คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : พบหน้า
Chapter 2 : พบหน้า
แสงสีขาวกระทบเข้าดวงตาของฮอบบิทหนุ่ม แผ่นหลังของเขากระทบกับหลังตู้หรืออะไรบางอย่าง โฟรโดลืมตาขึ้น และเขาพบว่าตัวเองนั้นอยู่ในห้องโถงที่มีเพดานสีฟ้าครามลวดลายของเพดานเป็นรูปพระจันทร์สีขาวและดวงดาวกระจาย เบื้องหน้าของเขาเป็นโต๊ะเล็กๆ ที่มีตุ๊กตาทหารดีบุกหลากสี และปราสาทไม้จำลอง โฟรโดตัดสินใจลุกขึ้นจากพิ้น เพื่อสำรวจมองห้องนี้ห้องนี้น่าจะเป็นห้องนอนของเด็กคนใดคนหนึ่งในริเวนเดลล์ น่าประหลาดนัก เพราะเขาไม่ได้เห็นพรายตัวน้อยวิ่งเล่นในคฤหาสน์ลาสต์โฮมลี่เฮ้าส์เลยซักตน แต่ลุงแกนดัลฟ์เคยบอกว่า “ วัยเยาว์ของพราย มนุษย์และฮอบบิทจะมีรูปลักษณ์ที่คล้ายคลึงกันมาก หากแต่มีชะตาชีวิตที่ต่างจากกัน มนุษย์เข้าสู่วัยผู้ใหญ่เร็วกว่าทุกเผ่าพันธุ์ และมีอายุสั้นกว่าโดยเฉลี่ยเวลาอีกด้วย ผนังห้องนี้ปลอดสบายและมีกลิ่นหอม ผ้าม่านสีฟ้าอ่อนสะบัดตามลมที่เข้ามาในห้อง และมีเตียงเล็กขนาดที่โฟรโดเข้าไปนอนได้ นั่นทำให้เขามั่นใจได้เลยว่า นี่ต้องเป็นห้องเด็กแน่นอน
“ เช้าแล้วหรือ ? ” โฟรโดถามกับตัวเอง และเสียงนึงก็ขัดขึ้นว่า
“ เจ้าเป็นใครน่ะ ”
ฮอบบิทหนุ่มแห่งไชร์หันไปเห็นตัวตุ่นสีดำ ...ตุ่นอะไรพูดได้...ดวงตาสีดำราวกับก้อนถ่านของมันมองโฟรโดอย่างไม่เชื่อใจและในช่วงอึดใจเดียว มันกระโดดมาผลักเขาให้ลงลงกับเตียง จนโฟรโดอุทาน แล้วมันใช้อุ้งมือของมันบีบคอของโฟรโด
“ เจ้าเป็นใคร ”
...ตุ่นตัวนี้ พูดภาษาเควนยา ภาษาของพรายเจ้าในยุคบรรพกาล..มันพูดได้ยังไง...
“ ข้า...ข้า...เจ้าปล่อยคอข้าก่อน...เจ้าตุ่น ”
“ เจ้าตัวประหลาด เจ้าจะมาทำอะไรที่นี้ อยู่ในห้องขององค์ชายน้อยได้อย่างไร ”
โฟรโดกำลังจะตอบว่า ใครคือองค์ชายน้อยกันล่ะ ?
