คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Ep.2 - ' same - difference ' ( l o a d i n g . . . 5 0 % )
EP.2
‘SAME - DIFFERENCE’
4 ปีต่อมา...
“เร็วดิ!!!!!”
เสียงตะโกนของเพื่อนรักแว่วเข้าหูของจองกุกในขณะที่เขากำลังจะปีนรั้วหนีคู่อริที่ไล่ตีกันอยู่ พอกระโดดลงมาได้ทั้งสองก็พากันวิ่งหนีเข้าไปในซอกตึกที่อับชื้นอย่างชำนาญ ทั้งสองอยู่ในชุดนักเรียนมัธยมปลายของโรงเรียนชื่อดังและสอบเข้ายากที่สุดไม่แปลกที่พอวิ่งผ่านใครไปก็จะมีแต่คนมองตามและพูดชื่อโรงเรียนออกมา แต่ส่วนมากก็เป็นไปในด้านที่ไม่ดีนักเพราะทั้งสองคนกำลังจะมีเรื่องกับเด็กนักเรียนโรงเรียนนานาชาติอยู่
“ไอ้ตี๋วีกูไม่ไหวแล้วว่ะ ปวดขาฉิบ!”
จองกุกตะโกนบอกเพื่อนรักที่วิ่งอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อหนีให้รอดจากฝ่าเท้าของคู่อริ แต่แทนที่เพื่อนจะสนใจกลับตอบมาเพียงว่า ‘เร็วๆ เหอะ!’ แถมยังตะคอกใส่เขาอีกต่างหาก
“กูก็เหนื่อยโว้ย ทนๆ ไปก่อนอีกนิดเดียวจะถึงโกดังแล้ว!!”เขาตะโกนกลับมาแล้วรีบวิ่งไปต่อ อีกแค่นิดเดียวก็ถึงโกดังซึ่งเป็นที่กบดานของแก๊งค์มาเฟียแล้ว อีกแค่นิดเดียวเอง...
“ยกมือขึ้นแล้วหยุดวิ่งเดี๋ยวนี้ไอ้เด็กนรก!!!”
ให้ตายสิพับผ่า!!!!!!! = =
“ชื่ออะไรล่ะ ทั้งสองคน”
“จะ...จอนจองกุกครับ”
“...”
ให้ทายตอนนี้ผมอยู่ไหน...ใบ้ให้ก็ได้ว่าที่นี่มีผู้ชายใส่เครื่องแบบและห้องกรงสุดหรูที่ข้างในมีห้องน้ำแสนสะอาดอยู่ -*-
โรงพักน่ะ –‘’ –
ผมนั่งทำหน้าซังกะตายบนเก้าอี้หน้าโต๊ะของพนักงานสอบสวน เมื่อกี้เขาถามชื่อผมใช่ไหมแต่จะมีเหตุผลอะไรให้ผมตอบคำถามเขาล่ะ (?) ผมเป็นถึงลูกมาเฟียไม่เห็นต้องมาตอบคำถามบ้าๆ นี่เลยสักนิด
“เฮ้! ฉันถามว่านายชื่ออะไร”
“...”
“ไอ้เด็กเวรเอ้ย! ฉัน-ถาม-ว่า-แก-ชื่อ-อะ-ไร!”
“...”ผมไม่ตอบไอ้พนักงานสอบสวนอะไรนั่นแล้วนั่งเสมองไปอีกทางพลางผิวปากไปด้วย
“นี่! ไอ้...”
“อะ...วีครับ!”
ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรเพื่อนกุกก็เป็นคนตอบซะก่อน เผือกไม่เข้าเรื่องจริงจริ๊งไอ้เพื่อนเวร ผมเอาศอกกระทุ้งเอวมันไปทีนึงแล้วด่ามันผ่านสายตาจนมันต้องกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่
“ทำไมถึงไปมีเรื่องกับเด็กพวกนั้น พวกเธอก็มาจากโรงเรียนใหญ่ๆ ชื่อดังกันไม่ใช่เหรอทำแบบนี้มันเป็นการทำลายชื่อเสียงของโรงเรียนนะ...”
