คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : มุ่งหน้าเข้าสู่ดินแดนของแด็กคิวล่า
หลังจากที่พวกเขาเซียร์ซ่า,โทนี่และมายูได้ร่วมเดินทางกัน พวกเขาก็ได้มุ่งเข้าสู่ดินแดนของแด็กคิวล่า
พวกเขาได้จอดเรือเทียบฝั่ง มายูได้ทอดสมอเรือลง แต่ว่า....
เซียร์ซ่า "นี่! โทนี่ ฉันได้คาทามาแทนมีดแล้ว แต่ฉันยังไม่ได้เรียนรู้เวทณ์มนต์เลย ฉันสามารถเปลี่ยนคาทาของฉันกลับไปเป็นมีดก่อนได้มั้ย?"
โทนี่ "อื้อ ได้สิเซียร์ซ่า ท่องตามฉันนะ คูสเทอลัส จงกลายเป็นมีด แล้วถ้าเทอต้องการอาวุธอื่นๆนะ
คำนำหน้าเวลาพูดมันก็จะต่างกันไป แต่คำหลังก็เหมือนกัน เป็นคาถาที่จำง่ายมากเลยล่ะ เด็กยังทำคาถานี้ได้เพราะมันง่ายมาก
แล้วนักรบส่วนใหญ่นะ ก็นิยมเปลี่ยนอาวุธโปรดของตัวเองให้เป็นคาทากันมาก
เพราะมันจะทำให้สะดวกมือขึ้น พกพาง่ายขึ้น แถมยังเปลี่ยนเป็นอาวุธอย่างอื่น ไปใช้ได้ทุกสถานการณ์
อาวุธหลักๆก็มี5อย่าง ที่พวกเรานิยมนำมาใช้กัน คือ ดาบ ผ้าพันมือ(สำหรับใช้ชกต่อย,มวย) ปืน มีดสั้น ธนู ส่วนวิธีพูดที่ต่างกันเล็กน้อยก็....
อิปปิด จงกลายเป็นดาบ โบงแดส จงกลายเป็นผ้า พิสโทเลส จงกลายเป็นปืน อัคชี่ จงกลายเป็นธนู เป็นไงล่ะ ง่ายใช่มั้ย?"
โทนี่พูดพรางนำคาทาของตัวเองออกมาสาธิตการเปลี่ยนเป็นอาวุธให้เซียร์ซ่าดูประกอบไปด้วย
เซียร์ซ่า "อื้อ ขอบคุณมากนะโทนี่ที่อธิบายจนฉันเข้าใจ ทีนี้ศัตรูหน้าไหน ก็เข้ามาได้เลย"
มายู "เพราะรู้ประโยชน์ของคาทาแบบนี้นั่นล่ะ โทนี่ถึงไม่บอกเธอตั้งแต่แรก แล้วกั๊กเอาไว้ให้เธอถามเอง นอกจากนี้ภูติรับใช้ที่ถือเป็นของแถม ก็ยังมีประโยชน์มากอีกด้วยนะ^^"
เซียร์ซ่า "อื้อ พวกเราลงจากเรือ แล้วเดินทางไปเข้าปราสาทกันเถอะ"
มายู "นี่เธอกะจะเข้าจริงๆหรอ? รังแด็กคิวล่าเชียวนะT^T"
เซียรซ่า “อื้อ! ถ้างั้นฉันให้ อิริอาย ลิสซี่ เลย์ ช่วยเฝ้าเรือให้หน่อยก็แล้วกันนะ^^”
อริอาย,ลิสซี่,เลย์ “รับทราบค่ะ/ครับ ท่านเซียร์ซ่า” ภูติทั้ง3พูดเป็นเสียงเดียวกัน
หลังจากนั้นพวกเขาก็เดินทางผ่านป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้ตายสีดำ มีใบไม้เล็กน้อย เพราะใบไม้ส่วนใหญ่ร่วงอยู่ที่พื้น
ทำให้พื้นที่นี่เป็นสำดำทั้งหมด มีค้างคาวมากมาย มีหนูสีดำตาสีแดงมากมาย มีนกฮูก นอกเหนือจากนั้นที่นี้ก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นอยู่เลย
เพราะว่าป่าแห่งดินแดนแด็กคิวล่านั้นเต็มไปด้วยพวกแวมไพร์เกรดต่ำที่ควบคุมตัวเองไม่ได้อยู่แถวนี้ซุกซ่อนอยู่
เพราะดินแดนแด็กคิวล่านั้น ไม่มีช่วงเวลากลางวัน
ฮูกกก ฮูกกกก เสียงนกฮูกจากที่ไหนสักแห่งในป่าร้องโหยหวน
มายู "ฉันกลัวจังเลยเซียร์ซ่า กลัวพวกแวมไพร์T^T" พูดพรางมายูก็เข้าไปกอดเซียร์ซ่าอย่างแน่น
เซียร์ซ่า "ใจเย็นๆมายู"
พึบบ พึบ พึบ เสียงหนูวิ่งลุยใบไม้ที่พื้นผ่านหน้าของมายูไปอีกทาง
มายู "อ๊ายยย!!!"
