เรียน...รัก....เธอคนแรก และคนเดียว

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่สอง

เบสท์อ่านชื่อสกุลหน้าสมุด.........O.o….

เบสตกใจทันที เพราะนั่น......

กรยุทธ  ธีรเดชดำรงนาจ

นามสกุลนายกรัฐมนตรี !!!คนปัจจุบันของไทย

เบสท์กลืนน้ำลายไปอึกใหญ่  นี่เรานั่งข้างเค้า ซึ่งเป็นญาติหรือใครไม่รู้ที่ใช้นามสกุลเดียวกับนายกรัฐมนตรีงั้นเหรอ ??  เบสท์เหล่มองกรที่นั่งมองตัวเธอด้วยเหมือนกัน ทำเอาเบสท์สะดุ้งไปอีกรอบหนึ่ง  กรขมวดคิ้วอีกครั้ง(อีกแล้ว) พลางมองสมุดกับตัวเบสท์เอง

กร – “ทำไมเหรอ? ชื่อเรามีอะไรแปลกเหรอ”

เบสท์ยิ้มเจื่อนๆ พลางส่ายหน้าไปมา

เบสท์ – “เปล่า ไม่ได้แปลก ชื่อเธอธรรมดา แต่นามสกุลเธอ.......???”

เบสท์แทบจะตกใจเมื่อเจอสายตาเข้มคู่นั้นของกรยุทธ

กร – “ทำไม นามสกุลเรามีอะไรแปลก ก็นามสกุลคนธรรมดาทั่วไป”

กรไม่สนใจกับตัวเธอ เพื่อนคนใหม่ของเค้าที่ถามจุ้นจ้านจุกจิก

เบสท์ – “แต่นี่นามสกุลคนดังเลยน่ะ นามสกุลท่านนายกรัฐมนตรีเศรฐ ธีรเดชดำรงนาจ”

กรหยิบสมุดการบ้านเล่มบางจากมือของเธอย่าเบามือ แล้วเปิดไปหน้าปัจจุบันที่เค้าจดไว้เมื่อหลายวันก่อนมาจดตามอาจารย์บนกระดาน

เบสท์เบือนหน้าหนี กับความหยิ่ง ยะโสของเพื่อนชายคนนี้

คนทั้งคู่เงียบกริบไม่มีคำพูดใดๆออกจากปาก  อีกคนนึงกำลังนั่งอ่านหนังสือเรียนตามปรกติ  และอีกคนนึงกำลังสาละวนกับงานมะลึนทึนทึกที่อาจารย์มอบให้ไปทำวันนี้

กรผละจากหนังสือแว๊บนึงมองไปทางเบสท์ พร้อมแอบขำนิดหน่อบกับอาการรีบเร่งของคนที่ข้างด้วยกันตลอดทั้งวันนี้  กรฉวยโอกาสหยิบกระเป๋าสตางค์ของเบสมาดู เบสท์มองขวับด้วยอาการเคืองที่สุด  กรนั่งสำรวจกระเป๋าสตางค์ไปเรื่อยๆพร้อมกับอาการโกรธสุดๆของเพื่อนสาว

กรยิ้มแผล่ออกมา เมื่อเจอรูปสมัยเด็กอนุบางของเบสท์ 

ผมยาวผูกเปียทั้งสองข้าง หน้าตาทาแป้งขาวชะจนเป็นลิเก ที่คอแขวนป้ายชื่อพร้อมตราประจำโรงเรียน

กร – “ว้าว...!! เด็กหญิงพิมพิศา พิทักษ์สกุล นักเรียน อ1/2”

กรเลียนเสียงให้กระดี๊กระด๊าหน่อยนึง นั่นยิ่งทำให้เบสท์เคืองมากกว่าเดิม

เบสท์ฉกกระเป๋าตังค์จากมือกรอย่างแรง – “ไอ้บ้า!! ไอ้คนไร้มารยาท”

กรยิ้มบางๆให้ – “ป๊ะ กลับบ้านเถอะ เดี๋ยวเราไปส่ง”และเค้าก็ไม่สนใจอีกตามเคย

กรหยิบกระเป๋าเดินนำไปก่อนแล้ว แต่เบสท์ยังคงเก็บหนังสือใส่กระเป๋าเหมือนเดิม ปากพลางก็ตะโกนไปด้วย – “เดี๋ยวสิ กร รอเราด้วยน่ะ ถ้าไม่รอแช่งให้เหยียบขี้หมา”

แต่กรอีกเช่นกันไม่สนใจแล้ว

กรเดินมาถึงลานจอดรถของโรงเรียนพร้อมกับเบสท์

เบสท์เหลียวซ้ายเหลียวขวามองรถของกร

เบสท์ – “ใหนรถเธอหล่ะกร ต้องเป็นประเภทรถเก๋ง รถสปอร์ตเลยใช่มั้ยหล่ะ?”

