์ใช้ วัยรุ่นเซ็ง----

“รีนรออยู่ในห้องนะจะได้ไปทานข้าวด้วยกัน” พี่พูดเสร็จก็วิ่งขึ้นไปชั้น 8 ทีนี้ก็เหลือแต่ฉันที่ต้องหาห้องคนเดียวละสิ เอ๋ 5/1  5/1  อะเจอแล้วแล้วเอาวะ 1 2 3ครืด ------

“เด็กใหม่ใช่ไหม”เข้ามาแม่ก็เจอตาโข่ง 2 ซะแล้ว

“ค่ะ”

“ดีแล้วเธอมาสาย 3.59 วินาทีนะ” จ-จับเวลาด้วยเหรอตาโข่ง 2

“แต่เธอเป็นเด็กใหม่ครูบ่ว่าอะไร” โอ้ตาโข่ง 2 จริงๆด้วยคงถิ่นเกิดที่เดียวกัน

“เอาหละแนะนำตัวให้เพื่อนๆรู้จักกันหน่อย” โฮ้ยมองอะไรไม่เคยเห็นคนเหรอ มองอะไรตั้งแต่เช้าแล้วนะเว้ยเดี๋ยวก็.....เลย

“สวัสดีค่ะฉันชื่อมาริสา ชื่อเล่นชื่อ ไอรีน เรียกรีนก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักคะ” ลงทันพูดค่ะเลยนะเนี๊ยะมันไม่ชินกับปากเลยหลังจากที่ฉันแนะนำตัวเสร็จก็มีเสียงกระซิบกระซาบกันประมาณว่า ผู้หญิงอะไรสวยชะมัด

“ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนสวยเท่านี้เลยหน้าตาดีเหมือนพวกกลุ่ม นุ๊ก เฟิร์น พลอย เมกุ เลย” ใครคนหนึ่งพูดขึ้นมา

“สวยเหมือนนางฟ้าตกสวรรค์มาเกิดเลย” ใครวะพูดถูกใจชะมัด

“อิจฉาจัง” มันก็ต้องน่าอิจฉาอยู่แล้วแหละก็คนมันสวย

“ไอรีนเป็นลูกครึ่งเหรอค่ะ” ผู้ชายข้างหลังตะโกนมาทำยังกับว่าฉันเป็นคนหูตึง

“เอ๊....ลูกครึ่ง” ฉันต้องพูดแบบนี้เพราะลูกครึ่งที่หมายถึงอาจจะเป็น...

“ครึ่งมนุษย์ครึ่งนางฟ้าไงครับ” ใครวะปากหวานใช้ได้นิ แต่ฉันไม่ชอบของแปลกหรอกนะ ดูหน้าตามันดิโคดกวน teen เลย ดูแล้วไม่น่าคบแต่ข้างในมันอาจจะดีก็ได้ใครจะรู้

“อันนั้นรีนไม่รู้หรอกแต่ที่แน่ๆรีนเป็นลูกครึ่งไทย-อังกฤษ จะ”พูดเสร็จฉันก็หัวเราะ แต่ไม่รู้ทำไมไอ้เพวกที่ถามฉันมันมองหน้ากันแล้วก็หัวเราะออกมาได้ทุเรศมาก

“แล้วทำไมไอรีนพูดไทยได้คล่องเชียว”ผู้หญิงข้างๆถามฉันสวยซะด้วยถ้าได้นั่งใกล้เดี๋ยวจะจีบให้ดู

“ก็ที่นี่บ้านเกิดเราเอง แต่เราย้ายไปอยู่เมืองนอก”

“อย่างนี้นี่เอง ฉันชื่อ ศศิธร ชื่อเล่น นุ๊กจ๊ะ”

“เอาละรู้จักกันแล้ว มาริสา ไปนั่งใกล้ๆศศิธรนะ” ดีใจจังมาวันแรกก็ได้เพื่อนแล้ว

“ไม่คิดว่าจะได้นั่งด้วยกันนะรีนมีอะไรให้ช่วยก็บอกได้”

“ขอบคุณจะ”

จากนั้นฉันกับนุ๊กก็รู้จักกันมากขึ้นและได้รู้จักกับเพื่อนในกลุ่มของนุ๊กทุกคน ชื่อ  พลอย เฟิร์น เมกุ   มีแต่คนสวยๆกันทั้งนั้น

