คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : First (20%)
Chapter 1
หลังจากการวิ่งมาราธอนในตอนเช้า ความพยายามของร่างบางก็สัมฤทธิ์ผล เขามาทันอาจารย์เข้าอย่างหวุดหวิด เมื่อคืนเขามัวแต่ดูแมนยูฯเตะจนถึงตีสี่ ดูเพลินจนลืมไปเลยว่าวันนี้เรียนแปดโมงครึ่ง ก็ทีมโปรดอ่ะ ช่วยไม่ได้…
ลู่หานศึกษาอยู่คณะสถาปัตฯ ของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในโซล เขาเป็นหนุ่มน้อยจากจีนแผ่นดินใหญ่ ที่สามารถสอบชิงทุนเพื่อมาเรียนที่เกาหลีใต้ได้ กว่าปะป๊ากับหม่าม๊าจะอนุญาติให้เขามาก็เล่นเอาลู่หานเหนื่อยเลยทีเดียว ปะป๊าไม่เท่าไหร่ เพราะท่านอยากให้ลู่หานได้เรียนรู้ในโลกกว้าง(?) แต่หม่าม๊านี่ซิ ท่านจะไม่ยอมท่าเดียว โดยให้เหตุผลที่ว่า...
‘หม่าม๊ากลัวเสี่ยวลู่ของหม่าม๊าโดนฉุด T^T’ นั้นทำให้ลู่หานเงิบรับประทานไปหลายวันเลยทีเดียว
‘หม๊าม่า...เสี่ยวลู่เป็นผู้ชาย แถมออกจะแมนขนาดนี้ใครจะมาฉุด เห็นหน้าแข้งเสี่ยวลู่กันเข้าไปก็หนีกันกระเจิงแล้ว’ (เออ ฉันก็ว่างั้นแหละ....)
แต่สุดท้ายก็ออดอ้อน กอดแข้งกอดขา นวดเช้านวดเย็น จนท่านอนุญาติให้มาจนได้ ครอบครัวของลู่หานเป็นครอบครัวฐานะดีเลยทีเดียวล่ะ ปะป๊าเป็นข้าราชการระดับสูงบวกกับเป็นเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ในจีน ซึ่งการที่ลู่หานเรียนสถาปัตฯนั้นท่านก็เลยยิ่งสนับสนุนเต็มที่เลยทีเดียว นับว่าเป็นเรื่องดี
“เมื่อคืนดูแมนยูฯ ซินะ -_________-“ บยอนแบคฮยอน พูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนตัวเล็กของตัวเองกำลังเอาบั้นท้ายงามงอน(?) หย่อนลงบนเก้าอี้ที่ประจำ ลู่หานได้แต่ยิ้มแหยๆ เพราะทุกครั้งที่เขาดูฟุตบอลทีมโปรดเตะ เขาจะมาสายแบบนี้เสมอ
“ดีนะที่มึงทัน ไม่งั้นกูจะไม่จดเลคเชอร์ให้จริงๆด้วย”
“ครับๆ ไอ้ลูกหมา หยุดบ่นครับ จะเรียนมั้ย?”
ลู่หานพูดขึ้น พร้อมกับเตรียมอุปกรณ์การเรียนของตัวเองและไม่ลืมหยิบ แหวน ประจำตัวของตัวเองมาใส่ ซึ่งปกติแล้วลู่หานจะใส่มันออกจากคอนโดฯเสมอ แต่วันนี้มันไม่มีเวลาแม้แต่จะหยิบแหวนมาใส่ลงนิ้วด้วยซ้ำ เพราะตื่นมาก็แปดโมงเช้าเข้าไปแล้ว แถมอาบน้ำ เอ่อ...อย่าเรียกว่าอาบดีกว่า เรียกว่าวิ่งผ่านน้ำจะดีกว่า นับอะไรกับการที่เอาแหวนใส่นิ้ว โชคยังดีที่คอนโดของลู่หานอยู่ใกล้กับมหาฯลัย ทำให้เขารีบวิ่งใส่เกียร์กวางวิ่งหนีเจ้าป่าล่าเหยื่อมาเข้าเรียน เขาเลยหยิบมันใส่กระเป๋ากางเกงของเขามาหวังมาใส่ทีหลัง ซึ่งเขามั่นอกมั่นใจเอามากๆว่าเขาหยิบมันมาด้วยจริงๆนะ ทำไมทำไมทำไม มันไม่มีล่ะ...
