คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2.Tales Hobgoblin
“มันเป็นแ่นิทานหลอเ็!!” เสียหวานใสอสาวผมำสนิทสายเลือเอเียรึ่หนึ่ สายเลือะวันรึ่หนึ่ เธอูเหมือนะเป็นสาวเอเียมาว่า เอสเทอร์ เวิ
“มันไม่ไ้หลอเ็นะเอสเทอร์ นี่ๆ เห็นไหมเยบอ่อๆันว่ามันเป็นเรื่อริ!” น้อสาวอหล่อน เอเลน เวิ ี้ำว่าำนานเล่าานให้ับพี่สาวอมวาโลำนานทั้หลายใหู้ในะที่เอสเทอร์ำลัับรถอยู่ หล่อนสายหน้าให้ับน้อสาวเอื่อมระอาับวามลั่ไลสิ่นี้
“เาแล้วเานนั้นเป็นใรละเอเลน นี้ๆ ำนาน็เป็นแ่ำนาน แวมไพร์ มนุษย์หมาป่าไม่มีริหรอนะน้อรั” เอเลนทำหน้าเบ้เมื่อพี่สาวอนไม่่อยะเ้า้าเธอในเรื่อแบบนี้ ทั้สอำลันั่รถลับบ้านาารทำานอันแสนเหน็เหนื่อย โยเอสเทอร์เป็นนับรถท่ามลาพายุและฝนที่ระหน่ำนแถบะปิทา
“อือ… แล้วทำไมถึมีเมือโอปิรัสอยู่ในแผนที่โลละพี่สาว” เอเลนหยอ
“เฮ้อ นั้นมันเมือนะเอสเทอร์ เป็นเมือหนึ่อประเทศเรา แถมโอปิรัสเป็นเมือเ่าแ่็้อมีำนานบ้าๆแบบนี้อยู่แล้วแหล่ะ เธออย่ามายน่า มันไม่มีริเหรออนนี้ประเทศเราปรอโยพระเ้าอันเรนะ อ์ราาแห่โอปิรัส็มีรินั้นแหล่ะ แ่ำนานนั้นไม่รู้หรอ ันว่ามันไม่มีริ” เอสเทอร์อธิบายเี่ยวับเมือที่เ่าแ่ที่สุอประเทศนี้ เธอไม่เื่อเรื่อำนานโยเพาะภู ผี ปีศา แวมไพร์ หมาป่า เธอยิ่ห่าาพวมัน
“รู้ีันะพี่สาว” เอเลนหยอหล่อนอีรั้ เอสเทอร์ส่ายหัวอย่าระอาและับรถไปเรื่อยๆ
“็ันเรียนประวัิศาสร์มานิ” ภายในรถเียบลมีเพียแ่เสียฝนที่ระทบับหน้า่าเปาะ แปะเท่านั้น เม็ฝนหลายร้อยเม็หยลหน้า่ารถเ๋ันเ่า เอเลนมอออไปยันอหน้า่า มอฝนที่ำลับรรเลลพื้นินันอย่าสนุสนาน เธอหยิบหนัสือำนานโอปิรัสและาบนพเ้าึ้นมาอีรั้
“าบนพเ้าสวยเนอะ เป็นาบศัิ์สิทธิ์” เอเลนพึมพำึ้นมานเียว มอภาพวาาบนพเ้าโยฝีมืออศิลปินระับโล รูปร่าอาบ่าเรียวและสวยาม ใบมีเรียวมและฝั้วยพลอยทั้ 9 ลมาามลำับ มุาหาร ไพลิน โเมน บุศราัม เพทาย ทับทิม ไพูรย์และมร ที่ถูเียระไนนเป็นะรั 50 ะรั ฝัอยู่ในใบมีที่แหลมมอย่าน่าหลใหล ้ามับทำาทอแท้ “เธอเื่อเรื่อาบนี้หรือเปล่าเอสเทอร์?” เอสเทอร์หันมามอน้อสาวที่ำลัั้หน้าั้าหาำอบาหล่อนให้ไ้
“็… ไม่รู้สิ” เธอหยัไหล่ เอเลนเบ้ปา่อนะมอรูปวา่อๆไปอเมืออันเ่าแ่ เธออยาะไปเยือนที่นั้นสัรั้ เมืออื่นๆอประเทศเ็มไป้วยเทโนโลยี ึสู ห้าสรรพสิน้าแ่โอปิรัสเป็นเมือที่เทโนโลยีและลิ่นอายอวันธรรมผสมผสานเ้าันอย่าลัว ทำให้เมือโอปิรัส เป็นเมือน่าท่อเที่ยวระับโล “เธออยาไปไหม?” ำวนอพี่สาว ทำเอานที่ำลัมอรูปวาในหนัสือเยหน้าึ้นมา้วยวามีใ
