คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 140114.
Poster by vaeliselva.
14 January 2014
ชายหนุ่มร่างสูงผู้มีเรือนผมสีเข้มกำลังยืนอยู่บนดาดฟ้าของโรงพยาบาล เขาอยู่ในชุดสูทสีดำสนิท มือหนาปลดกระดุมสองเม็ดแรกออก คลายเนคไทสีดำรอบคอออกเล็กน้อยเพื่อให้หายใจสะดวกขึ้น สีหน้าของเขาเรียบเฉยแต่กลับดูเหนื่อยล้าและมีรอยคล้ำปรากฏรอบดวงตาว่างเปล่าคู่นั้น เขาทอดมองลงไปดูผู้คนมากมายที่เดินขวักไขว่บนท้องถนนเบื้องล่าง
บุหรี่ที่ริมฝีปากหนาคาบไว้กำลังเผาไหม้ ก้นบุหรี่ส่วนหนึ่งค่อยๆหายไปตรงระหว่างปลายนิ้วที่เจ้าตัวใช้คีบมันอยู่
ดูเหมือนชีวิตของทุกคนกำลังดำเนินอยู่ตลอดเวลาในขณะที่เขากำลังย่ำอยู่กับที่ ตั้งแต่ตอนไหนกันที่เขารู้สึกอิจฉาชีวิตของผู้คนเหล่านั้น จงอินไม่ต้องการอยู่ที่นี่ ไม่ต้องการที่จะเผชิญหน้ากับสถานการณ์แบบนี้ เขากำลังคิดว่ามันจะเป็นอย่างไรถ้าหากเขากระโดดจากดาดฟ้าลงไปข้างล่าง
เขาจะรู้สึกยังไงบ้างตอนที่ร่างกำลังร่วงลงสู่พื้นแล้วกระแทกกับพื้นซีเมนต์เย็นเยียบ
จะรู้สึกยังไงตอนปล่อยวางทุกอย่างและทิ้งตัวลงไปข้างล่าง
รู้สึกยังไงตอนที่ได้หลุดพ้นจากเรื่องบ้าๆนี่
"พี่จงอิน มาทำอะไรที่นี่น่ะ ฉันตามหาพี่ซะทั่วเลยรู้มั้ย งานศะ.." เด็กสาวกลืนคำที่กำลังจะพูดทั้งหมดลงคอเมื่อเห็นบุหรี่ในมือของจงอิน
จงอินหันหน้าไปอย่างเฉื่อยชาและแน่นอนในหัวของเขายังคิดเรื่องที่จะกระโดดลงไปข้างล่างอยู่
"นี่พี่..สูบอยู่หรอ" เธอถามด้วยความสงสัยแม้จะเห็นอยู่ตำตา
"เปล่า" เขาตอบเสียงแหบพร่าขณะที่ทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้ส้นรองเท้าขยี้มันจนแหลกละเอียด
เด็กสาวอยู่ในชุดฮันบกสีดำสนิท สีหน้าของเธอดูเหนื่อยล้าพอๆกับจงอิน ทว่าเครื่องสำอางก็ทำหน้าที่ช่วยปกปิดดวงตาลึกโหลของเธอได้เป็นอย่างดี
"พี่โอเครึเปล่า"
เด็กสาวถามและขยับตัวเข้ามาใกล้จงอิน ชายหนุ่มนิ่งไปนานกว่าจะตอบคำถามนั้น
"ฉันไม่เป็นไร" จงอินส่งยิ้มฝืดเฝื่อนให้เธอ ก่อนจะเอื้อมมือไปสางผมอีกฝ่ายเบาๆ
เธอโน้มตัวเข้าไปใกล้ซบศีรษะลงที่ไหล่ของจงอินและเริ่มร้องไห้
"พี่คะ..ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ ทำไมเขาถึงจากเราไป ทำไมมันถึงเร็วแบบนี้ล่ะ" น้ำตาของเธอที่ไหลลงมาราวกับคมมีดคมกริบที่ค่อยๆกรีดหัวใจจงอิน
"ยูรา" เขากัดริมฝีปากล่างจนรู้สึกถึงรสขมปร่าของเลือด
