คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : See you again
See you again
หลังจากเวลาพักเที่ยงที่ผู้ชายทั้ง 3 คนจากตระกูลใหญ่โตอย่างแอทลาสมาเยี่ยมโรงเรียนของเราฉันก็ไม่เห็นพวกเขาออกมาจากห้องของครูใหญ่หรือผู้อำนวยการของโรงเรียนเลย พวกเขาทำอะไรกันอยู่นะ เอ๊ะ! แล้วฉันจะไปคิดทำไมกันล่ะเนี่ย ว่าแต่ฉันก็สงสัยนะที่ยัยวิสก้าเล่าเรื่องของผู้ชายทั้ง 3 คนจากตระกูลแอทลาสนั่นให้พวกเราฟังทำไมยัยนั่นถึงได้รู้ดีขนาดนี้ แต่ก็ช่างมันเถอะ!
แล้วก็จากที่ผู้ชาย 1 ใน 3 จากตระกูลแอทลาสคนนั้นเดินเข้ามาถามชื่อกับฉัน ฉันก็ได้รู้จักชื่อของเขาจากวิสก้าว่าเค้าชื่ออะไร ไคท์ เคทเตอร์ แอทลาส 1 ใน 3คนที่ได้เป็นผู้นำตระกูลแอทลาส เขามีผมสีทองสวย ดวงตาสีเขียวอำพันเปล่งประกายหน้าค้นหา ริมฝีปากหยักสวย จมูกโด่งรับกับใบหน้าได้ดีสวยงาม ผิวขาวละเอียด ความสูงไม่ต้องบอกเลยฉันว่าฉันดูจะสูงหน่อยๆแล้วนะแต่เขานี่ปาไปเท่าไหร่กันนะฉันถึงกับต้องเงยหน้าคุยด้วยเลยลำบากชะมัด -_-
แต่ดูภาพรวมๆของหมอนั่นแล้วฉันว่าหน้าจะเกลียดผู้หญิงหน้าดูแหละ ออร่าอำมหิตนี่แผร่รัศมีเลยจร้า! ขนาดฉันยังต้องขนลุกอ่ะ อะไรจะขนาดนั้น!!
จะว่าไปนะไม่ใช่แค่ไคท์นะที่ถามชื่อของฉัน แม้แต่คนผมเงินๆนั่นหน้าจะชื่อเฟอร์กิวส์กับคนที่ชื่อเรียวกะล่ะมั้ง ฉันเห็นว่าพวกนั้นถามชื่อเพพเพอร์กับวิสก้าด้วยแต่ช่างเถอะท่ามีอะไรยัยพวกนั้นก็จัดการได้ พวกนั้นซ่ะอย่างที่สำคัญฉันมานั่งคิดอะไรกันเนี่ย โอ้ยย!
กริ๊งง!!
สัญญาณบอกว่าพักกลางวันซักที ที่นี้ก็เลิกแล้ว! โรงเรียนของฉันนั้นคอสของแต่ล่ะห้องไม่เหมือนกันบางวันห้องฉันก็เลิกเร็วบางห้องก็เลิกตั้ง 2 ทุ่นโน่น! แต่ดีหน่อยห้องของฉันมีเรียนนานสุดก็ประมาณ 6 โมงเย็นของทุกวันพุธ เพราะชั่วโมงสุดท้ายต้องเรียนพละและก็เข้าชมรม เหนื่อยนะที่ต้องเล่นกีฬาออกกำลังกายแล้วต้องมาเข้าชมรม
ฉันกับพวกเพพเพอร์และวิสก้านี่แทบกลิ้งไปห้องชมรมของแต่ล่ะคนเลยล่ะ -_-; ฉันอยู่ชมรมดนตรีแหละที่จริงก็ไม่ได้อยากจะเข้าหรอกนะ แต่ชมรมอื่นมันก็ไม่เหมาะกับฉันหรอกอย่างชมรมเทนโด้ที่ยัยเพพเพอร์อยู่อย่างนี้นี่ก็อะไรไม่รู้เกี่ยวกับดาบญี่ปุ่นฟันๆแทงๆ ยัยวิสก้าก็ชมรมยิงธนูเล่งลูกศรให้ถูกเป้าเรื่องแบบนี้ให้ฉันไปทำรับรองว่าถูกไล่ออกจากชมรมไม่เกิน 10 นาทีชัวร์ -_- ชมรมที่เหมาะกับฉันสุดก็ชมรมดนตรีนี่ล่ะที่เหมาะที่สุดแต่อย่าพึ่งคิดนะว่าฉันจะเล่นดนตรีแบบโคตรเทพอะไรทำนองนี้มันไม่ใช่เลย! ฉันเล่นเป็นต่ไวโอลินกับเชลโลเท่านั้นแหละกลุ่มฉันคนที่เล่นดนตรีได้เยอะสุดก็เพพเพอร์เจ้าเก่านั่นแหละ -_-
“ไปกันเถอะอีฟ” วิสก้าเอ่ยขึ้นและเดินมาที่โต๊ะของฉันพร้อมกับเพพเพอร์
“ปวดหัวชะมัดวิชาสุดท้ายเนี่ย ท่าฉันเปลี่ยนจากคณิตฯเป็นวิชาอื่นได้จะดีใจมากกก” เพพเพอร์พูดขึ้นขณะเดินไปอยู่ข้างๆวิสก้า ฉันขำออกมาเล็กน้อยเพราะทุกครั้งเพพเพอร์จะไม่พูดประโยคยาวๆแล้วก็ติดตลกแบบนี้ออกมาบ่อยนักทำให้เธอพูดออกมาทีไรฉันก็จะขำตลอดทุกที อาจจะเป็นเพราะเธอไม่ค่อยชอบวิชาคณิตฯด้วยก็อาจจะเป็นเหตุผลนะ
“อืมมม~~ งั้นเรากลับกันเถอะ”
และในที่สุดพวกฉันก็เดินออกมาจากอาคารเรียนที่ 9 และออกมารอคนขับรถของแต่ล่ะคนเพื่อกลับบ้านและในขณะนั้นตอนที่พวกฉันกำลังเดินไปประตูโรงเรียนที่อยู่ข้างหน้าก็ต้องหยุดชะงัดทันทีทันใด เมื่อเห็นตรงหน้าอาคารที่ 13 ที่เป็นอาคารพักครูมีเสียงกรี๊ดกร๊าดของบรรดานักหญิงของโรงเรียนของเราอยู่
“กรี๊ด!~~พี่ไคท์เท่จังเลยค่ะ~~!”
“กรี๊ดดดดด!!!!!!! พี่เฟอร์กิวส์ยิ้มหน่อยสิค่ะ เงียบทำไมมมมม~~ แต่เงียบก็ยังเท่ อร้ายยยยยยย~~!!”
“พี่เรียวกะ~~ กรี๊ดดด!!!!!!!!~ กลับบ้านพร้อมกับหนูมั้ยค่ะ <3 <3 กรี๊ดดดด!!~~”
อะ..ระ.....ไรกันเนี่ยยยย!!! =O= ประวัติศาสตร์ไม่เคยจารึกว่านักเรียนผู้หญิงในโรงเรียนของฉันปรี๊ดแตกเหมือนพวกติ่งทั้งหลายมารวมตัวกันนะคะ แล้วนี่มันอารายยยยยย =O=; พลิกหน้าประวัติศาสตร์กันเลยทีเดียว แต่ว่าเสียงพวกนี้แสบแก้วหูชะมัดไม่รู้พวกนั้นทนอยู่ในวงล้อมนั้นได้ยังไงกันนะท่าเป็นฉันนะปานนี้โสตประสาทหูพังทลายย่อยยับป่นปี้หมดแล้วววคร่า -_-;
“อะไรอีกล่ะเนี่ย! เจออะไรไม่เจอมาเจอเสียงกรี๊ดของพวกบ้าตอนกลับบ้าน-_-” ฉันรู้สึกว่ายัยวิสก้าจะโสตประสาทเสียเหมือนฉันแล้วล่ะนะตอนนี้ -_-;
“แล้วใครมาทำให้มันเป็นแบบนี้ล่ะเนี่ย?!”
“ลองเข้าไปดูกันเถอะ เพพเพอร์ วิสก้า”
หลังจากนั้นพวกฉันทั้ง 3 ก็ฝ่าฟันกลุ่มบรรดานักเรียนหญิงของโรงเรียนเข้าไปถึงในวงล้อมชั้นในได้สำเร็จ(นี่พูดเหมือนฉันกำลังออกเดินทางไปโลกหน้ายังงั้นแหละ -_-) และพวกฉันก็ต้องตกตะลึง! เพราะเห็นต้นเหตุทีบรรดานักหญิงในโรงเรียนของเราที่แสนจะเรียบร้อย(หรออ!)
