คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : National Anthem ♚ : 01 Boy in suit
Boy in suit
ร่างสูงสมส่วนในชุดสูทรับกับเครื่องหน้าคมสัน เส้นผมสีดำสนิทของเขาเข้ากับดวงตาคมกริบสีรัตติกาล มันยิ่งดูเฉียบคมและเย็นชามากขึ้นไปอีกเมื่อริมฝีปากหยักไร้ซึ่งรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า เขาเพียงแค่จัดชุดสูทของตนอยู่หน้ากระจกอย่างเงียบเชียบ ดวงตาดุร้ายเรียบนิ่งสะท้อนแสงแชนเดอห์เลียสีทองในห้องใหญ่
"ใกล้ถึงเวลาแล้วครับ"เสียงจากด้านนอกเรียกเขาให้หยุดนิ่ง ดวงตาคมส่องประกายราบเรียบสะท้อนตัวตนของร่างสูง บ่งบอกว่าคนในนั้นเป็นคนเดียวกับเขาทั้งในความเป็นจริงและในกระจก...โครงหน้าหล่อคมไร้ซึ่งที่ติยกยิ้มเย็นกับความคิดเรื่อยเปื่อยของตน เขาไม่ใช่พวกชอบคิดอะไรเรื่อยเปื่อยซักเท่าไร
มือใหญ่ผลักประตูเปิดออกไปด้านนอก ชายในชุดสูทสีดำสี่ห้าคนยืนเรียงแถวและเดินนำเขาไปยังทางออกของตึกใหญ่สีหม่นแห่งนี้ พวกเขาเปิดประตูรถลีมูซีนสีดำให้กับร่างสูงและปิดทันทีที่จื่อเทาเข้าไปนั่งบนรถแล้ว ด้านหน้ารถของเขามีรถอีกคันขับนำหน้าไป ตามด้วยรถที่เขานั่ง และต่อมาด้วยรถคันสุดท้ายที่คุ้มกันรถคันกลางอย่างปลอดภัย
ราวกับเขาเป็นบุคคลสำคัญที่สุดในเมืองหลวงแห่งนี้ ราวกับเขาเป็นผู้มีอิทธิพลและมีเงินมากพอที่จะซื้อทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ได้ ราวกับเขาเป็นประธานาธิบดีที่มีเส้นทางแห่งความรุ่งโรจน์ปูราบอยู่ตรงหน้า และใช่...เขาคือคนประเภทนั้นทุกประการ
เขาเป็นทุกอย่างที่ใครก็ตามอยากเป็น เขามีทุกอย่างที่ได้มาอย่างง่ายดาย และอำนาจที่มากเกินกว่าที่คนธรรมดาจะมีได้...หวงจื่อเทา ประธานาธิบดีแห่งบริษัทเพรสซิเด้นท์
ร่างโปร่งในชุดสูทสีขาวประณีต ดวงตาคมสวยถูกกรีดด้วยอายไลเนอร์สีดำเพิ่มความคมคายให้กับดวงตาเรียว ผมสีบลอนด์สว่างของเขาต้องกับแสงสีส้มของโคมไฟเป็นประกาย มือบางถือการ์ดเชิญด้วยรอยยิ้มที่ใครหลายคนต่างชื่นชมมัน เรียวขายาวก้าวเข้าไปภายในโรงแรมเพรสซิเด้นท์ที่ใหญ่มากเสียจนเขาเกือบหยุดหายใจ ทุกคนในชุดสูทและราตรีสวยงามเดินอยู่ตามล็อบบี้และโซนต่างๆในชั้นล่าง
