คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : Please Noticed Me
ชายหนุ่มผมสีฟ้าอ่อนเดินกลับมายังอพาร์ทเมนท์ของเขาด้วยท่าทางที่เหมือนกำลังวางแผนอะไรสักอย่าง อพาร์ทเมนท์นี้ใช้เงินของอาคาชิคุงซื้อเพื่อที่พวกเขาจะได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันโดยไม่มีใครมาคอยกวน ซึ่งเรื่องที่คบกับอาคาชิพ่อแม่ของเขาเองก็ยอมรับและเข้าใจให้ย้ายมาอยู่ด้วยกันได้ เพราะเห็นว่าถ้าเป็นคนที่คุโรโกะรักจะเป็นใครก็ไม่สำคัญ เขาถอดรองเท้าและเดินเข้าห้องครัวเพื่อทำตามแผนที่เพิ่งคิดออก
วันนี้ต้องทำให้อาคาชิคุงยอมศิโรราบต่อผมคนนี้ให้ได้ไม่ว่าจะต้องยั่วหรืออ่อยด้วยวิธีไหนก็ตาม! คุโรโกะคิดและยืดอกที่มีน้อยเสียจนน่าตกใจทั้งๆที่กินยาฮอร์โมนเข้าไปแล้ว ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมหน้าอกของเขาถึงยังไม่ค่อยแตกต่างไปจากเดิมเท่าใดนักถ้าเทียบกับคนอื่นๆ จากที่เค้ากะเอาจากสายตาหน้าอกของคิเสะคุงน่าจะใหญ่ที่สุดรองลงมาก็มิโดริมะคุงและคุณฮิมุโระ แต่ตัวเขากลับมีหน้าอกที่เล็กที่สุดซะอย่างงั้น น่าเจ็บใจจริงๆ
“ กลับมาแล้ว “ เสียงประตูเปิดพร้อมกับเสียงของชายผมสีแดงที่คุโรโกะรอคอยเดินเข้ามา อาคาชิวางกระเป๋านักเรียนบนโต๊ะหน้าโซฟา ถอดเสื้อนอกและปลดเนคไทออกให้หลวม นัยน์ตาสองสีกวาดตามองรอบห้องจนไปสะดุดกับร่างของคนผมสีฟ้าที่ยืนอยู่ที่ประตูห้องครัว
“ เท็ตสึยะ วันนี้ไม่มารับที่หน้าประตูหรือไง “ อาคาชิเดินเข้าไปใกล้ร่างเล็ก พวกเขาสบสายตากันเพียงครู่เดียว แต่อาคาชิรู้สึกว่าคนตัวเล็กกว่ากำลังทำตาเยิ้มใส่เหมือนกำลังยั่วยวนเค้าอยู่ น่ารักขนาดนี้ อยากจะจับประกบปากจูบมันตอนนี้เลย แต่ว่า.... ไม่ได้! เราต้องอดทนไว้สิ ถ้าเผลอทำไปยังไงมันก็คงไม่จบแค่จูบแน่นอนอยู่แล้ว
ใช่แล้ว เพื่อตัวเท็ตสึยะเองนั่นแหละ เขารู้ตัวเองดีว่าตัวเขาหลงใหลในความน่ารักและเสน่ห์ของเท็ตสึยะแค่ไหน ไม่ว่าคนผมฟ้าจะทำอะไรก็ดูน่ารักไปซะหมดจนเค้าทนไม่ไหวเผลอทำเรื่องแบบนั้นอยู่บ่อยๆ บางครั้งก็ทำหนักเกินไปจนเท็ตสึยะป่วยไปโรงเรียนไม่ได้ด้วยซ้ำ แล้วเขาก็กลัวว่าการทำเรื่องแบบนั้นบ่อยๆจะมีผลต่อการเล่นบาสที่เท็ตสึยะของเขารักด้วย ช่วงนี้เขาจีงไม่อยากจะเข้าใกล้คนรักของเขามากนัก เพราะถ้าเข้าใกล้เท็ตสึยะมากๆเมื่อไรเขาก็มักจะควบคุมตัวเองไม่ได้ทุกที