จงอินดึงร่างของเด็กสาวเข้ามาในอ้อมแขนและกอดเธอไว้แน่น เขาไม่สามารถให้คำตอบเด็กสาวตรงหน้าได้ จงอินไม่รู้จริงๆ..หรือบางทีเขาอาจจะรู้คำตอบนั้นดีอยู่แล้วแต่เป็นเพราะตัวเขาเองที่ไม่อยากพูดถึงมัน คำพูดเหล่านั้นมันกำลังจุกอยู่ในลำคอของเขา จงอินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พูดปลอบเด็กสาวทั้งที่ตัวเองก็ไม่แน่ใจในสิ่งที่ตัวเองกำลังจะเอ่ยออกมาเลยสักนิด
"ทุกอย่างจะโอเค ตอนนี้เขาปลอดภัยแล้ว"
-
จงอินเกลียดงานศพ.. มันมีแต่ผู้คนที่แต่งกายด้วยชุดสีดำและเต็มไปด้วยเสียงร่ำไห้ดังระงมไปหมด
"พี่คะ ฉันขอตัวไปทักทายแขกก่อนนะคะ" ยูราว่าพลางปล่อยแขนที่คล้องกับจงอินออก
จงอินพยักหน้าขณะย่างก้าวเข้าสู่ลานพิธีด้วยความประหม่า เขาถอดรองเท้าวางไว้ ที่ใจกลางห้องที่แทบจะว่างเปล่านั้นมีรูปของคนที่เขารัก ที่กรอบรูปนั้นล้อมรอบไปด้วยบรรดาดอกเบญจมาสสีขาวและมีเชิงเทียนวางอยู่บนโต๊ะ
ลมหายใจของเขาเริ่มสงบลงแต่เขากลับรู้สึกเหมือนเส้นเลือดในหัวกำลังเต้นตุบๆและรู้สึกปวดร้าวที่หน้าอก เขาอยากหยุดมันแต่ก็ไม่สามารถทำได้ เขาทำได้เพียงมองผู้คนที่เดินผ่านและโค้งให้กับร่างที่กำลังถูกเผาเท่านั้น
เขาจากไปแล้ว
กลิ่นหอมอ่อนๆ
ร่างกาย
ทุกๆสัมผัส
รอยยิ้ม
และดวงตาคู่นั้น
ทุกสิ่งทุกอย่างของเขา
หายไปราวกับสายลม เหลือทิ้งไว้เพียงความทรงจำและความเจ็บปวด
จงอินมองไปรอบๆ งานศพนี้ออกจากแปลกไปสักหน่อย ไม่มีเสียงร่ำไห้ หรือบางทีอาจจะไม่มีน้ำตาสักหยดร่วงหล่นลงสู่พื้นในงานพิธีนี้เลยก็ได้ ทุกอย่างดูสงบ..สงบมากเสียจนทำให้จงอินรู้สึกโกรธและขัดใจ ถึงมันจะไม่มากเท่าความเจ็บปวดที่มีอยู่ก็ตาม
คุณป้าไม่ได้มาที่นี่ ส่วนคุณลุงก็ยืนอยู่ตรงนั้นกำลังยุ่งอยู่กับการพูดคุยกับแขกที่มาร่วมงานในวันนี้ แต่นั่นแหละบางทีพวกเขาอาจจะกำลังพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องธุรกิจของพวกเขาอยู่ก็ได้
เขามีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวและตอนนี้เขาก็กำลังตายอย่างโดดเดี่ยว
วูบหนึ่งที่จงอินรู้สึกโมโหขึ้นมา แต่เขาก็คงโทษใครไม่ได้นอกจากตัวเขาเอง เพราะเขาก็มีส่วนผิดเช่นกัน จงอินกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ จ้องมองที่นาฬิกา เขาอยากจะฉุดรั้งให้เข็มนาฬิกาวิ่งทวนกลับสักแค่ไหน แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเขาเป็นเพียงแค่คนธรรมดาคนหนึ่งไม่ได้มีพลังวิเศษหรืออำนาจใดที่จะควบคุมให้มันเป็นไปตามที่ต้องการได้
