คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Journey : Chapter 1 {10%}
- 1 –
กริ๊ง ๆ ...
เสียงกระดิ่งที่ประตูดังขึ้นหลังจากที่คนตัวเล็กใช้หลังดันประตูเข้ามาในร้านที่เต็มไปด้วยของเก่าพร้อมกับแก้วกาแฟยี่ห้อดังที่อยู่ในมือทั้งสองข้างรวมทั้งถุงกระดาษที่ใส่มัฟฟิ่นร้อน ๆ ที่คีบเอาไว้ที่มือขวา ร่างผอมบางชะโงกหน้าออกมาจากชั้นวางของอยู่ด้านในร้านเมื่อได้ยินเสียงผู้ที่มาเยือน...
"ออกมาทานอะไรก่อนสิ วันนี้พี่ได้มัฟฟินร้อน ๆ มาด้วย"
“ครับพี่” คนตัวบางวางผ้าที่ใช้เช็ดทำความสะอาดที่ชั้นก่อนจะเดินไปยังโต๊ะไม้โอ๊คประดับด้วยกระเบื้องสีเขียวมรกตซึ่งเป็นหนึ่งในสินค้าซึ่งเขาใช้มันเป็นโต๊ะทานมื้อเช้าแทบทุกวัน ลู่หานนั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะกำลังเอามัฟฟินออกมาจากถุงและวางลงข้าง ๆ แก้วกาแฟอีกแก้ว เซฮุนนั่งลงที่เก้าอี้ก่อนจะยกกาแฟขึ้นมาดื่ม
"วันนี้ไม่มีลูกค้าด่วนเหรอครับ?" คนอายุอ่อนกว่าเริ่มถามพี่ชายที่กำลังยกแก้วแฟขึ้นดื่ม ลู่หานดื่มกาแฟอึกหนึ่งก่อนจะตอบคำถาม
"ไม่มีน่ะ" คนตัวเล็กยกมัฟฟิ่นขึ้นมาอกะกระดาษออกก่อนจะกัดมันเข้าปากไปคำนึง
"อ่อ ครับ ...พี่ลู่หานผมมีเรื่องจะปรึกษาหน่อยได้มั้ย?" เซฮุนเอ่ยปากถาม อีกคนที่มีขนมอยู่เต็มปากก็ได้แต่พยักหน้าแทนคำพูด ทำให้เซฮุนเริ่มต้นเอ่ยเรื่องที่ต้องการคำปรึกษาในทันที...
"พี่ว่าผมจะปลดป้ายให้เช่าห้องว่างดีมั้ย" คำถามนี้ทำให้คนฟังเลิกคิ้วด้วยความสงสัยก่อนจะรีบกลืนขนมลงคอแล้วกาแฟยกขึ้นดื่มก่อนจะรีบถาม
"ทำไมล่ะ” ที่ลู่หานสงสัยก็เพราะการขึ้นป้ายตั้งแต่แรกนั้นเป็นความต้องการของเซฮุนเอง และเขาเองก็แย้งมันมาแต่แรกเพราะอาจจะทำให้เซฮุนที่อยู่คนเดียวไม่ปลอดภัย ไหนจะของเก่าที่อยู่ในร้านที่บางชนิดก็ราคาไม่ใช่น้อย ๆ ที่อาจจะเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นได้ แต่ทำไมอยู่ดี ๆ อีกฝ่ายถึงจะเอามันลง...
“ผมแขวนป้ายมาตั้งแต่เริ่มเปิดร้านใหม่ ๆ แต่ก็ไม่มีแบ็คแพ็กเกอร์คนไหนมาเช่าเลย ผมก็เลยว่าจะเอาลงแล้วน่ะ” เซฮุนตอบพลางมองออกไปที่ป้ายไม้เงาวับที่เขาทำมันเองกับมือ เขารู้สึกว่ามันถึงเวลาแล้วที่เขาควรจะตัดใจจากความฝันให้เด็ดขาดเสียที...
...การได้เดินทางไปทั่วโลกกับคนที่รักเป็นสิ่งที่เซฮุนฝันเอาไว้ แต่มันก็พังทลายลงเมื่อคนที่เขาคิดว่าเป็นครึ่งหนึ่งของชีวิตปฏิเสธเขาและเดินจากไป ในวันที่เขาวางแผนทุกอย่างเอาไว้แล้ว...
“เซฮุน ... เซฮุน....” ก็ไม่รู้ว่าตัวเขาเองเหม่อไปนานขนาดไหนแต่รู้สึกตัวอีกทีก็เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังเรียกเขาอยู่ พร้อมกับชี้ไปที่แก้วกาแฟอุ่นที่เริ่มจะเย็นและบอกว่าให้รีบดื่ม เขาก็รีบยกมันขึ้นดื่มสลับกับการกินมัฟฟินที่ได้มาให้หมด แต่ยังไม่ทันจะกินได้ถึงครึ่ง เสียงกระดิ่งที่ประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง....
กริ๊ง....
เซฮุนรีบลุกไปดูอย่างไม่รีรอเพราะเขาคิดว่าอาจจะเป็นลูกค้าคนแรกของเช้านี้ เขาไปทางหน้าร้านและพบว่าชายคนหนึ่งกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่สะพายหลังอยู่กำลังยืนมองไปรอบ ๆ ร้าน เมื่อสายตาของคนผู้มาเยือนปะทะกับสายตาของเซฮุนที่มองเขาด้วยความตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะเอื้อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ และที่สำคัญเป็นภาษาเกาหลี !
“ขอโทษนะครับ ที่นี่มีห้องว่างให้เช่าใช่ไหม?” ...
ความคิดเห็น