Boy band & Girl Yบอยแบนด์สุดฮอต มัดใจ สาววายสุดติ่ง

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 Hi สวัสดีประเทศเกาหลี (100%)

"1"

ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเครื่องบินข้างริมน้าต่างอย่าคิดว่าฉันเป็น

เด็กเรียนนะเพราะหนังสือที่ฉันอ่านเป็นหนังสือการ์ตูนและไม่ใช่การ์ตูนธรรมดาด้วย
เป็นการ์ตูนวายทั้งนั้นและอีกอย่างนะคนที่นั่งข้างฉังไม่ใช่ใครหรอกแต่เป็นอาจารย

คิม เฮ้อ... โชคดีนะ ที่อาจารย์หลับไม่งั้นล่ะก็คง งงเป็นไก่ตาแตกแน่นอนอ่ะ ที่เห็นลูกศิษย์ของตนนั่งอ่านการ์ตูนและถ้าเกิดรู้ว่าเป็นการ์ตูนชายชายนี่แบบไม่ อยากนึกเลยว่าหน้าของอาจารย์จะเป็นยังไง 555คงตลกน่าดู เฮ้อ...เมื่อไรจะถึง

เกาหลีเนี่ย ตื่นเต้นจะตายอยู่แล้ว ว่าแต่เหลืออีกกีนาที่น้าาา

 

หลังจากนั้นคุณก็เงยหน้าและยืดตัวเพื่อดูว่าเหลืออีกกี่นาที

 

โอโห!! เหลืออีกตั้งครึ่งชั่วโมง โคตรนานเลยอ่ะ ว่าแต่จะทำไรดีน้าาา ขี้เกียจอ่านการ์ตูนแล้วอ่ะ อ่อ ฟังเพลง ใช่ฟังเพลงไง ไหนน้าหูฟัง อ่อเจอแล้ว

 

หลังจากนั้นคุณก็หยิบหูฟังแล้วทำการแกะถุงจากนั้นก็นั่งฟังเพลงแล้วคุณก็เผลอหลับไป

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ยูวฮู้ว~ ยูวเฮ้~ เยเฮ้~ ยาฮ้า~ ชัดชัดช้า หวัดดีเกาหลี!!! 
และแล้วฉันก็ได้มาเยือนประเทศที่exoอยู่สักที โอ้ยดีใจจัง ดีใจมาก และแล้วต่อจากนี้ไปฉันก็ต้องใช้ชีวิตคนเดียวเพราะไม่มีอาจารย์คิม ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ไม่มีป๋อมแป๋ม โอ้ยเหงาแย่เลย

และแล้วตอนนี้ฉันก็เดินออกมาตรงประตูขาออกและกำลังหาอาจารย์ของมหาลัยโซลอยู่ เอ... ว่าแต่อยูไหนน้าา

"เออ หนูคือ<ชื่อคุณ> เด็กที่ได้ทุนที่อาจารย์คิมส่งมาให้ใช่ไหมจ้ะ" ผู้หญิงคนนึงเดินมาถามฉัน โหทำไมสวยจัง ท่าทางใจดีด้วยอ่ะ 
"อ่อใช่ค่ะ"
"โอเคดีเลย งั้นฉันขอแนะนำตัวนะ ฉันชื่อคิมแทวูนะ เป็นอาจารย์ของมหาลัยโซล งั้นเราไปกันเลยดีไหม "
"อ่อ ค่ะค่ะ"
"เอ่อ...อาจารย์คะ ทำไมวันนี้มีคนเยอะแยะเลยล่ะคะ"ก่อนที่อาจารย์ช่วยฉันถือของฉันก็ขอถามอาจารย์ก่อนเลยเพราวันนี้คนที่สนามบินแน่นมากอ่ะ
"อ่อ อาจารย์ก็ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ "โห เป็นคำตอบที่ดีมากๆอ่ะ

