{Short fic}Love is.......(รักคือ....) 2Eun [Apink] [Yuri]

ลำดับตอนที่ #2 : 1-short (90%)

01.01.2015  ณ กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส

 

วันปีใหม่สำหรับใครหลายๆคน อาจเป็นวันที่ดี เพราะ มีวันหยุดยาวๆให้เพื่อตอบแทนสำหรับคนที่ทำงานเหนื่อยมาตลอดทั้งปี บ้างก็ไปเที่ยวกับครอบครัว กับเพื่อน หรือกับคนที่ตัวเองรัก แต่สำหรับมนุษย์ที่ชื่อ จอง อึนจี นั้นวันนี้ก็เหมือนกับวันธรรมดาๆทั่วไป เพราะ ต้องมาทำงานที่ไกลจากบ้าน ไกลจากครอบครัว และไกลจากเพื่อนฝูง เลยทำให้ไม่ค่อยได้เจอกัน แต่ใช่ว่าเค้าอยู่ที่นี่แล้วจะไม่มีคนรู้จัก ก็มีบ้างแต่เพราะตอนนี้อยู่ในช่วงวันหยุดพวกนั้นเลยพากันหนีไปเที่ยวกันหมด และนั้นก็เป็นเป็นเหตุให้เค้าต้องมานั่งเหงาอยู่คนเดียวแบบนี้ไง

 

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้น

 

"เข้ามาได้เลยคะ ห้องไม่ได้ล็อค"เจ้าของห้องตอบกลับไป

 

"ป้าเข้ามากวนคุณหนูรึป่าวคะ"

 

"ป่าวคะ ว่าแต่ป้าอลิซมีอะไรรึป่าวคะ"เอ่ยถามป้าที่เป็นหัวหน้าแม่บ้านตระกูลจองของที่นี่
 

"อ๋อ พอดีว่าป้าพาแม่บ้านเข้าไปทำความสะอาดที่ห้องทำงานคุณหนูนะคะ แล้วป้าก็เจอจดหมายนี้ตกอยู่ในซอกโต๊ะ ป้ากลัวว่าคุณหนูอาจจะยังไม่ได้ดู เลยเอามาให้นะคะ"ป้าอลิซยื่นซองจดหมายนั้นมาให้เค้า

 

"อ่า...ถ้าเป็นอันนี้หนูเปิดดูแล้วละคะ นึกว่าหายไปไหนซะอีก ขอบคุณนะคะป้า^^"
 

"ไม่เป็นไรคะ...งั้นป้าขอตัวก่อนนะคะ"

 

หลังจากที่ป้าอลิซออกไป ฉันก็เอาแต่นั่งจ้องซองจดหมายนั้นอยู่แบบนั้น จนเวลาผ่านไปนานเท่าไรแล้วก็ไม่รู้

"เฮ้ออออ....ถ้าเมื่อ 5 ปีก่อนฉันไม่ตัดสินใจไปเรียนต่อ...ตอนนี้ฉันคงไม่ต้องมานั่งเหงาอยู่คนเดียวแบบนี้หรอกใช่มั้ย"








14.02.2010 ณ สนามบินอินชอน ประเทศเกาหลีใต้

"ไม่เอาน่า...นาอึนอาา อย่าทำหน้าแบบนั้นสิคะ พี่ไปแค่ 3 ปีเองนะ แปปเดียวเองนะคะ"

"แค่ 3 ปีที่ไหนละคะ มันตั้ง 3 ปีต่างหากอะ งืออ....."

"โอ๋ๆไม่ร้องนะเด็กดี ไว้พี่จะรีบกลับมาหานะ"

"แล้วทำไมพี่ต้องไปวันนี้ด้วยละคะ นี่มันวันวาเลนไทน์นะ แล้ววันนี้มันก็ยังเป็น......"อยู่ดีๆนาอึนก็หยุดพูดไปแถมยังก้มหน้าหลบตาฉันอีกต่างหาก

"เป็นวันครบรอบ 4 ปีของเรา พี่รู้คะ พี่จำได้ เพราะงั้น...."ฉันล้วงหาของในกระเป๋าเสื้ออยู่สักพัก ก่อนจะหยิบกล่องใบเล็กๆสีชมพูออกมา

"นาอึน...พี่ขอมือขวาเธอหน่อยสิ"

"จะเอาไปทำมั้ยคะ"ถึงนาอึนจะพูดอย่างั้นแต่ก็ยอมยื่นมือมาให้ฉัน

"อะ...อะไรคะเนี่ย"นาอึนถึงกับตกใจที่อยู่ๆฉันก็หยิบแหวนในกล่องออกมาแล้วสวมเข้าที่นิ้วนางข้างขวาเธอ

"ก็หมั้นไว้ก่อนไง ไว้กลับมาพี่จะให้พ่อกับแม่ไปขอนะ^^"

"ทำให้ได้อย่างที่พูดด้วยนะคะ แล้วฉันจะค่อยดู"หลังจากนั้นฉันก็ดึงนาอึนเข้ามากอด.....อ่า ฉันต้องคิดถึงอ้อมกอดนี่แน่ๆเลย

"รอพี่นะนาอึนอาา...พี่รักเธอนะ"ฉันกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

"ฉันก็รักพี่คะ...พี่อึนจี  จุ๊บ"พูดจบนาอึนก็จุ๊บลงเบาๆที่ปากฉัน

"อะแฮ่มๆที่นี่สนามบินนะคะ ทำอะไรเกรงใจคนอื่นบ้างสิ"อยู่ดีๆก็มีเสียงใสๆของใครบ้างคนดังขึ้นขัดจังหวะของทั้ง 2 คน จนทำให้ต้องหันไปมองร่างที่มาใหม่อีก 3 คน

"ไม่ต้องมาพูดเลย พวกมาสาย!!"

"พวกฉันไม่ได้ตั้งใจมาสายสักหน่อย ก็รถมันติดอะ...เนาะพี่รง"ยัยโบมีพูดขึ้นพร้อมหันไปขอความคิดเห็นกับสุดที่รักของมัน

"จริงอย่างที่โบมบอกเลยคะ^^"นั้นไงเข้าข้างกันเข้าไป

"แล้วนี่พ่อกับแม่แก แล้วก็เจ๊ซูยอนกับนัมจูไม่มาหรอ"โบมีถามถึงครอบครัวฉัน

"มา...แต่ฉันให้พี่เจสพากลับไปหมดละ ฉันกลัวเดี๋ยวน้ำตาจะท่วมสนามบินซะก่อนที่ฉันจะไป แค่เด็กน้อยของฉันคนเดี๋ยวก็จะท่วมละ"

[ท่านผู้โดยสารที่จะเดินทางไปกรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ ตอนนี้อีก 15 นาทีเครื่องจะออกนะคะ]เสียงตามสายประกาศเรียกผู้โดยสาร

"เฮ้ออ..ฉันคงต้องไปแล้วละ"

"พี่คะ....."อยู่ๆน้ำตานาอึนก็ไหลออกมาอีกรอบ...อ่า เธอจะทำให้พี่ร้องตามนะนาอึนอา T T

"มะ...ไม่เอาสิ คนเก่งของพี่ ไว้พี่จะโทรหาบ่อยๆนะ T^T"ฉันบอกพร้อมเกลี่ยน้ำตาให้นาอึน

"โธ่ๆว่าแต่น้องมัน ตัวเองอะน้ำตานี่ท่วมหน้าเลยนะ555+"

"ชิๆ...พี่ไม่เป็นฉันพี่ไม่รู้หรอกพี่โชรง"

"เออๆฉันไม่เข้าใจหรอก แต่ตอนนี้แกควรที่จะไปขึ้นเครื่องได้ละ เดี๋ยวตกเรื่องเอา"

"อืมๆ  นาอึนอาพี่ไปก่อนนะ"

"เดินทางปลอดภัยนะคะพี่"พูดจบเราก็โผล่เข้ากอดกันอีกรอบ

"นี่ พี่โชรง โบมี ฉันฝากดูแลนาอึนด้วยนะ เอ๊ะ....ไม่เอาดีกว่าฉันไม่ฝากกับ 2 คนนี่ดีกว่า  พี่ดงอุนดีกว่า พี่คะฉันฝากดูแลนาอึนด้วยนะ"ฉันหันไปพูดกับรุ่นพี่ที่สนิทกับฉันและพวกนี้

"อืม...ได้สิพี่จะดูแลให้เป็นอย่างดีเลย เธอก็เดินทางปลอดภัยนะ"

"ขอบคุณนะพี่ งั้นฉันไปก่อนนะทุกคน...ไปนะเด็กน้อยของพี่"แต่ก่อนที่ฉันจะเข้าไปก็มีเสียงเรียกขึ้นก่อน

"เห้ย!! เดี๋ยวอึนจี ที่แกบอกว่าไม่ฝากกับพวกเรานั้นเพราะอะไร"โบมีมันตะโกนถาม

"ก็เพราะ เดี๋ยวแกกับพี่รงจะเอาเวลาไปสวีทกัน แล้วจะไม่มีใครดูแลนาอึนให้ฉันไง ฉันเลยไม่ฝากคนที่ฉันรักไว้กับแก ไปนะเดี๋ยวฉันตกเครื่อง ไว้กลับมาฉันจะซื้อหนมมาฝากแกนะโบม"พูดเร็จฉันก็เดินเข้าไปในเกทเพื่อที่จะเดินทางไปเรียนต่อ  โดยที่ฉันไม่อาจรู้ได้เลยว่าการที่ไปเรียนต่อในครั้งนี้มันจะมีผลต่อความรักของฉันขนาดไหน


 

 

2 ปีต่อมา

Mr.chu~~~ เสียงริงโทนโทรศัพย์ดังขึ้น

"ไฮ~~ ว่าไงโบม"

[อึนจีเมื่อไรแกจะกลับมาวะ ฉันว่าพี่ดงอุนแปลกๆจริงๆนะเว้ย]นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โบมีกับพี่โชรงโทรมาหาฉัน  เพราะเรื่องพี่ดงอุนกับคนรักของฉัน มันเกิดขึ้นมาหลายครั้งแล้วตั้งแต่ฉันมาอยู่ที่นี้ได้ปีกว่าๆ

"ฉันยังต้องเรียนอีกปีนะโบมแกจะให้ฉันกลับไปตอนนี้ได้ไง แล้วยังไงที่แกว่าพี่เค้าแปลก"

[ก็ฉันว่าช่วงนี้พี่ดงอุนดูสนิทกับนาอึนมากๆๆๆเลยอะ]

"เค้าก็สนิทกับแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วป่ะ??"

[โอ๊ยยยย มันไม่ได้สนิทแบบนั้นเว้ย จะว่าไงดีละ พี่รงพี่พูดดิ]ดูเหมือนโบมีจะหัวหมุนอยู่เล็กน้อย ก่อนที่โทรศัพย์จะถูกเปลี่ยนมือ

[ยอโบเซโย อึนจีนี่พี่พูดนะ]

"อืมๆแล้วว่าไงละพี่ที่ว่าแปลกนะ"

[ก็อย่างเช่น ช่วงนี้ 2 คนนั้นดูตัวติดกันตลอด ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ]

"มันก็ไม่แปลกนี่พี่ ก็ฉันฝากพี่เค้าดูแลนาอึนนี่ พวกพี่คิดมากไปเองรึป่าว"

[อึนจี...........]เสียงนิ่งๆเรียบๆของพี่โชรงที่จะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อพี่เค้าจริงจังกับเรื่องนั้นมากๆดังขึ้นมาตามสาย

[บ้างทีเธอก็เชื่อใจพี่ดงอุนมากไม่ได้หรอกนะเรื่องแบบนี้ ยิ่งเธออยู่ไกลจากนาอึนแบบนี้ด้วย พี่อยากให้เธอทำอะไรสักอย่างดีกว่านะ เพราะครั้งนี้พี่ว่ามันแปลกๆจริงๆมันไม่เหมือนรุ่นพี่ที่ดูแลรุ่นน้อง ที่พี่โทรมาบอกไม่ใช่เพราะอยากให้เธอผิดใจกับพี่ดงอุน หรือกับนาอึน แต่ที่พี่โทรมาในฐานะที่พี่สาวคนหนึ่งที่ห่วงน้องสาวคนหนึ่งก็เท่านั้น แต่ก็นะเรื่องนี้ยังไงมันก็ขึ้นอยู่กับเธอเท่านั้นแหละว่าจะทำยังไง]

"ขอบคุณพี่มากนะที่เป็นห่วงฉันและที่เห็นฉันดูไม่เดือดร้อนอะไร ไม่ใช่ว่าเพราะฉันเชื่อใจพี่ดงอุน แต่เพราะฉันยังคิดที่จะเชื่อใจในตัวคนรักของฉัน.....ฉันเลือกที่จะเชื่อใจในตัว  ซน นาอึน มากกว่า"
 

.
.
.
.
.
.
.
พี่เชื่อใจเธอนะนาอึน เพราะฉะนั้นได้โปรดที่จะรอพี่กลับไปนะ.......ที่รัก
.
.
.
.
.
.
.
 

