Sora no yume

ลำดับตอนที่ #2 : ฝัน

Sora no yume

บท Yoshikawa seto
ตอนที่ 2 ฝัน

ในช่วงฤดูร้อนของทุกปีผมมักจะชอบออกไปเดินเล่นแถวชายหาดอยู่เป็นประจำ ฤดูร้อนปีนี้ก็คงจะเช่นกัน ลมทะเลริมชายหาดมันทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ถึงจะเป็นสายลมที่ไม่ได้มีความเย็นเอาซะเลยก็ตาม แต่มันก็ทำให้รู้สึกดีอยู่ไม่น้อย ทำไมผมถึงชอบมันน่ะหรอ นั้นก็เพราะว่า เหมือนมีบางสิ่งบางอย่างในส่วนลึกของตัวผม บอกกับผมว่ามีใครบางคนกำลังรอผมอยู่ ผมเริ่มที่จะออกวิ่ง วิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย ไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมรู้สึกแค่ว่าถ้าผมไม่ออกวิ่ง ผมก็จะไม่เจอกับใครคนนั้น และถ้าผมหยุดอยู่ตรงนี้ผมก็คงไม่มีวันได้เจออีกเลย ณ สถานที่แห่งนี้ ในฤดูร้อนของทุกๆปีที่ผ่านไปผมก็ยังคงวิ่ง วิ่งต่อไป และเมื่อฤดูร้อนผ่านไปหลายต่อหลายครั้ง ในที่สุดผมก็ได้เจอ เจอกับใครบางคนที่กำลังรอผมอยู่ .......

เฮ.. เซ เซ นายหลับงั้นนหรอ นายนี้เป็นพวกหลับง่ายในทุกๆที่เลยรึไง
ฮ่ะ หึม.. โทษทีนะ พอดีเมื่อคืนฉันฝันอะไรแปลกๆน่ะ เลยรู้สึกเหมือนว่าจะนอนไม่พอ
งั้นหรอ เอาเถอะ กาแฟกับของหวานมาแล้วนะ ฉันของาบก่อนละเพื่อน โว้วววว น่ากินสุดๆ
อืม... แกนี้มันเป็นพวกหลงรักของกินรึไงกัน
ช่างฉันเถอะน๊า ถ้าแกไม่กินฉันจะกินแทนเอาปะ
เรื่องดิ ใครบอกว่าฉันจะไม่กิน
หรอๆ งั้นฉันไม่เอาก็ได้

เมื่อคืนผมฝัน ฝันถึงสถานที่แปลกๆ ที่ๆไม่มีอะไร ที่ๆเต็มไปด้วยพื้นดินที่มีทุ้งหญ้าเขียวขจี แล้วก็อย่างที่เคย ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรผมจึงเริ่มออกวิ่ง ผมวิ่งอีกแล้ว วิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย แต่ว่าครั้งนี้มันเปลี่ยนไป เมื่อผมได้ออกวิ่งมาได้พักนึง ผมก็ได้เจอกับหญิงสาวที่มีเส้นผมและดวงตาเป็นสีฟ้า แต่เธอไม่เหมือนกับผม เธอไม่เหมือนกับคนทั่วไป นั้นเพราะว่าที่แผ่นหลังของเธอมีปีก ใช่แล้วมันคือปีก ปีกที่สามารถพาตัวของเธอโบยบินไปยังบนท้องฟ้าได้อย่างอิสระ ต่างจากผมที่ได้แต่ออกวิ่งเพื่อที่จะไปยังจุดหมายปลายทางที่ไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน และหลังจากนั้นเธอก็บอกอะไรบางอย่างกับผม แต่ทว่าเสียงของเธอมันช่างเบาเหลือเกิน จนผมไม่สามารถจับใจความได้ว่ามันคืออะไร เธอกำลังบอกให้ผมไปไหนกัน เธอต้องการอะไรจากผมงั้นหรอ ผมไม่สามารถบอกได้เลย และแล้วเธอก็บินหายไปในท้องนภาอันแสนกว้างใหญ่ ทุกสิ่งทุกอย่างก็เริ่มจะมืดลงจนหมดสิ้น เหลือแต่ผมแค่ตัวคนเดียว และในที่สุดผมก็ตื่นขึ้นจากความฝันนั้น