คนผิวขาวจัดเดินไปยังลิฟท์ข้างล๊อบบี้ เขาก้าวเข้าในตัวลิฟท์และกดเลือกชั้นที่เป็นสถานที่จัดงานของบริษัทเพรสซิเด้นท์ ก่อนที่กลุ่มคนในชุดสูทจะก้าวเข้ามาในลิฟท์ด้วย ตาคมเหลือบมองแผ่นหลังกว้างของชายร่างสูงผมสีดำสนิทที่อยู่ด้านหน้า เขาดูดีมากแม้ว่าจะหันหลังและถูกบดบังด้วยร่างสูงของชายชุดสูททั้ง 4 คนก็ตาม
ชุดสีขาวของเซฮุนตัดกับสูทสีดำทำให้ดูเป็นจุดเด่นที่สุดในกล่องแคบๆแต่แพงมหาศาลนี่ โอเซฮุนไม่ได้สนใจที่จะรู้สึกอึดอัด มันเป็นสิ่งที่เขาชอบด้วยซ้ำ... ความเงียบคือสิ่งที่คู่ควรกับเขา แม้ว่ามันจะมาพร้อมกับบรรยากาศเย็นเยียบเหมือนฤดูหนาวก็ตาม
ลิฟท์นิ่งสนิทในชั้นที่ 6 กลุ่มคนในชุดสูททั้งหมดก้าวออกจากตัวลิฟท์และตามมาด้วยชายหนุ่มในสูทสีขาว พวกเขาดูโดดเด่นเมื่ออยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายที่หยุดยืนดูด้วยความสนใจ โดยเฉพาะร่างสูงด้านหน้าสุดที่เห็นเพียงแค่แผ่นหลังกว้างเท่านั้น
ขาเรียวยาวหยุดยืนอยู่บริเวณโถงล่างของโรงแรมที่ประดับไปด้วยโคมไฟสีทองสะท้อนกับเครื่องแก้วสไตล์ยุโรป เขามองเห็นกลุ่มคนพวกนั้นเดินผ่านห้องประชุมขนาดใหญ่ที่เป็นสถานที่จัดงานไปยังทางแยกด้านซ้าย ดวงตาเรียวลอบมองใบหน้าด้านข้างของชายคนนั้นที่อยู่ด้านหน้าอีก 4 คนที่เหลือ
ดวงตาเรียวนัยน์ตาดำสนิทลงตัวกับเรือนผมสีดำประกายแดงและผิวสีแทนน้ำผึ้งราวกับคนมีสุขภาพดีของเขา ใบหน้าคมตั้งตรงและมองไปด้านหน้าอย่างเรียบนิ่งก่อนที่ผนังลายพิกเซลสีอ่อนจะบดบังทุกสิ่งทุกอย่างไป
เขาดูสง่างามและน่าหวั่นเกรง..เหมือนจ่าฝูงหมาป่าจากเขตหนาวจัดของประเทศในแถบยุโรป...
ริมฝีปากบางสีชมพูคลี่ยิ้มอ่อนเมื่อการ์ดด้านหน้างานหยุดความคิดของเขาเอาไว้ ร่างโปร่งยื่นการ์ดสีแดงสดขลิบทองให้กับชายผู้นั้น และเดินเข้าไปภายในตัวงานทันที
ห้องประชุมกว้างใหญ่รายล้อมไปด้วยโต๊ะอาหาร ผู้คน เวทีที่กว้างใหญ่และฟลอร์สำหรับเต้นรำที่ถูกจัดไว้เฉพาะตรงกลาง แชนเดอเลียห์ถูกห้อยลงมาจากด้านบนทอดยาวไปจนถึงกลางงาน สีทองอร่ามขลับให้ทุกอย่างดูหรูหรากว่าเดิมเท่าตัว
โอเซฮุนไม่เคยคิดเลยว่ามันจะยิ่งใหญ่สมกับคำเล่าลือของชายคนนั้น แต่วันนี้เขาได้เห็นแล้ว งานพรอมหรูหราบนโรงแรมเพรสซิเด้นท์ในเครือบริษัทเหล็กกล้าขนาดใหญ่ในเอเชีย มันไม่เหมือนกับงานสังคมหรืองานการกุศลที่เหล่าคนดังมักไปปรากฏตัวให้เห็น
แตกต่างอย่างสิ้นเชิง...
