ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Fic one ok rock {taka vs ryota}
ผมจบประโยคด้วยยิ้มอันสดใสที่สุดที่ตัวเองจะทำได้ เอียงคอซ้ายขวา มือสองข้างท้าวสะเอวยืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ
ปึ่ก!
ปึ่ก ปึ่ก ปึ่ก ปึ่กๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูรัวๆดังขึ้น ทำเอาผมสะดุ้งจากการซ้อมหัดพูดภาษาอังกฤษของตัวเอง เหมือนจะทำเป็นไม่รู้ แต่ผมก็อยากจะแกล้งไอ้คนก่อเสียงดังหน้าห้องน้ำนั่นอีกสักหน่อย
"มึงเสร็จยัง?
"...." (-.-)
"ไอ้บ้า มึงเข้าไปทำอะไรในนั้นตั้งนานห๊ะ"
"...." ไอ้เจ้านั่นท่าจะเริ่มเดือดละ รออีกหน่อยละกัน
"มึงขี้อยู่รึไง!!!!" เอาล่ะ พอใจละ
ผมเปิดประตูทันทีกับที่แรงผลักเข้ามากระทันหัน ร่างเล็กเซปะทะเข้ากับอกและซิกแพ๊คที่ผมสุดแสนจะภูมิใจอย่างจัง แขนทั้งสองข้างเอื้อมไปประคองร่างนั้นอย่างอัตโนมัติ พร้อมๆกับที่เสียงสบถกระแทกเข้าเต็มรูหู
"เชี่ยยยย"
ไอ้เตี้ยมันด่าผมอีกละครับทุกท่าน ถัดจากไอ้บ้า ผมกลายเป็นไอ้เชี่ยเพิ่มไปอีกซะงั้น ไอ้ปากเปราะนี่มันน่าโดนสั่งสอนจังมึงเนี่ย
"มึงปวดขี้เหรอ ถึงมาเร่งกูเนี่ย" สงสัยคนปวดขี้จะเป็นมันมากกว่าผมซะอีก หน้ามันเม้งแตกยังกะปลาตีน
"กูรีบ" มันดันตัวเองออกจากผม และเข้าห้องน้ำพร้อมผ้าเช็ดตัวอย่างไว นี่มึงรีบขนาดไม่มีเวลาเสวนากับกูเลยเหรอไอ้เตี้ยทากะ นึกสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
"โดนด่าอีกแล้วรึไง" เป็นเสียงของรุ่นพี่โทรุที่บอกผมที่กำลังทำหน้างง
"ฮ่าฮ่า ก็มีแต่ไอ้ทากะแหละที่เคาะแบบไม่มีมารยาทแบบนั้น"
"แต่มึงก็แปลก สมัยก่อนกลัวมันอย่างกับอะไรดี พอมาตอนนี้แหย่มัน แกล้งมันยังกับรุ่นเดียวกัน" พี่โทรุ(ที่ผมเคารพรัก)กล่าวพลางหัวเราะในลำคอ หึหึ
"ไม่มีใครแกล้งมันกลับบ้างเดี๋ยวมันได้ใจ ไอ้นี่นิสัยเสีย ชอบแกล้งคนอื่น ถ้าไม่โดนแกล้งบ้างเดี๋ยวโตไปจะกลายเป็นเด็กมีปัญหา" ผมกล่าวติดตลก เด็กตายล่ะ อายุก็เลยวัยรุ่นกันแล้ว แต่ไอ้ทากะหน้ายังกับเด็กมอต้น ยิ่งบวกกับความเตี้ยของมันเข้าไป เผลอเข้าสักวันอาจจะโดนอุ้มหายตัวไปง่ายๆก็ได้ แต่จะอุ้มท่าไหนดี ท่าเจ้าสาว รึว่าพาดบ่า >< ผมคิดเพ้อเจ้อไปไกล
"แต่คนเดือนร้อนไม่ได้เป็นมึงนี่ ยิ่งมึงแกล้งทากะ แต่คนซวยน่ะ ไอ้โทโมะโน่น หัดคิดถึงหัวอกมันบ้าง" เอ๊ะ ยังไง พี่โทรุเตือนแต่ไม่ยอมสบตาผม ทำเป็นเกาหัวแกรกๆ
"หัวอกโทโมะจังนี่คืออะไรเหรอ ผมรู้จักมั้ย?"
