ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    HAEEUN - Shortfic 'secret story

    ลำดับตอนที่ #2 : MY BOY II 70 %

    • อัปเดตล่าสุด 5 ธ.ค. 57


    MY BOY  II

    Note : บอกไว้ก่อนว่าลืมฮยอกแจคนซึมๆเมื่อตอนอินโทรไปก่อนนะ5555555555x
    ปล. เราไม่ได้ใช้ธีมแล้ว  คิดว่าอ่านไปจะปวดตากันรึเปล่า(?) เลยจัดการไม่ได้ใส่ธีมลงไปในเนื้อหาเรื่องแล้วนะคะ

     

     

     

     

     
     

    ' อย่าเอาคนคนเดียวมาตัดสินคนทั้งโลกนะ '








    ' วันนี้พี่เรียนเช้า ตื่นมาก็อุ่นโจ๊กในตู้เอาล่ะ ไอ้ยุ่ง ^^ '






    ' กินแต่อมยิ้ม ฟันผุ พี่ไม่พาไปหาหมอนะ '





    '
     '



     

     



    สามอาทิตย์มาแล้วกับการที่ผมได้รับโพสท์อิทพวกนี้ บางอันคุณอาจจะสงสัยใช่มั้ย อย่างอันที่สองนั่นน่ะ เหมือนเราจะอยู่ห้องเดียวกัน นอนด้วยกันอะไรทำนองนี้ใช่มั้ย มันก็ใช่.. แต่ครึ่งเดียวนะ หลังๆมานี้พี่ทงเฮมาอยู่กับผมบ่อยๆด้วยเหตุผลที่ว่ากลัวผมเหงา กลัวฟุ้งซ่าน คิดมากและบลาๆๆ เหตุผลที่พี่ทงเฮเอามาอ้าง

     





    แรกๆก็มาเปิดห้องผมพร้อมกับเพื่อนสนิทของผมและเขา(?) อย่างคยูฮยอน มันก็จริงอย่างที่พี่ทงเฮว่านั่นแหละ วันนั้นผมนอนห้อยหัวลงมาจากเตียงนอนในท่าทีบางคนเชื่อว่าจะทำให้เห็นสิ่งเร้นลับที่เรียกว่าผี คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ซักพักก็เห็นสิ่งมีชีวิตสองร่างยืนจังก้าในท่ากลับหัวอยู่ปลายเตียงของผม ผมตกใจกะจะตีลังกาไปถีบอยู่แล้วโทษฐานเข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียง แต่ก็...

     

     

     

     

     

     





    " ไม่ให้เสียงอะไรมึงฮยอกแจ กูกับพี่ทงเฮโทรหามึงจนสายแทบไหม้แล้วเหอะ " คยูฮยอนก็ยังเป็นคยูฮยอน ปากหมาได้ทุกที่เอเวอรี่แวร์


     

     


    " มึงมีโทรศัพท์ไว้ปาหัวหมาหรอฮยอกแจ นั่น.. มันสั่นจนหัวเตียงมึงจะพังอยู่ละ รับสิวะ! " ไอ้นี่ พอเห็นผมอาการดีขึ้นไม่นั่งเหงาหงอยซึมเป็นคนจิตตกแบบเมื่อก่อนก็เอาใหญ่ งัดเอานิสัยกวนตีนมาใช้กับผมเหมือนเดิมจนผมเริ่มจะกลับไปเป็นคนพูดมากเหมือนเมื่อก่อน..





     

     

     



    หรือว่ากำลังใจมันดีนะ ?



     

     

     

     



    "เออๆๆ รับๆ ...... ฮัลโหล " เออ ออตามมันไปก่อนจะกดรับและกรอกเสียงลงไปในสาย ผมลุกขึ้นนั่งบนเตียงก่อนจะเสมองไปหาอีกร่างที่เกือบลืมไปแล้วว่าอยู่ในนี้ด้วย


     

     

     

     



    "ห๊ะ!? ....... ฮยอนจุงไหน? ผมฮยอกแจ.. เอ่อ คุณโทรผิดแล้วครับ ผมชื่อฮยอกแจนะ ไม่รู้จักฮยอนจุงอะไรของคุณด้วย " ฮยอกแจเบ้หน้าพร้อมเอามือถือออกห่างจากหู ก็อยู่ดีๆมีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้โทรมาหาคนชื่อฮยอนจุงอะไรนี่แหละ แต่เขาคือฮยอกแจไง จะไปหาฮยอนจุงที่ไหนมาให้ล่ะ แถมยังไม่เชื่อหาว่าผมโกหก น้ำเสียงนี่เหวี่ยงสุดบอกให้รู้ว่าถ้ามึงยังไม่ให้อีฮยอนจุงมาคุย กูพร้อมจะหวีดร้องใส่หูมึงทุกเมื่อนะ


     

     

     

     



    " ใครวะ ?"





