ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 กลับบ้าน
ผม นายอาิระ ิินวริน ทายาทนเล็อลุ่มธุริ รา้อน ถ้าอยู่ในี่ปุ่นไม่มีใรไม่รู้ัลุ่มรา้อน แ่อนนี้ผมำลัลับมาเรียน่อที่มหาวิทยาลัยในเมือไทยรับ อนผมอายุไ้ 10 วบ พ่อับแม่ประสบอุบัิเหุเสียีวิ ในะนั้นพวพี่ ๆ ผมำลัวุ่นวายในเรื่อธุริอรอบรัวในเมือไทยเพราะเสียเสาหลัอรอบรัวพร้อมันทั้ 2 นไปผมึ้อไปอยู่ับลุที่ี่ปุ่น เพราะท่านไม่มีลูึรับผมไปูแล แ่ใ่ว่าะไม่ไ้ิ่อับพี่ๆ ผม ถ้าว่าเมื่อไหร่พวพี่ ๆ ็ไปหาผมที่ี่ปุ่นถึพ่อับแม่ผมะเสียีวิไปแล้วแ่ผมไม่เยาวามอบอุ่นเลย ึ ๆ นะ อนนี้ผมำลัลเรื่อบินเพื่อไปสมัรเรียนที่มหาวิทยาลัย โย 2 นที่ยืน้า ๆ นี้ือเพื่อนสนิทอผมเอที่ามผมลับมาเมือไทย นัวสู ผมำ าุ นั้นื่อ ไ ส่วนอีัวสูร่าบา หน้าาหวานไม่แพ้ผมหรือนที่ำลัออผมนี้ื่อ เรน
“อาิระ แล้วเราะไปันอย่าไ” เรนเป็นฝ่ายถามผม
“เี๋ยวเรียแท็ี่ไปที่อนโ่อนแล้ว่อยไปมหาวิทยาลัยันีว่า” ผมอบพร้อมเรียแท็ี่ไปที่อนโ พวผมทั้ 3 ็ึ้นรถไปที่อนโอผม ระหว่าทาไ็ถามผมว่าทำไมไม่เ้าไปบ้าน่อน ผมบอไปว่ายัทำธุระไม่เสร็ยัไม่อยาเ้าบ้าน แล้วพวเรา็เลยุยเรื่อไร้สาระัน่อ นมาถึอนโอผม พวผมเินเ้ามาผ่านประาสัมพันธ์ พนัานรีบวิ่มาหาผม่อนที่ะลิฟ์ พร้อมพูภาษาอัฤษใส่ผม
“May I help you” “ไม่มีรับ พอีผมมีห้อพัอยู่ที่ั้น 15 รับ” พนัาน้อนรับทำหน้า รับ ผม็เลยถอแว่นาันแออ เท่านั้นรับพนัานอนรับ็ร้อเสียัเลยรับ
“ุอาิระ ลับมาเมื่อไหร่่ะ เี่ยวิันแุ้เริวให้น่ะ่ะ” พูเสร็เธอหันหลัลับะไปที่เานเอร์ ผมเลยบอเธอว่าห้ามโทรบอพี่ายผมไม่ั้นเธอมีสิทธิานแน่ อีฝ่าย็รีบพยัหน้ารับทราบแล้วรีบหันมาลิฟ์ให้ผมหาผมไปส่ที่ห้อพั ริแล้วผม็บินไปบินมาเมือไทยบ่อยพนัานเลยะำผมไ้เพราะส่วนให่ผมะมาอยู่อนโ ยเว้นถ้าพวพี่ไม่ิอะไรเราะไปเอันที่บ้าน
“ุอาิระ ้อารอะไรเพิ่มไหม่ะ” พนัานประาสัมพันธ์เธอรีบถามผมทันทีเมื่อพวผมเ้ามาในห้อ
“ุื่ออะไรรับ” ผมถามเธอลับไปอย่าสุภาพ
“นภัส่ะ หรือเรียว่า ฝน ็ไ้่ะ”
“รับ ุฝน่วยเรียมมือเที่ยให้ผม 3 น้วยนะรับเี๋ยวผมะลไปทานที่ร้านอาหาร้าล่า แล้วให้นเรียมรถให้ผม้วย เี๋ยวบ่ายพวผมะออไป้านอ”
“ไ้่ะ เออุอาิระแน่ในะ่ะไม่ให้โทรบอุเริว ถ้าุเริวทราบิันะโนำหนิไ้นะ่ะ”