เฮ เซ แกเป็ฯอะไรของแก ดูแกเหม่อลอยชอบกล มีอะไรรึเปล่า หรือว่ากาแฟไม่อร่อย นี้ลุงเจ้าของร้าน
มีอะไรให้ให้รับใช้หรอครับ
ลุงใส่อะไรไปในกาแฟให้เพื่อนผมกินรึเปล่าเนี้ย ดูมันหงอยๆ
อ่อ เปล่าหรอกฉันแค่คิดอะไรนิดหน่อยเอง
อาวงั้นหรอกหรอ งั้นโทษทีนะลุง
ปกติกาแฟของทางร้านเราจะคัดแต่เมล็ดที่สมบูรณ์ที่สุดและมีคุณภาพ ส่วนผสมส่วนใหญ่ก็มาจากธรรมชาติทั้งหมด กาแฟที่ดีจริงๆนั้นถึงส่วนผสมจะลงตัวกันหรือใช้วัถุดิบที่มีราคาหรือสุดยอดแค่ไหนก็ตาม ก็สู้กาแฟที่ชงออกมาจากใจไม่ได้แม้น้อย เพราะฉะนั้นกาแฟทุกแก้วที่ทำออกมารล่วนแต่ชงออกมาจากใจ เพราะแบบนั้นละครับคุณลูกค้า
เกิดอะไรขึ้นหรอค่ะ คุณพ่อ 
อ่อเปล่าหรอก พอดีคุณลูกค้าท่านนี้เขาสงสัยนะว่ากาแฟที่ทำออกมาใส่อะไรลงไป
หรอค่ะ
แฮะๆ ก็นิดหน่อยอ่านะ ขอโทษด้วยนะครับที่ผมสงสัยอะไรแปลกๆ พอดีฉันเห็นเจ้า เซ มันดูแปลกๆไปน่ะ
งั้นหรอค่ะ คุณ โยชิกาวา เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ
อ่อเปล่า ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมสบายดี
งั้นก็ค่อยยังชั่วหน่อย คุณพ่อค่ะ สองคนนี้เป็นคนรู้จักของอาจารย์ ซายะ น่ะคะ
งั้นหรอ เพื่อนของ ซายะคุง หรอเนี้ย
คนนี้ คุณ โยชิคาวะ เซโตะ ส่วน คนนี้ คุณ นากามุละ โคเฮ คะ
หวัดดีครับ
ออ สวัสดีครับ ผม นานามิ มาเอดะ เจ้าของร้านครับ  แล้ว นากามุละ นี้ อืม ฟังดูคุ้นๆนะ
น้องชายนหนูเองละคะมาสเตอร์
ออ งั้นหรอ นั้นสินะ ถึงว่าคุ้นๆ
แฮะๆ ดีครับ
แล้วนี้มีอะไนกันงั้นหรอคะ
ออ เปล่าหรอก
หรอคะ ไม่ใช่ว่าเจ้าบ้านี้ก่อเรื่องอะไรอีกหรอกนะ
ผมเปล่าซะหน่อย เจ้ อย่ามากล่าวหากันดื้อๆสิ
งั้นหรอย๊า
โคเฮมันไม่ได้ทำอะไรหรอกครับคุณ ซายะ
หรอจ๊ะ งั้นก็แล้วไป
ว่าแต่ เจ้ เถอะ หายไปไหนมา
ฉันก็ไปช่วยงานในครัวมาสิย๊ะ ถามได้
อย่าง เจ้ เนี้ยนะทำงานในครัว
ก็ใช่สิย๊ะ
อาจารย์ ซายะ เค้าทำอาหารเก่งเหมือนนะค่ะ
หรอ แต่ที่บ้านไม่ยักกะเห็น เจ้ เข้าครัว
ก็ที่บ้านปกติแม่เป็นคนทำอยู่แล้วไม่ใช่หรอไงย๊ะ
นั้นสินะ ผมก็ลืมไปเลยว่า เจ้ ทำงานกว่าจะกลับแม่ก็ทำกับข้าวเสร็จพอดี
ดูทางท่าสองพี่น้องจะสนิทสนมกันดีนะ
เปล่านะ ครับ/คะ
งั้นหรอๆ ยังไงซะเป็นพี่น้องกันก็ควรจะสนิทสนมกันไว้ละนะ เดี่ยวฉันขอตัวไปหลังร้านก่อนนะ พวกเธอเองก็อย่าสนุกกันจนลืมเวลางานละ
คร้า/คะมาสเตอร์
คนมะกี้คุณพ่อของ นามิจังหรอ ท่าทางดูใจดีเหมือนกันนะเนี้ย
คะ คุณพ่อท่านมักจะออกมาเดินดูแลลูกค้าด้วยตัวเองเวลาที่ท่านว่างเสมอเลย
งั้นหรอ เอาใจใส่ลูกค้าดีแฮะ แล้วคุณแม่ของ นามิจัง ละ
ออ คุณแม่ท่านช่วยงานอยู่ในครัวน่ะคะ คุณแม่เป็นเชฟใหญ่น่ะคะ
ว้าววว.. ดีจังเลยน๊ามีกิจการภายในครอบครัว ฉันสักอยากจะมีกิจการของตัวเองเหมือนกันแฮะ นี้เซ แกไม่คุยกับ นามิจัง เขาหน่อยหรอ ฉันเห็นแกนั่งเงียบเลย
หือ ก็แกเล่นถามเขาไปหมดแล้วไม่ใช่หรอ ฉันก็ไม่รู้จะคุยอะไร
หรออออ ฉันว่าแกเขิลมากกว่าละม่างงงง
เหอะ แกนี้มันบ้าจริงๆนั้นละ
อะไรของแกฟระ
เอ่อ... คือว่า คุณ โยชิกาวา ไม่ชอบทานของหวานหรอคะ
อ่อ เปล่าๆ ผมชอบน่ะ
งั้นหรอคะ ดีใจจัง
มีอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ
คือว่า เค้กนั้นฉันเป็นคนทำเองน่ะคะ ฉันกังวลว่ามันจะไม่ถูกปากคุณน่ะคะ
ไม่เลย มันอร่อยดี
หรอคะ โล่งอกไปที
ยูมิจัง คุณซายะ ช่วยมารับอาหารไปเสริฟที่โต๊ะสามทีจ๊ะ
คะ/คร้า
งั้นฉันขอตัวก่อนนะ ไปกันเถอะยูมิจัง
คะ   ฉันต้องขอตัวก่อนนะ เชิญทั้งสองคนตามสบายเลยนะค่ะ