     



    "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด " โอ้ยยย แม่คุณกรีดร้องจนกระจกห้องผมสั่นพั่บๆๆ เสียงนี่ได้ยินไปแปดบ้านเก้าบ้าน





     



    "แก แก.. อีฮยอนจุง เมื่อกี้เสียงเมียน้อยมึงใช่มั้ยห๊ะ!!! นี่มึงแอบไปกินเด็กอีกแล้วใช่มั้ย กรี๊ดดดดดด ถ้าวันนี้กูไม่ได้กระทืบมึงอย่ามาเรียกกูว่า ชเว ยูจิน!"




     


    "โอ้ยยย เออ!!!!" เขาตัดสายก่อนจะมานั่งปิดหูและถูไปถูมา จนมันแดงเถือก คนบ้าอะไรมาด่าฉอดๆ ไม่มีช่องว่างให้ได้แก้ตัวเลย โอ้ย ฮยอกแจหูบอดหรือยังวะเนี่ย





     


    แต่แล้วหัวใจเจ้ากรรมนี่ก็กลับเต้นผิดจังหวะขึ้นมาซะงั้นเมื่อพี่ทงเฮ เดินมาหาผมก่อนจะใช้มือปิดหูเขาทั้งสองข้างของผม ไอร้อนจากมือทำให้เขารู้สึกดีขึ้นอย่างบอกไม่ถูก..







    "นี่พวกมึงอย่าพึ่งมาสะวงสวีทแถวนี้ได้ปะ! เกรงใจคนโสดนิดนึง" คยูฮยอนเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์สุดไรสุด




    "หึ~"






    "อะไรมึงทงเฮ หัวเราะแบบนั้นเท่ห์มากหรอมึง"




     


    "หึหึ"






    คยูฮยอนไม่ตอบแต่ส่งนิ้วกลางข้างขวาไปให้แทนคำตอบ





    "วันนี้จะมาค้าง มาชวนเล่นเกมส์ เอสเอฟกัน!" คยูฮยอนโพล่งขึ้นถึงจุดประสงค์ของการมาครั้งนี้








    ไม่นานหน้าจอโน้ตบุ๊คทั้งสองของทงเฮและคยูฮยอนบวกกับคอมฯของฮยอกแจอีกหนึ่ง ก็ปรากฏภาพเกมส์ยิงที่พวกเขาบอกว่าโคตรจะมันขึ้น พร้อมกับแถบที่เขียนว่ากำลังโหลด...













    และนั่นก็เป็นอีกหนึ่งข้ออ้างซึ่งในวันต่อๆมาไม่ว่าจะทงเฮหรือคยูฮยอนเวลามาห้องของเขาก็จะมีติดตัวมาด้วยทุกทีหรือถ้าไม่มีนั่นแสดงว่าคืนนั้นคงได้นั่งเป็นเพื่อนดูการแข่งขันลูกหนังกลมๆอย่างแน่นอน ซึ่งนั่นฮยอกแจก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็นั่นมันเป็นสิ่งปกติที่ผู้ชายทั่วๆไปเขาก็ทำกันไม่ใช่หรือไง..




     

     

     

     



    กริ๊งงงงงงง



    ไม่ใช่เสียงโทรศัพท์หรือกดออดประตูแต่อย่างไร นาฬิกาบนโต๊ะข้างหัวเตียงสีฟ้าที่เจ้าตัวชอบแผดเสียงร้องน่ารำคาญออกมา



    ปึก




    มือขาวเอื้อมไปตบมันไม่กลัวว่ามันจะพังแต่อย่างใดจนเสียงนั่นสงบลง ฮยอกแจตื่น7โมงในทุกๆเช้า ซึ่งนั่นยกเว้นเสาร์ อาทิตย์ที่จะหลับจนไม่ว่าพระอาทิตย์ตกดินไปก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคในการนอนของฮยอกแจเลย





    ในวันที่มีเรียนเช้า นั่นหมายถึงเก้าโมงครึ่ง ก็จะตื่นมาอาบน้ำใส่ชุดสถาบันให้มันเรียบร้อย ออกไปกินข้าวหน้าอพาร์ทเม้นไม่ก็หน้ามหาลัยแล้วรอใครคนนึงที่ป้ายรถเมล์แล้วค่อยเดินไปมหาลัยด้วยกัน




    ใครคนนึงที่เข้ามาโคจรในชีวิตเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้...








    ใครที่คุณก็รู้ว่าใคร...


