short fic - 83line/HaeEun

ลำดับตอนที่ #2 : #teukcin - snow white 01

Title - Snow white

Author - 30ww

Pairing - TeukCin

 

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว…

เทพนิยายผิดเพี้ยนได้ถูกเล่ากล่าวขึ้นอีกครั้ง...

เมื่อชายหนุ่มรูปงามผู้มีผิวขาวราวหิมะในป่าร้าง

ตกหลุมรักเจ้าชายนิทราผู้มากับโลหิตสีแดงฉาน

.

.

.

สโนว์ไวท์จำแลงบรรจงจุมพิตเพื่อปลุกเจ้าชายให้ฟื้นนิทรา...

โดยหารู้ไม่ว่า ...นั่นอาจจะไม่ใช่เจ้าชาย

snow white.

            เกล็ดหิมะสีขาวบริสุทธิ์แห่งเหมันต์โปรยตัวลงปกคลุมไปทั่วผืนป่าสนบนทิวเขาสีเทา ดวงไฟแห่งอรุณรุ่งลอยตัวลงต่ำจนถูกบดบังด้วยยอดเขาสูงสลับซับซ้อนกันราวกับไร้ที่สิ้นสุด สายลมเย็นยะเยือกพัดผ่านปลายสนจนไหวเอนไปตามแรง ค่ำคืนอันหนาวเหน็บกำลังคืบคลานเข้ามา พร้อมกับปุยหิมะที่ลอยละล่องไปทั่วทุกอนูอากาศจนทุกสรรพสิ่งถูกย้อมด้วยสีขาวโพลน

            ท่ามกลางความเงียบสงัด …เสียงหอบหายใจรวยรินดังขึ้นเป็นจังหวะผะแผ่ว หยาดโลหิตสีชาดไหลรินออกจากบาดแผลฉกรรจ์เป็นทาง โดยมีปุยหิมะสีขาวบนพื้นทำหน้าที่ต่างสำลีดูดซับเอาไว้ …นักรบหนุ่มยันตัวไว้ด้วยปลายฝักดาบยาวคู่กาย พยายามเสือกขาแกร่งทั้งสองข้างก้าวเดินต่อไปแม้จะมองไม่เห็นสิ่งใดรออยู่เบื้องหน้า มีเพียงไอเย็นสีขาวพวยพุ่งออกจากปลายจมูกและริมฝีปากที่เผยอหอบ ที่บ่งบอกให้รู้เพียงแค่ว่าลมหายใจสุดท้ายของเขายังไม่มาถึง…

            สงครามสิ้นสุดลงโดยมิได้รับชัย… เหล่าข้าศึกผู้กล้ากลายเป็นซากศพสิ้นลมหายใจ ตายอย่างนักรบกลางสนามรบสีชาด …น้ำมันร้อนถูกสาดไปทั่วทุกแห้งเพื่อเผาเหล่าผู้รุกรานให้กลายเป็นเศษเถ้าทุลี ภาพความโหดร้ายที่กระทำต่อเลือดเนื้อเชื้อไขของตนสะท้อนผ่านนัยน์ตาขององค์รัชทายาทอันดับสองอย่างแจ่มชัด ราชาผู้เป็นบิดาถูกหอกยาวปักเข้ากลางอกอย่างแรงก่อนที่ร่างสิ้นลมของอดีตจอมราชันผู้สูงส่งจะตกลงบนกองซากศพผู้เป็นบริวารของพระองค์ ความเคียดแค้นที่ปาร์คจองซูมี ควรเกิดจากการสูญเสียบิดา พี่ชายและเหล่าทหารภักดีผู้เสียสละเลือดเนื้อเพื่อบ้านเมือง ทว่าสำหรับบุตรชายรัชทายาทลำดับสอง ผู้วางแผนทรยศตั้งแต่แรกเริ่มแล้ว สาแก่ใจเสียด้วยซ้ำยามเห็นครอบครัวที่เกลียดชังถูกปลิดลมหายใจลงโดยไม่ต้องออกแรง

            ใบหน้าที่มักจะเฉยชาอยู่เสมอปรากฏยิ้มเย็นขึ้นพร้อมดึงดาบออกจากฝัก ขาทั้งสองข้างย่างสามขุมไปด้านหลังของพี่ชายที่กำลังฟาดฟันกับศัตรูอยู่โดยไม่ทันระวังตัว ก่อนคมดาบยาวจะพุ่งเข้าแทงจุดสำคัญต่างๆบนร่างกายให้ผู้เป็นพี่ให้ตายอย่างทรมาน องค์รัชทายาทอันดับหนึ่งล้มพับลงตรงหน้าพร้อมกับใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดที่เต็มไปด้วยคำถาม หากแต่มิสามารถเอ่ยออกมา โลหิตสีแดงจัดไหลหยดจากปลายดาบคมลงสู่พื้น… โลหิตที่มาจากผู้ให้กำเนิดเดียวกันกับปาร์คจองซู

            ผิดกันที่โลหิตของจองซูนั้น เยียบเย็นและอำมหิต จนแทบจะเป็นสีนิล

            จะแปลกอะไรเล่า หากบุตรชายที่ถูกครอบครัวตัวเองเกลียดชังจะรู้สึกเคียดแค้นบิดาผู้ไม่เคยแยเสเลยแม้แต่ชั่วยามเดียว …เพียงเพราะปาร์คจองซูมีใบหน้าถอดแบบมาจากมารดา มารดาที่ทรยศต่อสวามีจนถูกเนรเทศออกไป… ณ ที่ไหนซักแห่งที่เด็กชายจองซูวัยห้าขวบในเวลานั้นไม่มีทางหาเจอ

