คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [BIGGEST LIE] โกหกครั้งที่ 2
บทที่ ๒
“อ้าว กลับมาแล้วเหรอ” พ่อทักทันทีที่ผมเดินผ่านประตูบ้านเข้ามา ผมวาง
โน้ตบุ๊คลงบนโต๊ะแล้วก็ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา หน้าตาเหมือนลูกหมาโดนแย่งกระดูก
“ครับ พอดีไปเจอคนกวนประสาทมา เลยหมดอารมณ์” พ่อผมหัวเราะ
เดินมานั่งลงข้างๆผมพร้อมกับยื่นเบียร์ให้กระป๋องนึง
“เจอดินแล้วเหรอ” แม่อร แม่ไอ้ดิน ว่าที่แม่เลี้ยงของผมเดินจากชั้นบนลง
มาพอดี
“ครับ ดูเหมือนทุกคนจะเดาออกได้ทันทีเลยนะว่าใคร”
ผมยังไม่ได้เอ่ยชื่อเลยสักนิด เห็นมั้ย ใครๆก็รู้ทั้งนั้นว่าไอ้ดินแม่งกวนตีน
เอ๊ย กวนประสาท
“กลับบ้านมาหน้าบูดแบบนี้จะเจอใครได้ล่ะนอกจากดิน” แม่อรพูดยิ้มๆ
แล้วก็เดินเข้าไปทำอะไรสักอย่างในห้องครัว
“โตป่านนี้แล้วยังไม่เลิกทะเลาะกันอีก ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้” พ่อผมบ่น
ขณะที่มือถือรีโมทกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ จนถึงช่องกีฬาเบสบอล พ่อผมแฟนพันธ์แท้เลยล่ะ
“เลิกทะเลาะเหรอครับ ไม่มีวัน วันไหนผมกับมันเลิกทะเลาะกัน วันนั้นฟ้า
คงถล่ม ดินคงทลาย เจอหน้ากันทีไรมันต้องหยิ่งเขี้ยวขู่ผมเป็นหมาทุกทีเลย”
“เราก็ใช่เบาๆเสียที่ไหน” พ่อผมว่า น้ำเสียงคล้ายจะบอกเป็นนัยๆว่าถ้าผม
ไม่ไปเหยียบห่างมันก่อน มันคงไม่กัดผม
“ผมเปล่าทำอะไรสักหน่อย” จริงๆนะ ผมไม่สู้คน ^____^
ติ๊ง ต่อง ~
ทุกคนหันหน้าไปทางประตู
“เดี๋ยวผมไปดูเอง”
ผมลุกไปเปิดประตู แล้วก็ต้องอ้าปากค้าง เมื่อบุคคลสองคนนั้นโผเข้ากอด
ผมคนละข้าง “ไอ้ต้า\ต้า” สองคนที่ว่านี้คือไอ้เกด กับไอ้แดนนี่ เพื่อนยากของผม นานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ที่ไม่ได้เจอกัน น้ำตาจะไหล “มาไงวะ” ผมถามแทน
“นั่งรถมาแล้วก็มาเคาะประตูบ้านต้านี่แหละ” เกดพูด ก่อนจะผละออก
จากผม เธอยังเป็นสาวสวยเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ส่วนไอ้แดนนี่ก็ยังเป็นหนุ่มเกย์หน้าใส ใบหน้าดูมีเค้าโครงชัดเจนขึ้นจากครั้งสุดท้ายที่เจอกัน
“มึงจะให้พวกกูยืนอยู่ตรงนี้อีกชั่วโมงหรือจะเชิญเข้าบ้านครับ” ไอ้แดน
กวน
“เออโทษๆ เข้ามาๆ” ผมชวนพวกมันเข้ามาข้างใน พ่อกับแม่อรหันมามอง
ทางพวกเรา
“หวัดดีครับ/ดีค่ะ” พวกมันไหว้พ่อแม่ผม
“หวัดดีจ้ะเด็กๆ มาเยี่ยมต้าเหรอ” แม่อรถามยิ้มๆ
“ครับ งั้นผมพาเพื่อนไปข้างบนนะครับ” ผมขอตัว ไอ้แดนนี่กับไอ้เกดทำตัว