“ โนลปา ปุสตา ! // โนลปา หยุดนะ ” เสียงของเด็กชายคนหนึ่งดังขึ้น ตุ่นสีดำตัวนั้นจึงกระโดดออกจากเตียงและวิ่งไปหาเด็กชายคนนั้น โฟรโดตกตะลึงไม่น้อย เมื่อเห็นร่างแบบบางของ..บุตรมนุษย์เหรอ...ไม่ใช่..พรายตัวน้อย...มีแสงสว่างออกจากใบหน้าเรียวกลม จะเป็นแสงอาทิตย์จากหน้าต่างหรืออะไรนั้น โฟรโดไม่อาจรู้ได้ แต่เด็กคนนี้เป็นเด็กชายที่มีดวงหน้างดงามและสดใสที่สุดคนหนึ่งที่เขาเคยเห็นมา แม้ว่าเขาจะเห็นเด็กเล็กๆในกอนดอร์ตั้งแต่งานราชาภิเษกของอารากอร์นและอาร์เวนมาแล้ว แต่ไม่เคยเห็นเด็กชายคนไหนจะมีความสง่างามเท่ากับเด็กคนนี้ ผมสีทองเข้มกระจายเป็นลอน และดวงตาคู่นั้น เป็นดวงตาสีน้ำเงินที่เข้มกว่าของโฟรโดเอง แต่แววตาคู่นี้กำลังมองเขาด้วยความงุนงง และเด็กชายก็ถามขึ้นด้วยภาษาเควนยา น้ำเสียงของพรายละมุนหวานแก่การฟังยิ่งนัก
“ เจ้าเป็นใครกันน่ะ ”
โฟรโดลุกขึ้นจากเตียง และเดินมายังเบื้องหน้าของเด็กชายแปลกหน้าผู้นี้
ด้วยว่าโฟรโดได้รับการคุยภาษาเควนยามาจากลุงแกนดัลฟ์ที่สอนให้จนเขาสนทนากับพรายได้
เขาจึงมีความกล้าที่จะตอบคำถามเด็กคนนี้โดยไม่กลัว
“ ข้าชื่อโฟรโด แบ๊กกินส์ และข้าไม่ได้เจตนาจะเข้าห้องนอนของเจ้านะ เจ้าหนู บอกข้าทีซิ ลอร์ดเอลรอนด์ ลุงแกนดัลฟ์ที่เป็นพ่อมดแต่งชุดขาวอยู่ไหน ”
“ ใครกัน ลอร์ดเอล ข้าไม่รู้นะ แกนดัล อะไร ข้าไม่รู้ แต่ข้ามีคนที่แต่งชุดสีขาวประจำเลย คือเสด็จยายของข้าเองแหละ ”
แล้วเด็กผู้ชายก็ยิ้มขึ้น ทำให้โฟรโดรู้สึกเบาใจขึ้นเล็กน้อย เมื่อมองให้ดีๆ เขากับเด็กคนนี้ก็ไม่ได้มีส่วนสูงต่างกันเท่าไหร่ แถมรู้สึกว่าเป็นมิตรมากกว่า ตุ่นดำร่างกลมที่พูดได้ เคลื่อนไหวได้อีก
“ องค์ชายน้อย อย่าไว้ใจหมอนี้เลย ” เจ้าตุ่นกำชับ
“ รู้น่า โนล ...เอ้อ.. เจ้าชื่อโฟโด แบกกิน เหรอ ” เด็กชายถามอีกครั้ง
“ โฟรโด แบ๊กกินส์ ” ฮอบบิทหนุ่มเกาศีรษะตัวเอง ปกติเขาไม่ได้เล่นกับฮอบบิทเด็กๆนักหรอกพูดจากับเด็กทีนึงเหมือนจะพูดไม่ไปตามที่คิด
“ โฟโด แบกกิน ชื่อเจ้าแปลกมาก เจ้ามาจากบ้านไหนของเมืองล่ะ ข้าจะให้พ่อแม่มารับเจ้ากลับบ้าน เจ้าไม่ต้องถูกลงโทษด้วย ”
เดี๋ยวนะเมืองอะไร...
“ เออ..พ่อแม่ข้าเสียไปนานแล้วล่ะ ข้าอาศัยอยู่กับลุงที่ข้ารักชื่อ บิลโบ แบ๊กกินส์ ”
“ เจ้ามีลุงด้วยเหรอ ” เด็กชายร่างเล็กหัวเราะเสียงใส
“ แต่ของข้าเป็นน้า น้องชายของท่านแม่ นี่ๆ ลุงเจ้าดุมากมั้ย น้าของข้าดุมาก เงียบมากๆ แต่ท่านน้าเป็นคนสร้างเจ้าโนลปาให้เราเองแหละ ”
เด็กชายยกเจ้าตุ่นหน้าเคร่งเครียดตากลมโตนั้นมาไว้บนไหล่
“ เออ เจ้าหนูน้อย ข้าไม่ได้อยากจะรบกวนเจ้าแล้วนะ ช่วยบอกข้าที ตอนนี้ข้าอยู่ไหน ”
“ แปลว่า เจ้าไม่ใช่คนที่นี้ เจ้าเป็นตัวอะไร เจ้าเป็นสายลับของมอร์กอธแน่ๆ ”
ตุ่นโนลปานั้นยังทำท่าว่าจะหาเรื่องดุว่าโฟรโดให้ได้...
