[Fanfic:Thorki] Now is my turn.

ลำดับตอนที่ #2 : Intro

Intro:









“อึก!”ร่างบางที่ถูกแทงอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามาในหัวเอ่ยครางมาอย่างตื่นตะหหนก


“ม่ายยยย!!..โลกิ!!”ร่างสูงรีบที่ง่วนอยู่กับการจัดการดาร์กเอฟตรงหน้าวิ่งไปประคองร่างของน้องชายที่กำลังจะล้มลงกับพื้น


 “อึก...นั่นเจ้ารึพี่ข้า”เจ้าของเรือนผมสีดำดั่งขนอีกา กับดวงเนตรสีเขียวราวกับมรกตตอนนี้พร้อมที่จะปิดลงทุกเมื่อ จากความอ่อนล้าและเจ็บปวดจากบาดแผลลึกที่ทะลุร่างเขาตรงกลางอก


“ใช่ ข้าเอง..น้องข้า..เจ้าจะไม่เป็นไร เจ้าต้องไม่เป็นไร... ”ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีทอง ในแววตาสีฟ้าที่คือเคยสดใสบัดนี้กับเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอ  ได้โปรดเถอะ ไม่ว่าจะเป็นนรกหรือสวรรค์ ได้โปรดอย่าพรากคนที่เขารักไปอีกคนเลย..แค่ท่านแม่คนเดียวก็ทำให้ข้าเจ็บปวดปานตายแล้วที่ไม่สามารช่วยชีวิตท่านได้ มาตอนนี้คนต่อไปจะเป็นน้องชายที่รักยิ่งของข้ารึ ไม่เอาแล้ว!


อา..น้องอีกแล้วรึ ธอร์ ต้องให้ข้าพูดอีกกี่ครากันเจ้าถึงจะจำใส่สมองเมล็ดถั่วของเจ้าสักทีนะ ว่าข้าไม่ได้อยากเป็นน้องเจ้าเลย เป็นข้าไม่ได้หรอที่อยากเคียงข้างท่านนะ


“เจ้ารีบไปเถิด...แค่กๆ..ไม่เช่นนั้นสิ่งที่เราทำมามัน..จะสูญเปล่า..รีบไปมิดการ์ดแล้วปลิดชีพเจ้าเมลาคินซะมีเพียงสิ่งนั้นแหละ..ที่ข้าต้องการ...เจ้าดาร์กเอฟที่สังหารท่านแม่นั้นต้องตาย!!!!”โลกิพยายามเค้นแรงที่เหลือไม่มากพูดในสิ่งที่เขาต้องการ


“รีบไปเถอะธอร์..ไม่งั้นน้องคุณต้องตายเปล่านะ ไปเถอะ”หญิงสาวชาวมิดการ์ด 'เจน ฟอสเตอร์' ที่ยืนดูเหตุการณ์เพิ่งเรียกสติของตนกลับมาได้นั้นรีบวิ่งไปหาธอร์และโลกิเพราะเห็นว่าพวกเมลาคินได้เดินทางไปที่โลกของตนแล้ว


”น้องข้าต้องไม่ตาย เจ้าอย่ามาพูดจาพล่อยๆนะ”ธอร์เผลอขึ้นเสียงโดยไม่รู้ตัว


”ฉันเข้าใจ แต่ตอนนี้..”ในขณะที่เจนกำลังจะพูดต่ออยู่นั้น โลกิก็เริ่มหายใจติดขัดมากขึ้น


”อึก..แค่กๆ..แฮ่กๆ..ขะ ข้าเบื่อที่จะฟังพวกเจ้าเถียงแล้ว..รีบๆไปให้พ้นหน้าข้าเสียที”เพราะข้าไม่อยากเห็นชายที่ข้ารักต้องร้องไห้มากกว่านี้แล้วมัน..ช่างทรมานเหลือเกิน


"รอข้าก่อนนะโลกิ..เมื่อจัดการเจ้านั่นได้แล้วข้าจะรีบกลับมารับเจ้า อย่าเพิ่งจากข้าไปนะ"ร่างใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแต่กลับหนักแน่น พร้อมกับกระชับอ้อมกอดร่างบางมากขึ้น


