สลับคู่จิ้น ให้ฟินเวอร์ 2

ลำดับตอนที่ #2 : สั่น/ใครสักคนที่เป็นแบบฉัน?

 ... สั่น / ใครสักคนที่เป็นแบบฉัน?? ...

        
        " ที่ยังคอยค้นหาว่ารักคืออะไร? "
         โลกภายนอก มีค่าวัดมาตรฐานที่แตกต่างกันออกไป แต่นี่เป็นตัวของผม เรื่องของผม ... ผมหลุดจากวังวนของคำถามหลากหลายตั้งแต่ผมเลือก ... ผมเลือกทำแต่สิ่งที่มีความสุข /// เมื่อเรามีความสุข เราจะไม่อยากรู้อีกเลย ว่าสิ่งนั้นมันถูก หรือ ผิด


          ผมเองก็อยากเป็น ไวท์ ณวัชร คนเดิมที่ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรมากมาย เอาแค่เรื่องของตัวเองให้ผ่านไปได้ ก็พอ ... แต่วันนี้ วันที่ผมเลือกแล้วว่าจะมาเป็นคนเบื้องหน้า อยู่เคียงข้างกัปตัน ==> เสียงเพื่อนโวท์ ยังดังก้องอยู่ในความทรงจำ " มรึงรู้ใช่ไหมว่ามรึงต้องเจออะไรบ้าง " ผมเก็บเอา คำถามลอยๆของมันมาคิดตลอด ผมเคยสงสัย ... ว่าความรักเป็นอย่างไร? / ผมเคยกลัว ... ในเรื่องที่มันเป็นไปไม่ได้!! / ผมเคยท้อ ... และอยากจะเดินจากไป!!


         นี่เป็นเพียงสิ่งที่ ....... ผมเคย!!

         ==> ในวันนี้ผมไม่เป็นแบบนั้นแล้ว คนที่มีชีวิตเพียบพร้อม มีครอบครัวความรักที่อบอุ่น มีโปรไฟล์ดี รูปสมบัติทรัพย์สมบัติ มีแต่คนอยากเข้ามาหา ... แต่ตัวผมเองกลับอยากออกไปเป็นในสิ่งที่คู่ควร ผมไม่อยากให้ใครมองว่า โอกาสที่ผมได้มาเพราะมีน้องคอยช่วยเหลือ ... ผมอยากเก่งขึ้น ดีขึ้น อยากให้คนยอมรับในความสามารถของผมเอง


         ตั้งแต่เป็นสมาชิก เลิฟแซ่บ ภาระกิจมีร้อยแปดอย่าง ผมล่ะอยากจะทดเวลาเพิ่มให้วันนึ่งๆมีสัก 25 ชั่วโมง ขอเพิ่มแค่ชัว่โมงเดียวให้ผมได้สวีท กะแฟนผมบ้าง...ผมรู้สึกได้เลยว่า กัปตันมีอาการงอลๆ แววตาน้องเหมือนคนขาดความหวาน ขาดน้ำตาลไปหล่อเลี้ยงหัวใจ ... ไม่ใช่ว่าพี่เปลี่ยนไปนะครับ พี่แค่เหนื่อย พี่แค่ไม่ฟิต พี่แค่ ... โถ่!! ตรูเหมือนมีเมียเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกาย ... เวลาคนน้องพยศนี้ผมปราบไม่ค่อยอยุ่ด้วยดิ ไม่อยากโดนพลิกนะ!! คือพี่ยังไม่พร้อม


          ในคลาสเรียน แอคติ้งวันนี้ ประโยคนี้ 

" ตอนเริ่มรักแทบไม่ต้องใช้เวลา แต่พอจะลาทำไมมันทรมานอย่างนี้ "

ผมยิ้มให้กับโจทย์ข้อสอบ ที่เพิ่งจับฉลากได้ หน้ากัปตันมองข้างๆแบบนี้ชัดเจนมากว่าเค้าอึ้งไปกับข้อความที่ได้เห็น คนรักของผมคงจินตนาการอยู่แน่ๆว่าเรากำลังจะเลิกกัน เค้ากำลังจะอกหัก แววตาใต้แว่นใส บอกผมว่าเค้ารู้สึกนอยด์เหมือนชีวิตจริง ... ผิดกับผมที่อยากจะดึงร่างนั้นมากอด มาจูบให้หายหมั่นไส้ ซะหน่อย ... หน้าตายังงี้มันน่าแกล้งนัก ไม่รู้จะน่ารักไปไหน