มอร์กอธ นี่มันจอมมารร้ายที่ลุงแกนดัลฟ์เล่าว่า เป็นนายเหนือหัวของเซารอน
และถูกกักขังไปนอกจักรวาลเมื่อหลายพันปีมาแล้ว...
“ เดี๋ยวนะ เออา นี่มันปีอะไร ”
“ ปีที่ 509 แห่งยุคตะวัน บ้านเจ้าไม่มีปฏิทินหรืออย่างไร โฟโด ”
ยุคที่หนึ่งหรือยุคบรรรพกาลเป็นยุคที่ผ่านมานานหลายพันปี ประมาณหกพันปีเห็นจะได้ เป็นสมัยที่พรายครองความใหญ่ในมิดเดิ้ลเอิร์ธ พรายผู้ตั้งตนเป็นกษัตริย์ปกครองเมืองหลายแห่ง และทำสงครามกับมอร์กอธ ตั้งแต่ที่อารากอร์นเล่าถึงตำนานรักของเบเรนและลูธิเอน เจ้าหญิงพรายผู้ยอมสละความเป็นอมตะให้กับบุรุษที่นางรัก เพราะเข้าเป็นมนุษย์ ดังที่อาร์เวนมอบให้กับอารากอร์น....งั้นเขาก็หลงมาอยู่ในยุคบรรพกาลน่ะสิ...ลุงแกนดัลฟ์ ลุงบิลโบ!...
“ อา....เจ้าหน้าเหม่อทำไมกันเหรอ ”
มือบางของเด็กชายมาแตะแขนของเขา แต่โฟรโดกลับสะดุ้งเฮือก เหมือนครั้งที่แหวนเอกธำมรงค์เล่นงานเขาในเวลานั้นไม่มีผิด
“ เจ้าหนู เจ้าชื่ออะไร ”
“ เรียกข้าว่า เออา ก็ได้โฟโด ใครๆที่รักข้าก็เรียกข้าสั้นๆแบบนี้ ”
ดวงตาสีน้ำเงินใสสบกับของฮอบบิทหนุ่ม แววตาแห่งความใจดีและอ่อนโยน แต่เขาจะไปรับรู้อะไรได้ ก็แค่เด็ก...พรายตัวน้อยคนนึงแค่นั้นนี่...
ทันใดนั้น เสียงประตูดังขึ้น คราวนี้เป็นเสียงนุ่มของผู้หญิง
“ องค์ชายเออาเพคะ ”
“ แย่แล้ว แม่นมข้ามา โฟโด เจ้าไปซ่อนใต้ผ้าห่มข้าก่อน “
เด็กชายดันโฟรโดลงไปกับเตียงอีกครั้งแล้วรีบนำผ้าห่มสีขาวสองผืนมาคลุมโฟรโด
แล้วเขาก็นั่งทับตัวฮอบบิท...อ้าว...
“ องค์ชายน้อยเพคะ ได้เวลาไปเข้าเฝ้าองค์เหนือหัวในยามบ่ายแล้วเพคะ ”
“เดี๋ยวสิ เมเล็ท อีกประเดี๋ยว...”
นางพรายร่างท้วมใหญ่ก้าวเข้ามา นางแต่งกายด้วยผ้ามัสสินสีขาวและมีลูกไม้ประดับ
เรือนผมสีน้ำตาลมัดเกล้าอย่างเรียบร้อย ดวงตาของนางมองเด็กชายในความดูแล
ดังว่า นางสามารถอบรมสั่งสอนเด็กคนนี้ได้ นางยืนเท้าสะเอว เม้มริมฝีปาก
“ องค์ชายน้อยเพคะ ไม่ขยับองค์ออกจากเตียงอีก ”
“ ก็เออาบอกว่า อีกประเด๋ยวเล่นก่อเตียงกับโนลปาอยู่ ”
“ เสด็จไปสายจะถูกอบรมหนักนะเพคะ ”
“ ใครจะดุข้าล่ะ เมลี่ ”
“ ท่านแม่ของท่านเพคะ ” นางกระชับอีกครั้ง
“ นานาดุก็จริง แต่นานาจะไม่ดุข้าต่อหน้าเสด็จตาแน่นอน ”
แม่นมร่างท้วมถอนใจอีกครั้ง แต่นางเห็นว่า เออาหนุนสิ่งมี่กลมๆใต้ผ้าห่ม
“ ประทับเล่นอะไรเพคะ ”
“ ลูกบอลของเราไง จริงมั้ย โนลปา ”
“ อ่า จริงนะ แม่นม ” เจ้าตุ่นกล่าวเสริม