“พี่ะพาันไปเหรอ?” ำอบอเอสเทอร์ทำให้หน้าอเอเลน้อหุบล
“ล้อเล่น” เพียำสั้นๆอพี่สาวทำให้น้อสาวอยาะเ้าไประโถีบใส่พี่สาวเสียริๆ เอสเทอร์หัวเราะิๆัๆเบาๆอย่าสบายอารม์ เอเลนหาเรื่อสนุให้ับพี่สาวเพื่อเป็นารแ้แ้นเธอ็เลยเล่าเรื่อเมือนี้ให้ฟัเสียเลย
“ั้นันเล่าให้พี่ฟัละัน” เอสเทอร์าโ่อนะปิเสธไป แ่ไม่ทันะแล้วน้อสาวัวีเล่าเรื่อๆนี้ะัลั่นรถเลยทีเียว “โอปิรัสเป็นเมือเ่าแ่ที่สุอประเทศ… ปรอ้วยอ์ราาผู้ยิ่ให่นามว่าพระเ้าโอปิรัส โอปิรัสเป็นเมืออู่้าว อู่น้ำ พื้นิน ป่าไม้ เศรษิีทุอย่าไม่ว่าะเป็นวันธรรม นพื้นเมือ ภาษาพื้นเมือ ารแ่ัวและารละเล่น เมือนี้อยู่อย่าสบมาลอเป็นเวลา 100 ปี ารปรอพระมหาษัริย์สืบทอวิา ารเรียนรู้ันเป็นทอเพื่อปรอบ้านเมือ ่อนริสศวรรษที่ 1 ไ้มีสรามระหว่าแผ่นินพระเ้าโอปิรัสอ์แรไ้ให้่าเหล็สร้าาบึ้นมาเพื่อนำไปรบ เมื่อออรบโอปิรัส็ไ้ัยนะทุรั้ ทุๆนเื่อว่าาบที่พระเ้าโอปิรัสนั้นใ้สู้รบเป็นาบศัิ์สิทธิ์ึศรัทธานามนามาบนั้นว่า าบนพเ้าและเป็นสัลัษ์อบ้านเมือนถึทุวันนี้”
“เฮ้อ ว่าะบนะ” เอสเทอร์ถอนหายใอย่าหายห่ว น้อสาวอหล่อนหัวเราะ่อนะส่ายหน้า
“ยัหรอพี่สาว เมือนี้มีมาว่านี้อี๊ะ” และาม้วยเสียหัวเราะิัอเอเลน เอสเทอร์เบ้ปาพร้อมถอนหายใ เธอทั้ับรถอย่าเบื่อหน่ายและฟัน้อสาวเล่าเรื่อที่ไม่อยาะรู้และะถึบ้านเมื่อไหร่็รู้ “ในปี 557 ำนานเล่าว่าโอปิรัสถูปรอโยพระเ้าโอปิรัสที่ 18 บ้านเมือเป็นไป้วยี สบสุนระทั่มีปีศาร้ายาแระหายเลือและหมาป่าัวให่มหึมาเป็นอทัพบุทำร้ายและับมนุษย์ินเป็นอาหาร แ่มนุษย์ในเมือนั้นยัไม่หมยัเหลือรออยู่เพีย 60 เปอร์เ็น์ทำให้เมือถูปรอโยปีศามาลอและำนานเล่าว่าเ้าหิวิเียร์แห่โอปิรัสพระราธิาอพระเ้าโอปิรัสและพระนาสเฟานี่ไ้หายสาบสูไปพร้อมับาบนพเ้าั้แ่วันที่เิเหุ”
“โฮะๆๆ นี้ๆน้อสาวนั้นมันินารมาไปแล้วนะ๊ะ”
“โธ่พี่็หนัสือเาบอมา” เอเลนเบ้ปาและทัท้วพี่สาว เอสเทอร์ส่ายหน้า่อนะบอว่ามันไม่มีริหรอแล้วท่ามีริอนนี้โอปิรัส็ยัมีปีศาอาละวาอยู่สิ แ่อนนี้ไม่เห็นะมีเลยสันิ รถเ๋ันเ่าเลี้ยวเ้าบ้านไม้สไล์ภูเาทั้สอลารถอย่าลวๆเพราะเี๋ยวะเปียฝนเอา
“ลับมาแล้วะแม่” เอเลนเอ่ยึ้น มิลานสาววัย 45 ปีำลัวาแลมอนย่าร้อนๆวาบนโ๊ะ รอลูสาวสอนที่เพิ่ลับมาาารทำานทั้วัน
“มาพอีเลย แม่ำลัเรียมินเนอร์อยู่” เอเลนวาอลบนโฟาำมะหยี่สีเทา่อนะเินไปที่โ๊ะมออาหารฝีมืออมารา แลมอนเป็นอโปรอเธอเลยไม่รอ้าเอเลนนั่ลรับประทานแลมอนอย่าเอร็อร่อยวาหนัสือำนานไว้้าๆ
“หนัสืออะไรเหรอลู?” มิลานเอ่ยถามลูสาว