ทั้งๆที่ควรเป็นโอเซฮุนมากกว่าที่ไม่มีสิทธิ์ได้มายืนอยู่ที่นี่ เขาไม่ได้หวังว่าจะได้พบกับดาราชั้นนำหรือนักร้องดังทั้งชาวเกาหลีและชาวต่างชาติ แต่งานครั้งนี้ไม่มีคนดังระดับตำนานพวกนั้นแม้แต่คนเดียว มีเพียงแต่นักธุรกิจระดับสูงและคนสำคัญที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าที่เซฮุนจะรู้จัก
ร่างโปร่งลอบมองนักธุรกิจชื่อดังเชื้อสายอเมริกันกับภรรยาของเขาที่นั่งอยู่ในเก้าอี้ด้านหน้าติดกับเวทีที่ห่างจากฟลอร์เต้นรำอยู่ไม่มากนัก เขามองเห็นคนชนชั้นสูงมากมายอยู่ภายในงานที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นในอีกไม่นานนี้ ก่อนคนตัวบางจะเดินหลบกลุ่มหญิงสาวในชุดราตรีหรูหราเพื่อเข้าไปยังโซนที่มีเครื่องดื่มและอาหารฝรั่งเศสที่ถูกจัดเตรียมไว้สำหรับแขกคนสำคัญในงาน
มือบางหยิบเตกีล่าสีขาวใสในแก้วทรงสูงขึ้นมาจิบเบาๆ ดวงตาคมสวยของเขาไล่มองนิ่งไปที่บริเวณโถงใหญ่ทั้งหมด แม้เซฮุนจะตื่นเต้นกับงานใหญ่ที่เขาได้มาเป็นครั้งแรกแห่งนี้ แต่เขากลับรู้สึกว่ามันยังไม่ใช่สิ่งที่น่าสนใจที่สุด เหมือนกับว่ามันยังมีอะไรที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นรอเขาอยู่ในอีกไม่กี่ชั่วโมงที่จะถึง
…และบางทีอาจไม่ถึง 1 ชั่วโมงด้วยซ้ำ
กลุ่มชายชุดสูทที่ขึ้นลิฟท์ตัวเดียวกับเขาที่เดินเข้ามาจากประตูของโถงประชุมใหญ่ทำให้กลายเป็นจุดสนใจทันที ร่างสูงในชุดสูทแบบประณีตที่อยู่เบื้องหน้าของการ์ดทั้งสี่คนของเขาดูดีมากเกินกว่าที่คิด เรือนผมสีดำสนิทกับนัยน์ตาคมดุดุจเหยี่ยวรับกับริมฝีปากหยักหยิ่งผยองของเขามากจนเซฮุนอดคิดไม่ได้ว่าชายร่างสูงคนนี้ราวกับรูปปั้นที่แสนงดงาม แม้จะเป็นชาวเอเชียแต่กลับดูไม่มีเค้าความเป็นเกาหลีเลยแม้แต่นิด เพราะสีแทนอ่อนๆของผิวร่างสูง
ชายคนนั้นเดินไปนั่งยังเก้าอี้ที่เป็นจุดศูนย์กลางกับเวทีใหญ่ขนาบข้างด้วยนักธุรกิจชาวอเมริกันคนเดิม และถ้าเขามองไม่ผิด ด้านขวาของชายร่างสูงคนนั้นคือเจ้าของบริษัทรถยนตร์ยุโรปชื่อดังแห่งหนึ่งที่มีรายได้ถึงพันล้านเหรียญสหรัฐ ให้ตายเถอะ ร่างโปร่งเบิกตากว้างทันทีที่เขาทั้งสองจับมือทักทายกัน ริมฝีปากหยักลึกบนใบหน้าคมสันกรีดยิ้มเบาบางเป็นการทักทายนักธุรกิจสองคนนั้นอย่างเป็นมิตร
ไม่นานนักแสงไฟบนเวทีก็สว่างขึ้นพร้อมกับร่างของชายหนุ่มร่างสูงใบหน้าหล่อเหลา เขายืนอยู่บนแท่นประกาศที่ดูคล้ายกับแท่นประกาศรางวัลในงานภาพยนตร์ระดับโลก มือใหญ่กระชับไมค์ก่อนจะยกยิ้มพรายและเริ่มกล่าวทักทายแขกภายในงานเป็นการเปิดงาน
"I would like to say Hello to everybody and nice to meet you all...