“ วันนี้ผมทำอาหารมื้อพิเศษให้อาคาชิคุงด้วยนะครับ มีซุปเต้าหู้ของโปรดของคุณด้วย “ คุโรโกะยิ้มให้คนตรงหน้าแล้วจับข้อมือของอาคาชิลากมายังโต๊ะกินข้าว ถึงเขาจะทำอาหารไม่เก่งอะไรมากนัก แต่ของง่ายๆอย่างไข่ต้มหรือซุปเต้าหู้ที่คนรักของเขาชอบ เขาเองก็พอจะทำได้เช่นกัน
“ วันนี้เท็ตสึยะดูอารมณ์ดีจังเลยนะ มีอะไรดีๆหรือไง“ อาคาชิมองซุปเต้าหู้ ไข่ต้ม สลัดมันฝรั่งกับมายองเนส และปลาซาบะย่างบนโต๊ะ เขาจัดที่นั่งให้เข้าที่และหยิบตะเกียบขึ้นมาตั้งท่าจะกินแต่ก็ต้องสะดุดกับภาพตรงหน้าซะก่อน
คุโรโกะที่นั่งตรงข้ามกับเขา หน้าเปรอะเปื้อนเต็มไปด้วยน้ำสีขาวข้นกำลังไล่เลียนิ้วของตัวเองที่เปื้อนทีละนิ้วอย่างอ่อยอิ่ง นิ้วโป้ง นิ้วชี้ นิ้วกลาง นิ้วนาง และนิ้วก้อย ค่อยๆไล่ไปอย่างช้าๆ ลิ้นสีชมพูสวยของคุโรโกะเลียริมฝีปากล่างของตัวเองอย่างเซ็กซี่ ไม่รู้ว่าอาคาชิคิดไปเองหรือเปล่า แต่ดูเหมือนคนรักของเขากำลังแอบยิ้มยั่วเล็กๆที่มุมปาก คุโรโกะช้อนตามองอาคาชิที่กำลังมองเขาด้วยความช็อคและกลืนน้ำลายลงคอเสียงดัง ติดกับแล้วสินะครับอาคาชิคุง ดูซิจะอดทนได้อีกนานแค่ไหน
“ อาคาชิคุง ผมเผลอทำมายองเนสหกเมื่อกี้ ช่วยใช้ผ้าเช็ดให้หน่อยจะได้ไหมครับ “ คุโรโกะมองอาคาชิด้วยสายตาอ้อนวอนเหมือนลูกหมา เป็นท่าไม้ตายที่เขาที่ชอบใช้ประจำเวลาจะขอร้องให้อาคาชิทำอะไรตามคำขอเอาแต่ใจของเขา
อาคาชิมองคุโรโกะ พยายามคุมสีหน้าให้มาดเป็นปกติที่สุด ไม่รู้ว่าทำไมแต่รู้สึกเหมือนเค้ากำลังโดนแกล้งโดยคนตัวเล็กตรงหน้า
“ เร็วๆสิครับอาคาชิคุง ผม.. รอไม่ไหวแล้วนะครับ “ คุโรโกะที่เห็นว่าอาคาชิยังคงนั่งอึ้งไม่ยอมขยับตัวอยู่ เขาจึงเดินมานั่งบนตักของคนรักและยัดผ้าเช็ดหน้าใส่มือของเขา
“ เช็ดสิครับ “ คุโรโกะยิ้มนิดๆอย่างยั่วยวน มือจับที่ไหล่ของคนผมแดงและยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“ จะเช็ดให้เดี๋ยวนี้ล่ะ เท็ตสึยะ “ อาคาชิพยายามสะกดอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ในตัวของเขา ถ้าเป็นยามปกติเขาคงจับคนตรงหน้าเข้าห้องนอนล็อคประตูจัดการกินซะให้เสร็จๆไปแล้ว แต่ตอนนี้เค้าตั้งใจว่าจะให้เท็ตสึยะพักผ่อนบ้าง อีกอย่างเท็ตสึยะเองก็ชอบบ่นประจำหลังจากที่เค้าทำเสร็จว่าเหนื่อยแถมปวดหลัง เขาเองถึงจะรู้ว่าตัวเองต้องการเท็ตสึยะแค่ไหนแต่ก็ไม่อยากจะทำร้ายคนๆนี้บ่อยนัก