“ำนานอเมือเ่าะแม่ หนูื้อมาาร้านมือสอ” เธอเอ่ย่อนะลมือทานอาหารรหน้า เอสเทอร์เินเ้ามายัโ๊ะอาหารและรับประทานอาหารและาม้วยมิลานทั้สามนั่ทานแลมอนันอย่าสนุสนาน อนนี้เริ่มเ้าหน้าฝนแล้ว มันหนาวมาๆึ้อ่อเาผิให้ร่าายอบอุ่น หลัาอาหารมื้อเย็นบล เอสเทอร์็อัวลับึ้นห้อ หิสาวนำร่าบาๆนอนลบนที่นอนหนานุ่ม หลับาล้วยท่าทาที่เหนื่อยล้า
“วิเียร์”
“เอ๊ะ!!” เอสเทอร์ลืมาึ้นทันที เหมือนับไ้ยินเสียเรียั้ออยู่ในหูเธอลุึ้นนั่มอไปรอบๆห้อที่เริ่มมื อาาศเย็นๆ่าน่านอนเสียริๆ ว่าแล้วหิสาว็นำถอเสื้อผ้าอนเอออ นำผ้าเ็ัวมาพันไว้รอบาย่อนะย่า้าวเ้าห้อน้ำไปเพื่อำระร่าาย เธอรู้สึแปลั้แ่ฟัน้อสาวเล่าเรื่อบ้าๆนั้นบั้แ่ในรถ เธอรู้สึว่ามีผู้ายอยู่ในุลุมยาวสีำเิน้มหน้า้มาท่ามลาสายฝน เธอมอไปที่เาสัพั่อนะละสายาออมา แ่เธอ้อสะุ้เมื่อนเิมๆนั้นยื่นอยู่้าทา แถมยัไ้ยินเสียแปลๆอี่าหา
“วิเียร์ วิเียร์ วิเียร์” ัแ่มันเหมือนอยู่ับใล้ๆหูอเธอ แ่บอไปทาน้อสาวหล่อน็ำลั้มหน้าอ่านหนัสืออยู่ไม่ลัวว่าะปวหัวหรือไม่ เมื่อร่าบาทำธุระส่วนัวเสร็็ล้มัวลนอนบนเียหนานุ่มทันที้วยวามเหนื่อยล้าาารทำาน เธอหลับาล้าๆ
รี๊!!!
เอสเทอร์สะุ้เฮือ เธอลืมาึ้นมาทันที้วยวามใ่อนะพบว่าัวเธอนั้นำลัาหน้าผาสูัน ไม่มีเสียเร็รอออมาาริมฝีปาอีใบหน้าหวานมัวแ่เบิาว้า มอท้อฟ้าที่ำลัใล้ออไปเธอ่อยหายไปในวามมืหิสาวรู้สึว่าัวเอเย็นเียบ น้ำาที่ลอยึ้นฟ้าร่วมลุ่มันเป็นเพรร้อยเม็่อนะลสู้พื้น วาหวานยัเบิว้าึ้นอยู่ลอ
“เฮือ!!” เอสเทอร์สะุ้โย่ึ้นมาทันที เหื่อผุเ็มใบหน้าหวาน หิสาวมอไปรอบๆห้อ็พบแ่วามว่าเปล่า ภายในห้อเริ่มมืมีเพียแ่เสียฝนที่ระหน่ำระทบับหลัาเพียเท่านั้น หิสาวหายใแร่อนะ้มลนอน่อ แ่เธอพยายามแ่ไหน็นอนไม่หลับ เพราะวามฝันนั้น “อะไรันทำไมนอนไม่หลับ” เธอพึมพำ หัน้ายหันวา็นอนไม่หลับเสียที หิสาวหยิบหนัสือนิสารมาเปิูเล่นๆ พลานึถึฝันเมื่อรู่ “ทำไมฝันนั้นถึไ้เป็นริอย่านั้นนะ” ใ่ เธอรู้สึแบบนั้นริๆ รู้สึว่าฝันนั้นมันือวามริ เธอำลัาหน้าผาอันสูันนั้น
“วิเียร์” เสียเรียอผู้ายั้อหู เอสเทอร์สะุ้โย่เมื่อไ้ยินเสียนี้อีรั้ เธอหัน้าย หันวา็พบับวามว่าเปล่าอีรั้ อะไรัน เสียใรัน? เมื่อเอสเทอร์นอนไม่หลับแล้วเธอ็เลยหา้นเสียเสียเลย หิสาวเินออาห้อไปยัระเบียห้อนอน มันเียบและเริ่มมืมา เธอ้าวเินอย่า้าๆ มอลั้นล่า็ไม่มีใร
“วิเียร์” เธอรู้สึว่ามันอยู่้าหลัเธอ หิสาวรีบหันมาทันทีแ่้อพบับวามว่าเปล่า เธอมอไปรอบๆั้นสออบ้าน็ไม่พบอะไรเลย ึเินลับเ้าห้อไปเมื่อเ้ามาในห้อเธอลับ้อใแถบะไม่เื่อสายาัวเอ ั๋วรถบัสเินทาาเมือหลวไปยัเมือเ่าอย่าโอปิรัส สอใบ!!
