คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หมาป่าตัวที่หนึ่ง : ผู้ชายที่มาจากกล่องกระดาษ 100%
ปาร์ค ชานยอล
"รับเลี้ยงฉันเถอะนะ...ถ้าเธอยังไม่อยากตาย"
ผู้ชายที่มาจากกล่องกระดาษ
ฉันไม่ได้ร้าย…แค่ไม่แคร์ใคร
ฉันไม่ได้หยิ่ง…แค่ไม่ต้องการเสวนากับใคร
ฉันใช้ชีวิตที่มีความสุขมาโดยตลอดแต่แล้ว..
กริ๊ก!
เสียงไกปืนลั่น พร้อมกับบุคคลปริศนาที่นั่งในกล่องกระดาษหน้าประตูบ้านฉัน เขาส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้ฉันราวกับที่เขาเอาปืนจ่อหน้าฉันเป็นเพียงเรื่องตลก ดวงตาสีแดงกระพริบช้าๆ มุมปากยกยิ้มก่อนจะเอ่ยถ้อยคำไพเราะสเนาะหู
“ถ้าไม่อยากตายรับเลี้ยงฉันเดี๋ยวนี้”
คิม นารา ทายาทเจ้าของธุรกิจอันดับต้นๆของเกาหลีใต้ อาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังใหย่บนภูเขาในกรุงโซ เรือนผมสีน้ำตาลปลายสีชมพูเด่น หน้าเรียวหวานได้รูป ดวงตากลมที่สามารถสยบความเคลื่อนไหวของทุกสิ่ง หุ่นเพรียวสูง ขาเรียวงามสมองปราดเปรียว ทุกอย่างที่เธอมีเรียกว่า ‘เพอร์เฟค’ แต่เพราะเหตุนี้ เหตุที่เธอเป็นทายาทเจ้าของธุรกิจอันดับต้นๆจึงทำให้เธอถูกปองร้ายอยู่ไม่น้อยจาก บริษัทคู่แข่ง หรือแม้แต่เพื่อนร่วมห้องของเธอเอง นาราเลยตัดสินใจปิดขังตัวเองไว้ไม่พูดจากับใคร จนคนในโรงเรียนต่างขนานนามแก่เธอว่า ‘แม่มดแห่งหอคอยตะวันตก’ ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหนผู้คนก็จับจ้องมาโดยตลอด…
“ทะ ท่านนารา “
“อะไร มีอะไรกับฉันงั้นเหรอคุณหัวหน้าห้อง” ฉันพูดพลางกอดอก
“คะ คือ ชะ ช่วยกรอกแบบสอบถามทีนะคะ” สาวร่างเล็กยื่นแบบสอบถามอะไรสักอย่างมาตรงหน้าฉัน ถามจริงฉันน่ากลัวตรงไหนวะ แต่ละคนที่มาพูดกับฉันเป็นอย่างนี้ทุกคนเลย ถ้าไม่พูดจาตะกุกตะกักก็สลบ ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอวะ ชักกลัวตัวเองหน่อยๆแล้วสิ *เอามือจับแขน*
“อือ ขอบใจนะ”
“คะ ค่ะ! เฟี้ยววววววว~” พอพูดเสร็จเธอก็รีบวิ่งหนีไป = = ฉันชักจะเริ่มกลัวตัวเองจริงๆแล้วนะ
คาบเรียนยังคงน่าเบื่อเหมืนเดิม บางทีฉันควรจะลาออกไปให้รู้แล้วรู้รอดเพราะตอนเด็กๆฉันถูกแม่บังคับเรียนอย่างหนักมาตั้งแต่เล็กๆ ของมัธยมปลายน่ะฉันเรียนมาหมดแล้วล่ะ เรียนจนแทบจะอ้วกออกมาเป็นสูตรสมการแล้วนะโว้ย โอ้ย หิวข้าวอ่ะ กลับบ้านไปหาไรกินดีกว่า
ฟึ่บ! ฉันยกมือและยืนขึ้น ซึ่งมันก็ทำให้ฉัน
“ว่าไง คิม นารา” คุณครูร่างท้วมมองฉันอย่างหวดกลัว เฮ้ๆ ครูคะฉันไม่ใช่มารร้ายที่ไหนนะ! =0=
“หนูขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ” พูดไม่ทันจบ คิม นารา ก็แบกกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ ปล่อยให้คนในห้องซุบซิบนินทากันอย่างโจ่งแจ้ง และในทันใดนั้นเองร่างของนาราที่เดินออกไปแล้วเดินกลับมายิ้มให้คนในห้องอักครั้งก่อนจะขยับริมฝีปากสีชมพูเบาๆ
“รู้อะไรมั้ย คำบ่นด่าของหมาข้างถนน ทำอะไรราชสีห์อย่างฉันไม่ได้หรอก J”
เมื่อพูดจบเธอก็เดินจากไปอีกครั้ง รอยยิ้มสวยยังติดตา คำพูดจาแหน็บแนมของเธอยังวนอยู่ในหัว ถึงแม้ภายนอกจะดูเป็นนางฟ้าแทนดีแค่ไหน ถึงแม้ใบหน้าจะรูปงามเพียงใด คงไม่มีใครเหมาะสมกับคำๆนี้มากกว่าเธออีกแล้ว ‘มารร้ายในคราบนางฟ้า’
อีกฟากหนึ่ง… กลุ่มหมาป่ากำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่าง เสียงปืนดังลั่นสนั่นป่า ดวงตาสีแดงจ้องมองตรงไปที่ผู้ล่าอย่างโกรธแค้น หนึ่งในนั้นหมาป่าหนุ่มค่อยๆกลายร่างจากหมาป่าดุร้าย เป็นชายหนุ่มหน้าตาคมเข้ม ดวงตาสีแดงยังคงจ้องอยู่ ริมฝีปากเรียวมีเลือดนิดๆ
“พวกเจ้า ฆ่าพี่น้องพ่อแม่ของพวกข้าทำไม!” หมาป่าหนุ่มตะโกนอย่างโกรธแค้น คนถูกถามยกยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาหาคนตรงหน้าอย่างองอาจ สาวผมบลอนด์ขยับมือของเธอเล็กน้อยแล้วค่อยๆลูบไล้ใบหน้าของชายหนุ่มอย่างยั่วยวน ริมฝีปากสีแดงขยับเบาๆ
“พวกเธอน่ะ เป็นสัตว์ประหลาดนะรู้ไหม ?”
“พวกเราอยู่อย่างสงบ! ไม่ได้ทำความเดือดร้อนแก่ใคร!!”
“คิดงั้นเหรอ หนุ่มน้อย~ J” เธอยิ้มหวาน
“งั้นเรามาเล่นเกมกันหน่อยไหม? ชานยอล J”
หลังจากที่ฉันกลับมาจากโรงเรียนฉันก็ตรงดิ่งกลับบ้านทันที แต่ที่น่าแปลกกว่านั้นคือประตูหน้าบ้านฉันตอนนี้มีกล่องกระดาษอันเบ้อเริ่มขวางทางเข้าบ้านฉันอยู่ ฉันมองมันอย่างหวาดระแวง มันใช่ระเบิดรึปล่าว = = ฉันค่อยๆยื่นมือไปเปิดดูอย่างกล้าๆกลัวๆและสิ่งที่พบคือ...
ผู้ชาย.. ผู้ชาย…ผู้ชาย ผู้ชาย!!!
เจ้าข้าเอ้ย! มีผู้ชายนอนอยู่หน้าบ้านฉันค่า ฉันควรจะทำยังไงดีวะเนี่ย !
กริ๊ก!
เสียงไกปืนลั่น พร้อมกับบุคคลปริศนาที่นั่งในกล่องกระดาษหน้าประตูบ้านฉัน เขาส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้ฉันราวกับที่เขาเอาปืนจ่อหน้าฉันเป็นเพียงเรื่องตลก ดวงตาสีแดงกระพริบช้าๆ มุมปากยกยิ้มก่อนจะเอ่ยถ้อยคำไพเราะสเนาะหู
“ถ้าไม่อยากตายรับเลี้ยงฉันเดี๋ยวนี้”
“ห้ะ! =0=”
“ฉันจะไม่พูดซ้ำ รับเลี้ยงฉันเดี๋ยวนี้!!!”
T___T นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันวะคะ คนสวยงง!!!!
-เมาท์แปป-
เป็นไงคะ ตอนที่หนึ่ง รีดเดอร์งงมั้ย?
มีอะไรติกันได้นะคะ เพราะไรท์ก็พึ่งเคยแต่งแนวแฟนตาซีครั้งแรก
อาจมีอะไรขัดๆไปบ้าง แถมตัวละครยังเยอะอีก ถถถถ งานช้างเลยค่ะ
เอาเป็นว่า อ่านแล้วเม้นเป็นกำลังจังให้เค้าหน่อยเนอะ ( ‘ ‘) มีอะไรก็ติกันได้นะคะ
’ cactus
ความคิดเห็น