song ทำนองรัก...ชั่วนิรันดร์

ลำดับตอนที่ #2 : chapter 2

Song ทำนองรัก...ชั่วนิรันดร์

หลังจากวันที่ซองมินได้รับงานได้ 2 วัน ร่างอวบซอยฝีเท้าเดินลงมายังห้องขังขนาดใหญ่แบบไร้แสงสว่างซึ่งอยู่ใต้พื้นบริษัทขององค์กรณ์ คนร่างใหญ่สองคนยืนขนาบข้างทางลงบันไดวนมือใหญ่ถือคบเพลิง ร่างอวบในมือมีข้าวปลาอาหารรวมทั้งยารักษาโรคที่ฝากคนสวนซื้อเพราะตัวเองไม่สามารถออกไปซื้อได้จนกว่าจะถึงวันปฏิบัติภารกิจ เมื่อซองมินเดินทางลงมาถึงสุดขอบบันไดวนพบกับชายสองคนที่เกริ่นเอาไว้ข้างต้น ทั้งสองคนทำท่าสงสัยกับการที่อีกฝ่ายลงมาเยือนที่นี่เพราะเขาไม่ได้มีโอกาสลงมาพบน้องชายของเขาบ่อยนัก ร่างอวบยืนปะทะร่างยักษ์ทั้งสองคนด้วยระยะห่างเพียงแค่หนึ่งไม้บรรทัด เสียงแว่วของน้องชายที่โหยหาพี่ชายหลุดลอยออกมาจากห้องขังที่มืดมิด ตาหวานคมตวัดขึ้นมองด้วยสีหน้าเย็นชาก่อนที่จะเจรจาต่อรองด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึก
"ขอทาง...ให้ผมเดินหน่อยนะครับ"มือนิ่มค่อยๆยกขึ้นปัดผมหน้าม้าสีน้ำตาลแกมทองเล็กน้อยก่อนจะก้าวเท้าเดินไปยังห้องขังที่อยู่ลึกสุดของอาณาเขตการจองจำโดยที่ไม่รีรอให้อีกฝ่ายได้ตอบอะไร 
ห้องขังขนาดใหญ่พร้อมกับการล็อคที่แน่นหนา ซองมินค่อยๆย่อตัวลงนั่งลงกับพื้นหินสีเขียวแกมส้มเนื่องจากแสงไฟที่แขวนไว้กับผนังกำแพงกระทบกับพื้น 
"พี่มาหาแล้วนะ ซองจิน ไม่ต้องกลัว พี่มาแล้ว พี่มาแล้ว" ซองจินที่ได้ยินเสียงของพี่ชายของตน เสียงแรงดึงระหว่างข้อเท้ากับโซ่ที่ดังออกมาจากห้องขังมืดแสดงถึงอีกฝ่ายตอบสนองและพยายามที่จะกระเสือกกระสนออกมาให้พ้นความมืดมิดที่คลอบงำเพื่อหวังให้อีกฝ่ายได้เห็นใบหน้าของตนแต่ทว่าก็ไม่เป็นผลเพราะความยาวของโซ่ตรวนไม่อำนวยมากเท่าไหร่ อีกฝ่ายที่พยายามชะโงกหาน้องชายในความมืดก็พยายามหาวิธีคิด ร่างอวบจึงยืนขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะปลดคบเพลิงน้อยที่มีแสงไฟพอดูได้ลงจากผนังก่อนที่จะถือเข้าไปใกล้กรงขังเผยให้เห็นร่างกายของน้องชายสุดที่รัก ใบหน้าเล็กเงยขึ้นมือเล็กยกขึ้นบังตาออกจากแสงสว่างเนื่องด้วยความไม่ชินกายขาวเนียนเต็มไปด้วยรอยแผลฟกช้ำข้อเท้าแดงก่ำเป็นรอยเหมือนถูกรัดเป็นเวลานานถูกตรึงไว้กับผนังกำแพงด้านในสุดของห้องขัง
"ผม...กลัว...ครับ...พี่"เสียงเด็กน้อยที่อ่อนล้าลงทุกทีมือเล็กพยายามเอื้อมไปหาอีกฝ่ายที่อยู่ข้างนอก
"สารเลว..."เสียงเคียดแค้นที่รอออกมาจากปากหวานที่กัดฟันกรอดด้วยความโกรธแค้นก่อนที่จะเอื้อมมือนิ่มไปจับมือเล็กที่ยื่นออกมา อาหารและยาต่างค่อยๆขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่ายที่อยู่ข้างในด้วยแรงส่งจากคนข้างนอก
"อดทนไว้นะซองจิน...พี่จะพาน้องออกไป"ซองมินยิ้มหวานให้กลับอีกฝ่ายที่รู้สึกเหมือนตัวเองได้ตายไปแล้ว กำลังกายกำลังใจที่อ่อนล้าลงทุกทีให้กลับเหมือนมีชีวิตขึ้นมาใหม่ด้วยรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน

เมื่ออาหาร น้ำและยาถูกบริโภคเสร็จเป็นที่เรียบร้อยร่างเล็กก็ค่อยๆเขยิบออกห่างแสงไฟนวลๆจนความมืดบดบังร่างกายคงเหลือเพียงแค่แววตาที่คนนอกสามารถมองเห็นได้แม้จะอยู่ในเงามืดเพราะคนที่เข้ามาในอาณาเขตแห่งนี้จะต้องใส่คอนแท็กเลนน์เรืองแสงซึ่งซองจินก็เช่นกัน
"พี่จะมาหาและจะมาเป็นคนปลดน้องออกจากที่บ้าๆนี่เอง...รอพี่นะ...พี่ไปแล้วนะซองจิน"
"ครับพี่ซองมิน"ตาหวานของซองจินค่อยๆปิดลงทำให้คงเหลือแค่ความมืดและความเงียบเหงาที่มันคาอยู่ในจิตใจของทั้งสองที่มันสานสัมพันธ์กัน
อีกฝ่ายที่เห็นดังนั้นจึงค่อยๆลุกขึ้นแววตาที่อ่อนโยนเปลี่ยนแววตาที่ไร้ความรู้สึกอย่างที่ทุกคนเคยได้เห็น

หรือว่าแววตาที่อ่อนโยน...มีเพียงแค่น้องชายของเขาที่ได้เห็นเท่านั้น
แล้วใครล่ะ...คือคนแรกที่จะได้เห็นแววตาและรอยยิ้มที่อ่อนโยนอย่างนั้น