     



    แต่ถ้าวันไหนเรียนภาคบ่าย ผมก็ตื่นมันเจ็ดโมงเวลาเดิมนี่แหละ แต่เพียงตอนเช้าผมใส่เสื้ออยู่บ้านกับกางเกงนักเรียนสมัยเรียนตัวนึงแล้วออกไปกินข้าวเป็นเพื่อนคนคนนึง ถึงจะกลับห้องมานอนรอเวลาไปเรียนแค่นั้นเอง








    อย่างวันนี้


















    สองขาก้าวเดินออกจากรั้วอพาร์ทเม้นเพื่อไปยังร้านกินข้าวแถวๆนั้นที่เขามักจะมากินอยู่เป็นประจำ ไม่ว่าจะกับเพื่อนหรือกับรุ่นพี่









    " ว่าไงฮยอกแจ วันนี้กินไร" เสียงลุงเจ้าของร้านถามขึ้นหลังจากผมเดินมานั่งโต๊ะประจำที่มีคนคนนึงนั่งรออยู่ก่อนแล้ว






    "เหมือนเดิมครับลุง แล้วก็อีกชามใส่ผักนะครับ"

    ข้าวต้มหมูไม่ใส่ผัก ^^ ส่วนอีกชามข้าวต้มหมูใส่มันทุกผักที่ในร้านมี^^







    "วันนี้เรียนอะไร?"







    " ออกแบบโมเดลที่รักที่สุดในโลก~" ผมตอบพรางฉีกยิ้มกว้างไปให้คนตรงข้าม ส่วนเขาแค่ส่ายหน้าแล้วยีหัวผมเบาๆ










    ไม่นานข้าวต้มหมูสองชามก็ถูกนำมาอยู่ตรงหน้า ไอร้อนของมันยังคงลอยฟุ้งขึ้นอยู่เรื่อยๆ ผมเริ่มลงมือกินพร้อมกับคนตรงหน้า จะมีบางครั้งที่ผมต้องซู้ดปากหน้าแดงก่ำน้ำหูน้ำตาจะไหล เพราะความร้อนของมันบวกกับความหิวของผม






    "เลิกเรียนบ่ายสามใช่ไหม"







    "อื้อ"






    "อย่าโดดล่ะ"






    "รู้ดี"







    "หึ เด็กโง่" ผมแค่มุ่ยหน้ากลับไป เวลาอยู่กลับพี่ทงเฮผมเป็นเด็กทุกๆอย่างในสายตาเขา เด็กโง่บ้าง เด็กดื้อบ้าง เด็กดีบ้างแหละ ไหนจะเด็กแสบ สาระพัดเด็ก











    .

    .

    .

    .

    .






    ร่างบางเดินกลับมายังอพาร์ทเม้นที่ถูกเช่าเป็นที่อยู่อาศัยของตัวเอง








    ไม่อยากจะบอกว่าวันนี้ผมเดินขึ้นบันได ..














    ลิฟต์เสียน่ะ.. tt








    หลังจากที่เคยลองขึ้นไปแล้วเมื่อตอนย้ายมาอยู่ใหม่ๆ ก็ไม่เคยได้ใช้บริการมันอีกเลย การขึ้นบันไดกว่าสิบชั้นมันไม่น่าอภิรมย์เลยจริงๆ













    ตอนไปมันยังใช้ได้อยู่เลยนี่..












    ฮึบ! ตึ่ก...







    สองขาก้าวถึงบันไดขั้นสุดท้ายของชั้น13 แล้วรวบรวมแรงที่เหลือนำพาร่างตัวเองไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องก่อนจะล้วงหากุญแจห้องในกระเป๋ากางเกง






    กระเป๋าซ้ายไม่มี...









    กระเป๋าขวา ก็ไม่มี..








    แต่ที่มีน่ะ.. รูที่มันขาด..










    โอ้.. shit ..







    จะเดินไปขอกุญแจสำรองแล้วหอบสังขารตัวเองขึ้นมาใหม่ก็กะไรอยู่





     




    เพราะฉะนั้น..












    ไปมหาลัยมันทั้งชุดนี้นี่แหละ ค่อยไปเปลี่ยนชุดที่อยู่ในล็อกเก็ตโรงยิมก็ได้









    .
    .
    .
    .
    .
    .
    .
    .



    "โว้วว ไอ้ทงเฮ น้องฮยอกแจเดินผ่านมาเว้ย"


    "ฮิ้ววว มีมายืนรอด้วยอ่ะ"








    "หุบปากซะพวกมึง" เสียงของร่างหนาเอ่ยขึ้นพลางมองไปยังคนต้นเหตุ ก็พบว่าคนตัวเล็กยืนพิงเสาอยู่เยื้องๆหน้าห้องเรียนของเขา








    มาทำไมนะ.. มีเรียนบ่ายนี่..









    อาจารย์ประจำวิชาที่สอนได้แต่มองลอดแว่นสายตาแล้วทำหน้ามีใส่ ..