นานามิ ยูมิ ทำไมกันนะ ทำไมเวลาที่ผมเผลอมองเธอทีไร เหมือนกับว่าเราเคยเจอกันมาก่อน ณ ที่ใดที่หนึ่งในสถานที่อันแสนไกลแสนไกล แต่ผมก็นึกไม่ออก เราเคยเจอกันมาก่อนจริงๆงั้นหรอ เธอเป็นใคร ทำไมผมถึงนึกอะไรไม่ออกนะ ทั้งเส้นผมของเธอ ทั้งเสียงของเธอ และกลิ้นหอมอ่อนๆที่ทำให้ผมรู้สึกคิดถึง มันช่างอบอุ่นซะเหลือเกิน แต่เพราะอะไรผมถึงจำอะไรไม่ได้เลย

เซ เรากับกันเถอะ มันเริ่มจะมืดแล้วนะ ถ้ากลับช้าฉันโดนแม่ด่าแน่เลย
นั้นสินะ ป่านี้ยัยตัวแสบคงกลับถึงบ้านแล้วแน่เลย
น้องสาวนายอ่ะหรอ
ก็จะมีใครอีกละ ยัยแสบนั้นชอบมากวนฉันประจำเลยให้ตายดิ
ทั้งหมด 1800 เยนค่ะ
หือ เซ ยืม 500 ดิ
เหอ นายเนี้ยน๊า แล้วเอามาคืนด้วยละ
รู้น๊าๆ ขอบใจนะ ว่าแต่ทำไมฉันต้องจ่ายส่วนของนายด้วยละเนี้ย
ก็แกเป็นคนชวนฉันมาไม่ใช่หรอไง แกก็ต้องเลี้ยงดิ
งั้นหรอ อืม...ฟังดูแปลกๆหว่ะ แต่ก็เอาเถอะ ครั่งหน้าแกต้องเลี้ยงฉันบ้างนะ เซ
อืม..
พูดจริงนะ
มั้ง ... ฉันขอแยกกับแกตรงนี้แล้วกัน
ฮะ ออ อืม กลับดีๆละ เจอกันนะ เซ
อืม เจอกันพรุ้งนี้ 

