ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Survival Game 1 "เริ่มต้น"
โลก ทวีป ประเทศ สังคมคุณคิดว่ามันเป็นยังไงบ้างล่ะ ? ชอบ ? ไม่ชอบ ? สนุกเหรอ ? หรืออื่น ๆ แต่สำหรับผม ผมกลับคิดว่ามันเป็นสิ่งที่น่าเบื่อ ทำไมต้องไปคิดเรื่องแบบนี้ให้เสียเวลา ตัวผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าใครเป็นผู้สร้างโลกนี้ขึ้นมา บางคนก็บอกว่า พระเจ้าเอย มนุษย์ต่างดาวเอย หลัการทางวิทยาศาสตร์บ้างเอย แต่ผมกลับต้องเปลี่ยนความคิดอันน่าเบื่อนี้และลืมมันไปหลังจากที่ผมต้องไปโลกที่แสนห่างไกลนั่น ...
กิ๊ง ก๊อง ๆ เสียงกริ๊งดังขึ้นแสดงเวลาถึงเลิกเรียนแล้วของโงเรียนแห่งหนึ่ง
เด็กนักเรียนเดินออกมา มีทั้งคนที่ เดินคุยกับเพื่อนไปบ้าง ดื่มน้ำ กินขนมไปบ้าง
"โธ่เว้ย ! ร้อนชะมัดไอพระอาทิตย์บ้านี่ส่องอยู่ได้ไม่เหนื่อยบ้างรึไงฟ่ะ !?"
เด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดออกมาอย่างชัดเจนทำให้ผู้คนในรอบ ๆ หันมามองเขาบางคนก็เดินอย่าไม่สนใจ
"อะไรกันนะ บ้ารึเปล่า ?"
"สุดยอดไปเลยเหะ"
คำพูดในลักษณะนี้ออกมาจากปากผู้คนมากมาย
แต่เด็กหนุ่มกลับไม่สนใจเดินกลับไปบ้านโดยไม่สนใจใยดีกับคำพูดพวกนี้เลย
***
เมื่อเด็กหนุ่มมาถึงบ้าน รีบถอดรองเท้า แล้วรีบขึ้นไปชั้นบนเข้าในห้องที่เขียนชื่อว่า 'กิง' อย่างรวดเร็ว
เมื่อมาถึงเขาขว้างกระเป๋าไปบนเตียง แล้วเดินมาเปิดคอมพิวเตอร์ ระหว่างรอเขาก็บ่นไปพลางรอไปพลาง
"ชิ น่าบ่นกันไปมาอยู่ได้ น่ารำคาญ"
"เพื่อน นะน่ารำคาญ ..."
ที่ห้องเรียนนั้นเขาไม่มีเพื่อนเลยซักคนเลย เพระาเขาชอบที่จะอยู่คนเดียวไม่ชอบยึดติดเสียมากกว่า แต่ก็มีบ้างคนที่อยากเป็นเพื่อนด้วย
ตอนเปิดเทอมก็มีคนมาถามว่า "ชื่อไรเหรอ ?" บ้างล่ะ "มาจากโรงเรียนไหนล่ะ ?" บ้างล่ะ
สำหรับเขาคิดว่ามันน่ารำคาญจึงบอกออกไปว่า "ฉันอยากอยู่คนเดียวนะ ช่วยอย่ามายุ่งได้ไหม !?" คำพูดนี้ทำให้เพื่อนทั้งห้องกลัวที่จะคุยกับเขาและทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนในห้องเสมอ จนเขาเองก็ชินไปแล้ว
'สวัสดี !' บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเขาขึ้นคำนี้ขึ้นมา
"อะ อะ อะไรเนี่ย ! มาได้ไงฟ่ะ !" เขาพูด
'คุณเคยลองอยากมาเป็นผู้กล้าบ้างไหมล่ะ ?' บนจอยังขึ้นคำขึ้นมาอีก
"ผู้กล้าเหรอ ? ถ้าเป็นได้นะฉันเป็นไปตั้งนานแล้วล่ะ ถ้าไม่งั้นคงไม่ต้องมานั่งเบื่ออย่างนี้หรอก"
...