 

08.02.2013 ณ สนามบินอินชอน ประเทศเกาหลีใต้

"วู้ๆ พี่อึนจีทางนี้ๆ"ทันทีที่ฉันก้าวออกมาฉันก็ได้ยินเสียงเรียกดังขึ้นจากด้านหนึ่ง และเมื่อหันไปก็พบกับคนกลุ่มหนึ่งที่คุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดี

"ไงทุกคนสบายดีนะ^^  ไงเรานัมจูเรียกพี่ซะเสียงดังเชียวไม่อายคนอื่นรึไง หึ"ฉันหันไปถามน้องสาวฉัน คิม นัมจู ทุกคนไม่ต้องแปลกใจที่นามสกุลไม่เหมือนกันนั้นก็เพราะ นัมจูใช้นามสกุลแม่เหตุเพราะแม่อยากให้ลูกใช้นามสกุลแม่บ้าง ผลก็เลยตกกับน้องเล็กของบ้านอย่างนัมจูนั้นเอง5555

"ก็คนมันคิดถึงนี่น่า มาๆขอกอดหน่อยดิ"ว่าแล้วมันก็พุ่งตัวเข้ามากอดฉันทันที

"เห้ยๆเบาๆหน่อยสิไอ้เด็กนี่"เกือบล้มแล้วมั้ยละ...เฮ้อออ

"ชิ......กอดแต่กับนัมจูนั้นแหละน่าคนเรา"เสียงนิ่งเรียบตามสไตล์เจ้าของมันดังขึ้น

"โธ่ๆ ทำเป็นงอนไปได้นะไอ้ตัล มาๆกอดมัน 2 คนนี่แหละ"ฉันพูดแล้วกวักมือเรียก จอง คริสตัล หรือชื่อเกาหลีมันก็คือ จอง ซูจอง น้องสาวอีกคนเข้ามากอด

"สีผมแกนี่แสบตาไปมั้ยวะตัล"ฉันถามถึงสีผมบรอนท์ทองของมัน

"แบบนี้เด่นดีออกพี่"ไอ้ตัลมันบอกหน้านิ่งๆ

"ช่างเลือกเนาะแกเนี่ย จากปกติขาวอยู่แล้วทำสีนี้ยิ่งดูสว่างเข้าไปใหญ่"

"ทำไมแกไม่ห้ามมันห๊ะนัมจู"

"ห้ามยังไงละพี่ ก็พี่ตัลเค้าทำก่อนที่จะกลับมาเกาหลีอีกอะ ตอนฉันไปรับที่สนามบินกับพี่เจสเนี่ยนะ แทบจะไม่ต้องหาให้ยากเลยหัวทองๆสะดุดตาโคตรๆ"ลืมบอกไปว่า ไอ้ตัลมันไปเรียนอยู่ที่สหรัฐฯตั้งแต่เด็กเพราะมันสอบชิงทุนได้ และมันก็พึ่งกลับมาหลังจากฉันไปเรียนต่อได้ปีกว่าๆ

"5555+  แล้วนี่พี่เจสไม่มาด้วยหรอ"ฉันมองหาพี่สาวคนโต

"พี่เจสไม่ได้มาอะ ติดประชุมแทนคุณพ่ออยู่ที่บริษัทนู้นนน"นัมจูมันเป็นคนตอบฉัน

"อ่าวว....นี่พ่อไม่อยู่หรอ"

"อืม พ่อต้องไปดูงานที่ฝรั่งเศสนะ และแม่ก็ตามไปดูแลพ่อด้วย เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็น่าจะกลับมาแล้วละ "คริสตัลเป็นคนอธิบาย

"เห้!! อึนจีอาาา"มีเสียงดังขึ้นมาจากด้านหลังของฉัน

"ยังมาสายเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ พี่โชรง โบมีอา^^"

"แหะๆขอโทดๆยังไงก็ยินดีตอนรับกลับบ้านนร้าาา"พูดเสร็จนางก็เด็นเข้ามาสวมกอดฉัน

"คิดถึงแกมากๆเลยอะ แกไม่อยู่ไม่มีใครค่อยทะเลาะ ค่อยขัด ค่อยห้ามฉันเลยอะ"

"อ่าว นี่พี่โชรงไม่ค่อยห้ามอะไรแกเลยหรอ"

"ไม่อะ พี่เค้าตามใจฉันทุกอย่างเลยละ อิอิ ^++^"

"ไงงั้นละพี่ ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าตามใจมันให้มาก เดี๋ยวมันจะเคยตัวเอานะ"ฉันหันไปทำหน้าเอาเรื่องคนอายุมากกว่า

"โธ่...ก็เวลาโดนโบมมันอ้อนแล้วมันใจอ่อนทุกทีเลยนี่น่า"พี่โชรงทำหน้าเศร้าๆมาให้ฉัน

"เฮ้อออ ฉันละเหนื่อยใจแทนพี่จริงๆ"

"เออ แล้วนาอึนกับพี่ดงอุนละ"ฉันถามถึงคนรักของฉันกับรุ่นพี่คนสนิท

"คือ....พี่นาอึนบอกว่าไม่ค่อยว่างนะติดงานอยู่เลยมาไม่ได้ ใช่มั้ยพี่โชรง พี่โบมี"นัมจูพูดพร้อมหันไปขอความคิดเห็นอีก 2 คนที่อยู่ด้านหลัง

"เออๆใช่ๆส่วนพี่ดงอุนพวกเราติดต่อไม่ค่อยได้นะ"

"ยังงั้นหรอ ไม่เป็นไรเดียวก็ได้เจอกันเองนั้นแหละ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกเพลียๆอยากนอนมากเลย เรากลับกันเถอะ"ฉันพูดเสร็จก็เข็นรถกระเป๋าออกมา

"มาพี่ฉันช่วย"เป็นคริสตัลที่เข้ามาช่วยฉันเข็น



หลังจากที่อึนจีกับคริสตัลออกไปก่อนแล้ว

"เฮ้อออ เราจะทำยังไงกันดีละพี่รง นัมจู ฉันไม่อยากเห็นมันต้องเจ็บนะ"

"ปล่อยให้มันไปสัมผัสด้วยตัวเองนั้นแหละดีแล้ว ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้แล้วละ แล้วอีกอย่างเรื่องนี้มันก็ขึ้นอยู่กับนาอึนแล้วละว่าจะเลือกใคร"

"นัมก็อยากจะขอให้เรื่องนี่มันจบลงด้วยดีละนะ นัมไม่อยากเห็นพี่นัมต้องเจ็บ"
 