กรี๊ดกร๊าดดด! กันก็คือ 3 หนุ่มในตระกูลอันแสนยิ่งใหญ่อย่างตระกูลแอทลาส นี่ผู้หญิงของโรงเรียนชั้นกรี๊ดดดผู้ชายจากตระกูลแอทลาสที่แสนจะรวยล้นโลก ล้นจักรวาล นั่นน่ะหรอ โอ้มายยยยยย =O= ฉันก็ว่าอยู่น่ะว่าชื่อมันคุ้นๆ แต่ก็นึกว่าไม่ใช่เพราะโรงเรียนของฉันไม่ว่าดารา เซเลป เน็ตไอดอล นายแบบ ที่หล่อๆดังๆ รวยๆ จะที่โรงเรียนพวกผู้หญิงก็ไม่เคยกรี๊ดกร๊าดดด! เหมือนสัตว์ป่ากลับชาติมาเกิดถึงขนาดนี้เลยนะ แล้วนี่มันนน อะไรกันนนนน *O*; โถ่เอ้ยยยย!
ฉันจะเป็นลมกลิ้งอยู่แถวนี้จะดีมั้ยยยยค่ะ! ตอบ!!!
“พวกเธอ......” 1ใน3 ของหนุ่มๆจากตระกูลแอทลาสพูดขึ้นหน้าจะเป็นเรียวกะล่ะมั้งงงง?? ผมสีออกแดงๆนี่ เอ.... หรือไม่ใช่?? งง!
“ชื่ออีฟใช่มั้ย! ไปกับฉันหน่อย!” อยู่ๆ 1ใน3 หนุ่มจากตระกูลแอทลาส นี่หน้าจะเป็นไคท์นะเพราะผมสีทองๆอ่ะ เอ๊ะ! หรือไม่ใช่ แต่!! ช่างมันเถอะ!! เพราะตอนนี้ฉันโดนเขาลากออกมาจากกลุ่มฝูงชนซ่ะงั้น! อะไรอีกล่ะคะเนี่ยยยยย!! แล้วเขาจะพาฉันไปไหนล่ะ เพราะอีกเดี๋ยวลุงชาติคนขับรถของฉันก็จะมารับกลับแล้ว แล้วท่าฉันหายไปลุงชาติก็จะไปถามพวกยัยวิสก้าว่าฉันไปไหนพวกนั้นก็อาจจะบอกไปว่า
‘อีฟถูกผู้ชายจากตระกูลแอทลาสที่ชื่อว่าไคท์ลากออกไปจากหน้าอาคาร 13’ แล้วลุงชาติก็จะโทรบอกคุณพ่อ คุณแม่ พี่ น้อง ป้า น้า ลุง อา แล้วก็วุ่นวายกันไปหมด โอ้ยยยยยย!! อะไรกันค่ะเนี่ยยยยยย อะไรเกิดขึ้นกับอีฟฟฟฟ พระเจ้าบอกด้วยยยยย *_*
“เธอรู้จักเวย์กัสรึเปล่า” เวย์กัส?? ใครอีกล่ะเนี่ย?? แล้วฉันจะไปรู้จักมั้ย!!! ก็เพื่อนของฉันมีอยู่ 2 คนในโลกกกกก ณ ปัจจุบันนี้แล้วฉันจะไปมีเพื่อนที่ไหนนนนนนน ตอบบบบ!!!!
“ไม่รู้จักหรอก ฉันมีเพื่อนอยู่แค่ 2 คนเท่านั้นในโลกกก”
“แล้วเธอไม่รู้จักในฐานะรุ่นพี่เลยรึไง? -_-” ใครจะไปรู้ล่ะค่ะ! นี่นายอายุมากว่าฉันตั้ง 3 ปีแล้วท่านายไม่รู้แล้วฉันจะไปรู้มั้ยยยยย รุ่นพี่ในโรงเรียนจะบอกว่าฉันไม่รู้จักไม่เคยคุยด้วยซักคน!! แล้วที่นี้นายจะกระจ่างมั้ยค่ะ!!!!!
“ฉันไม่เคยคุยกับรุ่นพี่ที่ไหนซักคน!!”
“แล้วนี่เธอคิดว่าฉันเป็นรุ่นน้องเธอรึไง-_-” สาบานเลยว่าเกิดมาเคยเจอผู้ชายนิ่ง เงียบ แต่กวนประสาทได้ถึงขนาดนี้ ก็ครั้งแรกในชีวิต คิดได้อย่างนี้แล้วหน้าจะไหว้หมอนี่ซักที ให้รู้แล้วรู้รอด ฮึ่ยยยย!!! -*-
“ฉันหมายถึงในโรงเรียนค่ะ!”