My name is Chanyeol Park and I'm here as master of ceremony
and Welcome to 20th Anniversary of President! Please give us loud of applause!!"
ทันทีที่จบเสียงทุ้มของผู้ดำเนินรายการตัวสูงที่ชื่อปาร์คชานยอล เสียงปรบมือก็ดังขึ้น เซฮุนมองไปรอบๆตัวของเขาพลางกรีดยิ้มหวาน เมื่อสปอตไลท์ส่องตรงไปยังชายผมดำสนิทคนนั้น เขายืนขึ้นพร้อมกับสะกดทุกสายตา และใบหน้าคมที่เรียบนิ่งราวกับพื้นมหาสมุทรก็ปรากฏสู่สายตาของทุกคน เซฮุนยิ้ม เขาเชื่อว่าร่างสูงไม่ใช่แค่แขกหรือผู้ร่วมงานธรรมดา เขาดึงดูดและเป็นที่สนใจของทุกๆคนที่มีอำนาจไม่ต่างกัน
"And we are so proud to present our President... for the first time and...Now
This is Mr.President...Huang Zitao
Please give him loud of applause!!"
ใช่...งานนี้เซอร์ไพรส์สุดๆ ไม่เคยมีใครรู้เลยด้วยซ้ำว่าบริษัทยักษ์ใหญ่อย่างเพรสซิเด้นท์มีคณะผู้บริหารหน้าตาเป็นอย่างไร ไม่รู้แม้แต่ชื่อของเจ้าของบริษัทเชื้อสายจีนแห่งนี้ นั่นเป็นสาเหตุให้ตลอด 20 ปี ของบริษัทเพรสซิเด้นท์ได้ชื่อว่าเป็นบริษัทลึกลับที่สร้างรายได้มหาศาลและน่าค้นหาที่สุดในเกาหลี
เซฮุนไม่แปลกใจเลยที่นอกจากจะไม่มีนักแสดงชั้นนำและวงดนตรีระดับโลกแล้ว ภายในงานแม้แต่กล้องหรือนักข่าวจากสำนักพิมพ์เดียวก็ไม่มี มีเพียงผู้ร่วมงานระดับสูงที่ชนชั้นล่างพร้อมที่จะก้มหัวให้ แม้จะเป็นเช่นนั้นแต่เขาก็มั่นใจว่าคนพวกนี้ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คนส่วนใหญ่คิด พวกเขาเพียงแค่มีอิทธิพลที่กว้างขวางและเงินตราที่มากเกินกว่าที่จะจินตนาการได้
เสียงปรบมือดังก้องพร้อมกับที่ประธานาธิบดีแห่งเพรสซิเด้นท์โค้งให้กับทุกคน ใบหน้าคมเรียบนิ่งดูโดดเด่นมากเกินไป สปอตไลท์ที่สาดส่องไปบนผิวแทนของเขายิ่งทำให้ราวกับว่าเจ้าของงานอย่าง'หวงจื่อเทา'เป็นจุดศูนย์กลางที่ไม่มีใครสามารถเทียบเทียมได้ ร่างโปร่งบางจิบเตกีล่าในแก้วเพียงนิดหน่อยและวางลงบนที่เดิม มันเป็นเรื่องง่ายที่’ประธานาธิบดี’คนนั้นจะดึงความสนใจของเขาไปซะหมด พอๆกับที่ทำกับทุกคนในงาน หรืออาจจะกระทั่งทุกคนในเอเชียเลยก็ได้…
แม้ว่าร่างสูงคนนั้นจะนั่งลงตามเดิมแล้ว แต่ดวงตาเรียวของร่างโปร่งก็ยังไม่สามารถละจากจื่อเทาได้ รอยยิ้มกริ่มของคนผิวขาวไม่สามารถบ่งบอกถึงสิ่งที่คิดอยู่ เซฮุนชอบอยู่เหนือกว่าทุกอย่าง เขาไม่สนใจว่าใครจะมองเช่นไร สิ่งที่น่าสนใจกว่าเรื่องแบบนั้นมีเยอะมากกว่าพันเรื่อง อย่างเช่นละครฉากนี้ยังไงล่ะ…