ลีบเจี๋ยมเจี้ยมเป็นเดะเรียบร้อยตามปกติ “ตอนเย็นก็อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะ” พ่อผมบอก พวกเราพยักหน้าหงึกหงักแล้วก็เดินขึ้นมาที่ห้องผม
“ตามบายๆ” สองคนนั้นนั่งลงบนโซฟาในห้องผม ส่วนผมก็ยืนเท้าสะเอว
ชิวๆอยู่ข้างหน้ามัน เราต่างก็ยิ้มให้กันโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมาอยู่นาน แต่ผมก็ไม่รู้สึกอึดอัดเลยสักนิด ผมว่าพวกมันคงรู้สึกเหมือนผม นึกถึงเมื่อก่อนที่พวกเราเคยเรียนด้วยกัน ทำการบ้านด้วยกัน กินขนมในห้องผมจนรกรุงรังอะไรต่อมิอะไรเต็มห้อง
“คิดถึงแกอ่ะ มากอดอีกทีดิ๊” ไอ้เกดเบะปากเหมือนจะร้องไห้ผมก็เลยหัน
หลังทิ้งตัวลงแทรกกลางพวกมันบนโซฟา แล้วมันก็พากันกอดผมอีกรอบ
ไอ้สองคนนี้มันเป็นพวกชอบกอดครับ มือเหนียวเป็นปลาหมึกกอดไม่
ปล่อยอย่างกับกระบองเพรช
“ถ้าคราวนี้มึงย้ายไปไหนไกลๆอีก มึงไม่ต้องมาเรียกกูว่าเพื่อน” ไอ้แดนนี่ขู่
“ใช่ ทำไมต้องไปเรียนไกลขนาดนั้นด้วยก็ไม่รู้” ไอ้เกดเสริม
“กูเอ่อ…”
“เรื่องนี้เกี่ยวกับพี่ดินของแกด้วยใช่ไหม? เพราะตอนที่แกไป พี่ดินกำลัง
เริ่มคบกับใครบางคน เพราะอย่างนั้นใช่ไหมแกถึงได้ไป” ไอ้เกดผละออก มองหน้าผมอย่างรู้ทัน
“ปล่าวววว ไม่ใช่เลย จะไปเกี่ยวไร” ผมปฏิเสธทันควัน ไอ้เกดทำหน้า
เหมือนไม่เชื่อคำพูดผม แต่ก็นะ ผมเองยังไม่เชื่อคำพูดของตัวเองเลย
“มึงไม่ต้องมาปฏิเสธ แค่อ้าปากพวกกูก็เห็นลิ้นไก่แล้ว” ไอ้แดนนี่สวน
“คร้าบบบ คุณเกย์ประสบการณ์มากกก”
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลยนะ ไปเรียนไกลถึงโน่นตัดใจจากเขาได้อย่างที่คิดไหมล่ะ” เกดถาม
“เปลี่ยนเรื่องคุยกันได้มั้ยวะ กูยิ่งเครียดๆอยู่เนี่ย วันศุกร์กูต้องไปงานปาร์ตี้
บ้านไอ้พี่ดินอยู่ด้วย กูแม่งไม่อยากเจอหน้าเลยว่ะ”
“เจอแล้วจะทำไมวะ มึงไม่บอกเขาก็ไม่รู้หรอก”
“เกดแนะนำให้บอกไปเลย ผลจะเป็นยังไงช่างมัน จะปล่อยให้มันค้างๆ
คาๆแบบนี้ทำไม”
“ก็พวกมึงไม่ใช่กูนี่ พวกมึงไม่เข้าใจหรอก”
“นี่มึงยอมรับแล้วใช่ไหมว่าชอบพี่ดินอ่ะ” ไอ้แดนนี่หรี่ตามองผม ริมฝีปาก
ยกยิ้มอย่างได้ใจ
“เอ้ยยยย จะมาเค้นกูทำไมเนี่ย ไม่รู้แหละพวกมึงต้องไปเป็นเพื่อนกู”
แล้วพวกมันก็ตอบตกลงครับ อย่างที่คิดเลย ไอ้พวกรักสนุกแต่ไม่ผูกพัน
อย่างพวกมันมีเร้อจะพลาดงานแบบนี้
และแล้วคืนวันศุกร์นั้นก็มาถึง
พวกผมสามคนยืนอยู่หน้าประตูบ้านไอ้ดิน กดออดไปสักพักพี่หลิน พี่สาว
คนสวยของไอ้ดินก็ออกมาเปิดประตู “ต้า มาแล้วเหรอ!” เธอพูดอย่างดีอกดีใจที่เห็นผม วันนี้พี่หลินอยู่ในชุดเดรสรัดรูปสีดำ ผมสีน้ำตาลปล่อยยาวสยาย ลูกบ้านนี้สวยหล่อกันหมดทั้งบ้าน แม่งไม่แฟร์เลยจริงๆครับ ไอ้ดินก็หล่อแบบนั้นพี่หลินก็สวยแบบนี้