เซียร์ซ่า "ก็แค่หนูเองมายู"
มายู "งั้นหรอ? แค่หนูหรอกหรอ? เฮ้ยย!" พูดพรางเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
โทนี่ "ระวัง! ฉันเห็นเงาคนดำๆแว๊บไปแว๊บมาแถวบนกิ่งไม้ของต้นไม้แถวๆนี้"
เซียร์ซ่า "คราวนี้ต้องเป็นพวกแวมไพร์แน่ๆ มายูถอยไปก่อน ฉันจำเป็นต้องใช้สัญชาตญาณแวมไพร์และอสูรของฉัน"
โทนี่ "เงานั่นเร็วชะมัดเลย ฉันมองแทบไม่ทันเลย"
มายู "ฮื้ออออT^T"
"เธอร้องไห้ทำไมหรอ? สาวน้อย" มีชายหนุ่มแวมไพร์คนนึง โผล่เข้ามาที่ด้านหลังของมายู
เขาใช้มือขวาของเขาล็อคคอของเธอจากด้านหลัง แล้วหน้าของเขาก็เข้ามาเกยกับไหล่ข้างซ้ายของเธอ
มายู "อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!"
เธอร้องตะโกนดังลั่นทั่วป่า เพราะความตกใจที่แวมไพร์เข้าใกล้คอของเธอ
"ใจเย็นๆสาวน้อย ฉันมีชื่อว่า ทากะ ฉันเป็นเจ้าถื่นของที่นี่เชียวนะ ฉันไม่กินเธอหรอกหน่า ขืนกินเธอเข้าไป ฉันได้ลิ้นพองกันพอดี"
เซียร์ซ่า "ห๊ะะ! นี่คือทากะ เจ้าชายแห่งรัตติกาล ทายาทของแด็กคิวล่าหรอ?"
มายู "อย่ามาโม้หน่อยเลยน่า ลิ้นพองอะไร?"
ทากะ "ใช่! ก็ตามที่พวกเธอได้ยินมานั่นล่ะ ฉันคงดังมากสินะ! อ้อ! แล้วก็ที่บอกว่า ลิ้นพองน่ะ เรื่องจริงนะ เธอไม่รู้หรอกหรอ?"