~กริ๊งงงงงงงงง~

ไชโยพักกลางวันแล้ว ครูสอนได้น่าเบื่อมากแต่ฉันก็เรียนรู้เรื่องเก่งมั้ยละ แต่ไม่เพียงแค่ฉันเท่านั้นที่เรียนรู้เรื่องคนเดียวยังมีนุ๊ก พลอย เฟิร์น เมกุ ก็รู้เริ้องเหมือนกัน คนอะไรทั้งเก่ง ทั้งสวยน่ารัก ช่วยไม่ได้นี่เนอะเกิดมาก็เป็นอย่างนี้แล้ว โฮะๆๆๆ

“รีนไปกินข้าวกันเถอะ”

“พี่ริวมาแล้วเหรอแล้วนั้นใครอ่ะ” ชั้นถามด้วยความสงสัยเพราะข้างหลังพี่ริวมีผู้ชายอีก 4 คนยืนอยู่

“อ๋อ เพื่อนพี่น่ะชื่อ...” พี่ริวยังไม่ทันพูดจบ นุ๊ก พลอย เฟิร์น ก็พูดขึ้นว่า

“ไอ้วิทย์ ไอ้เรย์ ไอ้ต้าร์ ไอ้บาส”

“อ้าว! รู้จักกันด้วยหรอ” รีนพูดขึ้นอย่างงง

“ทำไมรู้จักกันได้เนี่ย” พี่ริวก็พูดขึ้นอย่างงงเหมือนกัน

เราสองคนยืนงงกันอยู่โดยที่พวกนั้นยืนมองหน้ากันไม่วางตา เว้นแต่เมกุที่ยืนมองไปทางอื่น

“ทำไมจะไม่รู้จักละก็นี่ศัตรูอันดับที่ 1 ของพวกเรา”ทั้ง 2 กลุ่มพูดขึ้นพร้อมกัน แต่เมกุนี่สิยังเงียบอยู่เลย

“หา!! ศัตรู” ชั้นกับพี่ริวร้องขึ้นพร้อมกันอีก

“ใช่แล้ว เออไอ้ริวนี่แฟนเองหรอวะ”คนนี้น่าจะชื่อพี่ต้าร์นะเห็นนุ๊กมองพี่เค้าอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ --น่ากลัว--

“ไอ้บ้านี่ ไม่ใช้ นี่น้องสาวข้าเฟ้ย”พี่ริวพูดขึ้นอย่างตกใจ

“น้องเองสวยว่ะน่ารักชิปเป๋งเลย ชื่ออะไรวะ”ต้าพูดกับพี่ริว แต่ตายังจ้องมองไปทางนุ๊กสองคนมองตากันราวกับมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านสายตาทั้งคู่  พลอยกับพี่วิทย์และเฟิร์นกับพี่บาสก็เหมือนกันมองกันต่างไม่มีใครยอมกันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อเกลียดกันเข้าไส้ขนาดนั้นเชียว ส่วนพี่เรย์ก็เข้ามาห้ามและบอกว่า

“อย่าหาเรื่องกันเลยทำตัวไม่รู้จักโต”พี่เรย์พูดด้วยน้ำเสียงเบื่อๆที่ทั้งฝ่ายมัวแต่ทะเลาะกัน  พี่เรย์จะออกแนวสุภาพบุรุษ ไม่ชอบการทะเลาะวิวาท  ส่วนยัยเมกุนะหรอยืนเงียบไม่ทราบว่าเป็นอะไร(สงสัยจะเป็นใบ้ ไม่พูดเลย)

“เฮ้ย! พวกเองไม่อยู่กับข้าเลยให้ข้าโดนอาจารย์ริศยาเทศน์ข้าอย่างเดียว” เอ๋นี่เสียงใครวะทำไมมันคุ้นหูจ้ง เฮ้ย!ไอ้นั้นมันคนที่ชนชั้นที่ห้างนี่หว่า

“นาย / เธอ” ชั้นกับนายไร้มารยาทพูดขึ้นมาพร้อมกันและชั้นกับมันก็มองหน้ากันอย่างตกใจ ทำไมพระเจ้าถึงได้กลั่นแกล้งชั้นได้ลงคอไม่อยากเจอเลยทำไม ทำไมต้องอยู่โรงเรียนเดียวกันด้วยวะแถมยังเป็นเพื่อนของพี่ริวอีก โอ๊ย...อยากตาย

