คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 - ขนมปังสังขยา
ตอนที่1 - ขนมปังสังขยา
หลังจากที่ทั้งคู่เลิกเรียนก็เดินมาป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนเพื่อรอขึ้นรถ2แถวกลับบ้านอย่างทุกวัน
"เลี่ยนว่ะ เพราะมึงเลยอิเตี้ย" ชานยอลทำหน้าแหยะๆ แล้วมองแบคฮยอนด้วยสายตาค้อนๆ
"สมน้ำหน้า อยากด่ากูเตี้ย เป็นไงล่ะ ถ้าทำตัวไม่ดีเดี๋ยวคืนนี้กูจะขโมยแปรงสีฟันมึงไม่ให้มึงแรงฟัน เอาให้มดกันปากซะให้เข็ดเลย ชิ!!!" แบคฮยอนพูดเล่นกับเพื่อนของเขาแบบนี้เป็นประจำจนต่างคนต่างไม่คิดอะไร
"เห้ยรถมาแล้วๆ ไปเหอะ เดี๋ยวที่นั่งเต็มแล้วคนเตี้ยแถวนี้จะยืนโหนไม่ถึง"
"คะรวยยย ลองดีนะมึงอะ เดะๆๆๆ หลบไปเลยกูขึ้นก่อน" แบคฮยอนวิ่งแซงชานยอลขึ้นรถไปนั่งเก้าอี้ฝั่งเดียวคนขับแต่นั่งตรงท้ายสุดติดกับที่ยืน ส่วนชานยอลยืนท้ายรถ2แถว ถ้าเลือกที่นั่งได้ทั้งคู่มักจะเลือกที่ตรงนี้ เพราะชานยอลชอบยืนส่วนแบคชอบนั่ง คงไม่มีที่ไหนเหมาะกว่าตรงนี้อีกแล้ว
แต่แล้วเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น... โครม!!!!!! เสียงดังสนั่นทำให้แบคฮยอนต้องถึงกับใจหายวาบ คนทั้งรถพร้อมกันหันมามองที่ท้ายรถ2แถวคันนั้น ใช่แล้วหล่ะ รถ10ล้อชนเข้าที่ท้ายรถ2แถวคันที่ทั้งคู่ขึ้นอย่างจังๆ ชานยอลโดนแรงกระแทกของรถ10ล้อที่พุ่งเข้ามาบีบขาข้างขวาเข้าอย่างจังๆ จึงทรุดตัวล้มลงหัวฟาดขอบบันไดรถ2แถวทำให้เลือดไหล และหมดสติไปเพราะทนความเจ็บปวดไม่ไหว ส่วนแบคฮยอนนั้นปลอดภัยดีมีเพียงเศษกระจกกระเด็นโดนแขนนิดหน่อย
"เห้ยยยย ชานยอล!!! มึงเป็นเหี้ยไรปะเนี่ย ตอบกูดิๆ" แบคฮยอนคุกเข่าลงนั่งข้างๆชานยอลที่นอนล้มอยู่ที่พื้นของทางขึ้นรถ2แถวแล้วเขย่าตัวชานยอลอย่างแรง
"..."
"มึงอย่าตายนะเว้ย ไอ้สัส ถ้ามึงตายใครจะเลี้ยงหนมกูวะ กูไม่มีเงินจัดงานศพมึงนะเว้ย แม่ง ตื่นๆๆๆ" แบคฮยอนร้องไห้อย่างไร้สติ ได้แต่เขย่าตัวเพื่อนตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า
"..."
วี้หว่อวี้หว่อ เสียงรถหมอดังมาแต่ไกล มีขนเอาเตียงโรงพยาบาลเข็นมารับชานยอลขึ้นไปแล้วพาขึ้นรถพยาบาล แบคฮยอนก็กระโดดขึ้นไปนั่งบนรถด้วย พยาบาลทำการปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้กับชานยอล ทุกคนสับสนวุ่นวาย แต่แบคฮยอนยังคงนั่งร้องไห้ฟูมฟายและคิดฟุ้งซ่านไปไกล... หากเพื่อนรักคนนี้ของเขาเป็นอะไรไปเขาจะรับความเป็นจริงได้ยังไง จะอยู่ในที่เดิมๆโดยไม่มีชานยอลได้ยังไง ชานยอลเปรียบเหมือนครึ่งชีวิตของเขา เขาอยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีคนสูงๆคนนี้ พ่อแม่ของเขาก็แยกทางไปทำหน้าที่เพียงแค่ส่งแบคฮยอนเรียนเท่านั้น มีแต่คนตัวสูงที่นอนหมดสติอยู่ตรงหน้านี้แหละที่คอยอยู่ข้างๆเสมอ ถึงแม้จะทำตัวเหี้ยๆใส่กันบ้างแต่ก็ไม่เคยคิดจะทิ้งกันไปไหน ตอนนี้อย่างเดียวที่แบคฮยอนขอคือขอให้ชานยอลมีชีวิตรอด ต่อให้เขาจะต้องสละชีวิตตัวเองก็คงยอม