“แล้วแต่เธอแล้วกัน ว่าแต่ฉันก็เป็นพี่เธอตั้ง 3 ปีแล้วเธอจะมาเรียกฉันว่านายแบบนี้น่ะหรอ หยาบคายไปหน่อยมั้ย-_-”
“ท่าฉันเรียกนายว่าพี่แล้ว นายจะพาฉันกลับมั้ย”
“ไม่จำเป็นว่าฉันจะพากลับเพราะฉันโทรบอกลุงชาติคนขับรถเธอไปหมดแล้วว่าฉันจะพาเธอกลับบ้าน-_-”
“พี่รู้จักลุงชาติได้ยังไง?”
“ไหนที่แรกไม่ยอม หึ ฉันรู้จักมาตั้งแต่เด็กแล้วต่างหาก”
“พี่หมายความว่ายังไง”
“กลับไปกับฉันแล้วจะรู้เอง”
ไคท์ขับรถออดี้สีดำมันวาววับของเขาออกจากโรงเรียนผ่านสายตาสงสัยของนักเรียนหญิงทุกคนแถวๆนั้นแล้วที่สำคัญพวกยัยเพพเพอร์ก็เห็นด้วยล่ะเดาเลยนะว่าวันพรุ่งนี้ฉันต้องโดนยัยพวกนั้นซักไซร้ถามเรื่องวันนี้หมดเปลือกเลยล่ะ -_-
ใช้เวลาไม่นานในการขับรถมาบ้านของฉันปกติมันต้องใช้เวลาซักประมาณ 25 นาทีได้แต่!! คราวนี้พอฉันได้นั่งรถมากับหมอนี่ชีวิตฉันเหมือนกับจะลุดออกจากร่างอย่างงั้น เพราะอีตาบ้าพี่ไคท์นี่เล่นเหยียบซ่ะประมาณ 180-190 แซงทุกคัน ผ่าทุกไฟแดง หัวใจฉันนี่หลุดจากอกไปอยู่ไหนต่อไหนๆแล้วววว!! แต่ฉันก็รอดมาได้ ขอบคุณพระเจ้าค่ะ! -/\-
“กลับมาแล้วหรออีฟ ลุงชาติบอกว่ามีคนมารับกลับแทนแล้วใครล่ะ”
“สวัสดีครับคุณน้า” พี่ไคท์พูดตัดหน้าฉันเฉยเลย นี่ฉันเป็นลูกนะต้องพูดก่อนสิแล้วไอ้นี่เป็นใครรร! ชิ -^-
“อ่าวไคท์นี่นา ไม่ได้เจอกันนานเลยท่าไม่ดูดีๆจำไม่ได้นะเนี่ยหล่อขึ้นบานเลยนะเรา”
“ขอบคุณครับคุณน้า พอดีผมกลับพวกเฟอร์กิวส์มีธุระที่โรงเรียนของอีฟน่ะครับเลยขออาสารับอีฟกลับ แต่ผมก็เกือบจำน้องอีฟไม่ได้แน่ะ”
“แน่ล่ะตอนนั้นอีฟยังเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆรวบจุกเล็กตรงหน้าม้าอยู่เลย” เดี๊ยวสิมันก็จริงนะที่ว่าตอนเด็กฉันชอบทำผมแบบนั้นมาก!! แต่ไม่เคยรู้จักพี่ไคท์มาก่อนเลยนะรับประกัน!!
“อีฟไม่เห็นจำได้”
“ก็เด็กผู้ชายที่มางานเลี้ยงฉลองบริษัทแล้วครอบครัวของเขาต้องค้างที่บ้านเราเป็นเวลา 1 อาทิตย์ ที่ตอนนั้นเราเดินตามก้นพี่เขาต้อยๆทุกวันยังไงล่ะ”
ห๊า!! กระจ่างเลยฉัน พอจำได้แล้วล่ะนะเด็กผู้ชายคนนั้นอายุมากกว่าฉัน 3 ปี ฉันชอบมาเล่นกับเขาเรื่อยแต่ก็ไม่เคยถามชื่อเค้าไว้เลยแม้แต่ตอนเขาจากไป แต่ตอนนั้นฉันเรียกเค้าด้วยชื่ออื่นนะชื่อนั้นก็คือ....
“พี่เสาไฟฟ้า!!!” พี่เสาไฟฟ้ายังไงล่ะ ก็ตัวเขาตอนนั้นสูงมากเลยล่ะ ฉันก็เลยเรียกชื่อพี่เขาว่าอย่างนั้นโอ้!! นี่มันปาฏิหาร์ชัดๆมันก็จริงแหละที่ตอนนั้นฉันชอบเค้ามากกกก ตอนเล่นด้วยกันโนน้นนี่และที่สำคัญเขาเป็นคนสอนฉันเล่นไวโอลิน ผ่างงง!