“อ้าว รู้จักกันหรอไอ้กัน รีน”พี่ริวถามอย่างงง

“รู้ นายไอ้คนไร้มารยาท โอ๊ยเกลียดขี้หน้าโว้ยไม่อยากเจอเลยพระเจ้ากลั่นแกล้ง” ฉันพูดแล้วทำท่าปวดหัวประกอบแต่มันปวดจริงนะ

“ฉันก็ไม่อยากเจอหน้าเธอเหมือนกันแหละยัยปากจัด คนอะไรด่าเก่งชิปเลย โอ๊ยพระเจ้าช่วย”ไอ้มารยาททรามก็พูดขึ้นแล้วทำท่าเหมือนชั้น เฮ้ยได้ไงเลียนแบบท่าหรอสงวนลิขสิทธิ์แล้วนะเฟ้ย

“พี่ริวไปคบกับคนพรรนี้ได้ไงเนี่ย”รีนถามแต่ตายังมองไอ้มารยาททรามอย่างเกลียดชัง

“ก็พี่อยู่ห้องเดียวกับมันนี่ ”พี่ริวพุด

“นี่เธอไอ้คนอย่างฉันนี่มันยังไงหา”ไอ้มารยาททรามพูดขึ้นอย่างโมโห

“ก็ไอ้คนไร้มารยาท ไม่เป็นสุภาพบุรุษอย่างนายไง”รีนพูดและสะบัดหน้าไปทางอื่น

“เธอนี่มัน...”ไอ้มารยาททรามพูดพร้อมกับทำท่าหื่นๆๆ

“ทำมะจะทำอะไรชั้น โธ่...” แบร่-แบร่ รีนพูดแล้วทำท่าแลบลิ้นใส่กันย์

“เธอคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรเธอหรอ ฮึ ฮึ” กันย์พูดแล้ว เขาก็ทำสิ่งที่ไม่คาดฝัน กันย์ดึงตัวรีนเข้ามาติดกับเขาและหอมแก้มเธอรีนอึ้งในสิ่งที่กันย์ทำเธอช็อคมากๆเพราะเธอไม่คิดว่ากันย์จะกล้าทำอะไรเธอ และทุกคนก็อึ้งเหมือนกัน  หลังจากที่รีนตกใจรีนก็ชกหน้ากันย์อย่างแรงจนกันย์หน้าหงายลงไปนอนกับพื้นเหมือนอย่างที่เจอกันครั้งแรก การกระทำของกันย์ทำให้รีนโกรธมากเพราะมันทำให้เธอหน้าเสีย และนั้นก็เป็น รีนโมโหจึงตะโกนขึ้นว่า

“แกชั้นเกลียดแก ไอ้หื่น ไอ้ลามก ไอ้เลว ชั้นจะเกียจแกตลอดชาติและชั้นจะไม่มีวันพูดดีกับแกเลยไอ้บ้า” รีนพูดขึ้นด้วยอารมณ์โกรธจัด

“ชั้นก็จะทำให้เธอเปลี่ยนคำพูดเมื่อกี้ให้ได้คอยดู” กันย์พูดตอบด้วยสีหน้ายิ้มเยาะ

“แกคิดอะไรอยู่วะ แกรุ้มั้ยรีนเวลาโกรธน่ากลัวมากขนาดกรูยังกลัวเลย เล่นกับใครไม่เล่นกับน้องรีน(ตายแน่มึง)” ริวพูดขึ้นทุกคนที่ได้ยินก็ตกใจนิดๆมีแต่กันย์ที่ไม่รุ้สึกรู้สาอะไรเลย

กันย์กำลังคิดว่า ท่าจะสนุกแหะ  แล้วกันย์ก็ยิ้มออกมาใครจะรู้ว่ารอยยิ้มนั้นบอกถึงความหมายอะไร

“ไปทานข้าวกันเถอะนะอย่าทะเลอะกันเลย หิวจะแย่แล้ว” เมกุพูดขึ้นเพราะเห็นยืนกันอยู่นานมากแล้ว  และทุกคนก็เห็นด้วย

“นึกวาเป็นใบ้ซะอีกเห็นไม่พูดอะไรเลย” เฮ้ย! พูดงี้หมายความว่าไงวะไอ้เรย์ เมื่อกี้ยังเรียกว่าพี่อยู่แต่ตอนนี้เปลี่ยนแล้วโว้ยตั้งแต่ได้ยินมันพูดเมื่อกี้

“เมื่อกี้หมายความว่าไง แกว่าเพื่อนฉันเรอะ” ชั้น พลอย เฟิร์นพูดพร้อมกันและมองค้อนไปทางไอ้เรย์

