ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : unlucky guy
The Planet ;OFFLINE
| Unlucky Guy |
สำหรับพวกคุณแล้ว ประสบการณ์ชีวิตอะไรบ้างที่เรียกได้ว่า ' เหี้ย ' บ้างครับ?
พ่อเสีย แม่ทิ้ง หน้าเฮี้ย ผิวไม่ขาว เพื่อนไม่คบ ผู้หญิงไม่รับรัก หวยแดก เป็นหนี้ ยากจนเกินกว่าจะซื้อแกลบกิน นอนข้างทาง บ้านไม่มีน้ำไม่อาบ ติดเหล้า บุหรี่ ขี้ยา เป็นขโมย เข้าคุก โดนกระทืบ
ผมเชื่อว่ามีไม่กี่คนบนโลกหรอกครับ ที่ชีวิตมันจะอุบาทว์แบบคอมโบขนาดนี้ ....แต่ผมอยากบอกอะไรให้พวกคุณรับรู้ไว้นะ
ผมนี่แหละที่เป็นหนึ่งในไม่กี่คนนั้น.....ครับ และหนึ่งในนั้นก็คือกูคนนี้ (ซาวด์พี่โบมา)
ไม่รู้ว่ามารตัวไหนมาสิงตอนเกิดแล้วชีวิตเหี้ยได้ขนาดนี้ ทั้งที่ประเทศก็ออกจะศิวิไลซ์แต่ผมเลือกจะทำให้มันล่มจม เหตุจูงใจก็ไม่มีอะไรอะไรมากครับ ครอบครัวแตกแยก เป็นเด็กมีปัญหา ไปๆมาๆก็กลายเป็นขยะสังคม
เริ่มต้นจากลองยาเสพติดแล้วติด ติดแล้วเป็นไง? ติดแล้วก็เสพต่อสิครับ ตังเติงอะไรก็ไม่มีเลยต้องอาศัยเป็นเด็กส่งยาหาเรื่องให้ตัวเองเข้าคุกไปวันๆ รับเงินมาแล้วก็เอาไปลงกับยาต่อเป็นวงจรไปเรื่อยๆ
ซื้อ.... เสพ.... ขาย.....
แล้วสุดท้ายก็จบตรงที่โดนหมาต๋ามันซิวเข้าคุกไปอีกครั้ง....
นี่แหละครับ ชีวิตประจำวันของผม
ตึก! ตึก! ตึก!
ไอสีขาวพุ่งออกจากปากอิ่มเพราะสภาพอากาศที่เย็นจัดของเกาหลีใต้ ขายาวๆออกวิ่งไปตามตรอกแคบที่มีแต่ความมืด กลิ่นเหม็นชื้นจากขยะและน้ำขังทำให้ไม่มีคนเลือกจะใช้เส้นทางนี้ในการสัญจรซักเท่าไหร่ ....หมายถึงคนปกตินะ
เสี้ยวหน้าคมที่ถูกชายฮู้ดสีมืดปกอยู่เอี้ยวไปมองข้างหลังตัวเอง แสงไฟขนาดเล็กกำลังฉายมาาพร้อมเสียงโวยวาย ร่างสูงสบถออกมาก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีก เขามองไปทั้งสองข้างทางเพื่อหาทางหลบหนีแต่ด้วยความมืดทำให้วิสัยทัศเริ่มแย่ลงขึ้นอีก เนื่องจากนี่เป็นการมาเยือนครั้งแรกจึงทำให้ไม่ทราบทางหนีทีไล่ แต่ยังไงมันก็ต้องมีอยู่แล้วล่ะ
แต่แล้วเขาก็ต้องถึงกับชะงักไปเมื่อเจอรั้วลวดตาข่ายที่ขวางหน้าอยู่ ร่างสูงหันรีหันขวางเมื่อถึงทางตัน เสียงจากข้างหลังทำให้เหงื่อแห่งความกังวลเริ่มไหลออกตามฝ่ามือ
ไม่มีเวลาแล้ว ไอ้พวกนั้นกำลังใกล้เข้ามา...
"ชิ! กัดไม่ปล่อยจริงๆนะ เอาก็เอาวะ!"
ทางเดียวที่เหลืออยู่ก็คือการปีน ถ้าพ้นเขาจะรอด แต่ถ้าไม่พ้น....