กรส่ายหนากับคำที่เพื่อนสาวพูด

กรดันหลังให้เบสท์เดินมาเร็วๆ  และมาหยุดกับรถมอเตอร์ไซต์ธรรมดาคันนึงแต่มันสวยเข้มมาก เหมาะกับคนขับอย่างมาก

เบสท์ตาเบิกโพลง – “นี่รถกรเหรอ  ทำไมเป็นมอไซต์ไปได้หล่ะ Honda wave 100 สีน้ำงินด้วยอ่ะ ดูจะแสนธรรมดามากเลยรู้เปล่านายกร”

กรยักไหล่ – “ก็เราชอบแบบนี้ ชอบแบบธรรมดาไม่ต้องสนใจอะไรมากมาย แค่พอขี่ขับกลับบ้านปลอดภัยก็พอแล้ว” กรสตาร์ทเครื่อง

บรื้น..!! กรเตรียมขี่เต็มที่แต่ดูเหมือนว่า....

เบสท์ – “ไม่เอาน่ะ....เรากลัว  นี่กรุ่งเทพเราไม่อยากรับควันนอกอากาศหรอกน่ะ”

กรยังคงยื้อมือเบสท์ไว้อยู่ – “ขึ้นมาเหอะน่า ทำตัวเป็นคุณหนูไปได้”

เบสท์ – “ไม่เอาน้า...นายกร หยุดน้า เราไม่ขึ้นนน!!”

.............................

กรยิ้มโต้ฝ่าลมไปเรื่อยๆ

กริ๊ตตต..!!! และเสียงนี้นี่เองที่ทำให้เค้านึกอยากสนุกกับการแกล้งเพื่อนสาวจอมแก่นคนนี้  กรเร่งเครื่องมากกว่าเดิม

กริ๊ตตตตตตตตตต..!!!!!!!!!

เมื่อแกล้งสมใจอยากเรียบร้อยแล้วก็ค่อยชะลอรถให้ช้าลงเป็นธรรมดา

กร – “บ้านเธออยู่แถวใหนเบสท์บอกมาเร็ว”

เบสท์ยังคงมีอาการช๊อค ควบคุมสภาวะจิตใจตัวเองไม่ได้เลย

แต่สุดท้าย.......

เบสท์มาหยุดตรงหน้าบ้านตัวเอง ที่มีคนพลุกพล่านเต็มไปหมด

กรยิ้มได้ใจ  เป็นบรรยากาศที่เค้ากำลังต้องการมากเลยในตอนี้ และเพื่งจะรู้มานี่เองว่า

“ร้านก๋วยเตี๋ยวเรือป้ามุก”เป็นบ้านของเบสท์นี่เอง

กรบึ่งไปนั่งโต๊ะตรงกลางร้าน

กร – “ป้าครับ เตี๋ยวเรือไม่งอกเส้นเล็กที่ครับ” กรตะโกนบอกป้าผู้เป็นเจ้าของร้าน

แต่ยังมีอีกคนนึงที่ยังยืนอยู่หน้าบ้านไม่ไปใหน เพราะยังคงจะช๊อคไม่หายสิน่ะ  จนผู้เป็นแม่เจ้าของร้าน เอ๊ดตะโรให้ชะก่อนที่จะยืนอยู่นาน

แม่มุก – “ เฮ้ย ! ไอ้เบสท์ แกมัวทำอะไรอยู่ตรงนั้นไปเสริฟน้ำแข็งตรงกลางนั่นที ไป๊ๆ”

เบสท์เรียกสติคืน – “จ๊ะๆ”

เบสท์ลนลานหยิบแก้วจากหลังร้านใส่น้ำแข็งมาเสริฟให้ลูกค้าตัวแสบของเธอ

เบสท์ถลึงตาใส่กร – “ฝากไว้ก่อนเถอะนายกร เราคืนนานแน่ เหอะ !!”

กร – “......” เงียบ..มองหลังเบสท์ที่เดินหายไปหน้าร้านตาปริบๆ

และไม่นาน