“อย่าทะเลอะกันเลยนะเมกุไม่ถือคนบ้าหรอก อีกอย่างใครจะรู้ถ้ามันมากัดเราเราอาจจะติดเชื้อก็ได้เนอะ รีบไปกันเถอะ” ~โอ้โห~ เมกุพูดได้สะใจโก๋มากๆเลย ต้องพิจารณาใหม่แล้วนะเนี่ยเพื่อนเรา

“พูดงี้หาเรื่องกันนี่หว่า” อ้าว! ทีตัวเองยังพูดได้เลย ไอ้นี่นิ

“เพื่อนชั้นยังไม่ได้ไปหาเรื่องใครเลย พูดงี้แสดงว่าอยากตายไวหรอ” เริ่มโกรธแล้วนะเฟ้ยมายุ่งกับเพื่อนฉันเดี๋ยวเถอะ

“โอ้ย!! ขอร้องเถอะนะคะหิวข้าวแล้ว”ชั้นก็หิวเหมือนกันแหละเห็นด้วยอย่างยิ่ง

“งั้นพวกเราไปกินข้าวกันเถอะ”ชั้นพูดกับเพื่อนในกลุ่มแล้วก็พากันเดินไปโรงอาหาร

“นี่ไอ้กันย์ดารพวกนายจะเดินตามฉันมาทำไม”ฉันพูดขึ้นขณะที่พวกนั้นเดินตามก้นพวกฉันมา น่ารำคาญชริป

“ใครเดินตามเธอไม่ทราบ”

“หมาละมั้ง”ชั้นพูดกับมันแต่ตาของชั้นกลับมองไปทางอื่น มันไม่ตอบแต่กลับร้องเพลงนี้ขึ้นมา

“ชีวิตชั้นมีแต่หมานำ ชั้นจึงเดินทางตามหมาเดิน”ดูมันมันร้องสิมันหาว่าฉันเป็นหมา มันหาว่าฉันเป็นหมานะ ฉันควรทำอะไรดี ฉันจึงร้องเพลงนี้กลับ

“ชิวิตฉันมีแต่หมาเดินตาม ชั้นเดินนำหน้าไอ้หมา 4 ตัว(ไม่รวมพี่ฉันนะ)” ฉันร้องเพลงตอบมันแต่มันไม่ค่อยจะเป็นเพลงเท่าไรหรอกมันเป็นการด่าทางอ้อมมากกว่า

“หยุดซะทีเถอะ รำคาญโว้ย”เมกุพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่รำคาญสุดขีด โอ้เธอช่างน่ากลัอะไรเช่นนี้ เงียบก็โคดเงียบ พิลึกเเฮะ เกิดมาเพิ่งเคยเห็นคนสองอารมณ์(ของแปลก)

และในที่สุดพวกเราก็เดินมาถึงโรงอาหารหิวจังเลย

“กว่าจะมาถึงได้เสียน้ำลายไปกี่หยดแล้วเนี่ยเปลืองจังโว้ย” ชั้นพูดออกไปด้วยอารมณ์เบื่อๆแล้วก็หันไปมองหน้าอีตามารยาททราม(แล้วเราหันไปมองมันทำไมวะ)

“เรารีบไปจองที่นั้งกันเถอะเดี๋ยวไม่มีที่นั้ง” นุ๊กพูดขึ้นขณะที่ตากำลังมองหาที่นั้งอย่างรีบร้อน

“แกนั้นไงรีบไปเถอะ” โรงเรียนก็ใหญ่ โรงอาหารเล็กติ๊ดเดียว กระจอกวะ กว่าจะหาที่นั่งเจอ ต้องคนมีบุญเท่านั้น

ผึบ ? “เสียใจด้วยตรงนี้ชั้นจองแล้ว ถ้าอยากนั่งก็ต้องนั่งข้างๆชั้น มามะ” ไอ้กันมันมาจากไหนไม่รู้ วิ่งตัดหน้าพวกชั้นแล้วก็นั่งลง น่าถีบ@#$%

“ชั้นไม่มีทางนั่งกับแกหรอก เชอะ”

“ไม่นั่งก็ตามใจที่นั่งก็ไม่มี จะรอก็คงอีกนานเสียใจด้วยนะ” ดูมันขอถีบซ้ำอีกซักรอบได้มั้ย

“อ้าวรีน ไม่นั่งด้วยกันหละ นั่งไปเหอะไม่ต้องไปสนใจไอ้หมอนั่นหรอก” พี่ริวพูดชวน

“ก็ได้ นี่เห็นแก่พี่ริวนะ ถึงนั่ง”