มือเรียวเกาะช่องตาข่ายแล้วถีบตัวเองขึ้นอย่างทุลักทุเล ลวดเหล็กขึ้นสนิมที่เหมือนอยู่มาเป็นสิบปีสร้างความหวั่นวิตกให้กับทุกๆก้าวที่เขาไต่ขึ้นไป มันไม่ได้สูงมากแต่สำหรับตอนนี้มันยากกว่าปีนเขาเอเวอร์เรสต์
เมื่อขึ้นไปบนด้านบนสุดได้ก็โล่งอกไปเปราะหนึ่ง เขาตั้งสมาธิในการหย่อนเท้าลงไปอีกฝั่งของรั้วตาข่าย แต่ว่าเขาคงตั้งใจกับการปีนมากไปจนลืมอะไรบางอย่าง
ปัง!!
"อ๊าก!!!"
กระสุนสีเงินจากที่ไกลๆเฉียดเข้าที่ไหล่ข้างซ้ายไม่ทันตั้งตัวจนเขาเผลอปล่อยมือจากรั้ว ร่างสูงที่ไม่สมดุลร่วงจากรั้วตาข่ายจากร่างร้าวระบมไปหมด น้ำตาไหลลงมานิดหน่อยให้กับความปวดร้าว ฟันขาวกัดลงบนปากล่างเพื่อระบายความเจ็บปวด เขาค่อยๆดันตัวเองขึ้นแล้วรีบวิ่งหนีอีกครั้งเมื่อถึงเขตอันตราย
...รอยยิ้มกว้างยกขึ้นเมื่อเขาเป็นฝ่ายชนะจากเกมไล่ล่า
"ฮ่าๆๆๆๆๆ"
ข้างหน้าเป็นทางออกไปสู่ถนนใหญ่และมันจะง่ายขึ้นเมื่อเขาได้ปะปนไปกับพวกคนเดินถนนทั่วไป แต่อีกมันนานพวกมันจะหาเขาเจอแน่ จากบาดแผลตรงไหล่ซ้าย
แย่หน่อยที่วันนี้คนไม่เยอะมาก แต่มันก็เยอะพอที่เขาจะเนียนเข้าได้ ร่างสูงเดินสะโหลสะเหลเหมือนคนหมดแรง ความเย็นเล็ดลอดผ่านเสื้อผ้าบางๆเข้ามาตีผิวหนังจนชาดิกไปหมด
"อ่า...เชี่ยเอ๊ย"
ค่อยๆยกมือเรียวที่กุมแผลอยู่ขึ้นก็พบว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน เลือดสีแดงที่ไม่น่าพิศมัยกำลังไหลไม่หยุด มันทำให้เขาอยากจะอ้วก
ถนนตอนนี้โชคดีที่ว่าฮู้ดคลุมหัวของเขาเป็นสีดำ คนก็เลยไม่สนใจเขาทำไร แต่จริงๆต่อให้เสื้อของเขาเป็นสีขาวหรือเลือดเขาเป็นสีเขียว คนพวกนี้ก็คงไม่สนใจเขาหรอก
พวกเขาสนใจก็แค่ตัวเอง...
ร่างสูงเลือกทำเลดีๆอย่างซอกผับที่พวกฮิปสเตอร์ชอบนั่งเล่นกันอยู่นั่งพักผ่อน จากมุมมองตรงนี้มันทำให้เขาเห็นท้องฟ้าไร้ดาวและห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ได้ ด้านบนของมันเป็นจอยักษ์ที่กำลังฉายบางอย่างอยู่
เดอะ พลาเน็ต ออนไลน์?
ทีเซอร์เกมส์ใหม่เหรอ?
