คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เริ่มเกมส์+การทดสอบ
หลังจากที่ริวเข้าเกมส์มาแล้ว ก็อยู่ในพื้นที่โล่งกว้างที่เป็นทุ้งดอกไม้ ต้นหญ้าขึ้นประปนกันไป แทนที่จะเป็นน้องสี่เหลี่ยมขาวๆซะอีก
“สวนนี้สวยจังนะ” ถึงจะแปลกใจแต่ก็ต้องชมว่าสวนนี้สวยจริงๆ
“สวยใช้ไมละค่ะสวนอีเคนนี้นะ คุณเป็นคนแรกเลยนะค่ะที่ซื้อเครื่องระดับไดม่อน แล้วได้มาสร้างตัวละครในสวนอีเคนแห่งนี่นะค่ะ ถึงจะเป็นส่วนรอบนอกที่ไม่ได้อยู่ในส่วนกลางของสวนก็นับว่าสวยงามมาแล้ว แต่ถ้าได้ไปอยู่ตรงส่วนกลางของสวนคงต้องหาทางไปเองนะค่ะ” เสียงใสๆ น่ารักของหญิงสาวที่ทำหน้าที่เป็นเจ้าหน้าที่ของระบบพูดขึ้น อาจจะเป็นเพราะเป็นครั้งแรกที่มีคนได้สร้างตัวละครในที่แห่งนี้หรือความที่ใจที่ได้มาในที่แห่งนี้ก็มิอาจทราบได้ นั้นก็เพราะ ถึงจะเป็น เจ้าหน้าที่ก็ไม่ได้มีสิทธิที่จะเข้ามาในพื้นที่ๆผู้เล่นยังไม่เคยมาถึงมาก็การที่เจ้าหน้าที่ก็คือต้องมีคนเคยเข้ามาแล้วไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม
เหตุการณ์ครั้งนี่อาจจะเป็นความโชคดีของริวที่ได้สุ่มมาสร้างตัวละครในสวนอีเคนแห่งนี่ บอกกับเป็นช่วงที่เธออยู่ในช่างทำงานอยู่ในช่วงเวลานี่พอดี หรือจะกล่าวก็คือ ส่วนหนึ่งเป็นของริวอีกสาวก็คือของเธอนั้นเองสรุปก็คือโชคดีสุดๆ เพราะพื้นที่นี่ถึงจะเป็นพื้นที่เปิดแต่ก็ห้ามเข้าเหมือนกัน เพราะพื้นที่นี่มีเจอของอยู่แล้วโดยผู้บกครองสูงสุดของโลกใบนี้แต่ถึงยังไงก็ตามจะเป็นโชดดีหรือใครต้องการก็ถือว่ายังโชคดีอยู่นั้นเอง
“สวยจริงๆนั้นละครับ” ริวตอบกลับไปทั้งๆที่ไม่ได้มองไปทางสาวเจ้าเลย แล้วตอนนั้นเองที่ทำให้สาวเจ้ารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา เพราะความเป็นจริงแล้วริวความจะหันมาสนใจคนพูดแล้วค่อยหันกับไปชมสวนต่อก็ได้ แต่นี่กลับไม่หันมาเลยเอาแต่ชมสวยอยู่อย่างงั้น
“นี่คุณจะเข้ามาเล่นเกมส์ใช่ไม่ค่ะ” หญิงสาวก็ได้หมดความอดทนจึงได้ร้องทักออกไป เพราะริวเอาแต่ชมสวนจนเวลาผ่านมาแล้วครึ่งชั่วโมงได้ ริวจึงได้หันกลับมาแบบยังไม่ได้สติดีนัก
“เออ..ขอโทษครับงั้นเรามาสร้างตัวละครก่อนละกัน” เพราะยังไม่ได้สติดีเท่าไร เพราะยังสนใจสวนแห่งนี้อยู่ เลยพูดออกไปแบบนั้น ซึ่งผลที่ตามมาก็คือ
“นั้นมันคำพูดของทางนี้นิค่ะ” สาวเจ้าเลยวีนแตกพูดออกมาซะเสียงดันหลังจากนั้นก็อดที่จะทำแก้มป่องๆ อย่างงอนๆ ไมได้
“งั้นหรอครับ งั้นก็ขอโทษอีกทีละกันครับ” ริวตอบกลับไปแบบรู้ซึกผิดนิดหน่อยที่ทำให้เธอต้องรอนาน
“เอาละค่ะถ้าคุยกันแบบนี้ไม่ได้ทำงานกันพอดี งั้นคุณผู้เล่นจะใช้ชื่ออะไรดีค่ะ?”
