INFINITE Fiction : All Couple

ลำดับตอนที่ #2 : [OS] Always On My Mind ✻ Seongyeol x Sunggyu {lovely day project}

[SF] Always On My Mind
Author: Pailin
Couple: Lee Seongyeol x Kim Sunggyu
Note: 20140214 .. น้องกยูจะเป็นของทุกคน

แม้ว่าอากาศด้านนอกจะหนาวเหน็บมากแค่ไหน แต่ภายในห้องนอนเล็กๆห้องนี้ ยังมีพื้นที่ใต้ผ้าห่มที่แสนอบอุ่นเสมอ ร่างอวบที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา หลับสนิทสะจนไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้อากาศข้างนอกเป็นอย่างไร หิมะจะตกหรือว่าหยาดฝนจะโปรยปราย ก็ไม่มีความสำคัญมากพอให้เขาสนใจมันด้วยซ้ำ ในเมื่อเวลานี้คือเวลาพักผ่อน ร่างกายของเขาก็สมควรได้รับการพักผ่อนให้เต็มที่.. 




“ งื่อออ ” กลิ่นหอมนม หอมเนย คล้ายกับว่าคอนโดแห่งนี้เป็นร้านเบเกอร์รี่ได้ปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์ ร่างอวบดึงผ้าห่มผืนหนาออกก่อนจะลืมตา มือเรียวยกขึ้นขยี้ตาเล็กน้อย เขาดันตัวเองให้ลุกจากที่นอนและผ้าห่มที่แสนอบอุ่น นัยน์ตาสีนิลเรียวเล็กคู่นั้นมองหาอีกคนที่เมื่อคืนหลับไปพร้อมๆกัน แต่ความว่างเปล่าที่ได้พบคือคำตอบ ทำให้ร่างอวบเดินตรงไปยังที่มาของกลิ่นหอมที่ได้ปลุกเขาขึ้นมา





เมื่อเดินมาถึงห้องครัวเขากลับไม่พบใคร มีเพียงโหลแก้วที่ด้านในบรรจุคุ้กกี้หน้าตาบ้านๆ แตกบ้าง หักบ้าง แต่นั่นไม่ได้ทำให้คนที่ได้รับเห็นถึงความตั้งใจของคนทำน้อยลงเลย มีกระดาษที่ถูกโหลคุ้กกี้วางทับอยู่หนึ่งแผ่น มือเรียวหยิบทั้งสองอย่างขึ้นมาถือไว้ ก่อนที่สายตาจะจับจ้องอยู่กับกระดาษโน้ตใบน้อยที่มีข้อความบางอย่างเขียนอยู่ แค่เพียงเห็นลายมือเขาก็รู้ว่าคนเขียนเป็นใคร และต้องการส่งข้อความนี้ไปถึงใคร






.. หน้าตามันอาจจะไม่น่ากินสักเท่าไหร่ แต่รสชาติมันโอเคอยู่นะ ผมมีเรียนภาษาอังกฤษทั้งวันเลย ยังไงวันนี้ไปกินตอนเย็นที่ร้านผมนะ 2ทุ่มเจอกันหน้าคอนโดครับ ..







แม้จะไม่รู้ถึงเหตุผลว่าแฟนหนุ่มทำคุ้กกี้ให้ทำไม แต่แก้มใสๆที่กำลังขึ้นสีแดงสดนั้นทำให้คนที่ได้พบเห็นรับรู้ถึงอาการเขินของเขาได้ในทันที




“ ซองกยูฮยอง ยอลลี่ไม่พาออกไปไหนหรอวันนี้ไม่มีตารางงานนิ ” เสียงของแอลดังก่อนเขาจะปรากฏตัวขึ้นสะอีก



“ อ่อ.. คงเย็นๆนั่นแหละมั้ง นายล่ะไม่ออกไปไหนหรอ ” 



“ ไม่ได้ไปไหนหรอก วันวาเลนไทม์กับคนโสดไม่ถูกกัน ฮยองไม่รู้หรอ.. แฮปปี้วาเลนไทน์นะฮยอง ” 