เอ๊ะ!?... หรือไม่ได้หยิบมา เพราะรีบจนจำอะไรไม่ได้เลย
“หาไรว่ะ” แบคฮยอนถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของเขา กำลังหาอะไรอยู่ซักอย่างจากกระเป๋ากางเกง ชนิดที่ว่ามันถอดกางเกงตอนนี้เพื่อควักหาทุกซอกทุกมุมได้ มันคงทำไปแล้ว
“แหวน... กูหาแหวนไม่เจอ”
“อ๋อออออออ แหวนที่มึงใส่ประจำอ่ะนะ”
“เออดิ!!!”
“แค่แหวนเองมึง อย่าคิดมากซื้อใหม่ก็ได้บ้านรวยจะตายมึงอ่ะ ใช่มั้ยครับ คุณหนูเสี่ยวลู่วววววว”
“อิเชี่ยนี่ หยุดพูดแบบนั้นครับ มันไม่แมน ไม่ซังนัมจาสุดๆ เอ่อ...แล้วแหวนนั้นไม่ใช่แหวนธรรมดาๆ มันคือแหวนประจำตัว ที่อาม่าสั่งทำเพื่อให้แฟนในอนาคตครับ ถ้าหาย อาม่ารู้ อาม่าตามมาฆ่ากูถึงโคเรียแน่ๆ”
ร่างบางพูดแบบแทบจะไม่ได้หายใจ เพื่อให้เพื่อนสนิทหน้าหวานเข้าใจว่า แหวนที่เขากำลังหานั้นไม่ใช่แหวนธรรมดา...
ใช่แล้ว แหวนที่ลู่หานกำลังจะถอดกางเกง เทกระจาดกระเป๋าหานั้น มันเป็นแหวนประจำตัวของลู่หานที่อาม่าของเขาสั่งทำพิเศษ ซึ่งครอบครัวของเขาเวลามีทายาทสืบตระกูลจะต้องมีการทำแหวนขึ้นมา 2 วงเป็นคู่กัน ลักษณะเป็นแหวนเงินเกลี้ยงๆ ซึ่งวงนึงสลักเป็นตัวอักษรชื่อของลู่หานเป็นภาษาอังกฤษ เป็นวงที่ลู่หานใส่อยู่ประจำ แต่อีกวงนึงยังไม่มีการสลักอะไรลงไปในท้องแหวนเพื่อรอเจ้าของที่แท้จริงของมันมาจับจองเป็นเจ้าของ ซึ่งคนๆนั้นคือคนที่ลู่หานเลือกแล้วว่าจะแต่งงานด้วย ครอบครัวของลู่หานทำแบบนี้กันมาเป็นประเพณีเลยก็ว่าได้ บรรพบุรุษของเขาเชื่อว่า แหวนมีความสามารถในการตามหาเจ้าของที่แท้จริงของมันเองได้ ซึ่งเป็นเรื่องน่าประหลาดที่ท่านทุกคนก็หาเนื้อคู่ของพวกท่านได้ โดยมีแหวนเป็นตัวนำพาให้มาพบกัน เช่นตัวอย่างไม่ใกล้ไม่ไกล ปะป๊ากับหม่าม๊าของเขาเอง เรื่องราวของพวกท่านนั้นสุดแสนจะโรแมนติกนัก...