หลังจากนั้นอาจารย์ก็พาฉันไปดูมหาลัยที่ฉันต้องไปเรียนตั้ง3ปี จากนั้นเขาก็บอกทางที่ไปหอพักให้ฉัน ตอนนี้เขาบอกจะพาฉันไปนั่นแหละแต่ฉันดูท่าทางเขาจะมีธุระเยอะแยะดังนั้นฉันเลยบอกเขาว่าเดี๋ยวฉันไปเองดีกว่าค่ะเพราะท่าทางอาจารย์งานยุ่งน่าดู หลังจากนั้นอาจารย์ก็บอกทางแล้วก็ขับรถไปทำธุระต่อ  

ตอนนี้ฉันมายืนหยุดหน้าหอพักแถวๆมหาลัยนั่นแหละ
"โอ้ยหนักจังเว้ย!!! " นี่ตูหอบอะไรมาเยอะแยะวะเนี่ย ถึงหอแล้ะขอยืนพักหน้าหอก่อนละกันวะ
"กรี้ด~~~~~~ อ้ายยยยแกนั่นมันexoนิ่อ้ายexo exo exo เอ็กโซจริงๆด้วย สงสัยเพิ่งกลับจากสิงค์โปรแน่เลยอ่ะ"
เออรู้แล้วน่าว่าเอ็กโซแมร่งเอ้ยจะกรี๊ดทำไม แสบหู นั่นไง พอกรี๊ดเสร็จก็รีบวิ่งไปหาแต่ไม่อะไรนะมาวิ่งชนตูอีก ไอห่าเอ้ย คนยิ่งเหนื่อยอยู่เดี๋ยวแมร่งปรี๊ดซะเลยนิ่เอ๊ะ! แต่เมื่อกี้สองสาวบอกว่าไงนะเอ็กโซหรอ บ้าน่าเอ็กโซจะมาทำอะไรที่นี่

หลังจากนั้นคุณก็หันไปทางที่มีแต่สาวๆกรี๊ดกัน
(0_0)
(0_0)
(0_0)
และใบหน้าคุณก็เป็นแบบนี้
เห้ย!!!!
นั่นมัน
เอ็กโซ

เอ็กโซ

เอ็กโซจริงๆด้วย
อย่าบอกนะว่านั่นคือที่ที่เอ็กโซพักอ่ะ เห้ย!!!!งั้นที่พักเราก็ใกล้กันอ่ะดิ่ อ้ายยยย เดี้ยนจะเป็นลม


ตอนนี้ฉันมาอยู่ที่ห้องเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้แรกก็ไม่อยากมาหรอกนะอย่าอยู่ข้างล้างดูหน้าเอ็กโซก่อน แต่ดูเหมือนว่าสภาพฉันจะไม่อำนวยเพราะสัมภาระเยอะมากไม่เป็นไรเอาไว้ว่างๆค่อยย่องไป เออ... คนอ่านคะเดี๊ยนล้อเล่นหนารองเท้าใครมาเก็บด่วนตอนนี้ฉันก็เก็บของเข้าที่เรีอบร้อยและกะจะออกไปหาไรกินแต่พอลงมานอกหออ้าวเฮ้ย!!!!หายไปไหนกันหมดวะทั้งเอ็กโซทั้งแฟนคลับโหแมร่งโคตรเงียบอ่ะ เอ...ตอนนี้อยากกินชานมไข่มุกแล้วก็กิมจิ ร้านไหนอร่อยบ้างน้าาา ฉันนึกไปเดินไปบอกเลยว่าข้างทางมีแต่เสื้อผ้าตกลงคนเกาหลีกินเสื้อผ้ากันหรือยังไงเนี่ย
"เฮ้ย!!!นั่นไงชานมไขมุกเจอแล้ว "ฉันอุทานก่อนจะรีบจ้ำอ้าว จ้ำอ้าว เข้าไปในร้านแล้วทำการสั่งชานมมา
"น้องคะพี่ขอสั่งชานมไข่มุก1แก้วค่ะ"
"รอสักครู่นะคะ"
หลังจากนั้นฉันก็เดินไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนที่จะมีผู้ชายอีกคนมานั่งอีกโต๊ะนึ่งซึ่งหันหน้ามาทางฉัน เอ๊ะ!!ไอนี่เป็นใครหันหน้ามามองฉันทำไมโหแล้วดูแต่งตัวเข้าสิจะปิดมิดชิดอะไรนักหนา สงสัยคิดว่าตัวเองเป็นซุปตาร์มั้ง แล้วก็มีผู้ชายอีคนเดินมาหาผู้ชายที่นั่งจ้องหน้าฉันจากนั้นก็กระซิบอะไรกันไม่รู้ เฮ้อ...น่าเบื่อ อะ!ได้ชานมไข่มุกแล้วกลับหอดีกว่า