เซียร์ซ่า "พวกแวมไพร์น่ะ ไม่กินพวกพ่อมด,แม่มดเลือดบริสุทธุ์หรอกนะ กินแล้วลิ้นจะพองน่ะ
เพราะรสชาติเลือดของพวกเธอน่ะ เหมือนกับเลือดของนางฟ้า,เทวดาศักดิ์สิทธิ์ ใช่แล้ว มันเป็นเลือดแบบเดียวกัน
แวมไพร์น่ะจัดเป็นปีศาจสายพันธุ์นึงถึงแม้จะถูกแยกจากพวกปีศาจ ก็เลยกินเลือดศักดิ์สิทธิ์ของพวกเธอไม่ได้ ถ้าเจ้าของไม่อนุญาติ ไม่เต็มใจ"
ทากะ "แต่ถึงอย่างงั้น รสเลือดของพวกเธอน่ะ อร่อยที่สุดและหอมที่สุด ในบรรดาเลือดของเผ่าพันธุ์ทั้งหมดที่มีเลยนะ
น่าเสียดายสุดๆที่กินไม่ได้" พูดพรางเขาก็ทำสีหน้าผิดหวังอย่างแรง
โทนี่ "แต่ถึงอย่างนั้น ก็มีคนนึงที่กินได้ไม่ใช่หรอ?"
ทากะ "ห๊ะะ? ใครกัน? น่าอิจฉาจัง"
เซียร์ซ่า "ก็ฉันนี่ล่ะ -_-llll"
ทากะ "เธอคงจะเป็นลูกครึ่งอสูรกับแวมไพร์ละสินะ"
มายู "ถึงอย่างงั้น ฉันก็ยังมีข้อสงสัยนะว่า ในเมื่อแวมไพร์กินดอกกุหลาบแทนเลือดได้ แล้วทำไมถึงเลือกกินแต่กุหลาบสีแดง ทำไมไม่กินสีอื่น?"
ทากะ "เอาเป็นว่าฉันจะอธิบายเรื่องกุหลาบสีต่างๆให้ฟังละกันนะ ว่ามันต่างกันยังไง กุหลาบมีทั้งหมด7สี ขาว แดง ชมพู ส้ม เหลือง ม่วง
ฟ้าน้ำเงิน
สีขาวเป็นรสเลือดผู้ใช้เวทณ์มนต์,นางฟ้า,เทวดา ซึ่งกินแลิวลิ้นพอง แถมกลืนไปแล้วไปพองส่วนอื่นที่มันผ่านไปในร่างกายด้วย
สีแดงเป็นรสเลือดมนุษย์ ซึ่งอร่อยไม่แพ้เลือดผู้ใช้เวทณ์มนต์ ถึงแม้ความอร่อยจะเป็นรอง แต่กินเท่าไหร่ก็อิ่มหนำ สุขใจ
สีชมพูเป็นรสเลือดเผ่าพันธุ์ขนมหวาน ที่หวานจนอยากจะคลื่นไส้ จนอยากจะอาเจียนออกมา
สีส้มเป็นรสเลือดของพวกภูติ ที่ไม่มีรสชาติ จืดชืด แถมกินแล้วไม่อิ่ม
สีเหลืองเป็นรสเลือดของพวกเอลฟ์ ที่เผ็ดยิ่งกว่าพริกในโลกใบนี้
สีม่วงเป็นรสเลือดเผ่าพันธุ์ต้นไม้ ทั้งฝาด ทั้งเค็ม ทั้งขม ไม่อร่อยเลย
สีฟ้าน้ำเงินเป็นรสเลือดแบบสุ่ม เช่น เลือดมังกร เลือดผี เลือดผลไม้ เลือดแวมไพร์ มากมาย ถึงกุหลาบสีฟ้าจะมีมากในโลกเวทณ์มนต์
แต่ก็ไม่นิยมกินกัน เพราะถ้าสุ่มได้เลือดไฮดร้า เลือดโทร์ล เลือดอะไรก็ตามแต่ ที่รสชาติแย่ ยิ่งกว่าอาหารเน่าบูดละก็.... ซวยเลย
ดอกกุหลาบสีฟ้าน้ำเงินน่ะ อนุรักษ์ไว้ดีแล้ว มันใช้ทำเป็นยารักษาโรคได้ด้วยจริงมั้ย? คุณหมอโบราณ"
