Giant Buster

ลำดับตอนที่ #2 : เจอกันครั้งแรก

     “ทรงพระเจริญ!!” เสียงชาวบ้านในหมู่บ้านมิสท์โห่ร้องดังก้องไปด้วยความยินดี  พวกเขาปิติยิ่งกับการเสด็จมาของพระราชาทอมลิน ผู้ทรงกอบกู้อาณาจักที่ถูกรุกรานโดยพวกไจแอนท์ ชายแก่คนหนึ่งถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความปลื้มใจ “ทอมลินผู้พิชิตยักษ์ จงเจริญ” ชายแก่ตะโกน ชายผู้พิชิตยักษ์ ราชาทอมลิน กษัตริย์ใหม่ ชายผู้ทอดทิ้ง นั่นเป็นชื่อเรียกของ อดีตราชองครักษ์ ที่ครั้งหนึ่งเคยทำหน้าที่เป็นผู้ปกป้องกษัตริย์องค์ก่อน เขาเป็นชายวัยกลางคน ร่างกายกำยำ ผมสีทอง  ดวงตาคม หนวดสีทองที่ยาวเฟิ้ม ทำให้เขาดูเหมือนพญาราชสีห์ทองคำ ที่คอยปกป้องเหล่าประชาชนผู้อ่อนแอ และโดนรุกรานในประเทศ ดิซซิเดีย

เขาโบกมือพร้อมกับยิ้มทักทายชาวบ้านขณะที่กำลังนั่งอยู่บนรถม้าที่ประดับด้วยทองคำและเพชร และรายล้อมไปด้วยอัศวินและทหารม้า ขบวนเสด็จมาหยุดอยู่ที่หน้าหมู่บ้านมิสท์ “หยุดรถให้ข้าลงเถิด ข้าจะไปหาเจ้าชายน้อยของข้า” พระราชาพูดกับสารถีที่กำลังขับรถม้า
พอรถหยุดเขาก็กระโดดลงไปโดยมุ่งตรงไปหาเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล ที่กำลังมองหน้าของเขาด้วยความไม่พอใจ พร้อมกับพูด “ไง..ลอนดัล ดูเจ้าหน้าตอนนี้สิเจ้าดูเหมือนพระราชาองค์ก่อนไม่มีผิด”

เด็กชายมองหน้าเขาและพูดว่า ”ไม่ต้องมาพูดดีกับข้า ข้าไม่เคยลืมที่เจ้าทิ้งข้าไป”

“ไม่เอาน่า..ตอนนั้นข้าก็เกือบแย่เหมือนกัน และที่ข้าทำไปก็เพราะเป็นห่วงในความปลอดภัยของเจ้านั่นแหละ” พระราชาพูด

“โดยการนำข้าลอยไปกับน้ำเนี่ยนะ..เจ้าไม่ต้องมาแก้ตัวไอ้คนปลิ้นปล้อน” ลอนดัลทำเสียงเขียว “ข้าขอโทษจริงๆ หลังนั้นข้าก็ตามหาเจ้ามาตลอด ฮ่าๆ ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าจะมาอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้  และตอนนี้ข้าก็จะนำท่านชายน้อยของข้ากลับวัง” พระราชาพูดพร้อมหัวเราะด้วยความดีใจ “งั้นเจ้าก็คงจะผิดหวังแล้วล่ะ ที่นี่ไม่มีท่านชายน้อยของเจ้า ที่นี่มีเพียงลูกชาวสวนอย่างข้าเท่านั้นเอง” ลอนดัลยังคงตอบโต้ด้วยวาจาที่เหน็บแนม “เจ้าพูดอย่างนี้เจ้ายังไม่หายโกรธข้าใช่ไหม?” พระราชาพูดด้วยสีหน้าผิดหวัง “แหงล่ะ..แล้วเจ้ายังมาที่นี่เพื่อจะชวนข้ากลับวังอีก คิดว่าข้าจะไปง่ายๆหรือไง”
  

“งั้นข้าต้องใช้กำลังกับเจ้าหรือ?”  พูดพร้อมกับสบตาอัศวินร่างยักษ์ ที่ดูเหมือนจะสูงกว่าสองเมตรที่ใส่ชุดเกราะเหล็กโบราณๆทั้งตัว “อัศวินเคลวิน ได้โปรดพาเจ้าชายน้อยมากับเราด้วย” พระราชาพูดพร้อมกับยิ้ม
ขณะที่เคลวินอัศวินร่างยักษ์จะเดินไปอุ้มลอนดัล เขาก็รีบเอ่ยด้วยความตกใจ “ดะ...ได้ๆๆๆ ข้ายอมไปกับเจ้าแล้ว แต่ข้ามีข้อแม้อย่างหนึ่ง” ลอนดัลกล่าว
“มีอะไรที่เจ้าชายน้อยปรารถนา งั้นรือ?”  พระราชาพูดขณะที่ปากยังยิ้มไม่หุบ
“ข้าต้องการให้เพื่อนข้า แม่หญิงคนนี้ไปด้วย” ลอนดัลชี้ไปที่ลอร่า ที่กำลังยืนฟังบทสนทนาของเขากับพระราชาด้วยความไม่พอใจ ว่าเจ้าลอนดัลจะเล่นตัวไปถึงไหน  “ว้าวๆ แฟนสวยไม่เบานี่ เมื่อไหร่น้า..ข้าจะได้ราชินีสวยๆแบบนี้กับเขาบ้าง” ทอมลินกล่าว
 ลอนดัลได้แต่หน้านิ่วคิ้วขมวด “อย่ามาล้อเล่นกับข้านะ เจ้าแค่บอกก็พอว่าได้หรือไม่”

“ตามพระประสงค์ของเจ้าชายน้อย.......”  พระราชาทอมลินยิ้มที่มุมปาก