คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : JUST YOU : 01 100%
JUST YOU
01
กริ๊งงงงงงง!!!
ในที่สุดดดด เวลานี้ก็มาถึง!! การรรอคอยได้สิ้นสุดลงแล้ว...
.
.
.
.
.
.
.
.
หมดคาบซะที! 5555
ผมรีบเก็บสมุดหนังสือและอุปกรณ์นานาชนิดลงกระเป๋าอย่างไวว่อง
เฮ้ออออ วันนี้ก็เป็นอีกวันที่น่าเบื่อ วิชาประวัติศาสตร์มักทำให้ผมง่วงได้เสมอ
“เฮ้ย ไอ้แบม เป็นไรวะ วันนี้ดูเชื่องๆนะคุณมึง”
เสียงไอ่ยูค เพื่อนร่างยักษ์ของผมถาม มันกินอะไรของมันทำไมสูงจัง
บางครั้งก็หมั่นไส้ความสูงมันนะ...
“ไม่รู้ดิ มันง่วงๆวะเบลอๆด้วย”
ผมตอบตามความจริง วันนี้ผมเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเหมือนกัน ใจมันไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไรนัก
แปลกๆแหะ ปกติผมไม่เคยเป็นแบบนี้นะ
สงสัยนอนน้อยมั้ง...
“มึงได้กินข้าวมาปะเนี่ย “
ไอ่ยองแจ เพื่อนสนิทของผมอีกคนถามบ้าง
ซึ้งอะ เพื่อนเป็นห่วง...T^T
“ถ้าไม่ได้กินไปข้าวกันมะ มึงเลี้ยงนะแบม”
..ขอถอนคำพูดแปบ ...
“เออน่า กุไม่ได้เป็นไร เฮ้ย ยูค ยองแจ กลับก่อนนะเว้ย ง่วงวะ จะไปนอนละ บรัยยย”
ไอ้ยูคทำท่าเหมือนขว้างปากกาใส่หัวผม
มันเคยบอกว่าเกลียดภาษาก๊อยของผมมาก ไรอะ ออกจะน่ารักมุ้งมิ้ง
ผมหัวเราะร่า บอกลาพวกมันอีกครั้งก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องเรียน
อยากกลับไปนอนจะแย่แล้ว..
วันนี้ไม่ใช่แค่ใจลอยอย่างเดียวนะ ผมรู้สึกอยากกลับไปพักตั้งแต่คาบแรกแล้ว
ผมเป็นแบบนี้ที่มักจะมีเรื่องไม่ดีตามมาเสมอเลย
เหมือนเคยเกิดขึ้นตอนเด็กๆ...
โอ้ย ช่างมันเหอะ ผมอยากกลับห้องไปหลับซักตื่นแล้ว
ผมสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่าน ก่อนจะรีบเดินไปหน้าโรงเรียน รอสัญญาณไฟรูปคนเป็นสีเขียว
ทุกอย่างดูรีบๆไปหมด
ตึก! ๆๆๆๆๆๆ
อยู่ๆใจผมก็เต้นเร็วขึ้น และค่อยๆแผ่วลง
เป็นอะไรไปนะ?
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วรีบเดินต่อ เงยหน้ามองฟ้าอีกทีท้องฟ้าที่เคยสดใสเมื่อกี้แปรเปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม
จะเป็นไปได้ยังไง ตอนที่ผมออกมาจากโรงเรียนมันยังสว่างอยู่เลยนี่นา ...
แย่แฮะ วันนี้ความรู้สึกแย่จริงๆ
เดินมาได้ไม่นานก็เห็นคอนโดที่ผมอยู่กับเฮียแจ็คไม่ไกล คาดว่าเฮียแกคงยังไม่กลับ พักนี้งานที่มหาลัย
คงเยอะอยู่
ผมรีบจ้ำอ้าวเพราะฝนเหมือนกำลังจะตก
ให้ตายเหอะ!
ทำไมต้องตกวันที่ผมไม่ได้พกร่มมาด้วยเนี่ยยย -*-
ก่อนถึงคอนโดที่ผมอยู่ต้องผ่านซอกตึกผีสิง ที่วัยรุ่นแถวนี้ชอบมามั่วสุมกัน
มันเป็นที่อโคจรที่เฮียแจ็คสั่งนักสั่งหนาว่าห้ามเข้าใกล้เป็นอันขาด
ผมพยายามรีบๆเดินให้ผ่านตรงนี้ไป
แต่ก็ต้องชะงักกึก...
ใครนะ?? หรือตัวอะไร!
