มุกมังกร

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ (ต่อ-จบ)

บทนำ (ต่อ-จบ)

มุกตาภา ยื่นนิ่งอยู่บริเวณรั้วอัลลอยสีทองขนาดใหญ่ที่รอบล้อมตัวบ้านหลังใหญ่เอาไว้ก่อนตัดสินใจเปิดประตูช่องเล็กเพื่อนำตัวเองเข้าไปด้านใน

“หายไปนานนะเรา คราวนี้จะมาก่อเรื่องอะไรอีกล่ะ”

หากเป็นแต่ก่อนนี้ หล่อนคงไม่ยืนฟังสองการ์ดที่ยืนอยู่ด้านหน้าเช่นนี้ ป่านนี้ตัวเล็กคงวิ่งลิ่วๆ เข้าไปด้านในเพื่อไปหาพ่อที่มักอยู่ที่นี่เหมือนบ้านหลังที่สองแล้ว

“ไม่ได้มาก่อเรื่อง จะมาขออยู่ด้วย” มุกตาภาจ้องเขม็งที่สองการ์ดตัวใหญ่ แววตาและน้ำเสียงจริงจัง

“จะมาอยู่ด้วย!” สองการ์ดตัวใหญ่อุทาน ถ้วนคำเด็กน้อยแทบจะพร้อมกัน มุกตาภาพยักหน้ารับดังที่ตั้งใจ

“มันไม่ใช่ที่ของเด็ก”

“น้าไม่สิทธิ์มาบอกว่าที่นี่ใช่ที่ของเด็กหรือไม่ใช่ คนที่จะตัดสินใจได้คือเสี่ยดำรง น้าพาหนูไปหาเสี่ยดำรงก่อน ถ้าเสี่ยดำรงไม่ให้อยู่ด้วยก็จะไม่มาที่นี่อีก”

“เอาไงดีวะ ไล่ไปหรือจะพาเด็กนี่ไปหาเสี่ยก่อนดี” สองการ์ดหันหน้าปรึกษากัน และก็เป็นเหมือนทุกๆ ครั้งคือ มุกตาภาไม่คิดที่จะรอคำตอบได้จังหวะก็รีบวิ่งดิ่งเข้าไปด้านใน และก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะผ่านการ์ดที่ยื่นแต่ละด้านเข้าไปได้ง่ายๆ ซึ่งนั่นก็สร้างความโกลาหนของบรรดาผู้ยืนคุมบริเวณนั้นอยู่ไม่น้อยเช่นกัน

“เอะอ่ะอะไรกันอีกวะ”

“ก็เด็กนี่น่ะสิ อยู่ๆ ก็วิ่งพรวดพลาดเข้ามา ไล่ยังไงก็ไม่ยอมไป บอกอย่างเดียวว่าจะพบเสี่ย” การ์ดที่วิ่งตามมารายงานกระหืดกระหอบ

“อ่อ หายไปซะนาน พ่อก็ตายไปแล้วคราวนี้จะมาตามใครอีกล่ะ” เสี่ยดำรงหรี่ตามองเด็กหญิงตรงหน้า ที่เวลานี้จ้องตาเขาเขม็งอย่างไม่เกรงกลัว

“จะมาขออยู่ด้วย” คำตอบสั้นๆ ได้ใจความ ไม่อ้อมค้อม ตรงไปตรงมา และน้ำเสียงหนักแน่น นั้นทำให้เสี่ยดำรงถึงกับหรี่ตามองอย่างพิจารณาต้นเสียงนั้นอีกครั้ง

“อยู่กับฉันแล้วจะทำอะไรให้ฉันได้” ในคำถามถามนั้นเจือปนด้วยเสียหัวเราะเยาะเล็กน้อย

“อะไรก็ได้ ฉันทำได้หมด เสิร์ฟน้ำ ทำความสะอาด ล้างจาน ยืนเฝ้าหน้าประตูก็ได้ ขอแค่ให้ได้มีที่อยู่ ที่กินก็พอ”

“เสี่ยผมว่าเลี้ยงเอาไว้ไม่เสียหลายนะครับ รูปร่างหน้าตาก็ดี ที่สำคัญดูแววตามันสิ มุ่งมั่น เด็ดเดี่ยว ที่สำคัญผมว่าเด็กคนนี้ฉลาดมากๆ เลยทีเดียว เลี้ยงไว้ไม่นานก็น่าจะทำเงินให้เราได้อยู่นะครับ” เสี่ยงดำรงมองรูปร่างหน้าตาเด็กตามที่การ์ดคนสนิทบอก เอามือลูบปลายคางพรางคิดตามก่อนพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการตอบรับแทนคำตอบ

บ้านหลังใหม่ที่มุกตาภาเลือกที่จะมาอยู่ด้วยนั้น คือบ่อนผิดกฎหมายที่ลอบสร้างขึ้นในจังหวัดสมุทรปราการ หล่อนรู้ดีว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่จะอยู่ไปตลอดชีวิต หล่อนใช้เวลาอยู่บ้านหลังนี้อยู่สักพักก็กลายเป็น ‘ผีข้างบ่อน’ ตามที่ปากคนแถวนนั้นใช้เรียกขานกันไปแล้ว การที่ได้คลุกคลีอยู่กับบรรดานักพนันทั้งเซียน และมือสมัครเล่น ทำให้มองเห็นลู่ทางการหาเงินเพิ่ม เมื่อสบโอกาส หล่อนจะใช้ความฉลาด เจ้าเล่ห์ที่มีอยู่ในตัว ทำให้ให้ตัวเองมีรายได้จากผู้ที่เข้ามาหวังกอบโกยเงินออกจากบ่อน ทว่าหากผู้นั้นมาเจอกับหล่อนแล้วล่ะก็ คำว่าต้องการ ‘กอบโกย’ คงไม่ใช่เรื่องยากที่จะทำ

‘หนอนบ่อนไส้’ อีกหนึ่งคำที่จะใช้เรียกเด็กคนนี้คงไม่ผิด เพราะหล่อนสามารถทำให้นักพนันทั้งหลายกอบโกยเงินออกจากบ่อนออกไปได้มาหลายต่อหลายคน แน่นอนว่าเสี่ยงแต่หล่อนเลือกที่จะเสี่ยงเมื่อคิดถึงตัวเงินที่จะได้เป็นค่าตอบแทน

“เกหมดหน้าตักเลย” มุกตาภา กระซิบบอก ลูกค้าประจำของบ่อน และลูกค้าประจำของเธอที่ทำให้สามารถเอาเงินจากบ่อนออกไปได้หลายแสนในวันเดียว

“แหมๆ วันนี้ดวงดีจริงวุ้ย นี่หนูมานี่สิ ฉันว่าที่ฉันดวงดีนี่ก็เพราะหนูนะเดินผ่านมาทีไรฉันได้เงินทุกที เอาเงินไปกินขนม” พูดจบก็ยัดเงินจำนวนหนึ่งเข้าในมือเด็กน้อย

“วันนี้ได้ตามเป้าและฉันไปก่อนนะ วันหน้าจะมาใหม่”

เมื่อนักพนันหนุ่มเดินออกจากโต๊ะ เจ้ามือก็พยักหน้าให้กับใครบางคนที่อยู่กันคนละมุมกัน เพียงไม่นาน การ์ดในชุดดำก็พากันเคลื่อนตัวแบบสงบเงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพื่อไม่ให้นักพนันท่านอื่นตื่นตระหนก

“แกไปเอาตัวนังมุกมากูจะพามันไปหาเสี่ย ส่วนแกตามไปเอาเงินคืนจากไอ้หนุ่มหน้าหล่อนั่น” การ์ดผู้คุมบ่อนรีบสั่งการ ก่อนฉีกตัวเองไปยังห้องวีไอพีที่เจ้าของบ่อนร่วมวงอยู่ด้วย

“ครับนาย”

การเคลื่อนตัวของการ์ดทุกคนจะดูเงียบสงบราวกับคลื่นใต้น้ำ ดูเหมือนเป็นเรื่องปกติไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่มุกตาภาพอจะเดา และรู้ได้ว่าการเคลื่อนไหวของการ์ดแต่ละคนนั้นเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน และหล่อนก็พอจะรู้ว่าต้องเกี่ยวกับหล่อนด้วยเช่นกัน เพราะชายหนุ่มสองสามคนกำลังเดินตรงดิ่งมายังห้องพักของเธอ

“โอ๊ย! ปล่อยนะ ฉันเจ็บนะ ปล่อย บอกให้ปล่อยไง”

“ไว้ไปร้องกับเสี่ยโน่น ฉันก็ว่าอยู่ทำไมไอ้หนุ่นนั่น และคนอื่นๆ มักได้เงินเวลาแกเดินผ่าน ตอนแรกก็คิดว่าแกมันเป็นตัวนำโชค นี่ไหนได้ริอ่านทำตัวเป็นหนอนบ่อนไส้”

“หนอนบ่อนไส้อะไร ฉันไม่เข้าใจ”

“ไว้ไปถามกับเสี่ยโน่น ไป” ชายหนุ่มฉกรรจ์ ในชุดดำฉุดกระฉากร่างมุกตาภาให้เดินตามลงมาจนถึงด้านล่าง

“ปล่อยนะ ฉันไม่ได้ทำอะไร ปล่อยนะ บอกให้ปล่อยไง”

