คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 2
2
“พี่เรียกผมแบบนี้ มันเสียมารยาทนะครับ”
“เรื่องของฉัน”
“ไม่น่ารักเลยนะครับ”
“มันไปหนักหัวนายหรือไงละ”
“รีบไปที่รถได้แล้วเสียเวลาผมมาเยอะแล้ว”
ผมมองแผ่นหลังมันที่เดินนำไปก่อนอย่างอารมณ์เสียและเซ็งตัวเองที่ไม่เอ๊ะใจว่าเป็นมันตั้งแต่เดินเข้ามาทัก ตอนนี้ผมก็ได้แต่เดินตามหลังไอ้คนที่แบกกระเป๋าเสื้อผ้าผมไป ก็ยังดีที่มันไม่ปล่อยทิ้ง
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินตามมันไป ยังน้อยมีที่ซุกหัวนอนก่อนก็ยังดี
ทันทีที่ขึ้นรถบทสนทนาที่ควรจะมีมันหายไปหมดเหลือแค่เพียงความเงียบของผมและมัน ผมนั่งมองออกนอกหน้าต่างดูถนนในที่ตอนนี้รถค่อนข้างโล่ง
“น่าเบื่อชะมัดเลย” ผมพึมพ่ำกับตัวเองเบาๆ
“เปิดเพลงฟังไหมครับ”
“ไม่ละ”
“ก็ตามใจ”
เมื่อกับสู่ความเงียบเหมือนแบตเตอร์รี่หมดโดยอัตโนมัติ ดวงตากลมโตเริ่มหรี่ลงจนปิดสนิทไปในที่สุด ใบหน้าเรียวซบลงกับที่นั่งด้วยท่าที่คนปกติไม่น่าจะนอนได้ในสายตาของคนอีกคน นอนชันเข่า
“เออดี เหน็บแดกชัวร์” เด็กหนุ่มพึ่มพ่ำเบาๆตามภาษาคนปากหมา ถึงเมื่อกี่จะแอ็บสุภาพตามไหนก็ตามแต่อีกคนก็ดูจะใช่เล่นแสดงว่าที่ผ่านมาตลอดหลายสิบปีมันเรียกเขาไอ้เด็กเฮงซวยมาตลอดเลยใช่ไหมวะ
แต่ก็ไม่ค่อยจะแปลกใจหรอกตอนเด็กๆในส่วนลึกๆของสมองเหมือนจะบอกเขาจะทำกับมันมาก็เยอะ อย่าแปลกใจที่ผมใช่คำแถมบุคคลว่ามัน(ลับหลังก็เหอะ) ก็ผมดูเหมือนมีคนมารยาทเหรอครับ? แน่นอนว่าผมไม่มีแต่ไม่ต้องห่วงผมตีสองหน้าเก่ง มันเป็นสุดยอดความภูมิใจอันดับแรกของผมเลยเหอะ ส่วนอันดับหนึ่งแน่ๆมันโชว์อยู่บนหน้าผมแล้วคือความหล่อคาวาอี้(?)
“โอ๊ย!!”
“เป็นอะไรครับ” ผมสะดุ้งทันทีเมื่อเสียงอีกคนดังขึ้นมาให้ผมเดานะ มันเหน็บแดก
“เหน็บกิน” นั้นไงกูว่าแล้วทำไมแทงหวยไม่ได้อย่างนี้ ล้อเล่นครับ หวยไม่เคยแทงหรอกส่วนมากผมชอบแทงอย่างอื่น ฮิๆ
“ให้ผมนวดให้ไหม” หล่อปะล่ะ
“เสือก” จบ คำเดียวจบจริงๆเดี๋ยวพี่แบมคนนี้ทบดอกไว้ก่อน ดอกพี่แบมคนนี้แพงนะครับเดี๋ยวเจอหลายๆดอก
“ขอโทษละกันครับ”
“รู้ตัวก็ดี”
กูประชดปะครับ
“ถึงหรือยัง”
“อีกสักพักครับ”
“นานจังขับเร็วๆสิ”
“ขับเองไหมครับ”
“ได้สิ แหกสักโค้งสองโค้งคงไม่เป็นไรเนอะ”
เดี๋ยวแม่งรู้กัน จะทำให้รู้พี่แบมเหนือบัลลังค์เป็นยังไง!