“ริวครับ”
“ท่านผู้เล่นสามารถใช้ชื่อนี่ได้ค่ะ เนื่องจากเกมส์นี่มีผู้เล่นมากกว่า 100 ล้านคนจึงสามารถตั้งชื่อซ้ำกันได้ตามสบายเลย คิก คิก” เพราะหน้าที่ยังไม่ค่อยได้สติดีของริวทำให้หญิงสาวหัวเราะออกมา
“ไม่ทราบว่าจะปรับแต่หน้าตาหรือป่าวค่ะ ทางระบบของเราสามารถปรับแต่งหน้าตาได้มากที่สุดไม่เกิน 5% นะค่ะ”
“ไม่ละครับแบบนี้ก็ดีแล้ว” เพราะแค่ 5% มันไม่ได้ทำให้เปลี่ยนไปเท่าไรเลยริวก็เลยไม่ได้เปลี่ยนอะไร
“งั้นต่อเลยนะค่ะ” หญิงสาวมองมาทางริวแล้วเค้าก็พยักหน้า
“ต่อไปเป็นการตรวจสอบร่างกายนะค่ะ เราจะเอาค่าความสามารถของร่างก่ายมาแปลงเป็นค่าสถานะนะค่ะ โดยการวัดจากความสามารถจริงตามโลกภายนอก จะเอามาเป็นค่าสถานะเริ่มต้นนะค่ะ”
“แล้วทดสอบยังไงครับ” ริวแปลกใจว่าจะทำสอบยังไงเลยถามออกไป
“ทางเราจะมีอุปกรณ์วัดค่าที่ติดไปกับเครื่องเกมส์นะค่ะ เพราะฉะนั้นทางเราจึงมีแต่เครื่องแบบแคปซูลยังไงละค่ะ” แล้วริวก็พยักหน้าเข้าใจ
“งั้นกรุณารอซักคู่นะค่ะ” หลังจากนั้นประมาณ 10 นาทีหนเต่างสถานะก็เด้งขึ้นมา
ค่าสถานะ
ชื่อ ริว ฉายา –
พลังชีวิต 700/700 พลังปราณ -
พลังเวทย์ 300/300 พลังจิต –
พลังโจมตี 200
พลังป้องกัน 120
ความเร็ว 180
พลังชีวิต 50
ความฉลาด 160
ความโชคดี 100/100 สามารถเพิ่มหรือลดได้ตามสถานการณ์
“ขอโทษนะครับค่าสถานะนี่เยอะหรือน้อยครับนี่” เพราะเห็นสีหน้าตกใจของสาวเจ้าเลยอดสงสัยไม่ได้ เพราะยังไม่เลยเล่นเกมส์มาก่อนเลย
“เยอะค่ะ เยอะมากๆด้วย เพราะยังไม่มีใครได้ค่าสถานะเริ่มต้นไปถึง 150 มาก่อน อย่างมากก็ 140 ต้นๆ แค่คุณริวมีเกิน 150 ถึง 3 อย่าง แต่ที่หน้าตกใจก็คือค่าพลังโจมตีค่ะไปถึง 200 เลยนี่นะค่ะ เพราะยิ่งเยอะก็มีโอกาศติดสถานะโจมตีรุนแรงหรือเริ่มตั้งแต่ 2เท่าไปถึง 10 เท่าเลยนะค่ะ อย่าง 2 เท่าก็ 400 แล้ว 10 เท่าก็ 2000 เลยนะค่ะ แสดงว่าต้องเป็นคนที่ออกกำลังกายอย่างมากเลยนะค่ะนี่” ดูคุณเธอจะไปไกลละ
ค่าสถานะนั้นจะได้จากการอัพเลเวลส่วนนึงได้จากกว่าฝึกส่วนนึงและได้จากภาระกิจส่วนนึงซึ่งของริวถ้าวัดกับผู้เล่นปกติก็คงพวกเลเวล 100 กว่าๆได้
“ผมฝึกดาบนะครับ” ริวตอบตรงๆ
“งั้นก็มาทดสอบเพื่อชิงของรางวันกันก่อนเลยนะค่ะ งั้นก็เชิญเลือกอาวุธได้ในมิติด้านหลังได้เลยค่ะ” หลังจากนั้นริวก็เข้าไปในมิติเพื่อเลือกอาวุธ