“โอ๊ย! ไอ้เด็กบ้า ไปตามจับตัวมันมาให้ได้” เมื่อดูแล้วไม่มีทางที่จะหนีพ้นได้มุกตาภาเลือกกันแขนคนตัวใหญ่เข้าเต็มแรง แล้วก็อาศัยความว่องไว และพอจะรู้ทางทั้งภายในและภายนอกเป็นอย่างดีหลบหนีเอาตัวรอด ด้วยเพราะรู้ว่าวันนี้ต้องมาถึงหล่อนจึงคอยสอดส่องดูทางเข้าออกของที่นี่ไว้ทุกเส้นทาง

มุกตาภาวิ่งหนีเอาตัวรอดอย่างไม่คิดชีวิต จนกระทั้งรอดพ้นจากประตูรั้วมาได้สักหน่อย ก็ต้องหลบอยู่ที่พุ่มไม้ใหญ่ เมื่อเห็นคนอีกกลุ่มกำลังตะรุมบอนใครบางคนอยู่ แต่แล้วความคิดที่ต้องเอาตัวรอดก็พุ่งเข้ามาทำให้หล่อนใช้โอกาสนี้วิ่งออกจากพุ่มไม้ใหญ่นั้นไป

สองเท้าวิ่งไม่ลืมหูลืมตา ไม่ดูแม้แต่เส้นทางว่ากำลังจะไป ณ ที่แห่งใด รู้แต่ว่าต้องเอาตัวเองออกจากที่แห่งนี้ให้ได้ ไม่เช่นนั้นคงไม่มีชีวิตอยู่ต่อบนโลกใบนี้แน่นอน ไม่มีทางที่หล่อนจะเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่กับเรื่องแบบนี้และด้วยน้ำมือคนกลุ่มนี้ ยิ่งคิดสองเท้ายิ่งทวีความเร็วขึ้นเรื่อยๆ อย่าไม่รู้จักเหนื่อย

“โอ๊ย! ปล่อยนะ บอกให้ปล่อยไง ฉันไม่ยอมให้พวกแกพาฉันไปให้ไอ้เสี่ยนั่นหรอก ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” เด็กน้อยดิ้นอยู่บนร่างใหญ่ ที่เวลานี้ร็อกตัวหล่อนเอาไว้ ทว่ายังไม่ถึงกับเต็มแรง

“อยู่กับฉันไม่มีใครจับตัวไปให้ใครได้หรอก” น้ำเสียงผู้ใหญ่ใจดี อบอุ่น อย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ทำให้ร่างที่ถูกร็อกนั้นหยุดดิ้น และเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง

“ไอ้เสี่ยดำรงไม่เคยเกรงกลัวใคร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ถ้าพวกมันจับตัวฉันได้ มันต้องฆ่าทิ้ง หรือไม่ก็จับส่งขายชายแดน ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ มันกำลังมาแล้ว” แล้วร่างเล็กก็ดิ้นรนให้หลุดพ้นจากการถูกพันธนาการอีกครั้ง ด้วยเชื่อว่าไม่มีใครกล้าท้าอิทธิพลของเสี่ยดำรงได้

“แต่มันต้องเกรงฉัน” ผู้ใหญ่ใจดี แต่งตัวภูมิฐาน ยืนยันคำเดิมน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนส่งยิ้มให้อย่างมั่นใจในคำพูด

“ส่งตัวนังเด็กนั่นมาซะดีๆ ถ้าไม่อยากปัญหากับเสี่ยดำรง” การ์ดผู้คุมบ่อนที่ยืนกราน

“เด็กทำอะไรผิด”

“ไม่จำเป็นต้องรู้ มันทำผิดสมควรต้องได้รับโทษ ส่งตัวมันมา”

“ผมจะเอาเด็กคนนี้ไปอยู่กับผม”

“ไม่ได้”

ชายในชุดภูมิฐาน ไม่พูดอะไรต่อ หันไปพยักหน้าให้กับคนสนิทที่ยืนอยู่ข้างๆ เหมือนกำลังสั่งการอะไรบางอย่าง ครู่หนึ่ง คนสนิทคนเดิมก็ส่งกระเป๋าสีดำสนิทส่งให้ การ์ดผู้คุมบ่อน

“หวังว่าน่าจะพอนะ และฝากไปบอกเสี่ยดำรงด้วยว่าถ้ายังอยากให้บ่อนตั้งอยู่ได้ อย่ายุ่งกับ เหม่ยจู... เด็กคนนี้อีก”

พูดจบ เจ้าของร่างภูมิฐานก็พาร่างมุกตาภาออกจากตรงนั้นโดยปราศจากการติดตามของคนในบ่อนเสี่ยดำรง เด็กน้อยไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับหล่อน และไม่รู้ว่าเขาให้อะไรกับเสี่ยดำรง และไม่เข้าใจคำพูดปิดท้ายของเขาเท่าไหร่ หากแต่ก็ยอมไปกับเขาก่อนเพื่อให้ตัวเองพ้นจากคนกลุ่มนั้น

-----------------------------------------------------------------------------