*ข้อความยาวๆที่อธิบายอย่าพึ่งเบื่อนะคะ มันจะเป็นข้อมูลสำคัญที่จะทำให้ท่านเข้าใจ ในจิตนาการณ์ของดิฉันมากขึ้น
บางข้อมูลก็สำคัญที่จะทำให้ท่านเข้าใจในเนื้อเรื่องว่าเป็นมายังไง
มายู "อื้อ ใช่แล้วล่ะ ขอบคุณที่ช่วยอธิบายละเอียด จนฉันเข้าใจนะ^^ มิน่าล่ะ! ดอกกุหลาบสีม่วงกับฟ้าถึงถูกใช้ผสมยารักษาบ่อย
เซียร์ซ่า เธอก็น่าจะบอกฉันให้เร็วกว่านี้นะ ฉันจะได้ไม่ต้องมานั่งพะวงว่า กลัวแวมไพร์จะกัดคอ T^T"
ทากะ "เอาหน่าๆ ไหนๆพวกเธอก็มาถึงที่นี่แล้ว ฉันขอเชิญพวกเธอไปปราสาทของฉัน เพื่อต้อนรับเลยก็แล้วกัน
ก็พวกเธอเป็นแขกของฉันหนิ^^"
เซียร์ซ่า "จะไม่เป็นอะไรแน่นะ? พวกแวมไพร์แถวๆนี้ หรือ พวกที่อยู่ในปราสาทน่ะ?"
ทากะ "คร๊าบบ ผมรับประกันเลยล่ะ^^"
หลังจากนั้นพวกเขาก็มุ่งหน้าเดินไปที่ปราสาทของทากะด้วยกัน จนกระทั่งถึงที่หมาย
สาวใช้1,2,3,4,5,6,7,8,9,10 "ยินดีต้อนรับกลับค่ะ นายท่าน"
มีสาวใช้5คนยืนอยู่ริมประตูฝั่งซ้าย อีก5คนยืนอยู่ริมประตูฝั่งขวา พูดพร้อมเพียงเป็นเสียงเดียวกัน ระหว่างที่ทากะกำลังเข้ามาที่ปราสาท
โทนี่ "ท่าทางนายคงไม่ค่อยจะกลับบ้านละสินะ สาวใช้พวกนี้ถึงมาต้อนรับกันเยอะขนาดนี้"
ทากะ "ฮ๊ะ ฮ๊ะ ฮ๊ะ ใช่แล้วล่ะ ก็ฉันมันเป็นพวกไม่ชอบอยุ่กับที่นี่นา^^"
มายู "นายนี่จริงๆเล๊ย เป็นเจ้าชายภาษาอะร๊าย?"
ทากะ "ก็ภาษาผมแหละคร๊าบ คุณมายู^^"
โทนี่ "เฮ้อ! เป็นเจ้าชายก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องอยู่แต่ในวังซะหน่อย ยัยบ้า! ฉันละเข้าใจนายจริงๆ ทากะ"
มายู "จ้าๆ พวกคุณเจ้าชายทั้งหลาย"
หัวหน้าแม่บ้าน "นายท่านคะ ดิฉันเห็นแขกของนายท่าน ดิฉันก็ได้จัดเตรียม ห้องรับแขกสำหรับนายท่าน ไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ
เชิญทางนี้ค่ะ นายท่าน"
มายู "ว้าววว! ห้องรับแขกสวยจังเลยนะ"
หัวหน้าแม่บ้าน "ท่านเป็นแขกของนายท่าน ถ้าท่านปลื้ม ดิฉันก็ดีใจ ถ้างั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ
เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนเวลาส่วนตัว ของนายท่านกับแขกค่ะ^^"
หลังจากนั้นพวกเขาก็ไปนั่งที่โซฟา เพื่อนั่งคุยกัน
โทนี่ "นี่! ทากะ ทำไมพวกเขาไม่เรียกนายว่า เจ้าชาย แต่เรียกนายท่านล่ะ?"