“ เช่นกัน.. แอลกุล ”




คำพูดของแอลทำให้ซองกยูรับรู้ถึงสาเหตุความพิเศษของเจ้าคุ้กกี้ในโหล เพราะวันนี้เป็น วันวาเลนไทน์ นี่เอง เมื่อได้รู้เหตุผลแล้ว เขาก็ไม่สามารถปล่อยให้โหลคุ้กกี้ในมืออยู่เฉยๆได้ เขาจัดการแกะริบบิ้นสีฟ้าที่พันรอบปากโหลออก มือสวยหมุนฝาโหลเปิดออกทำให้กลิ่นหอมหวานของคุ้กกี้ชัดเจนยิ่งขึ้น เขาเดินถือโหลคุ้กกี้มานั่งกินหน้าทีวี ไม่นานโหลที่เคยบรรจุคุ้กกี้อยู่เต็มจำนวนก็ว่างเปล่า





-ปิ๊บ-

Seongyeol : เห็นคุ้กกี้หรือยังครับ!





เขาหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาถ่ายรูปโหลแก้วที่ก้นโหลมีเพียงเศษคุ้กกี้แตกเหลืออยู่เล็กน้อย เขาส่งรูปนี้กลับไปให้ซองยอล พร้อมแนบข้อความไปด้วยว่า






Sunggyu : อร่อยมากเลย ฉันกินมันเป็นอย่างดีเลยล่ะ แล้วค่ำนี้เจอกันนะ ..






ซองกยูที่ยังใส่ชุดนอนอยู่ในสภาพเดิมไม่ต่างจากเมื่อคืน ได้ใช้ชีวิตในช่วงเช้าของวันหยุดนี้อยู่บนโซฟาหน้าทีวี ดีวีดีหลายสิบเรื่องผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันทำหน้าที่ แต่นั่นก็ไม่ได้ครายความเบื่อหน่ายของเขาได้เลย ในช่วงเวลาแบบนี้โทรศัพท์มือถือเครื่องน้อยก็มีความสำคัญขึ้นมาหน่อย เขาหยิบมันขึ้นมาดูรูปภาพที่อยู่ภายในเครื่องอยู่นาน จนสะดุดกับรูปที่เขาถ่ายในงานปาร์ตี้ปีใหม่ ภายในรูปเป็นบรรยากาศของงานไม่มีคนเป็นจุดโฟกัสของภาพ เพราะงานจัดขึ้นที่บริษัทใช้ช่วงเวลาตอนกลางคืน เลยทำให้แสงไฟระยิบระยับที่ประดับประดาเต็มพื้นที่ภายในงาน




เพราะภาพนั้นเพียงภาพเดียวทำให้เขาเกิดปิ๊งไอเดียขึ้นมา... เขารีบก็กดโทรออกหาเมเนเจอร์ฮยอง เพื่อขอความช่วยเหลือบางอย่าง.. เสียงเพลงรอสายดังอยู่ได้ไม่นาน ปลายทางก็กดรับสายในทันที




“ ฮยอง.. ผมมีเรื่องจะรบกวนให้ฮยองช่วยนิดหน่อย ”



[ ซองกยูหรอ ว่าไงมีอะไร ]



“ ถ้าผมจะจัดงานบางอย่างบนดาดฟ้าของคอนโด ผมต้องไปขออนุญาตใคร ”



[ เดี๋ยวฮยองลองโทรไปถามให้แล้วกัน ได้ความยังไงจะข้อความไปบอกนะ]


“ ขอบคุณฮะ ”





นิ้วเรียวกดวางสายพร้อมกระตุกยิ้มมุมปากออกมา ภายใต้สายตาและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนี้ยากที่จะคาดเดาว่าเจ้าตัวกำลังคิดทำอะไร เขาจัดแจงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะเข้าไปค้นอะไรบางอย่างในห้องเก็บของ แต่หาอยู่นานก็ไม่พบสิ่งที่ต้องการสักที หยิบนู้นจับนี่ทำให้เกิดเสียงดังโครมคราม ก็เพราะเสียงที่ดังออกมาทำให้โฮวอนเดินมาดูด้วยความสงสัย