ผมค่อยๆเพ่งสายตาไปยังมุมตึกด้านใน บรรยากาศอึมครึมทำให้ผมเห็นภาพตรงหน้าไม่ค่อยชัด
อะไรบางอย่างดลใจให้ผมเดินเข้าไปหาสิ่งนั่น!!
ผมพยายามฝืนตัวเองให้เดินออกมา แต่ขาเจ้ากรรมไม่ยอมฟังกันบ้างเลย!
ทำไมกัน บางสิ่งบางอย่างตรงนั้นมีแรงดึงดูดมาก
ตัวของผมเบาหวิวเหมือนกับว่าได้หลุดมาอีกโลกนึง ทุกอย่างรอบตัวผมหยุดเคลื่อนไหว
ตอนนี้ทางข้างหน้าผมมันไม่ใช่ที่ที่ผมเคยรู้จัก
อะไรนะ!!
อะไรซักอย่างข้างหน้าผมกำลังขยับ
โอ้ย!! ผมกลัวว
ผับผ่าเหอะ! ผมมองไม่เห็นอะไรเลย
เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นตามขมับทั้งๆที่อากาศรอบตัวผมเย็นยะยือก
แต่ผมกลับรู้สึกร้อน ร้อนไปหมด ความกลัวของผมทะยานขึ้นสูงสุด
กลัวโว้ยย กลัวมากอะ เบะปากเตรียมจะร้องไห้ จู่ๆร่างกายห็หนักอึ้ง
ขยับไม่ได้!!!!!
อะไรอีกวะะะ ToT
ขยับไปไหนไม่ได้ ผมได้แต่ยืนลืมตาโพรง แก้วตาใสจ้องผ่านความมืด
ไปหาบางสิ่งที่ค่อยๆเยื้องย่าง มาใกล้ๆตัวผม
โอ้ยยย แม่มเอ้ยย!
ได้แต่สบถกับตัวเองอยู่ในใจ แม้แต่ปากยังขยับไม่ได้เลย
ฮือออออออ ผมกลัวอะ จะทำไงดี อยากจะหลับตา หรือเป็นลมให้รู้แล้วรู้รอดไป
แต่มันทำไม่ได้ไง ร่างกายมันไม่ยอมฟังคำสั่งผมเลย
เฮือกก!!!
ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆมีมือเย็นๆมาแตะที่หัวไหล่ขวาเบาๆ
น้ำใสไหลออกอาบแก้วนวลทั้งสองข้าง ความกลัวกาะกุมหัวใจคนตัวเล็กจนแทบจะหยุดเต้น
‘ไม่ต้องกลัว’
เสียงใครสักคนดังขึ้นในหัวผม
เสียงนี้มัน...
เป็นเสียงที่คุ้นเคย
.
.
.
...ผมเคยได้ยิน.....
.....................................................................................................
ละอองสีขาวเม็ดเล็กปลิวผ่านหน้าผมไป
....
ผมลืมตาขึ้นมาในที่ๆผมเคยอยู่
“พี่มาร์คคคค”
“ฮืออ.. พี่มาร์ค ไม่ไป ฮึก ไม่ไปไม่ได้หรอ” คนตัวเล็กร้องไห้จ้าหลังจากรู้ว่าพี่ชายข้างบ้านคนสนิทต้องย้ายออกตามหัวหน้าครอบครัวไปทำงานต่างประเทศ
“แบมแบม อย่าร้องไห้ซิ” คนตัวโตกว่ายื่นมือป้อมไปเช็ดน้ำตาให้น้อง
“ไม่เอาอ่ะ ฮืออ แบมไม่ให้พี่มาร์คไป แล้วแบมจะเล่นกับใครอ่ะ ไม่เอาอ่าไม่อาวว”
“แบมแบม ไม่เอาอย่าดื้อซิลูก พี่เขาต้องไปแล้วนะ ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ” ประโยคแรกพูดกับลูกชายตัวเองส่วนประโยคหลังหญิงสาวหันไปพูดกับผู้ปกครองอีกคนที่ทำให้การเดินทางล่าช้า
“ไม่เป็นไรค่ะ ตามาร์คเองก็คงจะเหงาเหมือนกัน” พูดอมยิ้มน้อยๆพลางยกมือขึ้นลูบหัวลูกชายคนเก่ง
“ต้องกลับมานะ ฮึก กลับมาไม่งั้นแบม แบมจะงอนจริงๆด้วย”
“อืม... รอพี่นะครับ”
.
.
.
พี่มาร์ค?...