เมื่อได้รับสายตาที่ดูเชื่อถือและวางใจได้ แม่นมเมเล็ธก็เดินออกไปแต่โดยดี
เสียงประตูปิดลงอีกครั้ง
“ โอ้ เจ้าไม่เป็นไร ใช่มั้ย ”
โฟรโดพยายามถอดหายใจ ผ้าห่มและน้ำหนักของเด็กชายและตัวตุ่นถึงจะยังน้อย
แต่ก็เล่นให้เขาต้องกระพริบตาสามครั้ง
“ ไม่เป็นไรหรอก ตอนไปภูมรณะหนักกว่ายังโดนมาแล้วเลย ”
เด็กชายวิ่งไปเปิดลิ้นชักที่อยู่ในโต๊ะไม้เล็กข้างเตียงของตน อาการแบบนี้เหมือนกับโฟรโดเคยทำตอนยังเด็ก คือ แอบเอาขนมที่เหลือซ่อนหนีจากเหล่าญาติพี่น้อง ( ที่ฮอบบิทตัน ญาติไม่รู้มีกี่สิบคนและแต่ละคนล้วนแต่มีนิสัยที่กันเองทั้งนั้น เช่น บอกว่าขนมเจ้าคือ ขนมข้า ไงแล้วเขาก็คว้าทาร์ตสตอร์เบอร์รี่ราดครีมไปกิน
โดยเฉพาะปิ๊ปปิ้นทำบ่อยมาก )
“ ข้ามีขนมปังที่พ่อข้าทำให้เหลืออยู่ โฟโดกินไปก่อนเถอะนะ ”
โฟรโดรับกระปุกสีเงินที่ใส่ขนมอบด้วยความรู้สึกขอบคุณ อย่างน้อยเด็กชายคนนี้ไม่มองว่า
เขาเป็นคนแปลกหน้าก็ดีมากแล้ว แต่เจ้าตุ่นโนลปานั้นเหมือนยังไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
“ ข้าจะไปหาเสด็จตาก่อน เจ้ารอในห้องนอนนี่นะ ”
หนุ่มร่างเล็กผู้แปลกถิ่นถามอีกครั้ง ก่อนที่จะเด็กชายคนนั้นวิ่งออกไปโดยมีโนลปาตามหลัง
“ เออ..ข้าขอชื่อเมืองนี้และชื่อเจ้าอีกครั้งได้มั้ย ”
“ เห็นหรือเปล่า สายลับ และตานี้ไม่ใช่เอลฟ์อีกด้วย ”
“ ไม่เป็นไรน่า โนลปา ” เด็กชายหันมามองโฟรโดและกล่าวด้วยน้ำเสียงสดใส
“ ที่นี้คือ กอนโดลิน และชื่อจริงของข้าคือ เออาเรนดิล เจ้าชายแห่งกอนโดลิน โฟรโด แบ๊กกินส์ ”
เด็กชายส่งยิ้มน่าเอ็นดูให้กับเขาอีกครั้ง....
เมื่อประตูปิดไปแล้ว ฮอบบิทหนุ่มทำกระปุกใส่ขนมของเด็กชายตกลงกับพิ้น...
เออาเรนดิล...นักเดินเรือผู้นำแสงดาวส่องสว่างให้กับเขา ยามที่ต้องเผชิญหน้ากับนางแมงมุมชีล็อบ เออาเรนดิล ผู้อยู่ในบทเพลงที่ลุงบิลโบร้องเพลงให้ ก่อนที่เขาออกเดินทางเพื่อไปทำลายแหวน และเจ้าของบันทึกที่เขาเพิ่งอ่าน ก่อนมาที่นี้...กลับเป็นเด็กชายผมทองตาฟ้าแสนไร้เดียงสา...และเป็นถึงเจ้าชายของนครที่ล่มสลายไปนานแล้ว...
ลุงแกนดัลฟ์...ลุงบิลโบ...ช่วยมาหาผมที....อารากอร์น...แซม...ทุกคนช่วยมาหาข้าทีเถอะ...
· เอาล่ะครับบบ โฟรโดตกที่นั่งลำบากแล้ววว ย้อนเวลามาได้แถมยังเจอเจ้าชายเออาเรนดิลอีก ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น เหล่าสหายจะมาหาโฟรโดได้มั้ยเนี่ย ? >____<
ความคิดเห็น