"โลกนี้นะน่าเบื่อจะตาย คนก็มากจนเหมือนมด ถ้ามีโลกอย่างที่ฉันได้ทำตามต้องการจริง ๆ ก็อยากลองเป็นผู้กล้าอยู่เหมือนกัน"
'ให้ฉันพาไปไหมล่ะ ?'
"เอาจริงดิ ไปไงอ่ะ"
กิ๊ง ก๊อง ๆ เสียงกริ๊งดังขึ้นแสดงเวลาถึงเลิกเรียนแล้วของโงเรียนแห่งหนึ่ง
เด็กนักเรียนเดินออกมา มีทั้งคนที่ เดินคุยกับเพื่อนไปบ้าง ดื่มน้ำ กินขนมไปบ้าง
"โธ่เว้ย ! ร้อนชะมัดไอพระอาทิตย์บ้านี่ส่องอยู่ได้ไม่เหนื่อยบ้างรึไงฟ่ะ !?"
เด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดออกมาอย่างชัดเจนทำให้ผู้คนในรอบ ๆ หันมามองเขาบางคนก็เดินอย่าไม่สนใจ
"อะไรกันนะ บ้ารึเปล่า ?"
"สุดยอดไปเลยเหะ"
คำพูดในลักษณะนี้ออกมาจากปากผู้คนมากมาย
แต่เด็กหนุ่มกลับไม่สนใจเดินกลับไปบ้านโดยไม่สนใจใยดีกับคำพูดพวกนี้เลย
***
เมื่อเด็กหนุ่มมาถึงบ้าน รีบถอดรองเท้า แล้วรีบขึ้นไปชั้นบนเข้าในห้องที่เขียนชื่อว่า 'กิง' อย่างรวดเร็ว
เมื่อมาถึงเขาขว้างกระเป๋าไปบนเตียง แล้วเดินมาเปิดคอมพิวเตอร์ ระหว่างรอเขาก็บ่นไปพลางรอไปพลาง
"ชิ น่าบ่นกันไปมาอยู่ได้ น่ารำคาญ"
"เพื่อน นะน่ารำคาญ ..."
ที่ห้องเรียนนั้นเขาไม่มีเพื่อนเลยซักคนเลย เพระาเขาชอบที่จะอยู่คนเดียวไม่ชอบยึดติดเสียมากกว่า แต่ก็มีบ้างคนที่อยากเป็นเพื่อนด้วย
ตอนเปิดเทอมก็มีคนมาถามว่า "ชื่อไรเหรอ ?" บ้างล่ะ "มาจากโรงเรียนไหนล่ะ ?" บ้างล่ะ
สำหรับเขาคิดว่ามันน่ารำคาญจึงบอกออกไปว่า "ฉันอยากอยู่คนเดียวนะ ช่วยอย่ามายุ่งได้ไหม !?" คำพูดนี้ทำให้เพื่อนทั้งห้องกลัวที่จะคุยกับเขาและทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนในห้องเสมอ จนเขาเองก็ชินไปแล้ว
'สวัสดี !' บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเขาขึ้นคำนี้ขึ้นมา
"อะ อะ อะไรเนี่ย ! มาได้ไงฟ่ะ !" เขาพูด
'คุณเคยลองอยากมาเป็นผู้กล้าบ้างไหมล่ะ ?' บนจอยังขึ้นคำขึ้นมาอีก
"ผู้กล้าเหรอ ? ถ้าเป็นได้นะฉันเป็นไปตั้งนานแล้วล่ะ ถ้าไม่งั้นคงไม่ต้องมานั่งเบื่ออย่างนี้หรอก"
...
"โลกนี้นะน่าเบื่อจะตาย คนก็มากจนเหมือนมด ถ้ามีโลกอย่างที่ฉันได้ทำตามต้องการจริง ๆ ก็อยากลองเป็นผู้กล้าอยู่เหมือนกัน"
'ให้ฉันพาไปไหมล่ะ ?'
"เอาจริงดิ ไปไงอ่ะ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น