วันต่อมา ณ คฤหาสน์ตระกูลจอง

ก๊อกๆ

"ขออนุญาตินะคะ"เสียงดังมาจากหน้าห้อง ก่อนที่ฉันจะได้ยินเสียงเหมือนคนเดินเข้ามา

"คุณหนูคะๆตื่นได้แล้วคะ"มีใครคนหนึ่งเข้ามาเขย่าตัวฉันเบาๆเพื่อปลุกให้ตื่น

"อือออ....ป้าชินยอง เช้าแล้วหรอคะ"ป้าชินยองคือหัวหน้าแม่บ้าน และเป็นเสมือนแม่นมของพวกเราด้วย

"เช้าแล้วละคะ ไปๆไปอาบน้ำได้แล้วคะ คุณท่านรอท่านข้าวพร้อมคุณหนูอยู่นะคะ"

"พ่อกับแม่ กลับมากันแล้วหรอคะ"

"คะกลับมาแล้ว  งั้นป้าขอตัวไปปลุกคุณนัมจูต่อก่อนนะคะ คุณหนูก็รีบอาบน้ำแล้วลงไปนะคะ"

"ค่าาาาาา"
.
.
.
.
.
"อ่าววววว....ว่าไงจองจีลูกพ่อไม่เจอกันตั้งนาน โตขึ้นเยอะเลยนะ5555"ทันทีที่ฉันก้าวเข้ามาในห้องอาหารที่ดูเหมือนว่าทุกคนจะมากันตั้งนานแล้ว พ่อก็ทักฉันทันที

"โตขึ้นอะไรละพ่อ ก็ยังเตี้ยอยู่เหมือนเดิมเนี่ยแหละ อ่าาา คิดถึงพ่อกับแม่จังเลย"ฉันเข้าไปสวมท่านทั้ง2

"อะๆพอๆไปนั่งที่ได้แล้วไปจะได้กินข้าวกันสักที"แม่ไล่ให้ฉันไปนั่งที่

"แล้วนี่พ่อกับแม่กลับมาตั้งแต่เมื่อไรอะ ทำไมไม่เรียกหนู"

"กลับมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วละ แต่ที่ไม่เรียกแกก็เพราะเห็นยัยนัมกับซูจองมันบอกว่าแกเพลียๆพ่อกับแม่เลยไม่อยากให้ปลุก"

"เออ แล้วก็เย็นนี่แม่จะจัดงานปาร์ตี้เพื่อเลี้ยงตอนรับลูกนะ"

"จัดทำไมละคะ เปลืองเงินป่าวๆ"

"เถอะน่าอย่าไปขัดแม่เค้าเลย นี่แม่ก็ให้พี่โทรไปให้คนมาจัดสถานที่แล้วนะ"พี่เจสพูดยิ้มๆ

"ส่วนเรื่องเพื่อนๆพี่ เดี๋ยวนัมจูผู้นี้จะจัดการโทรเรียกให้เอง พี่ยังไม่มีโทรศัพย์ใช่นี่ใช่มั้ย"นัมจูพูดเสริม แหม่ๆอยากจัดกันแท้

"อ่าวว แล้วโทรศัพย์ลูกไปไหนละ"

"พึ่งพังเมื่ออาทิตย์ก่อนคะ หนูเห็นว่าจะกลับแล้วเลยยังไม่ได้ซื้อ นี่ก็ว่าจะให้ไอ้ตัลพาไปซื้ออยู่"

"อิ่มแล้วค่าาาา ฉันไปรอที่รถนะพี่"ไอ้ตัลมันพูดก่อนจะเดินออกไป

"เออๆเดี๋ยวตามไป"ฉันพูดแล้วก็รีบยัดข้าวเข้าปาก

"เอาๆเดี๋ยวก็ติดคอหรอก จะรีบไปไหนละลูกคนนี้"

"ไม่ได้หรอกแม่ ถ้าไม่รีบเดี๋ยวไอ้ตัลมันจะบ่นเอา"

"อะ......แค่กๆๆๆ"เฮือกกกก...ขะ ข้าวติดคอ 0_o

"นั้นไง จนได้"ฉันได้ยินแม่บ่นออกมาเบาๆ

"อะพี่น้ำๆ"นัมจูที่นั่งอยู่ข้างๆฉันรีบส่งน้ำมาให้ดื่ม

"เฮ้อออ รอดตายละ......หนูอิ่มแล้วขอตัวนะคะ"ฉันพูดจบก็วิ่งออกไปทันที

"รีบไปรีบกลับนะลูก แล้วอย่าให้น้องมันขับรถเร็วนักละ"แม่ตะโกนตามหลังฉันมา

"ค่าาาาาา"

"5555คุณก็พูดไป เคยเห็นมีใครห้ามให้ซูจองไม่ให้มันขับรถเร็วได้บ้างละ ใช่มั้ยซูยอน นัมจู"คุณจองหันไปถามความเห็นจากลูกอีก 2 คน

"ถึงยังงั้นก็เถอะ ฉันก็ยังห่วงอยู่ดีนี่คะคุณ"








เย็นวันนั้น

หลังจากที่ฉันไปซื้อโทรศัพย์กลับมา พี่เจสก็รีบไล่ให้ฉันกับคริสตัลขึ้นมาอาบน้ำเพราะตอนที่ฉันกลับมาฉันก็เริ่มเห็นมีแขกมากันบ้างแล้ว ส่วนพ่อแม่ พี่เจสแล้วก็นัมจูแต่งตัวกันเสร็จหมดแล้ว เหตุที่พวกเรากลับเย็นก็เพราะฉันต้องนั่งรอไอ้คริสมันทำสีผมนะสิ ไม่รู้นึกคึกยังไงถึงอยากเปลี่ยนสีผมวันนี้ แล้วพวกคุณรู้มั้ยว่าใครเป็นคนจ่าย???   ก็ฉันนี่ไง!!!ทำสีผมบ้าอะไรก็ไม่รู้ราคาแพงชิบบบบ  แต่ก็นะพอเห็นน้องมันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หลังจากที่ทำเสร็จไอ้ที่ฉันหงุดหงิดๆอยู่ก็หายเลยละ55 และต่อไปนี้พวกคุณจะเรียกมันไอ้หัวทองไม่ได้แล้วนะ ต้องเรียกมันว่าไอ้หัวแดงแล้วละ555

"อ่าว พี่แล้วพี่ตัลละ"นัมจูถามฉันทันทีที่ฉันก้าวเข้ามาในงานที่จัดอยู่ที่สวนหน้าบ้าน

"ไอ้ตัลมันบอกว่าปวดหัวอยากพักนะ ขอไม่ลงมา"

"แล้วพ่อกับแม่ แล้วพี่เจสละไปไหน ถึงปล่อยให้แกยืนรับแขกอยู่คนเดียวเนี่ย"