"มึงนี่บ้าจริงๆ กูไม่พูดด้วยละ" เฮียโทรุผลักหัวผมจนเซ เจ็บน้า ล้อก็ไม่ได้คนเรา
'มึงอย่าไปบอกใครนะ สัญญาว่าจะรู้กันแค่สองคน'
พี่โทรุมัดมือชกผมให้สัญญาว่าจะเก็บไว้เป็นความลับเรื่องที่เฮียแกแอบชอบโทโมะจังมือกลองของวง จะว่าไปก็สงสารเฮียแกนะ ดันไปชอบคนเอ๋อๆแบบนั้น ที่ชีวิตมีแค่เรื่องตีกลองกับเรื่องกิน อีกอย่างหนึ่งคือเฮียไม่สามารถจะแทรกตัวเองเข้าไปได้เลย เพราะโดนไอ้เตี้ยสัมปทานเวลาว่างของโทโมะจังเพื่อคอยแกล้งอยู่ตลอด ไอ้เตี้ยมันฉลาดเป็นกรดมันรู้ว่าตอนไหนควรแกล้ง ตอนไหนควรอ้อน โทโมะจังก็ใจดีเกิ๊น ยอมมัน บอกว่าทากะน่ารักดีถึงยอมให้แกล้งได้
ว่าแต่ไอ้เตี้ยรีบทำไม
"ทากะเสร็จยัง ทาเครุคุงมาแล้วนะ" โทโมะจังเดินมาตาม มือกลองของวงกำไม้ตีกลองเหงื่อท่วมตัว สงสัยจะเพิ่งซ้อมเสร็จ เนื่องจากวันนี้พวกเรามารวมตัวกันที่ห้องซ้อมของบริษัท จึงไม่แปลกที่คนที่ไม่ใช่สมาชิกของวงจะมาที่ห้องซ้อมได้
"มันอาบน้ำอยู่" ผมบอกโทโมะจัง พร้อมมองร่างของคนที่เดินตามหลังมา
...น่ารักชิบหาย...หล่ออีกต่างหาก...
"งั้นฉันขอนั่งรอที่นี่นะ" แม้แต่เสียงก็ยังนุ่มนวล โอ๊ย ตูจะบ้า
"ตามสบาย" ผมทำตัวไม่ถูก ตัดสินใจนั่งลงบ้าง รู้สึกประหม่านิดๆ
"เรียวจังเห็นโทรุคุงบ้างไหม" โทโมะจังเอียงคอ บิดเอวไปมาเบาๆ
"น่าจะออกไปสูบบุหรี่บนดาดฟ้านะ เห็นเดินไปทางนั้น โทโมะจังมีอะไรรึเปล่า" ผมใจคอไม่ดี ไม่อยากให้โทโมะจังทิ้งผมไปให้อยู่สองต่อสองกับคนคนนี้
"มีของจะให้หมอนั่นน่ะ"
และแล้วความหวังสุดท้ายก็จากผมไปอย่างร่าเริง แล้วทีนี้ให้ทำไงล่ะเนี่ย
"เอ่อ เรียวตะ ผมถามอะไรนายหน่อยสิ มันอาจจะเป็นคำถามที่ไม่สมควรถามเท่าไหร่ ถ้านายจะไม่ตอบก็ไม่เป็นไรนะ" ทาเครุ หรือชื่อเต็มๆก็คือ ซาโต้ ทาเครุ นักแสดงสังกัดค่ายเดียวกันกับวง one ok rock ของพวกเรา และเป็นเพื่อนซี้ของทากะ หรือไอ้เตี้ย เอ่ยถามอย่างสุภาพขึ้น ผมหันหน้าไปทางเขา เผลอนั่งขาชิดมือวางบนหน้าขาอย่างเรียบร้อยเหมือนเด็กนักเรียนที่ถูกเรียกเข้าห้องปกครอง ผู้ชายคนนี้มีออร่าบางอย่างที่ไม่เหมือนคนอื่น เป็นออร่าที่เวลาอยู่ด้วยเราจะทำตัวเรียบร้อยโดยไม่รู้ตัว ที่สำคัญแฟนบอยของคนคนนี้มีอยู่เพียบในบริษัท
...รวมทั้งผมด้วย...>///<
ก็เขาทั้งเท่ห์แล้วก็น่ารักนี่นา ตอนเขาแสดงเป็นซามูไร ขนาดผมเป็นผู้ชายนะ แต่รู้สึกว่าเขาโคตรเท่ห์เลยทั้งที่หน้าตาไปแนวหวานๆเหมือนผู้หญิง คงจะเป็นเพราะผมชื่นชมความสามารถของเขามากกว่า อีกอย่างเขาก็นิสัยดีมาก เลยมีแต่คนรักเขาเต็มไปหมด สงสัยว่ามาซี้กับไอ้เตี้ยนิสัยเสียแบบทากะได้ไง งงกับชีวิตมาก
"คะ ครับ" ซาโต้ซังแอบหัวเราะนิดๆกับท่าทีของผม แต่เขาก็คงจะชินกับท่าทีของอีกฝ่ายแบบนี้อยู่แล้ว ใครๆก็นับถือคนคนนี้
"คือ...ทากะเขาบอกกับผมว่าเรียวตะอยากเลี้ยงแมว ถ้าเป็นแมวแบบทาเครุคุงได้ก็คงจะดี คือมันหมายถึงอะไรเหรอ จริงอยู่ที่ผมก็เลี้ยงแมวอยู่เหมือนกัน นายหมายถึงแมวของผมรึเปล่า ผมค่อนข้างไม่เข้าใจ ถ้าหมายถึงแมวที่ผมเลี้ยงก็คงจะไม่..."