ทากะ "ก็พวกฉันเป็นแวมไพร์ จะรับใช้ใคร ก็รับใช้ด้วยความเต็มใจ และ ภัคดี ไม่ใช่ว่าถูกว่าจ้างมา พ่อของฉันเป็นผู้นำของพวกเขา
แล้วเคยเป็นผู้มีพระคุณ อุปการะแวมไพร์ไร้บ้านอย่างพวกเขา มาอยู่อาศัยที่นี่น่ะ พวกเขาอยากจะตอบแทน ก็เลยทำหน้าที่รับใช้ไปโดยปริยาย"
มายู "โห! นี่ไม่ได้จ้างมาหรอกหรอเนี่ย? เหลือเชื่อ"
เซียร์ซ่า "พวกแวมไพร์น่ะ ไม่ชอบให้ใครครบคุมหรอกนะ พ่อของนายคงเป็นที่ยอมรับมากละสิท่า"
ทากะ "เดิมทีพ่อของฉันก็ไม่ได้เป็นแวมไพร์หรอกนะ เขาเคยเป็นปีศาจมาก่อน แต่เขาเปลี่ยนตัวเองกลายเป็นแวมไพร์ โดยแม่มดโบราณ
เพราะเขาอยากจะมีชีวิตอมตะที่ไม่มีวันตาย แล้วอยากจะเป็นราชาปกครองอาณาจักรใหญ่โตน่ะ?"
โทนี่ "มายู พวกแม่มดโบราณอย่างเธอน่ะ เปลี่ยนผู้อื่นให้กลายเป็นแวมไพร์ได้ด้วยหรอ?"
มายู "อื้ออ ได้สิ แต่มันเป็นเวทณ์มนต์โบราณ มนต์ดำต้องห้าม ถ้าเกิดใช้ไปแล้ว ตัวเองก็จะกลายเป็นแวมไพร์ด้วยน่ะ
แล้วใช้เวทร์มนต์ไม่ได้อีก ลูกหลานที่เกิดมาในอนาคต ก็จะใช้ไม่ได้เหมือนกัน กลายเป็นแวมไพร์ไปชั่วชีวิตทั้งตระกูล เหมือนกับถูกสาบ"
ทากะ "มิน่าล่ะ! แวมไพร์ที่เป็นแวมไพร์อยู่แล้ว สามารถใช้เวทณ์มนต์ได้ แต่แวมไพร์ที่เป็นโดยการใช้เวทณ์มนต์ อย่างเช่น ฉัน ถึงใช้ไม่ได้"
มายู "อื้ออ ใช่แล้วล่ะ ผู้ใช้เวทณ์มนต์ถือว่าเป็นผู้รักษากฏธรรมชาติ ถ้าฝืนกฏธรรมชาติ โดยใช้เวทณ์มนต์ต้องห้ามละก็....
ต้องโดนธรรมชาติลงโทษ ตามความผิดที่กระทำแบบนี้ล่ะ"
ทากะ "แล้วมันพอจะมีวิธีแก้ให้ฉันกลับไปเป็นปีศาจมั้ย? อันที่จริงแม่ของฉันเป็นปีศาจแท้ๆเลยนะ ฉันไม่อยากมีชีวิตอมตะเหมือนพ่อหรอกนะ"
มายู "สรุปพ่อกับแม่ของนาย เป็นปีศาจทั้งคู่สินะ ถ้าแต่เดิมไม่มีใครเป็นแวมไพร์เลย มันก็พอมีวิธีทำให้นายกลับไปเป็นปีศาจ
แล้วไม่ต้องมีชีวิตอมตะ แต่มีชีวิตตามธรรมชาติอยู่นะ"
ทากะ "เธอจะช่วยฉันใช่มั้ย? มายู"
มายู "อื้ออ ฉันจะช่วยนาย เพราะนายเป็นผู้ไม่มีความผิด แต่รับเคราะห์มาจากพ่อ ถ้านายบริสุทธุ์ใจละก็ นายจะกลับเป็นปีศาจตามปกติได้"
โทนี่ "ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลยนะ แล้วมันจะต้องทำยังไงบ้างหรอ?"