"ไปรับรองแขกอยู่ในงานนู้นนน เนี่ยพี่ก็ช่วยกันยืนรับแขกดิ"

"เรื่องอะไร?? แกยืนไปคนเดียวเถอะฉันไปหาอะไรกินดีกว่าาา"ฉันพูดแล้วก็จะเดินเข้างาน แต่เสียงนัมจูมันเรียกไว้ก่อน

"เฮ้ย!!เดี๋ยวดิพี่ ไม่คิดจะช่วยกันเลยหรอนี่มันงานพี่นะ"นัมจูพูดพร้อมกับส่งสายตาปริ้งๆมาให้ฉัน

"เออๆเดี๋ยวฉันมาช่วย แต่ตอนนี้ขอไปหาน้ำกินก่อนคอมันแห้ง โอเคนะ"ฉันพูดและก็กำลังจะเดินเข้าไปต่อ

"เฮ้ยยๆๆๆๆพี่ๆๆๆ"นัมจูมันขว้าคอเสื้อฉันไว้ก่อน ......ไอ้น้องนี่มันชักลามปามใหญ่ละ เห็นพี่เตี้ยถึงขนาดขว้าคอเสื้อเลยหรอห๊ะ!!!!..........

"อะไรของแกอีกห๊ะ!!!!! นัมจู!!!"

"เดี๋ยวๆอย่าพึ่งโมโหดิพี่ นู้นๆดูซะว่าใครมา"นัมจูมันพยักหน้าไปทางประตูทางเข้า

"นั้นมันก็พี่โชรง โบมี แล้วก็........"ฉันหันไปทางที่นัมจูมันบอกก็เห็นกลุ่มคนที่คุ้นเคยกันดี พี่โชรง โบมี พี่ดงอุนและก็ นาอึน นั้นเอง  ว้าวววว ไม่เจอกันแค่ 3 ปี เธอดูสวยขึ้นมากๆๆๆๆเลยละ

"อันยองงง พี่ดงอุน นาอึนอา^^"ฉันเอ่ยทักทั้งสองที่มาถึง

"อันยองคะพี่อึนจี"นี่ฉันคิดไปเองรึป่าวที่รู้สึกว่ารอยยิ้มนาอึนมันแปลกๆนะ

"นี่ไม่คิดจะทักพวกฉันเลยรึไง"ก่อนที่ฉันจะสงสัยไปมากกว่านั้น ก็มีเสียงโบมีดังขึ้นมาซะก่อน

"ก็เจอกันแล้วจะทักอีกทำไมละ แบร่ " ฉันแลบลิ้นไปให้มัน

"หึ้ย...ไอ้นี่ เดี๋ยวปั๊ดตบคว่ำ"โบมีตรงเข้ามาหาฉัน แต่ก็...

"อะพอๆคะ แยกๆพวกพี่เข้าไปในงานเถอะคะ"นัมจูมันพูดห้ามศึกก่อน

"โอเคไปๆ"

ตลอดระยะเวลางานฉันสังเกตุนาอึนตลอด ดูเธอพยายามจะหลบหน้าฉัน ไม่ค่อยสบตา พอถามคำก็ตอบคำ
เธอเป็นอะไรรึป่าวนร้า หรือจะไม่สบาย

"นาอึน เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านนะ"ฉันเอ่ยบอกกับนาอึนทันทีหลังงานเลี้ยงจบ

"เออ......"ดูนาอึนอ้ำๆอึ้งๆนะ

"ไปเถอะนาอึน ส่วนพี่ดงอุนเดี๋ยวให้ไปส่งพวกเราแล้วกัน พอดีไม่ได้เอารถมา"โบมีมันพูด

"งั้นก็ได้คะ"



ในรถ ระหว่างทางไปบ้านนาอึน

"เป็นอะไรรึป่าวนาอึน ดูเธอไม่ค่อยโอเคนะ ไม่สบายหรอ"

"คะ ฉันรู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย"

"ไหนดูสิ....ตัวอุ่นๆแหะ"ฉันเอื้อมมือไปอังหน้าผากนาอึน

"................"

"อะ ถึงแล้วจร้าาาา"ฉันพูดหลังจากที่จอดรถหน้าบ้านนาอึนเรียบร้อยแล้ว

"งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"

"เดี๋ยวสินาอึน"ฉันจับข้อมือเธอเอาไว้ ก่อนจะดึงเธอเข้ามากอด

"พี่คิดถึงเธอมากเลยนะนาอึน เธอไม่คิดถึงพี่หรอ??"

"................"

"ไหนดูสิ โอ้โห!!เด็กน้อยขอพี่โตเป็นสาวขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย"ฉันจับใบหน้านาอึนหัยซ้ายขวาเบา ใบหน้าที่ฉันชอบ
จมูกโด่งนี้ ดวงตาที่มีเสน่ห์ แล้วก็ปากเล็กนั้น...ฉันค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้นาอึน ก่อนจะ

ปึก เพี้ย!!

"..............."ฉันยกมือขึ้นทาบกับหน้าที่หันไปตามทิศทางของแรง รู้สึกชาแหะ ที่หัวใจนะ ไม่ใช่ หน้า

"พะ...พี่คะ ฉันขอ..."

"ช่างเถอะ...ไม่ต้องขอโทดหรอก เธอคงตกใจนะ พี่ต่างหากที่ต้องขอโทดที่ทำให้เธอตกใจ"

"พี่คะ...."นาอึนยื่นมือเข้ามมาจับมือฉันที่ยังทาบกับแก้มไว้อยู่

"พี่ไม่เป็นไรหรอก เธอเข้าบ้านเถอะ แล้วก็อย่าลืมกินยาละ"

"คะ ฉันขอโทดนะคะพี่"นาอึนพูดก่อนจะลงจากรถไป



12.02.2013

นี่ก็ผ่านมา3 วันแล้วหลังจากวันนั้นฉันก็ไม่ได้ไปเจอนาอึนอีก ไม่รู้เพราะอะไรมันรู้สึกเจ็บที่ใจมากๆเลย

"พี่อึนจี คุณพ่อเรียกนะ"นัมจูมันเดินเข้ามาสะกิดฉัน

"อืมๆ"ฉันตอบมัน ก่อนที่จะเดินออกไป

"เดี๋ยวพี่ พี่มีเป็นอะไรรึป่าว ตั้งแต่ที่กลับจากไปส่งพี่นาอึนพี่ดูไม่ค่อยโอเคนะ"

"ป่าว แค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อนนะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่าาาา"ฉันยกมือขึ้นลูบผมนัมจูเพื่อจะให้มันรู้สึกคลายกังวล