“ไม่้อรับ เี๋ยวผมโทรบอเอ ถ้ามีอะไรผมรับผิอบเอ ุฝนไม่้อห่ว”
“่ะ” เธออบผมแล้วรีบเินออไปทำามที่ผมสั่
“ลนายะไปมหาวิทยาลัยเลยหรืออาิระ” เรนถามผมะที่ลาระเป๋าเ้าไปที่ห้อพัห้อหนึ่ “อือ”
“ทำไมแ้อรีบอย่านี้้วย” ไถามผม้วยวามสสัยะที่ไ็ำลัลาระเป๋าไปเ็บอีห้อหนึ่ ใ่รับห้อผมั้น 15นี้ เรียว่าเพนท์เฮ้าท์็ไ้รับเพราะั้นนี้เป็นอผมนเียว มีห้อรับแ 5 ห้อพร้อมน้ำในัว ห้อรัว ห้อนั่เล่น สระว่ายน้ำ สวนหย่อม ห้อทำานรบรับเหมือนบ้าน เพราะ่อนหน้าที่ผมเินทาลับมานี้ผมไ้เ็แล้ว พี่เริวไปฮ่อ-ี่ปุ่น อี 2-3 วันะลับ พี่โอริว พีู่าุ ับพี่เนบุ ไป่าย่าัหวัอี 2 วันถึะลับ ผมึรีบมาัารเอสารารลทะเบียนอผม่อนพวพี่ ๆ ะลับมาแล้วไปยื่นเรียนสมัรเรียนะวิศวะให้ผม ึ่ผมไม่อบผม้อารเรียนสถาปัแ่พี่ ๆ ผมไม่เห็น้วยเพราะให้เหุผลว่าเรียนนละะูแลผมไม่ไ้ ผมไม่ยอมเพราะะนั้นอนนี้ถือเป็นโอาสีผม้อทำเรื่อให้เรียบร้อย่อนที่พวพี่ ๆ ผมะลับมา
“เออ ถ้าไม่รีบพวนาย็น่าะรู้ว่าเรา้อไปเรียนวิศวะ แล้วเรา็ไม่อบ เราอยาเรียนสถาปั”
“แล้วทำไมไม่บอพวพี่นายไปวะ” ไถามึ้นหลัาเ็บอในห้อเรียบร้อยแล้ว
“พูแล้วปาีถึรูหูเลย อย่าไรพวพี่ ๆ ็ไม่ยอม เหนื่อย เออพวนายรีบอาบน้ำเลยเี๋ยวะไ้ไปมหาลัยพร้อมัน” พูเสร็ผม็บอเรนให้อาบน้ำเปลี่ยนุที่ะไปมหาลัย ประมาเที่ยผม ไ และเรนเรา็ลมาที่ร้านอาหารึุ่ฝนประาสัมพันธ์ัารามที่ผมสั่ให้เรียบร้อยพร้อมเอาุแรถมาให้ผม เที่ยรึ่พวผม็ออาอนโไปมหาลัย ้วยรถันสวยเบน์สปอร์ สีำ New E250 Cabriole ที่พี่ผมเอาทิ้ไว้ให้ที่อนโ เวลาผมมาเมือไทย
“อาิระ แล้วเราะไปันอย่าไ” เรนเป็นฝ่ายถามผม
“เี๋ยวเรียแท็ี่ไปที่อนโ่อนแล้ว่อยไปมหาวิทยาลัยันีว่า” ผมอบพร้อมเรียแท็ี่ไปที่อนโ พวผมทั้ 3 ็ึ้นรถไปที่อนโอผม ระหว่าทาไ็ถามผมว่าทำไมไม่เ้าไปบ้าน่อน ผมบอไปว่ายัทำธุระไม่เสร็ยัไม่อยาเ้าบ้าน แล้วพวเรา็เลยุยเรื่อไร้สาระัน่อ นมาถึอนโอผม พวผมเินเ้ามาผ่านประาสัมพันธ์ พนัานรีบวิ่มาหาผม่อนที่ะลิฟ์ พร้อมพูภาษาอัฤษใส่ผม
“May I help you” “ไม่มีรับ พอีผมมีห้อพัอยู่ที่ั้น 15 รับ” พนัาน้อนรับทำหน้า รับ ผม็เลยถอแว่นาันแออ เท่านั้นรับพนัานอนรับ็ร้อเสียัเลยรับ