หลังจากเข้ามาในมิติพิเศษแห่งศาตราแล้ว พอมองดูดีๆก็ได้รู้ว่าในที่นี่มีทุกอย่างที่ใช้เป็นอาวุธ ไม่ว่าดาบ ทวน กระบี่ หอก ง้าว มีด แล้วก็อีกมากมายแม้แต่ขวดแก้วยังมีเลยถ้ามองผ่านๆแล้วจะคิดว่านี่เป็นห้องเก็บขยะก็คงได้ แต่ผิดที่ว่าขยะพวกนี่ดับเก็บเป็นระเบียบอยู่ในชั้นอย่างดีขี้ฝุ่นซักเม็ดก่อไม่มี เร็วเดินดูอาวุธไปเรื่อยๆ หยิบนั้นมาลองบ้างละหยิบนี้มาลองบ้างละ จนได้มาเจอกับดาบเล่มนึง ใบดาบเป็นสองสีขาวสลับดำและมีขีดกลางยาวไปถึงปลายเป็นสีทอง กลั่นดาบเป็นปีกมังกรกลับหัวจนถึงส่วนด้ามดาบเป็นสีทองล้วน ส่วนปลายด้ามดาบเป็นเหมือนของเหลวที่ บรรจุในขวดทดลองแล้วอัดไว้ในเป็นสีทองสวยงามถ้าไม่มีสนิมขึ้นประปรายละก็ดาบเล่มนี่คงจะสวยมากแน่ๆ แล้วริวก็หยิบดาบเล่มนี้ออกมา
“เอาเล่มนี้ละกันเดียวทำความสะอาดซักหน่อยก่อนดีกว่า”แล้วก็หยิบมีดสั้นที่อยู่ใกล้ๆแล้วเอามาแคระสนิมออกถึงจะไม่ได้มาก แต่ก็ดูดีขึ้นมากกว่าเก่าอย่างน้อยก็ไม่สังเกตเห็นสนิมแล้ว
“ประมาณนี้ละกำลังดีเลย” หลังจากดูผลงานของตัวเองแล้วก็เดินออกจากมิติคลังอาวุธ
พอออกมาจากมิติก็เห็นสาวเจ้านอนหลับอยู่ ตรงพื้นหญ้านุ่มๆและตอนนี้เองที่ริวได้สังเกตสาวเจ้า
สาวเจ้ามีผมสีน้ำตาลแดงยาวถึงสะโพกได้มั้ง ปากนิดจมูกหน่อยริมฝีปากสวยได้รูปรูปหน้าเรียวนิดๆ พูดง่ายๆจะสวยก็ได้ จะน่ารักก็ได้แต่พูดรวมๆ ก็หน้ารักไปอีกแบบ ส่วนสีตาถ้าจำไม่ผิดตอนที่คุยกันจะเห็นเป็นสีเขียว ริวคิดในใจขณะนั่งยองๆมองดูเธอโดยไม่ปลุก
“สงสัยจะทำงานหนักจนไม่ได้นอนละนะ แต่จะปล่อยไว้แบบนี้เราก็ไม่ได้ไปไหนนะสิ เฮ้อ...ปลุกหน่อยละกัน” ว่าแล้วก็เอานิ้วไปจิ้มที่แก้มใสๆของสาวเจ้า ซักพักสาวเจ้าก็ลืมตาตื่นขึ้นมา แต่ไม่มีทีท่าตกใจอะไรเลย
“งืม.......ออกมาแล้วหรอขอโทษนะพอดีไม่ได้นอนมาทั้งวันนะ พอดีรุ่นพี่ที่เข้ากะเช้าเขาไม่สบายนะเราเลยขอทำต่อแทนเลยนะ ขอโทษนะ” หลังจากขยี้ตาพร้อมพูดจางัวเงียบวกกับประโยคแก้ตัวที่เหมือนรู้ความคิดของริว นั้นทำให้ริวรู้สึกขัดใจไม่น้อยที่คนที่ไม่รู้จักกันแล้วมาโดนจิ้มแก้มแบบนี้ จะต้องตกใจเป็นปกติแล้วก็โวยวายออกมาดังๆว่า ‘นี่นายทำไรของนายน่ะ อย่างมาลวนลามกันตอนนอนสิ’หรืออะไรประมาณนี้ โดยไม่รู้เลยว่าสาวเจ้านะตื่นตั้งแต่ริวมานั่งยองๆมองหน้าเธอแล้วจนคุณเธอนั้นเลิกอายไปนานแล้วและอยากรู้เหมือนกันว่าริวจะปลุกเธอยังไง(ลูกพี่ริวทำไมแบบนี้ไม่รู้ละครับ:ไรต์เตอร์)(เอาเหอะน่า:ริว)
