คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter2
# 2
แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาภายในห้องสี่เหลี่ยมสีขาว เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือดังออกมาป็นเวลา7นาฬิกา ถึงเวลาที่พวกเขาจะต้องตื่นขึ้นมาปฏิบัติหน้าที่อันแสนน่าเบื่อหน่ายในเช้าวันจันทร์
“ ลู่หาน ตื่นได้แล้ว”
“………………”
“ ลู่หาน เดี๋ยวไปทำงานไม่ทันนะ”
“……………”
เมื่อไม่มีสัญญาณตอบรับจากอีกฝ่าย เซฮุนจึงประกบริมฝีปากบางเข้าไปที่ริมฝีปากแดงสวยที่ยังสลบสไหลไม่รู้เรื่อง ก่อนจะสอดลิ้นบางเข้าไปที่โพรงปาก ทำเอาคนที่นอนหลับอยู่ถึงกลับครางออกมา
“ ตื่นได้แล้วลู่หาน”
“ รู้แล้วน่า จูบทำไมเนี่ย ตกใจหมด”
ร่างบางตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงีย พร้อมกับใช้มือขยีหัวตัวเอง ใบหน้าที่ดูยังไงก็ช่างน่ารักเสียไม่มี จนทำให้เซฮุนอยากจะดึงลู่หานไว้ไม่ให้ลงจากเตียงเลยทีเดียว
“ รีบไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวลู่หานจะไปทำงานสายนะ”
“วันนี้นายก็มีเรียนเช้านี่นา อาบด้วยกันสิ จะได้ไม่เสียเวลา”
พูดจบลู่หานก็เดินเปลือยกายไปหยิบผ้าขนหนูจากตู้เสื้อผ้าออกมาพันรอบเอวตัวเองไว้ ก่อนที่จะหยิบอีกผืนยื่นให้เซฮุน ทั้งคู่เดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยกัน
น้ำจากฝักบัวถูกปล่อยให้ไหลรินลงสู่พื้นล่าง คนร่างบางกำลังชำระร่างกายในสภาพเปลือยเปล่าในขณะที่เซฮุนกำลังแปรงฟันอยู่อีกฝั่งหนึ่งของห้องน้ำ ภาพลู่หานในเวลานี้มันช่างน่ามองเสียเหลือเกิน ใบหน้าหวานที่ถูกเติมเต็มไปด้วยน้ำจากฝักบัวขนาดใหญ่รวมถึงการลูบไล้ครีมอาบน้ำไปตามตัวเพื่อทำความสะอาดร่างกาย มันทำให้เซฮุนอดมองไม่ได้จริงๆ ยากเหลือเกินที่จะข่มใจไม่ให้รีบเข้าไปหา เซฮุนรีบบ้วนปากตัวเองตรงอ่างล้างหน้าก่อนจะรีบตรงไปที่ฝักบัวที่ลู่หานกำลังอาบน้ำอยู่ ร่างสูงของผู้เป็นน้องเข้าไปโอบเอวร่างบางของผู้พี่จากด้านหลัง พร้อมกับขบเม้มไปที่ซอกคอขาว ฝากรอยสีชมพูอ่อนไว้ ลู่หานตกใจจากการกระทำของอีกฝ่ายจากด้านหลังเพราะเขากำลังเพลิดเพลินไปกับความเย็นของน้ำจนลืมตั้งตัว
“ ลู่หานทำให้ผมเกิดอารมณ์”
“ อะไรกัน ฉันแค่อาบน้ำเฉยๆนะ”
“ ผมว่าลู่หานคงได้ไปทำงานสายแน่”
“ แค่ฉันสอนนายครั้งเดียว นี่ทำให้เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยเหรอ”
“ ฮ่าๆ ล้อเล่นน่า ผมไม่ทำอะไรหรอก เดี๋ยวจะสายกันไปใหญ่”