มายู "ฉันจะวาดวงเวทณ์โบราณเอาไว้ที่พื้น จากนั้นทากะก็เข้ามาในวงเวทณ์ด้วย ห้ามออกนอกวงเด็ดขาด! แล้วห้ามให้ใครเข้ามาด้วย
เอ้า! เข้ามาสิทากะ"
มายู "คูสเทอลัส จงกลายเป็นมีด" มายูคว้าคาทาขึ้นมาเปลี่ยนเป็นมีดสั้น2เล่ม
*ป.ล.ขอให้จิตนาการณ์เอาไว้เลยว่า มีดสั้นต้องมี2เล่มตลอด ไม่มีเดี่ยวนะคะ
มายู "จากนั้นทากะจะต้องปฏิญาณตน ต่อหน้าฉัน ซึ่งเป็นแม่มดโบราณว่า ข้าคือทากะ เจ้าชายแห่งรัตติกาล ข้าขอปฏิญาณตนต่อหน้า
แม่มดโบราณทั้งอดีต ปัจจุบัน และ ในอนาคตว่า ข้าขอคืนวิถีชีวิตกลับคืนสู่ธรรมชาติของข้า ให้เป็นไปตามกฏธรรมชาติตามปกติ นับแต่นี้"
ทากะ "ข้าคือทากะ เจ้าชายแห่งรัตติกาล ข้าขอปฏิญาณตนต่อหน้า แม่มดโบราณทั้งอดีต ปัจจุบัน และ ในอนาคตว่า....
ข้าขอคืนวิถีชีวิตกลับคืนสู่ธรรมชาติของข้า ให้เป็นไปตามกฏธรรมชาติตามปกติ นับแต่นี้"
มายู "ข้ามายู ในนามของแม่มดโบราณ หากท่านบริสุทธุ์ใจจริง ที่จะคืนสู่ธรรมชาติของท่าน ข้าขอสั่งท่านว่า....
จงหยิบมีดเล่มนึงกรีดแขนข้างซ้ายของท่าน จงหยิบมีดอีกเล่มนึงกรีดแขนข้างขวาของท่าน"
หลังจากนั้นทากะก็ทำตามที่มายูสั่ง
มายู "จงนำแขนของท่านทั้ง2ข้าง ที่มีเลือดของท่านให้ข้าดื่ม"
ทากะนำแขนข้างซ้ายป้อนเลือดใส่ปากให้มายูก่อน แล้วนำแขนข้างขวาป้อนเลือดใส่ปากให้มายูตามทีหลัง
มายู "ข้าอนุญาติและเต็มใจให้ท่าน ท่านจงใช้คมเขี้ยวของท่าน ดื่มเลือด จงรับเลือดบริสุทธุ์ของข้าไปซะ"
หลังจากนั้นทากะก็ได้ใช้เขี้ยวของเขา เจาะเข้าไปที่คอของมายู แล้วดื่มเลือดของเธอ
มายู "อ๊าาา" มายูเธอรอให้ทากะ ดื่มเลือดของเธอจนอิ่ม แล้วเมื่อทากะอิ่ม ทากะก็เอาปากออกจากคอของมายู
มายู "เสร็จพิธีแล้วล่ะ ลูอันนีบา" คาถาสุดท้ายของมายู ทำให้วงเวทณ์โบราณ เข้าไปอยู่ในร่างกายของทากะ แล้วหายไป
มายู "พันธสัญญาแห่งเวทณ์มนต์นี้ จะทำให้นายไม่ต้องดื่มเลือดมนุษย์เป็นอาหารอีกต่อไป แต่ในช่วง1ปีแรก นายยังจะต้องดื่มเลือด
แล้วเป็นแวมไพร์ไปก่อน ยังกินอาหารตามปกติไม่ได้ แต่ต้องเป็นเลือดจากฉันเท่านั้น ห้ามดื่มเลือดจากคนอื่นเด็ดขาด!
