ARISTOKRATIA rule of the best ขอร้องรักผมทีเถอะ

ลำดับตอนที่ #2 : gramconvik ep 1 แก้ไข เขียนเพิ่มเติม

ตอนที่ 1


สอง ปี ที่ฉันใช้ชีวิตใน gramconvik นั้นชั่งเรียบง่าย ไม่มีใครสนใจ  
ที่จะดีด้วย  อาจเจอแกล้งเป็นบางครั้ง  โดนใช้ในบางคราว
ซึ่งมันก็พอทำใจได้  นี่แหละชีวิต เรียบง่ายของฉัน


ที่นี่เป็นสังคม ไฮโซ  มีแต่คนดูดีเต็มไปหมด  สังคมที่ปกครองด้วย ผู้ที่มีอำนาจที่สุด รวยที่สุด และ อยู่แล้วดูดีที่สุด  มันอาจเวอร์แต่ใช้ นี้คือเรื่องจริง
เค้าคนนั้นคือ

จาริค  เอคเลอร์  

ว่ากันว่าเค้าคือ คนทายาทสุดท้ายที่ยังหลงเหลืออยู่ ในราชวงศ์ ซึ่งนั่นเป็นความจริงหรือไม่ อันนั้นไม่มีใครรู้
แต่ที่รู้ๆ กันก็คือ เค้าคนนี้เป็น King ของโรงเรียน

ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม สิ่งที่เค้าคนนั้นพูด  ถือเป็นคำขาด

ซึ่งฉันคนนี้ ไม่เคยได้เห็นเค้าคนนั้นไกล้ๆเลยซักครั้ง 
หมายถึงในโรงเรียน อ่ะน่ะ


"นี่ คิลโช มานี่หน่อยซิ " และอยู่ก็มีเสียงนรกดังขึ้นมาทันทีที่ฉันเดินเข้าห้อง" หึ ฉันหล่ะ เบื่อชื่อเธอจริงๆ มันไม่เห็นเข้ากับเธอตรงไหน"  คลาร่า เพื่อนร่วมห้อง เธอเป็นนางแบบสาวสวย แถม รวยอีกด้วย และฉันคนนี้ ก็โดนเธอจิกหัวใช้ทุกวัน วันละสามเวลา


"ฉันยุ่งอยู่ โทดที" ฉันพูดหวนๆ  และก้มหน้าทำงานต่อซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องดีซักนิด

"ว่าไงน่ะ  ยุ่งงั้นหรอ ฉันสั่ง ไม่ได้ยินรึไง" เธอจิกหัวฉันอย่างแรงก่อนจะกระชากให้เงยหน้าขึ้น มองตาเธอ

"กะ ก็ ได้เธอ อยากได้อะไรหล่ะ เดี๋ยว ไปซื้อให้" ยัยนี่ นับวันยิ่งเล่นแรง ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป มีหวังต้องหาวิกผมมาใส่แน่ๆ
   
"ดี เหอะ ฉันหล่ะ สงสัยจริงๆว่าคนอย่างเธอ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ไม่เห็นจะมีอะไรดีซักอย่าง"


"ฉันถามว่าเธออยากได้อะไร "   ไม่ได้ย้อนน่ะมันแต่แอบความโมโหไม่อยู่


"เหมือนเดิม ทำไมต้องถามให้เสียเวลา เหอะ รีบไปสิ ยืนทำอะไรอยู่มิทราบ  ถ้าช้า ฉันจะฟ้อง จาริค ให้จักการเธอ"  เหอะ เธอมันก็แค่หมามุ่ย ที่เกราะตามส้นเท้าเค้าเท่านั้นแหละ  คลาร่า ผู้หญิงแบบเธอ มันตีสองหน้า ไม่รู้ว่าพวกผู้ชายที่นี่หลงกันเข้าไปได้ไง











