คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Asmodeus (Chanyeol)
Chapter one
Asmodeus
(Chanyeol)
ภายใ้แสไฟยามมืมิ เสียเพลแห่วามลุ่มหลถูบรรเล น้ำสีอำพันสวยถูส่เ้าร่าาย ลิ่นแอลอฮอล์ละลุ้ับวันเหม็นๆที่ลอยออมาาปา ลิ่นน้ำหอมเมส์ปี1992 ับลูอมรสมิน์ที่อยู่ในปา ไม่ไ้ทำให้นผู้นีู้หล่อเหลาลน้อยลเลย ลับันมันลับึูสาวๆที่อบาร one night stand เป็นที่สุ
นัวโเสยผมเพราะวามร้อนที่มีมาเินไป วามเ้าเสน่ห์อนนี้ำลั้อหาเหยื่ออันโอะที่เาแสนะโปรปราน ผู้นมามายเ้นไปามัหวะเพล ผู้หิสาวสวยมามายหันมามอเาเป็นุเียวันพร้อมับรอยยิ้มทีู่็รู้ว่าอยาไ้เานมลูสั่นแ่ไหน ใบหน้าที่ถูแป้โปะมาอย่าหน้า ลิปสิสีแส่วยเพิ่มวามเ็ี่ ไม่ไ้เพิ่มอารม์ัหาให้ร่าสูเลยแม่แ่น้อยนิ
“น่าเบื่อ”
สถบออมาอย่าเ็ๆ ไม่ว่าะมอไปทาไหน ็ะเห็นแ่ ‘เศษเน’ ที่เาเยเ็บินไปแล้วทั้สิ้น ร่าสูยน้ำสีอำพันึ้นื่มอีรั้ พร้อมับสาวผมบลอน์สวยที่วันนี้ใสุ่รัรูปสีแประายเินรรี่มาหาเา รอยยิ้มที่หวานละลายหยย้อยนายหนุ่มทุน้อหลใหล เรียวหน้ารูปสวยที่มอยัไ็ูมีเสน่ห์ ไม่ไ้ทำให้ายหนุ่มสนใในัวเธอแม้แ่น้อย
“ให้ันนี่นั่้วยไ้ไหม่ะ” เธอเอ่ยึ้นถามามมารยาท แ่ไม่ทันะรอำอบอร่าสู สาวเ้า็หย่อนสะโพลมไปที่ัอายหนุ่ม
“วันนี้มานเียวหรอ่ะ...านยอล” ายหนุ่มเ้าอื่อเลิิ้วึ้นเล็น้อย ่อนะยิ้มรุ้มริ่มออมา
“แล้วเห็นผมมาับใรรึป่าวละ” อบำถามที่แสนน่าเบื่อไปอย่าวนๆ ถึระนั้นเธอ็ยัไม่ไ้รับรู้ถึอารม์เบื่อหน่ายอายหนุ่มเสียเท่าไหร่
ันนี่เอนัวบับร่าสู ่อนะ่อยๆหันหน้าไปประทับริมฝีปาอันเ้าเสน่ห์ ผู้ที่ถูเื้อเิ็ไ้แ่อบสนอไปาม้อาร เพราะถึอย่าไรลีลาอันเร่าร้อนในารใ้ลิ้นอผู้หินนี้็ไม่เยทำให้เาผิหวั.....