“หวัดดีครับ/หวัดดีค่ะ” ไอ้แดนนี้ไอ้เกด แท็กทีมสวัสดีพี่หลินพร้อมกัน
ขณะที่แกกอดผม ทำไมทุกคนถึงชอบกอดผมนักวะ สงสัยผมมันพวกเผื่อแผ่ความอบอุ่นไปถึงคนรอบข้าง พี่หลินพยักหน้ายิ้มๆ
“คิดถึงพี่หลินอ่ะ สวยเหมือนเดิมเลยนะ” ผมทัก
“สวยกว่าเดิมจ้ะน้องรัก” รู้ตัวด้วยแฮะว่าสวย
“อ้าว ถ้าผมน้องรักแล้วไอ้พี่ดินอะไรอ่ะ”
“น้องรักหมายเลข2”
“พี่หลินอ่ะ ถ้าไอ้พี่ดินมาได้ยินจะร้องไห้เอานะ” ผมนึกภาพมันร้องไห้ไม่
ออกครับ รายนั้นแสดงความรู้สึกยาก ดีใจเสียใจอยากร้องไห้หรือว่าเบื่อก็หน้าเหมือนเดิมตลอด ยกเว้นเวลามันความรู้สึกอึมครึมครับ ริมฝีปากมันจะหยักลงเล็กน้อย แสดงว่าอารมณ์แย่กว่าปกติ (นี่ผมแยกโหมดอารมณ์มันออกด้วยหรอวะ 55)
“ฮ่าๆ ร้องเสียบ้างก็ดีน่ะสิ เข้าไปข้างในกันเถอะ ทุกคนรออยู่”
ข้างในเสียงเพลงดังงสนั่นเลยครับ คนก็มีไม่เยอะมาก เพราะจัดกันแค่คนรู้จัก
ก็มีเพื่อนของไอ้ดินที่ผมเจอเมื่อวันก่อน กอน เอมมี่ กับ บอย พอเข้าไปไม่นาน เพื่อนสนิทผมสองคนก็ไปสนิทกับไอ้พวกนั้นได้อย่างรวดเร็ว มันเป็นพวกเข้ากับคนง่ายชอบสังสรรค์ แต่ผมรู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้ที่ให้ เอมมี่กับ เกดได้รู้จักกัน สองสาวพากันดื่มไปเมาท์กันไปพลางหันมามองผมที่ยืนอยู่กับเคาท์เตอร์เป็นระยะๆ สายตาน่าสยองแปลกๆครับ
“ยินดีต้อนรับกลับ ชื่ออะไรนะ ดินป่ะ” ไอ้คนท่าทางติสท์ๆที่ชื่อกอนเดินมาคุยกับผม
ไอ้นี่หน้าตาเฟรนด์ลี่ถูกชะตาดีจังครับ
“อือ ขอบใจ”
“แล้วเป็นไงอ่ะ จะอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหนหรือมีแพลนจะอยู่ต่อ”
“ยังไม่รู้อ่ะ คงดูไปก่อนเรื่อยๆอ่ะ ตอนนี้กำลังหางานอยู่ ได้ที่ไหนก็อยู่ที่นั่น”
“อยากทำงานอ่ะไรอ่ะ”
มันชักจะซักผมมากไปเปล่าวะ แต่หน้ามันยิ้มแย้มดี ผมเลยตอบๆไป
“ก็คงเกี่ยวกับคอมพ์ฯอ่ะ เรียนมาด้านนี้”
“จริงดิ ถ้าหางานไม่ได้บอกนะ กูพอจะรู้จักคนอยู่บ้าง”
“เออ ถ้าหาไม่ได้กูจะลองถามนะ ขอบใจมาก”
“นี่เบอร์กู แลกกันๆมีเรื่องอะไรก็เขียนมาได้” ผมคว้าโทรศํพท์จากกระเป๋ากางเกง ขึ้นมาเขียน
‘นี่เบอร์กู’ แล้วก็กดส่งให้มัน
“ส่งข้อความไปละ” ผมว่า
“เออ ได้ละๆ ขอบใจมาก เออแล้วนี่กลับบ้านดึก พ่อมึงไม่ว่าอ่อ เห็นว่าเป็นตำรวจคงเคร่ง
น่าดูเลยดิ” ผมเลิกคิ้ว ไอ้นี่ชักจะรู้เรื่องผมมากเกินไปละ
“นี่มึงรู้ได้ไงว่าพ่อกูเป็นตำรวจ”
“ก็ไอ้ดินเล่าเรื่องมึงให้ฟังบ่อยๆ”
อะไรนะ ผมเมาจนจับใจความไม่ได้หรือว่ามันบอกว่าอะไรนะ ?