ในระหว่างทางที่ผมเดินกลับบ้าน ผมพยายามนึกคิดถึงเรื่องราวในความฝัน แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย ผมนึกไม่จริงๆ เพราะไรนะ ถ้าเป็นไปได้จะมีใครสักคนไหมนะที่พอจะรู้เรื่องราวทั้งหมด  เฮ่อ...มันจะไปมีได้ยังไงกันฟระ ผมนี้บ้าเนอะ

คุณ น่ะ
เอ๊ะ!!!
คุณ น่ะ ในอีกไมนานคุณก็จะได้รู้ รู้ในสิ่งที่คุณต้องการ สิ่งที่คุณตามหามานานแสนนาน และในที่สุดคุณก็จะเข้าใจทุกอย่างเอง เพราะในตอนนี้ คุณได้เจอกับเธอแล้ว
หือ... อะไรน่ะ นี้เธอเป็นใคร ทำไมพูดอะไรแปกลๆ เจออะไรงั้นหรอ พบอะไร ใครที่ไหน
ฉันไม่สามารถบอกคุณไปได้มากกว่านี้ หากคุณมีความปรารถนาที่แรงกล้า สักวันนึงเราคงได้พบกันอีก
เฮ ด้วยก่อนสิ นี้เธอ เฮ  อะไรของเขาฟระ ว่าแต่ชุดนักเรียนเมื่อกี้ มันโรงเรียนเดียวกับเรานิหว่า  ดูจากแถบสีแล้วเหมือนจะอยู่ ม.6 ช่างเถอะ ว่าแต่มันอะไรของเขานะ เหอะ

ผมเริ่มสังสัยมากขึ้นเมื่อไปอีก ทั้งคนที่อยู่ในความฟัน และคนที่หญิงสาวคนเมื่อกี้พูดถึง แล้วเธอคือใครกัน ผมสับสนไปหมด สรุปแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผมควรทำยังไงดี พ่อครับ ถ้าพ่อยังอยู่ พ่อจะทำยังไงหรอครับ ตัวผมในตอนนี้สับสนเหลือเกิน

กลับมาแล้วครับ
พี่ กลับมาหรอ
แม่ละ (เหอะ ทำไมต้องเป็นยัยนี้ด้วยนะที่ออกมารับ)
แม่หรอ ออกไปซื้อของน่ะ เดี่ยวก็คงจะกลับ พี่กินอะไรมายัง หนู่ทำให้กินเอาปะ
ไม่ต้องเลย เธอทำทีไรฉันเกือบตายทุกที
ทำไมถึงพูดแบบนั้นละ พี่อะ ใจร้ายที่สุดเลย หนูเกียจพี่แล้ว นี้แน่ะ
โอ๊ย มันเจ็บยัย ริน
แบร่.... พี่ชายบ้า
เฮ่ออ.... ให้ตายสิ วันนี้เจอแต่เรื่องแปลกๆทั้งวัน แถมกลับมาบ้านยังเจอยัยตัวแสบนี้อีก
บ่นอะไรอยู่หรอจ้ะ
อ่ะ ออ เปล่าครับแม่ ไม่มีอะไรหรอกครับ
งั้นหรอจ้ะ กลับมานานหรือยังละ หิวข้าวหรือเปล่า เดี่ยวแม่ทำอะไรให้ทานนะ
ขอบคุณนะครับ
แล้ว รินนะ ไปไหนซะแล้วละลูก
ยัยนั้นสงสัยจะโกรษผมแล้วขึ้นไปนอนกลิ้งอยู่บบนห้องแล้วละมั้งครับ
หรอจ้ะ ลูกสองคนเนี้ยชอบทะเลาะกันประจำเลยน๊า
ก็ยัยนั่นชอบแกล้งผมนี้ครับ
รินนะ เขาเป็นห่วงลูกน๊า เค้าเลยเป็นแบบนั้น
เป็นห่วงกะผีสิ
น๊าๆ อย่าไปถือสาเค้าเลย รินนะยังเด็กอยู่เลยนะ ลูกน่าจะทำดีกลับเค้าเอาไว้นะจ้ะ นี้จ้ะ เสร็จแล้ว
แฮมเบิร์ก อีกแล้วหรอ
ก็แม่เห็นว่าลูกชอบนิจ้ะ
ไอชอบมันก็ชอบอยู่หรอกครับ แต่กินทุกวันมันก็เบื่อนะครับแม่
งั้นวันหลังแม่จะลองทำอย่างอื่นให้ทานแล้วกันนะจ้ะ

