ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Episode 2 : adaptation
"เธอน่ะ ต้องรับบางสิ่งไป " เสียงปริศนาเอ่ยขึ้น
"รับ รับอะไร? " ฉันงงในสิ่งที่เสียงนั้นพูด
"คิวตี้มาร์คเธอน่ะเคยมองมั่งไหม ? "
เขาหมายถึงอะไรกันเนี่ย ฉันมาจากโลกมนุษย์นะ ไม่ใช้โพนี่
ฉันจึงตอบกลับเขาไปว่า
"ไม่หรอก เพราะฉันไม่คนของโลกนี้"
"ฮึๆ เธอน่ะ เป็นคนของโลกนี้ " เสียงนั่นกล่าวต่อว่า "และพลังของเธอด้วย"
"ห..ห๊ะ ??"
"อื้ม" วูบบบ สัญาลักษณ์อะไรสักอย่างมีลักษณะคล้ายเหยี่ยว สีดำกำลังกางปีกดูน่าเกรงขาม
พุ่งเข้ามาใส่ตัวฉัน
"ว้ายย" เฮือกกก ฉันตกใจตื่นขึ้นมา ห้องของซีคอร์ล่าช่างมืดมิดมองอะไรไม่ค่อยเห็นเลลย
"เกิดอะไรขึ้น?? " ซีคอร์ล่า เปิดประตูห้องทำยาที่ฉันนอนอยู่เพราะได้ยินเสียงฉันกรี๊ด
"ฝ..ฝันร้ายน่ะค่ะ" ฉันกล่าวตอบเธอด้วยเสียงติดอ่างเพราะฉันตกใจจากฝันเมื่อกี๊นี้มากเลยทีเดียว
"นึกว่ามีอะไร" เธอยิ้มแล้วกล่าวต่อว่า "เธอชอบตื่นตอนเช้ามืดไหมจ๊ะ?"
"ก็นะ คะ..ถึงจะไม่ได้ตื่นทุกวันแบบท่านก็เถอะ" ฉันตอบเธอ
"เธอนี่เนอะ...เรียกฉันป้าก็ได้ เรียกท่านนี่ฉันอายนะ" เธอกล่าวกับฉันพร้อมกับหน้าแดง แสดง
ความเขินอายนิดๆ
"ค่ะ ป..ป้า " หลังจากกล่าวกับเธอฉันลุกขึ้นแล้วเดินออกหน้าห้องฉันสังเกตุเห็นซีคอร์ล่าเธอหยิบ
กระบองไม้ไผ่มาให้ฉัน แต่กระบองนี้ไม่ใหญ่เหมือนของเธอ
"ลองจับมันดูสิจ๊ะ จะบินก็ได้นะ" เธอบอกฉันพร้อมกับส่งไม้กระบองให้
ฉันใช้กีบเท้ารับพร้อมกับบินขึ้น
"ลองควงสิจ๊ะ ทำได้ไหม ? " เธอกล่าวเชิง ท้าทายฉัน
"จะลองดูค่ะ" ฉันพยายามจะควงแต่การเป็นโพนี่นั้น มันควงยากเสียจริงๆ
"ฮิๆ เธอนี่น๊า " เธอหัวเราะเบาๆพร้อมกับกล่าวต่อว่า "ดูฉันนะ"
ทันใดนั้น ซีคอร์ล่าเธอยืนสองเขา จับกระบองแนบลองตัว
แล้วเธอก็ควงมันขึ้นทั้งบนและล่างซ้ายและขวายังกับบรู๊ซ ลี ยังไงอย่างงั้น
ฉันพูดอะไรไม่ออกพร้อมกับ อ้าปากค้าง ทึ่งในความเก่งกาจของเธอ
"อยากทำแบบนี้ได้บ้างไหมล่ะ" เธอกล่าวพร้อมกับมองมาที่ฉัน
"เอาไปใช้เป็นศิลปะ ป้องกันด้วยได้นะ"
"ค่ะ กรุณาสอนหนูหน่อยนะคะ" ฉันกล่าวกับเธอแบบเรียบร้อยเพราะเธอเป็นผู้มีพระคุณกับฉันมาก
ฉันเดินไปไกล้ๆเธอ เธอยิ้มให้ฉันแล้วกล่าวว่า
"เอาล่ะทำตามฉันนะ"
เธอหยิบกระบองของเธอชี้ตรงไป ฉันพยายามชี้ตามเธอแต่ว่าช่วงเวลายกกระบองนั้นมันไม่ได้เร็ว
เท่าเธอเลย
"ลองทำจ๊ะ แบบเร็วนะ "
"หนูขอเวลาสักพักนะคะ" เธอยิ้มให้ฉันแล้วบอกว่า "ตามสบายจ๊ะ"
ฉันเริ่มฝึกค่อยยกกระบองไปเรื่อยๆโดยมีแนวคือ ทำท่าที่ไม่ถนัดให้ได้ก่อน......