นี่คือความเป็นมาที่ฉันเล่นไวโอลินเป็นคนอย่างฉันจะเล่นไวโอลินไม่ได้ท่าไม่มีเขาล่ะ เพราะตอนจับคอดร์มันเจ็บนิ้วววมากกกกแต่เพราะมีเขาเนี่ยแหละฉันถึงเล่นได้ทั้ง ไวโอลิน เชลโล เขาคือพี่เสาไฟฟ้าในเวลานั้นและคือพี่ไคท์จากตระกูลแอทลาสแสนจะรวยล้นฟ้าในเวลานี้ มายก็อด! ฉันกลิ้งลงพื้นตอนนี้จะมีใครว่าฉันมั้ยเนี่ยยยยย
“จำได้แล้วสินะอีฟ สวยขึ้นเยอะเลยนะเราน่ะ” พี่ไคท์พูดพร้อมกับยิ้มที่มุมปากอย่างอ่อนโยนและพูดชมฉันหน้าตาเฉยอะไรเนี่ยเมื่อกี้ก็แทบฆ่ากันตายมาตอนนี้แล้วโอ้! อายค่ะ! -///-
“อีฟก็เกือบจำพี่ไคท์ไม่ได้ถึงจะเป็นตอนเด็กแต่พอมานึกแล้ว หน้าของพี่ไคท์ในตอนนั้นเรือนรางมากเลย ว่าแต่พี่ไคท์ถามถึงคนที่ชื่อเวย์กัสนี่นา”
“อ๋อ ก็เพื่อนพี่ในตอนนั้นไง เรานี่ความจำเสื่อรึไงจำไม่ได้แม้กระทั่งเพื่อนของพี่ในตอนนั้น”
อ๋อ ฉันเริ่มกระจ่างทีล่ะน้อยแล้วล่ะ
“ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา โอ้ย! เจ็บน๊า” อยู่พี่ไคท์ก็ดีดหน้าผากฉันเฉยเลย ฉันพอจะจำได้นะว่าเมื่อก่อนนี้ท่าฉันทำอะไรผิดหรือทำเรื่องซุมซ่ามอะไรทำนองนี้แล้วพี่ไคท์ก็จะชอบดีดหน้าผากฉันตลอดเลย -////-
“เอาล่ะอีฟจำพี่เค้าได้แล้วใช่มั้ยที่นี้”
“ค่ะ จำได้แล้วค่ะ” กระจ่างมากด้วยค่ะ -///-
“แล้วต่อไปนี้พี่เค้าจะมารับเราไปโรงเรียนทุก 7 โมงตรง และรับเรากลับบ้านทุกวันด้วยพี่เค้าจะดูแลเราเองเพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องห่วงว่าทำไมลุงชาติไม่ไปรับ-ส่ง”
อะไรนะ คุณแม่บอกว่าพี่ไคท์จะมารับส่งฉันทุกวัน อะไรกันเนี่ยเรื่องแบบนี้
ฉันหันไม่มองพี่ไคท์ พี่ไคท์ยิ้มแบบเจ้าเลห์และพยักหน้ามาทางฉัน อะไรกันเนี่ยยยย
“งั้นเริ่มวันพรุ่งนี้ใช่มั้ยลูก”
“ครับผมจะมารับน้องอีฟทุกวัน 7 เจ็ดโมงตรง”
วันพรุ่งนี้และวันต่อไปๆ มันหน้ากลัวนัก T^T
2 ตอนแล้ว จุบุ ฝากติดตามกันเยอะ คอมเม้นกันรัวๆ 55555 ♥♥ แต่งานนี่เยอะยิ่งกว่าสร้างภูเขาอีก T_T แงงงงง แต่จะพยายามคะะะะะ สุดใจขาดดิ้นกันไปเลยยยยย T_T สู้ๆ เรื่องนี้ได้เพื่อนแนะนำนะ ผู้ชายด้วน สปอย์เพื่อนกันเล็กน้อย เขาหน้าหวานมากกกค่ะ แต่ปัญหาคือกวนบาทาไปนิสสสสส (จะพยามใช้คำสุภาพ) แต่ก็พึ่งพาได้นะ เคยนั่งข้างกันครั้งนึ่ง นั่นเป้นสิ่งที่เปปเปอร์ผู้นี้จะฟินไปอีกยาวนาน 5555555 งั้นฝากนิยายของเค้าด้วยน๊าาาาา ชุ๊ปปปป >3< ♥
ด้วยรัก
อันอินฟินนิตี้หาค่าเปรียบมิได้
Peper c'z
ความคิดเห็น