อสูรขาวล้างอธรรม

ลำดับตอนที่ #2 : ชะตากรรม

 แวตาที่แข็งกร้าวของผู้มาเยือน มองสำรวจไปรอบภายในถ้ำ และหยุดนิ่งอยู่ที่ร่างชายชราคนหนึ่ง เดินย่ามสามขุมเข้าหา หมายจะทำร้ายระบายความโกรธในใจ ร้อน เหมือนไฟสุมกายนั่น คำรามออกไปด้วยความโกรธ
            " เจ้าเป็นใคร มาอยู่ในถำ้ของข้าได้อย่างไร "
ผู้ทรงศิลมิได้ตอบ ยังคงนั่งหลับตาบริกรรมคาถาก้บสร้อยประคำที่อยู่ในมืออย่างสงบ ทำให้อสูรร้ายโกรธจัด ย่ามสามขุมเข้าไปใกล้ว ยื่นแขนที่ยาวกว่าลำตัวของมัน หมายขย้ำผู้ที่อยู่ตรงหน้าให้หนำใจ  ผิดคาด สร้อยประคำที่อยู่ในมือผู้ทรงศิล ลอยขึ้นสวมเข้ากับลำคอของมันได้โดยง่าย
" โอ้ย ... โอ้ย !  อสูรร้าย ร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวด   ผู้ทรงศิลลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ มองพิจารณาอสูรที่ดิ้นทุรณทุรายอยู่ข้างหน้าด้วยความตั้งใจ ส่วนหัวที่ใหญ่และแหลมกว่าคนปกติ ลำตัวสั้น แขนขายาวกว่าลำตัว แววตาแดงกร่ำ  ผู้ทรงศิลหลับตาลงอีกครั้ง สวดคาถา แผ่เมตตาให้อสูร หวังให้เย็นลง หายจากความทุรณทุรายนั่น  แต่แล้ว !  ได้เห็นกายแท้ของอสูร ภายใต้ร่างกาย อันน่าเกรียดนั่น  
            " เจ้าสงบสติเถิด แล้วนั่งลงเสีย เราจะเอาสร้อยประคำนั่นออกจากกายให้เจ้า" 
อสูรร้ายสงบลงได้อย่างน่าอัศจรรย์ นั่งลงกับพื้น มองพื้นถ้ำอย่างคนหมดแรง  มิกล้าเงยหน้าสบตากับผู้ที่ตนหมายจะทำร้ายซะแล้ว  
           "เจ้ามาที่นี่ด้วยชะตาของเจ้า   เจ้าได้กลายเป็นอสูร ก็ด้วย กรรมของเจ้า เจ้าต้องระงับความโกรธกริ้วในใจของเจ้าให้ได้ "
ผู้ทรงศิลพูดพลาง เดินไปถอดสร้อยลูกประคำออกจากคอของอสูรร้าย  เมื่อสร้อยประคำถูกถอดออกไป เจ้าอสูรร้าย เร่ิมแสดงเสียงคำรามออกมาเช่นเดิม แต่มันมิได้ทำร้ายผู้ที่อยู่ตรงหน้าแต่อย่างใด วิ่งออกไปจากถ้ำอย่างรวดเร็ว  ผู้ทรงศิลได้แต่มองตาม หวังเพียงอสูรตนนี้จะกลับมาอีกก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ..