คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : I love your smile [MarkBam]
I love your smile.
“พี่มาร์คคคคคค ตื่นไปส่งแบมได้แล้ว” เสียงหวานเจือยแจ้วดังขึ้นในโสตประสาทของชาย
หนุ่มร่างสูงที่นอนหลับอยู่บนเตียงปลุกให้เขาตื่นจากห้วงนิทราอันแสนหวานของเขา
“คร้าบๆ เดี๋ยวขอพี่อาบน้ำก่อน”มาร์คตอบกลับไปก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงเดินเข้าไปอาบน้ำ
-7.30-
“พี่มาร์คคคค เร็วๆหน่อยได้มั้ยแบมจะสายแล้วนะ” เสียงหวานยังคงดังอยู่ตลอดเวลา
“คร้าบๆ มาแล้วคร้าบบบ”มาร์คเดินลงมาจากห้องนอนก่อนจะเดินไปหาคนตัวเล็กที่นั่งหน้า
บูดบึ้งอยู่บนโต๊ะกินข้าวที่ตอนนี้คนตัวเล็กกินเสร็จไปแล้ว
“พี่มาร์ครีบๆกินเลยนะ แบมให้เวลาสิบนาทีไม่งั้นแบมจะไปโรงเรียนเอง!” คสนตัวเล็กเอ่ย
ออกมาอย่างอารมณ์เสียก่อนจะนั่งหน้าบูดมองคนตัวสูงกินข้าวอย่างลอยหน้าลอยตา….เห็น
แล้วมันน่าโมโหชะมัด
มาร์คที่กินข้าวอยู่ก็แอบมองหน้าบูดบึ้งอีกคนเป็นระยะๆ พลางก็อมยิ้มไปในใจ
‘คนอะไรขนาดหน้าบูดยังน่ารัก’ เขาคิดใจใน
-7.45-
“อ้ากกกกกกก พี่มาร์ค พี่แกล้งแบมป่ะเนี่ยยย แบมจะสายแล้วนะ แงงง” เวลาผ่านไปสิบห้า
นาทีมาร์คก็ยังคงกินไม่เสร็จทำให้คนตัวเล็กโมโหเขาเป็นอย่างมาก คนตัวเล็กเริ่มน้ำตาคลอ
เบ้านั่นทำให้มาร์ครวบช้อนส้อมแล้วกระดกน้ำตามเข้าปากทันที
“พี่ขอโทษครับๆ ไปๆพี่ไปส่ง”มาร์คหยิบกุญแจรถก่อนจะเดินไปจับมือคนตัวเล็กแล้วพาไป
ขึ้นรถไปส่งที่โรงเรียน
-โรงเรียน-
“เดี๋ยวตอนเย็นพี่มารับนะ” มาร์คลดกระจกลงก่อนจะบอกกับคนตัวเล็กที่เดินลงรถกำลังจะ
เดินเข้าโรงเรียน
“ครับ”คนตัวเล็กรับคำอีกคนก่อนจะยิ้มออกมาแล้ววิ่งเข้าโรงเรียนไปปล่อยให้มาร์คนั่งยิ้มอยู่
ในรถ ยิ้มให้รอยยิ้มสวยๆของคนตัวเล็ก
“อ่า...ดูเหมือนเราจะติดน้องชายคนนี้มากเกินไปแล้วสิ”มาร์คบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะขับรถ
ออกจากโรงเรียนไปยังมหาวิทยาลัยของตน
-มหาวิทยาลัย-
“เห้ยยย ไอ้มาร์คคคคค มาสายจังวะ” แจ็คสันเพื่อนร่วมคลาสของมาร์คเดินเข้ามาหาทันทีที่
เห็นเพื่อนของตนเดินก้าวเท้าเข้ามาในมหาวิทยาลัย
“สายที่ไหนวะ ปกติ คลาสก็เริ่มเรียนเกือบๆเก้าโมงไม่ใช่หรอวะ” มาร์คถามแจ็คสันด้วยสีห
น้างงๆ
“เอออ เรื่องจริงก็คือ...คิดถึงมึงจุงงง”
“..............” คำพูดของแจ็คสันทำให้มาร์คเงียบไปก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเย็นๆว่า