“So now it’s time for everybody…
For here and now…
Take your masquerades and…dance”
เสียงทุ้มของชานยอลสิ้นสุดลงพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อ มือใหญ่ผายไปที่ฟลอร์ตรงกลางและสปอตไลท์ก็สาดส่องลงบนพื้นฟลอร์ เสียงฮือฮาของผู้ร่วมงานและใบหน้าตื่นเต้นของพวกเขาทำให้เซฮุนรู้สึกสนุก ใครว่าเขาไม่รู้ว่างานนี้ต้องใส่หน้ากากด้วย ร่างโปร่งหยิบหน้ากากสีขาวที่สลักด้วยสีทองเป็นลวดลายคลาสสิคพร้อมกับขนนกสีเดียวกันที่ประดับอยู่ด้านบนของตัวหน้ากาก มันไม่โดดเด่นเหมือนกับคนอื่น แต่ก็ดูเรียบง่ายและสวยงามในแบบของมัน
ผู้ร่วมงานสวมหน้ากากจนเซฮุนจำหน้าของแต่ละคนไม่ได้ เช่นเดียวกับที่ทุกคนก็คงจำหน้าเขาไม่ได้เช่นกัน ทุกคนเริ่มจับคู่สำหรับการเต้นรำที่กำลังจะเริ่มขึ้น แน่นอนว่าโอเซฮุนไม่คิดที่จะจับคู่กับใครทั้งสิ้น เขาเพียงแค่มองดูและนึกชื่นชมพิธีการที่ดูมีเกียรติพวกนั้น ผู้คนมากมายกำลังจับคู่กันและก้าวขึ้นไปบนฟลอร์เต้นรำ สปอตไลท์ถูกปิดลงเมื่อคู่เต้นรำนับสิบคู่กำลังเดินเข้าหากันช้าๆ ก่อนจะเปิดขึ้นอีกเมื่อเสียงเพลงช้าที่มีจังหวะคล้ายกับเสียงปรบมือดังขึ้น มันเป็นจังหวะแทงโก้ที่เขาพอคุ้นหูอยู่บ้าง แต่เซฮุนไม่เคยนึกชอบจังหวะแบบนั้น
เซฮุนมองร่างของคนพวกนั้นเคลื่อนไหวไปตามจังหวะเพลง พวกเขาช่างดูสง่างามราวกับเทพธิดาและเทพบุตรในตำนาน บริเวณรอบฟลอร์ถูกรายล้อมไปด้วยผู้ร่วมงานมากมายที่ใบหน้าถูกซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากไม่ต่างกัน แต่ถึงอย่างนั้นคนที่โดดเด่นที่สุดก็คือเจ้าของงานอย่างหวงจื่อเทาอยู่ดี
คนร่างสูงยืนอยู่บริเวณจุดศูนย์กลางรอบนอกฟลอร์ เขาไม่ได้สวมหน้ากากเหมือนกับคนอื่น บ่งบอกถึงความแตกต่างอย่างชัดเจนระหว่างผู้ร่วมงานและเจ้าของงาน นัยน์ตาคมของเขาจดจ้องไปที่ร่างของคู่เต้นรำบนฟลอร์ แววตาเรียบนิ่งว่างเปล่าของจื่อเทากลายเป็นสิ่งที่ดึงดูดเซฮุนไปเสียแล้ว เขาชอบที่ใบหน้าคมนั่นไร้ความรู้สึกเพราะนั่นหมายความว่าเขาไม่อาจคาดเดาอะไรได้จากคนๆนี้เลยแม้แต่นิดเดียว
เมื่อเพลงดำเนินมาถึงกลางเพลงก็มีการสลับคู่เต้นรำเช่นเดียวกับในภาพยนตร์สากลที่เซฮุนมักเห็นบ่อยๆ มันดูสง่างามและไร้จุดบกพร่อง เขาเป็นพวกชอบการเต้น และคนพวกนี้ก็ช่างน่าชื่นชมจริงๆ การเต้นรำที่เต็มไปด้วยสเน่ห์ทำให้เขาเริ่มหลงรักฟลอร์มากขึ้นกว่าเดิม