นอกจากเลือดของฉันแล้ว นายก็ยังสามารถกินดอกกุหลาบสีขาวได้
ไม่งั้นพันธสัญญาก็จะเป็นอันจบ แล้วที่ทำไปก็จะเปล่าประโยชน์ แล้วฉันก็จะกลายเป็นแวมไพร์ด้วย
ฉันเชื่อใจนายหรอกนะ ฉันถึงช่วยนาย อย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะ"
ทากะ "คร๊าบ มายู ผมไม่ทำให้เธอผิดหวังแน่นอน^^ จากนี้เธอก็จะต้องกินอาหาร วันละ8มื้อนะ
มื้อเช้า2มื้อ กลางวัน2มื้อ เย็น2มื้อ กลางคืน2มื้อ เพราะผมจะต้องกัดคอเธอทุกมื้อ^^ นะครับ เตรียมคอไว้ได้เลย^^"
มายู "นายกินกุหลาบสีขาวก็ได้ ไม่ใช่รึไงย๊ะ :("
ทากะ "ผมล้อเล่นน่ะคร๊าบบ แต่ยังไงก็เตรียมคอไว้ให้ผมกัดด้วยล่ะ^^"
เซียร์ซ่า "นี่! ทากะ พวกเราต้องการจะเดินทาง ผจญภัยเพื่อไปหยุดยั้งสงคราม ข้ามเผ่าพันธุ์ทั่วโลกที่เกิดขึ้นในตอนนี้ นายอยากจะไปกับเรามั้ย?"
ทากะ "ห๊าา! นี่พวกคุณ ต้องการทำเรื่องยิ่งใหญ่ขนาดนั้นเลยหรอ?"
มายู "ฉันก็เคยพูดแบบนี้ครั้งนึงนะ -_-llll"
โทนี่ "ใช่แล้วล่ะ! ฉันอยู่กับเซียร์ซ่ามาตั้งแต่เด็กๆ เธอเป็นเด็กสาวคนเดียวที่เกิดมาเป็นลูกครึ่ง อสูรกับแวมไพร์
เธอจึงถูกตามล่าไม่เว้นวัน ตั้งแต่เกิด พ่อของฉันกับเซียร์ซ่า เป็นเพื่อนสนิทกัน
พวกเขาจึงทำข่าวปลอม หลอกพวกนักล่าว่าเธอถูกเผาตายทั้งเป็นแล้ว พ่อของฉันก็รับเธอมาเป็นลูกสาวบุญธรรม
แล้วเธอก็แกล้งทำตัวเป็นน้องสาวแท้ๆของฉัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาที่เธอถูกตามล่า พ่อของฉัน กับ พ่อของเซียร์ซ่า
ก็คอยช่วยเหลือเธอจากนักล่ามาตลอด ส่วนฉันก็ไม่อยากเห็นใคร ได้รับชะตากรรมแบบเธออีกแล้ว
ฉันก็เลยอยากจะหยุดยั้งสงครามครั้งนี้กับเธอ "
มายู "แล้วทำไมตอนแรกถึงกล้าบอกฉันว่า ตัวเองเป็นอะไรล่ะ? แถมตอนมาที่นี่ยังบอกว่า อยู่ที่นี่เปิดเผยตัวตนได้อีก?"
เซียร์ซ่า "เพราะฉันคิดไว้ตั้งแต่แรกว่า แม่มดโบราณอย่างพวกเธอ เป็นพวกไม่เหยียดเผ่าพันธุ์ แล้วมันก็เป็นอย่างที่ฉันคิด
ส่วนที่บอกว่า อยู่ที่นี่เปิดเผยตัวได้น่ะ นั่นก็เพราะ ในหมู่พวกแวมไพร์ ไม่มีใครเป็นนักล่า แถมแวมไพร์ ก็มีสัณชาติญาณพิเศษ สามารถรับรู้ได้อยู่แล้วว่า อีกฝ่ายมาจากเผ่าพันธุ์อะไร?"