“ไปไกลๆ….ตี-น”
“โห่วววว พี่ต้วนอ่า น้องหวังเสียใจนะ” แจ็คสันกอดแขนมาร์คพลางทำท่าออดอ้อนออเซาะ
โดยไม่สนใจสีหน้าของมาร์ในตอนนี้เลยสักนิด
“เชี่ยหวัง…...กูจะอ้วก” มาร์คบอกแค่นั้นก่อนจะสะบัดแขนออกจากแจ็คสันแล้วเดินนำหน้า
เข้าตึกเรียนไป ปล่อยแจ็คสันหัวเราะอย่างบ้าคลั่งอยู่ข้างหลัง
“ฮ่าๆๆๆๆ”
-โรงเรียน-
“กลับก่อนนะยูคยอม” แบมแบมหันไปบอกกับเพื่อนร่วมชั้นที่เดินลงจากชั้นเรียนลงมาพร้อม
กัน
“โอเคๆ กลับบ้านดีๆนะ” ยูคยอมเพื่อนของแบมแบมบอกก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง
“นายด้วยนะ”แบมแบมตะโกนตามหลังยูคยอมไป ซึ่งยูคยอมก็หันมายิ้มให้
-หน้าโรงเรียน-
“พี่มาร์คช้าอีกแล้วนะเนี่ยยย” แบมแบมบ่นกระปอดกระแปดหลังจากที่นั่งรอมาร์คให้มารับอยู่
หน้าโรงเรียนเป็นเวลาเกือบชั่วโมง
“หรือจะลืมว่าต้องมารับเราไปแล้วนะ…” แบมแบมคิดเองเออเองอยู่ในใจก่อนที่น้ำใสๆจะ
ไหลลงมาจากตาทั้งสองข้าง
“แบมแบม..แฮ่ก” ระหว่างที่แบมแบมกำลังคิดอะไรไปไกลร่างสูงของมาร์คก็มาหยุดอยู่ตรง
หน้าของแบมแบมพร้อมกับร่างกายที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
“อ๊ะ..พี่มาร์ค” แบมแบมเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะใช้ฝ่ามือปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ
“แบมแบมร้องไห้ทำไม”มาร์คเอ่ยถามก่อนจะนั่งลงข้างหน้าอีกคน
“ก็พี่นั่นแหละ บอกจะมารับแบม แบมนั่งรอเป็นชั่วโมงเลยนะ..ฮึก” ร่างบางบอกกับร่่างสูง
อย่างคาดโทษก่อนจะจ้องหน้าร่างสูง
“พี่ขอโทษครับ พอดีรถพี่เสียพี่เลยวิ่งมารับ” มาร์บอกขอโทษก่อนจะเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ให้ฟัง
“......ทำไทพี่ไม่โบกรถมาล่ะครับ” คำถามของแบมแบมทำให้มาร์คสตั้นไปสามวิก่อนจะ
ยกมือเกาหัวตัวเองแก้เขิน
“เอ่อ...พี่ลืมคิดไป พี่เป็นห่วงว่าแบมแบมจะรอ พอพี่โทรตามประกันเสร็จพี่ก็วิ่งมาเลย อ๊าาา
พี่นี่มันซื่อบื้อจริงๆ” มาร์คทึ้งหัวตัวเองไปมานั่นทำให้แบมแบมที่มองภาพนั้นแล้วเผลอ
หัวเราะออกมา
“คิก...พี่มาร์คนี่ตลกจัง ผมคิดว่าพี่จะขี้แกล้งอย่างเดียวซะอีก ไม่คิดว่าจริงๆแล้วพี่ก็มุ้งมิ้งนะ”
แบมแบมก่อนจะหัวเราะจนตาหาย มาร์คมองแล้วก็เผลอยิ้มตาม
“พี่มุ้งมิ้งให้เราเห็นคนเดียวแหละ” มาร์คบอกก่อนจะไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆอีกคน
“ไม่ต้องมาหยอดเลยยย” แบมแบมเขินจนก้มหน้างุดปกปิดความเขินของตัวเอง
“ไม่ได้หยอดดด พี่พูดเรื่องจริง” มาร์คบอกก่อนจะจับใบหน้าอีกคนให้เงยขึ้นพลางจ้อง
ใบหน้าหวานสวยที่มีหยดน้ำตาติดอยู่ปลายหางตาเล็กน้อย มาร์คค่อยๆเช็ดมันออกอย่าง
แผ่วเบา
“แบมแบมครับ ยิ้มให้พี่บ่อยๆนะ อย่าร้องไห้อีกเลยนะ พี่ชอบรอยยิ้มของนาย” มาร์คบอกก่อน
ทาบริมฝีปากหยักได้รูปของตนลงกับริมฝีปากอวบอิ่มของคนตัวเล็กกว่า เป็นจูบที่จูบอย่าง
แผ่วเบาเป็นเชิงที่สัญญาว่าจะไม่ทำให้คนตัวเล็กร้องไห้เพราะเขาอีก ก่อนจะค่อยๆผละออก
“อื้ออ...พี่มาร์คบ้า ทีหลังก็อย่าแกล้งแบมสิ” แบมแบมบอกก่อนจะยู่ปากใส่คนตรงหน้า
“ก็เวลาโดนแกล้งแบมน่ารักนี่”
“ถ้าพี่มาร์คแกล้งแบมอีก แบมจะไม่ยิ้มให้พี่มาร์คอีกแล้ว” แบมแบมบอกแล้วมองหน้ามาร์ค
อย่างจริงจัง
“ครับๆ ไม่แกล้งแล้วๆ” มาร์ครับปากไปอย่างนั้น เพราะจะให้เขาเลิกแกล้งแบมแบมเขาคงทำ
ไม่ได้ ก็แบมแบมน่ารักซะขนาดนี้
“ดีมากครับ” แบมแบมบอกก่อนจะจุ้บแก้มมาร์คไปหนึ่งทีแล้วส่งยิ้มเขินๆไปให้
“ถ้าพี่รู้ว่าเราจะน่ารักขนาดนี้พี่เลิกแกล้งไปนานแล้ว”มาร์คบอกแล้วดึงแบมแบมมากอดไว้ใน
อ้อมอกแกร่งของตน
“....พี่มาร์คครับ แบมอยากกลับบ้านแล้ววว”แบมแบมบอกแล้วพยายามดันอีกคนออก
“อ่าได้สิ เดินกลับนะ” มาร์คบอกแล้วยืนขึ้นโดยไม่ลืมฉุดคนข้างๆให้ยืนขึ้นตามตน
“ทำไมต้องเดินน” แบมแบมยื้อตัวเอาไว้ไม่ยอมเดินตาม
“งั้น...ขี่หลังพี่มั้ย”มาร์คบอกแล้วย่อตัวลงเพื่อให้อีกคนขึ้นขี่หลัง
“วันนี้พี่น่ารักไปแล้วนะ” แบมแบมบอกด้วยใบหน้าที่แดงก่ำเพราะความเขินก่อนจะเดินไปขี่
หลังอีกคน
“ก็เพราะวันนี้แบมยิ้มให้พี่น่ะสิ” มาร์คแล้วยืดตัวขึ้นพลางทอดขายาวเดินไปตามทางเดิน
กลับบ้าน
“...ผมรักพี่นะ” แบมแบมที่อยู่บนหลังอีกคนที่เงียบไปนานเอ่ยขึ้นก่อนจะกระชับกอดคอร่าง
สูง
“พี่ก็รักแบมแบมครับ” มาร์คบอกแล้วเดินต่อไปอย่างไม่รู้สักเหนื่อยล้าเดินไปตามหนทาง
กลับบ้านที่ดูเหมือนจะยาวไกลแต่เปล่าเลย….มาร์คพาแบมแบมเดินอ้อมต่างหากเพราะเขา
อยากอยู่ในโมเม้นท์นี้กับคนตัวเล็กนานๆ…..นานจนร่างเล็กบนหลังของเขาหลับไปซะ
แล้ว….
อยากได้แนวไหนรีเควสไรต์ได้นะ...... ไรต์จัดใให้แต่อาจจะไม่อินถึงขีดสุดนะ5555555
แต่ไรต์จะพยายามงับ ขอบคุณงับบบบบบ .แจกอมยิ้มให้รีด
Rasp
berry
ความคิดเห็น