ดวงตาเรียวของร่างโปร่งเหลือบมองไปยังประธานาธิบดีร่างสูงอีกครั้ง เป็นเวลาเดียวกับที่สบเข้ากับนัยน์ตาคมพอดี แม้ว่าใบหน้าของร่างโปร่งจะอยู่ภายใต้หน้ากากสีขาวสลับทอง แต่ดวงตาของเซฮุนยังคงดึงดูดหลายๆคนได้เป็นอย่างดี ยกเว้นกับร่างสูงคนนั้น
จื่อเทาเลื่อนสายตาจากร่างโปร่งไปยังฟลอร์เช่นเดิม ก่อนที่เพลงจะจบลง คู่เต้นรำคู่ใหม่ก้าวขึ้นเติมเต็มฟลอร์เต้นรำ ร่างสูงถูกจับคู่เข้ากับหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งดูจะเป็นผู้โชคดีในคืนนี้ ทั้งคู่ก้าวเดินขึ้นไปบนฟลอร์เต้นรำและ ร่างสูงนั้นสง่างามเหมือนจ่าฝูงหมาป่า เซฮุนชอบที่มันเป็นแบบนั้น ทุกท่วงท่าในการเต้นรำของท่านประธานาธิบดีอยู่ในสายตาของเขา
เซฮุนเลือกละความสนใจจากกลางฟลอร์นั่นชั่วครู่ ความกระหายจากรสของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ราคาแพงกำลังมัวเมาเขาขึ้นมา เซฮุนไม่ใช่พวกชอบดื่มแอลกอฮอล์แรงๆซักเท่าไร เขาเพียงชอบที่ความร้อนของมันทำให้เลือดในกายบางไหลเวียนได้ดีขึ้นเท่านั้น คนผิวขาวเดินละจากฝูงชนไปยังเครื่องดื่มโซนในที่ถูกจัดอย่างสวยงามที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา แก้วทรงสูงเรียงต่อกันจากด้านล่างสู่ด้านบนเป็นชั้นราวกับคริสตัล มันเต็มไปด้วยแอลกอฮอล์ราคาสูงลิบนับ 50 แก้ว เพียงแต่ยังไม่มีใครในงานนี้ได้ลิ้มลองมันเลยแม้แต่แก้วเดียว
เซฮุนเพิ่งสังเกตว่านี่ไม่ใช่โซนที่‘แขก’ทั่วไปสมควรจะเข้ามายุ่มย่าม มันไม่ใช่มุมลับตาคน แต่ก็ไม่ใช่มุมที่สังเกตเห็นได้ง่ายขนาดนั้น ถ้าหากเขาไม่เดินออกจากคลื่นฝูงชนก็คงไม่รู้เหมือนกันว่ามีมุมนี้อยู่ด้วย แต่มันก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง สีอำพันของแอลกอฮอล์ส่องกระทบกับไฟส้มอ่อนเป็นประกายวิบวับ โดยเฉพาะแก้วที่ถูกจัดให้อยู่ชั้นบนสุดเหนือแอลกอฮอล์แก้วอื่นๆ ร่างโปร่งไม่ลังเลที่จะเอื้อมหยิบมันเข้ามาไว้ในฝ่ามือ เขาเพิ่งรู้อีกอย่างหนึ่งว่า…เพรสซิเด้นท์ทำให้เขาชื่นชอบแอลกอฮอล์เข้าซะแล้ว
เขายกแก้วทรงสูงขึ้นดื่มแอลกอฮอล์ ปล่อยให้ความร้อนไหลลงผ่านลำคอช้าๆ จู่ๆความเย็นจากโลหะบางอย่างก็กระทบริมฝีปากสีชมพูอ่อน เซฮุนพบว่ามันคือแหวนเพชรสีเงินวงหนึ่ง แม้จะถูกสีของแอลกอฮอล์ทาบทับแต่ก็ดูมีราคามากพอที่จะทำให้เขาประหลาดใจ มันมีค่ามากกว่าที่จะถูกหย่อนลงในแก้วแอลกอฮอล์แบบนี้ ร่างโปร่งหยิบมันขึ้นมาจากแก้วและใช้ผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าภายในสูทเช็ดคราบแอลกอฮอล์ออกจนหมด ประกายของแสงไฟสะท้อนกับแหวนเข้าตาของเขา เซฮุนเข้าใจแล้วว่าทำไมแอลกอฮอล์แก้วนี้ถึงได้อยู่ชั้นบนสุดของฐานแอลกอฮอล์หรูหราพวกนั้น และเขาเข้าใจอีกหนึ่งอย่างว่าเหตุใดแก้วบนสุดถึงส่องแสงกระทบไฟเป็นประกายแบบนั้น