“อื้อ..” ราออมา้วยเสียระเส่าเมื่อารูบเป็นอันร้อนแรึ้นเรื่อยๆ วามวาบหวามเิึ้นเพียปลายมู่อนะลุลามไปยัส่วน่าๆอร่าาย หิสาว่อยๆผลัให้ายหนุ่มเอนัวลไปามโฟาำมะหยี่สีแ พร้อมับรสูบอันร้อนแรที่ใส่อย่าัเ็มามนเ้าประสบาร์ านยอลเลิิ้วึ้นเมื่อวามรู้สึอผิวเนื้อสัมผัสัน ระุมอเาหลุไปถึ2เม็พร้อมับมือเรียวยาวอสาวเ้าที่ำลัลูบไล้ไปามแผ่นอว้าอย่าหลใหล่อนะประทับรอยรัไว้ที่้นออเา ายหนุ่มเ่นยิ้มอย่าพอใ่อนะ่อยๆลูบสะโพมนอย่า้าๆนอารม์อสาวเ้าเพิ่มรุนแรมาึ้น
็บอแล้ว...านยอลถือิ One night stand
ผู้หิที่เยไ้แล้ว...เาไม่เอาอีรั้หรอ!
านยอล่อยๆถอนูบออ่อนะไล่ับใบหูนหิสาวเลิ้มสำรา มือหนาไล้ลูบไปามส่วน่าๆอร่าายอย่าไร้อารม์่อนะลุึ้นให้สาวนสวยับเหุาร์ที่เิึ้น
“อื้อ...านยอล ุะไปไหน่ะ ไม่่อแล้วหรอ” เธอราเสียออมาอย่าระเส่าับอารม์ที่ถูพ่อหนุ่มนัรัปลุึ้น านยอลยยิ้มมุมปาอย่าพอใ่อนะโน้มหน้าลมาใล้ๆใบหูอหิสาว ลมหายใอุ่นๆที่รริน้นอทำให้อารม์อเธอสูึ้นมาว่าเิม
“เราลันแล้วนะ..ันนี่”
“อ่า...”
“One night stand มันบแ่ืนเียว”
“อ๊า....านยอล ุะ...ไปไหน”
“อเหลือเศษเน ันไม่สนหรอนะ”
“อ๊า ไม่นะ านยอล”
ายหนุ่มยยิ้มึ้นอย่ารุ้มริ่ม่อนะเินออไป ปล่อยให้สาวสวยนอนทุ์อย่าทุรนทุรายับสิ่ที่เาไประุ้นไว้
านยอลเินไปยัลานอรถ่อนะ่อยปลุแรถเบน์สีเินันสวยแล้วเปิออ เผยให้เห็นร่าอายหนุ่มหน้าหวานที่อนนี้หลับาพริ้มอย่ามีวามสุ ผิวาวราวับน้ำนส เรียวแนที่ามราวับหิสาว ริมฝีปาอันอวบอิ่มที่เผยอึ้นเล็น้อยอย่าลืมัว ทำเอาอารม์อนร่าสูสูบีมาว่าผู้หิสปรในผับนั่นมาว่าเป็นไหนๆ
“แบฮยอน....”
“อื้อ....”
“แบฮยอนรับ”
“อื้อออ” ส่เสียราออมาอย่าหน้ารั วามวราวัใ มือน้อย่อยๆเลื่อนมายี้าอย่า้าๆ ่อนวาู่สวยะ่อยๆลืมึ้นมาแล้วหันไปมอเ้าอเสียที่รบวนารพัผ่อนอเา...
“านยอล...” เอ่ยออมาหลัาเห็นว่าเป็นใร ่อนะโน้มาวเ้าไปหาแล้วโอบอไว้อย่าหวแห วามเปียื้นที่สัมผัสอยู่บนแนเสื้ออานยอลทำให้เารับรู้ไ้ว่านัวเล็อเาำลัร้อไห้
“แบฮยอนเป็นอะไรรับ”
“านยอลรับ...”
“รับ?นี...” พู้วยเสียอ่อนหวานอย่าอบอุ่น ร่าสูส่ยิ้มละมุนไปให้อย่าไม่เยเห็น รอยยิ้มที่สวยนานี้แบฮยอนไม่อยาให้ใรเห็น
มันวระเป็นอเานเียว....
“เมื่อไหร่านยอละเลิมาที่นี่ัที....”
“………..”
“านยอลน้อยใที่เป็น ‘ู้’ เราใ่ไหม?”