“เอาเถอะเรื่องนั้นนะไม่ได้เป็นปัญหาอะไรหรอก ว่าแต่ว่านะ เธอชื่ออะไรล่ะ” ริวไล่ความคิดที่กลับใจออกไปจากหัวก่อนแล้วถามชื่ออีกฝ่ายเพราะจะสู้กันอยู่แล้วยังไม่รู้ชื่อของอีกฝ่ายเลย
“นึกว่าจะไม่ถามแล้วนะค่ะนี้ ชั้นชื่อ ลิธ หรือ ลิลิธ นะค่ะ แต่เรียก ลิธ ก็พอ แล้วจะให้เรียกนายว่าอะไรดีล่ะ หรือจะเรียกตามชื่อตัวละครเลย” ลิธแนะนำตัวแถมจิกกัดหน่อยๆแล้วถามชื่อของริวกลับไปบ้าง
“เรียก ริว นั้นละ ชื่อเล่นของชั้นเองละ ว่าแต่ ลิธ เธอสู้ไหวแน่นะดูยังง่วงๆอยู่เลย”ริวแนะนำตัวแล้วดูจากอาการโซเซของเธอแล้วนั้นก็เลยเป็นห่วงขึ้นมาตะงิดๆ
“พอไหวๆ ว่าแต่เราจะสู้กันเลยม่ะ หาว.....” ต้นประโยคก็ดูร่าเริงดีอยู่หรอกแต่ท้ายประโยคไหงมาหาวได้ละ
“พอเลยๆ อย่าฝืนเลยมาขยับมานอนหนุนตักชั้นนิ อีกอย่างถ้าเธอสู้ทั้งๆแบบนี่มันเหมือนจะดูถูกกันเลยนะ” ริวก็ไม่รู้ว่าพูดแบบนั้นไปได้ยังไง แต่มันแค่รู้สึกเป็นห่วงจนปล่อยไว้ไมได้ แค่จริงๆๆนะ
“ขอบใจมากนะ งั้นขอไม่เกรงใจละน่ะ ถ้ามีเวลาล่ะนะ” ลิธก็ไม่ได้รังเกียจริวแต่อย่างใดถึงจะพึ่งเจอกันแต่รู้สึกได้ว่าคนๆนี้เชื่อใจได้ล่ะนะและอีกอย่างริวก็หล่อซะ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลา ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จก่อนและก็ต้องรอเลิกงานด้วยแต่ก็เกิดเหตุการณ์นึงขึ้นซะก่อนทำให้เธอที่ยังนั่งอยู่กับริวนั้น และเป็นเหตุที่ทำให้เธอเลิกคิดอย่างกะทันหัน
ริวนั้นจากที่นั้นยองๆในตอนแรกได้นั้นลงข้างๆแล้วก็ได้จับหัวของเธอนอนลงบนตักอย่างง่ายดายด้วยอะไรก็ไม่รู้แต่ขออยู่อย่างงี้อีกซักนิดก็ดีเหมือนกัน
“ไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้นชั้นจะรับผิดชอบเธอเอง ถ้าจะมีการฟ้องร้องชั้นจะชดใช้ค่าเสียหายให้ถ้าจะเสียค่าปรับชั้นก็จะจ่ายให้หรือจะถูกไล่ออกก็มาทำงานที่บ้านชั้นถ้าพวกนั้นจะมีปัญหากับชั้นละก็ หึหึ.....ได้เห็นดีกันแน่ เพราะงั้นตอนนี้ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแล้วนอนไปซะ” ริวพูดออกมาแบบนั้นลิธก็ไม่รู้จะค้านยังไงถึงจะสงสัยแต่ถ้าริวพูดออกมาขนาดนั้นการจะไปปฏิเสธก็คงดูไม่ดีแน่ จึงนอนไปทั้งอย่างงี้ละ ไม่ถึงนาทีลิธก็หลับไปเป็นที่เรียบร้อย