พี่มาร์คงั้นหรอ พี่ชายหัวแดงคนนั้น..
จึ้ก!
ความรู้สึกเจ็บแปล๊บบริเวณต้นคอทำให้คนตัวเล็กนิ่วหน้า
...เจ็บ... ทว่ารู้สึกดี..
มือเย็นที่เคยเกาะกุมอยู่ที่ไหล่มนค่อยๆเลื่อนลงมาที่เอวก่อนจะกลายเป็นโอบกอด
โดยที่ใบหน้ายังคงซุกที่ต้นคอของอีกคน เขี้ยวขาวบาดลึกลงบนลำคอของร่างน้อย
กลิ่นหอมหวานของเลือดคนตัวเล็กในอ้อมกอด มันชั่งเย้ายวนจนละออกมาไม่ได้
"อื้อออ.. ผมเจ็บ..ปล่อยนะ"
คนตัวเล็กในอ้อมแขนบอกเสียงเบาหวิว ร่างกายอ่อนปวกเปียกแบบนี้จะปล่อยได้ยังไง
"ฮึก ฮือออ คะ คุณ เป็น ฮึก ใคร.."
ร่างสูงค่อยๆละออกมาจากลำคอขาว เงยขึ้นสำรวจใบหน้าขาวซีดที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาของอีกคน
"ร้องทำไม"
เสียงทุ้มกล่าวออกมานิ่งๆ ก่อนจะยกนิ้วเรียวขึ้นปาดน้ำใสที่ไหลออกมาจากหางตาคนตัวเล็กเบาๆ
"ผม กะ กลัว ฮึก คุณ ..คุณทำอะไรกับผม"
ถามเสียงสั่น กลัวซินะ ..หึหึ
"ทำให้นายเป็นของฉันไง ...แบมแบม.."
เป็นของเค้า?
ผมงั้นหรอ ทำไมละ อยากจะเอ่ยถามอีกคน แต่หนังตาที่หนักอึ้งบ่งบอกได้อย่างดีว่าผมไม่มีแรงเหลือ
แม้แต่จะขยับปากพูดแล้ว
ว่าแต่ ทำไมเขาถึงรู้ชื่อผมได้ละ?
"ค คู ระ.."
ก่อนจะได้เอ่ยคำพูดใดออกมาอีก โลกของผมก็ค่อยๆมืดลง ก่อนจะดับไปในที่สุด
"เอาไว้ตื่นขึ้นมาค่อยถามก็แล้วกันนะเด็กดี..
ไม่ต้องรีบ
เพราะเราต้องอยู่กันไปอีกนาน"
.........................................................................................................
"งื้อออ.. โอ้ยยย"
ปวดหัวชะมัด
ผมยกมือขึ้นกุมหัวก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองให้อยู่ในท่านั่งบนเตียงกว้างสีดำทมึนขลิบด้วยสีทองสว่าง
?
?
?
ที่ไหนนะ??
ผมหันซ้ายหันขวาสำรวจในที่ที่ตัวเองอยู่ตอนนี้ ห้องกว้างที่พื้นผนังเป็นโทนสีเข้ม รวมทั้งข้าวของอุปกรณ์
อำนวยความสะดวกเองก็เช่นกัน
ที่ไหนอะ ผมอยู่ที่ไหนนนน ไม่คุ้นเลยซักนิด TOT
ผมเริ่มสติแตกเมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ได้ตื่นมาบนเตียงแสนสดใสมุ้งมิ้งเหมือนทุกเช้าที่ผ่านมา
มาอยู่ที่นี่ได้ไงงะ..
แปปนะ
เดี๋ยวๆๆๆๆๆ
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
.
.
.
.
.
.
.
.
"อ้ากกกกกก ผีหลอกกกกกก แม่จ้าาาาช่วยแบมด้วยย ฮืออออ T[ ]T"
และสติแตกx3 อีกครั้งเมื่อจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้ ( ไรท์ : เอิ่ม..แบม ไหวนะลูก-*-)
ผีหลอก ผีกัดแบมด้วยยยย
"โอ้ย .."
ผมยกมือขึ้นลูบๆต้นคอบริเวณที่รู้สึกเจ็บจี๊ดๆขึ้นมา
รอยเขี้ยวที่ฝังลึกอยู่บนลำคอขาวยิ่งตอกย้ำความจริงว่าคนตัวเล็กไม่ได้ฝันไป
"ฮืออ เฮียแจ็คคคคคคคคค ช่วยแบมด้วยย แงงงง YoY"
ผมแหกปากร้องแบบไม่กลัวว่าคนที่อยู่แถวนี้จะหาหม้อมาปาใส่หลังคา
แอ๊ดด ปัง!!