เขาลองสวมมันเข้าที่นิ้วก้อยและพบว่ามันหลวมเกินไป ดูเหมือนแหวนวงนี้จะชอบนิ้วนางข้างขวาของเขา เซฮุนไม่นิยมใส่แหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายเท่าไร ที่จริงคือเขาชอบให้ใครเห็นเขาใส่มันในนิ้วข้างขวามากกว่า น่าแปลกที่มันเหมาะกับนิ้วมือเรียวของเขาอย่างไม่น่าเชื่อ เซฮุนมองมันอย่างพอใจก่อนเขาจะวางแก้วทรงสูงกลับไปยังที่เดิมบนโต๊ะ
ร่างโปร่งเดินกลับมายังฟลอร์ที่เสียงเพลงเริ่มดังขึ้นในช่วงเปลี่ยนจังหวะ มันดูคล้ายกับงานพรอมในภาพยนตร์ฮอลลีวู้ดซักเรื่องนึงที่เขาเคยดูเมื่อไม่นานมานี้ ฝูงชนด้านล่างฟลอร์ยังคงเนืองแน่นจนเขาแทรกเข้าไปด้านในได้อย่างยากลำบาก เซฮุนว่าเขาคิดผิดที่เดินออกไปดื่มแอลกอฮอล์เพิ่ม เพราะตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกร้อนขึ้นมาจริงๆ แต่ไม่ใช่ว่าเขาเมาหรอกนะ เซฮุนไม่ใช่คนคออ่อนแบบนั้น
“โอ้!! ขอโทษที่ชนคุณนะครับ เป็นอะไรรึเปล่า”จู่ๆคนตัวสูงที่เขาจำได้ว่าเป็นผู้ดำเนินรายการบนเวทีก็ถอยหลังมาชนร่างของเซฮุนเต็มแรง เพราะว่าชานยอลไม่ได้ใส่หน้ากากเช่นเดียวกับจื่อเทาทำให้เขาจำร่างสูงได้ทันที เขาเกือบจะล้มลงไปแล้วถ้าคนตัวสูงกว่าไม่จับไหล่ไว้ซะก่อน เซฮุนเผลอกำเสื้อของคนตัวสูงแน่น เขาโกรธที่ชานยอลไม่ระวังแต่ก็โทษตัวเองที่ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างนอกจากความคิดของตัวเอง
“ผมไม่เป็นอะไร”เขาพูดพลางส่ายหน้า ร่างโปร่งทรงตัวใหม่และผละออกจากอ้อมแขนของชานยอลทันที คนตัวสูงเลื่อนจับที่มือบางเพื่อช่วยให้เขาทรงตัวได้แบบเดิม แต่โลหะเย็นที่ปะทะเข้ากับมือใหญ่ของชานยอลทำให้ชายหนุ่มเลิกสนใจคนตัวบางตรงหน้าที่ถูกบดบังด้วยหน้ากากสีขาว เขาเพ่งมองนิ้วเรียวยาวที่ประดับไปด้วยแหวนเพชรสีเงินเรียบ ร่างสูงเบิกตากว้างพลางกำมือเซฮุนแน่นจนร่างโปร่งเบ้หน้า
“คุณได้แหวนวงนี้มาจากที่ไหน”ชานยอลกล่าวเสียงเข้ม แหวนเพชรสีเงินส่องประกายคุ้นตา เขาจำมันได้ดีราวกับเห็นมาทั้งชีวิต มันเป็นแหวนที่ดูมีราคาสูงลิบเกือบเท่ารถยนต์ยุโรปทั้งคันและมีค่าสืบต่อกันมายาวนานราวกับแหวนประจำตระกูล มันไม่ควรอยู่ในนิ้วเรียวยาวของคนตรงหน้า เขาหมายถึง…
มันมาอยู่ที่มือคนผิวขาวตรงหน้าเขาได้อย่างไรกัน ?