            ผมพยายามปรับโหมด พาน้องมานั้งกองกับพื้น มุมๆห่างไกลผู้คน อยากให้ตอนนี้มีแค่เราสองคนกับมุมสบายๆ บรรจงหยิบขนมที่เตรียมมาเสริฟให้ด้วยความรัก หน้ามึนๆของกัปตัน เริ่มยิ้มน้อยๆ สายตาที่มองผมตอนนี้เชิญชวนสุดๆ ผมจำเป็นต้องชวนคุยแก้เขินซะหน่อย เรื่องที่เมาท์กันได้มันส์สุดนานสุด คงจะเป็นเรื่องเกมส์นี่ล่ะครับ ... หลังๆมานี่ ฝีมือผมตก น้องชนะบ่อย เคลียเกมส์ได้ก่อนผมซะอีก ริมฝีปากชมพูระเรื่อ ตัดกับสังขยาสีเขียวแป๊ด!! >>> มองแล้วอยากจะขำ เอื้อมมือไปเช็ดให้ ใจจริงอยากเช็ดด้วยริมฝีปากอุ่นมากกว่า ถ้ามันไม่ใช้ที่สาธารณะ อ่ะนะ ...


            น้องยังคงเครียดกับโจทย์ที่ได้รับมา พยายามปรับโหมดไปเรื่องงานอีกแล้ว ... หน้าตาไม่สบอารมย์ที่ผมไม่ให้ความร่วมมือ ยิ่งดูก็ยิ่งน่ารัก >>> นี่มันคน หรือตุ๊กตา ไม่ว่าจะทำหน้ายังไง น่ารักน่ากอดไปหมด ผมล้มตัวลงนอนข้างๆ เปิดเพลงฟังสร้างสมาธิ และจินตนาการ สำหรับผมแล้ว การแสดงคือ จินตนาการที่เราต้องสร้างขึ้น เราต้องรู้สึก จะให้ผมรู้สึกเศร้า หวั่นไหว กลัว ... ผมคงทำไม่ได้ เพราะตอนนี่ผมมีความสุขสุดๆ



           ผมเริ่มควานหาความทรงจำ ในวันเก่าๆที่พอจะใกล้เคียงกับประโยคนั้น ความรู้สึกของปุณณ์จะเป็นอย่างไรถ้าได้ฟังประโยคนั้น ... ภาพในหัวผมตอนนี้ ไหลวนมาหลากหลายเรื่องราว หยุดนิ่งอยู่วันที่ผมยังจำกัปตันไม่ได้ วันที่ผมพยายามคิดให้ออก ความเจ็บปวดที่บีบคั้นอยู่ในสมอง ... ยังเจ็บอยู่ ยิ่งนึกก็ยิ่งเจ็บ >>> ลืมใครสักคนมันเจ็บปวด แล้วจะให้เลิกรัก มันจะทรมานแค่ไหน ผม และ ปุณณ์ คงไม่ยอมรู้สึกอย่างนั้นแน่ๆ 


            นอนเนียนๆ รอน้องปลุก ... ปากอยากจะถามอยู่ว่า " แอบมองคนหลับนะ คิดอะไรอยู่ป่ะ " แต่ถ้าถามไปเค้าก็รู้ดิ..ว่าเราไม่ได้หลับจริง >>> การแสดงเป็นงานศิลปะ ต้องมีการเริ่มเรื่อง ดำเนินเรื่อง และบทสรุปของเรื่อง >>> เวลานี้ ผมขอเริ่มเรื่องด้วยการเดินจูงมือน้องในที่สาธารณะก่อนแล้วกัน มันน่าจะเป็นการสร้างอารมย์ร่วมให้ผู้ชมได้ดี


             ตลอดเวลาที่เพื่อนร่วมคลาส ออกไปสอบหน้าห้อง ... มือผมยังเกาะเกะอยู่ที่น้องตลอด อย่าถามนะครับว่าอายไหม เราต้องแยกแยะ ว่านี่กำลังแสดงอยู่ จริงจริ๊ง!! นี่เป็นขั้นตอนการดำเนินเรื่องของผม จับมือ โอบเอว ซบไหล่ คือต้องทำอย่างเนียนๆนะครับ ถ้าประเจิดประเจ้อมาก มันดูเฟค!! ตอนนี้น้องหน้าแดง ตัวเริ่มสั่นจนผมรู้สึกได้