พูดจบเซฮุนก็คลายอ้อมกอดออกจากลู่หาน สายน้ำจากฝักบัวรินไหลมาสู่ร่างสูง พวกเขาทั้งคู่ต่างชำระร่างกายไปพร้อมๆกัน ลู่หานส่งยิ้มน้อยๆให้กับเซฮุน ก่อนที่จะมองกันอย่างเขินอาย เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะทำเรื่องแบบนั้น เพราะตอนนี้หน้าที่สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด หากมีกลางวันฉันใดก็ย่อมมีกลางคืนฉันนั้น เมื่อพระอาทิตย์ลับฟ้าพระจันทร์เข้ามาแทนที่บัดนั้นแหล่ะคือเวลาของเขาทั้งสอง
ลู่หานเริ่มวันใหม่อย่างมีความสุขที่เอ่อล้น โดยไม่ลืมที่จะใช้เนคไทเส้นใหม่ที่ได้จากเซฮุน ตัวอักษร H ที่ปลายเนคไทเปรียบเสมือนตัวแทนของฮุนฮาน เมื่อก้มมองไปที่เนคไทนั้นคราใดก็สร้างความสุขเล็กๆนั้นให้ลู่หานได้เป็นอย่างดี ของขวัญชิ้นนี้เป็นของขวัญที่ลู่หานรักมากที่สุด ขอบคุณนะเซฮุนที่มอบของที่มีความหมายระหว่างเราให้
“ จะให้ฉันไปรับที่มหาลัยมั้ย?”
“ เอ่อ… ไม่ต้องก็ได้ฮะ เดี๋ยวผมมารอลู่หานที่หน้าออฟฟิซก็ได้”
“ ไม่เป็นไรน่า ฉันขับรถไปแป๊บเดียว”
“ มหาลัยผมก็ไม่ได้อยู่ไกลจากที่ทำงานลู่หาน ไม่ต้องมารับหรอกฮะ ”
“ ไม่เป็นไร นายรออยู่ที่คณะแหล่ะ ถ้านายมารอฉัน นายก็ต้องมาคนเดียว ฉันเป็นห่วง”
“ผมโตแล้วนะ ผมปกป้องลู่หานได้”
“ โอเค แต่ตอนนี้ฉันเป็นผู้ดูแลนายอยู่ รอที่คณะน่ะแหล่ะ นี่คือคำสั่ง เดี๋ยวตอนเช้าฉันไปส่งนายก่อนนะ ยังพอมีเวลา”
………………………………………………………..
รถสีดำที่แสนเรียบหรูของลู่หานมาหยุดอยู่ที่อาคารเรียนคณะเศรษฐศาสตร์ ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งใจกลางเมือง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานของลู่หานนัก ที่จริงแล้วลู่หานก็จบมาจากคณะนี้เช่นกันเพราะที่แห่งนี้จึงทำให้คนทั้งคู่ได้รู้จัก และเกิดความรักกันที่นี่
“ เดี๋ยวเย็นนี้ เราไปที่แม่น้ำฮันกันนะ ฉันอยากนั่งเรือ”
ลู่หานพูดขึ้นในระหว่างที่เซฮุนกำลังปลดเข็มขัดนิรภัยเพื่อลงจากรถ ใบหน้าหวานๆของคนพี่ที่ส่งมาให้มันชักไม่อยากให้เซฮุนต้องห่างไปจากคนรักเลย
“ ไปที่ไหนก็ได้ฮะ ขอแค่มีลู่หาน”
“ ลงไปได้แล้วว เดี๋ยวฉันสาย ฮ่าๆ”
ใบหน้าที่ออดอ้อนของเซฮุนมันทำให้ลู่หานแอบอมยิ้มขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ถึงแม้ภายนอกเขาจะดูโตเพราะส่วนสูงแต่ภายในเขาก็ยังคงเป็นเด็กขี้อ้อนสำหรับลู่หานอยู่ดี เซฮุนเปิดประตูลงไปจากรถก่อนที่จะหันกลับมาโบกมือให้ลู่หาน คงไม่บ่อยครั้งนักที่ลู่หานจะได้มาส่งเซฮุนเพราะบ้านของเซฮุนก็ค่อนข้างอยู่ไกลจากคอนโดของเขา กว่าจะขับรถย้อยนไปที่บ้านแล้วขับกลับมาส่งที่มหาลัยก็กินเวลาไปร่วมชั่วโมงแล้ว นอกจากวันนั้นลู่หานจะไม่ได้ทำงานจึงจะสามารถมาส่งเซฮุนได้
“ เซฮุนนนน!!!”