"แน่นะ ถ้ามีอะไรก็เล่าให้พวกฉันฟังได้นะพี่ หลายหัวดีกว่าหัวเดียวนะพี่ ฉันเป็นห่วงพี่นะ"

"ขอบคุณมาก แต่พี่คิดว่าพี่จัดการคนเดียวไหว พี่ไปหาพ่อก่อนนะ"




"พ่อมีอะไรหรอคะ ถึงเรียกจีมา"ฉันถามทันทีที่เข้ามาในห้องทำงานของพ่อ

"พอดีพ่อจะถามเรื่องงานกับเรานะ พ่อคิดว่าจะให้ลูกไปดูแลงานที่ปารีสนะ ลูกคิว่ายัง แต่ถ้าลูกไม่ไปพ่อก็ไม่ได้บังคับนะ เดี๋ยวพ่อให้ซูยอนไปดูแทนก็ได้ แล้วเราดูอยู่ที่เกาหลีเอามั้ย"

"ไว้หนูค่อยให้คำตอบได้มั้ยคะ"

"ไวหน่อยก็ดีนะลูก เพราะหนูต้องเดินทางทันที"

"คะ ให้เวลาหนูพิสูจน์อะไรสักหน่อยก่อน"





13.02.2013

ตอนนี้ฉันอยู่ที่สวนสนุก เพราะฉันได้โทรไปนัดกับนาอึนไว้ที่หน้าชิงช้าสวรรค์ ที่ฉันนัดนาอึนออกมาเพราะฉํนต้องการรู้อะไรบ้างอย่าง

"อันยองคะ พี่อึนจี รอนานมั้ยคะ"

"ไม่หรอก ปะเราไปขึ้นชิงช้ากันเถอะ"ฉันจับมือนาอึนจูงเข้าไปที่ชิงช้าทันที

"พะ พี่มีอะไรรึป่าวคะ"นาอึนถามฉันหลังจากที่เรานั่งชิงช้ามาได้สักพัก และฉันก็นั่งจ้องนาอึนมาตลอด

"ก็ป่าว พี่ก็แค่อยากนั่งชิงช้ากับเธอนะ ทำไมหรอพี่รบกวนเวลาเธอหรอ"

"ป่าวคะฉันแค่สงสัย"

"แหวนสวยดีนะ ถ้าทางจะแพงน่าดู"ฉันพูดพลางมองไปที่แหวนที่นิ้วนางข้างขวา ที่ๆเคยมีแหวนของฉันอยู่

"อ๊ะ..."นาอึนรีบซ้อนมือทันที แต่ก็คงไม่ทันแล้วละนะ

"แล้วแหวนที่พี่เคยให้เธอยังอยู่รึป่าว"

"อยู่นี่คะ"นาอึนดึงสร้อยที่คอออกมาทำให้เห็นแหวนที่ห้อยติดไว้กับสร้อย

"โอเค แค่นี้ก็รู้แล้วละ"

"คะ???"

"ไม่มีอะไรหรอก ป่ะเรากลับกันเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"ไม่เป็นไรคะ เดี๋ยวฉันกลับเองดีกว่า"นาอึนก้มหน้าไม่ยอมสบตาฉัน ซึ่งนั้นก็ทำให้ฉันรู้ว่าเธอกำลังโกหก

"งั้นหรอ นาอึน..."ฉันเรียกเธอเพื่อให้เธอเงยหน้าขึ้น ก่อนจะจูบเธอโดยที่ไม่ให้เธอตั้งตัว

"พี่ทำอะไรนะ!!!!"นาอึนตวาดใส่ฉันหลังจากที่ฉันผละจูบออกมาแล้ว

"ก็แค่จูบ.......ครั้งสุดท้าย"

"..............."

"งั้นพี่ไปละ เธอก็กลับบ้านดีๆนะ"ฉันพูดแล้วเดินหันหลังกลับไป แล้วถ้าฉันไม่ได้ตาฝาดไปฉันคิดว่าฉันเห็นว่านาอึนร้องไห้ละ  อ๊ะ!!!ลืมบอกเลยแห๊ะ ฉันหยิบโทรศัพย์ขึ้นมาก่อนจะพิมพ์ข้อความและกดส่งไป


 

"พรุ่งนี้พวกเรานัดเจอกันที่ร้านกาแฟXX 9 โมง บอกพี่ดงอุนด้วยนะ นาอึนอาาา^^"

 

"พี่แน่ใจแล้วใช่มั้ยที่จะทำแบบนี้นะ"เสียงหนึ่งดังขึ้นทันทีที่ฉันขึ้นรถ

"อืม"

"ก็ดี ฉันขี้เกียจตามสืบให้พี่ละ ไปจบเรื่องเร็วๆก็ดี ที่จริงพี่น่าจะทำตั้งนานแล้วนะ"

"สืบมาเกือบ 2 ปี พึ่งมาบ่นเนี่ยนะแก ไม่ต้องมาบ่นฉันช่วยแกตั้งเยอะ ทั้งขอพ่อให้เปิดร้านรถบิ๊กไบค์ให้แก เสนอตัวเองว่าจะทำตามใจพ่อทุกอย่างเพื่อให้แกทำตามฝัน ถ้าไม่ใช่เพราะพี่แกคนนี้ป่านนี้แกได้นั่งทำงานในบริษัทนู้นละนะ สำนึกบุญคุณไว้ด้วยละ ไอ้ตัลน้องรัก"

"เออๆ แค่นี้ก็ต้องทวงบุญคุณ ป่ะๆกลับบ้าน"





14.02.2013

ณ ร้านกาแฟxx 9.30 น.

กริ๊งๆๆ เสียงเปิดประตูร้านพร้อมกับร่างคน 2 คนที่คุ้นเคย

"หวัดดี นั่งก่อนสิ"ฉันเอ่ยทักทั้ง2 คน

"สวัสดีอึนจี แล้วนี่คนอื่นๆยังไม่มาอีกหรอ"พี่ดงอุนเอ่ยทักฉัน ทันทีที่นั่งลง พร้อมกับนาอึนที่นั่งลงข้างๆเค้า

"คนอื่นๆไม่มาหรอก"

"หมายความว่าไงคะ"นาอึนถามออกมา

"ก็หมายความว่ามีแค่พวกเรา 3 คนเท่านั้นที่มาไง"

"แล้วไหนเธอบอกนาอึนว่าพวกเรานัดมาเจอกันไง"

"ก็ถ้าฉันไม่บอกไปแบบนั้น พี่ก็คงจะไม่มาหาฉันพร้อมกับนาอึนนะสิ ใช่มั้ย???"ฉันส่งสายตามองจับผิดไปที่พี่ดงอุน

"...................."