ในระหว่างทางที่ฉันกำลังเดินกลับหอฉันรู้สึกว่ามีคนเดินตามมาฉันจึงเร่งฝีเท้าให้ถึงหอโดยเร็ว แต่ก็ไม่ทันแล้ว
"เฮ้ย!!!"ฉันอุทานขึ้นมาหลังจากที่มีชายสองคนวิ่งมาดักหน้าฉัน นั่นมันชายสองคนในร้านชานมไข่มุกนี่หว่า
"เอ่อ...พวกนายคือใคร แล้วมาดักหน้าฉันทำไม" ใช่เจอแบบนี้ต้องถามให้รู้เรื่อง
"ถามจริงนะ เธอไม่รู้จักพวกเราจริงๆหรอ" 
"ใช่ ฉันไม่รู้จักพวกนาย" ก็เออดิ่วะ อยู่ดีดีก็วิ่งมาดักหน้าฉันเนี่ย
หลังจากนั้นผู้ชายทั้งสองก็อถอดแว่นตากับผ้าปิดปากออก 
"ฉันลู่หาน ส่วนนี่เซฮุน"อึ้งกิมกี่ แป็ป นั่นไงตูว่าแล้วว่าหน้าคล้ายๆลู่ที่แท้ก็จริงๆด้วย ผู้ชายอะไรหน้าหวานชะมัด แต่นี่มันตัวจริงเสียงจริง โอ้ยยยยเดี๊ยนจะเป็นลม

 

50%
 

"เฮ้ย!!!! นี่นายสองคนคือลู่หาน กับเซฮุนจริงๆหรอเนี่ย บ้าน่าาา ไม่ใช่หรอก สงสัยต้องฝันอยู่แน่แน่ ใช่ใช่ทั้งหมดมันคือความฝัน ใช่ตอนนี้ฉันคงหลับอยู่ในห้อง โอ้ย!!!ใครก็ได้ตบหน้าฉันที" ในระหว่างที่ฉันกำลังโวยวายเหมือนคนสติแตกอยู่นั้น ฉันก็รู้สึกว่ามีสิ่งหนึ่งมากระแทกที่หน้าฉันเข้าอย่างจัง

ผัวะ !!!!

"โอ้ยยย" และเสียงนี้คือเสียงที่ฉันร้องออกมาหลังจากที่ฉันโดนมือของใครไม่รู้ตบเข้ามาที่หน้าฉันอย่างจัง ไอห่าเอ้ยยย ใครตบหน้าตูวะ แมร่งเจ็บจนชาเลย
"นี่!! เซฮุน นายตบหน้าตัวเล็กทำไม!!"นี่คือเสียงพี่ลู่คนแมน แหมเป็นห่วงเค้าหรอตัวเอง#รองเท้าใครมาเก็บด่วน เอ่อเดี๋ยวนะตัวตูก็ไม่ได้เล็ก แล้วอ่าลู่มองยังไงถึงเรียกว่าตัวเล็กวะ
"อ้าววว ขอโทษห้ะฮยอง ก็เห็นนูน่าบอกว่าใครก็ได้ตบหน้านูน่าที ผมเลยจัดให้ด้วยความหวังดี"แหม อิเน่ขอบคุณมักมักน้าาา แต่วันหลังไม่ต้องก็ได้
"เดี๋ยวๆ จริงๆแกต้องขอโทษตัวเล็กไม่ใช่ฉัน"โหอาลู่แมนโคตรอ่ะ เลิฟเลย  ใช่ใช่อิเน่แกต้องขอโทษฉันไม่ใช่อาลู่
"นูน่าคร้าบบบบ ผมขอโทษน้าาา นูน่าเจ็บตรงไหนอะป่าว ไหนผมขอดูสิ "แหมอิมักเน่น้อย เจ็บสิยะถามได้ 