________________ ห้าสิบเปอร์เซ็นต์ _____________________
“ถึงแล้วครับ ห้องพี่อยู่ชั้นสองทางซ้ายมือ ส่วนกระเป๋าเสื้อผ้าอยู่หลังรถพี่เดินไปยกเองนะ ผมมีธุระต่อ”
ผมเดินไปยกกระเป๋าตัวเองอย่าเซ็งๆ แล้วตอนมากระแดะยกให้ที่อย่างนี้ให้กูยกเอง ทำดีไม่สุดนี้มึง ไม่ได้เรื่องช่างเหอะ ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะด่ามัน(ในใจ)อีกละคิดได้อย่างเดียวรีบขึ้นห้องก่อนจะได้พักผ่อน ผมเดินขึ้นบันไดไปยังห้องทางซ้ายมืออย่างรวดเร็ว พอเปิดประตูห้องถึงกับช็อค
“เหี้ย!!!” นี้เป็นคำเดียวที่ผมจะพูดได้ตอนนี้ ไอ้ ไอ้เด็กเปรต ห้องหรือถสมรภูมิรบห้าร้อยปี ทั้งขวดเหล้าขวดเบียร์ ซองบุรงบุรี่มาเต็ม เศษสากห่อขนมที่แกะกินหมดแล้วว่างกระจายเต็มห้องเป็นของตาหน้า บนเตียงที่ซากกางเกงในและที่สำคัญ ถะ..ถุงยาง
“มึงจงใจไปธุระเพื่อการนี้สินะ” ผมได้แต่กัดฟันกรอดๆด้วยความแค้นก่อนจะถอนหายใจและลงมือเก็บซากทั้งหมด กลับมาเมื่อไรกูจะด่ามึงจนไข่หดเลยไอ้เหี้ย อย่างแรกต้องเก็บกางเกงในและถุงยางก่อนมันแสลงตามาก ไปหาถุงมือก่อนละกันรังเกรียจ แหยะ ผมเดินลงมาจากบนห้องเพื่อหาถุงมือและอุปกรณ์ทำความสะอาด
“ถุงมือ ถุงดำ ไม้กวาด ที่โกย ไม้ถูพื้น ถังน้ำ โอเครครบเริ่มลงมือได้!”
“เสร็จสักที โอ๊ยเหนื่อยชะมัด” ผมใช้เวลาเก็บซากไปทั้งหมดสองชั่วโมงกว่า จนห้องมาสะอาดใสปิ้งซึ่งเหมาะกับหน้าผมแล้ว แต่ขาดผ้าปูที่นอนปลอกหมอนนี้สิทำยังไงดีหว่า จะรอมันกลับมาก็กลัวจะเสียเวลาที่จะด่า จะไปเองก็ไม่ได้
“รอมันก็ได้วะ เจ้าบ้านห่าไรให้แขกทำความสะอาดห้องเองไอ้เวร แดกเหล้าสูบบุรี่มึงบรรลุนิติภาวะหรือยังเหี้ยเอ้ย จากที่เกลียดอยู่แล้วเกลียดกว่าเดิมอีก” มาเจอมันนี้ปากผมหมาขึ้นหมาขึ้นมาทันที
“ โอ๊ยเกลียดมึงไอ้เด็กเหี้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“หึๆ”
“ไอ้แบมมึงขำเหี้ยไรเนี่ย หน้าโคตรจิต” ร่างสูงจ้องแก้วเหล้าในมือตัวเองและเขากำลังคิดว่าคนที่บ้านในตอนนี้มันต้องด่าเขาและสาปแช่งอยู่แน่ๆ
“อยากรู้พรุ่งนี้มึงมาบ้านกูดิ ไอ้ยูค”
ความสนุกมันพึ่งจะเริ่มเองครับ เขาบอกแล้วว่าต้องเห็นดีกัน
มันสั้นมาก ขออภัยในความขี้เกรียจตัวเป็นขนของไรท์
ติชมกันได้นะค่ะ จะรับฟังทุกอย่างอย่าด่าพอ55555555555+
ความคิดเห็น