{ Fic LeadNum ft. Infinite } รักนี้มีแต่เรื่อง

ลำดับตอนที่ #2 : {∞ Fic LeadNum ft. Infinite } P A R T 1

              "โอ๊ยยยยยยยยยย!!!!!"



               ผมแหกปากลั่นบ้านทันทีเมื่อลุกขึ้นจากที่นอนแล้วต้องเผชิญกับความเจ็บปวดที่แล่นผ่านสันหลังขึ้นไปยังโสตประสาท =_= 



               เมื่อวานผมคงเล่น(?)กับไอ้กยูมากไปหน่อย แม่งงงง มึงคิดยังไงมากระโดดขี่คอกู๊ห๊ะไอ้แปะ!! =_=



               ผมก็ไม่แน่ใจว่าตัวมันหนักหรือผมบอบบางกันแน่วะ?



               ไล๊น์!!



                 ผมสะดุ้งและสบถคำหยาบเล็กน้อย พร้อมกับคลานไปหยิบไอโฟนรุ่นล่าสุดที่วางอยู่โต๊ะหนังสือมาเปิดดูทั้งเวลาและข้อความ ใครแม่งส่งไลน์มาตั้งแต่ตีสี่ครึ่งวะเนี่ย???

 



                 H O Y A A : มึงง แม่งเอ็นท์กี่โมงวะะะ





                 ผมสตั๊นกับคำถามของเพื่อนสนิท



                 เอ็นท์...



                 เอ็นท์....



                 ชิบหาย!!!! วันนี้มันวันเอ็นท์เข้ามหาลัยนี่หว่า!!!!!



                 ผมรีบตอบมันกลับไปแทบไม่ทัน





                  NUMWH♡ : เที่ยงครึ่ง เออมึงอ่านหนังสือยังวะ



                  H O Y A A : อ่านไปสี่วิชาเองมึง กูไปอ่านต่อและสัส ไม่องไม่อาบแม่งละน้ำ





                    ผมผละออกจากไอโฟนและคลานไปชั้นหนังสือเพื่อเอาหนังสือเรียนทั้งหมดมาอ่าน
   


                    ใช่ ผมยังไม่ได้แตะหนังสือเรียนเลยสักเล่ม!!!



                     ผมจะพลาดไม่ได้ เพราะมันเป็นการตัดสินชะตาชีวิตและอนาคตของผมเลยก็ว่าได้ ถ้าผมปล่อยเลยตามเลยก็คงมีแต่เอ็นท์ไม่ติด ต้องมานั่งซ่อมมอ'ไซค์ให้ลูกค้าที่แม่งไม่รู้จักทนุถนอม



                      แค่คิดก็เอียนละครับ =_=



                     มือผมควานหาสมุดจดวิชาคณิตศาสตร์ที่ผมลงทุนจดแทบตายเพื่อจะไว้อ่านตอนเอ็นท์โดยเฉพาะ แม่งหายไปไหน!!!!!


                      

                      'นัม กูยืมสมุดจดเลขมึงแป๊บดิ'



                      'มึงเอาไปทำไร'



                      'กูจะอ่านเฉยๆ เอามาเร็วๆ'



                      'อ่านเสร็จและคืนกูด้วย ไม่งั้นมึงได้แดกเศษกระดาษเป็นอาหารเช้าแน่'




                      ไอ้แปะ!!!!!



                       ผมวิ่งลงบรรไดที่ไม่มีแม้แสงสว่าง แน่นอน พ่อผมยังไม่ตื่นหรอก ผมเดินก้าวขาไปตามทางที่คุ้นเคย ผมจะบุกบ้านมัน!!!!




                        "กยู!!!!!"



                        "........"



                        ผมตะโกนเรียกชื่อตัวต้นเหตุที่ไม่มีวี่แววว่าจะตื่น =_=



                       "คิมซองกยู!!!!!"



                        "........."



                        "โอ๊ยยยยย!!! ไอ้แปะ!!! มึงตื่นแล้วลงมาเปิดประตูบ้านมึงให้กูเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!"



                        "อะไรมึงแต่เช้าเนี่ย!!! เสียงมึงเค้าได้ยินกันถึงเกาหลีเหนือแล้วมั้ง!!!"



                       กยูโผล่หัวออกมาทางหน้าต่างบ้านชั้นบน ตาของมันที่ผมดูไม่ออกสักที่ว่าลืมตาหรือหลับตา กูดูไม่ออกจริงๆ นี่มึงละเมอรึเปล่า?


                         "มึงไม่ต้องมาพูดเลย!! สมุดจดเลขกูอยู่ไหน!!?"



                          "ที่แท้มึงแค่มาเอาสมุดมึงบอกกูดีๆก็ได้=_="



                         "โอ๊ยยยย! ก็มึงไม่ตื่นอ่ะ แล้วนี่จะให้กูเงยหน้าคุยอีกนานไหม!! กูเมื่อย!!"



                         กยูหายเข้าไปสักพักก่อนที่จะโยนสมุดจดเลขสุดที่รักของผมลงมาจากหน้าต่าง



                        "แต๊งกิ๊ว กูอ่านจบและ"



                        "เออกูยังไม่ได้อ่านเลยเนี่ย เอ็นท์วันนี้แล้วด้วย"



                         "เออรีบๆไปอ่านดิวะ แล้วมึงจะอยู่หอปะ"



                        "ก็น่าจะ เพราะจากบ้านไปมหาลัยใช้เวลาตั้งชั่วโมงครึ่ง กูไม่ไหวว่ะ"



                         "เห้ย กูก็อยู่หอ งั้นก็ไม่ได้เจอกันแล้วดิ"



                          ผมรู้สึกเหมือนหัวใจกระตุก 



                          ผมจะไม่ได้เจอมันอีกแล้วหรอ?



                          ดีและแม่ง จะได้ไม่มีคนมากวนประสาทกู ฮ่าๆๆๆๆๆ!!!!



                          "มึงเอ็นท์ไหน?"



                          ผมถามมันไป เผื่อมหาลัยมันอยู่ไกล โอกาสผมเจอมันก็ยากยิ่งขึ้น ดีใจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ



                         "โซล"



                          ห๊ะ



                          "อะไรนะ?"



                          "มหาลัยโซล"



                          ..............



                          นั่นมันก็มหาลัยที่กูจะเอ็นท์เหมือนกัน!!!!!



                  

พุยพุย themy  butter