มายู "อ้อ! มิน่าล่ะ! ตอนนั้นทากะถึงรู้ทันทีว่า เธอคือลูกครึ่งอสูรกับแวมไพร์ โดยที่เธอไม่ได้บอก"
มายู "อ้อ! ฉันสงสัยอีกเรื่องนึงนะ ตอนนั้นที่คุยกัน(จากตอนที่1) ที่ฉันบอกเซียร์ซ่าว่า ทางที่ดีควรบอกคนอื่นว่า เป็นแม่มดแวมไพร์น่ะ
ทำไมตอนนั้นโทนี่ถึงไม่ยอมบอกฉันว่า เซียร์ซ่าคือน้องสาวบุญธรรมล่ะ?"
โทนี่ "ก็เพราะฉันไม่อยากให้เธอหน้าแตกละสิ แล้วตอนนั้นก็ไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่ เรากำลังคุยเรื่องธงกันอยู่ไง"
มายู "อ้อ! จริงด้วย"
โทนี่ "นี่! ในเมื่อเราได้ทากะ มาเป็นพวกเพิ่มอีกคนแล้ว เราก็ออกเดินทางกันต่อเถอะ ใกล้จะออกจากโลกเวทณ์มนต์ เข้าสู่โลกมนุษย์แล้ว
ในที่ต่อไปเป็นอาณาเขตรูมมิ่ง กับ อาณาเขตผลไม้ จะต้องเลือกที่ใดที่นึงนะ เซียร์ซ่า เธอเป็นกัปตัน เธอเลือกสิ!"
เซียร์ซ่า "ฉันตัดสินใจเอาไว้แล้วล่ะ! อาณาเขตรูมมิ่ง จะเป็นเขตตสุดท้ายที่พวกเราจะไป เพราะอาราเขตนี้ เป็นศูทย์กลางแห่งการสู้รบ
ใจกลางของโลก ดังนั้นเมื่อปัญหาใหญ่ของสงครามอยู่ที่นี่ เราก็ควรมุ่งไปแก้ปัญหาเล็กๆก่อน เพื่อที่ปัญหาใหญ่จะได้ง่ายขึ้น"
หลังจากนั้นพวกเขาก็เดินทางไปขึ้นเรือ แล้วมุ่งหน้าเข้าสู่อาณาเขตผลไม้
โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ
ผลงานของดิฉันเชิญติชมกันได้ ตามใจชอบเลยนะคะ มือใหม่ค่ะ ฝากด้วยนะคะ^^
ถ้ามีนักวาดการ์ตูนใจดี ช่วยติดต่อกับดิฉันหลังไมด์ แล้วช่วยวาดรูปการ์ตูนในจิตนาการณ์ของดิฉันให้จะดีใจมากเลยค่ะ
ดิฉันจะนำผลงานของท่านมาลงเป็นหน้าปก ใส่ในนิยายของดิฉัน และ อ้างอิงข้อมูลผู้วาดให้ด้วยแน่นอนค่ะ
เชิญท่านติดต่อกับดิฉันได้ผ่านข้อความFacebook : Saisom Atcharaphnn ได้เลยนะคะ
กรุณาบอกด้วยนะคะว่าท่านแอดเพื่อนมาด้วยธุระอะไร คนแปลกหน้าดิฉันไม่รับแอดค่ะ
สำหรับแฟนๆที่ชื่นชอบผลงานของดิฉันก็แอดกันมาได้นะคะ
*ตอนแรกๆอาจะดูหน้าเบื่อไปสักหน่อยนะคะ ที่ตัวละครมีการพูดยาว แล้วอธิบายเนื้อเรื่องเชื่องโยงอย่างละเอียด
แต่ถ้าให้ฉันซึ่งเป็นผู้เขียนเป็นคนเล่า ก็คงจะไม่สนุก ดังนั้นฉันก็เลยให้ตัวละครเล่าแทน
แล้วเขียนบรรยายแค่เรื่องบางจุดค่ะ^^
และในตอนหลังๆจะมีฉากบู๊ที่ท่านรอคอยอยู่ ให้ท่านได้อ่านอย่างเมามันส์อย่างแน่นอนค่ะ^^
ความคิดเห็น