เซฮุนหันไปตามเสียงเรียกที่ดังมาจากข้างหลัง นึกว่าใครที่ไหนได้ก็เป็นจงอินกับจื่อเทาเพื่อนสนิทของเขานั่นเอง
“ เฮ้ยย เป็นไงบ้างวะ เห็นนะว่าใครมาส่ง”
จื่อเทาเพื่อนรักหมายเลข 1 กล่าวด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่ดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ ประหนึ่งว่าตนเองมีส่วนได้ส่วนเสียในเรื่องนี้
“ ไม่ต้องถามหรอกเทา ดูที่ต้นคอมันดิ รอยแดงเป็นจ้ำๆเต็มไปหมด ทีหลังก็ปิดๆไว้บ้างก็ได้นะเว้ยย”
ยังไม่ทันที่เซฮุนจะได้พูดอะไร จงอินเพื่อนรักหมายเลข 2 ก็รีบเข้ามาสมทบ อะไรกันที่คอเขามีรอยแดงๆจริงเหรอ ตอนเช้าที่อาบน้ำก็ลืมตรวจดู โอยยย แค่คิดเซฮุนก็อยากจะรีบมุดดินหนี ถ้าต้องโดนเจ้าสองแสบจับได้แบบนี้ วันนี้ทั้งวันเขาคงไม่มีสมาธิเล่าเรียนเป็นแน่
“ โอ๊ยยย จงอินเค้าอยากมีโมเม้นต์แบบนั้นบ้างง่ะ”
“ แกก็หาอีกสักคนสิวะจื่อ ไม่ต้องมามองที่ชั้นนาเฟ้ยย ฉันชอบผู้หญิง”
เพื่อนรักผิวสีแทนทั้งสองยังคงหยอกล้อกันในเรื่องนี้อย่างสนุกสนาน ทั้งเซฮุน จงอิน จื่อเทา เป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว พวกเขามักจะคุยกันทุกๆเรื่องอย่างเปิดเผยตามประสาผู้ชาย ทั้งจงอินและจื่อเทาเคยมีแฟนมาแล้วหลายคน
แต่เพราะความเฟรนลี่ไม่รู้จักกาลเทศะของพวกเขาทำให้ผู้หญิงหลายต่อหลายคนที่เคยผ่านเข้ามาต่างบอกเลิก2คนนี้อยู่เรื่อยไป เพราะทนไม่ไหวกับความเฟรนลี่ปนเจ้าชู้ของพวกเขา
ก็จะมีแต่เพียงเซฮุนเท่านั้นที่ยังไม่เคยมีแฟนมาก่อนจนขึ้นปี1แล้วได้มาพบกับรุ่นพี่ปี4ในคณะอย่างลู่หาน ในตอนแรกเซฮุนไม่แน่ใจว่าความรู้สึกนั้นคืออะไร เพราะลู่หานเป็นผู้ชาย เขาจะชอบลู่หานแบบนั้นได้อย่างไรกันประกอบกับว่าถ้าหากเพื่อนรักทั้งสองรู้เข้าจะยอมรับในตัวเซฮุนได้ไหมที่เขาไม่ได้ชอบผู้หญิงเหมือนกับเพื่อนทั้งสอง เขากลัวโดนจงอินและจื่อเทามองเขาเป็นตัวประหลาด แต่ไม่เลยเพื่อนรักทั้งคู่ต่างเข้าใจและสนับสนุนให้เซฮุนกับลู่หานคบกันจนมาถึงวันนี้ที่ผ่านมากว่า2ปีแล้ว
“ ว่าแต่ เมื่อคืน พี่ลู่อร่อยมั้ย”