ในที่สุดก็มาถึงโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดในตอนนั้น แบคฮยอนกระโดดลงอย่างรถเพื่อเปิดทางให้พยาบาลเข็นชานยอลลงมาจากรถและเข้าไปในโรงพยาบาล แบคฮยอนก็วิ่งตามรถไปติดๆ จนเข็นเข้าห้องฉุกเฉินไป แบคฮยอนไม่สามารถเข้าไปได้เพราะเป็นคนนอก จึงได้แต่รออยู่ข้างนอก
รอแล้วรอเล่า... จนเวลาล่วงเลยมาถึง1ชั่วโมง แบคฮยอนกระสับกระส่าย เดินไปเดินมา นั่งไม่ติดเก้าอี้เลย ป่านนี้ชานยอลจะเป็นยังไงบ้าง จะเจ็บมากไหมนะ
พลัก!!! หมอเปิดประตูออกมาในเวลาราว6โมงเย็น
"เพื่อนผมเป็นยังไงบ้างครับ!!!!!!!" แบคฮยอนพุ่งตัวเข้าไปหาหมอด้วยความเร็วแสง
"พ้นขีดอันตรายแล้วครับ คนไข้ศีรษะแตกนิดหน่อยหมอเย็บให้แล้ว ที่หนักก็ตรงที่ขาหักนี่หล่ะครับ คงจะต้องรักษาสัก2เดือนกว่าจะหาย คนไข้ยังอายุไม่มากเลยนะครับ คุณเป็นเพื่อนเขานี่ ติดต่อผู้ปกครองคนไข้รึยังครับ"หมอตัวสูงถามแบคฮยอน
"โทรแล้วครับ เขาคงมาไม่ได้เพราะอยู่ต่างจังหวัด เขาเลยส่งเงินค่ารักษามาแทนน่ะครับ เอ่อออ... ผมขอเข้าไปหาเพื่อนผมหน่อยได้ไหมครับ?" แบคฮยอนจับแขนหมออย่างอ้อนวอน
"ฮ่าๆๆ ไม่ได้หรอกครับ รอสักพักนะครับ เรากำลังจะเคลื่นย้ายผู้ป่วยไปที่ห้องพักเดี่ยว อ๊ะ... นั่นไง เข็นออกมาแล้วคุณเดินตามไปเลยก็แล้วกันนะครับ"หมอพูดจบก็จะเดินจากไป
"เดี๋ยวครับ หมอชื่ออะไรหรอครับ?"แบคฮยอนคว้าแขนหมอไว้เมื่อหมอกลับหลังหันเตรียมจะเดินไป
"อี้ฟานครับ เรียกว่าหมอคริสก็ได้"หมอตัวสูงยิ้มอย่างเป็นมิตร
"อ่าครับ งั้นผมคงต้องไปแล้วหล่ะ ช่วยดูแลเพื่อนผมให้หายด้วยนะครับ"แบคฮยอนพูดแล้วก็เดินตามพยาบาลที่เข็นเตียงชานยอลไปจนถึงห้องพัก
ห้องพักไม่ได้กว้างมากแต่ก็อยู่ได้สบายๆ ตอนนี้เหลือเพียงชานยอลที่ยังนอนหมดสติอยู่ยนเตียงคนไข้ มีสายน้ำเกลือและเลือดโยงมาที่ข้อมือข้างซ้าย ส่วนแบคฮยอนก็นั่งอยู่เงียบๆที่โซฟามุมห้อง ไม่นานตัวเล็กก็เผลอหลับไป แต่แล้วกลางดึกแบคฮยอนตื่นขึ้นมาเพราะความหิว
"เพราะมึงแท้ๆเลยอิหยอยเอ้ย กูหิวนะเนี่ยตังก็ไม่มี ไหนๆก็ไหนๆละ ไอ้ขนมปังสังขยาที่พยาบาลจัดให้มึงนี่... กูขอแล้วกันนะ"ว่าแล้วแบคฮยอนก็เดินไปหยิบขนมปังสังขยาที่หน้าทีวีมาแกะกินอย่างเอร็ดอร่อย แต่ทำไมสังขยามันไม่หวานแบบที่ควรจะเป็น หรือเพราะความเป็นห่วงเพื่อนตัวโตจะทำให้แบคฮยอนหมดอารมณ์กับของหวานกันนะ
เมื่อหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน ไม่ต่างกับแบคฮยอนที่กินอิ่มเสร็จก็อยากนอน แต่ไอ้ความที่กลัวผีบวกกับกลัวความมืด ไหนจะกลิ่นโรงพยาบาลที่ชวนสยองนี่...
"กูรู้เตียงมึงกว้างชานยอล..." ตัวเล็กค่อยๆขึ้นไปนั่งบนเตียงผู้ป่วยของชานยอลและเอนตัวลงนอนเบาๆ
"..."
"มึงหนาวใช่ไหมนอนนิ่งเลย" แบคฮยอนนอนตะแคงเข้าหาชานยอลและเอ่ยปากถามคนที่นอนนิ่ง
"..." สิ่งที่แบคฮยอนได้เป็นคำตอบคือความเงียบสงัด
"มึงไม่หนาวแต่กูหนาวไอ้สัส หยิ่งนักไม่ยอมตอบ กูจะขอกอดสักหน่อยมึงก็คงไม่ตอบอะ งั้นไม่ต้องขอแหละเนอะ" พูดจบร่างตัวเล็กก็เอื้อมแขนไปกอดรัดและซบไหล่กว้างๆของคนตัวสูง และเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด
คร่อกกกกกกกก
ตอน1ผ่านไปไม่ดีเท่าไหร่
เม้นเป็นกำลังใจไรท์ด้วยยยยย
ความคิดเห็น