ฝึกไปสักพัก ฉันทำได้แล้ว !! ฉันทำได้อย่างคล่องแคล่วและรวดเร็ว ทั้งยกและวาง
"เก่งดีนิ.. ท่าต่อไปนะจ๊ะ" ฟึ่บ เธอยกกระบองขึ้นชี้ไปบนเพดานบ้าน
"ค่ะ อึ๊บ" ฉันทำได้นะแต่เธอบอกว่า " อย่าให้ตัวงอสิจ๊ะ" เอาละลำบากละห้ามตัวงอ
"แอ่ก อึ๊บๆ " ฉันฝึกยกให้ตัวตรงให้ได้ไปสักประมาณสินาทีแล้วล่ะแต่ก็ยังไม่ได้
"เธอน่ะทำผิดแล้ว นี่ มา" ซีคอร์ล่าเธอจับกีบข้างที่ถือให้ตรงแล้วอีกข้างเอนข้างหลัง
ฉันลองทำดูบ้างหลายๆรอบ สำเร็จ !! ฉันทำให้ตัวตรงได้เเล้ว
"เก่งมากจ๊ะ แต่ฝึกรวมกับสองอย่างก็ครึ่งชั่วโมงแล้วนะจ๊ะ" เธอกล่าวขึ้นขณะที่ฉันนั่งพัก
"ขอบคุณค่ะ แต่หนูฝึกช้าไปหน่อย แฮะๆ"
"งั้นลองทำสองอย่างนี้พร้อมกันเร็วๆสิจ๊ะ"
ฉันลองทำตามที่เธอบอกมันยากมากแต่ไม่ใช่ปัญหา ฉันต้องทำได้ !!
ฝึกไปนานเท่าไหนก็ไม่รู้ แต่เช้าแล้วได้ยินเสียงนกร้อง แสงแดด ส่องผ่านหน้าต่างสะท้อนเข้าหน้า
ของฉัน แสงมันอบอุ่นมาก ฉันชอบยามเช้าจริงๆ !!
"ซี..เอ่อ ป้าคะ หนูควงกระบองได้แล้ว" ฉันกล่าวกับเธอด้วยความดีใจ
"หรอ เก่งมากจ๊ะไหนดูสิ" เธอกล่าวชม
ฉันบินขึ้นแล้วทำการ ควงกระบองได้อย่างคล่องแคล่ว แล้วแทงไปข้างหน้าอย่างแรงทีนึง
"อื้ม..ใช้ได้นี่ เอาไว้ป้องกันตัวนะจ๊ะ '' เธอกล่าวชมฉันอีกครั้งหลังจากที่โชว์การควงกระบองของฉัน
"ขอบคุณค่ะ"
ซีคอร์ล่าเดินไปเดินมาแล้วถามฉันว่า
"ตอนเช้าอยากกินอะไรล่ะจ๊ะ"
เอ่อคือ เขาถามฉันแบบนี้ แสดงว่าจะทำข้าวเช้าให้ใช่ไหมเนี่ย ไหนอยากลองชิมฝีมือเธอสักครั้งฮิๆ
"อะไรก็ได้ค่ะ" ฉันตอบเธอ
"ลองสลัดของฉันไหมล่ะ" เธอยิ้มให้ก่อนที่จะเดินไปที่โต๊ะบดยา
ฉันเดินตามเธอไปเธอก็ได้อธิบายฉันว่าดอกพวกนี้คืออะไรบ้าง
สีเหลือง เป็นดอกที่โพนี่นิยมกัน
สีแดง เป็นดอกที่ช่วยในด้านร่างกายเช่น ปีก กีบเท้า
สีน้ำเงิน ช่วยในการมองเห็น
และ สีขาว ช่วยทำให้ปีกแข็งแรง
ดูเหมือนว่าดอกสีขาวเธอจะทำมาให้ฉันโดยเฉพาะ เพราะว่าในชามของเธอไม่มีดอกสีขาว
เธอบอกฉันว่าลองเอาดอกไม้ทั้งหมดมารวมกัน มันเป็นสีรุ้ง !! เหมือน มันเหมือนมาก
สีขาว เหลือง แดง น้ำเงิน มันดูน่ากินและสวยงาม แถมสุขภาพดีด้วย
"ใส่นี่ลงไปด้วยสิจ๊ะ" เธอเอาน้ำคล้ายๆน้ำสลัดมาใส่
"นี่มันอะไรหรอคะ? " ฉันสงสัย