จื่อเทายังคงไม่ละความพยายาม เขายังทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่เซฮุนเพื่อนรักที่ตอนนี้กำลังหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศ
“ ก็… เอ่อ ครั้งแรกหน่ะ”
“ หา จริงดิ ครั้งแรกเหรอ ไม่อยากเชื่อ ฮ่าๆๆๆๆ”
กลับกลายเป็นจงอินที่เป็นฝ่ายระเบิดหัวเราะดังนั่นออกมา เซฮุนไม่รู้ว่าการหัวเราะของจงอินนั้นหมายความว่าอย่างไร ก็แค่บอกไปตามความจริงนี่นา เรื่องแบบนี้เขาไม่ได้ชำนาญเหมือนเจ้าเพื่อนตัวแสบทั้งสองหนิ
“ บางทีแกก็ต้องออกมาจากชมรมอาสา แล้วไปท่องชมรมกลางคืนอย่างพวกชั้นสองคนบ้างนะ”
จงอินยังคงพูดต่อ แหง่ล่ะ เจ้านี่หน่ะเป็นตัวพ่อแห่งการตะเวนสายท่องราตรีเลยทีเดียว แต่ก็แปลกนะทั้งๆที่จงอินเป็นเพล์บอยตัวฉกาจขนาดนี้ เขาก็ยังเป็นคนที่แทบจะเรียนดีที่สุดของคณะ พระเจ้าประทานพรสวรรณ์ให้คนเราไม่เท่ากันเลยจริงๆ ขนาดเขาขยันเรียนแทบตายยังทำคะแนนสอบสู้จงอินไม่ได้สักครั้ง ซึ่งมันต่างจากจื่อเทาที่รายนั้นจะมีคะแนนแปรผันตรงกลับพฤติกรรมจึงไม่ค่อยน่าแปลกเท่าไหร่
“ เฮ้ จงอิน นายไม่สังเกตถึงความแตกต่างระหว่างเราสองคนกับเซฮุนบ้างเหรอวะ เพื่อนนี่เป็นเด็กดีไม่เที่ยว ไม่ดื่ม ไม่สูบ ผิวพรรณที่ขาวเนียนยังกะน้ำนม แล้วมาแหกพระเบ้าดูสภาพเราสองคนสิ๊ ยังมีหน้ามาชวนเพื่อนไปอีกนะเว้ย”
“ เขาเรียกว่าผิวเซ็กซี่ขยี้ใจสาวว่ะ”
จงอินตอบกลับอย่าหน้าตาย ทำเอาพวกเขาทั้งสามกลั้นหัวเราะกันไม่ไหว ต่างฝ่ายต่างปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเต็มที่ ในกลุ่มพวกเขาคนที่ตลกที่สุดคือจื่อเทา คนที่ไม่เข้าใจมุขจื่อเทาคือเซฮุน แล้วคนที่ตลกหน้าตายที่สุดคือจงอิน ภายในแก๊งของพวกเขาจงอินเปรียบเสมือนจุดศูนย์กลาง ถึงแม้ว่าเขาจะเที่ยวมากไปหน่อย หรือเจ้าชู้ไปบ้าง แต่สำหรับเพื่อนที่เขารักแล้วไม่ว่าอย่างไรก็ถึงไหนถึงกัน ไม่มีคำว่าทิ้ง ว่าแล้วจงอินกอดคอเพื่อนทั้งสองไว้ก่อนที่เดินไปห้องเรียน มิตรภาพร่วมสิบปีของพวกเขามันหนาแน่นเกินกว่าอะไรจะมาแยกได้
ความคิดเห็น