“านยอลไม่เยน้อยใเลยนะ….” พู้วยเสียหวานนอีนถึับละลาย แ่ระนั้นหยน้ำสีใสๆ็ไม่ไ้หยุไหลออาวา นร่าสูอัวเล็ไว้แน่นราวับลัวะหายไป....
“เรารู้ว่าานยอลเหา....แ่านยอลอย่ามีใรนอาเราไ้ไหม?”
นัวเล็น้ำาื้นนอีน้อใ้มือให่มาเลี่ยออให้หายาใบหน้า เารู้ว่าแบฮยอนลัวว่าัวันเาะทิ้ัวเล็ไปเหมือนที่เาทำับผู้หินอื่นๆ
แ่แบฮยอน....มี่ามาว่าพวนั้น
ผู้หิพวนั้นมันไ้แ่าย....
แ่แบฮยอนไ้ทั้ใ....
“หรือ...หรือานยอลอยาไ้ัวเราหรอ?” นร่าสูเบิาว้า ่อนะเอามือมาปิปานัวเล็ หัวใอเาแทบระุเมื่อไ้ยินำนั้น...
แบฮยอนที่เาทะนุถนอมราวับไ่ในหิน....
เาะไม่มีวันให้แบฮยอนมาเป็นทาสวาทอเาเ็า!
“านยอลรัแบฮยอนนะ....รัมา เพราะะนั้นสิ่ที่านยอลอยาไ้าแบือ ใ.....”
“………..”
“......ไม่ใ่าย”
นัวเล็อานยอลให้แนบแน่นเ้าไปอี วามร้อนบริเวหน้าที่เาสัมผัสไ้ทำให้รู้ว่าัวเล็อเาำลัเิน านยอลลูบหัวอีนเบาๆ้วยวามรั่อนะประทับริมฝีปาไปที่หน้าผาสวยอย่าใเย็น ทำเอาหัวใที่เหมือนาห้วอแบฮยอนุ่มื้นึ้นมาอย่าไม่มีสาเหุ
“แบฮยอนรัานยอลมานะ”
“……..”
“านยอลำนะรับ ไม่ว่าใระไ้อะไราแบฮยอนไป ไม่ว่าะร่าาย หรือสถานะ..”
“……..”
“แ่นที่ไ้หัวใอแบไปือานยอลเท่านั้น”
“............”
“านยอลนเียว”
ายทั้2โน้มเ้าหาัน ริมฝีปาร้อนสอแทรลิ้นเ้าไปในโพรปาสีมพูสวย แบฮยอนเอียหน้าให้รับอศาอย่าเหมาะสมพร้อมับมือเรียวสวยที่่อยๆเลื่อนมายุ้มผมนุ่มอีนอย่ามีอารม์ ร่าสููลืนริมฝีปาอนัวเล็อย่าเอาใ ลิ่นสอเบอร์รี่ที่ละลุ้อยู่ในโพรปาอแบฮยอนทำให้เาแทบลั่ นัวเล็ส่เสียราออมาอย่าน่ารัเมื่อหมลมหายใ านยอลึเว้น่วให้หายใเล่น่อนะเ้าู่โม่อ แ่รสูบราวนี้ลับอ่อนหวานและละมุนนแบฮยอนแทบหลอมละลาย วาหลับพริ้มอย่ามีวามสุนมืออแบฮยอน้อเลื่อนาารยุ้มผมมาเป็นาริเล็บไปที่ไหล่หนาอร่าสูแทน วามวาบหวามที่ถูส่มาทำเอาแบฮยอนแทบไม่อยาหยุ านยอลอมยิ้มอย่าพอใเมื่อเห็นว่าัวเล็อเาูเลิ้มับรสูบอันหอมหวานนแทบถอนัวไปึ้น ็ยิ่ันทุรันให้แบฮยอนรับรสูบอันร้อนแรเ้าไปอี
“อื้อ...านยะ..ยอล” ส่เสียราออมาเมื่อหมลมหายใ เสียหอบหายใที่ันร่าสูแทบลั่ ใบหน้าร้อนผ่าวที่แสออถึอารม์ที่่อัวอย่ารวเร็ว
เพราะแบบนี้ไ.....เาถึหลรัแบฮยอนแ่นเียว
ร่าายที่อบสนอไ้ีแม้ระทั่แ่ารูบ....