"ไม่รู้สินะว่าทำมาจากอะไร แต่โพนี่ในเมืองเรียกมันว่าน้ำสลัด" เธออธิบายฉัน
นั่นไงว่าแล้วน้ำสลัดถึงว่าสีขาวๆ
พอทำ สลัดเสร็จเธอบอกว่ากินไปก่อนเลยไม่ต้องรอเธอ จะเที่ยวไหนก็ได้ เพราะเธอจะเข้าป่าไป
หาอะไรสักอย่างซึ่งเธอไม่ให้ฉันตามไป
ฉันลงมือกินสลัดอย่างอร่อยรสชาติมันดีมาก ผักไม่ขมหรือเหม็นเขียวเลยสักนิด แถมมีกลิ่นหอม
เสียด้วยกินไปกินมา กินจนหมด ฉันรู้สึกอิ่มมากเพราะเธอให้ดอกไม้มาค่อนข้างเยอะเลยทีเดียว
"งั้นไปหาเพื่อนๆในโพนี่วิล ดีกว่า"
ฟึ่บฉันกางปีก ถลาบินไปที่โพนี่วิล และบินลงหน้าเมืองอย่างนิ่มนวลเนื่องจากกลัวบาดเจ็บ
"เฮ้ เธอน่ะ" แอปเปิ้ลทักฉัน
"มาขายแอปเปิ้ลด้วยกันไหม" อะไรของเธอเนี่ยชวนขายแอปเปิ้ลเนี่ยนะ
"ได้บิตมาเดี๋ยวเราเเบ่งกันนะช่วยฉันขายหน่อย พี่ชายฉันไม่อยู่น่ะ สกาย "
"อ่ะ ได้ๆ ฉันจะช่วยเธอนะ " ฉันกล่าวตอบรับเธอ
"อ่ะนี่ ฉันให้นะ " แอปเปิ้ลแจ็คเธอหยิบกระเป๋าให้ฉันแต่กระเป๋าสีขาวเนื่องจากไม่ได้มีลาย
คิวตี้มาร์ค
"ขอบคุณนะ" ฉันกล่าวขอบคุณเธอ เพราะนี่เป็นเหมือนกระเป๋าสัมภาระ ของโพนี่เลยก็ว่าได้
"เดี๋ยวมาขายกับฉันก่อนนะเดี๋ยวฉันจะเอากระเป๋าให้" เธอยิ้มแบบเจ้าเล่ห์
"อ่า... ได้ๆ" ว่าละว่ามันต้องเป็นแบบนี้ ฮ่าๆ ฉันคิดในใจ
"แอปเปิ้ลสีแดงถูกๆจ๊า" แอปเปิ้ลแจ็คตะโกน
แต่ว่าฉันกับรู้แหยงๆอะไรสักอย่าง ซึ่งก็คือ มีโพนี่หนุ่มบางตัวมามองฉันด้วยสายตาแปลกๆ
เอ่อ เดี่ยวฉันตัวขาวดำ ยังชอบอีกหรือ ??
"เอ้า ช่วยกันหน่อยสิสกาย " แอปเปิ้ลแจ็คเอากีบสะกิดฉัน
"แอปเปิ้ลถูกๆจ๊าาา มีทั้งสีแดงและสีเขียว รับรองว่าสดนะค๊าาา" อุ๊บ ฉันพูดอะไรออกไป ตอนจบคำ
ทันใดนั้นเอิร์ธ โพนี่เพศชายตัวนึงที่มีชื่อว่า คาราเมล ไม่รู้ว่าทำไม แต่ฉันเหมือนรู้จักทุกตัวใน
เมืองได้เป็นอย่างดีอย่างเช่น เพกาซัสซุ่มซ้ามตัวนั้น ที่บินไปชนก้อนเมฆ แถมตาของเธอแปลกๆ
เพราะว่าข้างนึงมองไปข้างบนแต่อีกข้างมองไปข้างล่าง เธอมีชื่อเดอร์ปี้ นั่นเอง
"ขอแอปเปิ้ลอันนึงสิ" คาราเมล มองหน้าฉันไม่ได้มองแอปเปิ้ลเลย แถมมองด้วยสายตาแปลกๆอีก
"เอ่อ แอปเปิ้ลแจ็ค แอปเปิ้ลเธอขายยังไงเนี่ย" ฉันหลบหน้าคาราเมลแล้วไปถามแอปเปิ้ลแจ็ค
"ลูกละบิตนะจ๊ะ" เธอหันมาตอบแล้วกลับไปเชิญชวนให้ซื้อแอปเปิ้ลของเธอต่อไป