หลังจากทีเซฮุนพูดจบเขาก็นำมือข้างนึงมาลูบแก้มคุณเบาๆอย่างนุ่มนวลและถนุถนอม ซึงเขาไม่รู้เลยว่าการที่เขาทำแบบนี้มันมีผลกระทบต่อหัวใจของคุณอย่างแรง ตอนนี้ใจของคุณเต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย และเป็นเวลานานมากเพราะเขาไม่ยอมนำมือออกจากแก้มของคุณสักที คุณและเซฮุนสบตากันอยู่นานจนกระทั่ง


"เซฮุน ฮยองว่าเรากลับห้องกันดีไหม ฮยองไม่อยากเจอซาแซง" โอยต้องขอบคุณอ่าลู่อย่างแรง เพราะถ้าไม่ไดอ่าลู่ป่านนี้ฉันคงละลายเป็นของเหลวอยู่ที่พื้นแล้วแหละ
"ฮยองกลัวซาแซงหรอห้ะ" แหมทำอย่างกับว่านายไม่กลัวงั้นแหละ
"ป่าว ฮยองไม่กลัวหรอกนะ แต่ฮยองไม่อยากเจอ รำคาญ และอีกอย่างถ้าเจอซาแซงจริงๆคนที่จะเป็นอันตรายนั่นก็คือตัวเล็กนะไม่ใช่พวกเรา" โอ้ยยยซึ้งคร้าบบ แหมลู่หานเป็นเค้าด้วย ดีใจอ่ะ
"อ่อจริงสิ งั้น...เรากลับห้องกันเถอะ"
"ตัวเล็ก หอของตัวเล็กอยู่ตรงไหนหรอ เดี๋ยวพวกเราไปส่ง" ห้ะ!! ฉันไม่ได้หูฝาดใช่ป้ะที่ลู่หานจะไปส่งฉันที่หออ่ะ โอ้ยเขินน
"อ่อ เดินตรงไปอีกหน่อยก็ถึงแล้วค่ะ"
"เฮ้ย!!! จริงป้ะ ทางกลับห้องของพวกเราก็ไปทางเดียวกลับนูน่าเลยอ่ะ งั้นไปพวกเราเดินไปส่ง" โอ้ยยย อิเน่แกจะตกใจทำไม ก็แค่ที่พักอยู่ใกล้กัน ว่าแต่ อะไรนะที่พักอยู่ใกล้กัน โอ้ยยยฟินแปป
ในขณะที่ฉันกำลังจะปฏิเสธ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะอิเน่มันเดินมาจับมือฉันแล้วลากฉันมาเลย อะไรวะเนี่ยยังไม่ได้บอกเลยว่าจะให้ไปส่งหรือเปล่า และในระหว่างทางที่เดินมาด้วยกัน อิเน่มันบอกให้ฉันเรียกมันว่ามักเน่น้อยหรือมักเน่แล้วมันก็บอกว่าจะเรียกฉันว่านูน่า เอ่อ..