ถ้ามันมาว่านั้น....แบฮยอนะร้อนแรนาไหนันนะ
“านยอล...พอ..ะ..่อน” พูออมาไม่ไ้ศัพท์เพราะสัมผัสที่อีนมอบให้มัน่วเย้ายวนใ านยอล่อยๆเม้มรอยประทับราแสวามเป็นเ้าอไว้ที่ลำอเรียวสวย่อนะ่อยๆบเม้มที่ใบหูให้อีนเสียว่านเล่นๆ แบฮยอนิเล็บไปที่ไหล่ออีนมาว่าเิมเพราะสัมผัสที่ไ้รับมามันทำให้เารู้สึีไม่น้อย....
“ะพอแล้วหรอ...นสวย” ระิบเบาๆทั้ๆที่ยัอันลม นัวเล็เลื่อนที่มาหาเานอนนี้ทั้2แทบะหลอมละลายเป็นร่าเียวัน ลิ่มหอมอมพูลิ่นวนิลาอ่อนที่แบฮยอนมัใ้อยู่เป็นประำทำให้านยอลูบไปที่ศีรษะไปหลายหน พอๆับแบฮยอนที่หลใหลในลิ่นบุหรี่มิน์อานยอล แม้ว่าเาอาะไม่อบมันเท่าไหร่ แ่พอมันฝัลึอยู่ในายร่าสูแล้วแบฮยอนว่ามันสุแสนะวิเศษ เรือนร่าที่ยับไปมาน่วล่าอานยอลเริ่มระุ วามรู้สึแล่นพล่านไปทั่วร่าาย พอๆับนสวยที่อนนี้็ูว่าะมีอาารใล้เียันแบฮยอนใ้มือโอบรอบอออีนไว้อย่าหลใหล่อนะเอ่ยประโยที่ทำให้ร่าสู้อเบิาว้าออไป...
“ทำให้แบเถอะ แบไม่ไหวแล้วริๆ”
NC cut
(แปะเมล์ไว้เลยถ้าอยาไ้)
“แฮ....แฮ...”
เสียหอบหายใัระมไปทั่วเบน์นสวย 2ายที่อนนี้อันลมแทบประหนึ่ะเป็นร่าเียวันไ้แ่หอบหายใอย่าเล็น้อย านยอลเลี่ยผมอีน้วยวามหลใหล่อนะ่อยประทับริมฝีปาไปทั่วเรือนร่าามอย่าโปรปรานราวับเป็นอหวานิ้นโปร แบฮยอนร้อนแรอย่าที่เาิไว้ไม่มีผิ เสียร้อที่เสียว่านนเ้าแทบอยาะีร่าเล็นี่ให้ออเป็นเสี่ยๆ ไหนะยัเรือนร่าที่ามและารอบสนอทีู่ะรวเร็วนทำให้เาพึพอใไ้นานี้ แม้ะเป็นรั้แรอแบฮยอน มัน็ไม่ไ้ทำให้เาอารม์เสียเลยแม้แ่น้อย ยิ่เห็นร่อรอยสีแที่อนนี้ประปรายไปเ็มเรือนร่าเา็แทบะพอใเป็นอย่ายิ่ นัวเล็เปรียบไ้ั่ยาเสพิทีู่ว่าะลืนินเท่าไหร่มัน็ะไม่พอ ในรถันนี้เา็ทำันไปั้3-4รอบแล้ว แ่ร่าายอนรหน้า็ยัฟิเปรี๊ยและยัอบสนอไ้ีเหมือนเิมนน่าเหลือเื่อ
แบฮยอนทำให้เาลั่......