"อา..อย่าเลยพี่ข้า..ร่างกายข้าเองข้ารู้ดีน่า..ว่ามันไม่ไหวแล้ว" เขาพูดจริงเพราะในตอนนี้เปลือกตาเขาก็พยายามฝืนที่จะลืมแทบไม่ไหวแล้ว ราวกับว่ากำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทราอันยาวนานที่ไม่มีวันสิ้นสุดแล้ว


"นายไม่ตายง่ายขนาดนี้หรอกโลกิ ขนาดสู้กับพวกอเวนเจอร์ไหนจะโดนฮัคเหยียบอีก นายยังรอดเลย" เจนพยายามที่จะพูดให้ธอร์เลิกกังวลเสียที


"เหอะ..นี่เจ้าต้องการจะเหน็บข้าหรือ ให้กำลังใจข้ากันแน่..เจน ฟอสเตอร์" ร่างบางยิ้มเย้ยหยันแบบที่ทำประจำ ที่มักจะมาพร้อมกับคำพูดเหน็บแหนมในแบบของโลกิ


"ก็แล้วแต่นายจะคิดนะ" หญิงสาวพูดพร้อมยักไหล่ แต่สีหน้ามีแววเป็นห่วงคนตรงหน้าเล็กน้อย อย่างน้อยตอนนั้นเขาก็ช่วยเอาตัวมาบังเธอนี่นะ


"หึ..ข้ายอมละ ข้าจะรอพอใจรึยังธอร์...ฉะนั้นรีบไปได้แล้ว" แต่ในใจหาได้เป็นไปตามปากที่กล่าวออกไป เขาแค่ไม่อยากให้ธอร์เห็นเขาตอนตายเท่านั้น ไม่อยากเห็นสีหน้าที่เจ็บปวดของคนๆนี้ก่อนที่จะไม่มีโอกาสมองใบหน้านี้อีก...ข้าอยากเห็นรอยยิ้มของเจ้ามากกว่านะ..พี่ข้า


เช่นทุกคราที่คำพูดของเทพแห่งคำลวงนั้นใช้ได้ผลเจ้าของร่างใหญ่คลี่ยิ้มทันทีก่อนเอ่ย "เช่นนั้นรอข้าก่อนนะ ข้าจะรีบกลับมาแน่นอน"ว่าพลางค่อยๆให้ร่างบางนั่งพิงหินที่ใกล้ที่สุด แล้วตั้งท่าจะรีบวิ่งห่างจากบริเวณนั้นแต่ก่อนจะทำเช่นนั้นก็หันมาพูดกับร่างบางเป็นครั้งสุดท้าย"สัญญานะว่าจะรอข้า"


"อือ..แค่ก..ข้าสัญญา" ป่าวข้าโกหกเจ้าธอร์ ในชาตินี้ข้าไม่มีทางรักษาสัญญานี้ได้หรอก


แล้วร่างสูงก็รีบวิ่งออกไปพร้อมกับเจน ร่างบางมองตามจนทั้งสองหายไปจากระยะสายตาของตนจนแน่ใจ ก็ค่อยๆหลับตาลง พร้อมเข้าสู่ห่วงนิทรานิจนิรันดร์ ทั้งที่ทำใจแล้วแท้ๆว่าต้องจากกันทำไมถึงเศร้าขนาดนี้ว่าแล้วน้ำตาก็ค่อยๆไหลจากดวงเนตรเขียวมรกต 'อา...ยังไม่ทันที่ข้าจะบอกความในใจต่อเจ้าเลย.....พี่ข้า'


''ได้โปรดเถอะพระผู้เป็นเจ้าพวกท่านอย่าใจร้ายต่อข้านักเลย ข้ามิอยากจากเทพเจ้าเพียงคนเดียวของข้าไปเลยถึงภพนี้ข้าจะตายไปขอให้ข้าได้พบเขาอีกคราในภพหน้าเถิด ถึงข้าจะจำอันใดไม่ได้ แต่จิตวิญญาณข้านั้นไม่มีวันที่จะลืมเลือนความรู้สึกของข้าที่มีต่อเขาแน่นอน ฉะนั้นได้โปรดให้โอกาสข้าอีกสักครั้งได้บอก’รัก’เขาอีกสักครั้งเถอะ เพื่อสัญญาที่ข้ารักษามันไว้ไม่ได้..ข้า......" อยู่ๆคำพูดก็ขาดหายไปพร้อมกับจิตวิญญาณที่หลุดลอยไป...
















.....Tbc.....