คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : - Necessary #2
♦ Necessary #2
S t a r t .
หลังจากวันที่โซฮีตกลงว่าจะเอาลูกในท้องไว้ ผมก็จัดการทำเรื่องดรอปให้กับเธอ พ่อของผมโกรธมากๆที่ผมทำเรื่องแบบนี้แต่สุดท้ายพ่อก็จัดการปิดเรื่องนี้ให้ผมอยู่ดี ส่วนโซฮี นี่เป็นท้องแรกของเธอแต่หน้าท้องของเธอไม่ค่อยนูนเด่นชัดนัก แม้ว่าอายุครรภ์ตอนนั้นจะสามเดือนแล้วก็ตาม
ผมพาเธอไปคลินิคเพื่อฝากครรภ์ ตอนแรกเธอค้านสุดใจ โซฮีไม่อยากให้เรื่องนี้ถึงหูใครต่อใคร เธอไม่อยากตกเป็นขี้ปากของคนแถวนั้น แต่แล้วผมก็พาเธอไปจนได้ ผมห่วงเด็กที่อยู่ในท้อง ผมอยากให้เขาออกมาเร็วๆจะได้หมดปัญหาเรื่องของโซฮีเสียที
ถ้าเมื่อไหร่ที่เขาเกิดมาผมจะแก้ปัญหาด้วยตัวของผมเอง...
แล้ววันที่ผมรอคอยก็มาถึง
9일 8원
โรงพยาบาลโซล
โซฮีเจ็บท้องจะคลอด ผมต้องรีบพาเธอมาให้ถึงมือหมอโดยเร็วที่สุด พอเธอเข้าห้องฉุกเฉินไป หัวใจของผมเต้นรัว ดีใจแต่ก็ไม่สุด โซฮียังเด็กเกินไปสำหรับเรื่องนี้
แต่ก็ยังโชคดีที่พระเจ้าเข้าข้างผมบ้าง
ฮยอกแจและโซฮีปลอดภัยดี หมอบอกแบบนั้นก่อนจะพาผมไปยังตู้อบที่ฮยอกแจนอนอยู่ หมอบอกว่าโซฮียังเด็กที่จะเป็นแม่คน ฮยอกแจจึงไม่ค่อยแข็งแรงนัก ตอนที่ผมไปดูเขา ฮยอกแจตัวเล็กมากๆ น้ำหนักตัวฮยอกแจเลยสองพันกรัมมานิดหน่อยเอง
น่าทึ่งที่ตอนคลอดเขาออกมาหมอบอกว่าฮยอกแจไม่ร้องสัก แอะ จนหมอแปลกใจคิดว่าเด็กจะเป็นอะไรรึเปล่า แต่ก็เปล่าเลย ฮยอกแจเพียงแค่ดิ้นตามธรรมชาติของเด็กแรกเกิดเท่านั้น
หนึ่งปีแรก..
นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมฉลองวันเกิดพร้อมเด็กที่ขึ้นชื่อว่าลูกชายของผม
บังเอิญ..
เราเกิดวันเดียวกัน เดือนเดียวกัน
เราห่างกันสิบห้าปีเต็ม
ผมไม่ได้บอกเขาว่าผมเป็นพ่อของเขา และเขาก็ไม่รู้ว่าพ่อจริงๆของเขาก็คือผม...
ผมเป็นแค่พี่ชายในความคิดของเขา...
หลายครั้งที่ผมดึงนิสัยดิบในตัวมาใช้กับฮยอกแจ อย่างเวลาที่เขาดื้อ พูดไม่ฟัง หรือทำอะไรไม่ดี ผมจะเผลอสบถใส่เขาตลอด มันเป็นอย่างนี้จนเขาเริ่มชิน
ไม่มีคำว่าน้องนำหน้าชื่อฮยอกแจเวลาที่ผมเรียก
ไม่มีคำว่าพี่นำหน้าชื่อทงเฮเวลาที่ฮยอกแจเรียกเช่นกัน..
และมันก็เป็นแบบนั้นมา4ปี
ตอนนี้ฮยอกแจขึ้นประถมแล้ว และผมก็ย้ายออกมาจากบ้านของพ่อแล้วเช่นกัน อย่างที่ผมเคยบอก ผมจะรบกวนครอบครัวให้น้อยที่สุด
ฮยอกแจอยู่ป.1 ในขณะที่ผมเรียนอักษรศาสตร์ปีสาม มหาลัยโซลกับโรงเรียนประถมในโซลระยะทางไม่ห่างกันมากนักเดินทางยี่สิบกว่านาทีก็ถึง โชคดีหน่อยที่ตารางเรียนของผมส่วนมากจะเลิกเรียนก่อนฮยอกแจ
"ทงเฮ อุ้มหน่อย" เด็กตัวขาวสูงเท่าเอวกำลังยืนอ้าแขนรอเจ้าของชื่อไปทำตามอย่างเจ้าตัวว่า หากคนอื่นมองคงจะใจอ่อนยวบยอมลงไปอุ้มเจ้าเด็กนี่ แต่ไม่ใช่กับอี ทงเฮ
"เดินมาเอง บ้านมีแค่สองชั้น"
"แต่ทงเฮ..."