"งะ....งั้นเธอมีอะไรละถึงได้อยากเจอพวกเราพร้อมกัน"พี่ดงอุนพูดโดยไม่ยอมสบตาฉัน

"ฉันพูดตามตรงเลยละกัน พี่กับนาอึนคบกันใช่มั้ย"และนั้นก็ทำให้คน 2 คนตรงหน้าฉันต้องตกใจ

"ธะ..เธอเอาอะไรมาพูดอึนจี5555 เธอระแวงไปเองมั้ง"

"ฉันไม่ได้โง่นะพี่"ฉันจ้องเข้าไปในตาพี่ดงอุนกับนาอึน เพื่อบอกให้รู้ว่าฉันจริงจัง

"ถึงฉันจะไม่ได้เจอพี่กับนาอึนอยู่ด้วยกันแบบจริงๆจังๆ แต่ฉันก็สังเกตุได้จากหลายอย่าง"

"ฉันรู้สึก...รู้สึกว่าเวลาที่ฉันอยู่กับนาอึน นาอึนจะรู้สึกอึดอัด ไม่ค่อยพูดกับฉัน"

"ไม่ใช่นะคะพี่ ฉันไม่ได้รู้สึกแบบนั้นนะคะ"นาอึนสบตาฉัน

"สายตาเธอมันบอกพี่แบบนั้นนาอึน"นาอึนก้มหน้าลงตามเดิม

"โอเคๆฉันยอมรับก็ได้ว่าฉันรักนาอึน และเราก็คะ..คบกัน ฉันขอโทดนะ อึนจี"

"นาอึนอา พี่ขอแหวนพี่หน่อยสิ"ถึงจะงงแต่นาอึนก็ยอมถอดสร้อยคอที่มีแหวนออกมาส่งให้ฉัน

"พี่จะเอาไปทำไมคะ"

"พี่ขอโทดนะนาอึน ที่ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเธอไม่ได้"ฉันส่งยิ้มบางๆไปให้เธอ

"แหวนวงนี้พี่ขอคืนแล้วกันนะ ขอบคุณที่ดูแลมันเป็นอย่างดี"หลังจากที่ฉันพูดจบฉันก็เห็นน้ำตาของนาอึนไหลออกมาทันที

"แล้วก็พี่ดงอุน พี่ไม่ต้องขอโทดฉันหรอกฉันเข้าใจว่าเรื่องความรักมันห้ามกันไม่ได้"ฉันส่งยิ้มไปให้รุ่นพี่สุดหล่อ

"พี่ขอโทดๆพี่ขอโทดเธอจริง"

"พี่ไม่ต้องขอโทดฉันหรอก เพียงแต่พี่ต้องสัญญาอะไรกับฉันอย่างหนึ่ง พี่จะทำให้ฉันได้มั้ย"

"อะไรละถ้าพี่ทำได้พี่จะทำให้"

"พี่ทำได้แน่นอนฉันเชื่ออย่างนั้น.......พี่สัญญากับฉันได้มั้ยว่าจะไม่ทำให้นาอึนต้องเจ็บ จะไม่ทำให้เธอต้องร้องไห้ และจะรักเธอ ดูแลเธอ ซื่อสัตย์กับเธอตลอดไป"ฉันสบตานาอึนที่มองฉันอยู่ก่อนแล้ว

"ฉันขอแค่นี้พี่จะทำให้ฉันได้มั้ย"ฉันหันไปมองหน้าพี่ดงอุน

"นะ...นี่เธอ ไม่โกรธพี่หรอ เธอไม่คิดที่จะทวงนาอึนกลับไปหาเธอหรอ พี่แย่งนาอึนมาจากเธอนะ"พี่ดงอุนมองฉัน

"ถามว่าฉันคิดมั้ย....ใช่ ฉันเคยคิด แต่ตอนนี้ไม่แล้วละ เพราะตอนนี้หัวใจของหน้าอึนไม่ได้อยู่ที่ฉันแล้วนี่ แต่มันอยู่ที่พี่ ถึงฉันจะทวงนาอึนคืนมา ฉันก็คงจะได้แต่ร่างกายเธอมา แต่ก็ไม่ได้หัวใจเธอคืนมาอยู่ดีนี่"

"เอาละพี่ยังไม่ได้สัญญากับฉันเลยว่าพี่จะทำให้ฉันได้มั้ย"

"ได้สิ ถึงเธอไม่บอกฉันก็ต้องทำอยู่แล้วละ"ฉันหยิบโทรศัพย์ขึ้นมากดส่งข้อความหาใครบ้างคน

กริ๊งๆๆเสียงเปิดประตูร้านดังขึ้น พร้อมกับคนหัวแดงที่อุ้มช่อดอกไม้เข้ามา

"มาแล้วๆดอกไม้สวยๆมาแล้วคร้าาาาา"คริสตัลส่งช่อดอกไม้มาให้ฉัน

"ขอบคุณมากไอ้ตัล"

"อะ...คุณคือ คุณซูจอง เจ้าของศูนย์บิ๊กไบท์นี่ ใช่มั้ยนาอึน"พี่ดงอุนพูดขึ้นมา

"ใช่จริงๆด้วยคะ"

"อ่าว อันยองคะ คุณดงอุน คุณนาอึน ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะคะ"ไอ้ตัลมันโค้งหัวให้กับ2คนนั้น

"เธอรู้จักคุณซูจองด้วยหรออึนจี"

"อืม นี่ จอง คริสตัล หรือที่พวกพี่รู้จักในนาม จอง ซูจอง เธอเป็นน้องสาวฉันเอง"

"งั้นเรื่องนี่พี่ก็รู้มานานแล้วสิคะ ว่าเรา2คนคบกับ"นาอึนถามพร้อมกับทำหน้าตกใจ

"จะว่างั้นก็ได้ ถ้าไม่งั้นพี่คงทำใจได้ไม่เร็วขนาดนี้หรอก"

"อะนี่นาอึน สุขสันต์วันวาเลนไทน์ แล้วก็สุขสันต์ครบรอบ 7 ปีของเรานะ"ฉันส่งดอกไม้ให้กับนาอึน

"ไม่เอาสิไม่ร้องไห้นะ พี่นี่แย่จริงๆทำให้เธอร้องให้ในวันครบรอบได้ไงเนาะ"ฉัเกลี่ยน้ำตาให้กับนาอึนพร้อมกับส่งรอยยิ้นไปให้

"55555 เลข7นี่มันเลขอาถรรพ์จิงๆด้วยแหะ จากที่ไม่เชื่อเนี่ยเชื่อเลย ไม่เอาสิไม่ร้องแล้วนะ อึ๊บ..."ฉันทำเสียงให้นาอึนหยุดร้อง