“ ฮยองหาอะไรหรอ ผมช่วยไหม? ”



“ หลอดไฟประดับที่เราใช้จัดงานวันปีใหม่ไปไหนนะ ใครเป็นคนเก็บไป แล้วเก็บเอาไปไว้ไหน ” ปากก็พูดออกมาทั้งที่สายตายังสอดส่องค้นหาของที่ต้องการอยู่



“ ถ้าผมจำไม่ผิด ซองจงเก็บใส่ลังสีน้ำตาล น่าจะวางอยู่บนชั้นที่ไหนสักที่ในห้องนี้แหละ ”



ห้องสีเหลี่ยมแคบๆที่เต็มไปด้วยข้าวของมากมายทั้งจากแฟนคลับเอง หรือแม้กระทั่งของใช้ส่วนตัวที่ยังไม่มีโอกาสได้ใช้ หรือว่าใช้จนเบื่อแล้วถูกเก็บอยู่ในห้องนี้ทั้งสิ้น เพราะถ้าเอาทั้งหมดภายในห้องนี้wxไว้ในห้องนอนละก็ คงจะไม่มีอากาศหายใจกันแน่ๆ






-ปิ๊บ-

.. ฮยองคุยกับคนดูแลคอนโดเรียบร้อยแล้ว ดาดฟ้าคอนโดใช้ได้แล้วนะ ..





เขาเปิดอ่านข้อความของเมเนเจอร์ฮยองเป็นเวลาเดียวกันกับที่โฮวอนก็หากล่องไฟประดับเจอแล้วเช่นกัน..



“ ขอบคุณนะ วาเลนไทน์นี้ขอให้มีความสุขล่ะ ” 



เขารีบร้อนรับกล่องในมือของโฮวอนแล้วเดินออกจากห้องทันที ไม่ทันที่โฮวอนจะอวยพรตอบเลยด้วยซ้ำ สองขาก้าวเดินผ่านพ้นประตูห้องและแน่นอนว่าจุดหมายของมันคือ ดาดฟ้าคอนโด




ลานกว้างที่อยู่บนสุดของคอนโดแห่งนี้ ถูกตกแต่งให้เป็นที่นั่งดูดาว มีเก้าอี้ชุดอยู่มุมเล็กๆของบริเวณ มีต้นไม้น้อยใหญ่ที่ได้รับการดูแลตกแต่งเป็นอย่างดี แต่เพราะช่วงนี้อากาศค้อนข้างหนาวเย็นเลยทำให้ที่นี่ไม่ค่อยมีคนขึ้นมาใช้งานเหมือนกับช่วงก่อนหน้านี้เท่าไหร่นัก




ตาคมกวาดมองพื้นที่ว่างเปล่าอย่างใช้ความคิด เพราะเหมือนว่าอากาศไม่ค่อยอำนวยเท่าที่ควร แผนเซอร์ไพรส์ซองยอลที่คิดเอาไว้เหมือนจะมีอุปสรรคสะแล้ว แต่เขาก็ตัดสินใจทำตามสิ่งที่คิดไว้ตั้งแต่ต้น โดยการเริ่มจากตกแต่งบริเวณด้วยไฟประดับที่เตรียมมา จัดแต่งกระถางต้นไม้ให้ถูกที่ ถูกทาง ถูกใจตัวเอง และต่อด้วยเช็ดถูทำความสะอาดม้านั่งให้สะอาดพอที่จะนั่งได้โดยไม่เปรอะเปื้อน ปิดท้ายด้วยการทดสอบเปิดไฟประดับ แสงไฟจากหลอดไฟดวงเล็กๆที่ห้อยเป็นสายล้อกับท้องฟ้าที่มืดมิดค่อยๆสว่างขึ้น ทำให้เจ้าตัวรู้ว่าใกล้เวลานัดแล้ว 




“ กี่โมงแล้ว จะสายไม่ได้นะคิมซองกยู ” 




เขาบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือ เมื่อเข็มสั้นและเข็มยาวหยุดอยู่ตรงกันที่เลข 7 นั่นหมายความว่าเขามีเวลาเตรียมตัวก่อนเวลานัดแค่ 25 นาที รู้ตัวดังนั่นเขารีบร้อนวิ่งลงมาที่ห้อง เพื่อจัดการอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะลงไปรอซองยอลหน้าคอนโดตามนัด





ยืนรออยู่ไม่นาน..