มือของอาคาชิค่อยๆใช้ผ้าเช็ดมายองเนสสีขาวขุ่นออกจากหน้าของคนตัวเล็กผมสีฟ้าอย่างช้าๆ ยิ่งอยู่ใกล้ขนาดนี้ ลมหายใจแทบจะรดกันอยู่แล้ว เขามองหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อของคุโรโกะแล้วพยายามไม่ยื่นหน้าไปใกล้มากกว่านี้ แต่ดวงตาสีฟ้าที่สวยงามและน่าหลงใหลที่ตอนนี้เยิ้มและเหมือนกำลังท้าทายเค้าอยู่ทำให้เค้าละสายตาออกร่างเล็กนี้ไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
อาคาชิสะดุ้งเล็กๆเมื่อคุโรโกะจับมือของเขาที่เช็ดหน้าของเจ้าตัวขึ้นมาและขบนิ้วชี้ของเขาเบาๆ หลังจากนั้นก็เลียมายองเนสที่ติดอยู่ตรงปลายอย่างช้าๆ ปลายลิ้นของคุโรโกะตวัดไปมาบนเรียวนิ้วของอาคาชิเนิ่นนานก่อนที่จะถูกกลืนกินเข้าไปในโพรงปากของร่างเล็กทั้งนิ้ว
“ เท็ตสึยะ… อย่าทำแบบนี้ “ อาคาชิดึงนิ้วของเขาออกมาและมองคนที่นั่งตักเค้าอยู่ด้วยสายตาดุๆ ฉันเริ่มจะอดทนต่อไปไม่ไหวแล้วนะ ถ้านายยังทำแบบนี้ต่อไปฉันต้องตบะแตกแล้วจับกดนายอีกแหงๆ
“ ผมแค่จะทำความสะอาดนิ้วให้อาคาชิคุงเท่านั้นเองนะครับ “ คุโรโกะช้อนตามองอาคาชิด้วยสายตาที่แสดงความเสียดาย เขาเลียริมฝีปากของตัวเองแล้วใช้ฟันกัดริมฝีปากล่างเล็กน้อยเพื่อเร้าอารมณ์คนตรงหน้า อดทนเก่งนักก็ขอให้ทนได้จนจบแล้วกันนะครับอาคาชิคุง
เท็ตสึยะ นาย......... ไม่ไหวแล้ว ไอ้ตรงนั้นมัน… ต้องรีบไปห้องน้ำให้เร็วที่สุด
“ ช่างมันเถอะ ฉันจะไปอาบน้ำก่อน “ อาคาชิยกคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นจากตักของเขาและลุกพรวดพยายามเดินไปทางห้องน้ำให้เร็วที่สุด คุโรโกะแอบตกใจเล็กน้อยก่อนจะวิ่งตามไปกอดคนผมสีแดงจากด้านหลังรั้งไว้ไม่ให้เขาเดินต่อ
“ ทำอะไรน่ะเท็ตสึยะ ฉันบอกว่าจะไปอาบน้ำ ไม่ได้ยินรึไง “ อาคาชิเริ่มร้อนรนเมื่อคนตัวเล็กซบหน้าลงกับแผ่นหลังของเขา มือก็กอดเค้าไว้แน่นไม่ปล่อย ไม่ไหวแล้ว ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็
“ เซย์จูโร่คุง… “ คุโรโกะเรียกชื่อของคนรักด้วยเสียงเย้ายวนเบาๆข้างหูของอาคาชิ มือของร่างเล็กเย้าหยอกกับแผ่นอกกว้างของคนที่อยู่ในวงแขน
“ หยุด เท็ตสึยะ “ อาคาชิกัดฟันฝืนพูดและสลัดตัวหลุดออกมาจากวงแขนของคนผมสีฟ้า คุโรโกะตกใจจนเกือบจะเสียหลักล้มลงไปกับพื้นแต่โชคดีที่ยังคงทรงตัวได้อยู่