นี่แกจะไม่ถามชื่อฉันก่อนหรอไง ส่วนลู่หานก็บอกว่าเขาขอเรียกฉันว่าตัวเล็กแล้วเขาก็ขอให้ฉันเรียกเขาว่าโอ้ปปา โอ้ยยยพ่อคุณณณณจะไม่ถามชื่อฉันก่อนหรือไง
"เอ่อ ว่าแต่ ตัวเล็ก เธอชื่ออะไรอ่ะ " เฮ้อ...ดีนึกว่าชาตินี้ทั้งชาติจะไม่ถามซะแล้ะ
"อ่อฉันชื่อ <ชื่อคุณ> ค่ะ"
"อ่อ... ชื่อน่ารักจังนะ" อุต๊ะ ดีใจโดนโอ้ปป้าชมด้วย
"อ่อ..ขอบคุณค่ะ" ตอบแบบฟินๆ
"เอ่อ... ถึงแล้วค่ะหอพัก"
"ห้ะที่นี่หรอหอพักนูน่า" เอ่อ..ใช่จ่ะอิเน่ แล้วแกจะตกใจทำไม มันน่าตกใจตรงไหน
"ดีจังที่พักอยู่ใกล้กันด้วย เดี๋ยวผมมาหานูน่าทุกวันเลย" โอโน่ววว ไม่นะอิเน่ แกมาหาฉันได้แต่อย่ามาทุกวันเดี๋ยวฉันอดใจไม่ไหวเกิดวันดีคืนดีจับแกปล้ำขึ้นมาล่ะซวยเลย(ไรท์:อดใจไว้นางเอกของไรท์)
"งั้นโอ้ปป้าไปก่อนนะ หอโอ้ปปาอยู่นั่น ตัวเล็กรีบขึ้นห้องเหอะ"โห จริงป้ะ ที่พักเราอยู่ใกล้กัน คืนนี้คงนอนฟินทั้งคืนอ่ะ 
"โอเคค่ะงั้นโอ้ปปากลับดีดีนะคะ บ้ายบาย"
"บายครับตัวเล็ก ป้ะเซฮุนกลับได้แล้ว"หลังจากที่ลู่หานโบกมือบ้ายบายให้ฉันเขาก็ลากเซฮุนให้เดินตามมาทันที
"บายนะครับนูน่า ไว้ว่างๆผมไปหานะ" เซฮุนที่โดนลากให้เดินตามก็หันมาตะโกนให้ฉัน ห้ะ!!!! อิเน่นี่แกจะมาจริงๆหรอ
หลังจากที่พวกเขากลับห้องตัวเองไปแล้ว ฉันก็เดินขึ้นไปยังห้องของฉัน ด้วยอาการเหนื่อยปนฟิน หลังจากนั้นก็ทิ้งตัวลงบนเตียงทันที ชั่งแมร่งน้ำเนิ้มไม่อาบแล้ะ หลับดีกว่า