รถตู้สีดำสนิทก็เคลื่อนตัวมาหยุดอยู่ตรงหน้า ประตูเลื่อนเปิดออกพร้อมๆกับใครบางคนกำลังก้าวลงมาจากรถ รอยยิ้มที่อบอุ่นบนใบหน้าที่คุ้นเคยของเขา ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้เขาพร้อมๆกับอูฮยอนและซองจง




“ เห็นยอลบอกว่าจะไปกินข้าวที่ร้านหรอ ให้ผมกับจงงี่ไปด้วยนะ วันนี้เรียนมาทั้งวันหิวชะมัดเลย ” หนุ่มรูปร่างสันทัดเอ่ยก่อนจะลูบท้องตัวเองแสดงอาการหิวโหย




“ อูฮยอนฮยอง.. เสียมารยาทน่า ซองกยูฮยองฮะ วันนี้มีอะไรพิเศษหรือเปล่าให้พวกผมไปด้วยได้ไหม ” เพราะซองจงเห็นความผิดปกติบนใบหน้าของซองกยูจึงเอ่ยถามขึ้น




“ หน่ะ นะ.. ให้เราสองคนไปด้วยนะ ว่าไงยอล ตกลงแล้วมีอะไรพิเศษไหม ”




“ ไม่มีๆ ไม่มีอะไรหรอกไปด้วยกันหมดนี่แหละ ไปกันเยอะๆสนุกดี ไปกันเถอะนะ..” ซองยอลหันมาพยักพเยิดกับซองกยู พร้อมทั้งยิ้มเป็นการเชื้อเชิญ แต่เขาไม่ได้สังเกตุเห็นท่าทางของซองกยูที่เริ่มจะเปลี่ยนไป เขาไม่ทันเห็นด้วยซ้ำว่าซองกยูกำลังหงุดหงิดอยู่




“ ใช่... ไม่มีอะไรพิเศษหรอก พวกนายสามคนไปด้วยกันเถอะ ฉันแค่มารอ บอกว่าฉันไม่ไปแล้ว ” เขาพูดจบก็หันหลังเดินกลับเข้าไปในคอนโดทันที 





[url=http://image.ohozaa.com/view2/xp4GqLn3xbgnteNM]MdJlXP.png[/url]




“ มานี่เลยย.... ฮยองหน่ะ ผมบอกแล้วไงว่าให้เราตามไปทีหลัง เห็นไหมซองกยูฮยองงอนขึ้นห้องไปแล้ว ” ยังไม่ทันที่ซองกยูจะเดินคล้อยหลังไปซองจงก็ฉุดกระชากลากถูอูฮยอนไปต่อว่ายกใหญ่





“ ตลกดี.. ฮ่าๆ ตลกชะมัดเลย ” ดูเหมือนว่าสิ่งที่ซองจงพูดไม่ได้เข้าถึงโสตประสาทของอูฮยอนเลยแม้แต่น้อย



“ ฮะ? ฮยองว่าไงนะ ”



“ ก็นายไม่เห็นท่าทางของซองกยูฮยองหรอ เวลาที่ฮยองเขาโกรธหรือโมโหพวกเราอะตลกจะตาย แล้วยิ่งอาการฮึดฮัดฟึดฟัดเวลาที่ไม่ได้ดั่งใจ ผู้ชายอะไรอายุครึ่งห้าสิบแล้วยังชอบทำตัวเป็นเด็กๆไปได้ ”