"งั้นก็นอนข้างล่างไปแล้วกัน" ฮยอกแจยืนทำหน้ายู่ ผมเห็น มันน่ารักมากๆในสายตาคนมองแต่อะไรแบบนี้ทำอะไรเขาไม่ได้เลยสักนิด
ขาเล็กค่อยๆปีนก้าวตามทงเฮขึ้นไปยังชั้นสองของตัวบ้าน มือป้อมๆของเขาก็จับราวบันไดเพื่อพยุงตัวเองไว้แน่น ขาค่อยๆก้าวตามขั้นบันไดไปทีละขั้นทีละขั้น มีบางครั้งที่ฮยอกแจต้องปล่อยมือจากราวบันไดข้างนึงเพื่อมาจับขั้นบันไดอีกขั้นนึง จนในที่สุดเขาก็ขึ้นมาสำเร็จ
ทงเฮที่แง้มประตูห้องออกมาดูยกยิ้มขึ้นก่อนจะเดินไปหยิบสมุดบันทึกเล่มหนึ่งออกมาแล้วบรรจงลายมือของตัวเองลงไป
ขึ้นบันไดเอง
*เครื่องหมายถูก* ✓
ทางด้านฮยอกแจ
เด็กชายตัวเล็กวัยห้าขวบหอบนิดหน่อยก่อนจะถอนหายใจออกมาดังฟู่ว ไล่ความเหนื่อย
ทำตัวอ่อนแอเดี๋ยวทงเฮจะหาว่าไม่แมน *₩*
สองขาของฮยอกแจเดินมายังหน้าห้องจัดการถอดถุงเท้าแล้วเดินไปใส่ในตะกร้า ก่อนจะยิ้มร่า
ทงเฮจะไม่ดุฮยอกแจ เพราะ ฮยอกแจเป็นเด็กดี ·⊙·
"ทงเฮ~ "
"อะไร ขึ้นมาแล้วก็ไปอาบน้ำดิ จะได้มากินข้าวกัน"
"อื้อ รู้แล้ว"
"เร็วๆล่ะ กูหิวจนจะแดกมึงได้อยู่แล้ว"
ฮยอกแจไม่เข้าใจสิ่งที่ทงเฮพูดหรอก อะไรคือบอกว่าหิวจนจะกินเขาได้อยู่แล้ว ทงเฮเป็นซีอุยหรอ ซีอุยที่กินคนน่ะ หรือว่าทงเฮจะเป็นมุษย์หมาป่าที่เขาเคยอ่านกันนะ(?)
"ฮยอกแจ บอกให้ไปอาบน้ำไง" เสียงของทงเฮกดต่ำลงให้เข้มขึ้น ก่อนจะมองตาเขียวปั๊ด
ฮ่าๆๆ !!!!
ทงเฮเหมือนคุณ เดอะ ฮัค เลย! *(The Hulk – ตัวสีเขียวๆ._.)
"รู้แล้วคุณเดอะ ฮัค ทงเฮ~" ฮยอกแจฉีกยิ้มกว้างให้ก่อนนะเดินเข้าห้องน้ำไป
ทงเฮส่ายหน้าก่อนจะหันมาสนใจงานที่วางกองบนโต๊ะต่อ ไม่นานก็มีดักแด้ห่อตัวเองตัวแต่หัวไล่ลงมายันขาเดินออกมาจากห้องน้ำ
"ทงเฮ เอาคุณสนูปี้มาใส่ให้หน่อย"
"เออ รอแปป" ทงเฮตอบรับก่อนจะเขียนงานหยุกหยิกลงไปอีกไม่กี่ตัวแล้วลุกขึ้นไปเปิดตู้เสื้อผ้า
วันหลังต้องสอนให้ใส่เสื้อผ้าเองแล้วล่ะ..
พอฮยอกแจแต่งตัวเสร็จทงเฮก็ต้องลากลูกชายลงไปกินข้าว ใช้คำว่าลากน่ะถูกแล้ว เพราะฮยอกแจงอแงจะระบายสีอยู่บนห้องแต่พอโดนเอ็ดไปก็หงอยไปตามระเบียบ..