"นี่จ๊ะ " ฉันหยิบแอปเปิ้ลสีแดงลูกนึงให้คาราเมลไป
"ขอบคุณจ๊ะ" คาราเมลเอาบิตมาแลกกับแอปเปิ้ล
"ฉันชื่อคาราเมลนะ" ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ว่าฉันรู้จักเขา
"จ๊ะ ฉันชื่อสกายนะ" ฉันบอกชื่อเขาตามมารยาทที่ดี
คาราเมลยิ้มก่อนที่จะเอาแอปเปิ้ลเก็บเข้ากระเป๋าของเขาแล้วเดินออกไป แจ่ก็ไม่วายหันมายิ้มกลับ
ให้ฉัน แหมอะไรเนี่ย ฉันเสนห์แรงขนาดนี้เลยรึ ฮิๆ ฉันแอบหัวเราะตามภาษาผู้หญิง
ณ ขณะนั้นเอง มีโพนี่เด็กตัวๆเล็กที่มีชื่อว่าสเนล เข้ามาเย้ยฉันว่า
"นี่พี่หลงยุคมาหรือนี่ ขาวดำเลยฮ่าๆๆ" สเนลหัวเราะ
"เธอ รู้จักฉันหรือถึงว่ามาว่าแบบนี้ " ฉันตอบกลับแล้วมองหน้าสเนล
"ฉันไม่กลัวเธอหรอก ขาวดำ " เขากล่าวกับฉันหยายคายมาก
ช่วงเวลานั้นเองฉันเริ่มเหมือนไม่รู้สึกตัว ดวงตาของฉันกลายเป็นสีแดง คิวตีมาร์ครูปเหยี่ยวของ
ฉันก็กลายเป็นสีแดง
"เธอว่าอะไรนะ" ฉันจ้องหน้าสเนลไปเต็มที่ ดวงตาของฉันเป็นสีแดงเข้ม
สเนลดูหวาดระแวง หมอบลงกับพื้นแล้วบอกว่า
"ผมขอโทษๆ ที่ว่าพี่ ผ..ผมจะไม่ได้แล้วว้ากกก !!" สเนลวิ่งสติแตกไปเฉยเลย
"หืม... " ฉันรู้สึกตัวเต็มที่ก็เห็นสเนลวิ่งหากจุกก้นไปแล้ว
"นี่สกาย ฉันมีอะไรจะบอกกับเธอ" แอปเปิ้ลแจ็คกล่าวกับฉัน
"ว่าไงจ๊ะมีอะไรหรือ"
"แอปเปิ้ลสามลังของฉัน ขายหมดเกลี้ยง !! มีโพนี่ ใส่เสื้อคุมสีดำตัวสูงๆเข้ามาเหมา"
"จริงหรือนี่ แอปเปิ้ลแจ็ค "
"จริงสิ เขาบอกว่ารู้จักเธอด้วยนะ"
เอ๊ะเดี๋ยว เขารู้จักฉัน ?? ได้ไงอ่ะ ก็ฉันมาจากโลกมนุษย์นี่
"ใครหรอไม่รู้สิ แต่นี่ บิตของเธอพร้อมกับกระเป๋า " แอปเปิ้ลแจ็คกล่าวพร้อมกับเอากระเป๋ามาใส่
ที่หลังของฉัน และ เอาบิตมาให้ฉัน ยี่สิบ บิต ซึ่งมันเยอะมากจนต้องใส่ประเป๋า
"โห แอปเปิ้ลแจ็คทำไมให้ฉันเยอะจัง"
"หา... ฉันให้เธอแค่ส่วนเดียวนะ คิดซะว่าเธอจะไม่พอใจเสียอีก" แอปเปิ้ลแจ็คบอก
"อ้อ ไม่เป็นไรจ๊ะ ยังไงเธอก็ให้เงินฉันนี่ คิดซะว่าค่ากระเป๋าก็แล้วกัน" ฉันกล่าวกับเธอพร้อมรอย
ยิ้ม
"เอาล่ะฉันไปก่อนแอปเปิ้ลแจ็ค"
ฉันกล่าวลาเธอและเดินไปรอบๆเมืองโพนี่วิล
"อ่าห๊ะ หยุดตรงนั้นนะ" ยูนิคอร์นสาวสีน้ำเงิน ใส่เสื้อคลุมดวงดาว
.
.
.
.
.
ติดตามตอนต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น