“ ฉันตั้งใจปิดร้านไก่เพื่อเซอร์ไพรส์ฮยองแต่เขากลับไม่ไป แล้วจะทำยังไงละทีนี้.. ” ซองยอลเดินเข้ามาร่วมวงสนทนาอย่างหัวเสีย



“ มันยากตรงไหนก็ขึ้นไปง้อสิ ของที่เตรียมก็อยู่ในรถ ” อูฮยอนพูดถึงของขวัญที่ซองยอลตั้งใจเตรียมไว้ให้ซองกยูตั้งแต่เช้า มันคือเจ้ากีต้าร์ที่นอนอยู่หลังรถตู้นี่เอง




เมื่อไม่นานมานี้ซองกยูได้ฝึกใช้กีต้าร์เพื่อแสดงบนเวทีคอนเสิร์ตของพวกเขา และดูเหมือนว่าเขาจะหลงใหลในมันเอามากๆ ถึงขนาดว่าว่างๆเป็นต้องหยิบกีต้าร์ของแอลขึ้นมาฝึกเล่นอยู่เป็นประจำ กีต้าร์เลยเป็นของขวัญชิ้นพิเศษที่เขาเลือกให้ซองกยูในวาเลนไทน์นี้




“ ใช่ฮะฮยอง ผมว่าถ้ารีบไปตอนนี้ซองกยูฮยองก็คงโกรธไม่มากหรอก ”



“ โกรธไม่มาก ก็คือโกรธเหมือนกันนั่นแหระซองจงอา ” 



“ ไปเถอะน่า.. ฮยองเชื่อผม ” ซองจงเอ่ยปากคะยั้นคะยอให้เขารีบไปง้อซองกยู






ซองกยูเดินอ้อยอิ่งไปตามความยาวของทางเดินอย่างเชื่องช้า ในขณะที่ร่างกายสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่ค่อยๆลดต่ำลงแขนเรียวที่กอดอกตัวเองอยู่กระชับแน่นยิ่งขึ้น ดวงจันทร์ที่ลอยพ้นขอบตึกสูงข้างๆ แสงสว่างจากดวงจันทร์เชิญชวนให้นัยน์ตาสีนิลจับจ้องมองมันไม่วางตา ถึงแม้บรรยากาศรอบข้างจะน่ารื่นรมย์มากแค่ไหน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่เลย กลับทำให้รู้สึกแย่มากกว่าเดิมด้วยซ้ำ




เขายืนกอดอกมองทุกอย่างบนดาดฟ้าที่ตัวเองจัดเตรียมไว้ตั้งแต่บ่าย ทั้งไฟประดับที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงาม ม้านั่งที่ปัดกวาดเช็ดถูเป็นอย่างดี กระถางต้นไม้น้อยใหญ่ก็ถูกโยกย้ายให้เขาที่เข้าทาง ที่สำคัญคือเขาทำทุกอย่างด้วยตัวเองท่ามกลางสภาพอากาศที่หนาวเย็น ทุกอย่างคือสิ่งที่เขาตั้งใจเตรียมไว้เซอร์ไพรส์คนรัก และตอบแทนเจ้าคุ้กกี้ในโหลเมื่อเช้า ทั้งๆที่ตั้งใจจัดเตรียมทุกอย่างไว้แท้ๆ แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้เรื่องเอาสะเลย




“ นายมันบ้า อีซองยอลคนบ้า.. ” เขาเอ่ยตัดพ้อกับตัวเองด้วยเสียงที่แผ่วเบา



“ มาทำอะไรบนนี้ ไม่หนาวบ้างหรือไง ไม่สบายไปจะแย่เอานะ ” น้ำเสียงที่คุ้นเคยจากคนที่เป็นต้นเหตุให้เขามายืนตากน้ำค้างอยู่บนดาดฟ้าดังขึ้น ร่างอวบที่เคยสั่นสะท้านเพราะลมหนาว ได้รับความอบอุ่น จากเสื้อโค้ทที่ร่างสูงถอดออกจากตัวก่อนจะคลี่เพื่อคลุมไหล่เล็ก



“ ทำไมกลับไวล่ะ กินข้าวเย็นกับพวกนั้นไม่สนุกเหรอ ”