              ถึงเวลาของผมแล้ว
              ทันทีที่ก้าว มาหน้าห้องเสียงกองเชียร์ วี๊ดวี๊ว กริ๊วกร๊าว!! ฟิลลิ่งเดียวกับโดนแฟนคลับล้อเลย ผมเริ่มรวบรวมสมาธิ คนตรงหน้าผมตอนนี้มีอาการเกร็งมาก ผมใช้สองมือรวบมือกัปตันไว้อย่างแผ่วเบา ใช้สายตาตรึงความรู้สึกของน้องไว้ ให้หยุดที่ผม ... หลับตานึกภาพวันนั้นที่พยายามนึกเรื่องที่คาใจให้ออก ความเจ็บปวดที่เราจำเค้าไม่ได้เริ่มแผ่ซาน ... ผมเปล่งเสียงสั่นๆตั้งแต่ประโยคแรก

ผม : " ถ้าตอนนี้กัปตันมีความสับสนหวั่นไหว "
       " อยากรู้ว่าคน คนนี้ยังเหมือนเดิมไหม "
เจอประโยคจี้ใจแบบนี้ นัยย์ตาของน้องเริ่มแวววาว ไปด้วยน้ำใสๆ

ผม : " ขอให้มองที่พี่ ให้โอกาสพี่ "
น้ำใสๆเริ่มเพิ่มปริมาณมากขึ้น จนคนสังเกตเห็นได้ ผมคุกเข่าลงตรงหน้าร่างสูง

ผม : " ไม่เคยมีวันไหนที่เรื่องอื่น คนอื่น สำคัญกว่าเรื่องของเรา "
       " ไม่เคยมีใคร หรืออะไร เปลี่ยนใจพี่ที่รักกัปตันเหมือนเดิม "
ผมบีบมือน้อง เหมือนคำขอร้องให้เชื่อใจผม เชื่อในสิ่งที่ผมพูด

ผม : " ให้พี่ได้ดูแลกัปนะ "
กัปตัน : " อืม ก็ได้ "
หยดน้ำใส ไหลเอ่อ พร้อมคำว่าก็ได้ น้องเม้นปากเหมือนกำลังสะกดมันเอาไว้ ผิดกับผมที่ยิ้มเริงร่า และปล่อยให้สองตาชุ่มอยู่แบบนั้น

 
            เสียงปรบมือ ปลุกเราจากโลกแห่งความรัก แสงแฟลช เสียงรัวกล้อง มาถี่จนผมเริ่มรู้ชะตากรรม หลังจากจบรายการคนอวดแฟน ... ตอนนี้ต้องหันมาตอบคำถามแล้วว่าทำไม เลือกแสดงออกมาสั่นๆ ง่ายๆ แบบนี้ ซึ่งผมก็ได้เตรียมคำพูดที่พยายามดึงให้มันเกี่ยวกันไว้แล้ว " ผมกับปุณณ์ก็เหมือนกัน รักแล้วรักเลย " ==>นี่คือบทสรุปของการแสดง เหรอ??

   มันคือความรู้สึกของผมจริงๆ ..." ผม   รักแล้วรักเลย "...

เพิ่งจะรู้ว่ากัปตันอ้วนขึ้นก็วันเนี้ย พักหลังๆไม่ได้สำรวจร่างกายน้องเลย แต่วันนี้หน้าน้องเด่นมาก ยิ้มแก้มบานเชียว เห้อๆ...ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายใช่ไหม?? ม่ะคืนนี้พี่จัดให้

                น้องจะรู้ตัวไหม ว่าน้องคือความสุข ความหวัง ของผม >>> ทุกคำพูดที่ออกจากปาก มันคือความรู้สึกจริงๆที่อยากบอก แม้จะไม่สวยหรู ไม่ได้บอกในบรรยากาศที่โรแมนติก แต่ผมเลือกทำตอนนี้ เวลานี้ เพื่อให้ทุกๆคนได้เห็น ในความจริงใจของผม


  ... เพราะการแสดงจะเกิดขึ้นไม่ได้ ถ้าเราไม่ได้รู้สึกจริงๆ ...