sehun

หวัดดีครับผมเซฮุน เป็นมักเน่ของวงครับ วันนี้เอ็กโซทั้ง12คนเพิ่งกลับจากสิงค์โปรครับและซึ่งในนั้นก็ต้องมีผมอยู่แล้วผมขอบอกเลยว่าหนื่อยมากกกกก แล้วพอเราแสดงคอนเสร็จ พวกเราก็รีบบินกลับเกาหลีเลยครับ เพราะว่ามีงานอีกมากมายรอพวกเราอยู่ แต่พอกลับมาถึงผมก็หายเหนื่อยเลยล่ะครับ เพราะมีแฟนคลับมากมายมายืนรับพวกเราอยู่ไม่ว่าจะสนามบิน หรือที่หอพักของพวกเรา ผมดีใจจริงๆ และเมื่อผมนำของไปเก็บไว้ที่ห้องเสร็จผมก็ชวนลู่หานฮยองออกมาซื้อชานมไข่มุกเป็นเพื่อน คือผมรู้ว่าฮยองเหนื่อย แต่ผมอยากกินนี่นาและไม่กล้าออกมาคนเดียวด้วย แต่ฮยองก็ใจดีอีกเหมือนเคย ยอมออกมาซื้อชานมไข่มุกเป็นเพื่อนผม 
"นี่เซฮุน นายไปก่อนเลยได้ไหมโอ้ปป้าขอดูผ้าพันคอร้านนี้แป๊ปนึง เริ่มเข้าหน้าหนาวแล้ว ฮยองไม่อยากป่วย"
"อ่อโอเคคับ งั้นเดี๋ยวผมขอไปก่อนเลยน้าาาถ้าฮยองซื้อเสร็จแล้วตามผมมานะ" หลังจากที่ผมพูดจบ ผมก็เดินมาก่อนเลยและเมื่อมาถึงร้านผมก็ทำการสั่งชานมไข่มุกของโปรดผม หลังจากนั้นผมก็หันไปเห็นผู้หญิงคนนึงผมเดาว่าน่าจะเป็นคนไทยนะเพราะดูจากสิผิวแล้วและอีกอย่างหน้าเธอก็เหมือนคนไทยมากด้วย และด้วยความที่ผมอยากมีเพื่อนคนไทยสักคนผมเลยเดินเข้าไปนั่งโต๊ะที่สามารถเห็นหน้าเขาชัดเจน พอผมนั่งลงปุ๊บ ผมก็พยายามสังเกตุหน้าเธอคนนั้น เอ...ผมจะเข้าไปคุยกับเธอยังไงดีน้าาา
"อ้าว!!นั่งอยู่นี่เองหรอ ฮยองซื้อของมาฝากด้วย"
"เอ่อ,...ฮยองห้ะ ผมอยากมีเพื่อนเป็นคนไทย ซึ่งผมคิดว่าเธอคนนั้นน่าจะใช่คนไทย ผมอยากมีเธอเป็นเพื่อนอ่ะฮยอง" ผมพยายามกระซิบกระซาบฮยองด้วยเสียงที่เบามากๆ
"นายก็เข้าไปคุยกับเธอสิ"
"ผมไม่กล้าอ่ะฮยอง ฮยองช่วยผมด้วยดิ่น้าน้าน้าาาา"ในขณะที่ผมกำลังอ้อนลู่หานฮยองอยู่นั้นผมก็เห็นเธอลุกและกำลังเดินออกจากร้าน
ตอนนี้ผมได้ชานมแล้วด้วยผมจึงตัดสินใจเดินตามเธอไป และฮยองก็เดินตามผมมาด้วย ผมเดินตามเธอเรื่อยๆและดูเหมืนเธอจะรู้ตัวเธอจึงรีบเดินให้เร็วขึ้นผมจึงตัดสินใจจับมือฮยองแล้ววิ่งมาดักหน้าเธอดีนะที่ผมขายาวผมจึงดักหน้าเธอทัน 
"เฮ้ย!!!" เธออุทานขึ้นมา ด้วยความตกใจ

"เอ่อ...พวกนายคือใคร แล้วมาดักหน้าฉันทำไม" เฮ้ย!!!!!นี่เธอไม่รู้จักพวกเราหรอเนี่ย

"ถามจริงนะ เธอไม่รู้จักพวกเราจริงๆหรอ" ดีมากฮยองที่ถาม ผมก็อยากรู้ว่าเธอไม่รู้จักพวกเราจริงๆหรอ

"ใช่ ฉันไม่รู้จักพวกนาย" ไม่อยากเชื่อ เธอต้องอำพวกเราแน่ๆ

หลังจากนั้นผมและฮยองก้อถอดแว่นตากับผ้าปิดปากออก 

"ฉันลู่หาน ส่วนนี่เซฮุน" ที่นี้เธอคงรู้แล้วใช่ไหมล่ะ ว่าแต่ทำไมเธอต้องตาโตด้วย มันน่าตกใจตรงไหน เอ๊ะแต่จะว่าไปเธอก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย
"เฮ้ย!!!! นี่นายสองคนคือลู่หาน กับเซฮุนจริงๆหรอเนี่ย บ้าน่าาา ไม่ใช่หรอก สงสัยต้องฝันอยู่แน่แน่ ใช่ใช่ทั้งหมดมันคือความฝัน ใช่ตอนนี้ฉันคงหลับอยู่ในห้อง โอ้ย!!!ใครก็ได้ตบหน้าฉันที" ในระหว่างที่เธอกำลังโวยวายเหมือนคนสติแตกอยู่นั้น ผมก็จัดการทำสิ่งที่เธอขอมาเมื่อตะกี้ แต่ผมไม่กล้าตบเธออ่ะ แต่ถ้าทำแล้วสติเธอจะกลับมาผมก็ยอมเอาก็เอาวะ