ตอนเย็น

 ที่บ้าน ไม่สิ มันคือ ห้องใต้ดินขนาดสามชั้น ที่ฝังอยู่ใต้ ป่าสน ใจกลางเมือง ขนาด สิบ ไร่ ที่ไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นของใคร พื้นที่ราคา หลาย หมื่นล้านที่ ไม่มีใครแตะต้องได้

ใจกลางเมืองที่มีแต่ตึกสูง แต่กลับมีป่าสนอยู่ตรงกลาง มันไม่ตลกเกินไปหน่อยหรอ นี่หล่ะบ้านของฉัน ที่ๆ คุณปู่ เก็บไว้ให้เป็นอย่างดี
เอาไว้ซ่อนตัวจาก ใครบางคน



แต่พอเข้ามาในบ้านก็ รู้สึกแปลกๆ เหมือนมีใครอยู่ในบ้าน นอกจากฉัน ซึ่งนั่นมันเป็นไปไม่ได้

ไฟก็เปิดอยู่ 

หรือว่าาาาาาาาา

"ไง ไม่เจอกันสองปี ขี้เหล่ ขึ้นเยอะน่ะ"  โห่ก็นึกว่าอะไร ทีแท้ก็ ไคลน์ พี่ชาย ฉันเอง

"ไคลน์ นายมาที่นี่ทำไม " ฉันถามด้วยความไม่เข้าใจ พี่น่าจะเรียนอยู่ที่ แมนฮัททันนี่นา

"คือ พ่อ เอ่อ พ่ออออออ " ไคลน์เงยหน้าขึ้นมองเพดาน แล้วนำ้ตาก็ไหลออกมา " คือ เอ่อ"

"ทำไมพ่อเป็น อะไร พูดออกมาสิ นายอย่าเป็นแบบนี้สิพูดออกมานะ   ไคลน์ ซาเซอร์" 

อะไรกัน ความรู้สึกแบบนี้ หรือว่า พ่อ จะ..... "พ่อให้มาอยู่ด้วย หน่ะ ไม่มีอะไรหรอก อย่าร้องไห้สิ ไม่สมกับเป็นเธอเลยน่ะ " หง่ะเจอหรอกจนได้

"นายต่างหาก ที่นำ้ตาไหลก่อน ทำมาเป็นพูด " ฉันเช็ดนำ้ตา แล้วกระแทกตัวลงบนโซฟา


"เปล่าซะหน่อย พอดี ไฟมันแยงตา นี่พี่ ไม่ได้เศร้า ไม่ได้ซึ้งกับเธอเลยน่ะ"


"แล้ว พ่อให้มาอยู่กับฉันทำไม"

"เห็นว่ามีคนแกล้ง" แค่เนี่ย

"เหอะ มันเป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว พึ่งนึกได้รึไง"

"ป่าวหรอก พูดไปงั้นเหละ คือ ที่จริงพี่เบื่อโรงเรียนเก่า เลยอยากเปลี่ยนที่เรียนดูบ้าง  เหมือนว่าจะมีอะไรสนุกๆมาให้ทำ"


"งั้นหรอ ตามใจแค่อย่ามายุ่งกับฉันก็พอจำเอาไว้ที่นั่นเราไม่รู้จักกัน"

"โอเค แต่เธอไปเรียนยังไง"  นั่นมันก็ตอบอยากน่ะ

"อื่ม....  เดินไป" นั่นแหละที่ตอบอยาก

"ไม่เอาน่า พูดเป็นเล่นเมื่อก่อน เธอแทบจะไม่ยอมเดินไกลเกินสองร้อยเมตรด้วยซำ้ "



"ไม่ใช่แบบ นั้นซะหน่อย โรงเรียนมันก็ติดป่าสนหลังรั้วเราแค่นี้เอง ฉันก็ขับลูกรักไปจอดแถวๆรั้ว แล้วค่อย เดินไปเข้าประตูลับหลัง โรงเรียนเท่านั้นเอง"

"งั้นหรอ ตกใจหมด นึกว่า เธอเปลี่ยนไปจริงๆซะอีก"








ต่อตอนหน้าจ้าาาา แล้วเจอกัน



เม้นนนนนนนนนนน