“อะ… อะไรัน!!” ึ ึ ึ ึ ร่าบารีบเ้าไปหยิบั๋วเินทาสอใบที่วาอยู่ยนเียอเธอ เอสเทอร์มอไปรอบๆับไม่พบใร แล้วมันมาาไหนแถมบอเวลาและวันที่ไ้อย่าเรียบร้อย ยัไม่มีแ่ั๋วเินทาเท่านั้น ยัมีบัรเ้าพิพิธภั์อันเ่าแ่และพระราวันับ 3000 ปีอประเทศที่ยัรัษาและมีสภาพเิมอยู่ลอเวลา เอสเทอร์ทรุลับเียมอบบัรนั้นอย่าไม่เื่อสายาัวเอ ใรเอามาให้เธอ เอเลนอย่านั้นหรือ? ไม่ๆ อนที่เธออออาห้อ็ไม่มีใรเ้าห้ออเธอนี่ “เรื่อบ้าอะไรเนี่ย!!”
วัน่อมา…
“เอเลน” เอสเทอร์รีบวิ่ลบันไมาร้อหาน้อสาวอย่าเร่่วนนมิลาน้อถึลับุ่า
“นี่ๆ เอสเทอร์ลมาเบาๆหน่อยสิ เี๋ยว็ลื่นหัวฟาันพอิบพอี”
“อโทษะแม่ เอเลนละะ” เอสเทอร์ถามลวๆ วันนี้เธอ้อเลียร์ับน้อสาวให้รู้เรื่อว่าลน้อสาวเอาั๋วเินทามาให้หล่อนใ้หรือไม่?
“ทำไมละ?” มิลานสวนลับ เอสเทอร์ถอนหายใเพราะเธอ้อารำอบเี๋ยวนี้ เอเลนที่เินลมาาบันไเอ่ยถามพี่สาวอย่าสสัย เอสเทอร์รีบลาน้อสาวออาบ้านทันที
“มีอะไรเหรอเอสเทอร์” เอเลนเอ่ยถามพี่สาวที่หลัาลาหล่อนออาบ้านเสร็ เอสเทอร์ูั๋วเินทาสอใบพร้อม้อหน้าน้อสาวเหมือนับ้อารำอบที่เร่่วนที่สุ เอเลนเอียอ่อนะมอไปที่ระาษสอใบนั้น เธอหยุะัไปั่วรู่่อนะเบิาโว้าแถบะถลัออมาเมื่อระาษอใบนั้น
“ั๋วรัถบัสเินทาไปโอปิรัส” เอเลนรีบิบัรอมือพี่สาวมาทันที่อนะมออย่าไม่เื่อสายา “พี่ะพาันไปเหรอ?” เอสเทอร์ยืนเท้าสะเอว
“ัน่าหาที่้อถามเธอ ไปื้อมาอนไหน” เอเลนที่ยื่นีใอยู่ เียบลทันทีมอหน้าพี่สาว้วยวามสสัย
“อะไรนะ?” เอสเทอร์มอหน้าน้อสาวอย่าวย แสว่าไม่ใ่อย่าที่เธอิแล้วมันมาาไหนันละ ถ้ามันไม่ใ่ฝีมืออน้อสาวแล้วมันมาาไหนัน!! “่ามันเถอะน่า สสัยนาฟ้าเอามาให้ละมั้” เอเลนทีู่ท่าทีีใเินเ้าบ้านพร้อมับั๋วเินทาไปเมือเ่าอย่าสบายอารม์ เอสเทอร์มอไปรอบๆ้วยวามหวาลัว เธอยัาใับเรื่อั๋วอยู่
“อะไรันเนี่ย!! เิอะไรับีวิัน!!?”
ความคิดเห็น