“ อาคาชิคุง.. รังเกียจผมขนาดนี้เลยเหรอครับ “
คุโรโกะมองอาคาชิด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยหยดใสๆของน้ำตาเอ่ออยู่ ไหล่เล็กๆสั่นเทิ้ม มือสองข้างกำชายเสื้อของคนรักแน่น อาคาชิตกใจกับภาพตรงหน้า ไม่คิดว่าคนตัวเล็กจะร้องไห้ เค้ารีบเข้าไปกอดและลูบหัวปลอบอย่างรวดเร็ว
“ เท็ตสึยะ ไม่ใช่ ใครจะไปรังเกียจนายกัน อย่าร้อง “ อาคาชิจูบซับน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาใสของคนตัวเล็ก มือก็คอยลูบหลังไม่หยุดจนคนตัวเล็กหายสั่น
“ แต่อาคาชิคุงเหมือนพยายามทำตัวห่างเหินกับผม… “ คุโรโกะซุกหน้าลงกับแผ่นอกของคนตรงหน้า
“ ฉันก็แค่… ไม่อยากให้นายเจ็บ ถ้าฉันเข้าใกล้นาย ฉันก็จะห้ามใจไม่ทำเรื่องแบบนั้นกับนายไม่ได้ รู้ไหมเท็ตสึยะว่าฉันต้องอดทนแค่ไหน “ อาคาชิพูดและเชยคางของคุโรโกะขึ้นพร้อมกับพรมจูบตรงกลางหน้าผากคนรักอย่างแผ่วเบา
“ อย่างงั้นเองเหรอครับ… “ คุโรโกะรู้สึกโล่งใจเมื่อรู้สาเหตุของเรื่องราวที่เค้ากังวลใจมานาน คนๆนี้ไม่ได้เบื่อเขาอย่างที่คิด คนนี้ๆก็แค่เป็นห่วงเขา… เท่านั้นเอง
“ แล้วจะทำยังไงกับเจ้านี่ดีล่ะครับ “ คุโรโกะใช้มือเล็กๆของเขาลูบอย่างแผ่วเบาตรงแก่นกายของอาคาชิที่ตั้งชันขึ้นมาเพราะเหตุการณ์ที่ห้องครัวเมื่อครู่ คุโรโกะยิ้มให้อาคาชิอย่างมีเล่ห์นัย อาคาชิเองก็ยิ้มตอบเช่นกัน
“ คงต้องให้นายรับผิดชอบแล้วล่ะ เท็ตสึยะ “ พูดจบคนตัวสูงกว่าก็เบียดบดริมฝีปากของตนกับริมฝีปากสีแดงระเรื่อของคนตัวเล็กในทันที ถึงจะรุนแรงแต่ก็อ่อนโยนในเวลาเดียวกัน เป็นรสสัมผัสที่คุ้นเคยและปรารถนามานาน ลิ้นทั้งสองเกี่ยวตวัดกันไปมาอย่างเชื่องช้า ทั้งสองลิ้มรสหวานในโพรงของกันและกันอย่างเนิ่นนานด้วยความกระหายหลังจากที่ไม่ได้ทำเรื่องแบบนี้กันมาหลายวัน
อาคาชิละจากริมฝีปากและเลื่อนไปที่ใบหู เขากระซิบที่ข้างหูของคุโรโกะและขบกัดติ่งหูเบาๆ เลื่อนลงมาที่ต้นคอขาวเนียน เขากัดมันจนเป็นรอยแดง
“ คืนนี้อาจจะเหนื่อยหน่อยนะ “ คุโรโกะเขินหน้าแดงกับคำกระซิบข้างหูของอาคาชิ อาคาชิอุ้มคุโรโกะขึ้นบ่าและพาไปยังเตียงนอน เขาวางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาและขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็ว มือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตนักเรียนของคุโรโกะ
“ อย่าจ้องแบบนั้นสิครับ ผมเองก็เขินเป็นนะ “ คุโรโกะใช้มือสองข้างปิดหน้าของตัวเองด้วยความเขินอาย อาคาชิหัวเราะเบาๆกับความน่ารักของคนรักผมฟ้า เขาดึงมือของร่างเล็กรวบไว้เหนือศีรษะ
“ เท็ตสึยะ.. หน้าอกนายใหญ่ขึ้น ? “ อาคาชิตกใจเล็กน้อย ถึงจะใหญ่ขึ้นไม่มาก แต่เวลาที่เขาไม่ได้มีอะไรกันไม่นานมันจะทำให้หน้าอกของผู้ชายใหญ่ขึ้นจนเป็นเนินเล็กๆแบบนี้ได้งั้นเหรอ
“ ผมกินยาเปลี่ยนฮอร์โมนเข้าไปน่ะครับ.. ถ้าเราทำกันตอนนี้ ผมอาจจะท้องก็ได้ อาคาชิคุงอยากมีลูกกับผมหรือเปล่าครับ ? “ คุโรโกะคล้องแขนทั้งสองกับต้นคอของคนรักและยกตัวเองขึ้นมากระซิบที่หูของอาคาชิด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“ หึหึ อย่างงั้นเหรอ.. เซย์จูโร่น้อย ก็ไม่เลวล่ะนะ “ อาคาชิยิ้มและจูบคนร่างเล็กอีกครั้ง คราวนี้เป็นเพียงแค่การจูบสั้นๆเท่านั้น แต่ก็ทำให้คนตัวเล็กหน้าแดงระเรื่อกว่าเดิมได้เช่นกัน
“ แบบนี้สงสัยจะได้เซย์จูโร่น้อยจริงๆซะแล้วล่ะมั้งเนี่ย “ อาคาชินั่งมองผลงานตัวเองที่กำลังนอนหอบหายใจอย่างหนักด้วยความเหนื่อยอ่อนพลางพูดขึ้นหลังจากที่เสร็จภารกิจของเค้าทั้งคู่
“ นั่นสินะครับ.. “ คุโรโกะยิ้มบางๆ และเพราะเค้ารู้สึกเหนื่อยมาก ความง่วงจึงเข้ามาเล่นงานอย่างไม่ทันตั้งตัว หนังตาของเขาค่อยๆปิดลง ถึงจะพยายามต้านแต่ก็ไร้ผล
“ เท็ตสึยะ… อย่าหลับในสภาพแบบนี้สิ “ อาคาชิพยายามปลุกแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล เขาถอนใจเบาๆ เป็นแบบนี้ทุกที ร่างกายของคนๆนี้ไม่สามารถจะทนต่อความเหนื่อยได้มากนักเขาเองก็เข้าใจดีอยู่แล้ว เอาเป็นว่าปล่อยเลยตามเลยไปก่อนแล้วกัน อาคาชิเหยียดกายลงไปนอนข้างๆคุโรโกะที่หลับพริ้มไปแล้วเรียบร้อย
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Writer's Talk
จริงๆแอบมีฉาก NC ด้วยแหละค่ะตอนนี้
แต่ขอตัดออกเว้นไว้แทนดีกว่า กลัวโดนแจ้งลบ ฮา (ฟิคเรื่องแรกก็โดนลบเพราะฉาก NC เนี่ยแหละ ฮือTT)
เอาเป็นว่าใครที่อยากได้ส่วนที่เป็น NC ของตอนนี้
ทิ้งเมล์ ไว้นะคะ เดี๋ยวจะส่งไปให้ ทิ้งไว้ได้ตลอดเวลาเลยค่ะ เข้ามาดูทุกวันเพราะช่วงนี้ยังไม่เปิดเทอม ^__^
ความคิดเห็น