 

ผัวะ !!!! ผมตบหน้าเธอไปทีนึง

 

"โอ้ยยย" และเสียงนี้คือเสียงที่เธอร้องออกมาหลังจากที่ผมตบหน้าเธอ นูน่าผมรู้สึกผิดอ่ะ ว่าแต่เรียกนูน่าดีกว่าน่าจะเหมาะกลับเธอดี

"นี่!! เซฮุน นายตบหน้าตัวเล็กทำไม!!"อ้าว นี่ผมผิดหรอฮยอง ก็เห็นเธอบอกให้ตบ ผมเลยตบ

"อ้าววว ขอโทษห้ะฮยอง ก็เห็นนูน่าบอกว่าใครก็ได้ตบหน้านูน่าที ผมเลยจัดให้ด้วยความหวังดี"แหม ก็คนมันหวังดีอ่ะ

"เดี๋ยวๆ จริงๆแกต้องขอโทษตัวเล็กไม่ใช่ฉัน"เอ่อ ก็จริงแฮ้ะ นูน่ามักเน่ขอโทษ

"นูน่าคร้าบบบบ ผมขอโทษน้าาา นูน่าเจ็บตรงไหนอะป่าว ไหนผมขอดูสิ "กลัวนูน่าโกรธแสดงความเป็นห่วงดีที่สุด ว่าแต่ผมก็เป็นห่วงเธอนั่นแหละ

 

 

หลังจากทีผมพูดจบผมก็นำมือข้างนึงมาลูบแก้มเธอเบาๆอย่างนุ่มนวลและถนุถนอม ผมไม่เคยทำกลับใครมาก่อนเลยอ่ะ ทำครั้งนี้ผมก็แอบตื่นเต้นนิดนิดนะ แอบเขินด้วย

 

"เซฮุน ฮยองว่าเรากลับห้องกันดีไหม ฮยองไม่อยากเจอซาแซง" โธ่ ฮยองอ่ะ ผมกลับเธอกำลังสบตากันอยู่เลย จะขัดทำไม

"ฮยองกลัวซาแซงหรอห้ะ" ผมรู้ว่าฮยองไม่กลัวหรอกแต่ขอถามกวนประสาทฮยองเล่นดีกว่า

"ป่าว ฮยองไม่กลัวหรอกนะ แต่ฮยองไม่อยากเจอ รำคาญ และอีกอย่างถ้าเจอซาแซงจริงๆคนที่จะเป็นอันตรายนั่นก็คือตัวเล็กนะไม่ใช่พวกเรา" เอ่อ มันก็จริงแฮ้ะ

"อ่อจริงสิ งั้น...เรากลับห้องกันเถอะ" 

"ตัวเล็ก หอของตัวเล็กอยู่ตรงไหนหรอ เดี๋ยวพวกเราไปส่ง" ห้ะ!! จริงป้ะฮยอง ดีเลยถ้าผมรู้ที่อยู่นูน่านะผมจะย่องไปหาทุกคืนเลย 5555

"อ่อ เดินตรงไปอีกหน่อยก็ถึงแล้วค่ะ"

"เฮ้ย!!! จริงป้ะ ทางกลับห้องของพวกเราก็ไปทางเดียวกลับนูน่าเลยอ่ะ งั้นไปพวกเราเดินไปส่ง" โหดีจังที่พักอยู่ทางเดียวกับนูน่าด้วย