“ุอาิระ ลับมาเมื่อไหร่่ะ เี่ยวิันแุ้เริวให้น่ะ่ะ” พูเสร็เธอหันหลัลับะไปที่เานเอร์ ผมเลยบอเธอว่าห้ามโทรบอพี่ายผมไม่ั้นเธอมีสิทธิานแน่ อีฝ่าย็รีบพยัหน้ารับทราบแล้วรีบหันมาลิฟ์ให้ผมหาผมไปส่ที่ห้อพั ริแล้วผม็บินไปบินมาเมือไทยบ่อยพนัานเลยะำผมไ้เพราะส่วนให่ผมะมาอยู่อนโ ยเว้นถ้าพวพี่ไม่ิอะไรเราะไปเอันที่บ้าน
“ุอาิระ ้อารอะไรเพิ่มไหม่ะ” พนัานประาสัมพันธ์เธอรีบถามผมทันทีเมื่อพวผมเ้ามาในห้อ
“ุื่ออะไรรับ” ผมถามเธอลับไปอย่าสุภาพ
“นภัส่ะ หรือเรียว่า ฝน ็ไ้่ะ”
“รับ ุฝน่วยเรียมมือเที่ยให้ผม 3 น้วยนะรับเี๋ยวผมะลไปทานที่ร้านอาหาร้าล่า แล้วให้นเรียมรถให้ผม้วย เี๋ยวบ่ายพวผมะออไป้านอ”
“ไ้่ะ เออุอาิระแน่ในะ่ะไม่ให้โทรบอุเริว ถ้าุเริวทราบิันะโนำหนิไ้นะ่ะ”
“ไม่้อรับ เี๋ยวผมโทรบอเอ ถ้ามีอะไรผมรับผิอบเอ ุฝนไม่้อห่ว”
“่ะ” เธออบผมแล้วรีบเินออไปทำามที่ผมสั่
“ลนายะไปมหาวิทยาลัยเลยหรืออาิระ” เรนถามผมะที่ลาระเป๋าเ้าไปที่ห้อพัห้อหนึ่ “อือ”
“ทำไมแ้อรีบอย่านี้้วย” ไถามผม้วยวามสสัยะที่ไ็ำลัลาระเป๋าไปเ็บอีห้อหนึ่ ใ่รับห้อผมั้น 15นี้ เรียว่าเพนท์เฮ้าท์็ไ้รับเพราะั้นนี้เป็นอผมนเียว มีห้อรับแ 5 ห้อพร้อมน้ำในัว ห้อรัว ห้อนั่เล่น สระว่ายน้ำ สวนหย่อม ห้อทำานรบรับเหมือนบ้าน เพราะ่อนหน้าที่ผมเินทาลับมานี้ผมไ้เ็แล้ว พี่เริวไปฮ่อ-ี่ปุ่น อี 2-3 วันะลับ พี่โอริว พีู่าุ ับพี่เนบุ ไป่าย่าัหวัอี 2 วันถึะลับ ผมึรีบมาัารเอสารารลทะเบียนอผม่อนพวพี่ ๆ ะลับมาแล้วไปยื่นเรียนสมัรเรียนะวิศวะให้ผม ึ่ผมไม่อบผม้อารเรียนสถาปัแ่พี่ ๆ ผมไม่เห็น้วยเพราะให้เหุผลว่าเรียนนละะูแลผมไม่ไ้ ผมไม่ยอมเพราะะนั้นอนนี้ถือเป็นโอาสีผม้อทำเรื่อให้เรียบร้อย่อนที่พวพี่ ๆ ผมะลับมา
“เออ ถ้าไม่รีบพวนาย็น่าะรู้ว่าเรา้อไปเรียนวิศวะ แล้วเรา็ไม่อบ เราอยาเรียนสถาปั”
“แล้วทำไมไม่บอพวพี่นายไปวะ” ไถามึ้นหลัาเ็บอในห้อเรียบร้อยแล้ว
“พูแล้วปาีถึรูหูเลย อย่าไรพวพี่ ๆ ็ไม่ยอม เหนื่อย เออพวนายรีบอาบน้ำเลยเี๋ยวะไ้ไปมหาลัยพร้อมัน” พูเสร็ผม็บอเรนให้อาบน้ำเปลี่ยนุที่ะไปมหาลัย ประมาเที่ยผม ไ และเรนเรา็ลมาที่ร้านอาหารึุ่ฝนประาสัมพันธ์ัารามที่ผมสั่ให้เรียบร้อยพร้อมเอาุแรถมาให้ผม เที่ยรึ่พวผม็ออาอนโไปมหาลัย ้วยรถันสวยเบน์สปอร์ สีำ New E250 Cabriole ที่พี่ผมเอาทิ้ไว้ให้ที่อนโ เวลาผมมาเมือไทย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น