แบฮยอนทำให้เาหลใหล....
และแบฮยอนำลัะทำให้เาลายเป็นหนุ่มร่านราะมาที่สุในอนนี้......
“แบฮยอน...”
“อ่า....านยอล”
“านยอลอโทษนะนี”
“านยอลอโทษแบฮยอนทำไม...” เอ่ยออมา้วยเสียแหบพร่าเพราะหมแรไปับารร้อราาวามรัอันแสเร่าร้อน มือเรียวสวย่อยๆเอื้อมไปลูบไล้ามโรหน้าหล่ออย่าหวแหน วาเ้าเสน่ห์ที่อนนี้้อมอนัวเล็นแทบะินเลือินเนื้อทำเอาร่าบาอ่อนระทวย ูบที่แสนหอมหวาน ไม่ว่าะี่หมื่นรั้มัน็ไม่พอ
านยอลน่าหลใหล.....
านยอลมอบวามสุให้เา....
และานยอล.......รัเามา
นั่นือสิ่ที่ร่าบารู้มาโยลอ และเา็เื่อมั่นมัน....
“เ็บมารึป่าว....ัวเล็?”
“นิหน่อย” อบออไปามวามเป็นริ อนนี้ทัู้่ไ้หยุารระทำนั้นลแล้วเรียบร้อย เพราะร่าายที่ล้าเินไปนเินว่าะนัวเนียันไ้อีะรอบ แ่ถึระนั้น ทัู้่็ูพอใับารร่วมรัรั้นี้มาเป็นที่สุ
็ไ้ทั้ายและใอนที่ัวเอรั....มันวิเศษะายไป
“เ้านี้ัวเล็มีเรียนใ่ไหม?”
“อื้อ”
“ลับบ้าน่อนรึเปล่า”
“ไม่เอาเี๋ยวลับอนโเลย”
“ั้นานยอลไปส่นะรับ” พูึ้นมาพร้อมับัารัวเอให้เหมาะับารับรถ ่อนะมาูแลัวเล็ที่อนนี้ะเพลียมานเผลอหลับไปาสนทนาบ านยอลใส่เสื้อับาเให้ร่าบาอย่าว่อไว แ่็ไม่ลืมเือนัวเอว่า้อไปัารเอาอะไรออให้นสวยที่ำลัหลับพริ้มอยู่รนี้....
ไม่ั้น.....มีหวั ไม่สบายันพอี
ใ้เวลาไม่นานนั ปาร์านยอล็ับรถนมาถึอนโที่นัวเล็อาศัยอยู่ อนโส่วนัวที่ ‘ท่านฟ้าาย’ เป็นนื้อให้โนเพาะ
ถ้าถามว่าปาร์านยอลเยเสียใไหม ที่้อทนอยู่ในสถานะที่เรียว่า ‘ู้’
อบรๆเลย เาไม่เยเสียใแม้แ่นิเียว.....
ีวิอแบฮยอนน่าสสารมาว่าสถานะที่เาเป็นอยู่หลายเท่า นัวเล็อเา้อทนบับายหนุ่มาวีนนหนึ่ามำสั่อุย่าทั้ๆที่ไม่ไ้รั อีทั้ยัโนุป้าแท้ๆส่ัวไปเป็นู่ออานให้ท่านฟ้าายโยไม่มีใรทาบ้านทราบแม้แ่นเียว.....
แบฮยอนไม่เยไว้ใใรนอาเา.....
เายอมรับว่าหนุ่มนัรัอย่าเาไม่เยรัใรรินมาเอแบฮยอน นที่เป็นแสสว่าทำให้เาหลุมรัอยู่เสมอๆ และแน่นอน แบฮยอน็มีใให้เาเ่นัน.....