"โอเค ไหนขอดูหน่อยสิคนเก่งของพี่"ฉันจับหน้าของหน้าอึนเงยขึ้น

"ดูสิตาบวมหมดแล้วเนี่ย ไหนลองยิ้มให้พี่ชื่นใจหน่อยสิ หึ"ฉันพูดแล้วส่งยิ้มไปให้เธอ นั้นมันทำให้เธอต้องยิ้มตามฉัน

"น่ารักมากเด็กน้อย"ฉันดึงนาอึนเข้ามากอด

"ไปกันได้แล้วนะพี่ เดี๋ยวไม่ทัน"ไอ้ตัลมันพูดขึ้น

"อืมๆ พี่สัญญากับฉันแล้วนะ พี่ดงอุน ถ้าพี่ทำให้นาอึนเสียใจฉันไม่ปล่อยพี่ไว้แน่ๆ"ฉันหันไปยกกำปั้นใส่พี่ดงอุน

"รู้แล้วน่า ถ้าฉันทำให้นาอึนเสียใจ ฉันยอมให้อัดเลยอะ"พี่ดงอุนพูดแล้วยิ้มให้ฉัน

"งั้นก็ดีฉันจะได้หายห่วง"

"พี่คะ ทำไมพี่พูดเหมือนเราจะไม่ได้เจอกันอีกยังงั้นละ เรานัดเจอกันก็ได้นิ"

"อืมๆพี่คงไม่ได้เจอพวกเราอีกนานเลยละ พี่ต้องไปดูแลงานที่ปารีสแทนพ่อพี่นะ พี่ไปนะเดี๋ยวตกเครื่อง"

ปึก

"ดูแลตัวเองด้วยนะคะพี่ ติดต่อมาบ่อยๆด้วย แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง"นาอึนเข้ามากอดฉัน

"อืม เธอก็เหมือนกันดูแลตัวเองดีๆนะ"

"ไปได้ยังพี่อีก 30 นาทีเครื่องจะออกแล้วนะ"ไอ้ตัลมันเร่ง

"เออๆไปแล้วๆ ฉันไปนะพี่ดงอุน พี่ไปแล้วนะคุณน้องสาวคนสวย^^"ฉันพูดแล้วโบกมือให้ทั้ง2 ก่อนจะเดินไปขึ้นบิ้กไบท์ของไอ้ตัลมัน





ระหว่างทางไปสนามบิน

"ฉันละไม่เข้าใจพี่เลยจริงๆว่าความรักสำหรับพี่มันคืออะไร ถ้าเป็นฉันนะฉันคงบินกลับมาทวงคืนตั้งแต่รู้แล้วละ แล้วนี่ดูก็รู้ว่าพี่นาอึนเค้าก็ยังต้องแคร์พี่บ้างแหละ ถ้าทวงคืนมาฉันว่าสักพักเค้าก็กลับมารักพี่เหมือนเดิมนั้นแหละ"ไอ้ตัลมันถามทั้งที่ยังขับเจ้า2ล้อคันโตอยู่

"ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก เพราะความรักในความหมายของฉันก็คือ การที่เราได้เห็นคนที่เรารักมีความสุข การที่ได้เห็นเค้ายิ้ม เค้าหัวเราะ แล้วก็ไม่ต้องเห็นเค้าร้องไห้ หรือเศร้าใจ นั้นแหละคือความรักของฉัน ก็เปรียบเหมือนพระรองกับนางเอกในละครไง ที่ไม่ว่ายังไงถึงพระรองจะรักนางเอกมากแค่ไหนสุดท้ายก็ไม่ได้คู่กันอยู่ดี"ฉันตอบออกไป

"แค่เพราะอยากเห็นนางเอกมีความสุขกับพระเอกอย่างงั้นหรอ พระรองถึงกับต้องเสียสละขนาดนั้นเลย เป็นคนดีไปป่ะ น้ำเน่าชะมัด"ไอ้ตัลมันบ่น

"จะว่ามันน้ำเน่าก็ได้นะ แต่สำหรับคนอื่นจะเป็นยังไงฉันไม่รู้ แต่สำหรับกรณีของฉันความรักของฉันก็เหมือนกับพระรองนั้นแหละ เพื่อต้องการที่จะเห็นคนที่เรารักมีความสุข เราก็พร้อมที่จะเสียสละ"








กลับมาปัจจุบัน

L.O.V.E Luv~~~ เสียงริงโทนโทรศัพย์ปลุกฉันให้ตื่นจากการรำลึกความหลัง

"ว่าไงพี่โชรง"ฉันรับสายจากทางไกลที่โทรมา

[หวัดดีปีใหม่อึนจี]ปลายสายตอบมาแบบอารมณ์ดี

"อืม หวัดดีปีใหม่"

[พี่จะโทรมาถามว่าสรุปวันที่ 6ที่จะถึงเนี่ยจะมามั้ย]

"อืม ไปสิฉันต้องไปอยู่แล้วละ"

[เธอโอเคนะ]

"โอเคสิ ทำไมฉันจะต้องไม่โอเคด้วยละ"

[งั้นก็ดี ยังไงก็เอายัยแสบกลับมาด้วยนะ ฉันคิดถึงมัน]ยัยแสบพี่โชรงพูดถึงก็คือลูกพี่ลูกน้องของพี่โชรงเค้านั้นแหละ ก็หลังจากที่ฉันมาอยู่ที่นี่สักพักพี่เค้าก็บอกว่าลุงกับป้าเค้าอยากส่งลูกมาเรียนที่นี้ เลยอยากฝากให้ฉันเป็นผู้ปกครองให้

"โอเคๆเดี๋ยวจะไปทำเรื่องกับโรงเรียนเด็กนั้นให้ แล้วจะพาไป"

[งั้นไว้เจอกันนะ ฝากบอกยัยแสบฮายองด้วยว่าฉันคิดถึง]

"ค่าาาาาาา"ฉันวางสายจากพี่โชรง

"ฉันต้องไปแน่อยู่แล้วละนะ น้องสาวฉันนี่น่า"ฉันมองซองจดหมายในมืออีกที


 

ขอเชิญร่วมงานวิวาห์

ซน ดงอุน & ซน นาอึน

06.01.2015
 

 

90%

********เป็นยังไงกันบ้างค่าา ยังมีคนรออ่านเรื่องนี้อยู่มั้ยเอ่ย  ใกล้จะจบแล้วนร้าาาา เม้นให้ไรท์หน่อยจิ อยากรู้ว่าเป็นบ้าง^^ จะรอเม้นนะคร้า