เหมือนนูน่าจะพูดอะไรบางอย่างกับผม แต่ผมไมรอให้นูน่าพูดหรอกนะ ผมจัดการลากนูน่าให้เดินตามมาและในระหว่างทางผมก็บอกเธอว่าจะเรียกเธอว่านูน่าและเธอต้องเรียกผมว่ามักเน่หรือมักเน่น้อยส่วนฮยองก็บอกว่าจะเรียกเธอว่าตัวเล็กและเธอต้องเรียกฮยองว่าโอ้ปปาแหมฮยองก็ชอบนูน่าเหมือนกันใช่ม้ะ

"เอ่อ ว่าแต่ ตัวเล็ก เธอชื่ออะไรอ่ะ " จริงสิ ผมยังไม่รู้จักชื่อนูน่าเลยนี่นาดีนะที่ฮยองถาม

"อ่อฉันชื่อ <ชื่อคุณ> ค่ะ" ชื่อนูน่าน่ารักจัง

"อ่อ... ชื่อน่ารักจังนะ" แหมฮยอง ชมนูน่าผมด้วย ผมหึงนะ ไม่ใช่แล้ะผมล้อเล่นน้า

"อ่อ..ขอบคุณค่ะ" 

"เอ่อ... ถึงแล้วค่ะหอพัก"

"ห้ะที่นี่หรอหอพักนูน่า" แหมเป็นใครก็ต้องตกใจ ที่พักเราอยู่ใกล้กันด้วยอ่ะ ผมจะย่องไปหานูน่านะระวังตัวไว้ให้ดี

"ดีจังที่พักอยู่ใกล้กันด้วย เดี๋ยวผมมาหานูน่าทุกวันเลย" จงระวังตัวไว้นะ

"งั้นโอ้ปป้าไปก่อนนะ หอโอ้ปปาอยู่นั่น ตัวเล็กรีบขึ้นห้องเหอะ"แหม ฮยองอยากให้นูน่าไปหาหรอค้าบบบบ

"โอเคค่ะงั้นโอ้ปปากลับดีดีนะคะ บ้ายบาย"

"บายครับตัวเล็ก ป้ะเซฮุนกลับได้แล้ว"เฮ้ย เดี๋ยวดิ่ฮยองผมยังไม่ได้ บายนูน่าเลย

"บายนะครับนูน่า ไว้ว่างๆผมไปหานะ"จงระวังตัวไว้นะ 
หลังจากที่ผมกลับมาถึงหอพัก ผมก็เข้าไปเล่าให้พวกฮยองฟัง เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ผมไปเจอเธอมา พอพวกฮยองได้ฟังก็อยากเจอหน้าเธอกันทั้งนั้น เพราะไม่มีใครเคยได้คุยกับแฟนคลับคนไทยมาก่อน แถมพวกฮยองก็ไม่เคยมีเพื่อนที่เป็นคนไทยดังนั้นทุกคนจึงอยากเจอเป็นพิเศษ แต่ทำไมชานยอลฮยองถึงเดินหนีเข้าห้องล่ะสงสัยคงอยากเจอแฟนคลับคนนั้นมากแน่ๆเฮ้อ..น่าสงสาร แต่ไม่เป็นไรนะฮยองเพราะความฝันฮยองจะเป็นจริงแล้ว

 

100%

 

เย้เย้เย้ ไรท์มาอัพครบ100%แล้วน้าาาา เป็นไงบ้างนางเอกของไรท์
หวังว่าคงจะยังไม่ละลายกันใช่ไหม เชื่อไรท์นะว่าอย่าพึ่งละลาย เพราะตอนหน้า

จะมีเรื่องราวที่ทำให้นางเอกของไรท์ใจละลายมากกว่านี้อีก บอกเลยว่า เรื่องราวจะ
ฟินมากขึ้น เขินมากขึ้น และมีผลกระทบต่อหัวใจนางเอกมากขึ้น 
นางเอกจ๋าาาาายังไม่ทิ้งกันชิมิ รักนางเอกเสมอน้าาาา 

 

ฝันดีนะคะนักอ่านทุกคนคืนนี้ไรท์เอาคู่ฮุนฮานมาบอกฝันดีน้าาา