ร่างสูงนั่งกุมแผลมองทีวีจอยักษ์อย่างเงียบๆแต่ดวงตาเป็นประกาย ถ้าไม่นับเรื่องชวนติดคุกแล้วตัวเขาก็เป็นเด็กผู้ชายคนนึงที่ชอบเล่นเกมส์ต่อสู้เหมือนคนอื่น เพราะว่าโลกความจริงมันเลือกที่จะเป็นอัศวินไม่ได้เราก็เลยเลือกที่ทำตามฝันของเราจากเกมส์ออนไลน์
ความฝัน ....มิตรภาพ ....การผจญภัย
....ความสุข ....รอยยิ้ม
เสียงหัวเราะขึ้นจมูกดังขึ้นเบาๆ ร่างสูงกุมมือซีดเผือดของตนเองไว้ด้วยกัน หิมะสีขาวเริ่มโปรยลงมา เสียงเซ็งแซ่โห่ร้องด้วยความยินดีย้ำให้เขารู้ว่าวันนี้วันที่เท่าไหร่แล้ว
25 ธันวา
มันยังคงเป็นแบล็คคริสมาสต์เหมือนกับทุกๆปี ไม่มีปาร์ตี้ ไม่มีบ้าน ไม่มีเพื่อนข้างกาย ไม่มีคนรัก ซ้ำยังสร้างปัญหาให้กับตำรวจที่ต้องมาปฏิบัติงานตามจับไอ้ขี้ยาในวันศักดิ์สิทธิ์แบบนี้อีก
.....ไม่มีความสุขเลย
....เขาไม่เคยมีมัน ทั้งในโลกจิตนาการและโลกความจริง
พวกตำรวจหายไปแล้ว...
เขาลากตัวเองมาตรงหน้าร้านวิดีโอเกมส์ขนาดเล็กร้านหนึ่ง เมื่อมองเข้าไปในกระจกใสก็พบเจ้าของร้านกำลังนั่งเล่นวิดีโอเกมอย่างเมามัน เขามองขึ้นไปบนชั้นแนะนำที่ติดอยู่กับกระจกเขาก็พบกับเกมแนะนำแผ่นหนึ่งที่โชว์อยู่ ชื่อมันเหมือนกับที่เขาเคยเห็นบนทีวีนั่น
น่าแปลก เกมออนไลน์นี่ขายแผ่นด้วยเหรอ?
แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องน่าสนใจเท่าไหร่หรอก ถึงจะแผ่นไปมันก็ไม่มีเครื่องเล่นอยู่ดี
...
"ขอบคุณมากนะครับ"
....เห็นว่าลดราคาเลยซื้อมาหรอกน่า
ร่างสูงออกมาจากร้านพร้อมถุงกระดาษใบเล็กที่ใส่แผ่นเกมเอาไว้ เขาแบเงินที่กำเอาไว้ในมือแล้วถอนหายใจ เงินทั้งหมดเหลืออยู่มันน้อยมากเกินประทังชีวิตแล้วแท้ๆ สงสัยจะต้องเร่งส่งยาอีกแล้วสินะ
ตาสีนิลก้มมองแผ่นซีดีสีดำที่เป็นต้นเหตุการเสียเงินของเขาแล้วก็อดหงุดหงิดไม่ได้.... นึกคึกอะไรถึงได้ซื้อมากันนะ
แต่ก็ช่างเถอะ แค่ขอให้เขาได้ลองทดลองเล่นเป็นอัศวินซักครั้งนึงก่อนตาย
มันก็คุ้มค่า....
กริ๊ก!
"อย่าขยับ อยู่นิ่งๆไว้ซะไอ้ขี้ยา"
เสียงขึ้นนกที่ดังอยู่ข้างหลังทำให้หัวใจเริ่มเต้นระรวนอีกครั้ง มือสองข้างกำเข้าหากันด้วยความเปียกชื้นทั่ว สิ่งที่เรียกว่าความหวาดกลัวลามขึ้นสู่สมอง ปากหนาเม้มเข้าหากันขณะที่ตาคู่นั้นมองหาทางหนีทีไล่
เขาค่อยๆหันไปช้าพร้อมยกมือยอมแพ้ ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ที่ฉายเดี่ยวอยู่ยกวอขึ้นแจ้งเหตุให้กับคนอื่นรู้ และอีกมือนึงก็ยกปืนเล็งมาที่เขา
"พบเป้าหมายแล้ว ตอนนี้อยู่ที่...."
"ย่า!!!!"
เมื่อสบโอกาสครั้งอีกฝ่ายเผลอ ร่างสูงพุ่งเข้าชาร์จจนนายตำรวจล้มลงไปกองกับพื้น ขายาวเตะอาวุธป้องกันตัวให้กระเด็นออกไปกลางถนนใหญ่แล้วเตะเข้าที่ใบหน้าอีกฝ่ายเต็มแรงเพื่อยืดเวลาดีเลย์
ตึก! ตึก! ตึก!