“ต้องขอโทษด้วยนะค่ะที่คนของทางเราไปรบกวนคุณลูกค้านะค่ะ” เสียงหญิงสาวที่หน้าจะเป็นผู้ดูแลก็ดังขึ้นมาหลังจากที่ลิธหลับไปได้ซักพัก
“ไม่เป็นไรครับ ทีหลังก็อย่าอนุญาตให้เธอทำสิครับ ถึงเธอจะขอทำแทนก็เถอะ ถ้าปล่อยไว้แบบนี้เธอจะใช้งานสมองหนักเกินไปน่ะครับ การรองรับข้อมูลของระบบไปด้วยแบบนี้มันหนักเอาการเลยนะ อาจจะเป็นอันตรายกับเธอได้นะ” ริวตอบกลับไปเพราะบริษัทของริวก็เป็นส่วนสนับสนุนเกมส์นี่เหมือนกันแต่สาวเจ้าผู้ดูแลระบบยังไม่รู้
“ทางเราก็ปฏิเสธแล้วนะค่ะ แต่น้องเค้าบอกจะทำแทนจริงๆชั้นก็ไม่รู้หรอกว่าทำไม แต่ยังไงทานเราก็เผื่อเหตุการณ์แบบนี้ไว้แล้ว โดยให้พนักงานมาทำงานในส่วนของเธอ แล้วให้เธออยู่ในระดับผู้เล่นพิเศษระดับไดมอนเท่านั้น แต่คุณริวก็เข้ามาซะได้ เอะ..ไม่ได้จะโทษคุณริวนะค่ะ งั้นก็ฝากน้องเค้าด้วยนะค่ะอย่าทำอะไรเธอละยังไงเธอก็เหมือนน้องสาวของชั้น แล้วคุณบอกเองนะว่าจะรับผิดชอบเธอคนนั้นถ้าทางนี้ใส่สีตีไข่ก็คงได้สินะ สาวน้อยคนนั้นจะได้มีแฟนกับเข้าซักที ถึงชั้นเองก็จะยังไม่เคยมีก็เถอะ” เสียงของเธอดับทีเล่นทีจริงแต่ริวฟังแล้วเธอทำจริงแน่ๆ งั้นคงต้องทำอย่างนี้แล้วสิ
“งั้นผมจะให้เธอทำงานที่อายานากิกรุ๊ป คงจะได้สินะครับ”ริวถามพางยิ้มเจ้าเลห์
“จะให้ทำหน้าที่อะไรหรอค่ะบริษัทใหญ่ขนาดนั้น หรือคุณมีอำนาจในนั้นหรอค่ะ ถึงจะฝากเธอได้ ถ้ามีขนาดนั้นขอชั้นมั้งสิ เลื่อนขั้นให้ชั้นก็ดีนะ คิกๆ”เสียงสาวเจ้าดังออกมาเชิงดูถูก
“เอาเป็นเลขาของประธารบริษัทหรือเลขาของผมคงได้นะครับพอดีตอนนี้ผมทำงานหนักมากเลยตอนนี้น่ะเลยอยากได้คนมาช่วยนะ เอาเป็นมาชงชา ทำคุกกี้ให้ทานตอนทำงานคงดีหน้าดู หึหึ” ริวตอบกลับไปแบบกวน
“เอะ คุณคือ อายานากิ ริวจิ คนที่เป็นประธานที่อายุน้อยที่สุดและชอบบงการอยู่เบื้องหลังคนนั้นนี้เอง ท่านประธานเงามืด” หลังจากให้ลูกน้องตรวจประวัติของริวจนเจอก็อุทานออกมา