พวเราลบัน โยที่ปาร์ านยอล นนี้อยู่ในสถานะที่เรียว่าู้
ถ้าถามว่าทำไมถึยอม....
็เพราะ ‘รั’ เาถึยอม
ร่าสูอุ้มนัวเล็ออมาารถเบน์ันสวย ่อนะเินรรี่ไปยัลิฟ์ แล้วไปยัหมายเลั้นที่นัวเล็ในอ้อมออาศัยอยู่
ใ้เวลาไม่นานนั ลิฟ์นั้น็พาเามาถึั้นที่้อาร านยอลเินไปยัห้อหนึ่้วยวามเยิน่อนะหยิบุแที่ล้ออยู่ในระเป๋าาเเาออมาไ
ไม่้อแปลใ......
็บอแล้ว แบฮยอนไว้ใเามาที่สุ
านยอลผลัประูเ้าไปโยที่ไม่ลืมะปิประูแล้วล็อัเิม หลัาวานัวเล็ไว้บนเียเรียบร้อยแล้ว ร่าสูเินรรี่ไปในห้อน้ำ่อนะออมาพร้อมับผ้าเ็ัวทีุ่น้ำพอหมาๆ านยอล่อยๆปลระุมเสื้อออีนอย่าใเย็นแล้วใ้ผ้าเ็ไปามร่าาย้วยอารม์ที่ำลัุรุ่น ใ้เวลาไม่นานแ่วามรู้สึที่ร่าสูมีมันมานแทบะระเบิ แบฮยอนน่าหลใหลในทุอิริยาบถนเาั้หัห้ามในเอเสมอ.....
ัารห่มผ้าให้ร่าบาไ้หลับสบาย ่อนัวเอะเินสำรวไปทั่วห้อ ทุอย่ายัเหมือนเิมเหมือนเมื่อ่อนไม่เยเปลี่ยน วามริเาไม่ไ้มาที่นี่็หลายเือนแล้วเพราะเรา่าน่ายุ่นไม่ไ้มีเวลามาแอบสวีทันเหมือนเมื่อ่อน วันนี้เาเลยนัแบฮยอนให้มาเอที่ผับนั้นแล้วให้เ้าไปรอในรถ นในที่สุ เรื่อมัน็บ้วยารที่แบฮยอน้อมานอนหลับเอาายแบบนี้
ร่าสูอมยิ้มึ้นมาอย่าเห็นไ้ัเมื่อไปสะุับรอบรูปหนึ่...
ภาพอเาับแบฮยอนที่ถ่ายันที่ทะเลในวันรบรอบ1ปีที่เรา ‘บัน’ อย่าลับๆ อนนี้มันถูอั้วยสีสใสแล้วถูมาใส่ั้บนโ๊ะหัวนอน
มันเป็นสิ่ที่บอให้รู้.....ว่าานยอลสำัับแบฮยอนมา
แหวนสีเินสวยนาเท่านิ้วนาวาอยู่้าๆถัยะ ายหนุ่มยยิ้มมุมปา้วยัยนะ ่อนะเินไปเหยียบมันอย่าไม่ใยี
แบฮยอนเป็นอานยอลนเียวเท่านั้น!
Talk:
แ่วๆ สำหรับNC นที่แปะเมล์เราส่ให้แล้วน่อ
ส่วนใรที่้อาร็ อไ้เรื่อยๆ้า นว่าะอัพอนใหม่
เราะพยายามมาอัพละัน เพราะอนนี้ #ฟิแรเหวี่ย
อเรา ยัไม่ไ้อัพเลย5555///หัวเราะั่วร้าย
สุท้ายนี้ ิาเ่นเิม!
เม้นท์+โหว+เฟบ
มีใรอยาิแทไหม?บอไ้นะ//น่าะไม่มี
ไว้เอันอนหน้า สวีั!!
ความคิดเห็น