“ ก็ฮยองไม่ไปด้วยกัน.. ผมจะไปสนุกได้ไง ”



“ อ่ะ!.. ก็มันไม่อยากไปแล้วนี่น่า ว่าแต่วันนี้ไปเรียนภาษามาได้อะไรมาบ้าง พูดได้มากกว่า do you hear me แล้วหรือยัง? ” ถึงจะพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย แต่อาการงอนก็ไม่รอดพ้นสายตาของอีกคนไปได้


“ อ่า.... งั้นจะลองพูดให้ฟังละกันเนอะ do you love me? เป็นไง ” คำพูดที่และสายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ดวงหน้าหนาว ร่างอวบก้มหน้าลงต่ำเพื่อหลบสายตาจาบจ้วงของร่างสูง



“ บ้าน่า.. ทำไมถึงถามคำถามแบบนี้ ครูเขาสอนแบบนี้จริงๆหรอ ” รอยยิ้มกว้างเกิดขึ้นบนใบหน้าเล็กๆนั่น ก่อนเจ้าตัวจะเดินหนีร่างสูงไป



“ ก็ครูบอกว่าต้องเริ่มจากประโยคง่ายๆ คล้ายๆกับความรู้เดิมก่อน.. นี่อย่างเดินหนีผมแบบนี้สิ ยังไม่เลิกงอนที่เราไม่ได้ไปกินมื้อเย็นด้วยกันอีกหรอ ” ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้พร้อมยื่นมือไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของร่างอวบไว้



“ ก็วันนี้วันวาเลนไทม์นะ... ถ้ามีแฟนแล้วไม่ได้อยู่ด้วยกันในวันนี้ จะมีไปทำไมละ ” เขามุ่ยหน้าก่อนจะหันหนีร่างสูงไปอีกทาง



“ แค่นี้เอง ยังไงก็จะอยู่ด้วยกันไปอีกนานไม่ใช่หรอ.. ไม่เห็นต้องโกรธเลยจริงไหม? ” ร่างสูงพูดพร้อมยกแขนคล่องคอร่างอวบไว้จากด้านหลัง มือหนาบีบไหล่เล็กเบาๆส่วนมืออีกข้างก็รวบเอวของร่างอวบไว้แน่น ก่อนจะกดจูบลงตรงซอกคอขาว 



“ -//- ” เพราะการกระทำของร่างสูงทำให้แก้มใสๆของเขาขึ้นสีเข้มหนักกว่าเก่า



“ กลิ่นหอมจากตัวฮยอง.. รสหวานของจูบ.. แก้มเนียนๆ.. ไหล่นุ่มนิ่ม.. ทุกอย่างมันอยู่รอบตัวผม ฮยองอยู่กับผม อยู่ในใจผมเสมอแหละ ” 



“ .... ”



“ ผมหน่ะไม่เคยลืมความรู้สึกแรกที่ผมมีต่อฮยองเลยนะ ทำไมถึงไม่มั่นใจในตัวผมสักที ”



“ ก็มัน... เอ๋!! ความรู้สึกแรกหรอ รู้สึกอะไรอะ? ”



“ ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันผมรู้สึกกับฮยองได้อย่างเดียวคือ รัก แล้วหลังจากนี้ก็คงจะ รักมากกว่าเดิม แน่ๆ... ” มันเป็นคำตอบที่เรียกรอยยิ้มบนใบหน้าเล็กๆนี่ให้กว้างขึ้น



“ .... ” รอยยิ้ม.. ที่ซองยอลสนใจและใส่ใจมีเพียงรอยยิ้มเดียวของซองกยู ที่เจ้าตัว เองไม่เคยรู้เลยว่ารอยยิ้มกว้างจนตาหยี๋ ที่ทำให้ตาที่เล็กอยู่แล้วกลับเล็กมากกว่าเดิม แก้มขาวๆที่น่าหยิกก็ดูน่าฟัดมากยิ่งขึ้น ริมฝีปากบางอมชมพูระเรื่อ ดวงหน้าที่มองกี่ครั้งก็ไม่มีทางเบื่อ ท่าทางน่ารักที่จะหยิบจับทำอะไรก็ดูเป็นเด็กน้อยเสมอในสายตาซองยอล