“ที่ว่าประธานเงามืดนี่มันอะไรกันครับ ผมก็เเค่ทำงานที่บ้านไม่ได้เข้าบริษัทเองน่ะ”ริวเเย้งออกมา
“ก็เพราะเเบบนั่นนั้นล่ะถึงได้ถูกคนอื่นว่าเป็นประธานเงามืด ถ้าไม่อยากให้ใครว่าล่ะก็หัดเข้าบริษัทบ้างสิค่ะ ท่านประธาน” เธอยังเเหย่ไม่เลิก โดยไม่ดูเลยว่าหัวคิ้วของริวกระตุกอยู่ “งั้นไปล่ะนะค่ะ ฝากน้องเค้าด้วยน่ะค่ะ ท่านประธานเงามืด”เเล้วก็ยังไม่เลิกโดยไม่รู้เลยว่าอนาคตเธอจะโดนอะไรบ้าง
ส่วนริวนั้นคาดโทษไว้ในใขไว้เรียบร้อยเเล้ว แต่จะตะโกนออกไปก็คงไม่ได้
หลังจากนั้นประมาณชั่วโมงกว่าได้ลิธจึงตื่นจึงต่อยๆลืมตาขึ้นมา
“ไหวหรือป่าว จะนอนต่ออีกหน่อยก็ได้น่ะถ้านอนพักเเค่นี้จะไม่มีเเรงเอาน่ะ”ริวถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรเเล้วล่ะ ได้พักพอสมควรเเล้วล่ะ มาทดสอบกันเลยม่ะ”ลิธถาม
“งั้นก็ได้ครับ” ริวพูดจบก็เว้นระยะห่างทันที
“งั้นมาเริ่มกันเลยน่ะ”ลิธพูดจบก็เรียกดาบคาตานะสีขาวออกมาเเล้วดาบออกจากฝัก ฝักดาบก็หายไป
ลิธถือดาบด้วยสองมืออย่างมั่นคงเเล้วพุ่งเข้ามาหาริวที่ถือดาบไว้ข้างลำตัวแต่ดูเหมือนไม่มีที่ให้โจมตีนั้นเลยทำให้เธอต่องเข้าโจมตีก่อน
ริวที่เห็นหญิงสาวพุ่งเข้ามานั้นก็ไม่ได้มีท่าทีตกใจอะไร เเล้วหญิงสาวก็หายไปจากสายตาเเล้วฟันมาจากด้านหลังจากขวาไปซ้ายโดยทำมุม 45% เพื่อจะจบการต่อสู้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว
แต่ริวนั้นไม่ได้เเตกตื่นอะไร เพราะเห็นอยู่เเล้วถึงจะไม่รู้ว่าเธอเร็วขนานนั้นได้ยังไงเเต่ก็คิดว่าคงเป็นเพราะระบบละมั้ง แล้วริวก็ยกดาบมากันได้ด้านหลัง โดยไม่ได้หันมามองหรืออะไรทั้งนั้นเพียงเเค่ยกดาบขึ้นมาเหมือนเอาดาบมาว่าไว้ที่ไหล่เท่านั้น เเล้วสาวเจ้าก็บุกเข้ามาโจมตีเเต่ริวก็ไม่ได้ทำไรมากเพียงเเค่ยกดาบขึ้นมากันตามจุดต่างๆที่เธอพยายามจะโจมตีเข้ามา ไม่ว่าจะเป็น เเขน ขา ลำตัว ไหล่ คอ ก็ไม่ได้ทำอะไรเข้าได้เลย จบสุดท้ายสาวเจ้าก็ได้จับดาบระนาบกับสายตาเเล้วพุ่งเข้ามาในท่าเเทงโดยเล็งไปที่หัวใจของริวเเต่ก็ถูกหยุดไว้ได้ด้วยด้านข้างของดาบได้อย่างสมบูณร์เเบบ