    "ห้านาทีเท่านั้น นักศึกษาอี ทงเฮ" เพียงเท่านั้น ทงเฮก็ทำตาโตเท่าไข่ห่านก่อนจะลุกขึ้นโค้งตัวให้แล้ววิ่งออกไปจูงมือคนตัวเล็กที่ยืนหน้าง่วงให้ตามไปด้วยโดยมีเสียงโห่แซวของคนในห้องเรียนล้อเลียนตามหลังไปด้วย
















    "มาทำอะไรเนี่ย หื้ม?"







    "พี่ทง.." ทงเฮยิ้มรับ สรรพนามที่ร่างบางใช้เนี่ย ไม่เคยมีใครเรียกเขาแบบนี้ จากเมื่อก่อนที่เรียก พี่ทงเฮครับ ค่อยๆสั้นมาเหลือ




    พี่ทงเฮ..







    พี่ทง..







    ต่อไปคงเรียก ทงเฮ .__,






    "." ทงเฮยกมือทั้งสองข้างโยกหัวคนตรงหน้า






    "เรียกพี่แล้วไม่พูดนี่ยังไงกันนะ พี่มีเวลาห้านาทีนะครับ รู้รึเปล่า?"





    "ผมทำกุญแจห้องหายอ่ะ"




    "หึหึ ไม่รักษาของนี่" ผมยิ้ม เมื่อเห็นคนตรงหน้าก้มหน้าต่ำแล้วทำหน้ายู่






    น่ารัก..







    "ไอ้เด็กยุ่ง.. เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วไปเอากุญแจสำรองมาให้  ไปเที่ยวเล่นแถวนี้ก่อนแล้วกัน  ร้านพี่เยซองก็ได้" เขายีผมสีน้ำตาลเข้มของคนตรงหน้าแล้วผลักหน้าผากเบาๆ






    "อือ.. ตั้งใจเรียนนะ" ฮยอกแจแกะลูกอมเข้าปากแล้วยื่นอีกเม็ดมาให้ผม






    "." ผมส่ายหน้า







    " ? "











    *ชี้*












    "เอาอันในปากไม่ได้หรอ?"









    "อะ.. ไอบ้า! พี่ทงโคตรหื่น" คนตัวเล็กกว่าหันหลังจะเดินหนีแต่ก็โดนมือปลาหมึกของผมคว้าไว้ซะก่อน





     

     



    "อื้ออออออ" ท่อนแขนของคนเป็นพี่โอบรั้งท้ายทอยของคนตัวเล็กเข้ามาประกบจูบ ลิ้นหนาค่อยๆแทรกเข้าไปในโพรงปากเล็ก รสหวานของลูกอมกระจายทั่วปากของคนสองคน ก่อนจะค่อยๆตวัดลิ้นเกี่ยวลูกอมรสสตรอเบอรี่ที่ฮยอกแจชอบรักชอบหนาเข้าปากของตัวเอง






    "ขอโทษถ้าทำให้รู้สึกแย่...... แต่..." ทงเฮผละหน้าออกมาแล้วใช้สองมือประคองหน้าหวานนั่นไว้






     

     



    "ลูกอมนี้หวานดีนะ อร่อยด้วย" เขายิ้มกว้างเมื่อเห็นฮยอกแจหลบสายตาและหน้าขึ้นสีระเรื่อ ถ้าไม่โกรธก็เขินล่ะนะ





     

    แต่ ณ  จุดนี้ อี ทงเฮ ขอคิดเข้าข้างตัวเองว่า ฮยอกแจน่ะ  เขิน..

     

     

     

     

     

     



    "กลับไปเรียนเลยไป" ร่างบางว่าเสียงค่อยแล้วชี้มือไปทางห้องเรียน







    "ฮ่าๆ ไปแล้วๆ อย่ามัวแต่เที่ยวเล่นล่ะ มาให้ทันเรียนด้วย"






    "รู้แล้วหน่า ฮึ่ย!" ฮยอกแจสะบัดหน้าแล้วเดินตึงตังออกไปจากตรงนั้น










    เขาแพ้อี ทงเฮ อีกแล้ว








    กำแพงที่เคยก่อไว้มันพังลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน..

     

     

    -------------------------------------------------------------  7 0 % ----------------------------------------------------------

     

     

     

     

    Heartbeat_98 : แต่งไปด้วยความมึน เอาไปก่อน 70% เหมือนเขารักกันแล้วเลย .___.  อีก30% จะตามมาเมื่อเราจัดการงานเสร็จนะ T^T (อีกนานเลยแหละ5555)
    มีคำผิดตรงไหนบอกได้นะคะ  ติดต่อคุยกันได้ที่
    twt: @hyjelf
    PS. สุขสันต์วันพ่อนะคะ ~~~~~~~  ^^




    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×