โยชิคาวะ รินนะ อายุ 13 เธอเป็นน้องสาวของผมเอง เธอมักจะเป็นห่วงผมอยู่เสมอ แต่มันก็ทำให้ผมปวดหัวอยุ่บ่อยครั้งเช่นกัน เธอเป็นคนที่ชอบทำอาหาร แต่ทุกครั้งที่เธอทำผมจะคอยซวยไปด้วยตลอด หนักสุดก็ถึงขั้นนอนโรงบาลกันเลยทีเดียว ก็เพราะอาหารที่เธอมันห่วยซะยิ่งกะไร แบบว่าฆ่าทหารทั้งกองทัพได้เลยละมั้ง ตัวรินนะเองเป็นเด็กฉลาด เธอมักจะสอบได้ ที่ 1 หรือ ที่ 2 อยู่เป็นประจำ แต่ว่า เธอเป็นเด็กที่ร่างกายไม่ค่อยจะแข็งแรงซะเท่าไร มีอยู่ปีนึงในช่วงฤดูหนาว เธอล้มป่วยลงด้วยอาการไข้หวัดธรรมดา แต่ดูเหมือนว่าไข้จะสูงกว่าปกติมากและไม่มีทีท่าว่าจะลดลงเลย ผมกับคุณแม่ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่เฝ่ารอให้อาการของเธอดีขึ้น เราสองคนสลับกันไปดูแลเธออยุ่ตลอดเวลา แต่จะเป็นทางคุณแม่ซะมากกว่าที่คอยดูแลเธอ เพราะตัวคุณแม่เองก็เป็นพยาบาลอยู่แล้วนี้นะ ส่วนผมก็ต้องไปเรียนและเตรียมสอบ เลยไม่มีเวลาได้ดูแลเธอเลย จนเธออาการดีขึ้น ผมก็ได้ไปหาเธอตอนออกจากโรงพยาบาลเลย ผมคิดว่าเธอจะเกียจผมไปซะแล้ว แต่ตอนนี้เธอกลับคิดถึงผมมากกว่าเก่าซะอีก และนั้นก็ทำให้ผมรู้สึก..  ปวดหัว

ผมอิ่มแล้วครับ
จร้า ว่างจานไว้ก็ได้นะเดี่ยวแม่จัดการเอง อ่อ แล้วก็เรียกรินนะลงมาทานข้าวด้วยนะลูก
คร้าบบบ
นี้ ยัยริน แม่ให้ฉันมาเรียกเธอลงไปทานข้าว นี้ ได้ยินหรือเปล่า รึว่าหลับไปแล้ว
เดี่ยว หนู ลงไปเองละน๊า พี่บ้าไม่ต้องมายุ่งหรอก
ชิส์ งั้นก็ตามใจก็แล้วกัน ฉันไปอาบน้ำก่อนละ
(พี่บ้า บ้าที่สุดเลย แต่ถึงอย่างงั้น แต่ถึงยังไง หนูก็รักพี่)

หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็รีบขึ้นมาบนห้องและทำการบ้าน ถึงผมจะดูไม่เอาไหนแต่การบ้านมันก็ต้องทำละนะ เพราะผลการเรียนของผมยิ่งแย่ๆอยู่ด้วย แล้วเวลาก็เหลือไม่มาก อีกแค่หนึ่งปีผมก็จะเรียนจบ พอนึกถึงตอนนั้นแล้วมันเลยรู้สึกแย่ ถ้าผลการเรียนออกมาไม่ดีสงสัยจะไม่ได้จบแน่นอนเลย เสร็จจากปั่นการบ้านผมก็มองไปดูที่นาฬิกา มันดึกขนาดนี้แล้วหรอ มันควรจะได้เวลานอนสิ วันนี้เจอแต่เรื่องน่าปวดหัวมันทำให้รู้สึกเหนื่อย แต่ก็ยังมีเรื่องดีอยู่บ้างละนะ เอาเถอะ นอนดีกว่า

.... .... ... ... คุณ น่ะ คุณคนนั้น คุณใช่คนคนนั้นหรือเปล่าค่ะ ถ้าหากคุณคือคนคนนั้นแล้วละก็ ช่วยกรุณามากับฉันได้ไหมค่ะ แล้วฉันจะพาคุณไป ไปยังสถานที่ ที่คุณจากมา
เอ๊ะ ........ ........ ..............  ที่นี้ที่ไหน ผมถูกเธอพามาที่นี้งั้นหรอ ที่นี้เต็มไปด้วยน้ำและฟากฟ้า แต่ทำไมกันนะทำไมตัวผมถึงไม่จมลงไปละ มองออกไปรอบๆ ดูเหมือนว่าจะไม่มีที่สิ้นสุด เส้นเขบฟ้าที่ตัดกับพื้นน้ำ และพื้นน้ำที่สะทอนเงาของท้องฟ้า มันเหมือนกับผมกำลังลอยอยู่ในท้องนภาที่กล้าวใหญ่ไร้ซึ่งที่สิ้นสุด ไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่เลย มีแต่ผม และ เธอ

นี้เธอเป็นใครกัน ทำไมถึงพาผมมาที่นี้

ผมส่งเสียงถามเธออกไป แต่เธอกลับไม่ตอบอะไรผมเลย เธอได้แต่ยิ้ม และส่งสิ่งของบางอย่างให้กับผม มันเป็นกล่องขนาดเล็กที่ดูเก่าแต่ก็คงจะมีราคาอยู่พอสมควรเลย ผมไม่รีรอที่จะเปิดมันออกมาดู เมื่อผมเปิดมันออกมา ทันใดนั้นผมก็ได้พบว่าตัวเองมายืนอยู่ตรงหน้าหอคอยสูงเสียดฟ้าที่ตั้งสง่าอยู่ตรงหน้าซะแล้ว และหญิงสาวที่อยู่กับผมก็พูดขึ้นมาว่า ถ้าหากคุณคือคนคนั้นจริงๆ ประตูจะเปิดออก เพื่อที่จะพาคุณไป ไปพบกับเธอคนนั้น คนที่รอคอยคุณมานานแสนนาน เมื่อเธอพูดจบ เธอก็หายตัวไป ทึ้งผมไว้คนเดียวหน้าประตูทางเข้าหอคอย แล้วอยู่ๆประตูก็เปิดออก ผมที่ยืนอยู่ตรงนั้นเริ่มก้าวเดิน เดินเข้าไปยังภายในประตู ไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมต้องไปแล้ว ผมต้องไป ที่ที่สูงที่สุดของหอคอยนี้เพื่อที่จะได้พบใครคนนั้นเพื่อที่จะได้จบความฝันนี้เสียที

End….

ตอนต่อไป

เธอนี้ละน๊า
ขอโทษคร้าบบบ
นี้โคเฮ นายไปก่อเรื่องอะไรไว้อีกละ
ฉันก็แค่ไม่ชอบหน้าเจ้าประธานนักเรียนก็เท่านั้นเอง
พวกคุณน่ะ สนใจจะมาเข้าชมรมกับฉันไหมค่ะ
หา ?
ฉัน ฟุยุคาวา นานะ ยินดีที่ได้รู้จัก
ไม่ละ 
อะไรของแกฟระ

ตอนต่อไป หญิงสาวกับสายฝน