"แฮ่ก แฮ่ก ฮ่า!! โธ่เว้ย!!"
"หยุดนะ ไม่งั้นแกโดนยิงแน่!"
เป็นอีกครั้งที่เขาออกวิ่งของวัน ร่างโปร่งลัดเลาะไปกับฝูงชนพร้อมแผลที่เริ่มเปิดออกมากขึ้น ลมหายใจก็เริ่มจะเข้าออกลำบาก เรี่ยวแรงที่มีก็เริ่มหดหายไปทีละน้อย
ทว่ายังไงเขาก็ต้องหนีให้รอด!!!
รอยยิ้มลำพองเริ่มกลับมาอีกครั้งเมื่อเขาอยู่ด้านหน้าพวกคนจำนวนหนึ่ง พวกตำรวจมันก็พูดไปงั้นเเหละ คนเยอะๆแบบนี้มันจะไปกล้ายังได้
ปัง!!
....ยังไง?
พลั่ก!!
"อ๊า!!!!!"
สิ้นเสียงแรงดันก็ตามด้วยเสียงกรีดร้องวี้ดว้าย ร่างสูงกลิ้งคว่ำไปกับทางเท้าพลางครวญครางไม่เป็นภาษา น้ำตาไหลออกมาอย่างทรมานอีกครั้งเมื่อคราวนี้มันไม่จบแค่เฉียด
....กระสุนนัดนี้มันฝังเข้าไปในขา
ม่านตาพร่ามัวโฟกัสที่ภาพตำรวจหญิงนอกเครื่องแบบคนหนึ่งเดินแหวกกลุ่มคนมาที่เขา ในมือหล่อนมีปืนพกหนึ่งกระบอก ไม่บอกก็พอเดาได้ว่าเป็นฝีมือเธอ หล่อนนั่งลงมาหาเขาที่นอนคุดคู้อยู่กับพื้นหมายจะใส่กุญแจมือเขา
แต่เรื่องอะไรที่จะยอมกันผู้หญิงคนนี้กันล่ะ
ผัวะ!!
"โอ๊ย!!"
เธอหวีดร้องเมื่อโดนรองเท้าผ้าใบยันเข้าที่ลำตัวจนล้มคว่ำ ร่างสูงรีบลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลแม้ขาของเขาจะเจ็บมากๆจนเดินไม่ได้ปกติ สมองน้อยๆเริ่มคิดแผนเอาตัวรอดบางอย่าง เขาคว้าผู้หญิงตัวเล็กๆใกล้มือมาจับไว้เป็นตัวประกัน
"กรี๊ด!!!"
"หุบปาก!!! มึงเห็นนะว่ากูมีตัวประกัน"
เมื่อถึงเวลาจนตรอก หมามันก็ต้องสู้ตาย มีดพับอันเล็กถูกโชว์ขึ้นมาต่อหน้าทุกคนในเหตุการณ์ เเขนยาวยื่นไปข้างหน้าและชี้กราดทุกคน
ปัง!
แต่เหมือนสวรรค์จะไม่เข้าข้างเอาเสียเลยจริงๆ ฝ่ามือของเขาถูกเจาะด้วยกระสุนเงินจนต้องมีด ....ไอ้พวกตำรวจเฮี้ยนั่น!!
"แกหนีไม่รอดหรอก"
"ไปเข้าคุกซะ"
เหอะ!
"เข้าคุกเหรอวะ"
หลังกว้างพิงเข้ากับแผงกั้นฟุตบาทกับถนน อากาศยังคงหนาวจนเขาชาดิกไปทั้งตัว แบล็คคริสมาสต์จริงๆสิพับผ่า
"มึงเป็นใครมาสั่งกู...."
บาดแผลทั้งสามแห่งก็กำลังทำให้เขาเริ่มหน้ามืดจากการเสียเลือด ร่างสูงสะโหลสะเหลไปมาอย่างคนไร้สติ นายตำรวจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหมดฤทธิ์แล้วก็เดินเข้ามาอย่างระมัดระวังจนเข้าประชิดตัว
กุญแจมือสีเงินสะท้อนตรงหน้าทำให้เขาถึงกับหัวเราะ มือเรียวที่ถูกเจาะด้วยกระสุนยกขึ้นมาผลักอีกฝ่ายเต็มแรงจนกระเด็น
"ชีวิตของกู กูเลือกเองได้โว้ย!!!!!"