"มะ ไม่ใช่! ไม่ใช่นะ คือฉันพูดแบบนั้นไปก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะ คะ คือ ทาเครุซังเหมือนแมวก็จริง แต่ก็ไม่ใช่... อย่าเข้าใจผิดนะ" ผมลุกขึ้นยืนพรวด ตอบละล่ำละลัก จนอีกฝ่ายตกใจสีหน้าตื่น เหมือนแมวกำลังสะดุ้ง
ผัวะ!
เสียงตบหัวดังก้องเรียกสติผมกลับคืน
ไอ้เตี้ยทากะหัวเราะร่วน มือข้างหนึ่งกำผ้าขนหนูขยี้หัวเปียกน้ำ ส่วนมือที่เพิ่งเบิ้ดกะโหลกผมเมื่อกี้นั้นยกขึ้นชี้หน้าทาเครุซัง
"นายเป็นแมวของหมอนี่" มันจบประโยคโดยการหันมือมาชี้ที่ผม ไอ้บ้านี่ ไม่ได้ดูสถานการณ์เลยรึไง เห็นไม๊ทาเครุซังทำหน้าไม่ถูกแล้ว
"นายเป็นคนให้ฉันมาถามเรียวตะเองนะ นายแกล้งอำฉันรึเปล่าเนี่ย" ทาเครุงงกับสถานการณ์
"ฉันเปล่านะ เรียวตะมันพูดจริงๆ ตอนพวกเราดูโฆษณาหนังของนาย เรื่องที่แสดงกับแมวไง ฉันก็แค่ถามหมอนี่ไปว่า อยากลองเลี้ยงแมวบ้างรึเปล่า เห็นมันคลั่งเลี้ยงหมามาก มันพูดออกมาหน้าตาเฉยตอนดูนายว่า..."
"อ๊ากกก หยุดดดดดด ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้น ปากมันแค่พูดไปเอง" ผมพยายามหยุดไอ้เตี้ยแต่ไม่ทันแล้ว
"หมอนี่ทำหน้าลอยๆแล้วพูดว่า ถ้าเป็นแมวที่เหมือนทาเครุก็อยากจะลองเลี้ยงอยู่นะ นี่มันสุดจะหยะแหยงเลยว่ามะ" ไอ้เตี้ยดูสะใจที่ได้แกล้งผมซะเหลือเกิน
"ฉันว่าเรียวตะอาจจะสับสนก็ได้นะ เรียวตะ นายอยากจะพูดว่าถ้าเป็นแมวที่เหมือนกับของฉัน หมายถึงในหนังก็อยากลองเลี้ยงอยู่ใช่ไหม ไม่มีเหตุผลอะไรที่นายจะหมายถึงตัวฉันเลยนี่นา" ทาเครุครุ่นคิดตามสไตล์เขา ขอบคุณสวรรค์ที่เขาคิดไปทางนั้น ตอนนี้ผมอายจริงๆนะ >///<
"ง้านเหรออออ"ไอ้เตี้ยลากเสียงยาว น่าโมโหชะมัด
"งั้นสิ" =_= ผมจำใจรับคำ
"ไม่เป็นไรหรอกเรื่องแบบนี้เข้าใจผิดกันได้ จะว่าไปก็มีหลายคนเหมือนกันที่พูดแบบนั้น สงสัยพวกเขาคงจะล้อฉันเล่นมากกว่า ผู้ชายแบบฉันจะไปน่ารักแบบแมวเหมียวได้ไงจริงมั๊ย ฮะฮะฮะ" ทาเครุหัวเราะอย่างสดใส ซันชายมาก
ไม่จริง นายต่างหากที่น่ารักกว่าแมวซะอีก!
ไม่จริง นายต่างหากที่น่ารักกว่าแมวซะอีก!
เสียงในหัวของคนสองคนประสานขึ้นพร้อมกัน
"ป่ะ ทาเครุรีบไปกันเถอะฉันหิวแล้ว ไปกินซูชิกัน" ไอ้เตี้ยดันหลังทาเครุซังออกไปเขาเลยไม่มีโอกาสกล่าวลากับผม ทากะเกาะบ่าทาเครุแต่หันหน้ามาท้าทายผม มันขยับปาก ผมอ่านได้ใจความว่า
....นี่-ของ-ของ-กู-เว้ย....
ไอ้ปีศาจ ฝากไว้ก่อนเหอะมึง เดี๋ยวกูรอเอาคืนแน่ ผมหยิบโทรศัพท์โทรหาคนคนหนึ่ง
"เออ ฮิโรกิเหรอ นายอยากกินซูชิมั้ย?" ผมจุดชนวนระเบิดให้ไอ้เตี้ยด้วยความรัก ฮ่าฮ่า
//////////////////////
ขอโทษแฟนคลับทุกคนด้วยน้า
แต่เราจิ้นไปแล้ว หยุดม่ายได้
เมนโทโมะจังอย่างแรงค่ะ ฮ่าฮ่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น