“แหวนวงนี้…ทำไมหรือ?”เซฮุนไม่ได้ตอบคำถามไปในที ชานยอลดูประหลาดใจที่แหวนเพชรสีเงินเรียบวงหนึ่งถูกสวมอยู่บนนิ้วข้างขวาของเขา หรือว่ามันมีอะไรสำคัญที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนเกี่ยวกับมันกันแน่
“คุณรู้รึเปล่าว่ามันคือแหวนอะไร…ไม่สิ คุณรู้จักเจ้าของแหวนวงนี้หรือไม่”ชานยอลถามอย่างจริงจัง เซฮุนขมวดคิ้วอย่างงุนงง ในเมื่อเขาไม่รู้แม้กระทั่งที่มาของแหวนวงนี้ และไม่เข้าใจว่าทำไมแหวนที่ดูมีค่าแบบนี้ถึงได้อยู่ในแก้วแอลกอฮอล์สำหรับแขกภายในงาน และทำไมเครื่องดื่มบริเวณนั้นถึงถูกจัดให้อยู่ในโซนที่ ‘พิเศษ’ เหนือกว่าโซนอื่นๆภายในงาน เมื่อชานยอลเริ่มที่จะพูดต่อ เซฮุนก็พบว่าสมองของเขาขาวโพลนกับประโยคถัดมาของชายร่างสูงตรงหน้า
“มันคือแหวนของเพรสซิเด้นท์”
.
.
.
“หากคุณสวมมันในครั้งแรก นั่นหมายความว่าคุณเป็นคนของประธานาธิบดีแล้วนับตั้งแต่วินาทีนี้…ตราบจนตลอดทั้งชีวิตของคุณ”
TBC.
ถามว่าทำไมต้องใส่แหวนในแก้วแอลกอฮอล์ ตอบว่า ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ 555555 ความยิ่งใหญ่ของคุณเพรสซิเด้นท์ยังไม่หมดแค่งานพรอมนะคะ เรื่องของเรื่องก็คือ พี่ท่านหล่อ รวย สุขุม สุภาพบุรุษ เย็นชา และโอ๊ย สารพัดจะเพอร์เฟคอิพระเอกเรื่องนี้ ไม่เหมือนเมดอินยูเอสเลย แตกต่างอย่างสิ้นเชิงค่ะ อีกอย่างคือเราคิดว่าตอนนี้ค่อนข้างเวิ่นเว้อไปนิดหน่อย พยายามจะแต่งให้มันดูอยู่ในมุมมองของเซฮุนแต่ดันบรรยายเยอะไปนิด อาจจะมีปรับนิดหน่อยเพื่อความสมจริงเนอะ สุดท้ายนี้ อย่าลืมติดตามตอนต่อไปและขอให้สนุกกับแฟนฟิคชั่นเรื่องนี้ค่ะ สามารถติดแท็ก #ฟิคปธน ในทวิตเตอร์เวลาพูดถึงได้นะคะ ^^
ความคิดเห็น