"กินดิ" ทงเฮมองหน้าเด็กน้อยฝั่งตรงข้าม ก่อนจะตักข้าวในส่วนของตัวเองเข้าปาก
ฮยอกแจกินข้าวแค่ไม่กี่คำก็วางช้อนลงเตรียมจะลุกแต่ก็โดนทงเฮพูดดักไว้ก่อน
"ถ้ามึงกินไม่หมด พรุ่งนี้ไม่ต้องกินนะ"
เด็กชายตัวน้อยจำใจนั่งที่เดิมก่อนจะตักข้าวกินตามอย่างทงเฮว่า ไม่นานข้าวก็พร่องไปจนหมดจาน
"เอาไปวางไว้ที่อ่างนั่นแหละ เดี๋ยวกูล้างเอง" ฮยอกแจพยักหน้าหงึกหงึกรีบวิ่งไปวางจานก่อนจะค่อยๆปีนขึ้นบันไดขึ้นไปข้างบน
ทงเฮรู้ว่าฮยอกแจเกิดอาการนอยด์แดกแต่ทงเฮก็เป็นทงเฮวันยังค่ำ เด็กมันงอนเดี๋ยวก็หายเองแหละ
เขามีวิธีง้อของเขาแล้วกัน..
ขึ้นมายังห้องอีกทีลูกชายดื้อเงียบก็นอนหลับปุ๋ยอยู่บนที่นอนไปซะแล้ว ทงเฮค่อยๆเดินไปเอาผ้าห่มคลุมตัวให้ ก่อนจะลุกไปทำงานที่ตัวเองทำค้างไว้
เวรละพรุ่งนีมีพรีเซนท์งาน เลิกคลาสช้าแน่ๆ สงสัยต้องใช้บริการ ชเว ซีวอนแล้วล่ะ
ทงเฮจัดการเคลียร์งานบนโต๊ะ จัดการปิดไฟโคมข้างโต๊ะ เตรียมจะกระโจนเข้าหาที่นอนแต่ก็มีสายตาหนึ่งจ้องมาตาแป๋ว
"ทำไมยังไม่นอน" ฮยอกแจไม่ตอบ
"ฮยอกแจ..."
"อี ฮยอกแจ"
“ฮยอกแจครับ...”
"ฮื้อ"
"นอนได้แล้วเด็กดี เดี๋ยวคุณสนูปี้ไม่รักนะ"
"แล้วทงเฮรักเปล่า.." ทงเฮระบายยิ้มออกมา พูดแบบนี้แสดงว่าอยากให้ง้อแล้วสินะ
"รักดิวะ เด็กโง่เอ๊ย!" ทงเฮยืดแก้มของฮยอกแจไปมาจนเด็กชายตัวน้อยบนเตียงพองแก้มป่อง
ฟอดดดด
"นอนได้แล้วกูง่วง"
เชี่ยเอ๊ย! ร้อยวันพันปีไม่เคยหอมแก้มลูกของตัวเอง พอมาทำแล้วมันรู้สึกแปลกๆ แก้มเด็กมันนิ่มไปนะ กดจมูกทีแทบจะทิ่มเข้าไปในแก้ม
"แต่ทงเฮไม่สบาย"
"อะไรกูสบายดี นอนๆๆ"
"ก็ทงเฮหน้าเป็นสีแดงอ่ะ"
...................................
"นั่นกูเขินเว้ย!!!!"
N e c e s s a r y
TALK : ขอโทษที่อัพช้านะคะ จริงๆจะอัพตั้งแต่วันศุกร์แล้วแต่ติดธุระซะก่อน ยังไม่ลืมตอนที่แล้วใช่มั้ย(?) ที่บอกไว้ว่าทงเฮอาจจะไม่ใช่พ่อที่ดี คือทงเฮบอกกับฮยอกแจว่าเป็นแค่พี่ชายกับน้องชายนะคะ ส่วนเรื่องทงเฮพูดมึงกูใส่ฮยอกแจอันนี้ทุกคนจะเข้าใจเรามั้ย.__. แบบทงเฮมีคู่นอนตั้งแต่อายุ15นี่ก็คงไม่ใช่คนแสนดีอะไรหรอกใช่แมะ เราวางพลอตไว้แบบนี้ถ้าไม่ถูกใจใครเราขอโทษด้วยน้า
ปล.เราวางตารางอัพฟิคไว้ประมาณ2-3อาทิตย์จะอัพหนึ่งตอน มีใครว่ามันนานหรือถี่ไปมั้ย?55555
TO BE CON…..
ความคิดเห็น