ไอ้พนักงานสอบสวนนั่นก็พูดต่อไปเรื่อย ผมลอบมองเพื่อนกุกที่เอาแต่นั่งก้มหน้าฟังอย่างสงบต่างจากผมที่นั่งถอนหายใจทิ้งไปเกือบล้านรอบกว่าไอ้พนักงานสอบสวนจะพูดเสร็จผมเห็นไอ้เพื่อนกุกแอบเสียน้ำตาไปหลายลิตรเหมือนกัน...มันน่าเศร้าตรงไหนวะ
“ฉันจะเรียกผู้ปกครองของพวกเธอมารับกลับไปแล้วก็จะแจ้งเรื่องนี้กับทางโรงเรียนของพวกเธอด้วย!”
ไอ้พนักงานหัวโล้นบอกกับพวกผมแล้วเดินสะบัดตูดแอ่นของมันออกไปจากห้องสี่เหลี่ยมเล็กโง่ๆ นี่ ผมถอนหายใจอีกครั้งส่วนไอ้เพื่อนกุกก็หันมาสะกิดผมเบาๆ
“ไอ้ตี๋ เมื่อกี้แกได้ยินที่พนักงานสอบสวนคนนั้นพูดมั้ย”
“ได้ยินเรื่อง?”
“ที่เขาบอกวาจะโทรเรียกผู้ปกครองกับแจ้งโรงเรียนอ่ะ T^T”
“แล้วไง...”
“ก็แปลว่าพี่ของฉันจะรู้แล้วก็ทางโรงเรียนก็จะลากฉันเข้าห้องปกครองอ่ะดิ ฮือ~ TT^TT”
ผมตกใจสุดขีดเมื่อจู่ๆ มันก็เอามือปิดหน้าแล้วร้องไห้ออกมา เด็กเรียนดีอย่างมันคงจะสะเทือนใจน่าดูเมื่อมาเจอเรื่องแบบนี้
“จอนจองกุกผู้ปกครองมารับตัวแล้ว”
“ฮึก! ครับ T.,T”
มันเดินออกจากห้องไปทั้งน้ำตาทิ้งผมเอาไว้ในห้องคนเดียว อีกไม่นานก็เร็วนี้แหละที่คนของป๊าจะมารับและหวังว่าป๊าคงจะติดงานจนมาด้วยไม่ได้นะ ผมภาวนาในใจเหงื่อเริ่มแตกพลั่กและเริ่มกำมือแน่น
“วี ผู้ปกครองมารับตัวแล้ว”
ไอ้พนักงานสอบสวนคนเดิมเปิดประตูเข้ามาพูดกับผม ผมทำใจเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจึงลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป
พอออกมาจากห้องเล็กๆ นั่นได้ก็มองไปทางผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าโรงพัก สูทสีดำคุ้นตาทำผมสะเทือนอีกครั้ง ให้ตายเหอะ! ถ้าเป็นป๊าจริงๆ ผมจะดิ้นให้ดูตรงนี้เลย!
ผมผลักประตูโรงพักออกมาก่อนจะกระตุกชายสูทของผู้ชายตรงหน้า พอเขาหันหน้ามาทำเอาผมช็อกจนแทบสลบเลยล่ะ!...
“ไงไอ้ตัวแสบ J”
“ลุง!!!!”
LOADING 50%...
TALK-
มาลงตอนใหม่แว้ววววววว
สังเกตอะไรมั้ย? นุ้งวีแสบขึ้น =*=
เอายันเข้าโรงพักเล้ยยย 5555
ตอนหน้าแสบยิ่งกว่านี้อีกคอยติดตามนะครับ
เหลืออีก 50% ถ้ามีเม้นท์มารอจะรีบอัพลงนะคะ ><
O W E N TM.
ความคิดเห็น