“ริวนี่ เก่งเกินไปเเล้วน่ะขนาดโจมตีเข้าไปขนาดนั้นยังไม่ยอมขยับไปไหนเลยน่ะ”ลิธพูดด้วยความทึ่ง ถึงเธอจะไม่ได้เก่งมากแต่ก็อยู่ในระดับสูงอยู่ในระดับปรมาจารย์เลยนะ ในเกมส์นี่ถึงเท่าจะไม่ได้ติดอันดับ 1000 เเรกของสายดาบ แต่ก็เป็นผู้เล่นระดับสูง ถึงตัวละครที่เป็น NPC จะได้จากระบบแต่รูปร่างตัวละครก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ถึงค่าสถานะตัวละครNPCจะมีค่าสถานะสูงกว่าของเธอเองก็ทำอะไรริวไม่ได้เลย
“ขนาดนี่ก็ถือว่าเก่งมากเลยน่ะครับ”ริวกล่าวชม
“แต่ริวก็ไม่ได้ขยับเลยนะ เเล้วก็ยังไม่ได้บุกมาเลยด้วย”ลิธพูด
“แน่ใจนะว่าจะให้ผมบุกจริงๆ”ริวถาม
“ทำไมหรอค่ะ”ลิธถามเเล้วรู้สึกถึงอะไรเย็นๆที่คอของตัวเองเเล้วภาพริวที่อยู่ตรงหน้าก็หายไป
“ก็เป็นแบบนี่ไง”ริวตอบ ถึงริวจะไม่รู้ว่าตัวเองเร็วขนาดนี่ได้ยังไงแต่ก็คิดว่าคงเป็นเพราะระบบหรืออะไรซักอย่างแต่ตอนนี้ยังไม่เเน่ใจก็เถอะ
“ชั้นเเพ้เเล้วค่ะเเพ้แบบไม่เคยมาก่อนเลยด้วยทำอะไรก็ไม่ได้ ป้องกันก็ไม่ได้ด้วย เฮ้ย”ลิธ
“งั้นก็รับของรางวัลเลยม่ะค่ะ”ลิธถาม
“ครับ งั้นก็ตามนั้นเลยครับ”ริวตอบ
ท่านผู้เล่นผ่านเงื่อนไข ทำการป้องกันการโจมตีจากNPCที่ทำการทดสอง ได้รับรางวัล กล่องสุ่มไอเทมเเละกล่องสุ่มทักษะระดับ[A] อย่างล่ะ 1 กล่อง
ท่านผู้เล่นผ่านเงื่อนไข ทำการโจมตีNPCที่ทำการทดสอง ได้รับรางวัล กล่องสุ่มไอเทมเเละกล่องสุ่มทักษะระดับ[S] อย่างล่ะ 1 กล่อง
ท่านผู้เล่นผ่านเงื่อนไข ทำการสังหารNPCที่ทำการทดสอง ได้รับรางวัล กล่องสุ่มไอเทมเเละกล่องสุ่มทักษะระดับ[SS] อย่างล่ะ 1 กล่อง
“ก็ประมาณนี่ล่ะค่ะ ส่วนอันสุดท้ายก็ยังไงริวก็สังหารชั้นได้อยู่เเล้วก็เลยได้ไปน่ะค่ะ”ลิธกล่าว
“ขอบคุณมากเลยน่ะครับ”ริวกล่าว
“เริ่มเล่นเกมส์เลยม่ะค่ะ”ลิธถาม
“ครับ”ริวตอบ
“งั้นประตูที่จะออกไปข้างนอกอยู่ตรงนั้นน่ะค่ะ”ลิธกล่าวจบก็มีประตูสีขาวปากฎขึ้นมา
“ขอบคุณมากน่ะผมไปล่ะ”กล่าวจบริวก็เดินเข้าประตูไป
“เอะ ลืมเพิ่มเพื่อนเลยเรา เฮ้ย” ลิธพูดออกมาเมื่อนึกออก
ท่านด้านริว
ริวนั้นกำลังเดินผ่านประตูมาได้ซักพักก็มาโผล่กลางเมืองเริ่มต้นกำลังจะเดินไปรับของเริ่มต้นก็ดันมีเเสงรอบตัวซะก่อนเเล้วระบบก็ประกาศว่า
ท่านผู้เล่นได้ครอบครองสมบัติของจักพรรดิ์มังกร กำลังทำการเครื่อนย้ายไป มิติพิเศษเพื่อรับการทำสอบ ในการครอบครองสมบัติของจักพรรดิ์สูงสุด
ความคิดเห็น