คนตัวเล็กสะดุ้งสุดตัวผวาคว้าผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาเป็นปราการชั้นเดียวที่มีอยู่ตอนนี้
พร้อมกับหุบปากอย่างไว ก่อนจะหันไปมองผู้มาใหม่ที่หลบอยู่ในมุมมืดอย่างหวาดๆ
ดวงตาสีแดงฉานยิ่งเด่นชัดในความมืดสลัว
ดวงตาที่น่ากลัว
...ทว่า..
กลับไม่สามารถละจากมันไปได้..
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอึดใจนึง จนคนตัวบางบนเตียงทนไม่ไหว เป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบก่อน
" นะ นาย นายนะ เป็นใคร"
ถามออกไปทั้งที่กลัวจนอยากจะมุดผ้าห่มหนีอยู่แล้ว
"อะไรกัน ไม่เจอกันไม่กี่ปีลืมกันแล้วหรอ ...แบมแบม"
เสียงทุ้มเอ่ยตอบเสียงเรียบโดยที่สายยังคงจับจ้องไปยังคนน่ารักบนเตียง
"เรา... เคยรู้จักกันหรอ?"
สาบานได้ว่าผมได้ยินเสียงถอนหายใจของอีกคนเบาๆ เสียงของเขาแม้จะคุ้นหู แต่ผมก็นึกไม่ออกจริงๆ
ผมเคยรู้จักผู้ชายน่ากลัวตรงหน้าด้วยหรอ
"... กล้าลืมฉันได้ยังไงกัน"
ขายาวก้าวออกมาช้าๆจากมุมมืด ตรงมายังอีกคนที่ทำหน้าช็อคยิ่งกว่าเห็นผี
ความจริงปารกฎอยู่ตรงหน้า
ความทรงจำที่เคยเก็บซ่อนไว้ได้ถูกเปิดออก...
......คิดถึง....
คิดถึงจริงๆ
นี่ซินะสาเหตุของความรู้สึกแปลกๆหลายวันที่ผ่านมา...
ใบหน้าสมบูรณ์แบบที่ยังคงเด่นชัดในความทรงจำ ต่างกันเพียงสีของดวงตา..
คนตัวเล็กน้ำตาคลอ .
..ไอ้พี่บ้า..
นึกว่าจะไม่กลับมาซะแล้ว
.
.
.
.
"...พี่มาร์ค..."
คนตัวสูง ย่อตัวให้อยู่ในระดับเดียวกับคนบนเตียง
รอยยิ้มอ่อนโยน ถูกจุดขึ้นบนริมฝีปากคนเป็นพี่ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัว คนน้อง
"คิดถึงพี่มั้ยครับ ..... คนเก่ง"
คนตัวเล็กพยักหน้างึกงัก มือน้อยก็ปาดน้ำตาของตนไปด้วย
"คิดถึง แบมคิดถึงพี่มากเลย พี่มาร์คอย่าไปไหนอีกนะ"
พลางเอนตัวเข้าไปกอดอีกคน
คนตัวโตกอดตอบน้องพร้อมลูบกลุ่มผมนิ่มเบาๆ
"ไม่ไปไหนแล้วครับ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ"
น้ำเสียงช่างอบอุ่น....
ต่างกับรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ที่ถูกจุดขึ้นบนริมฝีปากร่างสูงอีกครั้ง...
ดวงตาที่เคยหวานอ่อนเมื่อกี๊แปลเปลี่ยนเป็นเย็นชาทั้งยังแข็งกร้าว
แบมแบม .... ถ้าคิดจะหนีกันตอนนี้ก็รีบซะนะ เพราะต่อจากวันนี้ นายจะถูกจองจำอยู่ที่นี่ตลอดไป
# อ้ากกกกกกอิมาร์คไม่ใช่คนดีอย่างที่คิดหุหุ
ตอนนี้สั้นไปหน่อย แต่ตอนหน้าสัญญา จะแต่งให้ยาวขึ้นนาาา
ช่วงใกล้สอบแล้ว ขออ่านหนังสือก่อนนะงับ
ปิดเทอมเมื่อไรเจอกันยาวๆๆ><
ป.ล.2 มือใหม่หัดแต่งผิดพลาดยังไงขออภัยด้วยนะคะ
เรื่องนี้มาร์คคึไม่ใช่คนธรรมดานะ หุหุ
#ติชมเม้นเป็นกำลังใจให้เค้าหน่อยนาาาา
ความคิดเห็น