โดยตอนนั้นปะป๊าของเขาเป็นนักกีฬาของโรงเรียนแห่งหนึ่งในจีน หลังจากเสร็จจากการซ้อมกีฬาในตอนเย็นของทุกวันก็มาล้างหน้า ล้างมือ ที่อ่างล้างหน้าในห้องน้ำชายและได้ถอดแหวนออกวางไว้บนเคาเตอร์อ่างล้างหน้า แล้วเดินออกจากห้องน้ำไปเลยโดยลืมหยิบแหวนของตัวเองไปด้วย ทั้งๆที่ปกติแล้วเขาจะไม่ลืมหรือทิ้งแหวนวงนี้ไว้ที่ไหนเด็ดขาด แต่เป็นตอนเย็นของวันนี้ ที่หม่าม๊าของเขาอยู่ทำงานศิลปะจนถึงเย็น เธอต้องการล้างจานผสมสีแต่ห้องน้ำหญิงที่ชั้นนั้นปิดเพื่อทำความสะอาดพอดี เธอจึงเลือกที่จะเดินเข้าห้องน้ำชายไปโดยตรวจสอบก่อนว่า มีใครอยู่มั้ย เพื่อที่เธอจะได้ไม่เจอของดี แต่ขณะที่เธอกำลังล้างจานผสมสีใกล้จะเสร็จแล้ว ก็เหลือบไปเห็นแหวนวงนึงซึ่งสะดุดตาและใจของเธอมาก เธอจึงเลือกที่จะหยิบมาเก็บไว้เพื่อตามหาเจ้าของที่ลืมไว้ โดยจะเอาไปให้อาจารย์ช่วยตามหาเจ้าของในวันรุ่งขึ้น แต่ขณะที่กำลังจะออกจากห้องน้ำ ก็ชนเข้ากับแผ่นอกหนาของบุรุษตรงหน้าที่ดูรีบร้อนพรวดพราดเข้ามาในห้องน้ำ ทั้งคู่ดูตกใจเล็กน้อย ชายหนุ่มตกใจที่เห็นหญิงสาวร่างบางมาอยู่ในห้องน้ำชายได้ยังไง ส่วนหญิงสาวรู้สึกอายมากกว่าจะตกใจ ที่ชายหนุ่มเห็นเธอในห้องน้ำที่สตรีอย่างเธอไม่น่าจะเข้ามาอยู่ในนี้ได้
‘เอ่อ... เราขอตัวนะ’
‘เดี๋ยว! คุณ...เอ่อ...เห็นแหวนเงินที่วางอยู่บนเคาเตอร์อ่างล้างหน้าบ้างมั้ย’
‘ใช่วงนี้รึป่าวคะ? กำลังจะไปตามหาเจ้าของพอดี’
‘ใช่ครับ! วงนี้แหละ นึกว่าจะโดนฉกไปแล้วซะอีก ถ้าหายนะม๊าเขกหัวผมแยกแน่ 55555555’
หญิงสาวอมยิ้มเบาๆ กับคำพูดของชายหนุ่มตรงหน้าเธอ
‘งั้นดิฉันขอตัวนะคะ’ เธอบอกลา พร้อมยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับชายหนุ่มตรงหน้า โดยหารู้ไม่ว่ารอยยิ้มพิมพ์ใจที่เธอส่งมาให้เขา ทำเอาชายหนุ่มตรงหน้าเธอใจเต้นดุจแผ่นดินไหว
‘เอ่อ...คุณครับ’
‘คะ?’
‘คือ...เอ่อ...ผม ถ้าไม่รังเกียจอะไร ผมอยากรู้จักคุณให้มากกว่านี้ รบกวนขอเบอร์ติดต่อไว้หน่อยได้มั้ยครับ?’
ชายหนุ่มพูดพร้อมยื่นโทรศัพท์มือถือให้สาวน้อยข้างหน้าน้อยๆ
เธอยิ้มน้อยๆ แก้มขาวๆของเธอเริ่มเปลี่ยนจากสีขาวราวหิมะเป็นสีแดงระเรื่อ ก่อนจะรับโทรศัพท์ข้างหน้ามาพิมพ์เบอร์มือถือของเธอลงในหน้าจอโทรศัพท์เครื่องนั้น ก่อนส่งคืนเจ้าของ
‘ถ้าเสร็จแล้ว เราไปก่อนนะ...’ จากนั้นเธอก็รีบเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
‘เดี๋ยวผมจะโทรไปนะ’ ชายหนุ่มตะโกนไล่ไล่เธอมา ไม่รู้ว่าเธอได้ยินรึป่าว แต่นั้นเป็นจุดเริ่มความรักของคนทั้งคู่ และได้เกิดมาเป็นลู่หานในวันนี้ ก็บอกแล้วว่า พรหมลิขิตเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ....
talk
เรามาแล้ว พอดีเรายุ่งตลอดเลยที่ผ่านมา เลยดองฟิคไว้นานเกิน
ขอโทษนะตัวเอง (.___.)
เด๋วอีกวันสองวันจะกลับมาอัพเพิ่มค่ะ รอเจอกับพี่ฮุนสุดหล่อได้เลย
จุ๊บๆ >3<
ความคิดเห็น