“คุยกันถูกคอเชียวนะ” เสียงเข้มมาแต่ไกลเลยครับ ไม่ต้องหันไปมองก็รู้แล้ว ไอ้พี่ดินชัวร์
“ครับ จนกระทั่งคุณพี่มาขัดจังหวะนี่แหละ”
“อา…งั้นก็ขอตัวก่อนนะ” แล้วไอ้เวรกอนก็หายไปกับสายลมอย่างรวดเร็ว เหลือแต่ผมกับไอ้
พี่ดินที่ยืนเขม่นใส่กันเงียบๆ ทางสายตา ถ้าจะมาแล้วมายืนเงียบแล้วส่งสายตากวนตีนๆอย่างนี้อย่ามาเลยดีกว่า
“ยังเหมือนเดิมเลยนะครับ”
“เหมือนเดิมยังไง” มันถาม
“ก็ยังชอบทำหน้าเหมือนแมวบูดเหมือนเดิมไงครับ”
“…” มันแค่นหัวเราะ … มันหัวเราะครับคุณ! ถึงจะเป็นวิสั้นๆก็เถอะ ใครก็ได้ถ่ายวิดีโอไว้
ที ไม่ทันแล้ว ช่างแม่ง (?)
“เครื่องดื่มเพิ่มไหมจ๊ะ หนุ่มๆ” พี่หลินเดินเข้ามาพร้อมกับถาดแก้วเครื่องดื่มเล็กๆ ที่ผมไม่
แน่ใจว่าคืออะไร ตอนแรกผมก็จะปฏิเสธนะ แต่พี่แกดันยัดใส่มือผมและไอ้ดินโดยไม่ฟังอะไร ผมก็เลยจำต้องดื่มๆไป
“ไปเรียนที่โน่น เป็นยังไงบ้าง ดีกว่าที่นี่มากไหม” หลังจากผ่านไป3 แก้วมันเลยถามขึ้น
หลังจากที่เราต่างคนต่างก็เงียบกันอยู่นาน คงเพราะไม่รู้จะคุยอะไรกัน แถมมันยังเป็นพวกไม่ค่อยพูดค่อยจาอีกด้วย
“ก็ดีอ่ะ เพื่อนเยอะ ไกล้ที่เที่ยวด้วย”
“คงสนุกเลยสิ” ผมเลิกคิ้ว ไม่ปฏิเสธแล้วก็ไม่ยอมรับ
ไอ้ในเมืองมันก็ดีนะ เพื่อนก็เยอะ วันๆทำอะไรมากมายจนเหมือนเวลาผ่านไปแปปเดียวผมก็จบกลับมาบ้านอย่างนี้ไง
“ทุกคนนนนน มาเล่นเกมส์กันเถอะ” ผู้หญิงที่ชื่อ อลิซ ที่พึ่งเข้ามาใหม่ตะโกน คนนี้น่าจะเป็น
แฟนไอ้กอน ที่บอกว่าจะพามาแนะนำวันก่อนนั่นแหละ ตอนนี้สาวๆในกลุ่มเราเลยเยอะเลยครับ แต่ละคนดูแสบๆซ่าๆกันทั้งนั้น พี่หลิน ไอ้เกด เอมมี่กับอลิซ
“มาเร็วดิน ต้า” พี่หลินดึงผมกับไอ้พี่ดินเข้ามาร่วมในวง ตอนนี้ผมเริ่มมึนๆว่ะ เพราะพี่
หลินอ่ะแหละยัดใส่มือไม่รู้แก้วที่เท่าไหร่แล้ว เสียงเพลงก็เหมือนจะดังขึ้นเรื่อยๆในหัว ทุกอย่างดูสนุกสนานขึ้นมาทันตาเห็น ไม่รู้ใครพูดอะไรบาง ผมก็เอาแต่หัวเราะอย่างเดียว คนอื่นๆเองก็คงจะเมาไม่ต่างกันแหละครับ
“มาเล่นบอดีช็อตส์กันเถอะ กติกามีอยู่ว่า เราจะเทแอลกอฮอล์ลงบนบริเวณอวัยวะใดอวัยวะ
หนึ่งของผู้อาสาสมัคร แล้วเราจะจะเรียงตัวกันดื่มแอลกอฮอลนั้นทีละคนๆ” เสียงอลิซอธิบายกติกา ตอนนั้นผมก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร รู้แต่ว่าใครพาทำอะไรก็ทำ รู้แค่ไอ้แดนนี่ถอดเสื้อเป็นคนแรก นอนหงายลงบนโต๊ะจากนั้นเราก็ดื่มแอลกอฮอลที่ราดบนซิกแพก(ใช่ครับ มันมีซิกแพ็ก)ทีละคนๆ
ความคิดเห็น