            หลังจากนั้นพระราชวังแสนสุขก็กลายเป็นคุกที่กักขังบ่มเพาะความแค้นในตัวเด็กชายไว้ กระทั่งวันหนึ่งที่จองซูได้กลิ่นหนอนบ่อนไส้ชอนไชอยู่ภายในราชสำนัก แทนที่จะกำจัดทิ้ง พันธสัญญาทรยศต่อเลือดเนื้อเชื้อไขของตนกลับเริ่มขึ้น

            นักรบหนุ่มยืนมองสงครามที่ดำเนินต่อไปโดยไร้ซึ่งผู้นำศึกอย่างพึงพอใจ แผนทำศึกลักลอบส่งให้ฝ่ายตรงข้ามจนหมดเปลือก ทำให้สงครามครั้งนี้ถูกตัดสินตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มรบเสียด้วยซ้ำ ความพ่ายแพ้ต้องเกิดแก่ฝ่ายเขาเป็นแน่ หากแต่สำหรับปาร์คจองซูแล้วมันคือชัยชนะ

            ทุกอย่างกำลังจะเป็นไปตามแผนตกลงกันไว้ ถ้าหากไม่มีคมดาบปริศนาฟันเข้าที่กลางหลังจองซูจนทรุดลงกับพื้น สัญชาตญาณที่ถูกฝึกฝนสั่งให้เขาดึงดาบออกจากฝักในทันที  ทว่ายังช้ากว่าหอกอีกเล่มที่พุ่งตรงแทงเข้าที่สีข้าง ตาคมกราดมองรอบกายก็รู้ในทันทีว่าสถานการณ์กำลังพลิกผัน

            ผู้ทรยศถูกซ้อนแผนหักหลังอย่างแยบยล

            ปาร์คจองซูสบถเสียงดังก่อนจะกัดฟันยันกายลุกขึ้นตอบโต้ มือข้างหนึ่งกดปากแผลที่มีเลือดไหลทะลักออกมาไม่หยุด พร้อมกับคมดาบที่ทำได้เพียงปัดป้องไปรอบกาย ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกจากจำนวนของทหารที่ล้อมเข้ามานั้น ปาร์คจองซูสามารถยื้อเวลาไว้ได้ไม่นาน

            คมดาบพุ่งมาจากทิศทางตรงข้าม ฟันฉัวะเข้าที่ไหล่ขวาทำให้ปาร์คจองซูเสียหลักเซล้มไปด้านหลัง ร่างโชกเลือดผลักตกลงจากหน้าผาชัน และถูกลืนกินเข้าไปในป่าทึบสีนิล…

            .

            ร่างกึ่งไร้สติของปาร์คจองซูฟื้นขึ้นมาราวปาฏิหาริย์ แม้สิ้นไร้จุดหมายจะไขว่คว้า ทว่าเขาก็พยุงตัวด้วยฝักดาบยาว พยายามก้าวเดินฝ่าพายุหิมะอันโหดร้ายเป็นเวลาหลายชั่วโมงอย่างมิรู้ซึ่งหนทาง ภายในจิตใจมีเพียงเปลวไฟแห่งความอาฆาตแค้นหล่อเลี้ยงให้ร่างกายโชกเลือดก้าวเดินต่อไป

ปลายฝักดาบยาวปักจมหายลงบนพื้นหิมะหนาหลายคืบ ปาร์คจองซูพยุงกายก้าวผ่านป่าสนขาวโพลนไปเรื่อยๆ …เรื่อยๆ กระทั่งไอสีขุ่นแห่งลมหายใจจางลง มุมปากที่เลือดสีดำเกาะกรังจึงได้กดยิ้มหยันแก่โชคชะตา

            “ฮึก…” มือแกร่งกดลงบนปากแผลเหนือเสื้อเกราะอีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกของเกล็ดหิมะที่กัดเซาะเข้าที่ปากแผล ตาคู่คมที่ปิดปรือด้วยความเหนื่อยล้า ค่อยๆช้อนขึ้นมองแสงไฟสว่างเบื้องหน้าผ่านนัยน์ตาพร่ามัว

            แสงสีขาวเรืองรองส่องประกายผ่านช่องสนสลับซับซ้อน ตาคู่คมที่ปิดปรือใกล้สิ้นใจ กระเสือกตัวเข้าหาดวงไฟสว่างนั้นโดยที่ไม่รู้อาจหยั่งรู้ได้ว่าสิ่งนั้นจะนำพาไปสู่หนทางใด เป็นหรือตาย 

              นรก…ฤๅที่ใดที่มืดมิดกว่านั้น

นักรบหนุ่มทำได้เพียงฝืนก้าวต่อไป ความเย็นเยียบของปุยหิมะราวกับสาปให้ขาทั้งสองข้างเค้าชาจนมิอาจรับรู้ถึงความรู้สึกใดๆ ยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดที่ส่วนอื่นของร่างกายทุรนทุรายยิ่งขึ้น ริมฝีปากบางสั่นระริกด้วยความหนาวเหน็บ ก่อนจะพ่นไอสีขาวออกมาอีกครั้งราวกับปลดปล่อยวิญญาณแห่งตน ท้ายที่สุดแล้วร่างโปร่งโชกโลหิตก็ทรุดตัวล้มลง ท่ามกลางแสงสว่างสีขาวที่โอบล้อมไปทั่วกาย...

tbc.

-

เคยเปิดเรื่องนี้คาไว้นานมากแล้ว ระรึกพลอตได้เลยอยากแต่งต่อให้จบ ถึงภาษาตอนนี้จะแปลกไปจากตอนเริ่มเรื่องไว้มากก็เถอะ5555 ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ ฝากตามด้วยนาา 
              (ออๆ มีฉาก sm เดี๋ยวไว้ลิ้งออกที่อื่น ขอบคุณค่ะ)