“ อ่ะ ผมให้ฮยอง.. แฮปปี้วาเลนไทน์นะครับที่รัก ” ร่างสูงพูดพร้อมส่งกีต้าร์ให้



“ โฮ.. นี่มัน Gibson เกรดพรีเมียมเลยนี่ มันคือตัวที่ฉันบอกนายว่าอยากได้ แต่นายไม่ให้ซื้อไม่ใช่หรอ ” ร่างอวบตื่นตาตื่นใจกับเจ้ากีต้าร์ที่อยู่ในมือไม่น้อย และคาดไม่ถึงว่าซองยอลจะซื้อให้เพราะคราวที่แล้วซองยอลบอกว่า มันแพง.. เกินไป



“ ก็ผมเห็นว่าคุณภาพมันก็สมราคา ผมศึกษามันมาเป็นอย่างดีแล้วนะ มันเจ๋งจริงๆ แล้วไว้เล่นเก่งเมื่อไหร่ต้องเล่นให้ผมฟังทุกวันเลยนะรู้เปล่า ”



“ .... ” ไร้คำตอบจากคนตรงหน้า เขามองเห็นเพียงแค่ร่างอวบที่มีรอยยิ้มสนใสและแววตาเป็นประกายที่กำลังมองกีต้าร์ในมือตัวเอง ราวกับว่ามีภาพทับซ้อนของเด็กชายตัวอ้วนๆที่กำลังมองขนมหวานในมือตัวเอง ทับภาพของซองกยูตรงหน้า



ร่างอวบวางกีต้าร์ลงบนโต๊ะอย่างเบามือ ก่อนจะเดินไปสวมกอดร่างสูงที่อยู่ไม่ห่างออกไป ดวงหน้าหวานแนบแก้มกับแผงอกแกร่ง ถึงจะห่างกันแค่เสื้อผ้ากั้นแต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงการเต้นแรงของหัวใจคนในอ้อมแขน ร่างสูงสอดมือหนาเข้าที่เอวก่อนจะกระชับกอดร่างอวบให้แน่นกว่าเดิม



“ นี่!! อย่าน่ารักมากไปกว่านี้สิ แค่เท่านี้ก็ทำเอาผมรู้สึกรักฮยองมากกว่าคนทั้งโลกแล้วนะ ” 



“ >///< ” ไม่รู้ว่าเพราะอากาศรอบตัวที่หนาวเย็นหรือเพราะความรู้สึกที่โหยหาต้องการในกันและกัน ทำให้ทั้งสองคนยังคงกอดกันแนบแน่น.. และเนิ่นนาน






วันวาเลนไทน์.. วันพิเศษของพวกเขากำลังจะหมดลง
แต่ความทรงจำในวันนี้.. จะคงอยู่ในใจของพวกเขาตลอดไป

.

.

.



F I N









♥ https://www.youtube.com/watch?v=tpcql0PxINI


• • • • • • • • • • • • • • • • • • •

Talk : ทาดา!! นี่เป็น ยอลกยู เรื่องแรกในชีวิตเลย... ฝากด้วยนะคะ 
ทำไมรู้สึกว่ามันคล้ายๆ กยูยอล ไหม
น้องกยูนีโชว์แมนด้วยการแขวนไฟประดับงี้ แล้วพี่ยอลก็ตบมุ้งมิ้งด้วยการทำคุ้กกี้ -*- 
เอาเถอะ อาจจะดูไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่แต่พยายามถ่ายทอดให้มันตรงกับที่คิดไว้แล้วนะ ฮ่าๆ.. 
ถ้ามีโอกาศเจอกันโปรเจคหน้านะคะ ขอบคุณน้าที่ชวนร่วมโปรเจค


ขอบคุณที่หลงเข้ามานะคะ ♥ เอ็นจอยรีดดิ้งนะ :)

© themy butter