....ก่อนที่ร่างของเขาจะกระเด็นออกไปที่ถนนใหญ่เช่นกัน
ปี๊น!!!!!!!!!!
เสียงแตรดังจากด้านข้างทำให้เขาหัวเราะเบาๆอย่างอ่อนแรง มันเป็นเสียงสุดท้ายที่จะไว้อาลัยให้ชีวิตโง่ๆนี้ แผ่นเกมที่เขาเพิ่งซื้อมาหล่นลงมาจากถุงกระดาษ นั่นสินะ....ยังไม่ได้ลองเล่นดูเลย
แต่ก็คงไม่มีโอกาสแล้วล่ะ.....
...
มันจบแล้ว....
ชีวิตบัดซบแบบนี้ รู้อยู่แล้วซักวันมันก็ต้องตายอยู่ดี ตายไปอย่างไร้คุณค่า... ไม่มีใครที่จะร้องไห้ให้ขยะสังคมอย่างเขาหรอก เพื่อนก็ไม่มี พ่อแม่ก็ไม่มี ขนาดคนที่อยากรู้จักยังไม่มีเลย ....ทุเรศจริงๆ
แต่ถึงอย่างนั้น.... อยากจะลิ้มรสการเป็นฮีโร่ซักครั้งนึงจัง
อยากเป็นคนที่มีประโยชน์มากกว่านี้ อยากออกผจญภัยไปกับคนที่เลือกว่าเพื่อน อยากสัมผัสสิ่งที่เรียกว่าความสนุก
.........เขาอยากจะมีความสุข
..
....แค่ครั้งนึงก็ยังดี
ผัวะ!!!!!!
..
..
แค่ซักครั้งนึง....
"....ค"
...หือ?
".....ตื่นสิ"
...เสียงใครวะ
"ย๊า!! ไคตื่นได้แล้ว จะเที่ยงแล้วนะไอ้หมีขี้เซา!!!"
เขากระเด้งตัวขึ้นตามเสียงกรีดร้องข้างตัวด้วยความตกใจ และต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อพบกับคนข้างๆที่ไม่แม้แต่จะเคยเจอหน้า แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มอรุณสวัสดิ์ให้เขา ร่างกายไม่มีความรู้สึกเจ็บจากแผล มีแต่ความรู้สึกอ่อนโยนจากที่ไหนสักแห่งของร่างกาย
"ออกไปข้างนอกเถอะน่า เช้าแล้วนะ"
ร่างสูงลุกตามผู้ชายตัวเล็กตรงหน้า เขาสะลึมสะลืออย่างไม่รู้สาเหตุ ร่างสูงเปิดหน้าต่างออกและชะโงกหน้าออกไปดู แล้วเขาก็ต้องเบิกตากว้างกว่าเดิม
บ้านเมืองสวยงามราวกับต่างประเทศสร้างด้วยอิฐสีน้ำตาล ด้านล่างเป็นตลาดค้าขายของชาวบ้าน เมื่อมองออกไปไกลจะพบกับขุนเขาสีเขียวดุจดั่งภาพวาดงดงาม แต่ที่มหัศจรรย์ที่สุดก็คงหนีไม่พ้นปลายสายตานั่น
....ปราสาทสีเงินที่คลับคลาว่าจะเคยเห็นจากที่ไหนซักแห่ง
พนันได้เลยว่าที่นี่ไม่ใช่เกาหลีใต้ ที่นี่ไม่ใช่เมืองนอก ที่นี่ไม่ใช่ที่ๆเขาเคยอยู่
ถ้างั้นแล้ว....
ตอนนี้ คิมจงอิน อยู่ที่ไหน?????
-------- ยินดีต้อนรับผู้กล้าทุกท่านเข้าสู่ THE PLANET ONLINE --------
GM : มาแล้ว 5555555555555 ไม่เข้าใจอะไรตรงไหนถามได้นะคะ
GM : มาเล่นกันเถอะ มาเล่นกันเถ้อออออว์
◊ SQWEEZ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น