ทำอะไรไม่ได้เลย
ตอนนั้นเองที่จงอินทรุดตัวลงกับพื้น ร่างของเขาสั่นสะท้านเมื่อเข่ากระแทกพื้น ของเหลวสีใสเริ่มคลอหน่วงที่ดวงตา เขารู้สึกสิ้นหวัง..ซักพักก็เริ่มสะอื้น ความเจ็บปวดพุ่งเข้ามาเสียดแทงจนร้าวไปทั้งอก เขารู้สึกได้ว่าทุกสายตากำลังจับจ้องมาที่เขา แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ
เขาไม่อยากให้พี่ชายที่เขารักมากที่สุดต้องมามีงานศพที่เงียบเหงาชวนหดหู่ใจเช่นนี้ ความรู้สึกมากมายเริ่มตีกันภายในตัวเขา ทั้ง รัก คาดหวัง สับสน และต่อต้าน แต่ทั้งหมดนั้นคือความโศกเศร้าที่เกิดจากความสูญเสีย
ความปวดร้าวในอกทวีความรุนแรงยิ่งกว่าเดิม เขาสะอื้นหนักขึ้นเรื่อยๆ จงอินสูญเสียโลกทั้งใบและทุกสิ่งทุกอย่างไปจนหมด ทุกอย่างมันเป็นความผิดของเขาเอง
"พี่คะ.." ยูราแตะไหล่ของเขาแผ่วเบาแล้วบอกให้เขาลุกขึ้น
แต่จงอินกลับไม่สนใจเธอ เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า กดโทรออกหาหมายเลขที่เขามักโทรไปบอกอรุณสวัสดิ์ในทุกๆเช้า ทว่าตอนนี้กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปลายสาย จงอินเรียกอีกฝ่ายอีกครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา
ริมฝีปากของเขาสั่นระริกขณะที่พูด
“พี่ครับกลับมาเถอะ"
"กลับมาเถอะนะครับ"
"พี่ครับ..ผมต้องการพี่นะ"
"พี่ครับ พวกเขาบอกว่าพี่ตายแล้วแต่ผมไม่เชื่อหรอก"
"ผมเกลียดงานศพ พี่ก็รู้นี่"
"บอกผมสิว่านี่เป็นแค่ความฝัน"
"ตอนนี้ผมอยู่ในงานศพของพี่ ช่วยบอกผมทีสิว่านี่เป็นแค่เรื่องตลก เป็นแค่ตลกร้าย"
"วันนี้วันเกิดผมนะ พี่จำไม่ได้หรอ"
เมื่อเธอได้ยินในสิ่งที่จงอินพูด ยูราก็คุกเข่าลงข้างหลังจงอินและเริ่มสะอื้น ทุกคนต่างมองพวกเขาด้วยความสงสารและเวทนา
"พี่ครับขอร้องล่ะ ช่วยตอบผมทีเถอะ"
"อย่าทิ้งผมไว้คนเดียว"
"พี่จะทำแบบนี้ในวันเกิดของผมไม่ได้นะ"
"พี่ครับ มันไม่ควรจบแบบนี้สิ"
"พี่ครับช่วยผมที"
เสียงของเขาเริ่มขาดห้วง มือทั้งสองข้างกำแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อมือ
"พี่ครับผมขอโทษ..ผมขอโทษ..ได้โปรดกลับมาเถอะ"
โด คยองซู
ดูงงๆเนาะว่ามั้ย 5555555
นั่นแหละค่ะอย่าหวังอะไรกับเรามากเลย.หัวเราะ
ความคิดเห็น