“รีบๆนั่งเหอะรีนชั้นหิวข้าว” เฟิร์นพูดด้วยสีหน้าที่ทุกข์ทรมานเหมือนไม่ได้ถ่ายมา 5 วัน อ้อไม่ใช่ เธอปวดท้องหิวข้าว  ชั้นจึงเดินไปนั่งข้างๆไอ้กัน ทนๆไปหน่อยเดียวก็เสร็จ

“จะเอาอะไรหละเดี๋ยวชั้นเลี้ยงเอง”

“จริงนะ แต่ที่เลี้ยงข้าวไม่ได้ทำให้ชั้นหายโกรธเธอหรอกนะ”

“จริง ไม่เกี่ยวๆ”

“ok งั้นเอาลาบ น้ำตก ซกเล็ก ตับหวาน แล้วก็ตำปูปลาร้า ทุกอย่างพิเศษ โอ๊ะๆ ตำปูปลาร้าเอาแซบๆ ใส่ปลาร้า 5 ต่อน น้อยกว่านี้ไม่กิน”

“อะไรนะ ให้ดาราอย่างชั้นไปยืนซื้อตำปูปลาร้า ชั้นบ่ไปดอก เฮ้ย” อุ๊ย ภาษาถิ่นหลุดออกมา ชั้นอดขำไม่ได้ นายนั่นอายจนหน้าแดง ก็เลยวิ่งไปซื้อมาให้ ฮ่าๆๆ สงกะสัยติดมาจากตาโข่งแน่ๆเลย อิอิๆ

“รีนเธอดูไม่เหมือนคนมาจากเมืองนอกเลย” ยัยเมกุด้วยความสงสัย

“ไม่บอกปล่อยให้งง”

“อาหารมาส่งแล้วจะที่รัก”

“ทีหลังจะพูดอีกมั้ย” ชั้นง้างมือเตรียมที่จะต่อยนายนั่น

“ไม่ครับ กระผมจะไม่พูดอีกแล้วครับ เชิญกินตำปูปลาร้าของโปรดไปเถิด” มันกวน teen อีกแล้ว แต่ไม่สนใจกินตำปูปลาร้าดีกว่า อิอิๆๆ

“แซบอีหลี ใครกินด้วยมั้ย” ทุกคนต่างส่ายหน้ากันอย่างพร้อมเพรียง

“นาย อะชั้นให้อร่อยนะอุดมด้วยแคลเซียมมากหลาย”ชั้นพูดพร้อมกับตักปลาร้าต่อนหนึ่งให้ไอ้กัน

“เฮ้ย เธอ ชั้นไม่กินเอาไปคืนเหม็น” มันตักมาคืนเรื่องอะไรจะกินอย่างนี้ต้องใช้แผน 2

“กันจ๋า”

“จ๋า” ระหว่างที่มันพูดจ๋าชั้นก็ยัดปลาร้าต่อนเมื่อกี้เข้าปากมันอะไรจะเกิดขึ้น

“พรวด” ไอ้กันมันอวกออกมาเต็มจานเลย แหวะไม่อยากจะพูดถึง แต่สนุกดี ฮิฮิๆๆ

แกเสร็จชั้นแน่

“อวกออกมาทำไมเสียดายของ”

“งั้นเธอก็กินเองสิ ทำไมต้องเอามายัดปากชั้น ยังงี้ต้องโดน”มันพูดเสร็จพร้อมกับเอาข้าวเหนียวปั้นหนึ่งยัดเข้าไปในปากชั้น นายตายแน่

“รีน หยุดเดี๋ยวนี้นะ”

“พี่ริว ทำไมต้องเข้าข้างมันด้วย”

“พี่ไม่ได้เข้าข้างใคร แต่พี่เห็นเธอทำเค้าก่อน ถ้าไม่หยุดพี่จะโทรไปบอกDadนะ

“ฝากไว้ก่อนเถอะ”

“ไม่ต้องฝากมาเอาคืนเลย ลองดมดูสิกลิ่นปลาร้ามันติดปากชั้นเห็นมั้ย”

“ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้า อยากลองดีก็ต้องเจอของดี”

“เดี๋ยวเธอได้เจอดีแน่ ระวังตัวไว้”

“อุ๊ย กลัวจังเลย แบร่”ชั้นพูดพร้อมกับเดินขึ้นชั้นเรียนกับพวกเพื่อนๆ